[RPG • 300] Cotton Candy Hearts [SPEELTOPIC] - Speeltopics

20 maart 2017 - 20:45 Arcturus is offline

Cotton Candy Hearts
♕♕♕

Welkom op Héraðsskólinn, de boarding school van IJsland, gelegen vlak buiten de stad Laugarvatn. Deze school is enkel voor de mooiste, de perfectste en vooral de rijkste leerlingen. De groep die op deze school zit is één grote vriendengroep, of in ieder geval, zo komen ze graag over naar de buitenwereld, maar tussen hen vindt ook genoeg backstabbing en narigheid plaats. Ondanks dat is de school redelijk normaal, voor zover een boarding school normaal kan zijn, of nou ja... het was normaal. Tot voor kort was de enige drama in deze school het geruzie over vriendjes en vriendinnetjes en het afkatten van elkaars kleding, maar sinds de nacht waarop het noorderlicht de hemel veranderde in een ballet van kleuren, is er wat veranderd. Hoewel iedereen op deze school perfect lijkt te zijn, hebben ze allemaal een verleden. Ze zijn lang niet allemaal altijd zo populair geweest en de meeste zijn juist hierheen gestuurd omdat ze er op hun oude school niet bij hoorden. Veel van hen hadden dan ook een denkbeeldige vriend of vriendin - vaak een betere versie van henzelf - om hen te vergezellen in hun eenzaamheid. Nu lijken die denkbeeldige vrienden teruggekeerd te zijn. Deze keer zijn ze er echter niet om te spelen, maar om ervoor te zorgen dat diegene waardoor ze ooit gedumpt zijn het leven zuur te maken en om hel los te laten op de vrienden die hun plaats vervangen hebben.

speeltopic ♕ rollentopic ♕ praattopic

"My fake plants died, because I did not pretend to water them."

R O L L E N

STUDENTS
• Kristján Hrafn Olvirsson • Scarlett {Tom Holland} || PeterMaximoff [1.2]
• Aidan Mannix Brogan • imaginary friend {Jordan Doww} || Dolan [1.3]
• Ari Mjöll • Viktoria {Matthijs Meel} || Traynor [1.8]
• Felix Larse Vilhjalmsson • Elísabet {George Elliot} || Wemel [1.5]
• Oliver Baltasar Leifsson • imaginary friend {Andrew Taggart} || Granian [1.11]
• Marius Olsen • imaginary friend {Arthur Gosse} || Prongsie [1.9]
• Nimue Galiene Shalott • Aetlí {Emily Bador} || Paddiecakes [1.4]
• Nuala Líle Callaghan • Thoràn {Mimi Elashiry} || Prongsie [1.3]
• Storm Freya Nielsen • Sverre {Ella Purnell} || Valtersen [1.3]
• naam • imaginary friend {Ali Collier} || Bughead [?]
• Cecilia Allegria Freyz • imaginary friend {Cameron Rorrison} || Sunrises [1.8]
• Lunacy Kristjana Aldardóttir • Ivar {Gigi Hadid} || Desierto [1.5]
• Odin Ash Amâre • geen {Cristina Scabbia} || Catmint [1.8]
• Lieve Bonita Allonia • imaginary friend {Gabriella Wilde} || Sprouse [1.8]

IMAGINARY FRIENDS
• Thoràn • Vampire {Diego Barrueco} || Paddiecakes [1.4]
• Aetlí • Spiderman {Christopher Michaut} || Wemel [1.2]
• Sloane • Pyrokinese {Helder Afonso} || SIave [1.4]
• Svere • special ability {Lucky Blue Smith} || Marlow [1.9]
• Ivar • Technokinesis {Douglas Booth} || Busker [1.9]
• Everine Wylla Rae • Nightvision {FC} || Aniketos [1.7]
• Scarlett Jackson • Telekinse {Elizabeth Wheeland} || Ochtendzon [1.4]
• Viktoria • Emotion Manipulation {Aubrey Plaza} || Busker [1.9]
• Elísabet Vilhjalmsson • Enhanced Jumping {Lily Rose Depp} || Retrogade [1.7]

STARTER
De leerlingen van Héraðsskólinn boarding school hebben de vakantie bij hun ouders, familie en vrienden gevierd. Morgen beginnen de lessen weer, maar voor nu mogen ze nog genieten van hun laatste dag op school, net na hun terugkomst. Wat ze echter niet weten is dat er een wat minder leuke verrassing op hen staat te wachten: hun oude Imaginary Friends zijn door het noorderlicht tot leven gekomen en deze zijn uit op wraak.

INFORMATIE

Héraðsskólinn is gelegen aan een groot meer waar in de zomer veel gezwommen wordt en vaak feesten en kampvuren bij zijn. In de winter wordt er op het meer geschaatst. Het gebouw zelf is wit met groene daken en lijkt te bestaan uit meerdere kleine huisjes aan elkaar. De lokalen en de eetzaal bevinden zich op de onderste verdieping. De eetzaal en tevens de grote hal zit in het middelste gebouw. Op de tweede verdiepingen zitten de slaapzalen. Slaapzalen zijn ingedeeld voor maximaal vijf studenten. Aan de linkerkant zijn de jongens slaapzalen en aan de rechterkant zijn de meiden slaapzalen. In het achterste gebouw zit een gymzaal, met een zwembad en een ijsbaan en op het landgoed daarachter is een groot sportveld. Bij het zwembad zit ook een spa, sauna en een kleine bar waar vaak feestjes gegeven worden. Grotere feesten worden gegeven in de eetzaal. De Imaginary Friends zijn rusteloos en dwalen dag en nacht door de hallen heen, maar doordat ze zichzelf onzichtbaar kunnen maken of zichzelf kunnen veranderen in iets of iemand anders, zullen ze niet snel opgemerkt kunnen worden.

School Uniforms ♕ Rooster

Slaapzaal één
♕ Nimue Galiene Shalott
♕ Nuala Líle Callaghan
♕ Storm Freya Nielsen
♕ meisje Bughead
♕ Cecilia Allegria Freyz

Slaapzaal drie
♕ Lunacy Kristjana Aldardóttir
♕ Odin Ash Amâre
♕ Lieve Bonita Allonia

Slaapzaal twee
♕ Aidan Mannix Brogan
♕ Kristján Hrafn Olvirsson
♕ jongen Traynor
♕ Felix Larse Vilhjalmsson
♕ Oliver Baltasar Leifsson

Slaapzaal twee
♕ Marius Olsen

"One big school full of fake bitches."

