[RPG - 250] Ashes to dust [Speeltopic] - Speeltopics

24 dec 2016 - 13:49 Frisk is offline

Frisk 8318

ASHES TO DUST
Wanneer zelfs het licht de duisternis niet verjaagt...

Wanneer de leider van de Centrale Kolonie vermoord wordt, breekt er langzaam maar zeker een chaos los. Vampiers houden zich niet meer aan het Eerste Verdrag en de Jagers hebben plots hun handen vol. De angst is bij de één verdwenen en rijst bij de andere. De nauwkeurige samenleving in Europa valt langzaam in duigen en het is niet meer duidelijk wie vriend of vijand is.

Dubhaile, de plaats waar het allemaal begon en nu dreigt te eindigen. De basis van de Centrale Kolonie is in rep en roer, zoekend naar een manier om zich van de Jagers en overgebleven voorstanders van het Eerste Verdrag te ontdoen. Ondertussen probeert de Jagergemeenschap in het stadje stand te houden. En er is ook nog een derde partij; de roedel weerwolven weet niet welke kant te kiezen. Zijn ze tegen de Jagers, of tegen de vampiers? Doen ze mee met de dreigende oorlog, of houden ze zich er buiten? Kunnen ze zich er überhaupt buiten houden? Zal de orde stand houden, of breekt de chaos opnieuw los. Eén ding is zeker;

als er niet snel iets gebeurt, zal de zon voor een lange tijd ondergaan.

EVEN EEN BEDANKJE

Om te beginnen wil ik even alle eer geven aan wie het toekomt. Deze Wereld heb ik namelijk niet alleen in elkaar geflanst, Marthe heeft me hierbij enorm veel geholpen, en het is dan ook een creatie van ons tweeën te noemen. De basis legde ik met een vorige RPG, en samen hebben we het daarna verder uitgewerkt voor ons verhaal.
Ook is er nog een plaatsje voor Xanthe, die me heeft geholpen met het nalezen van de informatie en de Russische tak van de Jagers meer heeft uitgewerkt.
Aan alletwee mijn patatjes: Thanks a lottle!

Het is vrijdag 23 december. De sneeuw die in de lucht hangt, kan de bloedrode kleur van de avondzon niet verjagen. Kerstmis zal dit jaar geen vrede brengen en de gebeurtenissen van de vorige avond bewijzen dat maar al te goed. Vier roedelleden zijn dood teruggevonden, zilveren kogels en vampierbeten overal. Het was een zwaar gevecht, want ook de kolonie is een lid kleiner. Van de Jagers? Geen spoor. Wie de grote schuldige is voor het vijfdelige bloedbad, weet niemand, en iedereen staat op scherp. De stad en zijn onwetende bewoners gaan gewoon door met feestvieren en op deze vrijdag is er extra veel volk op straat te vinden. Een voorbode voor een ramp?

(Ik stel voor dat de meesten zich naar de uitgaansbuurt begeven. Niet perse om te feesten, er kan ook ruzie gezocht worden of simpelweg de vrede bewaken.)
(Liefst) in post vermelden: wie? waar? Wezen? Interactie met wie?
(eventueel: leeftijd, gemoed, outfit,...)

EIGENLIJKE ROLLEN
VAMPIERS EN WEERWOLVEN ZIJN NOG BESCHIKBAAR

Weerwolven ~ 8 (4+4)

• Astro Caelen Atchison ~ 1.8 ~ 22 ~ Status ~ Kant ~ Ruben Pol ~ Nomophobe
• Zotikos "Timo" Reigan Savas-Green ~ 1.1 ~ 22 ~ Rogue ~ Kant ~ Luke Powell ~ Pickett
• Theodore Wyatt Atkinson ~ 1.7 ~ 21 ~ KK ~ Kant ~ Jay Alvarrez ~ greenlight22
• Dante Irving ~ 1.9 ~ 24 ~ BK ~ Kant ~ Faceclaim ~ Tarjei
• Gereserveerd ~ Pagina ~ Leeftijd ~ Status ~ Kant ~ Faceclaim ~ Nerwen
• Eilidh Frazier ~ 1.7 ~ 19 ~ KK ~ Kant ~ Elizabeth Turner ~ Stiles
• Ravelyn Valora Kaisen ~ 1.6 ~ 17 ~ BK ~ Kant ~ Faceclaim ~ LearnToPlay
• Lilith Mackenzie Victoria ~ 1.3 ~ 21 ~ Status ~ Kant ~ Carmella Rose ~ nobilta
• Charlotte Jasmine Kleyn ~ 1.5 ~ 16 ~ AK ~ Kant ~ Emma Watson ~ GinnyWeasley8

