[RPG • 300] Cotton Candy Hearts [SPEELTOPIC] - Speeltopics

Welkom op Héraðsskólinn, de boarding school van IJsland, gelegen vlak buiten de stad Laugarvatn. Deze school is enkel voor de mooiste, de perfectste en vooral de rijkste leerlingen. De groep die op deze school zit is één grote vriendengroep, of in ieder geval, zo komen ze graag over naar de buitenwereld, maar tussen hen vindt ook genoeg backstabbing en narigheid plaats. Ondanks dat is de school redelijk normaal, voor zover een boarding school normaal kan zijn, of nou ja... het was normaal. Tot voor kort was de enige drama in deze school het geruzie over vriendjes en vriendinnetjes en het afkatten van elkaars kleding, maar sinds de nacht waarop het noorderlicht de hemel veranderde in een ballet van kleuren, is er wat veranderd. Hoewel iedereen op deze school perfect lijkt te zijn, hebben ze allemaal een verleden. Ze zijn lang niet allemaal altijd zo populair geweest en de meeste zijn juist hierheen gestuurd omdat ze er op hun oude school niet bij hoorden. Veel van hen hadden dan ook een denkbeeldige vriend of vriendin - vaak een betere versie van henzelf - om hen te vergezellen in hun eenzaamheid. Nu lijken die denkbeeldige vrienden teruggekeerd te zijn. Deze keer zijn ze er echter niet om te spelen, maar om ervoor te zorgen dat diegene waardoor ze ooit gedumpt zijn het leven zuur te maken en om hel los te laten op de vrienden die hun plaats vervangen hebben.

speeltopic ♕ rollentopic ♕ praattopic

Ik staarde naar het notitieboekje dat voor mij op tafel lag en mijn ogen gleden over de woorden die erin geschreven stonden – die ik erin had geschreven. Mijn blik bleef even steken bij haar naam. Elísabet, stond er geschreven in mijn krullerige handschrift. Ik zat in de mediatheek en ik was op dit moment ook de enige. Ik was pas aangekomen op Héraðsskólinn, hoewel ik wel al een tijdje terug was in Ijsland van een vakantie naar Kroatië. Ja inderdaad, Kroatië. Het land waar het ongeluk was gebeurd, waar ik mijn zusje had verloren. Mijn ouders namen me sinds de dood van Elísabet elk jaar weer mee naar Kroatië, naar hetzelfde dorpje en hetzelfde strand. Ik wist niet waarom. Volgens de psychologen maakte het allemaal deel uit van het verwerkingsproces, en zou het-het zelfs moeten versnellen. Volgens mij was dat onzin, maar die gedachte zou ik nooit hardop uitspreken. Sterker nog, ik deed braafjes wat ze van me vroegen en hield elke vakantie een notitieboekje bij – als een soort autobiografie. En elk jaar las ik ze door. En elk jaar – ik moest het ze toch nageven – leek het een stukje beter met mij te gaan.
      ‘Hey.’ Ik liet uit schrik mijn notitieboekje op de grond vallen. ‘Jij enig idee waar ik slaapzaal 3 kan vinden?’ Ik keek op en stopte gehaast het boekje weg. Ik keek op. Verbaasd keek ik de jongen aan. Ik had 'm nog nooit gezien en iemand die eruit zag zoals hij... Ik had zo'n gezicht wel onthouden. Hij kwam overeind en hij stapte op me af. Ik had van de schrik spontaan mijn tong verloren en wist enkel mijn mond een paar keer open en dicht te doen, als een vis op het droge. ‘Ivar, trouwens, nieuw hier, al had je dat waarschijnlijk wel al door. Ken je een zekere Luna? Ik ben naar haar op zoek.’ Ik schudde zijn hand en had eindelijk mijn stem weer teruggevonden.
      ‘F-felix,’ stotterde ik en trok mijn hand langzaam terug. ‘Ik heet Felix,’ herhaalde ik mijn naam vervolgens. ‘Ja ik ken haar maar ik heb haar nog niet gezien... Ik kan je wel naar slaapzaal drie brengen als je wilt...’ bood ik hem aan en kwam overeind. ‘Welkom op Héraðsskólinn, trouwens.’

