[RPG - 250] Ashes to dust [Speeltopic] - Speeltopics

24 dec 2016 - 13:49 Frisk is offline

Frisk 8318

ASHES TO DUST
Wanneer zelfs het licht de duisternis niet verjaagt...

Wanneer de leider van de Centrale Kolonie vermoord wordt, breekt er langzaam maar zeker een chaos los. Vampiers houden zich niet meer aan het Eerste Verdrag en de Jagers hebben plots hun handen vol. De angst is bij de één verdwenen en rijst bij de andere. De nauwkeurige samenleving in Europa valt langzaam in duigen en het is niet meer duidelijk wie vriend of vijand is.

Dubhaile, de plaats waar het allemaal begon en nu dreigt te eindigen. De basis van de Centrale Kolonie is in rep en roer, zoekend naar een manier om zich van de Jagers en overgebleven voorstanders van het Eerste Verdrag te ontdoen. Ondertussen probeert de Jagergemeenschap in het stadje stand te houden. En er is ook nog een derde partij; de roedel weerwolven weet niet welke kant te kiezen. Zijn ze tegen de Jagers, of tegen de vampiers? Doen ze mee met de dreigende oorlog, of houden ze zich er buiten? Kunnen ze zich er überhaupt buiten houden? Zal de orde stand houden, of breekt de chaos opnieuw los. Eén ding is zeker;

als er niet snel iets gebeurt, zal de zon voor een lange tijd ondergaan.

EVEN EEN BEDANKJE

Om te beginnen wil ik even alle eer geven aan wie het toekomt. Deze Wereld heb ik namelijk niet alleen in elkaar geflanst, Marthe heeft me hierbij enorm veel geholpen, en het is dan ook een creatie van ons tweeën te noemen. De basis legde ik met een vorige RPG, en samen hebben we het daarna verder uitgewerkt voor ons verhaal.
Ook is er nog een plaatsje voor Xanthe, die me heeft geholpen met het nalezen van de informatie en de Russische tak van de Jagers meer heeft uitgewerkt.
Aan alletwee mijn patatjes: Thanks a lottle!

Het is vrijdag 23 december. De sneeuw die in de lucht hangt, kan de bloedrode kleur van de avondzon niet verjagen. Kerstmis zal dit jaar geen vrede brengen en de gebeurtenissen van de vorige avond bewijzen dat maar al te goed. Vier roedelleden zijn dood teruggevonden, zilveren kogels en vampierbeten overal. Het was een zwaar gevecht, want ook de kolonie is een lid kleiner. Van de Jagers? Geen spoor. Wie de grote schuldige is voor het vijfdelige bloedbad, weet niemand, en iedereen staat op scherp. De stad en zijn onwetende bewoners gaan gewoon door met feestvieren en op deze vrijdag is er extra veel volk op straat te vinden. Een voorbode voor een ramp?

(Ik stel voor dat de meesten zich naar de uitgaansbuurt begeven. Niet perse om te feesten, er kan ook ruzie gezocht worden of simpelweg de vrede bewaken.)
(Liefst) in post vermelden: wie? waar? Wezen? Interactie met wie?
(eventueel: leeftijd, gemoed, outfit,...)

EIGENLIJKE ROLLEN
VAMPIERS EN WEERWOLVEN ZIJN NOG BESCHIKBAAR

Weerwolven ~ 8 (4+4)

• Astro Caelen Atchison ~ 1.8 ~ 22 ~ Status ~ Kant ~ Ruben Pol ~ Nomophobe
• Zotikos "Timo" Reigan Savas-Green ~ 1.1 ~ 22 ~ Rogue ~ Kant ~ Luke Powell ~ Pickett
• Theodore Wyatt Atkinson ~ 1.7 ~ 21 ~ KK ~ Kant ~ Jay Alvarrez ~ greenlight22
• Dante Irving ~ 1.9 ~ 24 ~ BK ~ Kant ~ Faceclaim ~ Tarjei
• Gereserveerd ~ Pagina ~ Leeftijd ~ Status ~ Kant ~ Faceclaim ~ Nerwen
• Eilidh Frazier ~ 1.7 ~ 19 ~ KK ~ Kant ~ Elizabeth Turner ~ Stiles
• Ravelyn Valora Kaisen ~ 1.6 ~ 17 ~ BK ~ Kant ~ Faceclaim ~ LearnToPlay
• Lilith Mackenzie Victoria ~ 1.3 ~ 21 ~ Status ~ Kant ~ Carmella Rose ~ nobilta
• Charlotte Jasmine Kleyn ~ 1.5 ~ 16 ~ AK ~ Kant ~ Emma Watson ~ GinnyWeasley8

Vampiers ~ 7 (4+3)

• Aaron Sebastian Lukasiak ~ 1.7 ~ 22 (56) ~ Status ~ Kant ~ Ash Stymest ~ Ziegler
• Jem ~ Pagina ~ Leeftijd ~ Kolonie ~ Neutraal ~ Rob Knighton ~ MabeI
• Grigori Afanas Andrei Rykov ~ 1.4 ~ 23 (122) ~ Kolonie ~ Kant ~ Faceclaim ~ Syncline
• Nathanaël "Zach"(ary) Schröder ~ 1.10 ~ 21 (93) ~ Kolonie (Duitsland) ~ Kant ~ Maurice Sinclair ~ Leora
• Adeline Doan Sandlin ~ 1.11 ~ 23 (130) ~ Status ~ Kant ~ Faceclaim ~ Cahira
• Alexis Caithlin Ericsen ~ 1.6 ~ 19 (122) ~ Kolonie ~ Kant ~ Faceclaim ~ LearnToPlay
• Robine Sarah Jackson ~1.6 ~ 15 (228) ~ Kolonie ~ Kant ~ Lindsay Hansen ~ GinnyWeasley8

Jagers ~ 10 (4+6) ~ VOL!

