[RPG250] Los Angeles' Performing Arts Academy • Speeltopic - Speeltopics

---

---

DE SCHOOL       hal, school van buiten, kantine, audiotorium 1 + 2       Los Angeles' Performing Arts Academy, richt zich zoals de naam al zegt, op performing arts. Het doel van de school is om de jeugd voor de bereiden op de keiharde wereld binnen deze sector, omdat de echt goede acteurs, dansers en muzikanten negen van de tien keer na High School stoppen met school. Jonge talenten krijgen hier hulp met het maken van keuzes en maken snel kans op aangepaste roosters en andere mogelijkheden om hun schoolleven met hun passie te combineren. Het enige wat de school van zijn leerlingen verwacht is inzet en zelf actie ondernemen. Wat je ook worden wilt, jij bent er verantwoordelijk voor dat mensen je leren kennen of niet. Maak dat YouTube account aan, ga voor die figurantenrollen en accepteer het optreden in dat kleine cafeetje. Iedereen moet klein beginnen om groot te eindigen.       Het P.A.A. is een High School gelegen in Hollywood en trekt leerlingen over heel de wereld. Omdat het grootste gros van de leerlingen dus geen huis heeft om na school naar toe te gaan, slapen alle leerlingen in gebouwen naast de school. Freshmans bij elkaar, sophomores bij elkaar, juniors bij elkaar en seniors bij elkaar. Leerlingen zitten dus vier jaar lang met dezelfde mensen "opgescheept" in een gebouw. Het is een vereiste dat de leerlingen hier in ieder geval van maandag tot vrijdag slapen, om zo min mogelijk onderscheid tussen leerlingen te krijgen. Per half jaar maakt de school een nieuwe indeling wie naast wie op een kamer slaapt.       In freshman year krijgen alle leerlingen nog les in alle drie de categorieën van performing arts. Vanaf sophomore year kiest elke leerling zijn favoriete stroming (music, dance of acting) waarin hij of zij de aankomende drie jaren zich op wilt focussen. Per jaarlaag ontstaan er dus drie klassen. De YouTubers onder de leerlingen kiezen een stroming die het meest bij hen past en wat hun eventuele "back up" plan wordt, aangezien YouTube niet een baan kan worden die je tot je pensioen volhoudt.       Over het algemeen hebben de drie klassen redelijk dezelfde vakken, al besteed de music class de helft van de tijd aan het oefenen van liedjes en het bevorderen van hun stemmen. Dit zowel in groepsverband als iedereen per individu. Acting class is grotendeels bezig met het maken van korte films in groepjes en het leren van acteertechnieken. De dans class leert verschillende soorten stijlen dans, ook al zijn enkele leerlingen heel gespecificeerd op één dans, iedereen moet wat van elke dans kunnen. In dance class wordt gewerkt met eigen inspiratie en vaste choreografieën. Eens in de zoveel tijd wordt er ook een dansvoorstelling georganiseerd waar natuurlijk voor geoefend wordt. Bij alle drie de klassen is natuurlijk ruimte voor specialisatie, eigen ingeving en komt overal een feedback van de professionals van school bij kijken.       De school beschikt over onder andere een auditorium waar de muzikanten en zangers hun geluid kunnen laten horen aan publiek, waar de films van de acting class te zien is en waar de dansers hun voorstellingen houden. Omdat het niveau van de leerlingen op school gemiddeld erg hoog ligt, trekken alle drie de categorieën ook veel aandacht van buiten en zijn er vaak genoeg mensen in de zaal bij een voorstelling aanwezig. Daarnaast beschikt het P.A.A. ook over een grote filmruimte met meerdere greenscreens en sets, muzieklokalen, danslokalen met spiegelmuren en natuurlijk een kantine, een bieb/werkplek en klaslokalen.       Om een plekje op het PAA te bemachtigen moet er bewijs zijn dat de leerling bezig is met het krijgen van een toekomst in de performing arts wereld en moet de leerling op gesprek komen. Lang niet elke leerling wordt toegelaten, omdat de school het niveau graag hoog houdt en niet al te volle klassen wilt hebben. Daarom hebben de meeste klassen ook maar 6 tot 8 leerlingen, wat op het eerste gezicht heel weinig lijkt, maar vaak meer dan genoeg is. DORMATORIES       woonkamer 1 +2 + 3 + 4, keuken 1 + 2 + 3 + 4, gang naar trap en trap 1 + 2, badkamer, slaapkamer meisjes + jongens (denk de luxe dingen allemaal weg en verander ze in troep)       Zoals eerder benoemd slapen alle leerlingen in dormatories. Dit houdt in dat alle leerlingen dus verplicht zijn om van maandag tot en met vrijdag in de dormatories te verblijven. Jaarlagen apart en jongens en meisjes apart in een gebouw. De acht gebouwen grenzen allemaal aan een zeer grote tuin die zich op zijn beurt weer tussen de gebouwen en de school in ligt. Zo zijn de dormatories alleen te bereiken vanaf de school en is er weinig kans op diefstal. In de tuin is onder andere een zwembad, veel bloemen en gras, een fontein, en aan de zijkant een heel klein sportschooltje.       Erg strenge regels heeft de school niet: het idee van de dormatories is dat leerlingen juist zelfstandig worden en hun eigen aardappels kunnen koken. De enige echte regels die ze hebben is dat doordeweeks om 23:00 uur de wifi en de lichten uitgaan. Dit doet de school zelf, door gewoon een paar stekkers uit de stopcontacten te trekken.       Binnenkomend vanaf de tuinkant stappen de leerlingen, in welk gebouw dan ook, in een grote woonkamer/keuken, met een links een dubbele hoekbank en televisie en rechts om een muurtje heen een vierkante eettafel met daarachter een keukeneiland. Achter de keuken is nog een kleine zithoek. Wanneer je achter de bank de gang inloopt, kom je bij een trap die leidt naar de slaapkamergang. In deze gang zijn aan beide kanten slaapkamers voor twee, enkele keren drie personen. Per twee slaapkamers is er 1 badkamer, die je dus met zijn vieren deelt. De badkamer is alleen te betreden vanaf de slaapkamers.       Doordeweeks is het verplicht dat iedereen in zijn eigen bed slaapt, maar in het weekend gaat alles nog wel eens door elkaar heen, ook wie in welk gebouw slaapt. School maakt de indeling wie met wie in een kamer slaapt en dit wordt elk half jaar veranderd. REGELS EN EXTRA • De huisregels van Quizlet • Alleen ik, Mouli, maar de nieuwe topics aan, tenzij anders staat aangegeven • Geen perfecte rollen, niemand is perfect • Het woordenaantal van je posts moet minimaal 250 woorden bevatten, exclusief codes • 16+ is toegestaan, maar vermeld dit even bovenaan je post • De fictieve datum van het speeltopic begint bij 1 september 2017 • Als je vragen hebt, stuur dan even een PB'tje, een GB'tje of laat een berichtje achter in het topic