SCHOOL REGELS
♕ Na tien uur is het stil in de hallen en is iedereen op zijn kamer.
♕ Alcohol en drugs zijn ten strengste verboden.
♕ De meiden slaapzalen zijn verboden voor de jongens en andersom.
♕ Dat deze regels er zijn, betekent niet dat men zich hier aan houdt

VAKKEN & SPORTEN
De verplichte vakken zijn IJslands, Engels, Deens, wiskunde en lichamelijke opvoeding. Daarbij moet je minimaal vijf en maximaal tien vakken uit de volgende lijst kiezen: geschiedenis, aardrijkskunde, natuurkunde, scheikunde, biologie, tekenen, kunstgeschiedenis, muziek, filosofie, literatuurgeschiedenis, maatschappijleer, economie, cultuurgeschiedenis, levensbeschouwing, informatica, Chinees, Spaans, Frans, Grieks, Latijn en Duits. De grootste twee sporten die er gespeeld worden zijn ijshockey en kunstschaatsen. Verder is het mogelijk om te zwemmen en voetbal te doen. Je kan maximaal twee sporten beoefenen.

SPECIAL ABILITIES
Iedere Imaginary Friend heeft per definitie de mogelijkheid om zichzelf te kunnen veranderen - shapeshifting - en zichzelf onzichtbaar te kunnen maken, maar het veranderen van vorm gaat niet verder dan de limieten van degene door wie ze bedacht zijn. Ze kunnen dus niet veranderen in iets/iemand wat/wie de bedenker nog nooit gezien heeft. Imaginary Friends kunnen ook nog extra superkrachten hebben die bedacht zijn door de bedenker, denk hierbij aan vliegen, extra sterke krachten enzovoort. De meeste krachten zijn redelijk standaard en kinderlijk, omdat de Imaginary Friends in hun kindertijd bedacht zijn. Verder nemen de Imaginary Friends over het algemeen een vaste vorm aan - dat van een mensen - maar hun originele vorm is transparant en dof als een soort van geest. Ze zweven echter niet boven de grond, maar functioneren verder gewoon als een normaal mens. Hoe minder een mens aan hun Imaginary Friend denkt, hoe minder substantieel ze worden, maar door het noorderlicht hebben ze al hun kracht terug gekregen.

RPG

LINKS

REGELS

[face=times]

©Lizor
Mag niet gekopieerd worden tenzij specifiek gevraagd.

[ bericht aangepast op 21 maart 2017 - 18:40 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

23 maart 2017 - 12:44 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

ARI MJÖLL

Student • 18 • Wallflower • Viktoria • Nuala & Viktoria @ Outside

‘Ja — Ik ben nieuw. Althans, zo zou je het kunnen noemen. Nuala, was het? Wat een mooie naam. Ik ben Viktoria. . . Misschien kunnen jullie me helpen mijn weg te vinden? Ik heb geen idee waar ik heen dien te gaan.’
Nadat Ari de woorden van de nieuweling aan heeft weten te horen, voelt hij zijn knieën langzaamaan wiebelig worden — de uiterlijke overeenkomsten tussen de nieuweling en zijn vroegere fantasie vriendin waren toevallig, maar dat ze eveneens precies dezelfde naam droegen? Het is onmogelijk — net als het gegeven dat de jongedame voor hem daadwerkelijk zijn vroegere fantasie vriendin is. Ari houdt van verhalen, maar dit gaat hem allemaal veel te ver en hij merkt dan ook vrij snel op dat hij moeilijkheden weet te ondervinden met ademhalen.
‘En aangenaam, Ari. Ik heb werkelijk geen idee van waar we elkaar zouden moeten kennen. . . Ik kende hier maar één iemand en die is me al lang vergeten.’
Ari laat alle woorden van de nieuweling langs zich heen glijden, terwijl hij in zijn herinneringen start te graven naar kenmerken welke Viktoria had in zijn jeugd — tot nu toe kwam alles overeen, maar ze zou vast niet. . . Ari ziet de lederen armband rondom haar fijne pols nog voordat hij zijn gedachten af kan maken en er weet een gekwelde kreun over zijn lippen te ontsnappen. Dit is het — hij is gek geworden, compleet doorgedraaid.
‘Waar moet je heen? Heb je geen koffer? Of een tas?’
Nuala’s woorden maken het dat Ari weer met beide voeten op de grond kom te staan en met zijn kijkers kan knipperen. Waarom kan Ari niet gewoon wegrennen en niet meer omkijken? Nuala zou hem hoogstwaarschijnlijk voor gek verklaren, maar dat was beter dan dusdanig oog in oog met het verleden komen te staan alsof het niets is.
‘Ik. . . Ik heb. . .’ Ari stottert, kan de juiste woorden niet vinden. ‘Ik en Nuala zullen je naar de slaapzalen begeleiden. . .’ Ari draait zichzelf met een ruk om, terwijl hij Nuala’s hand vasthoudt alsof het een reddingsboei is en hij op open zee terecht is gekomen. ‘Hou me vast, Nua,’ fluistert hij nogmaals zachtjes waarna hij een voorzichtige blik over zijn schouder werpt.
‘Ik had vroeger ook zo’n armband,’ fluistert hij dan zachtjes, terwijl hij Viktoria’s kijkers met nauwkeurigheid weet te ontwijken. ‘Volg ons alsjeblieft. Ik eh. . . Nua, welke kant is het ook alweer op?’

[/colums]

