[RPG • 300] Cotton Candy Hearts [SPEELTOPIC] - Speeltopics

Welkom op Héraðsskólinn, de boarding school van IJsland, gelegen vlak buiten de stad Laugarvatn. Deze school is enkel voor de mooiste, de perfectste en vooral de rijkste leerlingen. De groep die op deze school zit is één grote vriendengroep, of in ieder geval, zo komen ze graag over naar de buitenwereld, maar tussen hen vindt ook genoeg backstabbing en narigheid plaats. Ondanks dat is de school redelijk normaal, voor zover een boarding school normaal kan zijn, of nou ja... het was normaal. Tot voor kort was de enige drama in deze school het geruzie over vriendjes en vriendinnetjes en het afkatten van elkaars kleding, maar sinds de nacht waarop het noorderlicht de hemel veranderde in een ballet van kleuren, is er wat veranderd. Hoewel iedereen op deze school perfect lijkt te zijn, hebben ze allemaal een verleden. Ze zijn lang niet allemaal altijd zo populair geweest en de meeste zijn juist hierheen gestuurd omdat ze er op hun oude school niet bij hoorden. Veel van hen hadden dan ook een denkbeeldige vriend of vriendin - vaak een betere versie van henzelf - om hen te vergezellen in hun eenzaamheid. Nu lijken die denkbeeldige vrienden teruggekeerd te zijn. Deze keer zijn ze er echter niet om te spelen, maar om ervoor te zorgen dat diegene waardoor ze ooit gedumpt zijn het leven zuur te maken en om hel los te laten op de vrienden die hun plaats vervangen hebben.

speeltopic ♕ rollentopic ♕ praattopic

‘Nee... ik... ik ben wel blij om je te zien Aetlí, maar het is gewoon... Je moet je voorstellen, ik heb je bedacht.’ Meestal verloor ik mijn aandacht meteen wanneer iemand tegen mij praatte. Alleen Nimue kon mij zo intigreren dat ik met plezier naar haar luisterde. Het feit dat ik het gewoon ontzettend fijn vond om haar stem te horen, hielp uiteraard ook mee. Ik keek haar aan en knikte vervolgens langzaam. ‘Ik heb je verzonnen en nu ben je hier ineens. Het is gewoon raar. Het voelt gewoon raar. Ik heb het gevoel alsof ik gek word, want hoe graag ik ook wil dat je echt bent, dat ben je niet. Dat kan je niet zijn, want ik heb je... bedacht.’ Ze keek me twijfelachtig aan en streelde met haar vingers door mijn haren. Haar aanrakingen kalmeerden mij en mijn ogen vielen langzaam dicht ‘Maar je lijkt wel echt te zijn.’ Haar vinger gleed over mijn gezicht, van mijn wang, over mijn kaak en vervolgens over mijn lippen. Langzaam opende ik mijn lippen weer en voelde ik hoe ze me omhelsde. Ik zuchtte zachtjes en sloot opnieuw mijn ogen, terwijl ik haar lichaam dicht tegen dat van mij aantrok.
      ‘Als het echt voelt, dan is dat toch goed genoeg?’ fluisterde ik zachtjes en verborg mijn gezicht in haar hals.
      ‘Ik ben blij dat je weer terug bent.’ Ze ging liggen en trok mij naast zich. Ik sloeg mijn armen beschermend om haar heen en zuchtte zachtjes ‘Sorry. Het voelt gewoon raar, maar wel op een goede manier. Denk ik. Gewoon even wennen, maar als je hier blijft... misschien kunnen we gewoon doen alsof ik je heb leren kennen in de vakantie. Dan kijkt niemand me raar aan als ik je voorstel als mijn Imaginary Friend.’ Ik bleef even stil en streelde door haar haren, waneer ik wat op haar neerkeek.
      ‘Als je dat fijner vindt, dan is dat goed,’ besloot ik uiteindelijk en glimlachte kleintjes naar haar. Ik drukte een kus op haar kruin. Ergens wilde ik nu weer overeind springen en Nimue meesleuren in een nieuw avontuur – maar dit moment vond ik te fijn om te verpesten, zelfs voor een avontuur. ‘Maar... ben ik dan bij deze wel je vriendje of wil je dat liever niet?’ Ik keek haar hoopvol aan.