---

---

ROLLEN naam | status | faceclaim | user | pagina       In deze RPG zullen we alleen de seniors van de drie klassen van het PAA volgen, in hun schoolleven, hun leven in de dormatories, maar ook hoe ze buiten school met elkaar omgaan en losgaan op verschillende feestjes. Niks is te gek, alles is mogelijk. DANCE CLASS • Fallon Mikaela Young | The overarchiever | Thylane Blondeau | Ziegler | 1.4 • Cora Ophelia Allegro | Wild Child | Pyper America Smith | Greenlight | 1.5 • Anastasia Duscha Rostova | the Celestial Girl | Valeria Lipovetsky | Anatomy | 1.6 • • Maddox Auden Belmont | Hauntain Ballet Prine | Rhys Kosakowski | naestivate | 1.5 • Gabriel Walker | vrolijke, impulsieve jongen | Diego Barrueco | Micaela | 1.1 • Julien Noah Beaufort | status | Nathan Niehaus | Sappho | 1.5 • Tybalt Mortimer Chapman | the Ice King | Colton Haynes | Obeah | 1.5 MUSIC CLASS • Iris Casey | status | Charlotte McKee | Verstappen | 1.3 • Reyna Seraphina Hudson | status | faceclaim | Phorthos | 1.5 • Valerie Temple | Queen B | faceclaim | Anthemis | 1.6 • • Wolfgang Smith | Rebel | Christian Arno Williams | Kaur | 1.4 • Kyros "Ky" Raith | The shy guy | Jake Cooper | Bathsheba | 1.5 • Simon Benjamin van der Pool | troublemaker | Ansel Elgort | Ziegler | 1.5 • Marciano "Kian" Trujillo | the little tealight | Justice Carradine | Mouli | 1.6 ACTING CLASS • Courtney Rosemary Baker | bouncingball | Griffin Arnlund | Mouli | 1.3 • Dove Anne Hathaway | the eternal child | Josefine Frida Pettersen | Gareth | 1.2 • Rebecca "Becca" Dana Scavo | allemansvriend | Poppy Deyes | Reigns | 1.6 • Celine Oceana Alexander | the Partygirl | Bella Thorne | karmahitsyou | 1.6 • Nova Ledger Graines | dashing dramaqueen | Christian Akridge | naestivate | 1.3 • Nizar Ferguson | tumblrboy | Tony Mahfud | Kendol | 1.5 • Daniël Jonathan Depp | the nerd | Blake Steven | Soco | 1.5 • TOPICS • rollentopic • praattopic 1 2 • speeltopic TIMESKIPS • • • START We beginnen het "verhaal" met 21 seniors op 31 augustus 2018, rond 11.30 uur 's ochtends. Op 1 september zullen de eerste lessen weer beginnen, maar school wilt graag dat iedereen de dag van te voren voor twaalf uur 's middags aanwezig is, zodat de leerlingen de volgende dag niet met een excuus kunnen komen als 'mijn vliegtuig vertrok niet eerder'. Wanneer de leerlingen eenmaal aanwezig zijn, mogen ze zelf weten wat ze de rest van de dag uitvoeren. Rond elf uur kwamen de eerste mensen aan, en langzaam stroomde het terrein voor school, namen leerlingen afscheid van familie, ontmoetten ze na twee maanden vakantie hun vrienden weer en pakten hun koffers uit op de juiste slaapkamer, die een week geleden bekend is gemaakt.       Het weer — 22 graden, loopt in de loop van de dag op tot 26, paar wolkjes in de lucht, volop schijnende zon.       Plaats — rond het schoolterrein       Slaapplekken — Daniël — Kyros Maddox — Tybalt Nova — Wolfgang Nizar — Kian Simon — Julien — Gabriel Reyna — Ashley Dove — Iris Cora — Courtney Celine — Fallon Rebecca — Anastasia

[ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 7:35 ]

---

take risks

Hij was iemand die mensen al snel een plekje in zijn hart gaf en ze niet meer losliet. Zo ook niet met Valerie. Hij vond haar zeker aantrekkelijk en leuk maar ergens wist hij stiekem ook wel dat hij graag bij haar wilde zijn om zijn gevoelens voor jongens, en nog sterker gezegd: een bepaalde jongen, te onderdrukken. Misschien hoe meer hij bij haar was, hoe minder hij aan hem zou denken? Hij hield er ook van dat ze nooit moeilijk deed. Wat hun relatiestatus was, was voor hen zowel als voor de buitenwereld onbekend, maar ergens wilde hij gewoon met haar pronken. Ze was ook niet voor niets Queen B en haar aanwezigheid zorgde ervoor dat hij vrolijk werd, maar ook dat hij snel andere mensen had leren kennen.

Haar blauwe haren waren altijd het opvallende aan haar en ze pasten volgens hem perfect bij haar innerlijk. Valerie was geen grijze muis, maar iemand die de aandacht onbewust naar zich toe trok. En ze vonden aandacht bij elkaar, al was het maar seksueel, het was prima zo. Hij verwachtte van haar ook niets anders, gezien hij wel doorhad dat hij niet de enige jongen was waar ze wat mee deed in haar leven. Hij vond het niet erg, dus was er geen probleem.

Hij was meteen opgegaan in zijn geratel, blij als hij was om haar te zien, een goede bekende. Haar lach was prachtig, hij hield er van om haar zo te zien lachen. "Geweldig, echt de vetste feesten gegeven en natuurlijk heerlijk liggen bakken en geshopt". ‘Klinkt helemaal goed’ Iets anders had hij ook niet van Valerie verwacht.

Gelukkig beantwoordde ze zijn kus al snel en voelde hij haar handen in zijn haren. Hij vond dit prettig, om iemand te hebben die hem iets van liefde gaf, al was het meer in de vorm van fysiek contact. Voorzichtig gingen zijn handen plagerig onder haar shirt –hadden ze elkaar te lang niet meer gezien en verlangde hij hier gewoon even naar?-. Ook al stonden ze midden in de gang, het kon hem niet schelen. Misschien wilde hij juist wel dat iemand het zag, want ergens was dat opwindend. Hij streelde haar rug zachtjes en zijn vingers gleden even over haar borsten –waar natuurlijk een bh zat-. Maar hij wist ook wel dat dit –ook al was het spannend en maakte het hem niet uit of iemand het zag of wat iemand er van dacht- niet kon. Hij liet zijn vingers dus snel weer van haar lichaam gaan en liet haar los. Ergens tijdens het aanraken van haar, waren zijn gedachten afgegleden naar Tybalt, en hij vervloekte zichzelf intern ervoor.