•

23 maart 2017 - 14:15 Vanth is offline

Vanth 23147

Lunacy Kristjana Aldardóttir
17 • Outfit • @slaapzaal 3

De vakantie was geweldig geweest. Weer terug naar huis en twee weken lang weer mijn zus zien. Ze is echt een van mijn beste vriendinnen en haar zien na al die tijd is geweldig. We hebben ons dan ook echt vermaakt met uitgaan, shoppen en gewoon chillen. Maar nu is het weer tijd voor school en tijd om mijn best te doen de komende weken.
Ik stap uit de taxi en voor ik het weet heeft de chauffeur mijn tas al gepakt. Ik bedank hem met een glimlach en betaal, waarna ik even om me heen kijk. Ik zag hier en daar wat mensen die ik herkende, maar niemand die echt meteen mijn aandacht trok. Ik haal mijn schouders op. Dan dump ik maar eerst mijn tassen in mijn slaapzaal. Ik sla mijn tas om mijn schouder en loop richting de slaapzalen. Hier zie ik ook Lieve zitten. 'Hey...' glimlach ik en gooi mijn tas op het bed, waarna ik hem open. 'Hoe was je vakantie?' vraag ik, terwijl ik mijn kleren begin in te ruimen en hier en daar wat neerzet.
'Heya,' hoor ik opeens en ik kijk op, waarna ik een onbekende jongen zie. Voor ik echter kan vragen wie hij is gaat hij al verder. 'Weet jij toevallig of Nuala eraan komt? Ik ben haar meest favoriete persoon op deze aarde en ik wil haar graag verblijden met mijn aanwezigheid.' zegt hij gevolgd door een knipoog, mijn wenkbrauwen schieten even omhoog. Eh... 'Ah ja, jij weet misschien ook wel iets. Kijk, ik ben Thor en ik ben opzoek naar Nuala. Nuala is mijn vriendin. We kennen elkaar al sinds we super klein zijn en ik wil haar zo graag weer zien.' Hij klapt in zijn handen en ik kijk even naar de enthousiaste glimlach met een kleine frons, voor ik mijn telefoon pak en het gesprek met Nuala open. Ze was een van mijn beste vriendinnen en ze stond dan ook zowat bovenaan in mijn lijst met gesprekken.

To: Nualaaaa <3
Ik wist niet dat je een stalker had love, lol. Er staat hier een of andere Thor gozer -nooit gezien, maar best cute- die beweert je vriend te zijn. Mind telling me something? ;p Hij is op zoek naar je iig

'Ik ben Lunacy, houd het maar op Luna.' stel ik me voor met een lichte glimlach. 'Wat is het toch geweldig om levend te zijn, vinden jullie ook niet?' zegt hij en ik haal weer mijn wenkbrauw op. Volgens mij heeft deze jongen echt een pilletje teveel geslikt 'Ik heb mij nog nooit zo ontzettend levend gevoeld. Iedereen kan me nu zien. Het is gewoon magisch en ik kan dingen aanraken! Ik kan niet wachten tot ik Nuala kan aanraken...'. 'Ehm...' mompel ik en frons even. 'Voel je je wel goed? Teveel genomen? I don't judge.'

[ bericht aangepast op 23 maart 2017 - 14:19 ]

El Diablo.

23 maart 2017 - 22:30 Catmint is offline

Catmint 6447

Odin Ash Amâre

"Nothing stands in our way. That's our way."

Student ✩ 18 ✩ Badass ✩ Year 6 ✩ Outside

Na een zomervakantie die ongetwijfeld veel te kort was stond ik weer op het terrein van Héraðsskólinn. Zuchtend trok ik mijn koffer met spullen naar het gebouw met de slaapzalen. Ik had het hier niet echt gemist. Het was een stuk beter dan mijn oude school, maar het was gewoon niet mijn ding. Ik vond het gebouw mooi, de lessen waren interessant, de meeste studenten en leraren waren wel aardig tegen me, maar iets voelde gewoon niet juist. Het vreemde gevoel in mijn onderbuik zei me genoeg. Dit was niet waar ik me thuis voelde.
Ik sleepte de koffer het gebouw in en ging naar slaapzaal nummer drie. Ik zou mijn spullen daar dumpen en daarna op zoek gaan naar iemand om mee te praten, mijn vrienden opzoeken na de vakantie. Al was rustig op bed liggen ook aanlokkelijk. Ik greep het hangertje om mijn nek even vast.
'Ash, laat je niet op de kast jagen hè," fluisterde Odin in mijn gedachten. Ik knikte kort. 'Je bent een mooie meid, en je bent sterk. Je bent badass!'
'Laat me nou maar gewoon,' antwoordde ik in gedachten terug. 'Ik red me wel, zoals ik altijd doe.' Odin liet me vervolgens met rust. Ik ging op mijn bed zitten en ritste de koffer open. Ik kon nu met mijn standaard ritueel begonnen. De autist in mij vond dit altijd geweldig. De stapeltjes kleding netjes sorteren en opbergen. Mijn moeder had tegen beter weten in geprobeerd mijn tas wat kleurrijker te maken. Ik had alles er thuis uitgehaald en vervangen door zwart. Ik droeg niets anders dan zwart met andere donkere tinten.
Ik keek de slaapzaal rond en zag nu pas dat er op een van de bedden een meisje lag met blonde haren. Naar mijn weten was haar naam Lieve, maar ik wist het niet meer zeker. Zo te zien nam ze een powernap. Geen slecht idee, maar ik besloot om toch maar gewoon een boek te lezen.

[ bericht aangepast op 24 maart 2017 - 16:14 ]

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

24 maart 2017 - 17:41 Orwell is offline

Orwell 1266

Viktoria

18 • Emotion manipulation • In front of the school • Ari & Nuala

Nuala werpt me een zachte glimlach toe, maar ik slaag er niet in die te reproduceren. Ondanks ze er perfect aardig uitziet, voel ik niets dan jaloezie en woede tegenover haar; simpelweg om het feit dat ze Ari zo gestolen heeft. ‘Waar moet je heen? Heb je geen koffer? Of een tas?’
Shit. . . Daar had ik niet eens gedacht. Ik weet niks over deze school, over wat er zich normaal voordoet wanneer studenten er starten — maar ik ben vastberaden mezelf hieruit te faken. Niet dat het momenteel echt nodig is. Zelfs zonder een blik op hem te werpen, voel ik de complete gevoelsverandering die Ari op dit moment ondergaat — en hoorde de eerdere gekwelde geluiden die aan zijn lippen ontsnapten met de realisatie die hem al dan niet overvalt.
’Ik. . . Ik heb. . . Ik en Nuala zullen je naar de slaapzalen begeleiden. . .’ De woorden verlaten Ari’s mond in stotteren en aarzelingen, waardoor er zich voor niet meer dan een seconde een zelfgenoegzame glimlach om mijn lippen vormt. Hij verdient het, zich zo te voelen — daar hij zelf de reden is dat ik op een gegeven moment simpelweg uit zijn gedachten verdween. Ik kan niet anders dan verlangen dat hij zich schuldig voelt. . . maar besluit het gevoel zelf niet bij hem te creëren. Dit moet van hem zelf komen.
Nonchalant zet ik me van de muur af en laat een lok haar achter mijn oor glijden, als ze elkaars hand grijpen — of vooral, Ari die van haar — en verder wandelen, terwijl ik rustig achter ze aan slof. Ik slaag er niet in echte woorden uit Ari’s gefluister op te maken, maar zelf zonder gave kan ik zien dat mijn aanwezigheid hier weldegelijk een impact heeft gehad. De vraag rest me alleen of hij nu werkelijk realiseert dat ik het ben; het meisje wie hij bedacht heeft, zoveel jaren geleden.
’Volgens ons alsjeblieft. Ik eh. . . Nua, welke is het ook alweer op?’
Weer vormt er zich een perfecte glimlach om mijn lippen en versnel ik mijn pas, zodat ik naast ze – aan Nuala’s kant – kom te lopen.
’Lijkt alsof je hier zelf nog niet zo lang zit, Ari?’ vraag ik vriendelijk, en laat er weer een zacht gegniffel achteraan volgen. ‘Of is de school werkelijk zo’n doolhof als ik me in gedachten voorstel, als zelfs iemand die zich hier reeds enige tijd bevindt de slaapzalen niet kan vinden?’
Dan richt ik me tot Nuala. ‘Om je eerdere vraag te beantwoorden. . . Er is een probleempje gebeurd met mijn bagage, waardoor hij wat later zal aankomen. Héél frustrerend. Ik heb niks bij me,’ informeer ik haar vlot. ‘Geen kledij, geen make-up, boeken, mobiel. . . Geen idee hoe ik dat moet gaan redden. Zou het erg vreselijk zijn als ik jou om hulp vraag?’ Doch mijn ongenoegen met het meisje, ben ik vastberaden haar tot vriendin te maken — al simpelweg om erachter te komen wie ze is.