• Lev Yevgeny Vasilyev ~ 1.1 ~ 29 ~ Reiziger (Rusland) ~ Tegen EV ~ Ivan N. ~ Yashiro
• Iago Sebastian Quill ~ 1.3 ~ 23 ~ Jager (Dubhaile) ~ (tegen EV) ~ Andy Walters ~ Ilvermorny
• Monroe Douglas Hamillton ~ 1.9 ~ 24 ~ Sniper ~ Kant ~ Faceclaim ~ Vaiana
• Yerev Sergei Vasilyev ~ 1.10 ~ 27 ~ Reizeiger (Rusland) ~ neutraal ~ Faceclaim ~ Scythe
• Gereserveerd ~ Pagina ~ Leeftijd ~ Status ~ Kant ~ Faceclaim ~ Ziegler
• Chara Louise Ackerman ~ 1.10 ~ 21 ~ Jagere (Dubhaile) ~ Voor EV ~ Ashley Moore ~ MabeI
• Ash(leigh) Theresa xxx ~ 1.4 ~ 19 ~ Status ~ Kant ~ Christina Kartchner ~ Barickson
• Noora Ingrid Valtersen ~ 1.4 ~ 20 ~ Heler/Leraar (Noors/Zweeds) ~ Kant ~ Isabella Peschardt ~ Tarjei
• Linez Gabriela Ribeiro ~ 1.6 ~ 22 ~ Jager (Dubhaile/Brazilië) ~ Kant ~ Lais Oliveira ~ Stiles
• Mæja Sacha Tómasson ~ 1.8 ~ 23 ~ Status ~ Kant ~ Anne Christine Speckhart ~ Marlow

REGELS

INFORMATIE

Rollentopic ~ Praattopic 1|2 ~ Speeltopic

[ bericht aangepast op 24 dec 2016 - 13:54 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 26 dec 2016 - 13:14 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

18 jan 2017 - 13:46 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Zotikos "Timo" Reigan Savas-Green
“Yet I believe the moon understands what it means to be human... —”

22 • Werewolf (Rogue) • Restaurant • Astro, Charlottte en Ravelyn

'Ja dat klopt, en je hoeft me geen U te noemen hoor, dan voel ik me oud,' grinnik ze. Ik schenk haar een zwakke glimlach die niet echt gemeend. 'Zouden we misschien buiten kunnen praten daar is het wat rustiger.' Ik kijk even om naar Astro, niet realiserend dat hij ineens achter mij staat. Ik schrik op en doe enorm veel moeite om mijn gezicht in de plooi te houden.
‘Uhm pardon? Kom je wel snel terug?’ Ik frons lichtjes en zie blosjes op zijn wangen ontstaan. Ik kijk naar Ravelyn. Zijn zij dan degene die samen iets hebben... of? Mijn humeur keldert nog verder bij de gedachten. ‘Ik bedoel, het is nogal druk en dus we hebben jouw hulp hard nodig hier. Houd het kort, okay?’ zegt hij. Ik knik dan en krijg eindelijk de ruimte om zelf mijn mond open te trekken.
'Ja, is goed,' zeg ik en ik kijk Ravelyn aan. Zonder haar op te wachten draai ik mij om weg te lopen, waarbij ik snel een blik naar Astro werp. Ik zucht en schudt mijn hoofd lichtjes. Vervolgens verdwijn ik door de deur naar buiten en ga ik om de hoek in een klein steegje staan. Ik wacht tot zij voor mijn neus staat en kijk haar dan aan. 'Wat wilde je vragen of... waar wilde je het over hebben?' vraag ik aan haar. Om mijzelf een houding te geven, haal ik een sigaret tevoorschijn en steek ik die aan. 'Wil jij er ook eentje?' vraag ik dan en ik hou haar het pakje sigaretten voor, beseffend dat het niet heel erg slim is om een sigaret aan te bieden aan een zeventien jarige.

"—... Uncertain. Alone. Created by imperfections."

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

18 jan 2017 - 13:53 Syaoran is online

Syaoran 12983

——————————————————————————

——————————————————————————

Adeline Doan Sandlin

”You corrupted her soul and now you can’t handle the monster you’ve created.”