Hij keek haar vrolijk in haar ogen. ‘Hmm, weet jij iets om te doen?’ vroeg hij aan haar. Er was nog tijd genoeg op deze dag maar hij wist eigenlijk niet meer hoe hij hem moest vullen. Hij had nog geen zin om saai op zijn kamer te zitten en hij had ook al gedanst. Misschien konden ze even de school ontvluchten? Hij wist het niet, dus liet hij het over aan Valerie, die hopelijk een goed plan zou hebben.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

---

Een kleine glimlach verscheen op Tybalt's gezicht toen Céline hem spontaan besloot te overladen met complimentjes. Zelf had hij echter enkele opmerkingen over zijne creatie. Het smaskte net iets te zout, waardoor de andere kruiden naar zijn mening niet tot hun recht kwamen. Zuchtend nam hij de pepermolen en gaf er nog een flinke draai aan, boven zijn bord, zodat de eerder fletse groentes wat pittiger zouden worden. Op de vraag waar hij zijn keukenkunsten had op gedaan kon Tybalt twee mogelijke antwoorden geven; de keiharde waarheid dat hij als kind vaak niet at als hij het zelf niet klaar maakte - simpelweg omdat zijn vader het niet nodig had gevonden, of de tweede en minder benauwende reden. Lang hoefde hij natuurlijk niet na te denken voor hij besloot enkel de laatste te onthullen. "Mijn oom en tante zijn niet echt gewend om thuis te koken, vaak gingen we op restaurant. Als danser moet ik natuurlijk wel een beetje letten op wat ik eet, en dan voornamelijk wat proteïnen en suikers betreft. Meestal vroeg ik dan ook naar de ingrediënten en vaak lag ik pal achterover van verbazing welke onnozelheden ze allemaal in mijn eten stopten. Ik vond dat ik dat zelf beter moest kunnen en heb in het weekend een tijdje kookles gevolgd met mijn tante. En Pinterest is mijn beste vriend." Tybalt vond het heerlijk om voor het slapengaan recepten te zoeken, ongezonde suikers te vervangen door natuurlijke alternatieven en te experimenteren met kruiding en minder gekende groentes. Zwijgend nam hij nog enkele laatste happen van zijn maal terwijl hij mentaal enkele aanpassingen maakte aan het gerecht dat voor hem stond. "Ik zou zeggen dat ik ook graag eens van jouw kunsten wil proeven, maar ik raak geen druppel alcohol aan," bekende hij maar eerlijk. "Om verschillende redenen," voegde hij er haastig nog aan toe voor de blauwharige dame de kans kreeg verder te vragen. __________________________________ Toen beiden naar hartelust gegeten hadden, de gebruikte keukenspullen een sopje waren voorzien, afgedroogd werden en netjes terug op hun plaats gezet waren liet Tybalt zijn blik nog even door de keuken glijden. Wat overgebleven was werd netjes in een potje gestopt en in de koelkast gedaan, zonder naam op; ten teken dat wie honger had het wel gewoon kon opeten. "Klaar voor je rondleiding?" Had hij aan Céline gevraagd, alvorens haar arm genomen te hebben en deze over de zijne geplaatst te hebben. Op een rustig tempo leidde Tybalt de nieuwe studente de keuken uit en daarmee de hal in, terwijl hij inwendig nog debatteerde wat hij haar eerst zou laten zien. "Oh god dat ga je toch niet menen," mompelde hij toen hij in de hal begroet werd door het aanzicht van een koppeltje dat mekaar zowat stond aan te randen. Toen hij merkte wie de jongen was raakte hij enkel meer gedegouteerd. "Het zal ook weer niet..." Denkend aan wat er slechts enkele uurtjes geleden gebeurd was en beseffend dat hij hier liever geen gevolg van wilde besloot Tybalt het toch een beetje luchtig aan te proberen pakken. "Mag ik je er aan herinneren dat je hier ook een kamer ter je beschikking hebt om dát..." begon hij, terwijl hij zijn vinger tussen de twee indiceerde, niet geïnteresseerd in wat exact 'dat' dan wel precies mocht zijn. "...te doen, Gabriel." Even had hij het overwogen om de jongen, dit keer dan wel eerder komisch bedoeld, opnieuw met de verkeerde naam aan te spreken maar vanwege zijn heftige reactie eerder was Tybalt tot het idee gekomen dat hij dat maar beter niet kon doen. "Je schrikt dadelijk nog het groentje af," vervolgde hij, doelend op Céline. "Blauwtje?" Had hij zichzelf twijfelend verbeterd terwijl haar haarkleur hem opnieuw in het oog sprong. "Groentje," besliste hij dan uiteindelijk toch maar.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Sappho > Capodistria

---

I just caught the wave in your eyes

Hij was vooral bezig met Valerie, vandaar dat hij de andere twee personen ook niet had horen aangekomen. Maar een van deze kondigde zichzelf al meteen aan. Hij hoorde de stem van Tybalt en hij draaide zijn hoofd een beetje om deze te kunnen zien. "Mag ik je er aan herinneren dat je hier ook een kamer ter je beschikking hebt om dát..." "...te doen, Gabriel." Natuurlijk zou hij zich hier niets van aan trekken, al was het Tybalt en had zijn hart een sprongetje gemaakt toen hij hem zag. Hij trok zich van niet veel mensen iets aan. Hij deed wat hij wilde en zou niet snel zich door iemand laten tegenhouden. Gezien hij nooit echt familie had gehad had hij ook geen familieband opgebouwd en waren zijn ouders er niet geweest om hem te waarschuwen en hem te straffen voor dingen die niet mochten. Er waren wel veel personen die dit probeerden, maar allemaal slaagden ze er niet in. In het weeshuis luisterde hij enkel alleen als het moest maar ontkwam hij zijn ‘straf’ ook wel. Hij had geen ouders en dus zou hij ook niet naar anderen die deze rol wilden vervullen gaan luisteren. Dit resulteerde erin dat hij alles deed wat hij wilde, zonder dat er consequenties voor waren. Hij liet zich door een ander dan ook niet vertellen wat hij wel mocht en niet mocht of wat hij wel en niet zou moeten doen.