[/colums]

A girl who wonders.

24 maart 2017 - 18:04 Orwell is offline

Orwell 1266

Ivar

18 • Technokinesis • Mediaroom • Felix

‘Uh- niets. Het was. . . echt niets, gewoon een overzichtje van. . . dingen. Laten we maar naar buiten gaan, het is volgens mij best mooi weer en dan kunnen we op Luna wachten — waarom zoek je haar?’ De woorden volgen elkaar al ratelend op, waardoor ik hem alsnog geamuseerd aan blijf kijken; En niet alleen vanwege zijn uitermate vage antwoord op mijn eerdere vraag. Het is verrassend te praten met iemand die er in slaagt zo’n onschuldige verschijning te dragen.
Vanaf hij de mediatheek uitwandelt, versnel ik mijn pas om zo naast hem te gaan lopen en werp mijn blik zijwaarts — als ik zijn gezichtstrekken subtiel bestudeer. Hij lijkt iets jonger dan ikzelf. 17? 16 misschien. . . Maar ik kan niet anders dan me afvragen wat er zo in zijn gedachten omgaat momenteel.
’Ik denk dat ik uit je vreselijk vage antwoord net kan afleiden dat ik misschien te ver gegaan ben met mijn vraag net, dus mijn verontschuldigingen daarvoor. . .’ begin ik dan, met een vriendelijk nonchalance als ik mijn handen vlotjes in mijn broekzakken laat glijden. ‘En Luna en ik kennen elkaar al een tijdje, al is het nu enkele jaren geleden dat we elkaar gezien hebben. Ik zou haar graag gedag zeggen.’ Dat is een understatement; er is zoveel wat ik haar wil zeggen, over wat voor persoon ze is me compleet te vergeten. Maar dat kan ik Felix niet vertellen.
’Maar hoe zit het met jou, Felix? Ga je hier al lang naar school? Is’t tof hier, qua docenten en studenten? Vertel me wat, maat,’ zeg ik met een grijns en plant mijn hand voor niet meer dan een paar seconden op zijn schouder neer. ‘Heb wat vrienden nodig, als nieuweling,’ laat ik er luchtig achteraan volgen. ‘Zeker als ik erachter wil komen hoe mensen hier plezier maken.’
Plots botsen we zowat tegen een onbekende op; een jonge kerel, niet veel ouder dan Felix volgens mij.
’Hoi,’ begint de onbekende met een zachte stem en draait zich dan naar mij, als hij me duidelijk niet herkent. Logisch. Voor ze hun vakantie hadden, bestond ik technisch gezien niet eens. ‘Ik ben Marius. Welkom, of zo.’
Ik grijns zacht om zijn brommende toon. ‘Insgelijks. . . Ik ben Ivar,’ zeg ik rustig, en hou mijn hand naar Marius uit. ‘Zo gehaast?’

[ bericht aangepast op 24 maart 2017 - 18:37 ]

A girl who wonders.

24 maart 2017 - 19:16 Naird is offline

Naird 10646

Felix Larse Vilhjalmsson
“At the innermost core of loneliness is a deep and powerful yearning for union with one's lost self.”

‘Ik denk dat ik uit je vreselijk vage antwoord net kan afleiden dat ik misschien te ver gegaan ben met mijn vraag net, dus mijn verontschuldigingen daarvoor...’ Ik voelde me enigszins betrapt en mijn wangen kleurden rood. ‘En Luna en ik kennen elkaar al een tijdje, al is het nu enkele jaren geleden dat we elkaar gezien hebben. Ik zou haar graag gedag zeggen. Maar hoe zit het met jou, Felix? Ga je hier al lang naar school? Is’t tof hier, qua docenten en studenten? Vertel me wat, maat.’ Hij plaatste zijn hand voor een aantal lutele seconden op mijn schouder en ik speelde wat met de rits van mijn vest. ‘Heb wat vrienden nodig, als nieuweling. Zeker als ik erachter wil komen hoe mensen hier plezier maken.’
‘Het maakt niet uit – het is alleen... ingewikkeld,’ zei ik zachtjes en mijn gedachten gingen uit naar Elísabet. Heel ingewikkeld. ‘Zijn jullie dan jeugdvrienden? Ik en Luna kennen elkaar niet zo goed, maar voor zover ik het me kan herinneren, heeft ze het eigenlijk nooit over een Ivar gehad. Wel leuk om je te ontmoeten.’ Ik glimlachte vriendelijk naar hem. Vervolgens haalde ik mijn schouders op. ‘Ik vind het hier wel fijn ja. Ik ben alleen niet het meest populaire of opvallende persoon op deze school. En eh– ik ben echt niet zo interessant.’ Wellicht kon je me zeker een interessant persoon noemen, maar dat ging ik niet vertellen aan Ivar. Niet nu ik hem pas tien minuutjes kende. Marius voegde zich bij ons en mijn wangen werden knalrood en mijn handen begonnen spontaan enorm te zweten. Hij begroette mij en schonk mij een glimlach. Ik kon hem enkel aanstaren. Gelukkig kon hij dit niet zien, gezien hij zich nu tot Ivar richtte – wat mij de kans gaf om een zin te formuleren. Al waren het maar twee woorden, ik moest toch wel in staat zijn iets te zeggen tegen Marius? Hij leek echter op het punt te staan weer weg te lopen. Nee!
‘H-hoe was je vakantie?’ stotterde ik.

