Alleenvoorjou schreef:
Oeh ja mag ik naar aanleiding hiervan even een stelling plaatsen? Hij lijkt wat pessimistisch, en toen ik hem in mijn omgeving heel trots vertelde was dat ook het enige wat gezegd werd, maar dus, misschien zijn er meer mensen hier die er wel wat in zien.
Liefde is pijn.
En dan even de genuanceerdere versie:
In de liefde stel je je zo open, zo kwetsbaar op, dat je heel makkelijk geraakt kan worden. Daarbovenop komen dan verwachtingen die niet waar gemaakt (kunnen) worden, en die monden uit in pijnlijke teleurstellingen.
En toch hebben we het er allemaal voor over omdat we zoveel van die ander houden, en we er zoveel goede momenten voor terug krijgen.
Nee, ik ben het daar volledig mee eens, want als je echt van iemand houdt dan neem je ook hun slechte kanten en de slechte tijden erbij. Liefde is iemands imperfectie kunnen aanvaarden zonder erop af te knappen en zonder het afstotelijk te vinden en er niet van weg te lopen zodra de fantasie vervaagd. Uiteraard kunnen ze je flink pijn doen, maar ze zullen niet weglopen van je imperfecties, maar het uit willen werken. Hoeveel pijn er ook in het spel zit.
Ik vind dat net heel positief. Dat heet loyaliteit en dat is net positief. Iedereen kan "van je houden", als je het goed doet, als je aan de top staat, als je haar perfect ligt en als in prima humeur bent, maar wat als het slecht gaat? Hoeveel mensen gaan er dan nog overschieten? Als je iemand hebt die door dik en dun bij je zal staan, dan mag je die jongen of man wel waarderen vind ik. Als je een persoon hebt die onvoorwaardelijk om je geeft en er ook gaat staan voor je, als je in de goot ligt en onuitstaanbaar bent, dan is dat goed. Dan mag je echt van geluk spreken, dat je zo iemand hebt. Dat is helemaal niet pessimistisch, dat is mooi als twee mensen zo loyaal zijn en elkaar zelf in slechte tijden blijven steunen en liefhebben. Want veel mensen springen van het schip af bij de eerste tekenen van problemen en zijn snel om iemand te dumpen. Ik vind het heel mooi als twee mensen zelf dan er voor elkaar willen zijn. Het is pas als we pijn en teleurstellingen en miserie ervaren dat we zien wie er onze echte vrienden zijn en wie er echt van ons houdt. Dat zijn echt "jouw mensen", niet degenen die je toe staan te juichen als je aan de top staat, maar degenen die daar zullen staan onder de meest slechte omstandigheden. Ik zie niet in hoe dat pessimistisch is. Daarvoor mag je dankbaar zijn. Natuurlijk doet die persoon jou pijn soms, maar het is niet dat je zelf de heilige bent? Uiteindelijk doet die persoon dat ook wel allemaal voor jou terug. Dat is niks negatiefs, je stelling. Net heel positief. Liefde en loyaliteit en door dik en dun gaan, is veel mooier dan perfectie en twee volmaakte mensen, die nooit iets verkeerd doen/zeggen... Ik vind het een goede stelling en ik kan me er ook heel goed in vinden, inderdaad. In de positieve zin, want als je weet dat iemand er altijd voor je gaat zijn, wat er ook gebeurd, dan (als het weer goed gaat), weet je echt wel wat je aan ze hebt. Zoals je ziet wie er de fake vrienden zijn en wie de echte, zo kun je op die manier heel snel zien wie de een fake kerels zijn en welke mannen er echt houden van je. Ik snap wel wat je bedoeld met elkaar vinden tijdens pijn/slechte situaties. Je leert mensen echt op een andere manier kennen dan tijdens de fases van rozengeur en maneschijn. En dat kan op een hele goede manier zijn.
Want pas bij ruzies/pijn zie je pas hoe iemand echt in elkaar steekt.
[ bericht aangepast op 29 maart 2018 - 14:18 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