• Vampire • 23/130 • Zach •

De frons op het gezicht van de jonge wolf was bijna goud waard. Met mijn subtiele woorden had ik in ieder geval een milde vorm van onzekerheid weten te creëren en bij de minuut die voorbij kroop werd dit meer en meer zichtbaar op Theodore zijn gezicht. Heel kort — zo vlug dat het haast onopgemerkt kon blijven — meende ik het gevoel te hebben een vlaag van medelijden te bespeuren in het diepste van mijn wezen. Jammerlijk genoeg was het zo kort bondig dat de aanwezigheid daarvan amper te proeven was.
”Ik denk dat het tijd is dat ik ga.”
Langzaam was Theodore overeind gekomen en terwijl Zach zich voor even op zijn Sub gericht had, bleven mijn blauwe kijkers de wolf oplettend volgen. Een tevreden reactie poogde zich een weg naar het puntje van mijn tong te banen, klaar om deze eruit te werpen, maar werden tegengehouden door Zach; die hem terug de zetel in duwde nog voor de jongeman überhaupt de ruimte had kunnen verlaten. Zachtjes kneep ik mijn ogen tot spleetjes en nam mijn beste vriend eens aandachtig op. De lichte veranderingen in zijn houding — het beeld wat hij ergens wanhopig verborgen leek te houden — ontgingen me niet en hoewel ik er exact nog geen vinger op durfde te leggen, had ik het vage vermoeden dat hier veel meer kon spelen.
”Blijf zitten,” beval hij Theodore. “Aaron houd je wel even gezelschap, terwijl ik even met Adeline moet praten.”
Opnieuw trok ik een van mijn wenkbrauwen op, maar besloot wijselijk mijn lippen opeen te houden terwijl Zach zijn Sub naar de bank leidde, alvorens deze een subtiele waarschuwing te hebben gegeven. Veel nut had het niet om er tegendraads tegen in te gaan en daarbij wilde ik Zach zelf ook wel eens spreken. “Oh en terwijl we weg zijn, don’t kill each other, please.” Zonder pardon greep Zach vervolgens mijn pols beet, waarna hij me de ruimte uit trok en ver buiten het gehoor van het tweetal binnen bracht; alsof hij veel te bang was dat beide heren ook maar iets konden oppikken. Zodra dit het geval was trok ik mijn pols los en woelde lichtjes met mijn vingers door mijn donkere krullen heen terwijl ik mijn lippen een keer aflikte.
”Well you can try to kill me, maar je hebt al zo weinig vrienden, noch vampieren in de wereld.”
Waren deze woorden gesproken geweest door een vreemde, of iemand die me niet zo nauw stond als dat Zach deed, dan had ik deze inderdaad geprobeerd te vermoorden; of hem in ieder geval pure angst gepoogd aan te jagen door mijn tanden vervaarlijk te ontbloten, als een tactvolle hint dat hij een grens aan het overschrijden was. Ik, als geen ander, wist dondersgoed dat mijn vriendenkring nog maar beperkt was en dat had met meerdere aspecten te maken gehad. Je ging me in ieder geval nooit horen zeggen dat ik er trots op was noch dat ik het een grote ramp vond. “Je ziet er beter uit zo. Zonder spinnenwebben enzo. Het voelt haast alsof je je voor iemand opgedoft hebt en dan bedoel ik niet een arme mens die langsloopt om leeg gezogen te worden door je.”
Een licht geamuseerde trek gleed om mijn lippen. “Watch it, Zach. Ook jij kunt te ver gaan, maar toch bedankt voor je compliment.” Lichtjes stak ik mijn kin iets omhoog en duwde een lange krul van mijn schouder af alvorens mijn blauwe kijkers besloten naar mijn beste vriend op te kijken. Zijn poging om groot en sterk over te komen hadden hun doel niet geheel bereikt, al had ik er nooit aan getwijfeld dat Zach deze eigenschappen wel degelijk bezat. Zijn positie binnen de Kolonie had hij op zeker verdiend en ik zou wellicht de laatste zijn die er ooit aan zou twijfelen dat hij zijn uiterste best deed. Echter, hetgeen waar hij zich nu mee bezig leek te houden zouden zijn plek niet veel goeds doen — mocht het ooit uitkomen.
”Ik had me inderdaad opgedoft, want er was iemand die me twee weken geleden de oren van mijn kop af zeurde — elke dag — om weer eens een avond uit te gaan.” Met opeen geperste lippen trok ik nog net geen verzuurd gezicht toen ik terugdacht aan de dagen waarin Zach me haast elke minuut “lastig” was blijven vallen; allemaal onder het mom dat ik er nodig weer eens uit moest. Wat kon ik zeggen? Ik was nu eenmaal een teruggetrokken leven gaan leiden door de jaren heen. Mijn versplinterde persoonlijkheid leek nog altijd wat moeite te hebben met bepaalde dingen. “En dan besluit ik mee te gaan… laat je me zitten voor een stinkend wolf. Een wolf, Zach. Waar zit je met je botte hersens om dat te doen?”

[ bericht aangepast op 18 jan 2017 - 15:53 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

18 jan 2017 - 21:42 Hexcore is offline

Hexcore 33027

Lev Yevgeny Vasilyev
"Who needs hospitals?"
29 ♠ Hunter ♠ Man-to-Man ♠ Casual wear | Coat ♠ Handguns | Knives ♠ Song ♠ Chara | Yerev | Linez

Lev zuchtte diep op Yerev's reactie. 3D of niet, hij kon er nu toch niets mee.
"Zolang die kogels maar niet in mijn gezicht ontploffen, mag je ze me op eender wel tijdstip komen afleveren", zei hij nog voor Yerev de kamer uitliep. De oudere Rus volgde echter zijn jongere partner niet en bleef nog in de ruimte. Het was hem ook al wel duidelijk welke van de twee broers Lin het liefste had, de slijmbal, maar hij trok er zich weinig van aan en richtte zich weer op het hoopje mens dat Chara was.
De weet ik niet, kwam haast onverstaanbaar over haar lippen gerold en Lev's gezichtsexpressie vertrok lichtjes.
"Maar je hebt wel gelijk dat we altijd samen gaan hier. Dus ik vrees dat ik niet echt met jullie mee kan komen, sorry," zei ze en het klonk voor de oudere man gewoon als een excuus om gewoon niet te moeten gaan. Hij zag haar er ook voor aan om te gebruiken als excuus terwijl Iago wel alleen zou vertrekken en ze probeerde subtiel weg te lopen.
"Hmm", een keelgeluidje, "Ik weiger je hier onderuit te laten komen", zei hij toen en pakte haar bovenarm vast. "Het is uiteindelijk wel jouw thuisplaats en jij bent een van de personen die deze plek moet veilig houden, wij zijn 'maar' het ondersteuningsteam hoor."
Lev legde zijn hand zachtjes onder haar kin en leidde haar hoofd naar boven tot ze normaal oogcontact zouden moeten maken. "Damsel, ik ben bijna 30, Yerev is oud genoeg om zijn eigen vuil op te kuisen en een voorlopig andere partner te zoeken. Hij is misschien wel een nerd, maar hij jaagt degelijk genoeg om alleen te kunnen zijn", zei hij terwijl hij probeerde het gedwongen oogcontact te behouden. Hij kon erg indringend zijn als hij wou, ondanks zijn glimlachen. "Nu houdt dat hoofd van je omhoog, we gaan uiteindelijk enkel vrede bewaren, normaal zou dit alles rustig moeten verlopen."
Hij liet haar los en wierp haar een van zijn scheve glimlachjes.

Translation notes:

[ bericht aangepast op 18 jan 2017 - 21:53 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

19 jan 2017 - 0:45 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24575

RONAN REDMOND • LYCANTHROPE

Bring me the Beast for the night.
Bring me the wine•cellar key.
Let the less•loving one be me.

I'm lonely.
But it doesn't hurt anymore.
I'm used to it.

