[RPG] [300] A Modern Marauders Story [SPEELTOPIC] [5] - Speeltopics

Same school, same story, same characters, different time; a Modern Marauders Story.

Kerst is voorbij. Een nieuw jaar is aangebroken. De vier vrienden - James, Sirius, Remus en Peter - staan klaar om zoals in het originele verhaal de boel op stelten te zetten. Hogwarts is echter wat veranderd; er zijn geen uilen en geen perkamentrollen, alles gaat nu via het internet! In dit RPG kan je uitvinden hoe het zou zijn als de Marauders nu geleefd zouden hebben.

Dit is een doorstart van het RPG Modern Marauders, we doen dit zodat het ook voor andere makkelijker is om mee te doen.

speeltopic • rollentopic • praattopic

‘Hey,’ antwoordde Blake. Het ongemak spatte gewoon van ons af en ergens voelde het alsof dit de eerste keer was dat we elkaar ontmoetten. Alsof we twee niet zo perfect strangers waren, die elkaar via Tinder hadden gevonden omdat ze allebei toevallig naar rechts hadden geswiped. Helaas was dat alles behalve het geval. Imperfect waren we zeker, maar onbekenden van elkaar waren we alles behalve.
Op mijn weg hierheen had ik, alsof ik een presentatie moest geven, doorgenomen wat ik tegen haar wilde zeggen. Dat ik van haar hield, dat ik een enorme fout had begaan en bovenal dat het me speet. Alles speet me zo erg. Dat ik haar verjaardag was vergeten, dat ik het ook nog had uitgemaakt op haar verjaardag én Valentijnsdag. Dat ik het bed had gedeeld met haar vriendin Ada en wist-ik-veel-wat had uitgespookt met haar door haar gehate nicht Maia. Echter, nu ik zo voor haar stond, kon ik geen woord over mijn lippen krijgen. Vandaar dat ik haar enkel stilletjes aan kon kijken. Ik was eigenlijk ook gewoon een enorme pussy. ‘Waarom deed je dat nou, Jase...’ Er verscheen een traan in haar ooghoek, die vervolgens langzaam over haar wang naar beneden rolde. Ik hief mijn hand al op, om de traan weg te vegen, maar liet mijn hand echter weer snel langszij vallen, gezien ik niet wist of ze wel wilde dat ik haar nu aanraakte. Ondertussen liet ik haar vraag tot me doordringen en ik wist niet waar ik moest beginnen met een antwoord – en welk antwoord ze wilde horen. Ik had namelijk heel veel gedaan en verpest. Uiteindelijk had ik woorden gevonden die het minst verschrikkelijk klonken in mijn oren, en ik opende al mijn mond.
      ‘Aguamenti.’ Van het ene op het andere moment was ik opeens kletsnat. Ik proestte en knipperde geschrokken, terwijl ik het water uit mijn gezicht wreef. Ik werd begroet door een domme grijns van Sirius. ‘Gotcha.’ Hij schonk mij een vette knipoog en draaide zich toen naar Blake om, terwijl ik mijn kaken gerfrustreerd op elkaar klemde. ‘Succes, schat, als je me nodig hebt dan roep je me maar.’ En weg was hij. Ik keek naar mijn kleren, die douche na de wedstrijd had ik wel kunnen laten zitten.
      ‘Fucker,’ mompelde ik zachtjes, waarna ik mijn ogen weer naar Blake opsloeg. Ik zag er nu al helemaal pathetic uit.
Het viel me op dat er nog steeds een flinke afstand zat tussen mij en Blake – en dat ze niet de moeite had genomen deze te verkleinen. Vandaar dat ik dichterbij kwam staan, voor haar neus. ‘Ik... Het spijt me zo erg, Blake,’ sprak ik zachtjes en keek haar aan, zodat ze kon zien dat ik het meende. ‘Het spijt me zo erg,’ zei ik opnieuw, nu harder. ‘Ik weet dat zulke woorden amper iets waard zijn, na alles wat ik je heb geflikt, maar ik... ik weet niet...’ Ik ademde diep in en sloot voor kort mijn ogen. ‘Ik hou van je.’