Dat hij enigszins losbandig en onverstandig kon zijn was zijn eigen probleem, niet dat hij het zelf opmerkte, maar daar hadden anderen niets mee te maken. "Je schrikt dadelijk nog het groentje af," "Blauwtje?" Gabriel had enkel zuinig geglimlacht op de opmerkingen van Tybalt. Wat hij deed was dus zijn eigen zaken, en niet die van hem. Dat het hem niet beviel, was niet zijn probleem. Hij kon ook gewoon ergens anders naar kijken. Heel even had hij naar het andere figuur gekeken, een meisje dat ook blauw haar had, maar zij interesseerde hem op dit moment weinig, hij had haar enkel een ‘Hallo’ gegund en had toen zijn aandacht weer op Valerie gericht. Een veel mooiere en aantrekkelijkere vrouw met blauw haar, daar kon niemand tegen op.

Hij kon het niet laten, hij hield er van om juist te doen wat niet verwacht werd of dwars te zitten. Het zat in zijn aard. Hij drukte Valerie dus ook weer tegen zich aan en tongzoende haar dit keer innig zonder zich iets van het andere stel aan te trekken. Een van zijn handen lag om haar hals. Hij kon helemaal opgaan in zo’n kus met haar, al was het meer dat hij van aandacht en de lichamelijke aanrakingen hield, dan dat er nog iets bij los kwam.

Toen hij er genoeg van had liet hij haar los en keek even naar het andere stel. Hij verveelde zich nu weer, want de dag was toch nog best wel lang. Wat hem betreft mochten de lessen wel weer beginnen. “Wat zijn jullie eigenlijk aan het doen?” Hij dacht aan ‘het groentje’. ‘Ooooh natuurlijk, je geeft haar een tour’ ‘Ik weet nog wel wat plekken die je haar moet laten zien’ stelde hij voor.

Waarom wist hij niet, de woorden waren er al uit voordat hij er erg in had. Hopelijk vond Valerie dit ook niet erg, en zou ze gewoon meegaan. Hij wilde nog wel haar hand door zijn haren voelen of haar hand gelegen op zijn zij. Ergens wist hij het wel. Hij wilde gewoon bij Tybalt zijn, ontdekken wat voor persoon hij echt was, ook al leek diegene niet bij hem in de buurt te willen zijn. Wat ook niet raar was, gezien hun eerste echte ontmoeting. Hij kon het niet ontkennen, hij kreeg het warmer van het kijken naar Tybalt dan naar Valerie. En ergens wilde hij niet met Valerie kussen, maar met hem. Al drukte hij deze gedachten snel weg, alsof ze niet bestonden.

---

Aan niets denken is ook denken.

'Mijn oom en tante zijn niet echt gewend om thuis te koken, vaak gingen we op restaurant. Als danser moet ik natuurlijk wel een beetje letten op wat ik eet, en dan voornamelijk wat proteïnen en suikers betreft. Meestal vroeg ik dan ook naar de ingrediënten en vaak lag ik pal achterover van verbazing welke onnozelheden ze allemaal in mijn eten stopten. Ik vond dat ik dat zelf beter moest kunnen en heb in het weekend een tijdje kookles gevolgd met mijn tante. En Pinterest is mijn beste vriend.' vertelde Tybalt gemeend. Het was echt geweldig dat hij zoveel interesse had in koken en etenswaren, ik zou zelf nooit zo gefocust kunnen zijn. Ik houd nou eenmaal ontzettend van pizza, daar was niets aan te doen.       'Het klinkt fantastisch, misschien kan ik je inhuren?' vroeg ik met een lachje aan Tybalt, ik meende het natuurlijk niet, maar hij mocht zeker wel nog een keer wat lekkers bereiden.       'Ik zou zeggen dat ik ook graag eens van jouw kunsten wil proeven, maar ik raak geen druppel alcohol aan,' bekende hij maar eerlijk. 'Om verschillende redenen,' voegde hij er nog snel achteraan. Dat gaf natuurlijk niks, niet iedereen houdt van drankjes.       'Geeft niets, ik bak wel een keer soort van gezonde pannenkoeken voor je,' zei ik twijfelend.       'Met stevia, zo heet dat betere suikersoort toch?' vroeg ik terwijl ik echt geen flauw benul had van dat gezonde gebabbel. Ik ging even kort met mijn haar door mijn handen en leunde op mijn hand terwijl ik mijn bord leeg at. Tybalt en Celine hadden heerlijk gegeten. Celine had geholpen met de afwas, ze had de borden en het bestek afgedroogd. De keuken was weer netjes opgeruimd en alles zag er prima uit.       'Zo, dat is ook weer mooi opgeruimd.' zei ik opgewekt toen ik het resultaat bekeek.       'Klaar voor je rondleiding?' vroeg Tybalt terwijl hij mijn arm nam en die op de zijne aansloot. Hij zette een stap vooruit en liep de keuken uit, braaf volgde ik hem, nieuwsgierig naar wat hij me allemaal ging vertellen over de school. Eenmaal de hal binnengekomen vertraagd zijn stap.       'Oh god dat ga je toch niet menen,' mompelde Tybalt toen we in de hal twee personen troffen, aan elkaar vast gelijmd. Relatie's op school heb ik nooit problemen mee gehad, maar jezus, je hebt slaapkamers op deze school, go find yourself one.       'Het zal ook weer niet...' mompelde Tybalt er nog zacht achteraan. Ik moest even kort glimlachen door zijn geïrriteerde houding tegenover het paar.       'Wat is er, niet zo'n fan van tortelduifjes?' vroeg ik een beetje spottend. De glimlach stond nog steeds op mijn gezicht, niet alleen door het scenario waar we in terecht waren gekomen, maar ook omdat een ontzettend mooie jongen mijn arm vasthield.       'Mag ik je er aan herinneren dat je hier ook een kamer ter je beschikking hebt om dát...' begon Tybalt, terwijl hij zijn vinger tussen de twee indiceerde, niet geïnteresseerd in wat exact 'dat' dan wel precies mocht zijn. '...te doen, Gabriel.' Tybalt zette nogal een aparte toon op de naam van de jongen. Het interesseerde mij verder niet waarom hij dat deed, hij zal wel iets tegen hem hebben.       'Je schrikt dadelijk nog het groentje af," vervolgde Tybalt, doelend op mij. "Blauwtje?" Had hij zichzelf twijfelend verbeterd terwijl mijn haarkleur hem opnieuw in het oog sprong. "Groentje," besliste hij dan uiteindelijk toch maar. Ik lachte hem even kort uit.       'Wil het een beetje lukken met je woordkeuze?' zei ik spottend en met een lachje.       'Hallo,' hoorde ik uit de mond van de jongen genaamd "Gabriel" komen. Niet erg vriendelijk, al zeg ik het zelf. Wat een droogkloot zeg. Dit soort mensen kon ik niet aanstaan, je mag dan ook verwachten dat ik me hetzelfde terug ga gedragen. Ik besloot zijn "hallo" te negeren en keek hoe hij het meisje weer half aan het aanranden was. Kort daarna stopte hij weer.       'Wat zijn jullie eigenlijk aan het doen?' vroeg Gabriel toen hij klaar was met lebberen. Ik keek hem aan en haalde een wenkbrauw omhoog, dat interesseert hem helemaal niks, hij hoeft heus niet te doen alsof.       ' ‘Ooooh natuurlijk, je geeft haar een tour. Ik weet nog wel wat plekken die je haar moet laten zien.’       'Er zit wat speeksel op je kin volgens mij.' zei ik tegen Gabriel terwijl ik met mijn vinger naar zijn kin wees.       'En volgens mij weet Tybalt hier prima de weg, dus nee bedankt.' zei ik bitsend terwijl ik Tybalt aan zijn arm mee trok, weg van het stelletje. Wat een dickhead is dat zeg, ik ken hem net 2 minuten en hij komt me nu al de neus uit.       'Oké, hij is nogal apart. Volgende plek? Een iets leukere plek, zonder hitsige cavia's alsjeblieft.' vroeg ik hem met een geïrriteerd maar toch nog steeds half vrolijk stemmetje.