Het was avond. Hij veegde met de achterkant van zijn hand wat zweet over zijn voorhoofd weg terwijl hij rechtsstond. Zodra hij zijn peinzende blik naar de hemel had verplaatst, ontwaarde hij met gemak de verschillende kleuren in de lucht en de stugge man bedacht zich dat hij — opnieuw — veel langer was doorgegaan dan überhaupt nodig was geweest. Tijd was ook niet aan hem besteed—— hij stond op, deed z'n ding en merkte vanzelf wel wanneer hij klaar zou zijn. Dag in, dag uit. Het was een sleur. Het leven van een weerwolf zou boeiender moeten zijn, maar het was niet zoals vroeger: de drang naar spanning en sensatie was met de jaren langzaamaan verdwenen.
Het gekraak van enkele takken liet hem weten dat er iemand zijn richting op kwam en eerlijk, het enige wat er in hem doorging, was dat hij er snel vandoor wilde gaan. Dat hield zo enkele seconden aan, daarna kalmeerde het hem al snel genoeg dat hij niet hoefde te reageren.
'Alweer, Ronnie?' Zijn mannenstem, zwaarder dan die van hemzelf, had hij eerder doorgehad dan zijn kop. En die was net zo afschuwelijk als zijn stem, misschien nog wel erger zelfs. De man hield halt enkele meters voor hem, maar Ronan keek niet op en ging door met wat hij aan het doen was, alsof hij momenteel nog alleen was in dit stuk bos. 'Het is niet je huis hier. Heb je geen dak boven je hoofd, of zo?'
Aaron was zo'n persoon die je het liefst bij de eerste ontmoeting al een dreun voor z'n bakkes had gegeven. Je zou je misschien bedenken dat je later wel aan hem gewend zou zijn, niets is minder waar—— hij werd met de seconde erger. Het was een patser—type die vol met testosteron zat en elk moment van de dag een beurt moest krijgen, want anders was hij chagrijnig als de pest en reageerde dat op iemand anders af. Hij had vast meerdere vrouwen en Ronan had een hekel aan zulke mensen die het rechtvaardigen alsof dat het juiste is om te doen.
Met eenzelfde arrogante toon in zijn stem vervolgde hij, 'Als je toch niets beters te doen heb, neem dan direk ff mijn werk mee.' Hij gooide zijn boomstammen op de grond. 'Ik mot naar een meissie toe, ze heeft eh, je weet wel, honger.' Dat broekie was zelfs nog jonger dan hij was. Zelfingenomen klootzak. Nog steeds hoopte hij dat één van die vrouwen stiekem een verrassing voor hem zou hebben het punt dat de onderbroek uit zou gaan. Dan zou hij vast z'n bek houden.
Zonder zijn (weinige) energie te verspillen, liep hij met een doods gezicht langs de man heen. Hij stapte gemakkelijk over de boomstammen heen en negeerde de opmerkingen die hij achter zich aan kreeg geroepen.

[ bericht aangepast op 19 jan 2017 - 1:00 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

21 jan 2017 - 16:22 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Zach
Vampire • 21/93 • Germany • @ A abandoned room in a hostel • With my hot 'n furry Werewolve

'Silence is not weakness and decency not pride.'

'Fucked
but not in a good way.'

Het was te merken dat de dame voor me wel wat milder was gestemd, gezien we nu met zijn tweetjes waren. Snapte ik ergens ook wel, gezien ze niet wilde dat iedereen wist dat, een jonge vampier als ik, haar zacht als boter kon krijgen. Ik deed me vaak altijd ouder en wijzer voor dan ik was, maar eigenlijk schoot ik nog tekort in een hoop dingen.
‘Watch it, Zach. Ook jij kunt te ver gaan, maar toch bedankt voor je compliment.’ Ze stak haar kin iets meer de lucht in, waar een kleine glimlach op haar gezicht sierde.
‘Ik had me inderdaad opgedoft, want er was iemand die me twee weken geleden de oren van mijn kop af zeurde – elke dag – om weer eens een avond uit te gaan.’ Begon ze, terwijl haar blauwe kijkers die van mij poogde te doorboren. Haar gezicht had een licht verzuurd tintje gekregen, wat me niet deed denken aan zuurkool; of sauerkraut hoe ik het kende.
‘En dan besluit ik mee te gaan… laat je me zitten voor een stinkende wolf. Een wolf, Zach. Waar zit je met je botte hersens om dat te doen?’
Ik haalde kort mijn schouders op, waar ik toch voor een keer mijn blik van die van Adeline afhield. Ik hield niet van onderdanig zijn en toch was het nu al twee keer door dezelfde dame, op een avond gebeurd. Het gaf me een deuk in mijn ego.
‘Ik was heus wel op komen dagen. Ik moest alleen andere zaken eerst oplossen.’ Antwoorde ik koppig, waar ik me iets van haar afdraaide en mijn armen over elkaar heen sloeg. Het leek me niet handig om te vertellen waarom ik zo graag weer met haar ’s avonds wat wilde gaan doen. Om Theo weer te zien, obviously. Niet dat ik die twee aan elkaar voor wilde stellen, maar het was behoorlijk kansloos om iedere keer alleen in mijn eentje te zitten. Daarnaast mocht de wolf niet meer ego krijgen dan hij al had, want ik had het gevoel dat deze behoorlijk gestegen is sinds onze gemeenschappelijke avond.
‘De avond is nog lang niet voor bij Ade. Dus gaan we nu ruzie maken of gaan we Aaron even van Theo redden, zodat we nog de avond samen plezier kunnen beleven. Ik weet wel welke keuze ik zou maken.’ Poogde ik onverschillig naar de dame, waar ik nonchalant mijn ringen rechter rond mijn vingers schoof.

[ bericht aangepast op 21 jan 2017 - 16:23 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

21 jan 2017 - 23:35 Venustic is offline

Venustic 2690

THEODORE WYATT ATKINSON

21 YEARS | WEREWOLF | A HOSTEL | ZACH, AARON AND ADELINE

To live is the rearest thing in the world.
Most people exist,
that is all.

