[RPG] [300] A Modern Marauders Story [SPEELTOPIC] [5] - Speeltopics

Mijn elleboog vliegt in de richting van Caleb wanneer hij een opmerking maakt over aliexpress. Goddank is alles nog jong en vitaal daar beneden en ik heb soms meer moeite om het omlaag te houden, dan omhoog te krijgen. Wat Celebran betreft, lijken Caleb en ik echter meer op één lijn te zitten en ik grijns kort. Kleine Von Leirko's worden groot. Dit blijkt ook wel uit zijn spontane trouwplannen, al kan ik niet zeggen dat ik dit heel erg vind. Ik grijns dan ook breed wanneer Caleb dit onderwerp ophaalt. Het onderdeel 'speech' heeft al voor veel plezier gezorgd en als ik elke anekdote op zou moeten lepelen die ik van het tweetal heb, dan zou ik al wel een paar dagen achter elkaar door kunnen gaan — Calebs bijdrage dan niet eens meegerekend.
      "Ah, de speech," herhaal ik, waarbij ik zo serieus mogelijk knik. Dat masker laat ik echter direct vallen bij mijn volgende woorden en ik wiebel mijn wenkbrauwen veelbetekenend op en neer. "En de strippers, uiteraard. Niet geheel onbelangrijk, als je het mij vraagt." Wilde plannen zijn reeds gesmeed en als er iemand ter wereld is aan wie je het plannen van een stag party zou kunnen toevertrouwen, dan is dat aan Caleb en mij. Niet dat we er ervaring mee hebben, maar sommige mensen zijn gewoon met talent geboren.
      Celebran heeft dit talent overduidelijk niet en kan het ook niet waarderen, want hij sneert naar ons allebei en maakt een statement door ons duidelijk te maken dat hij zelfs niet meer op dezelfde bank als wij wil zitten. Ik blik even hulpeloos naar de jongen naast me, maar besluit al snel om mezelf op te offeren om de sfeer weer wat op te krikken.
      "Oh, kom op, Cellie. We bedoelen het heus niet zo slecht. Wist je dat vrouwelijk schoon in katzwijm valt door humor? Da's een teken van intelligentie." Ik grijns en por hem met mijn voet zacht tegen zijn schouder. "Je zou het 'ns een keer moeten proberen." Ik pauzeer kort. "En dat was overigens ook niet slecht bedoeld."
      Wat schaapachtig kijk ik naar zijn rug, maar Ada speelt de reddende engel door dit ongemakkelijke gesprek binnen te vallen. Ik overweeg om haar te introduceren tot het onderwerp, maar ik gok dat Celebran dit niet zal kunnen waarderen en bovendien snijdt Ada zelf een veel veiliger onderwerp aan: dieren. Ze zegt me wederom mijn vissen toe en ik hum tevreden. Van CCC naar CCCC naar CCCCCC — misschien is het een ogenschijnlijk kleine stap, maar wij weten wel beter met z'n allen. Nog even en we zouden heel de wereld veroveren. Of nog veel beter: heel Hogwarts.