[ bericht aangepast op 8 aug 2017 - 19:43 ]

---

- thank you for existing -

Nizar was Kyros tegengekomen die hem aansprak. "Hallo Ky. Ik moet even wel iets in orde gaan brengen ─ ik zie je later wel." Nizar voelde zich schuldig dat hij de jongen alleen had gelaten maar hij moest gewoon dringend naar zijn kamer gaan. De dag was nog niet eens begonnen en het ging nu al fout. Eerst zag hij zijn onenightstand terug ─ die hij zo graag wou ontwijken, maar wie kan hem nu ontwijken? Vervolgens begon hij ruzie te maken met zijn 'crush'. Nizar voelde zich mild ongewenst maar schudde het af. Hij liep naar zijn kamer maar kon de drang niet weerstaan om terug naar de altijd zo gelukkige jongen te gaan. Nizar zette babystapjes en wist zelf niet eens waarom. Alleen Nizar zelf kon zichzelf awkward laten voelen. Hij zag Gabriel uitgeput in een dansstudio en liep naar hem toe. "Tweede keer dat ik je zie. Je zou je vereerd moeten voelen." De jongen slaagde er in om zijn gênante stem in een hoekje te stoppen ─ of in een kast, als je weet wat hij bedoelt. Nizar kon het niet laten om tegen de muur te gaan zitten. "Heb je zin om even naar mijn kamer te gaan?" De woorden hadden zijn mond nog niet verlaten of hij besefte al dat het héél anders opgevat kon worden. "Daarmee bedoel ik dus even bijpraten, snap je."

[ bericht aangepast op 9 aug 2017 - 18:25 ]

---

Heaven is a place that we all have

POEF. Voordat hij het wist was zijn Tybalt –oh jee dacht hij nu al dat hij zijn bezit was?- al weer verdwenen. Gekaapt door een kind wat hem er op wees dat hij speeksel op zijn kind had. Nou, dat dacht hij dus van niet, want ze zou vast liegen. Hij mocht haar nu al niet. Niet omdat haar blauwe haar minder was dan dat van zijn geliefde Valerie, want dat was gewoon zo, maar omdat ze Tybalt van hem afpakte. Dat ze een tour deden zou wel, maar waarom hij hier meteen van werd uitgesloten begreep hij niet. Het zorgde voor een steek in zijn hart, want hij wilde graag door alles en iedereen geliefd worden, sociaal als hij was. Maar ergens begreep hij ook wel dat dat onmogelijk was en wist hij dat dat meisje gewoon verder wilde met haar tour. Hij had ook niet eens het recht om er zo tussendoor te komen.

Hij knipperde even met zijn ogen en was naar de danszaal gegaan. Daar had hij zich laten gaan, zodat zijn tenen het begaven en hij zich kapot voelde. Bezweet als hij was verwachtte hij niet iemand anders. Opeens was daar Nizar, en hoewel het behoorlijk ongemakkelijk tussen hen was geweest, was hij blij om weer een vriendelijk gezicht te zien. Ergens keek hij verdrietig, omdat hij dat ook zeker was, maar hij huilde niet omdat hij een hele lange tijd –jaren- al niet meer gehuild had. Hij dacht dat hij niet meer kon huilen. Nizar zag er zoals altijd goed uit en dan moest hij hem hier aantreffen terwijl hij…. Er uit moest zien als een verwaarloosde zwerver. Nee, hij wist ook wel dat hij er gewoon uit zag als een danser die flink los was gegaan.

"Tweede keer dat ik je zie. Je zou je vereerd moeten voelen." Hij grinnikte even. “Wederzijds, wederzijds” zei hij en hij bekeek de jongen even. Ze hadden niet echt normaal gesproken nog, dus hij wist niet precies wat hij van hem wilde. Wilde hij wel wat van hem of was hij gewoon een stukje afval voor hem, iemand die je kon bezoeken als je niemand anders had om mee te vermaken? Hij wist het niet.

"Heb je zin om even naar mijn kamer te gaan?" Gabriel keek de jongen onderzoekend aan. Die woorden zouden nogal fout opgevat kunnen worden, maar dat deed hij niet meteen. Hij kwam wel vaker op jan en allemaal zijn kamer, maar met Nizar.. was het toch anders…. Hij beet even op zijn lip, maar een uitleg kwam al snel. Als hij dronken was geweest had hij echter al snel ja gezegd en zou het een nogal ongemakkelijke situatie kunnen worden, gezien hij dan wel op zijn niet bedoelde intenties in zou kunnen gaan. Gelukkig was dit nu voor beiden zoals het was: simpel. "Daarmee bedoel ik dus even bijpraten, snap je." “Ehm ja, maar ik dacht dat je niet echt zin had om te praten, na vanochtend?’ zei hij ietwat twijfelend. Hij stond op van de grond en haalde even opgelucht adem. “Ik ben wel blij om een vriendelijk gezicht te zien na vandaag” bekende hij zachtjes. “Ik heb echt geen zin meer in nog meer gezeur vandaag” vervolgde hij, niet dat hij dacht dat Nizar zou gaan zeuren, maar hij waarschuwde hem alvast. Hij zou niet te genieten zijn als hij nog meer over zich heen zou krijgen. Hij liep met de jongen mee naar zijn kamer.

---

Aan niets denken is ook denken.