Theodore was nog niet van zijn stoel opgestaan of Zach stond alweer voor hem. Hij duwde Theodore terug op de bank en sprak twee simpele woorden uit: ‘Blijf zitten.’ Het was het enige wat hij zei, maar het hielp Theodore bleef zitten tenminste voor nu. Echter draaide Zach zich al vrij snel weer weg, maar hij opende wel voor de tweede keer zijn mond. ‘Aaron houd je wel even gezelschap, terwijl ik even met Adeline moet praten.’ Zei hij deze keer, een zucht rolde over Theodore zijn lippen. Nee Theodore zou hier niet lang blijven zitten, waarschijnlijk liet hij Zach even weglopen en verdween hij dan zelf het hostel weer uit. Op één of andere manier, om één of andere reden vond Theodore Zach leuk, hij vond Zach echt leuk, maar dit gedrag maakte hem gek. Zach die hem behandelde als of hij zijn hond was, als of hij onderdanig aan hem was. Dat kon Theodore op geen enkele manier hebben.
‘Oh en terwijl we weg zijn, don’t kill each other, please.’ Zei Zach nog voordat hij met de jongedame, die hij net Adeline had genoemd de ruimte verliet. Theodore sloeg zijn armen over elkaar heen en keek naar de jongen, die net Aaron was genoemd. Theodore nam de vampier langzaam in zich op, nadenkend over zijn positie ten opzichte van Zach. Erg lang wist de jongeman Theodore niet te boeien en al binnen enkele minuten duwde Theodore zich zelf omhoog van de bank. 'Nou, Aaron.' Bij het noemen van de naam die Theo net op had gepikt stopte hij even en keek de jongeman recht aan. 'Met een beetje ongeluk zie ik je nog wel eens, maar ik ga nu weg dus veel plezier met Zach.' Zei Theodore waarna hij een duidelijk neppe glimlach tevoorschijn toverde. Hierna verliet hij de ruimte.
Theodore had nog maar één stap buiten de ruimte gedaan en hij was alweer de weg kwijt. Nooit was Theodore echt de slimste of de meest oplettende geweest een weg terug vinden in een hostel waar hij nog nooit eerder was geweest was voor hem dan ook geen eitje. Het enige wat de jongeman kon doen was gokken dat hij de juiste kant op zou lopen. De jongeman sloeg twijfelend link af en volgde de gang tot dat hij niet meer kon, daarna ging hij weer naar rechts en liep hij verder. Toen Theodore het echt niet meer wist wou hij alweer bijna terug lopen, was het niet dat hij niet veel verder op twee stemmen hoorde klinken. Stemmen betekende mensen, mensen betekende mensen die hem konden helpen en mensen die hem konden helpen betekende dat Theodore uit dit hostel kon komen en daarom liep Theodore in de richting van de stemmen.
Wat er precies werd gezegd kon Theodore niet verstaan, tot dat hij uiteindelijk in de deuropening van de ruimte kwam te staan en de twee mensen in de ruimte zag staan. Altans mensen, mensen waren ze inmiddels niet meer te noemen. De twee vampiers, waarvan de blonde jongen met zijn rug naar Theodore toe stond en net een uitspraak deed die bij Theodore niet bepaald goed viel. 'Dus gaan we nu ruzie maken of gaan we Aaron even van Theo redden, zodat we nog de avond samen plezier kunnen beleven. Ik weet wel welke keuze ik zou maken.’ Was wat Theodore Zach hoorde zeggen. 'Zach.' Begon Theodore langzaam zodat de jongeman de tijd had om zich naar hem toe te draaien.
'Ik weet best wat je denkt van mijn soort, wat alle vampieren denken van mijn soort, maar ik wil even dat je weet dat ik niet achterlijk ben. Dat ik niet iemand achterna ga lopen die vervolgens shit over me gaat verspreiden, omdat hij te bang is om toe te geven aan zijn gevoelens.' Theodore hield zijn stem vlak, deed zijn best om de zelfde emotieloze toon aan te slaan die hij Zach eerder ook had horen gebruiken, maar Theodore was niet emotieloos. Hij was een mens vol met emoties en in zijn stem had de lichte woede die Theodore voelde dan ook door geklonken. Theodore was niet eens perse boos op Zach, Zach was gewoon bang, bang dat zijn stomme ego zou worden gekrenkt. Theodore was boos op zichzelf, omdat hij zo stom was geweest om te denken dat hij en Zach ook maar enige kans zouden krijgen. Vampieren en weerwolven gingen gewoon niet samen.

[ bericht aangepast op 21 jan 2017 - 23:36 ]

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

24 jan 2017 - 22:25 Mazino is online

Mazino 5485

Yerev Sergei Vasilyev

☆ Drawing is just visualizing on paper. ☆

27 ☆ Hunter ☆ HQ > Zijn kamer ☆ Lin ☆ ootd ☆ Playlist

"Oh Thanks!" zei de Rus met een glimlach. "Like what? Mijn hele leven hoor ik al niks anders dan weerwolven en vampiers. Het is een beetje vreemd als ik nu zeg dat ik kunstenaar wordt." Yerev keek even naar Lin, hij wist niet zo goed of hij nu blij moest zijn met zijn leven of niet. "Daarbij teken ik niet alleen maar vampiers, dat is bijzaak." Samen met Lin liep hij verder, Lev en Chara achter latend.
"Ik ontwerp vooral wapens, dat is leuker dan het tekenen van vampiers, en ik heb wel eens tattoos ontworpen en gezet, maar dat is meer een bijbaantje." Al was hij daar niet echt bekend om, mensen kende hem vooral als die Rus die wapens maakt, of als die broer van die andere Rus. Het waren nauwelijks noemenswaardige dingen om bekend mee te zijn. Zolang hij niet aan het hoofd van de Russische tak stond, of de allerbeste wapenmaker van de wereld was, deden mensen toch geen moeite om zijn naam te onthouden. Tot die tijd bleef hij gewoon een Rus.

“Maar het is niet zo erg, tekenen is leuk en het is iets dat me onderscheid van de rest.” Hij voelde even in zijn zak, zijn hand gleed over- verdorie! Zijn hand gleed niet over het metaal dat normaal in zijn broekzak zat. Yerev zag zijn mes nog op zijn bureau liggen, hoe had hij die nu kunnen vergeten?
“Ik ren even terug, ben nog wat vergeten op mijn kamer.” Met die woorden had de Rus zich al omgedraaid. “You can come if you like,” zei hij nog tegen Lin voordat hij begon te rennen. Hij wachtte niet op een reactie van het meisje. Terug langs de keukens en de oefenruimte, waar Lev en Chara nog waren.
“Geen jonge meisjes versieren,” riep hij nog naar z’n broer en rende vervolgens op stevig tempo door naar zijn kamer. Erg vermoeid was hij niet, daarvoor had hij teveel training gehad. De deur werd van het slot gehaald en Yerev liep zijn kamer binnen. De muren hingen vol met tekeningen en schetsen die hij gemaakt had in de tijd dat hij hier verbleef. Het overgrote deel waren wapens, maar er zaten hier en daar ook wel normale tekeningen tussen. Zijn grote raampartij stond vol met aantekeningen en een groot deel van de vloer, zijn bureau en de stoel lag bezaait met papieren en kleren. Verbaasd keek Yerev rond, waarom kon hij het nu niet vinden!