16 • Elísabet • Shy ~~gay~~ guy • Library > Hallway • Ivar & Marius

I just caught the wave in your eyes

24 maart 2017 - 20:24 KIaus is offline

KIaus 21035

Kristján Hrafn Olvirsson
17 || The Gay || Scarlett || Hallway || This dude is as crazy as he is hot, and the guy is smoking. || Thor
Het was weer tijd om terug te gaan naar Héraðsskólinn, een tijd waar de meeste van mijn medestudenten niet naar uitkeken, maar ik had er zeker zin in. Thuis kon ik toch nooit echt mijzelf zijn, hoe goed ik het ook probeerde, in ons kleine dorpje, en zelfs in de wijde omgeving, was het eigenlijk niet geaccepteerd en er werd ook niet echt over gepraat. Hier kon ik in elk geval mezelf zijn, mijn volledige zelf, zonder dat ik ht me ook van iemand hoefde aan te trekken hoe ze over me dachten. Ik trok mijn koffer door de gangen, maar toen ik langs de meidenkamers liep, kwam ik een heel knappe jongen tegen, die daar in de deuropening stond. Hij richtte zich direct tot mij en ik zette mijn meest charmante glimlach op, maar hij had duidelijk geen enkel ook voor mij, waardoor mijn glimlach langzaam veranderde in een frons. Daarbij klonk hij als een stalker op speed, heel veel speed. Hij was echt heel erg compleet gestoord. Het was dat ik Luna al haar mobiel zag pakken, want anders had ik Nuala een berichtje gestuurd. Dit was niet iemand waarmee je een relatie moest hebben. Luna stelde zich voor, terwijl hij doorging over dingen, waardoor Luna's vraag duidelijk van op toepassing is. "Luister, knapperd. Ik weet niet wat je hebt genomen, om eerlijk te zijn zou ik ook wel wat willen, maar als je hier niet op school zit, is het beter om hier niet te zijn. Ze hebben het hier al niet op jongens die op de meisjeskamers komen, laat staan een jongen die hier niet hoort. Daarbij heb ik Nuala nog nooit over je horen spreken, en ondanks dat jij er zelfs in handboeien geweldig uit zal zien, weet ik niet of je dat zelf zo leuk zal vinden. Het leven is inderdaad geweldig, en acher tralies is het toch allemaal een beetje minder." Hij was echt een creepy stalker, en ook nog eens een op drugs. Dit was niet iemand waar iemand mee om hoorde te gaan. De politie bellen was waarschijnlijk de beste optie, maar als Nuala wel echt van hem hield, of hij voor een reden aan sterke medicijnen zat, was het beter als zij het goed oploste. Intussen opende ik mijn dikke winterjas en trok vast mijn wanten uit, maar hield mijn muts op, omdat hier in de directe omgeving geen spiegel was om mijn haar te doen, wat sowieso erg verschrikkelijk zou zitten van de muts.

Bowties were never Cooler

24 maart 2017 - 23:09 LordJohn is offline

LordJohn 10839

NUALA LÍLE CALLAGHAN

"Please don't ever leave."

17 • YEAR 6 • THORÀN • OUTSIDE THE SCHOOL • ARI & VIKTORIA

'Ik... Ik heb... Ik en Nuala zullen je naar de slaapzalen begeleiden...' Hij houdt mijn hand vast alsof hij op het punt staat door zijn benen te zakken en op het moment maak ik me toch wel een beetje zorgen over hem. Ik bedoel... zo gedraagt hij zich nooit. Hij is niet paranoia, maar hij is mijn lieve, stille Ari. We beginnen te lopen en ik hoor hem tegen me fluisteren: 'Ik had vroeger ook zo'n armband.'
Even kijk ik naar hem op en ik glimlach. 'Ari, rustig nou maar... Dat is gewoon toeval. Als ze ook uit IJsland komt zeker. Het is niet zo'n groot land, weet je wel...' Ik druk een kusje ter geruststelling op zijn wang en ik glimlach hem toe. Ik leid Viktoria en Ari — die spontaan de weg vergeten lijkt te zijn — richting het gebouw en de slaapzalen.
Kort word ik afgeleid door een berichtje dat Luna me stuurt. Ik trek mijn wenkbrauwen even op als ik iets over Thor lees, dat hij hier is en naar me op zoek is. Ik kan me niet herinneren dat ik mijn vriendinnen hier ooit heb verteld over Thoràn, maar het kan geowon toeval zijn, toch? Ik heb echter geen tijd om op het berichtje te reageren, want Viktoria loopt ineens naast me en ik glimlach kort naar haar.
'Lijkt alsof je hier zelf nog niet zo lang zit, Ari? Of is de school werkelijk zo'n doolhof als ik me in gedachten voorstel, als zelfs iemand die zich hier reeds enige tijd bevindt de slaapzalen niet kan vinden?' Ik glimlach kort maar geef een kneepje in Ari's hand ter geruststelling.
'We zitten hier min of meer even lang,' antwoord ik dan, 'maar af en toe kan het zeker een doolhof worden,' neem ik het voor mijn vriendje op en ik lach hem toe. Ik ben zo blij hem eindelijk weer te kunnen zien en vasthouden na de vakantie.
Vervolgens klaagt Viktoria bij mij over dat haar koffers en tassen nog niet hier zijn en ik weet een meelevend geluidje binnen te houden. Zelf heb ik het niet meegemaakt, maar ik snap dat het heel vervelend is dat er zulke dingen gebeuren. 'Je mag wel wat van mij lenen?' stel ik voor. 'Ik heb wel wat kleding dat jou zou passen.' Ik grinnik kort en als we eenmaal het warme gebouw betreden, slaak ik toch een zuchtje van verlichting. Ik vind IJsland geweldig en ik vermaak me hier enorm, maar het is zo jammer dat het buiten altijd zo koud is. 'We moeten hier de trap op,' wijs ik dan aan als ik voor de twee anderen naar boven loop. Ik draai me eenmaal boven om naar Ari en Viktoria en ik bijt kort op mijn lip. 'Ik weet alleen niet waar jij slaapt, Viktoria. Ik denk in de andere slaapzaal. Ari slaapt in de tweede zaal, aan de andere kant van de hal.' Ik kijk wederom met een lieve blik naar mijn vriendje, die nog altijd zijn draai niet gevonden lijkt te hebben. Ik vind het heel fijn om hem weer te zien en ik wil hem nog eens een keer goed begroeten, maar dat kan niet als er alleen maar mensen bij ons zijn hier. Ik leun tegen hem aan en ik glimlach. Mijn koffers liggen al in mijn kamer en ik ben helemaal gesetteld om hier weer een halfjaar door te brengen.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

24 maart 2017 - 23:27 LordJohn is offline

LordJohn 10839

MARIUS OLSEN

"Telling someone with OCD to snap out of it, is like telling a deaf person to listen harder."