Vampiers ~ 7 (4+3)

• Aaron Sebastian Lukasiak ~ 1.7 ~ 22 (56) ~ Status ~ Kant ~ Ash Stymest ~ Ziegler
• Jem ~ Pagina ~ Leeftijd ~ Kolonie ~ Neutraal ~ Rob Knighton ~ MabeI
• Grigori Afanas Andrei Rykov ~ 1.4 ~ 23 (122) ~ Kolonie ~ Kant ~ Faceclaim ~ Syncline
• Nathanaël "Zach"(ary) Schröder ~ 1.10 ~ 21 (93) ~ Kolonie (Duitsland) ~ Kant ~ Maurice Sinclair ~ Leora
• Adeline Doan Sandlin ~ 1.11 ~ 23 (130) ~ Status ~ Kant ~ Faceclaim ~ Cahira
• Alexis Caithlin Ericsen ~ 1.6 ~ 19 (122) ~ Kolonie ~ Kant ~ Faceclaim ~ LearnToPlay
• Robine Sarah Jackson ~1.6 ~ 15 (228) ~ Kolonie ~ Kant ~ Lindsay Hansen ~ GinnyWeasley8

Jagers ~ 10 (4+6) ~ VOL!

• Lev Yevgeny Vasilyev ~ 1.1 ~ 29 ~ Reiziger (Rusland) ~ Tegen EV ~ Ivan N. ~ Yashiro
• Iago Sebastian Quill ~ 1.3 ~ 23 ~ Jager (Dubhaile) ~ (tegen EV) ~ Andy Walters ~ Ilvermorny
• Monroe Douglas Hamillton ~ 1.9 ~ 24 ~ Sniper ~ Kant ~ Faceclaim ~ Vaiana
• Yerev Sergei Vasilyev ~ 1.10 ~ 27 ~ Reizeiger (Rusland) ~ neutraal ~ Faceclaim ~ Scythe
• Gereserveerd ~ Pagina ~ Leeftijd ~ Status ~ Kant ~ Faceclaim ~ Ziegler
• Chara Louise Ackerman ~ 1.10 ~ 21 ~ Jagere (Dubhaile) ~ Voor EV ~ Ashley Moore ~ MabeI
• Ash(leigh) Theresa xxx ~ 1.4 ~ 19 ~ Status ~ Kant ~ Christina Kartchner ~ Barickson
• Noora Ingrid Valtersen ~ 1.4 ~ 20 ~ Heler/Leraar (Noors/Zweeds) ~ Kant ~ Isabella Peschardt ~ Tarjei
• Linez Gabriela Ribeiro ~ 1.6 ~ 22 ~ Jager (Dubhaile/Brazilië) ~ Kant ~ Lais Oliveira ~ Stiles
• Mæja Sacha Tómasson ~ 1.8 ~ 23 ~ Status ~ Kant ~ Anne Christine Speckhart ~ Marlow

REGELS

INFORMATIE

Rollentopic ~ Praattopic 1|2 ~ Speeltopic

[ bericht aangepast op 24 dec 2016 - 13:54 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 26 dec 2016 - 13:14 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

29 dec 2016 - 0:02 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Zach
Vampire • Germany • @ A abandoned room in a hostel • With my hot 'n furry Werewolve

'Silence is not weakness and decency not pride.'

'I am quiet,
but not blind.'