Translation notes: -

[ bericht aangepast op 24 jan 2017 - 23:09 ]

Do it scared, but do it anyway.

28 jan 2017 - 7:29 LearnToPlay is offline

LearnToPlay 894

((Mobiel dus geen mooie layout )

Ravelyn valora Kaisen

Nadat Astro zich er mee bemoeit, loopt Zotikos naar buiten. Ik sta op en loop met een soepele en snelle pas achter hem aan. Eenmaal buiten voel ik hoe ik kippenvel krijg door de wind die er waait. Dan kijk ik om me heen waar Zotikos heen is gelopen. Ik zie hem nog net een hoek omgaan. Snel loop ik erachteraan. Als ik eenmaal voor hem staat bereiken mijn zenuwen een hoogtepunt. Maar deze keer kan ik niet meer terug. Ik haal diep adem en zucht. Hij bied me een sigaret aan die ik afsla. Anders ruiken mijn ouders dat ik gerookt heb en dan worden ze weer woedend. Ik haal een paar keer diep adem, en beantwoord dan zijn andere vraag, waar ik het over wilde hebben. Ik kijk overal naartoe behalve naar hem. Mijn schuldgevoel is ook weer op zijn hoogtepunt hierdoor. "Was jij een paar jaar geleden aan het ...camperen? " Vraag ik twijfelend. Ik weet alleen nog dat hij in het bos was, maar ik had geen idee meer of hij an het camperen was. Ik heb nu de moed gevonden om Zotikos recht aan te kijken. Ik houd zijn bewegingen in de gaten, maar hoewel ik hem niet probeer te onderschatten, houd ik wel in mijn achterhoofd dat ik ben opgegroeid in de beta-kring en dat ik aan het trainen ben om er ook in te blijven. En aangezien hij geen pact heeft, heeft hij waarschijnlijk geen propere training gehad. Gespannen wacht ik zijn antwoord af op mijn vraagezicht.

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

30 jan 2017 - 8:28 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Zotikos "Timo" Reigan Savas-Green
“Yet I believe the moon understands what it means to be human... —”

22 • Werewolf (Rogue) • Restaurant • Astro, Charlottte en Ravelyn

Ze slaat de sigaret af, niet echt verassend. Ik blijf roken en ontwijk haar blik terwijl ik tegen de buitenkant van het restaurant aanleun. Ik kauw nerveus op de binnenkant van mijn lip en wacht af tot ze haar mond open trekt.
'Was jij een paar jaar geleden aan het ...camperen?' vraagt ze en voor de eerste keer kijkt ze mij recht in mijn ogen aan. Die ene vraag bevestigt al mijn vermoedens en ik weet bijna zeker dat ik zojuist bleek weggetrokken ben. Ik staar haar aan en opnieuw herken ik die ogen van die ene nacht. Ik zet een stap van haar vandaan en kijk haar ongeloofwaardig aan. Is dit meisje degene die mijn hele leven overhoop gegooid heeft? Ik slik en zonder antwoord te geven, sprint ik bijna terug het restaurant in. Ik loop half tegen een klant aan, maar weet mij te verontschuldigen en werk mij langs hem heen de keuken in. De kok zegt iets tegen mij, waarschijnlijk een bestelling die klaar is, maar zijn woorden gaan langs mij heen. Ik loop tegen Astro op en de blik die ik hem schenk voordat ik via de achterdeur het restaurant weer uitren is gevuld met angst. Dat meisje heeft geen idee wat ze gedaan heeft. Ze heeft mij verandert in iets waarin ik vanaf dat moment nog niet in geloofde. Ze heeft mijn leven compleet overhoop gehaald en ik heb alles in mijn eentje uit moeten vinden. Wat wil ze dat ik haar vertel? Het maakt niet uit, kan gebeuren? Ze heeft mijn leven verwoest. Opnieuw voel ik diezelfde vlaag van misselijkheid van eerder over mij heen komen, maar dit keer hou ik het niet tegen. Alle nervositeit en angst komt uit mijn lichaam en ik hou mijzelf omhoog aan de muur terwijl ik overgeef.

"—... Uncertain. Alone. Created by imperfections."

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

30 jan 2017 - 22:40 Naird is offline

Naird 10646

Astro Caelen Atchison
‘Stop asking me to trust you while I'm still coughing up water from the last time you let me drown.’

Een beetje afwezig ing ik verder met het bedienen van klanten. Zo nu en dan wierp ik een blik op de deur waardoor Zotikos en Ravelyn waren verdwenen, om vervolgens op de klok te kijken. Eén minuut... drie minuten... vijf minuten. Als ze nu niet door die verdraaide deur kwamen wandelen...–
‘Uhm pardon, meneer?’ Geschrokken keek ik op in de verwonderde ogen van een oudere heer. Tot mijn ontzetting merkte ik toen op dat ik, omdat ik zo erg in gedachten verzonken was geweest, zijn wijnglas aan het vullen was met olijfolie in plaats van de gevraagde wijn.
‘Oh k– mijn excuses,’ zei ik vlug en haalde het glas weg. Haastig beende ik terug naar de bar en pakte nu wél een wijnfles en een nieuw glas. Gelukkig werd mijn onoplettendheid vriendelijk weggewuifd. Ik liep de keuken weer in en werd bijna omver gelopen door iemand. Toen ik zag dat het Zotikos was, beet ik vlug mijn tong eraf, om te voorkomen dat ik een heel arsenaal aan scheldwoorden op hem zou loslaten. Hij zag lijkbleek, het leek wel alsof hij een spook had gezien – of zo. op hoogtempo rende hij de keuken door en verdween hij door de achterdeur. Ik seinde naar de koks en onze collega dat ik 'm wel achterna zou gaan en verdween toen ook door de achterdeur. Net toen ik wilde vragen of het wel goed ging, zag ik dat Zotikos over zijn nek ging. Jakkes. Ik trok een vies gezicht, maar hield mijn klagende opmerkingen braafjes voor me.
‘Hier.’ Ik was even verdwenen om een lauwwarme, natte theedoek te gaan halen in de keuken. ‘Om je... je weet wel.’ Ik gebaarde naar zijn mond, die wat smerig zag van het spuug, enzo. ‘Wat is er nou aan de hand? Je doet al de hele avond vreemd en zij ook. Care to share?’