---

---

Tybalt wist niet precies wat hij dan wel verwacht had van de jongen, maar dat hij de dame nog een keer zou kussen was het in elk geval niet geweest. Dit keer was het niet persé het gebaar zelf, als de manier waarop, dat een ernstig gevoel van afkeer bij Tybalt teweeg bracht. Hij voelde als het ware zijn middagmaal zelfs weer een stukje naar boven komen. Zijn onderlip krulde in pure afgunst naar omhoog terwijl hij met gefronste wenkbrauwen zijn blik van het vrijende koppel zonder al te veel moeite af scheurde. Zodra Gabriel dan toch zijn aandacht terug op hem en Céline richtte had hij al helemaal geen zin meer om een vriendelijk gesprek te proberen aanknopen. Die kans was immers al vervlogen geweest toen de andere jongeman voor de tweede keer zijn tong eind de keel van de jonge vrouw had gedouwd. En was dat niet de oorzaak geweest dan had de valse toon waarmee Gabriel sprak dat klusje wel geklaard. Tybalt had een hekel aan mensen die één ding zeiden terwijl ze wat anders bedoelden. Toegegeven; hij verdiende de titel van Ijskoning die hem zo lang geleden reeds aangemeten was; hij wist zelf ook wel dat hij niet altijd een aangenaam persoon was om bij in de buurt te zijn, maar als hij ergens niet mee akkoord was dan was hij daar altijd al eerlijk over geweest, net zoals zijn vriendelijkheid -ookal was hij daar zuinig mee- altijd oprecht was. Voor hij echter de kans kreeg Gabriel eens heel duidelijk uit te leggen wat hij op dit moment van hem vond, besloot Céline een eind aan de ongemakkelijke situatie te maken. "Er zit wat speeksel op je kin volgens mij." Zelfs al hadden ze hem een plek in het Bolshoi Ballet aangeboden, het was Tybalt niet gelukt om te verbergen hoeveel moeite het hem kostte niet hardop te gaan lachen. Het enige dat hij nog kon doen was zijn hoofd een beetje naar beneden buigen en zo ver mogelijk van het koppel afwenden om de grijns die op zijn lippen lag te verbergen. Hij wist dan wel niet precies waarom hij het grappig vond, want het mentale beeld aan Gabriel met een klodder kwijl onder zijn lippen zou hem vannacht wel nachtmerries bezorgen, maar het feit dat Céline de knaap zo moeiteloos de mond wist te snoeren bracht hem zoveel voldoening. Toen hij de stem van het blauwharige meisje opnieuw hoorde wist hij zijn gezicht weer een beetje in de plooi te krijgen en keek zijn mede-danser triomfantelijk aan. "En volgens mij weet Tybalt hier prima de weg, dus nee bedankt." Hij had enkel nog de kans gekregen dit met een korte knik te beamen voor Céline hem met een ruk aan zijn arm bij de andere twee vandaan leidde. "Oké, hij is nogal apart. Volgende plek? Een iets leukere plek, zonder hitsige cavia's alsjeblieft." Haar woorden brachten hem oprecht aan het lachen. Hij voelde een bepaalde opluchting, dat hij blijkbaar niet de enige tiener hier was diens hormonen hem tot zulke wansmakelijkheden dreven. Een beetje acht voor elementaire beleefdheid en manier had hij altijd wel op prijs gesteld. "Maak je maar geen zorgen om hem, hij is geen acteur. Ik ben helaas diegene die elke dag met hem opgescheept zit," mopperde hij, zich afvragend of hij ooit het beeld van daarnet nog van zijn netvlies af zou krijgen. Jammer dat zeep zo prikte in zijn ogen, anders had hij daadwerkelijk geprobeerd het er af te schrobben. "Maar eerlijk is eerlijk," ging hij verder. "Ik denk dat ik jou niet zo erg zal haten als de anderen hier." Het was misschien een verdoken compliment geweest, maar hij was er nog nooit een ster in geweest ze uit te delen en dat zou hij wellicht ook nooit worden. Een kleine glimlach lag verscholen in de hoekjes van zijn mond terwijl hij de nieuwe studente aan keek. Ondertussen wist hij ook naar wel plekje hij haar zou brengen. Het was een afgelegen plekje in de school, eentje waar maar weinig tieners de moeite voor wilden doen het extra aantal treden te beklimmen, maar net die rust die er daardoor heerste had het voor hem een soort van Walhalla gemaakt. Ze wandelden een eindje in stilte verder, en dat vond Tybalt gewoon prima. Hij had het nog nooit gehad op personen die eindeloos door konden praten, dat kon zijn hoofd niet aan. Na enige minuten hadden ze de bibliotheek bereikt. Het was er niet groot, maar in Tybalt's ogen droeg dat enkel bij tot het charme ervan. Hij liet zijn ogen de kleine ruimte rond glijden en voelde zich meteen alweer een beetje thuis. "En geen cavia's," sprak hij Céline lachend toe terwijl hij zich op de grote bank neer vleide. "Er zijn boeken te vinden over de elk van de drie hoofdvakken, en een kleine sectie fictie. De afspraak is dat als je een boek meer dan vijf keer ontleent je het mag houden, maar je moet wel een boek uit je eigen collectie in de plaats zetten. Voor zover ik gemerkt heb komen er eigenlijk alleen maar boeken bij." Hij had een keer zijn schouders opgehaald, hoewel hij best blij was geweest toen hij tot die conclusie was gekomen. "Wat voor boeken lees jij het liefst?" vroeg hij, oprecht geïnteresseerd.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Terwijl ik Tybalt mee sleurde aan zijn arm en een opmerking had gemaakt over de hitsige cavia's van eerder, hoorde ik Tybalt lachen. Ik had hem nog niet eerder echt horen lachen, maar hij heeft echt een geweldige lach, zo'n lach waarvan je zelf ook weer wilt gaan lachen. Eenmaal uitgelachen hoorde ik hem even inademen.       'Maak je maar geen zorgen om hem, hij is geen acteur. Ik ben helaas diegene die elke dag met hem opgescheept zit,' mopperde Tybalt. Ik had oprecht medelijden met hem, om iedere dag die vent aan te moeten zien lijkt me afschuwelijk.       'Oh jeetje, daar wens ik je heel veel sterkte mee. Ik hoop dat zijn danskunsten wel goed zijn, in tegenstelling tot de rest van hem.' ik maakte een nonchalante beweging met mijn hand waarna ik met mijn vingers door mijn haar streek.       'Maar eerlijk is eerlijk,' ging hij verder. 'Ik denk dat ik jou niet zo erg zal haten als de anderen hier.' zei Tybalt voor mijn gevoel redelijk gemeend. Dat leek me een compliment, ook al wist ik het niet helemaal zeker. Ik keek even op naar hem en glimlachte.       'Nou, bedankt, denk ik?' vroeg ik met mijn ene wenkbrauw opgetrokken en een glimlach. Ik liep braaf met Tybalt mee terwijl hij de weg leidde naar een klein rustig plekje, we liepen door de deur en ik zag een ontzettend lief klein kamertje. De muren waren bedekt met boeken en er stonden prachtige banken, het leek me een soort kleine bibliotheek.       'En, geen cavia's,' zei Tybalt lachend. Ik keek hem met een pretgezicht aan terwijl hij op een van de banken plofte. Het interieur was echt prachtig, ik hield van houten boekenkasten en lederen banken.       'Er zijn boeken te vinden over de elk van de drie hoofdvakken, en een kleine sectie fictie. De afspraak is dat als je een boek meer dan vijf keer ontleent je het mag houden, maar je moet wel een boek uit je eigen collectie in de plaats zetten. Voor zover ik gemerkt heb komen er eigenlijk alleen maar boeken bij.' vertelde Tybalt op een bepaalde manier, zo'n manier waardoor je met interesse gaat luisteren. Met vrolijke ogen keek ik hem aan terwijl ik luisterde. Ik werd wakker geschud door een vraag.       'Wat voor boeken lees jij het liefst?' vroeg hij oprecht geïnteresseerd. Dat was een lastige vraag, ik las namelijk niet heel erg veel. Het enige wat ik echt heel vaak las was het boek van Romeo and Juliet, het toneelstuk had ik ook al twintig keer gezien ondertussen, maar het is gewoon zo'n leuk verhaal.       'Dat is nogal ingewikkeld, ik lees namelijk bijna niks, behalve Romeo and Juliet. Shakespeare is echt geweldig, ik heb het toneelstuk ook ongeveer twintig keer gezien. Verder lees ik niet erg veel, de Harry Potter reeks heb ik uitgelezen.' lachte ik hem een beetje onschuldig toe.       'Is dat erg?' vroeg ik een beetje onzeker. Ik wilde niet dat hij ineens anders over me ging denken.       'Wat is jouw lievelingsboek?' vroeg ik er nog snel achteraan met een glimlach.