Mijn hand streelde teder over de kledij die ik aanhad. Tot tegenstelling tot de meeste vampiers, hield ik van netheid en orde. Mijn gewaden waren dan ook altijd tot de nipjes kreukvrij en schoon. Het was maar zelden dat ik in vieze kledij rond liep. Vaak kwam dat als ik op een missie was; of als ik weer achtervolgd werd. Mijn nagels boorde zich even in mijn hand, waar ik dieper in het stof kroop. Ook al was er een verdrag getekend, moest er een of andere jager joch achter me aan zitten. Had hij veel kunnen weten dat ik nog een jonge vampier was en nog niet totale controle over alles bezat. Ik was misschien wel al 93 jaar; maar dat was nog best jong voor mijn soort. Sinds ik de jongen per ongeluk vermoord had, zat zijn broer en een of andere rare maat van hem achter me aan. Vrij rondlopen was dan ook al een tijd onmogelijk; vandaar dat ik me schuilhield in mantels met grote capuchons. Iets wat ik natuurlijk ook nu aanhad door het weer.
Ik slikte zachtjes, voor ik weer opkeek en Theo de kamer in liep. Hij sloot de deur achter zich, wat me toch licht deed glimlachen. Good boy.
‘Good evening, Princess.’ Begon hij weer, hoewel ik het hem direct vergaf. Ik stond op van de bank, waar ik de capuchon van mijn hoofd afhaalde en weer op mijn rug liet rusten. Ik knipperde even met mijn ogen, voor ik mijn blik weer omhoog naar Theo liet gaan. Ik had ergens wel gemerkt dat zijn tedere handeling zojuist, hem niet bepaald bevallen was. Ik besloot dan ook mijn handen in mijn mouwen te verstoppen, voor ik ze rond zijn nek heen sloeg. Puur zodat hij niet mijn koude handen zou voelen maar enkel het dikke stof. Ik kon er eenmaal niks aan doen dat ik dood was, maar nog steeds leefde. Ik was nog steeds Zach, toch?
‘Dit is iets fijner zo..’ mompelde ik zachtjes, voor ik mijn ogen sloot en mijn lippen die van hem vonden. Ik liet mijn greep in zijn nek iets sterker worden, zodat hij dichter bij me kwam en hem deze lange kus kon schenken. Ik deed wel vaker alsof ik hard to get was; maar gezien mijn leven behoorlijk uit veel leegte bestond, was ieder moment op liefde een waardevol moment.
Ik opende langzaam mijn ogen weer, waar ik mijn lippen een paar millimeters van hem af liet glijden.
‘So on a scale from 1 to 10.. How much did you missed me.... en hoe graag wil je me weer zoenen..’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

29 dec 2016 - 0:09 Frisk is offline

Frisk 8318

~~Guys, iets minder ORPG graag.~~
Never mind, I guess.

[ bericht aangepast op 29 dec 2016 - 0:25 ]

Mijn brein breint zoals het breint.

29 dec 2016 - 13:45 Mazino is offline

Mazino 5459

Yerev Sergei Vasilyev

☆ Drawing is just visualizing on paper. ☆

27 ☆ Hunter ☆ HQ > Trainingsruimte ☆ Lev & Chara & Lin ☆ ootd ☆ Playlist

Yerev lachte om de reactie van zijn broer. Die gast was veel te makkelijk op de kast te jagen, iets waar de jongere broer zeker gebruik van maakte.
"Och, arme jongen toch," zei hij met eenzelfde pruil als Lev zijn kamer was binnen gekomen. "Kun je het niet zien?" Yerev lachte om de frustraties van zijn broer terwijl ze verder lopen.
"Nou ik kan je verzekeren, ik zie het ook niet. Misschien was het je nog niet opgevallen, maar ik zie net zo weinig van vampiers op foto's als jij. Je weet wel, dat wordt getest op je zesde enzo." Yerev liep met zijn broer mee richting de trainingsruimte, al snapte hij niet helemaal wat hij daar nu weer wilde doen. Lev bleef soms maar een ondoorgrondbaar type, gelukkig had Yerev daarmee leren leven.
"Hey Lin, Chara!" zei hij vrolijk toen hij voorbij Lin stapte en de trainingsruimte binnen stapte. "Gaan jullie zo ook mee? Ik moet wel eerst wat oplossen voor dat broertje van me. Hij zeurt weer eens dat hij geen vampieren kan zien." Eenmaal binnen de ruimte keek hij hoe Lev hun achternaam op het blad schreef. Dat betekende natuurlijk dat Yerev ze ook mocht zien, altijd gunstig.
"Maar natuurlijk wil ik je helpen, Lev, geef me zeg vijf, tien minuutjes, dan heb ik wel een ruwe schets op papier. Als je een fully colour en gedetailleerde tekening wilt, kost het natuurlijk wat langer en wat meer." Yerev maakte het gebaar van geld met zijn vingers terwijl hij de papieren uit Lev's hand griste en richting de mat liep waar Chara daarnet op gelegen had.
"Je mag mensen best aankijken, ze bijten niet," fluisterde hij in haar oor, toen hij langs haar liep. Yerev nam in kleermakerszit plaats bij een van de houten banken die in de ruimte stonden, zette zijn koptelefoon weer op en pakte een potlood, een pen en een blikje Mountain Dew uit zijn zwarte leren jas. Het blikje ging met een sissend geluid open en Yerev zocht naar de juiste beschrijving en foto terwijl hij een paar flinke slokken dronk. Hij las de beschrijving aandachtig door voordat hij zijn potlood op papier zette. Yerev zuchtte eens.
"Ze moeten echt leren om betere beschrijvingen te geven, ze laten teveel over aan interpretatie," zei hij hardop. Vakkundig ging zijn hand over de foto en na een minuutje op acht stond er een redelijk gedetailleerde potlood schets op de foto. Na nog drie minuten waren alle belangrijke lijnen aangezet met een fineliner en stond er zelfs arcering in om diepte en een 3D effect aan te geven.
"Zo. Klaar," zei de Rus terwijl hij de papieren weer bij elkaar pakte, zijn tekening bovenop, en terug naar Lev en de rest liep. Zijn koptelefoon was ondertussen weer rond zijn nek beland, de tekenspullen waren weer in zijn binnenzak verdwenen en het blikje Mountain Dew was op. Die zou onderweg wel ergens in een prullenbak belandden.
"Dat is dan 350 Roebel*," zei hij voordat hij de papieren terug gaf aan zijn broer.