18 • YEAR 7 • HALLWAY • FELIX & IVAR

Ik wil weglopen, maar de vreemde jongen steekt zijn hand naar me uit en ik weet dat het onbeleefd is deze niet aan te nemen. Met enige tegenzin schud ik zijn hand dan maar en ik probeer deze zo onopvallend mogelijk af te vegen aan mijn trui. Ik ben niet zo'n OCD'er die vies is van andere mensen, maar dit past nu eenmaal niet in mijn ritme. 'Insgelijks... Ik ben Ivar. Zo gehaast?'
Even haal ik mijn schouders op. Gehaast ben ik misschien wel wat, maar waarom is mij ook een vraag. Ik ben altijd gehaast, of ik nou een kwartier achterloop op schema of juist een halfuur voorloop. Ik besluit niet te antwoorden want ook Felix trekt mijn aandacht en ik kijk hem aan.
'H-hoe was je vakantie?' vraagt hij me stotterend en ik kijk hem ietwat vragend aan. Stotteren in mijn aanwezigheid? Zo gek ben ik nou ook weer niet. Wederom haal ik mijn schouders op en ik staar naar het puntje van mijn schoenen.
'Oh, was prima. Heb me wel vermaakt,' antwoord ik. Ik mis mijn zusje, en dat weet ze. Ze is dan iets jonger dan ik en zij heeft wel een sociaal leven zonder dat mensen haar raar aankijken, maar ze maakt me aan het lachen en dat vind ik juist fijn. Ze kan me mijn tics even laten vergeten zonder dat het bewust gaat. Ik wil ook hier op school zo iemand hebben, maar vooralsnog gedragen veel mensen zich rondom mij nogal raar. Kijk naar Felix, die begint meteen te stotteren zodra ik in de buurt kom. 'Die van jou ook?' Ik kijk weer even opzij naar Ivar, die er maar wat bij staat te kijken en luisteren. Ik heb hem echt nooit gezien en ik vraag me af of ik toch niet zo oplettend was, of dat hij nieuw is. Het is een vreemd moment om in te stromen, maar het kan. Het is zeker niet onmogelijk, maar het is raar. Het feit dat hij hier zo nonchalant voor ons staat, vind ik ook redelijk vreemd. Ik zou nooit zo ontspannen met onbekenden kunnen praten als hij nu lijkt te doen, maar aan de andere kant bewonder ik dat dan ook wel weer. Ik zou willen dat ik een normaal gesprek zou kunnen voeren met anderen zonder dat in mijn hoofd rondspookt dat ik wel eerst minstens drie keer tegen het kozijn van de deur aan getikt moet hebben voor ik verder ga.

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

25 maart 2017 - 8:49 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

ARI MJÖLL

Student • 18 • Wallflower • Viktoria • Nuala & Viktoria @ Dorms

‘Lijkt alsof je hier zelf nog niet zo lang zit, Ari? Of is de school werkelijk zo’n doolhof als ik me in gedachten voorstel, als zelfs iemand die zich hier reeds enige tijd bevindt de slaapzalen niet kan vinden?’
Ari houdt zijn kijkers op de grond voor zijn voeten, terwijl hij in gedachten bezig is zichzelf streng toe te spreken om gewoonweg door te wandelen en niet over Viktoria na te denken. Echter, alle herinneringen van haar komen langzaam naar boven zetten en de overeenkomsten tussen haar en de nieuweling daarmee ook.
‘We zitten hier min of meer even lang, maar af en toe kan het zeker een doolhof worden.’
Ari is dankbaar dat Nuala het gesprek met Viktoria over weet te nemen, zodat Ari zichzelf naar de achtergrond kan schuiven en op kan gaan in zijn piekerende gedachten. Het is onmogelijk dat de Viktoria die naast Nuala aan het wandelen is, zijn Viktoria was — daar kan Ari niet omheen. Nadat hij zichzelf nog eenmalig streng heeft toegesproken, heft Ari zijn kin omhoog en neemt zichzelf voor om niet meer na te denken over elementen die geen enkele vorm van realiteit hebben.
Uiteindelijk komen we tot stilstand in de gangen van de slaapzalen, waarbij Ari enigszins verloren rondkijkt aangezien hij het allerliefst zou willen verdwijnen — samen met Nuala.
‘Ik weet alleen niet waar jij slaapt, Viktoria. Ik denk in de andere slaapzaal. Ari slaapt in de tweede zaal, aan de andere kant van de hal.’
Nuala leunt voorzichtig tegen Ari aan, waardoor er een lome glimlach rondom zijn mondhoeken komt te staan. Opnieuw heeft Nuala hem weten terug te brengen naar het hier en nu.
‘Dank je, barniờ.’
Ari brengt zijn gezicht omlaag om een zachte kus op Nuala’s voorhoofd te duwen en haar geur in zich op te nemen — wat hem direct rustiger maakt. Vervolgens laat hij zijn arm rondom haar middel glijden en haalt daar nieuwe energie uit om Viktoria opnieuw aan te kijken.
‘Kunnen we je nog ergens mee helpen?’
Ari houdt zijn gezichtsuitdrukking neutraal, maar van binnen is hij nog steeds een zachte spons die niet goed weet hoe hij zichzelf moet gedragen.
‘Zo te horen zijn er al veel meisjes in de slaapzaal,’ glimlacht Ari richting Nuala — omdat hij weet dat veel van haar vriendinnen zich daarbinnen bevinden. ‘Moet je niet gaan kijken?’ Ari’s kijkers fonkelen, hij wilde niet dat Nuala van hem weg zou gaan — maar hij wilde haar eveneens niet weghouden van haar vriendinnen.