22 • Weerwolf • Kappa-kring • Restaurant > Buiten • Zotikos

[ bericht aangepast op 30 jan 2017 - 23:15 ]

I just caught the wave in your eyes

8 feb 2017 - 15:23 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Zotikos "Timo" Reigan Savas-Green
“Yet I believe the moon understands what it means to be human... —”

22 • Werewolf (Rogue) • Restaurant • Astro en Ravelyn

Dit is natuurlijk niet perse de manier om indruk op iemand te maken, maar helaas denkt mijn maag daar anders over. ‘Hier.’ Ik durf niet op te kijken en neem de doek van Astro aan. ‘Om je... je weet wel.’ Snel veeg ik het spuug van mijn mond af. Ik zet een stap bij mijn braaksel vandaan en hou mijzelf omhoog aan de muur. Ik weet zeker dat ik lijkbleek zie. Als het nu halloween was, zou ik niet eens verkleed hoeven te gaan, want ik zie eruit als een spoog. Een ziek spook welteverstaan. ‘Wat is er nou aan de hand? Je doet al de hele avond vreemd en zij ook. Care to share?' Uiteindelijk kijk ik toch op in zijn ogen. Ik bijt mijn lip.
'Ik... uhm... ik weet niet... het is belachelijk,' fluister ik. 'Je gaat mij nooit geloven als ik het je vertel. Het is compleet gestoord en... abnormaal.' Ik haal een trillende hand door mijn haren en kijk hem aan. Ik schud mijn hoofd. 'Het... ik ken haar ergens van... een hele tijd terug ben ik haar tegengekomen... in het bos toen ik aan het kamperen was... Zij... uhm.' Ik kijk weer weg. Ga je dit hem serieus vertellen? Hij zal je voor gek verklaren. 'Ze... nja...' Ik bijt mijn lip harder en probeer een manier te vinden hoe dit niet compleet belachelijk gaat klinken. 'Astro... geloof jij in het bovennatuurlijke?' vraag ik schaapachtig. 'Ik bedoel... vampieren en uh... weerwolven en zo. Niet geesten en die onzin.' Want natuurlijk, weerwolven zijn geen onzin. Ik wil mijzelf voor mijn kop slaan. Nog steeds word ik bezeten door dat angstige gevoel, maar nu Astro hier is is dat wat verminderd. Op dit moment voel ik mij vooral beschaamd.

"—... Uncertain. Alone. Created by imperfections."

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

8 feb 2017 - 18:43 Naird is offline

Naird 10646

~~nog steeds jaloers op z'n cheekbones~~

Astro Caelen Atchison
‘Stop asking me to trust you while I'm still coughing up water from the last time you let me drown.’

‘Astro... geloof jij in het bovennatuurlijke?’ Why, fuck me. Ik kijk Zotikos enkel sprakeloos aan, gezien dat het enige is wat mij verstandig lijkt om te doen op dit moment. ‘Ik bedoel... vampieren en uh... weerwolven en zo. Niet geesten en die onzin.’ Ik knipper een paar keer en kijk dan verwoed om mij heen of niemand ons toevallig staat af te luisteren. Ik let erop dat ik niet per ongeluk in Zotikos' maaginhoud – ex-maaginhoud – stap als ik tegenover hem kom staan. Onderzoekend glijden mijn ogen over hem heen – zouden mijn vermoedens dan toch kloppen? Ik sleur Zotikos met me mee, wat dieper de steeg in. Hopelijk krijgt hij nu geen rare ideeën.
‘Niet zo hard!’ sis ik en maak een gebaar dat hij zachtjes moet praten. Oké, waarschijnlijk heb ik mezelf hiermee al verraden. Smooth Astro. Very smooth, not. Ik haal mijn handen door mijn haren en vouw ze vervolgens samen achter mijn nek. ‘Oké, ik zal er maar niet om heen draaien: ja, Zotikos, ik geloof in het bovennatuurlijke.’ Ik wend mijn blik af. ‘Je zou eens moeten weten hoe erg ik erin geloof,’ mompel ik haast onverstaanbaar en kauw kort op de binnenkant van mijn wang. ‘En mag ik zo vrij zijn om te concluderen dat jij ook erin gelooft? Wat weet je van Ravelyn?’

22 • Weerwolf • Kappa-kring • Buiten (steeg) • Zotikos

I just caught the wave in your eyes

10 feb 2017 - 17:48 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Zotikos "Timo" Reigan Savas-Green
“Yet I believe the moon understands what it means to be human... —”