---

- thank you for existing -

---

---

"Dat is nogal ingewikkeld, ik lees namelijk bijna niks, behalve Romeo and Juliet. Shakespeare is echt geweldig, ik heb het toneelstuk ook ongeveer twintig keer gezien. Verder lees ik niet erg veel, de Harry Potter reeks heb ik uitgelezen." Tybalt haalde een keer zijn schouders op en schonk Céline een milde glimlach. Ze beschreef niet persé zijn favoriete genre, maar als kind had hij ook uren weggezonken geweest in de Harry Potter boeken. Hoe vaak hij zichzelf als Harry Potter had ingebeeld, had gehoopt dat een magisch schoolhoofd hem zou komen redden; hij kon het niet meer tellen. "Is dat erg? Wat is jouw lievelingsboek?" Tybalts hoofd ging een beetje tollen, terwijl het een antwoord op beide vragen tegelijk probeerde te bedenken. Uiteindelijk besloot hij inwendig dat het hem helemaal niet uit maakte hoe lang iemand's literatuurlijstje was, zolang diegene maar in staat was een intelligent gesprek aan te knopen en dat leek Céline tot nu toe vrij aardig te lukken. Enkel de laatste vraag zou hij dus luidop beantwoorden. "Mijn favoriete boek is Tien Kleine Negertjes, van Agatha Christie. Het is niet zo vreselijk als de titel," begon Tybalt stilletjes. "Ik heb altijd al een zwak gehad voor moordmysteries. Maar dat blijft tussen ons, anders moet ik je ombrengen," grapte hij. Hoewel hij er aanvankelijk zelf mee kon lachen voelde hij al snel een bepaalde somberheid over zich neer dalen. "Niet dat iemand je zou geloven, want niemand hier denkt dat ik gevoelens heb," voegde hij er mompelend aan toe. Dat de blauwharige dame een zwakke kant van hem te zien kreeg, terwijl ze hem amper kende vond Tybalt niet oké. Hij ging dan ook prompt recht staan en wandelde naar de boekenkast, zodat hij met zijn rug naar de studente toe kwam te staan, onder het mom dat hij een boek wilde zoeken. Hij liet zijn wijsvinger van de ene kaft naar de andere glijden, en kalmeerde bijna onmiddellijk. Hij treiterde zijn hersenen; op zoek naar een titel die Céline misschien wel wist te interesseren. Uiteindelijk kwam hij terecht bij een zeer gerenomeerd schrijver, met dezelfde allure van Shakespeare en een verhaal met de dezelfde magie van Harry Potter. In stilte plukte hij De Nachtegaal en de Roos van Oscar Wilde. Langzaam draaide hij zich opnieuw om en stopte de bundel in Céline's slanke handen. "Probeer dit boek een keer, als je de tijd vindt om te lezen." Huiswerk op LAPAA was altijd intens, en zelfs wanneer je dat makkelijk afkreeg waren er altijd nog de uren en uren die je moest spenderen aan repetities. Maar voor Tybalt was het het allemaal waard. "En als het je niet bevalt, dan ben ik je een kop koffie verschuldigd," beloofde Tybalt de jongedame.

[ bericht aangepast op 12 aug 2017 - 20:33 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Het duurde even voordat Wolf antwoordde en die stilte zei genoeg voor Fallon. Het verbaasde haar niet dat hij zijn zomer gespendeerd dat met meisjes en het zou haar niet uit moeten maken, maar het voelde als een messteek. Ze was praktisch niet anders van hem gewend en toch had ze liever gehoord dat hij celibatair was geworden. Toch bleef ze groot en boven alles bleef ze serieus en zakelijk. Hij kreeg haar emoties niet te zien, die kon ze beter bewaren voor haar dansen.       'Het spijt me — van je zomer, dat je hem deels door hebt moeten brengen met je vader.' zei hij. Fallon knikte lichtjes. Hij was één van de weinigen die wist dat ze geen goede relatie had met haar vader en dat wilde ze graag zo houden. Het liefste zou ze hem er alles over vertellen, maar die relatie hadden ze niet meer. Ze kropte liever haar verdriet op dan dat ze het zou delen met Wolf.       'Fallon. . . Waarom doe je zo? Het was beter voor ons om — je weet wel.' begon hij. Fallon keek hem kort aan, maar liet toen haar blik afzakken naar haar schoot. 'Ik heb geen nieuwe vriendin, mocht je dat denken. Ik. . . Ik heb veel aan je gedacht deze zomer, Fallon. Ik wil niet dat je me zo buitensluit in je leven.' vervolgde hij zichzelf, terwijl hij zijn hand op haar onderarm legde. Ze rilde kort bij zijn aanraking. Hij was altijd voorzichtig met zijn aanrakingen en dat maakte al hun lichamelijke contact zo prettig. 'Ik was niet goed voor je, dat kan je— je toch nog wel herinneren niet waar?'       Bij het horen van die woorden keek ze op. Ze wilde zeggen dat dat waar was, want eigenlijk was dat ook zo, maar ze kregen de woorden niet uit haar mond. Uiteindelijk wist ze toch de woorden te vinden. 'Nee, dat is waar,' zei ze zacht. 'Maar toen wij samen waren, voelde ik tenminste iets. Ik voel me nu verdoofd, alsof ik geen gevoel meer heb en ik begrijp niet waar dat vandaan komt. Je maakte me misschien niet altijd gelukkig, maar dat betekende niet dat ik niet blij was om je te zien, dat ik rillingen kreeg als jij speelde.'       Fallon zuchtte diep en keek Wolf aan. 'Maar je hebt gelijk. We waren niet goed voor elkaar.' Ze trok haar arm onder zijn hand vandaan. 'Waarom ben je hier nu, Wolf?'