* barniờ = schatje

•

25 maart 2017 - 16:29 Sprouse is offline

Sprouse 82

L I E V E ~ B O N I T A ~ A L L O N I A

________________

Student - 16 - Slaapzaal 3'
________________

Ik ontwaakte door een rommelend geluid in de kamer. Waarschijnlijk een muis,

of een vogel of iets dergelijks.
Ik opende langzaam mijn ogen, en knipperde een paar keer tegen
het felle daglicht dat door het raam naar binnen scheen.
Ik probeerde uit alle macht niet in mijn ogen te wrijven, aangezien ik elke
keer als ik dat deed op een verlepte
panda leek. De drang om het te doen was erg groot, maar ik hield me in.
En als er iets was waar ik nu geen zin in had, was mascara van mijn gezicht
poetsen met make-up remover. Bovendien was hier volgens mij niet eens een spiegel.
Ik haalde voorzichtig de slaap uit mijn ooghoeken, en rekte me even uit
. Ik kamde met mijn vingers door mijn
lange blonde haren, en deed het met een elastiekje om mijn pols in een
rommelige knot. 1 van mijn acrylnagels bleef hangen.
Ik vloekte even, en bekeek de schade. Er was niets te zien, godzijdank. Ik had
die krengen gisteren laten doen, en ik had geen zin
om tot de volgende vakantie met mijn eigen nagels rond te lopen. Ik keek de slaapzaal rond, en
slaakte een kort gilletje van schrik. Ik had niet verwacht dat er al iemand zou zijn. En ik
had me nog wel zo voorgenomen om een goede indruk te maken..
Op 1 van de bedden zat een meisje te lezen. Ze had lange zwarte haren, en ik kon de kaft van haar boek net niet zien.
Volgens mij was haar naam Odin, maar ik wist het niet voor honderd procent zeker. 'Hallo!' zei ik, en ik zwaaide naar haar. 'Wat lees je?' Vroeg ik nieuwsgierig.

Vodka was easier to swallow than the fact that you were not coming back.

26 maart 2017 - 1:31 Orwell is offline

Orwell 1266

Ivar

18 • Technokinesis • Mediaroom • Felix & Marius

‘Het maakt niet uit — het is alleen. . . ingewikkeld,’ laat de jongen zachtjes op mijn vragen volgen. ‘Zijn jullie dan jeugdvrienden? Ik en Luna kennen elkaar niet zo goed, maar voor zover ik het me kan herinneren, heeft ze het eigenlijk nooit over een Ivar gehad. Wel leuk om je te ontmoeten. Ik vind het hier wel fijn, ja. Ik ben alleen niet het meest populaire of opvallende persoon op deze school. En eh- ik ben echt niet zo interessant. ‘
Mijn wenkbrauwen schieten geamuseerd omhoog, maar ik kijk afgeleid naar de jongeman voor me — die zijn hand met een duidelijke tegenzin mijn hand aanneemt om hem daarna weer te lossen en zijn hand af te vegen. Auwtch.
’H-hoe was je vakantie?’ weet Felix stotterend naast me uit te brengen, wat me laat geloven dat er iets is aan de andere knul waardoor hij zich nerveus voelt. De vraagt is, op een goede manier nerveus — of eerder op de slechte?
’Oh, was prima. Heb me wel vermaakt. Die van jou ook?’
Verveeld laat ik mijn handen in mijn zakken verdwijnen en kijk wat van de een naar de ander. ‘Ja, Luna en ik zijn jeugdvrienden,’ antwoord ik uiteindelijk, in een moment van stilte en klop mijn hand weer een paar keer op zijn schouder — ditmaal bemoedigend. ‘En niet zo hard voor jezelf, maat. Tot nu toe ben je perfect aangenaam gezelschap,’ informeer ik hem met een kalme glimlach. Niet eens gelogen. Ondanks mijn korte tijd onder de studenten, realiseer ik me nu al dat Felix iemand is wiens vriendschap ik nog zou weten te waarderen. Lijkt niet echt het type iemand zomaar als het vuil van de straat te ditchen. Ik heb echter een doel, nu.
’Anders geef ik jullie wel even een momentje,’ informeer ik ze grinnikend. ‘Als iemand me kan vertellen waar ik nu het beste heenga, laat ik jullie tot je gesprek.’

[ bericht aangepast op 26 maart 2017 - 1:31 ]

A girl who wonders.

26 maart 2017 - 1:49 Orwell is offline

Orwell 1266

Viktoria

18 • Emotion manipulation • In front of the school • Ari & Nuala

’We zitten hier min of meer even lang, maar af en toe kan het zeker een doolhof worden,’ informeert Nuala me met een zachte glimlach. Met één blik is te zien hoe zeer de twee op elkaar gesteld zijn, als ze elkaar zelfs woordeloos proberen te steunen. Ik besluit voor nu simpelweg te proberen een vriendschappelijk gesprek aan te houden. Het moment waarop Ari en ik in gesprek gaan, zal wel komen — daar zal ik persoonlijk voor zorgen.
’Je mag wel wat van mij lenen? Ik heb wel wat kleding dat jou zou passen.’ Mijn mondhoeken krullen automatisch omhoog door haar aanbod, waardoor ik meer met haar in contact kan komen.
Uiteindelijk betreden we het warme gebouw en geeft Nuala aan dat we de trap op moeten, waarna ik geen moment aarzel om het koppeltje te volgen. ‘Ik weet alleen niet waar jij slaapt, Viktoria. Ik denk in de andere slaapzaal. Ari slaapt in de tweede zaal, aan de andere kant van de hal.’
Het moment waarop Ari een kus op haar voorhoofd duwt, doe ik mijn uiterste best iedere van mijn frustraties onderdrukt te houden en glimlach in plaats daarvan rustig.
’Wat zijn jullie een mooi koppel,’ zeg ik bemoedigend en gniffel even zachtjes. Ik zou een fucking actrice moeten zijn. Maar dat is een van de mooie dingen aan het talent wat Ari voor me bedacht had vroeger — andermans emoties zo kunnen controleren, maakt het heel wat makkelijker ze zelf te faken.
’Kunnen we je nog ergens mee helpen?’
Bedachtzaam kijk ik ze aan. ‘Jullie hebben al heel wat gedaan, bedankt,’ zeg ik bescheiden, ‘En het kan heel goed zijn dat ik je aanbod van de kledij lenen aanneem, Nuala. Wees gewaarschuwd.’ Ik grinnik even plagend, als ik weer verder ga, ‘Geen zin om twee weken in hetzelfde te blijven rondlopen, weetje.’
Het moment dat Ari verder praat tegen haar over zogenaamde vriendinnen, hou ik me wijselijk stil en kan niet anders dan hun manier van met elkaar omgaan ietwat te bestuderen. Het is bijzonder te zien, op een of andere manier. Hoe graag ik het zelf zou willen meemaken. . .
’Ik zal misschien maar eens op zoek gaan naar een secretariaat hier ergens, om er achter te komen in welke kamer ik lig. . . Als me dat lukt in dit doolhof.’
Ik buig mijn hoofd zachtjes als ik lach, maar subtiel onzeker frons om te laten blijken dat ik het alles behalve alleen wil doen. Ik kan nu alleen maar hopen dat ze willen opsplitsen en dat één van deze goede zielen aanbiedt met me mee te gaan, zodat ik een gesprekje met ze alleen kan aanknopen. Hoe verliefd ze ook mogen zijn, mensen zullen altijd eerlijker zijn wanneer ze alleen zijn.