Nuala keek me enigszins verbaasd aan, waaruit ik begreep dat ze mijn verhaal net zo vreemd vond als ikzelf.
      ‘Raar,’ zei ze en lachte zachtjes. Dat ik niets afwist van Luna's eventuele jeugdvriend Ivar, viel nog te begrijpen, gezien Luna en ik niet noodzakelijk hartsvriendinnen waren die zulke geheimen met elkaar deelden. Echter waren Nuala en Luna wel redelijk close, en het feit dat zij ook niet van Ivars bestaan af leek te weten tot nu, maakte deze situatie nog curieuser. ‘Ik heb ook iemand gezien, denk ik...’ Haar wangen kleurden rood terwijl ze leek weg te dromen. Waar zou ze aan denken? Ik keek haar onbegrijpend en vragend aan – was er soms iets heel raars aan de hand op deze school? Hoorde Nuala soms bij een raar complot om mij, Felix, de stuipen op het lijf te jagen? ‘Hij was... is... ik weet het niet, denk ik,’ stamelde Nuala. Ik fronste en schudde mijn hoofd – haar verhaal had niet onsamenhangerder eruit kunnen komen. ‘Mijn... vriendje? Het klinkt nogal... vreemd.’ Ik trok een wenkbrauw naar haar op en krabte eventjes kort achter mijn oor.
      ‘Je praat over hem, alsof je niet zeker weet of hij werkelijk je vriendje is... het lijkt mij toch dat je zoiets wel soort van weet?’ zei ik voorzichtig en keek om me heen. ‘Sowieso... sinds wanneer heb jij een vriendje? Zoiets hoor je mij te vertellen!’ Ik keek haar quasi-beledigd aan en grinnikte zachtjes. ‘Nou goed, het is je vergeven, maar dan moet je me wel linea recta alles over hem vertellen. Hoe en waar hebben jullie elkaar ontmoet?’

‘Het klinkt stom.’ Nuala ontweek mijn blik, wat er voor zorgde dat mijn nieuwsgierigheid juist werd aangewakkerd. Ze leek moeite te hebben met woorden te vinden en ik begon me toch echt af te vragen wat er zo stom kon zijn dat ze het zo moeilijk leek te vinden om uit te spreken. Ze haalde een keer diep adem en speelde met haar bruine lokken. ‘Wel, vroeger... was ik heel erg alleen en ik had nooit vrienden... en ik wilde graag een vriendje en die heb ik... bedacht. Hij was mijn buurjongen, of zo, geloof ik.’ Ik knikte langzaam en vroeg me af waar dit verhaal heenging. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest denken van het feit dat ze voor zichzelf een vriendje had bedacht. Nuala had me geen persoon geleken die dat nodig had – ze had nu immers vrienden genoeg en ze was een knappe meid. Ik ging haar echter niet afrekenen op het feit dat ze een maatje voorzichzelf had verzonnen ooit, want ik had dat ook ooit gedaan. Of dat haar minder sneu maakte, of ons even sneu wist ik niet goed. ‘En ik ben hem vergeten en zo... maar nu is hij, soort van, hier?’ Als ik nu iets te drinken had gehad, had ik me ernstig verslikt. ‘Ik was acht toen ik hem bedacht.’ Die woorden kwamen echter helemaal niet aan. Haar bedachte vriendje was nu hier? Ik staarde Nuala aan en mijn kaak laag zo ongeveer op de grond.
      ‘J-je bedachte vriendje... is hier?’ bracht ik uiteindelijk uit en keek haar ongelovig aan. ‘Als in, hier. Echt hier. Als persoon?’ Mijn gedachten gingen uit naar Elìsabet. Wat als zij... Nee dat kon niet, magie bestond niet. ‘Weet je het zeker? Leek hij er niet gewoon heel erg op?’ Ik keek Nuala hoopvol aan.