*Translate: ongeveer €5,50 of £4,70.

[ bericht aangepast op 29 dec 2016 - 13:46 ]

Do it scared, but do it anyway.

30 dec 2016 - 0:04 Venustic is offline

Venustic 2690

THEODORE WYATT ATKINSON

21 YEARS | WEREWOLF | HEADING TO THE SQUARE | ZACH

To live is the rearest thing in the world.
Most people exist,
that is all.

Er was dit ding met vampieren, iets wat ze eigenlijk allemaal erg elegant deed ogen. Als of ze er op geselecteerd werden of dat het iets was wat plaats nam tijdens hun verandering. Eigenlijk was het iets wat Theodore nooit echt had kunnen verklaren, maar ze leken allemaal zo elegant en ook Zach had de elegantie over zich heen hangen. De blondine kwam makkelijk omhoog van de bank waar hij plaats had genomen en benaderde Theo. Terwijl Zach naar Theodore toe liep nam de jongeman voor de eerste keer die avond zijn capuchon af. Een glimlach verscheen meteen op Theodore zijn lippen, natuurlijk had de capuchon niet echt Zach zijn gezicht verborgen toen ze net buiten stonden, maar nog steeds was het een soort baken geweest. Nu was het weg.
Het weg vallen van deze baken liet Zach niet allen zien door het afdoen van de capuchon nee het was niet genoeg, de jongeman legde zijn handen in Theodore zijn nek. Echter voordat hij dat deed liet Zach de stof van zijn vest nog over zijn handen glijden waardoor Theodore enkel de dikke stof van Zach's vest voelde en niet de koude handen van de vampier. ‘Dit is iets fijner zo..’ Mompelde Zach, op dat zelfde moment sloeg Theodore zijn armen om Zach zijn middel heen.
Net toen Theodore nog iets tegen Zach wou zeggen voelde hij Zach zijn lippen op die van hem, Theodore sloor zijn ogen waarna hij terug kuste. Net zoals zijn handen koud waren geweest waren ook Zach zijn lippen koud zoals alles aan Zach kou zou zijn. Echter maakte het feit dat Zach's lippen koud waren niks voor Theodore uit, het gevoel van Zach's lippen op de zijne gaf hem hoe dan ook een fijn bijna magisch gevoel. Toen Zach terugtrok verscheen er dan ook vrijwel direct een kleine grijns op Theodore zijn lippen. 'Hmm a solid 8.' Sprak Theodore toen Zach vroeg hoe erg hij Zach had gemist. 'Maar voor opnieuw zoenen krijg je denk ik een 9.' Voegde Theodore er aan toe waarna hij zijn handen van Zach af liet glijden. Nu nam Theodore plaats op de bank, waar hij Zach net op had zien zitten. 'Dus vertel had je nog meer in gedachten?' Vroeg Theodore terwijl hij zijn voeten op de eikenhouten salontafel plaatste. 'Begrijp me niet verkeerd, ik vond het fijn, maar ik hoopte toch wel op iets meer.' Bij deze woorden liet Theodore op zijn mondhoeken opnieuw omhoog krullen, hou wou graag nog iets meer.