[/colums]

[ bericht aangepast op 26 maart 2017 - 1:49 ]

A girl who wonders.

26 maart 2017 - 9:13 Naird is offline

Naird 10646

Felix Larse Vilhjalmsson
“At the innermost core of loneliness is a deep and powerful yearning for union with one's lost self.”

'Oh, was prima. Heb me wel vermaakt. Die van jou ook?’ antwoordde Marius en ik glimlachte kleintjes naar hem. 'Die van jou ook?' En die glimlach verdween ook weer gelijk en ik probeerde zo nonchalant mogelijk mijn schouders op te halen.
'Hetzelfde zoals altijd... Kroatië... psychologen,' zei ik zachtjes en blikte vluchtig naar Ivar. Hopelijk dacht hij nu niet dat ik psychische problemen had. Oké, misschien had ik die wel, maar zo klonken ze wel heel problematisch.
'Ja, Luna en ik zijn jeugdvrienden.' Er verscheen een lichte frons op mijn gezicht en ik keek Ivar bedenkelijk aan. Het was niet alsof ik Luna enorm goed kende, en dus alles wist over haar vrienden uit haar jeugd - maar ze had wel ooit eens iets verteld over hen, en een Ivar laat nog steeds geen belletje doen rinkelen. Opnieuw raakte hij mijn schouder aan. 'En niet zo hard voor jezelf, maat. Tot nu toe ben je perfect aangenaam gezelschap,' laat hij me weten met een uitermate kalme glimlach. Ik glimlach terug en klop een beetje ongemakkelijk op zijn rug. Het had een vriendschappelijk klopje moeten zijn, maar waarschijnlijk was een hark nog succesvoller geweest. 'Anders geef ik jullie wel even een momentje. Als iemand me kan vertellen waar ik nu het beste heenga, laat ik jullie tot je gesprek.' S.O.S. Ik alleen met Marius? Dat was gewoon gedoemd om ongemakkelijk te worden. Waarom ik eigenlijk niet super ongemakkelijk was in de buurt van Ivar, was me een raadsel. Normaliter was ik absoluut niet goed met vreemden. Nu moest ik zeggen dat hij een heel rustig en kalm sfeertje om zich heen had hangen, dus daar lag het vast aan. Ik forceerde een glimlach op mijn gezicht.
'Ja, ga maar naar Luna,' zei ik vriendelijk. Nee, blijf! 'Je moet hier de gang uitlopen, links en dan de tweede deur rechts.' Ik keek naar Marius. 'Dus... vind je het leuk om weer op school te zijn enzo? Bepaalde mensen te zien...'

16 • Elísabet • Shy ~~gay~~ guy • Library > Hallway • Ivar & Marius

I just caught the wave in your eyes

26 maart 2017 - 10:18 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Nimue "Nue" Galiene Shalott

17 • Alternative sportsgirl • Slaapzaal één • Aetlí • Ijshockey • Outside • Aetlí

‘Hey, dat is tegen de regels! Valsspeler!’ roept hij mij na, ik probeer zo hard mogelijk weg te sprinten, maar voordat ik de school binnen kan rennen, staat hij al voor me. Hij prikt me in mijn buik en in automatische sla ik mijn armen om mijn buik terwijl een raar gilletje mijn mond verlaat. Ik kan absoluut niet tegen tikkelen. ‘Tikkie, jij bent 'm,’ zegt hij en zijn gigantische grijns maakt me een beetje bang. ‘Ben je niet blij om me te zien Nimi? Ik ben echt, helemaal echt, is dat niet geweldig. Nu kunnen we voor altijd samen zijn, zoals we altijd al hadden gewild,’ zegt hij blij. Hij slaat een arm om mijn schouder en ik heb echt de neiging om te gaan gillen. Ik word echt helemaal compleet gek. Hoe kan Aetlí nu hier staan? Ik heb hem bedacht! Ik wil hem wegduwen en opnieuw een poging doen om weg te rennen, maar besef dat dat waarschijnlijk niks uit gaat maken ‘Kijk eens–’ ondertussen maakt Aetlí een hartje met zijn spinnenweb krachten. Waarom heb ik hem ook al weer spiderman krachten gegeven? ‘Tada.’ Ik kijk naar het hartje en dan langzaam op naar Aetlí.
'Je bent echt,' mompel ik zachtjes, maar ik geloof mijn eigen woorden niet, 'hoe kan dat dan?' vraag ik, terwijl ik een beetje met het hartje speel dat hij zojuist in mijn handen gelegd heeft. Ik zou willen negeren dat mijn bedachte beste vriend hier nu staat, maar ik voel toch echt zijn arm om mijn schouder en zijn heup tegen de mijne. 'Wat doe je hier?' mompel ik zachtjes. 'Ik begrijp het niet, ik heb je bedacht.' Ik strek mijn hand uit en laat voorzichtig mijn hand door zijn haren glijden. Ik houd mijn hoofd scheef en zucht. 'Ik hoop echt dat ik niet gek wordt, want dit is onmogelijk. Dit is haast... magisch.' Ik haal een hand door mijn eigen, lange haren en wurm me voorzichtig uit zijn grip. 'Hoe kan dit?' vraag ik opnieuw, terwijl mijn gedachten op het moment alle kanten op schieten. Ik weet even niet wat ik moet geloven en wat niet. Het is namelijk niet elke dag zo dat je zelfbedachte vriend ineens voor je neus staat.

I speak my mind, because it hurts to bite my tongue.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Index RPG Actieve Topics Zoek