Een bulderende lach rolde over mijn lippen, toen Nimue achterover van het kleine heuveltje rolde. Ik ging helemaal stuk, zelfs toen ze alweer recht voor mijn neus stond. Ik pinkte enkle traantjes weg en trok mijn gezicht weer in de plooi, gezien Nimue me behoorlijk serieus aankeek. Waarom lachte ze niet mee? Het had er behoorlijk grappig uitgezien – nog steeds eigenlijk, met dat vogelnestje in haar haren. Ze leek haar ogen niet te geloven. Ik keek haar een beetje vreemd aan toen ze haar hoofd schudde en in haar ogen wreef. Het gebrek aan enthousiasme van haar kant viel me om eerlijk te zijn vies tegen.
      ‘Wauw, ja... natuurlijk herken ik je nog, maar ik moet wel heel erg weinig geslapen hebben als ik jou nu hier zie,’ ze lachte en ik plukte ondertussen afwezig wat takjes uit haar haren. ‘Oh wow, Nimue, je wordt gek. Gewoon doorlopen, dit is een bedenksel en vanavond ga je op tijd naar bed.’ Ze kneep haar ogen dicht en liep langs me heen. Vervolgens draaide ze zich half naar mij toe en keek me ongelovig aan. ‘Wat... doe je hier?’ vroeg ze. ‘Ben ik weer eens in een sentimentele bui?’ Gealarmeerd zette ik twee stappen naar haar toe en mijn ogen gleden bezorgd over haar heen.
      ‘Sentimentele bui? Ben je verdrietig? Je mag niet verdrietig zijn,’ zei ik verontwaardigd en duwde haar mondhoeken wat omhoog. ‘Je wordt natuurlijk niet gek Nimue, behalve–’ ik fronsde even bedenkelijk en ging rondjes rond Nimue huppelen ‘–wellicht gek van vreugde. Omdat ik er weer ben om je leven op te fleuren. Het deed wel pijn hoor, dat je me voor zolang hebt genegeerd.’ Ik pruilde en fakete een bedroefde snik. ‘Maar nu zijn we weer samen en is alles weer okay. Wil je mijn laatste trucje zien, Nimi?’ Een enthousiaste glimlach sierde mijn gezicht en ik keek haar met pretogen aan.

Ivar leek mijn nervositeit alleen maar vermakelijk te vinden – iets wat mij enkel nog ongemakkelijker deed voelen en er verscheen een blos op mijn wangen.
      ‘Sorry maat, ik wilde je niet laten schrikken,’ zei hij met een lichte grijns, doch op een verontschuldigende toon. Ik schudde mijn hoofd en duwde mijn bril wat beter op mijn neus. ‘En bedankt. Al vermoed ik dat ze waarschijnlijk nog niet toegekomen is, of dat nog aan het doen is. Niet toevallig zin om even buiten met me te wachten? Het is als nieuweling erg naar er op je ukkie te staan,’ vervolde Ivar zijn zin en hij grinnikte zachtjes. Ik glimlachte zwakjes en schudde opnieuw mijn hoofd. ‘Tenzij je andere dingen te doen hebt, natuurlijk... ’ Zijn blik verplaatse zich van mijn gezicht naar beneden. Onbegrijpend blikte ik eveneens naar beneden en zag waar hij naar keek. De broekzak waarin ik mijn notitieboekje had opgeborgen. Ik voelde me betrapt en opnieuw verscheen er een blos op mijn wangen. ‘Waar was je zo geconcentreerd mee bezig, eigenlijk? Als ik dat mag vragen natuurlijk.’ Mijn ogen werden wat groter en ik raakte een tikkeltje in paniek. Een tikkeltje maar.
      ‘Uh– niets,’ zei ik vluchtig, ‘Het was... echt niets, gewoon een overzichtje van... dingen.’ Ik haalde een hand door mijn krullen en wendde mijn blik af. ‘Laten we maar naar buiten gaan, het is volgens mij best mooi weer en dan kunnen we op Luna wachten– waarom zoek je haar?’ ratelde ik vervolgens aan één stuk door, in een poging ons gesprek van onderwerp te laten veranderen. Ik wandelde de mediatheek uit en keek even over mijn schouder om te kijken of Ivar mij volgde.

‘Wow, wacht... geef mij een moment.’ Opnieuw wreef ze in haar ogen en ik moest de neiging onder drukken om haar pols beet te pakken. In je ogen wrijven was niet goed. Ze stak haar vinger uit en nieuwsgierig wachtte ik af wat ze ermee van plan was. Een kinderlijke lach verliet mijn lippen toen ze mij in mijn buik prikte. Dat kietelde. Het lachen verging me echter al snel toen ze zichzelf duidelijk pijn stond tot te doen. Waarom deed ze zo? ‘Waarom ben je hier?’ Ze zei het nog steeds met weinig enthousiasme en ik deed mijn best mijn teleurstelling te verbergen. ‘Dit kan niet. Je bent niet echt. Ik heb je verzonnen. Ik heb je verzonnen toen ik klein was. Er is maar één verklaring: ik word gek en ik heb te weinig geslapen. Op het moment ben ik aan het hallucineren. Doei.’ Ik wilde nog wat zeggen, maar ze liep op een hoog tempo van mij weg. Verontwaardigd keek ik haar even na. Gingen we nu tikkertje spelen? Dan speelde ze wel ontzettend vals, pfff.
      ‘Hey, dat is tegen de regels! Valsspeler!’ riep ik haar na en zette het ook op een lopen. Ik was uiteraard veel sneller dan zij gezien ik mezelf gewoon veel sneller kon verplaatsen en van boom naar boom kon slingeren. Toen zij aankwam bij de ingang van het schoolgebouw, stond ik haar dan ook al op te wachten. Ik prikte haar terug in haar buik. ‘Tikkie, jij bent 'm,’ zei ik met een grijns van oor tot oor. ‘Ben je niet blij om me te zien Nimi? Ik ben echt, helemaal echt, is dat niet geweldig. Nu kunnen we voor altijd samen zijn, zoals we altijd al hadden gewild,’ zei ik blij en sloeg een arm om haar schouder heen. ‘Kijk eens–’ ik maakte een soort hartje van spinnenwebben en duwde het kunstwerkje in haar handen. ‘Tada.’