[ bericht aangepast op 30 dec 2016 - 0:04 ]

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

30 dec 2016 - 0:45 Kiramman is offline

Kiramman 12021

N O O R A I N G R I D V A L T E R S E N
Jager | 20 | Outfit + scarf + red lipstick | Ash's flat | With Ash

38, Kingstreet.Noora's ogen gleden over het nummer van het huis voor haar neus en daarna terug naar het oplichtend scherm van haar iPhone, welke was geopend op Google maps en haar haar exacte locatie liet weten. 38, Kingstreet. Volgens de — nogal shady — jagers in het hoofdgebouw was dit het appartement waar de nieuwe, mysterieuze Jager tijdelijk woonde.
Ze stak haar telefoon weg in de zak van haar oversized jas en klopte twee keer ritmisch op de oude voordeur. Het duurde eventjes voor de deur openging en de knappe Jager in het deurgat verscheen. Noora kende haar enkel bij de naam Ash.
"Hi!" Ze begroette de andere vrouw met een brede glimlach en een vaag zwaaiend handgebaar. "Ik weet niet of je me nog herinnert — waarschijnlijk niet, maar dat is oké," ze rammelde de woorden op een enthousiaste toon aaneen, "Ik ben Noora. Ik werk in de coffeeshop in de stad?" Ze trok een wenkbrauw op en zocht Ash' gezicht af naar enig teken van herkenning, al die tijd nog steeds glimlachend. "Ik ging met een aantal vrienden naar de stad en ik vroeg me af of je zin had om mee te gaan? Niemand moet alleen zijn op een vrijdagavond — niet dat ik ervan uitga dat je alleen bent, natuurlijk. Ik geloof best dat je andere plannen hebt, ik dacht gewoon dat sinds je nog niet lang in Dubhaile bent, je misschien wel nieuwe mensen wilt leren kennen? En mijn vrienden zijn erg open en sociaal. Het zijn wel weerwolven. Of toch twee ervan — Dante en Eilidh. Maar zoals ik al zei: open."
Noora duwde zichzelf overeind tot ze op haar tenen stond en liet zichzelf dan weer vallen om daarna het proces te herhalen. "Dus, wat denk je?"

kindness is never a burden.

30 dec 2016 - 1:03 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Linez Gabriela Ribeiro

JAGER || HEADQUARTERS || MET CHARA EN DE RUSSEN ||

Zoals wel vaker gebruikelijk was voor Lin, had ze 's avonds een stuk hardgelopen. Dit keer meer omdat ze zich rusteloos voelde door wat er voorgevallen was de dag ervoor, dan uit gewoonte. Het zat haar niet lekker dat bij de weerwolven zowel zilveren kogels als vampierbeten gevonden waren. Niet dat de wolven haar een ene moer uit maakten, maar omdat dat betekende dat jagers en vampiers somehow samen hadden gewerkt. Ze vroeg zich af wie er zo'n grote idioot was geweest om te doen. Alsof die gore bloedzuigers te vertrouwen waren.
Met een diepe zucht liep ze de man-op-man trainingsruimte in, waar Chara zat. Met een boek op een trainingsmat. Juist. Als ze nou zoveel tijd aan trainen zou besteden als aan lezen... De krullenbol stond op, maar zei verder geen woord. Lin zelf had ook niet veel kans om iets te zeggen, doordat de Russische gebroeders de ruimte in kwamen lopen, met een tekening?
'Hey Lin, Chara! Gaan jullie zo ook mee? Ik moet wel eerst wat oplossen voor dat broertje van me. Hij zeurt weer eens dat hij geen vampieren kan zien,' begon de jongste vrolijk, waarna hij iets begon te bazelen over tekenen. Ze lette niet zo zeer op wat precies, tekenen boeiden haar nou niet bepaald. Met licht opgetrokken wenkbrauwen keek Lin toe hoe hij zich naar een houtenbank begaf, daar op ging zitten en begon te tekenen. Schijnbaar was de man-op-man ruimte veranderd in een plek waar theekransjes gehouden werden. Hoe gezellig. Geen wonder dat het zo'n chaos was als iedereen zich bezighield met knutselen in plaats van weerwolven en vampiers in de gaten te houden. 'Bucetas*,' murmelde ze.
Terwijl ze met haar ogen rolde pakte ze het flesje water van de grond die ze eerder vergeten was, waarna ze naar Chara liep. Het meisje leek nu niet veel make-up op te hebben, want er een stuk beter uitzag dan het pannenkoekenbeslag dat er normaal op zat. 'Ga jij met die twee daar,' ze knikte even naar Lev en Yerev. 'Ik denk niet dat ik het alleen volhoud met die twee.' Ze wachtte een seconde en praatte toen verder. 'Als je mee gaat, doe geen make-up op. Je gezicht ziet er veel leuker uit zo.'