Uiteraard. Uiteraard haakt James zonder al te veel moeite in op het woord 'relatie' en ik rol mijn ogen theatraal als antwoord op zijn wiebelende wenkbrauwen. "Ja," antwoord ik dan, "maar haal je maar niet te veel in je hoofd. Dat we soms bekvechten als een getrouwd stel betekent nog niet dat een relatie tussen ons twee ook maar enige kans van slagen heeft." Ik kan niet ontkennen dat ik me de laatste tijd nooit heb afgevraagd hoe het precies zou zijn als ik mijn verstand voor één keer het onderspit zou laten delven en mijn gevoel de boventoon zou laten voeren, maar ik ben nooit ver gekomen. Mijn verstand kan zich behoorlijk koppig opstellen.
      "Je moet ook gewoon voor je kijken," plaag ik hem wanneer hij zich verstapt, al ben ik blij dat we eindelijk in de ziekenzaal zijn beland. Ik grinnik door zijn kreunen en steunen. "Je doet net alsof je geraakt bent door een meteoriet, Potter." Het is weliswaar geen meteoriet en ik heb het zelf nooit ervaren, maar desondanks kan ik me maar al te goed voorstellen in wat voor een pijn hij moet verkeren, zelfs al probeer ik er nu een grap van te maken. "Je moet je niet zo op de pijn focussen," raad ik hem dan ook op mildere toon aan, terwijl ik met een half oog de handelingen van Pomfrey volg, die James' been aan het onderzoeken is. "Je moet aan iets leuks denken, zoals... nou ja, de cup of zo. Wat dan ook. Als het maar helpt om je gedachten te verzetten."
      Over gedachten gesproken... Ik bijt kort op mijn lip. Nova heeft me aangespoord om aan mijn gevoelens toe te geven en om met James te praten, maar als ik zelf niet eens weet wat ik precies voor hem voel, hoe wil ik er dan in Merlins naam over praten zonder over te komen als een regelrechte idioot? Ik staar naar mijn handen en kuch kort, terwijl ik mezelf mentaal moed in probeer te praten. Wanneer Pomfrey verdwijnt, besluit ik dapper een poging te wagen. Ik ben zo in gedachten verzonken geweest dat ik niet eens doorheb dat zowel Nova als Roza, als Lana en Marly inmiddels vertrokken zijn.
      "Hé, James?" Ik blik wat onzeker in zijn ogen, terwijl ik naar mogelijkheden zoek om mijn gevoelens om te zetten in woorden, maar met de seconde dat de stilte langer duurt, word ik onzekerder en een nerveus lachje verlaat mijn mond. Merlin, dit kon lastig meer awkward worden. Ik schud mijn hoofd; ik heb hier alcohol voor nodig. "Als je been eraf moet, beloof ik plechtig om je eten te komen brengen vanavond, oké?" probeer ik de situatie nog te redden, al lijkt het meer op een lekke reddingsboei dan een volwaardige reddingsactie. "En zo niet, dan verwacht ik kennis te maken met je zogenaamd imponerende dansskills," voeg ik er dan toch zachter aan toe, waarbij het ditmaal mijn beurt is om speels mijn wenkbrauwen wat op te trekken.

Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan en ik gok dat Nova hetzelfde zou willen doen als ze me zou hebben zien stuntelen. Tot zover mijn poging om met hem te praten en ik ben nog niet eens verder gekomen dan het trekken van zijn aandacht. Misschien moet ik hem gewoon vertellen dat ik het haat hoe hij ervoor zorgt dat ik langzaam de controle lijk te verliezen, hoe ik mijn tong kwijt dreig te raken in zijn aanwezigheid en hoe mijn hart nog altijd genadeloos salto's maakt in zijn buurt terwijl ik al zo ontzettend misselijk ben. En tegelijkertijd hoe ik ondanks alles heel deze achtbaan eigenlijk helemaal niet uit wil stappen, omdat de kriebels in mijn buik het beste gevoel zijn dat ik in tijden heb gevoeld.
      In plaats daarvan poke ik — volwassen als ik ben — genadeloos in zijn pijnlijke been bij het horen van zijn woorden. Als hij nog altijd zulke praatjes heeft, dan zal het allemaal wel meevallen met zijn pijn. "Er is niets mis met die handen van je, love, dus koester maar niet te veel hoop. En ik heb je helemaal van het Quidditch veld naar hier toe gezeuld, dus ik geloof dat ik al ongekend lief voor je ben geweest. Graag gedaan, trouwens."
      Met die 'lieve woordjes' moet hij het doen en ik kijk geamuseerd toe hoe James zijn drankje naar binnen werkt — net goed — al kan ik het niet laten om enigszins opgelucht te zijn wanneer Pomfrey vertelt dat het allemaal in orde komt, zelfs al moet hij nog even rustig aan doen. Ik overweeg om hem te vertellen dat de vrouw Roza hoogstwaarschijnlijk ook heeft verteld om het 'rustig aan' te doen en dat dit 'rustig aan' betekent dat je nog verrassend veel kunt doen, maar veiligheidshalve besluit ik dit achterwege te laten en ik rol lachend met mijn ogen wanneer hij me vertelt dat hij een hard hoofd heeft in het kunnen tonen van zijn danskunsten.
      "Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat dit hele bludger incident in scène is gezet, enkel en alleen zodat jij onder het dansen uit kunt komen, omdat je het stiekem helemaal niet kunt." Ik grinnik zacht en buig wat voorover, waarbij ik mijn wenkbrauwen uitdagend optrek en hem met pretlichtjes in mijn ogen aankijk. "Ben je soms bang, Potter?" plaag ik hem liefjes.