---

Big girls cry when their hearts are breaking

'Is dat erg? Wat is jouw lievelingsboek?' vroeg ik aan Tybalt. Ik zag hem nadenken, hij trok een bepaald gezicht, waardoor hij echt perfect gezicht kreeg, zijn kaak spande een beetje aan waardoor hij nog net iets scherper leek en even zat ik te zwijmelen. Eenmaal terug op de wereld beantwoordde hij mijn vraag.       'Mijn favoriete boek is Tien Kleine Negertjes, van Agatha Christie. Het is niet zo vreselijk als de titel,' zei hij zacht met een glimlach. Bij de titel "Tien Kleine Negertjes" moest ik even heel hard lachen, gewoon omdat het grappig klonk, wie schrijft er nou een boek met dat als de titel.       'Sorry, dat is echt de meest hilarische titel die ik ooit heb gehoord,' lachte ik, volgensmij begonnen mijn ogen zelfs te tranen. Als ik eenmaal begon te lachen, vond ik het altijd moeilijk om te stoppen, dat had ik nu ook. Ik veegde de traan snel weg en keek Tybalt weer rustig aan.       'Ik heb altijd al een zwak gehad voor moordmysteries. Maar dat blijft tussen ons, anders moet ik je ombrengen,' toen Tybalt dat zei, begon ik weer, ik ging helemaal kapot van het lachen, ik voelde het in mijn buikspieren. Het is zo fijn als iemand een goed gevoel voor humor heeft.       'Wauw Tybalt, ik mag jou echt wel,' zei ik met een gigantische grijns op mijn gezicht.       'Niet dat iemand je zou geloven, want niemand hier denkt dat ik gevoelens heb,' zei Tybalt een beetje somber. Waarom zou hij zoiets zeggen, hij is hartstikke leuk, iedereen zou hem moeten mogen. Behalve Gabriel dan, die is niet zo aardig.       'Nonsens, je bent hartstikke leuk, ze kennen je gewoon niet goed genoeg.' zei ik gemeend met een glimlach. Niemand mag zo over zichzelf denken, ieder persoon is geweldig op verschillende manieren, tot nu toe heb ik bij Tybalt nog geen minpuntjes gevonden. Tybalt stond op en draaide zijn rug naar mij toe om vervolgens in de boekenkast te neuzen, het viel me op dat hij brede schouders had. Ik was wat aan het mompelen terwijl hij de boeken bekeek. Hij pakte vervolgens een boek en bekeek hem, hij draaide zich om en liep op me af.       'Probeer dit boek een keer, als je de tijd vindt om te lezen.' zei hij terwijl hij het in mijn handen legde. Ik keek omhoog, zodat ik hem aan kon kijken en gaf hem een gemeende glimlach.       'Dankje, ik zal het eens een kans geven, misschien is het wel wat voor me.' vertelde ik.       'En als het je niet bevalt, dan ben ik je een kop koffie verschuldigd,' zei Tybalt terwijl hij weer ging zitten. Een jongen die van koffie houdt, deze moet ik houden, geweldig als ik een keer niet eenzaam wil zijn bij de starbucks.       'Daar houd ik je aan! Eet je dan ook een lief klein vetvrij taartje met me?' vroeg ik onschuldig terwijl ik hem een beetje smekend aankeek. Ik draaide het boek om en begon de achterkant te lezen, het leek me wel wat. Misschien werd dit wel een van de boeken die ik daadwerkelijk heb uitgelezen.

[ bericht aangepast op 14 aug 2017 - 14:49 ]

---

- thank you for existing -

---

---

Nadat Wolf hardop heeft uitgesproken dat Fallon en hijzelf niet goed voor elkaar waren in hun relatie, kijkt Fallon uiteindelijk op. Wolf is zowel angstig als opgelucht hierdoor, aangezien hij in ieder geval een reactie van haar heeft gekregen. Echter, heeft hij geen flauw idee hoe deze reactie uit zou kunnen gaan pakken.       ‘Nee, dat is waar. Maar toen wij samen waren, voelde ik tenminste iets. Ik voel me nu verdoofd, alsof ik geen gevoel meer heb en ik begrijp niet waar dat vandaan komt. Je maakte me misschien niet altijd gelukkig, maar dat betekende niet dat ik niet blij was om je te zien — dat ik rillingen kreeg als jij speelde. Maar je hebt gelijk — we waren niet goed voor elkaar. Waarom ben je hier nu, Wolf?’       Wolf zou het nooit ofte nimmer hardop toegeven, maar het doet enigszins pijn om te voelen dat Fallon haar arm onder zijn hand uit weet te trekken — alsof het daadwerkelijk pijn doet om hem aan te raken of te dicht bij hem te zijn.       ‘Fallon. . .’ Wolf buigt enigszins opzij terwijl hij zijn wenkbrauwen in een bezorgde frons laat glijden. Fallon heeft nog steeds een grote plaats in zijn hart en het doet hem lichamelijk pijn om te horen dat ze zich verdoofd voelt nu hun relatie voorbij is. Wolf zucht zachtjes, hij heeft geen idee wat hij zou kunnen zeggen om ervoor te zorgen dat Fallon zichzelf beter zou gaan voelen.       ‘Ik ben hier omdat. . . omdat ik je mis, Fallon. We hebben de gehele zomer geen contact gehad en ik heb vaak aan je. . . aan ons gedacht.’ Voorzichtig heft Wolf zijn hand op, waarna hij zijn vingertoppen over Fallon’s kaak laat glijden. ‘Kan ik je— je beter laten voelen, Fallon? Ik haat het om je zo te zien,’ fluistert Wolf zachtjes. Fallon is altijd al zijn zachte plek geweest — dat weet ze als geen ander.

---

•