*sukkels

To the stars who listen — and the dreams that are answered

30 dec 2016 - 20:18 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Zach
Vampire • Germany • @ A abandoned room in a hostel • With my hot 'n furry Werewolve

'Silence is not weakness and decency not pride.'

'I am quiet,
but not blind.'

Zijn armen rond mijn middel werkte aanstekelijk. Ik kon het dan ook niet laten om mijn wang en oor op zijn linkerborst te plakken, waar ik naar zijn hartslag luisterde. Eigenlijk veel te gevaarlijk omdat dit ongetwijfeld mijn bloedlust zou verhogen, maar toch voelde het voor nu even goed.
‘Hmm a solid 8.’ Zei hij, wat mijn nagels even in zijn nek lieten boren. Sucker. Ik zou nooit lager zijn dan een tien en dat wist hij ook heus wel.
‘..Maar voor opnieuw zoenen krijg je denk ik wel een 9.’ Vervolgde hij, waar hij me helaas los liet. Hij nam plaats op de bank en trok zijn voeten op een of andere eikenhouten salontafel.
‘Dus vertel had je nog meer in gedachten?’ vroeg hij dan ook, waar ik al vermoedde welke kant hij op ging. De jongen had een libido van een konijn. Ik wist echter nog niet of dat positief voor mij was. Toch kon ik het niet ontkennen dat ik er ook geen zin in had. Vooral nu we alleen waren, sinds een best ruime tijd.
‘Begrijp me niet verkeerd, ik vond het fijn, maar ik hoopte toch wel op iets meer.’ Ik keek even naar zijn cheeky glimlach, dat op zijn gezicht verscheen, voor ik naar hem toe liep en op zijn benen ging zitten. Ik kroop weer richting zijn lippen, waar ik het niet kon laten om mijn handen verkennend weer zijn lichaam af te laten gaan. ‘Seems like its your lucky night.’ Murmelde ik zachtjes, voor ik hem weer kuste. Ik schoof wat meer op zijn benen, naar hem toe, waar ik zijn armen mee begeleiden om weer rond mij te liggen. Het voelde weer fijn en net zo vertrouwd als de eerste keer. Echter kon ik me deze keer niet laten gaan als toen. Ik voelde namelijk een bepaalde aanwezigheid op, die ik maar al te goed herkende. Abrupt stopte ik de kus en sprong ik op naar de deur. Mijn oor liet ik langs de muur glijden, terwijl ik me meer op mijn zintuigen proberen te focussen. Er was een vampier in de buurt. En dan bedoelde ik niet mezelf. Voor ik al iets kon doen, werd de deur opengemaakt en kwam een knappe brunette naar binnen gelopen. Ik kon het niet laten om haar even nerveus in haar kijkers aan te staren, terwijl ik oogcontact met Theo vermeed. Wat wist zij? Laten we maar hopen dat ze niet in de gaten had dat Theo een weerwolf was, want in een partij tussen die twee, wist ik niet welke kant ik moest gaan kiezen.
‘Goedenavond, Adeline.’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

30 dec 2016 - 20:27 Frisk is offline

Frisk 8318

Chara Louise Ackerman
☛ Hunter ☮ 21 ☮ Hoofdgebouw (trainingsruimte) ☮ Nieuwsgierig/twijfelachtig ☮ Lin, Yerev & Lev ☚

Throw me to the wolves and I'll propably die.