22 • Werewolf (Rogue) • Restaurant • Astro en Ravelyn

Voordat ik het doorheb word ik door Astro meegesleurd. Ik ben eerst te verward om te reageren. Ik vraag mij af of hij nu abrupt besloten heeft om mij mee te slepen naar een tehuis. Het zou mij niet verbazen. ‘Niet zo hard!’ sist hij. Ik knipper in verbazing. Het duurt even, maar langzaam beginnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen. Hij kende Ravelyn... Mijn mond zakt langzaam open. ‘Oké, ik zal er maar niet om heen draaien: ja, Zotikos, ik geloof in het bovennatuurlijke.’ Hij wendt zijn blik af en dat geeft mij de tijd om mijzelf te herstellen, want ik zie er waarschijnlijk niet zo snugger uit. ‘Je zou eens moeten weten hoe erg ik erin geloof,’ mompelt hij. Ik weet niet of ik nu blij moet zijn of bang moet zijn. Ik ben in ieder geval opgelucht dat ik hem niet uit hoef te leggen dat ik gek ben. ‘En mag ik zo vrij zijn om te concluderen dat jij ook erin gelooft? Wat weet je van Ravelyn?’ Ik blijf even stil. Kan ik dit hardop zeggen? Ik heb dit nog nooit hardop gezegd en ik weet niet wat er gebeurt als ik het wel doe. Oh well, het zijn maar woorden, wat kan er mis gaan?
'Ja...,' mompel ik, dat is nogal overduidelijk. 'Ravelyn... zij uhm... is degene die mij gebeten heeft?' Dat was makkelijker dan ik dacht, maar de emotie die de woorden teweeg brengen zijn wel heftiger. Woede, maar vooral verdriet en angst. Ik weet niks van deze wereld, ik wist niet eens dat hij bestond en constant ben ik van mijn plek verjaagd door andere wolven. Ik heb geen idee hoe het werkt, hoe hun wereld werkt. Ik weet niks af van vampieren, behalve dat ze bestaan. Hoe moet ik hier in godsnaam mee omgaan? Ik kijk op naar hem. 'Ben jij... heeft ze jou ook gebeten? Of iemand anders?' Ik heb altijd aangenomen dat dat is hoe het werkt. Hopelijk klink ik niet oerdom. Ik kijk hem twijfelend aan, maar ook een beetje smekend. Kan hij mij helpen om dit allemaal beter te leren begrijpen?

"—... Uncertain. Alone. Created by imperfections."

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

10 feb 2017 - 20:26 Naird is offline

Naird 10646

~~nog steeds jaloers op z'n cheekbones~~

Astro Caelen Atchison
‘Stop asking me to trust you while I'm still coughing up water from the last time you let me drown.’

‘Ja...,’ mompelt hij en ik knik langzaam. ‘Ravelyn... zij uhm... is degene die mij gebeten heeft?’ Aye-aye-aye Ravelyn toch... hoe roekeloos. Ik kijk Zotikos peilend aan. Niet dat ik veel zie, het is immers al donker en we staan ook nog in een steeg. Nu hebben we beide natuurlijk wel een soort bovennatuurlijk zicht, maar alsnog zie ik eigenlijk bar weinig. Wel valt te merken aan alles dat hij boos is – hoogstwaarschijnlijk op Ravelyn. Op zich logisch, gezien hij een Rogue is. Althans, zover ik weet hoort hij niet bij de roedel. Het moet vast zwaar voor hem zijn geweest én behoorlijk verwarrend. ‘Ben jij... heeft ze jou ook gebeten? Of iemand anders?’ Hij kijkt me haast smekend aan en ik beantwoord zijn blik met een frons.
‘Nou... nee.’ Ik twijfel even of ik hem mijn verhaal wel moet vertellen, gezien het hem allemaal te veel lijkt te worden. Echter denk ik dat hij mij nu niet laat gaan voordat hij meer antwoorden krijgt. ‘Het is een beetje ingewikkeld... ik weet niet alles want eh ja... Enfin, ik ben zo geboren – als weerwolf bedoel ik.’ Ik kijk Zotikos aan. ‘Althans, dat is mij zo verteld – mijn beide ouders zijn omgekomen dus zij kunnen het mij niet meer vertellen, maar na mijn eerste verandering werd ik herkend door roedelleden. Ik weet eigenlijk nog steeds niet helemaal hoe de vork in de steel steekt.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Dus ja, ik ben niet gebeten nee.’ Ik leg een hand op zijn schouder. ‘Wil je dat ik je naar huis breng?’

22 • Weerwolf • Kappa-kring • Buiten (steeg) • Zotikos

I just caught the wave in your eyes

11 feb 2017 - 19:57 Arcturus is offline

Arcturus 23120

Zotikos "Timo" Reigan Savas-Green
“Yet I believe the moon understands what it means to be human... —”

22 • Werewolf (Rogue) • Restaurant • Astro en Ravelyn

‘Nou... nee. Het is een beetje ingewikkeld... ik weet niet alles want eh ja... Enfin, ik ben zo geboren – als weerwolf bedoel ik.’ Oh. Ik kijk hem verward aan. Dit zorgt ervoor dat alles anders wordt. De regels die ik dacht dat deze wereld had, veranderen. Opnieuw. ‘Althans, dat is mij zo verteld – mijn beide ouders zijn omgekomen dus zij kunnen het mij niet meer vertellen, maar na mijn eerste verandering werd ik herkend door roedelleden. Ik weet eigenlijk nog steeds niet helemaal hoe de vork in de steel steekt.’ Hij haalt zijn schouders op en ik bijt mijn lip. ‘Dus ja, ik ben niet gebeten nee.’ Hij legt zijn hand op mijn schouder en ik kijk hem aan.
'Het spijt mij voor je,' fluister ik zachtjes. 'Ik... wist niet... dat je je familie niet kende. Ik weet hoe het voelt.' Ik haal een hand door mijn haren. 'Ik ken ze ook niet, maar ik ben er vrij zeker van dat zij geen wolven waren,' mompel ik. Ik leun tegen de muur aan en staar naar mijn voeten, de informatie verwerkend die ik zojuist gekregen heb.
‘Wil je dat ik je naar huis breng?’ vraagt hij. Ik kijk op en voor een paar seconden weet ik niet wat ik moet reageren.
'Ehm... misschien is dat wel slim,' mompel ik dan. Ik kijk terug naar het restaurant. 'Denk je dat onze collega het gaat redden alleen?' Ik duw mijzelf weg van de muur. 'En... ik denk dat ik even wat tegen Ravelyn moet zeggen... ik ben soort van weggerend, maar...' Ik verstrengel mijn vingers in mijn haren en sluit mijn ogen. 'Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen tegenover haar... ze heeft mijn leven verpest,' fluister ik zachtjes. Beschaamd kijk ik naar de grond. Ik wil niet iemand haten die ik niet ken, maar ik kan niet anders. Zij heeft alles van mij afgenomen door haar ene misstap.

"—... Uncertain. Alone. Created by imperfections."

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Index RPG Actieve Topics Zoek