‘Je houdt van me?’ Ze had het niet spottender kunnen zeggen en mijn gezicht betrok een beetje. Het was ook nogal dom van mij geweest om te denken dat ze het me zo makkelijk zou vergeven, maar toch had ik die hoop onbeuwst gekoesterd. Valse hoop, uiteraard. Ik bedoel, ik was ronduit een klootzak geweest. ‘Dat is waarom je me dumpte op mijn verjaardag? Waarom je naar bed ging met Ada én niet te vergeten Maia, de persoon die mijn leven keer op keer wil verpesten? Waarom het je vijf maanden kostte om naar me toe te komen? Ik heb niets gedaan sinds we uit elkaar gingen, bijna uit respect voor jou, maar dat respect is niet wederzijds blijkbaar.’ Bij elke nieuw punt dat ze opsomde, elk ding dat ik fout had gedaan, betrok mijn gezicht opnieuw en ik schaamde me kapot toen ik hoorde wat ik haar had geflikt. Ondertussen deed het me ook pijn om haar zo te zien, met betraande ogen, qetende dat ik degene was geweest die haar zoveel pijn had gedaan.‘Je hebt mijn hart gebroken, Jason, en bent er daarna nog eens lekker op gaan staan. En dan kom je na vijf maanden met een slap excuus en een 'ik hou van je', alsof dat alles goedmaakt?’ Ik schudde onmiddelijk mijn hoofd.
      ‘Nee, dat dacht ik echt niet, ik... ik weet niet wat ik wel dacht... ik... Ik verwachtte niet dat je nog iets met me te maken wilde hebben, na alles wat ik je had aangedaan. Nadat ik me als zo'n klootzak tegenover je had en heb gedragen. Ik snap het ook als je me niet meer wilt spreken of zien hierna, dat verdien ik niet, het is gewoon... ik heb je gemist Blake. Ik weet dat-dat ongeloofwaardig klinkt, zeker na... Ada. Ik heb niets gedaan met Maia,’ ratelde ik aan een stuk door. Ik keek haar treurig en beschaamd aan en sloeg mijn ogen vervolgens neer. ‘Maar ik meen het wanneer ik zeg dat ik je heb gemist. Zoveel. Ik meen het wanneer ik zeg dat ik hoop dat je het me kunt vergeven en ik meen het wanneer ik zeg dat ik van je hou.’ Ik keek weer naar haar op en twijfelde even. Grote kans dat ze me nu zou wegduwen, maar ik wilde haar gewoon weer in mijn armen houden. Daarom dat ik, na een overdovende stilte, toch besloot de kleine afstand die ons nog scheidde, te overbruggen en haar in mijn armen te sluiten.

‘Dat lijkt me een geweldig idee,’ antwoordde Frank en ik gunde hem een enorme, doch vreugdeloos glimlach. Ik kon haast niet wachten op die aantal maanden zonder een irritante Frank Longbottom om me heen. Het volgende jaar hoefde ik in principe ook niets meer met hem te maken te hebben. Die sukkel had me immers alleen maar nodig gehad om zijn zesde jaar alsnog succesvol te voltooien, maar het zevende jaar mocht hij dus mooi zelf zijn eigen boontjes doppen.
      ‘Au! Verdomme,’ vloekte ik en keek Frank met een dodelijke blik aan, nadat hij mijn boeken met het nodige geweld op mijn schoot had gezet. Ik kneep mijn ogen wat toe en pakte het bovenste boek, waarna ik hem er een klap mee tegen zijn schouder verkocht. Klootzak.
      ‘Deze had ik nog voor je.’ Ik keek een beetje schaapachtig toe hoe hij op zijn knieëing ging en iets van de grond plukte. Een bos bloemen? Ik keek hem iet wat verwonderd aan en wilde bijna vragen of hij zich wel helemaal goed voelde. ‘Ja, je ziet maar wat je ermee doet.’ Nah, die voelde zich kiplekker. ‘In ieder geval bedankt voor de bijlessen. Ik vond het hartstikke fijn dat je mij hebt willen helpen het eind van dit jaar toch te halen. Ik wens je het beste toe.’ Frank Longbottom die me bedankte én me een bos bloemem gaf. Bij nader inzien voelde hij zich toch niet helemaal oké. Ik schraapte mijn keel en legde het boeket, samen met mijn boeken op de salontafel voor ons, waarna ik me naar hem toedraaide. Ik twijfelde even en stak toen mijn hand naar hem uit, terwijl ik mijn gezicht in de plooi trok.
      ‘Nou dan ehm stel ik hierbij voor dat we afscheid van elkaar nemen. Het was... oké om met je gewerkt te hebben.’ Ik forceerde een kleine glimlach op mijn gezicht. ‘Veel plezier op prom.’