Chara was al geschrokken toen Lin plots in de deuropening stond, maar toen de broertjes Rusland ook plots binnenwalsten, wilde ze al helemaal in de grond zakken. Iedereen wist welke reputatie de Russen al in het algemeen hadden, en Chara paste daar al helemaal niet in. Vooral Lev kon op vlak van Jager zijn niet meer van haar verschillen. Toch was ze ergens nieuwsgierig, omdat ze - net als zij - anders waren dan de andere Jagers waarmee ze haar leven had doorgebracht.
Ze had net - eerder toevallig dan iets anders - haar blik op de jongste van de broertjes gericht, toen deze een opmerking tegen haar maakte. Chara's ogen werden weer naar de grond gezogen en ze maakte een ongemakkelijke beweging met haar schouder, omdat ze niet wist wat anders te doen. Yerev liep verder en uiteindelijk wilde ze toch weten wat hij allemaal bazelde, dus keek ze snel naar wat hij ging doen.
"Ga jij met die twee daar," zei Lin die plots voor haar neus stond. Ze knikte even naar Lev en Yerev. "Ik denk niet dat ik het alleen volhoud met die twee." Chara bevroor ter plaatse. Ze wilde helemaal nergens heen, en dan nog het liefst alleen. Daarbij leek vooral Lev enkel geïnteresseerd in Jagen. Ze had nu niet bepaald zin om hen te tonen waar haar slechte reputatie vandaan kwam. Daarbij had ze geen idee waar Iago zat en dat vond ze prima. Jagen zonder partner was een no-go in Dubhaile, net zoals het een no-go was om hem te gaan storen. Ze kon dus absoluut niet mee.
"Als je mee gaat, doe geen make-up op. Je gezicht ziet er veel leuker uit zo." Hoewel Lin het als een compliment bedoelde, kwam het niet zo aan. Chara verborg haar gezicht wat meer achter haar haren, zonder er zich echt bewust van te zijn. Ze hoefde er helemaal niet leuk uit te zien, ze wilde er enkel normaal uitzien. Of toch niet anders. Alhoewel, Lin had ook duidelijk buitenlandse genen, dus misschien...
"Wat gaan jullie doen?" vroeg ze uiteindelijk wat achterdochtig, en zo zacht dat het nauwelijks luider klonk dan gefluister. Ze frunnikte wat aan het boek in haar handen, maar durfde wel om Lin min of meer aan te kijken.

Oké, ik moet nog een beetje in Chara in komen, dat ze ook wat sterkere kantjes krijgt, dus het kan zijn dat ze wat verandert doorheen de posts, simpelweg ook omdat ik anders niet genoeg inspiratie heb voor haar (x Ik maak niet zo vaak vrouwelijke chars, en al helemaal geen duidelijk onzekere, dus ik moet de balans nog even vinden.

Mijn brein breint zoals het breint.

30 dec 2016 - 20:47 Perseid is offline

Perseid 8184

ASH
Jager • 19 • Outfit (minus the sunglasses + bag) • Her flat • Noora

Ash leunde nonchalant tegen de deurpost, haar ogen ten alle tijden gefixeerd op het energieke meisje voor haar neus. In de eerste instantie had ze de pizza guy verwacht — en had haar teleurstelling plaatsgemaakt voor enige interesse toen ze deze vreemdeling aantrof. Het ratelen wist de blondharige Jager echter niet af te leiden van het feit dat de jongedame voor haar neus een bescheiden plaatje was — iets waardoor haar mondhoeken al enige tijd in een vage glimlach krulden.
‘Ik herinner je me nog. Noora.’ Haar blauwe ogen gleden kort over haar heen, om uiteindelijk opnieuw op haar gezicht te blijven hangen. Hallelujah. ‘Kom binnen.’ Met dat, draaide ze zich om en wandelde ze naar binnen zonder op Noora te wachten. Op haar sokken liep ze de woonkamer in, waar ze tot dan één of ander misdaadprogramma had gekeken. Althans, het had opgestaan terwijl ze haar boksbeugels sleep en poetste. Ze zette de televisie dan ook uit voor ze een hand door haar haren haalde en ietwat verstrooid naar de boots onder haar salontafel keek. Sociaal zijn zou haar wellicht van haar mysterieuze imago afhelpen — maar ergens was de stilte in de afgelopen maanden ook niet verkeerd geweest. Ze aarzelde kort, voor ze haar veters dan toch strikte en haar lederen jack over haar armen trok. Het was een apart gezicht, honestly — Ash' appartement was een verzameling van snuisterijen. De meesten ervan gestolen. Kleine details die de kale, witte ruimte invulden als die van een schattenjager. Ze stopte enkele verfrommelde biljetten in haar kontzak, tezamen met een kleine greep uit haar wapenverzameling, voor ze koers zette naar de voordeur.
‘Dames eerst,’ haar ogen bleven zijdelings hangen op Noora, haar linkerhand even welgemanierd als altijd uitgestoken in de richting die ze had onthouden naar de stad te leiden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

30 dec 2016 - 21:27 Ziegler is offline

Ziegler 20534

AARON SEBASTIAN LUKASIAK
Vampire | 22/68 years old | Following Zach

I LOVED
AND I LOVED
AND I LOST

Aaron had zich al de hele dag ellendig gevoeld. Het nieuws dat hem had bereikt, deerde hem eigenlijk niet echt. Het feit dat er vier roedelleden waren vermoord, interesseerde hem tenminste helemaal niet. Er was ook één vampier vermoord. Dat sprak hem persoonlijk niet aan, behalve dat hij nu misschien moest gaan vrezen voor zijn leven. Na jaren had hij eindelijk enigszins de lust in het leven weer teruggevonden en hij was niet van plan om op dat moment juist gedag te zeggen tegen het leven.
Die avond had Aaron zich nog vreselijker gevoeld dan hij de laatste weken had gedaan. Hij voelde zich ongemakkelijk in zijn eentje, waardoor hij besloot om de deur uit te gaan en te zoeken naar zijn Para: Zach. Aaron had altijd moeite gehad met autoriteit en mensen die "boven" hem stonden, maar bij Zach was dat anders. Hij had letterlijk zijn leven gered en dat was bijzonder. Daarom had Aaron bedacht om op zoek te gaan naar Zach. Dat was niet moeilijk geweest, omdat hij de aanwezigheid van Zach altijd aan kon voelen waardoor hij makkelijk te vinden was. Hij zag de jongen verderop lopen, dus hij bleef wijselijk op afstand. Ondertussen stak hij een sigaret op. Roken deed hem niet veel, maar het was meer een soort gewoonte geworden dan daadwerkelijk een verslaving. Hij volgde Zach op een veilige afstand, zodat hij niet al te goed door zou hebben dat hij gevolgd werd door zijn eigen gemaakte vampier.
Aaron bleef stijg stilstaan toen hij een jongen Zach zag naderen. Hij had verwacht dat Zach vijandelijk zou reageren, maar dat deed hij niet. Hij leek de jongen te kennen, sterker nog...te waarderen. Ze praatten wat af samen, terwijl Aaron zich verscholen hield achter een muur. Hij kon niets horen, maar wel alles zien. Uiteindelijk gingen de twee samen weg. Opnieuw volgde Aaron hen. Bij Zach had hij het gevoel dat hij het hem verschuldigd was om op hem te letten, terwijl dat waarschijnlijk niet eens zo was. Aaron had met bijna niemand een echte "relatie", maar Zach wilde hij niet verlaten - hij was immers zijn Para.
Na een tijdje lopen, zag Aaron dat de twee een verlaten hostel in gingen. Hij liep ver achter hen, omdat hij niet betrapt wilde worden. Hij liep zelfs zo ver achter hen dat een jonge vrouw van de overkant ook het hostel in liep en dus eerder binnen was dan hij. Aan alles kon hij voelen dat ook zij een vampier was. Aaron gromde in zichzelf en haastte zich het hostel in. Hij hield zich ook voor de jonge vrouw verborgen, maar hij probeerde steeds dichterbij de deur te komen waar Zach zich achter verstopt had met de jongen.
Uiteindelijk liep de jonge vrouw de kamer in, waardoor Aaron het niet kon laten om haar te volgen. 'Goedenavond, Adeline,' hoorde hij Zach zeggen. Ietwat verbaasd bleef hij stilstaan in de deuropening van de kamer, terwijl hij wijselijk zijn mond hield. Er ging maar één vraag in hem rond: wat gebeurt hier in godsnaam?

[ bericht aangepast op 30 dec 2016 - 21:27 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

31 dec 2016 - 0:17 Syaoran is offline

Syaoran 12964

——————————————————————————

——————————————————————————

Adeline Doan Sandlin

”You corrupted her soul and now you can’t handle the monster you’ve created.”

• Vampire • 23/130 • Zach •

Onverschillig, alsof het me haast amper iets leek te deren, lieten mijn vingers het stugge stof van een kledingstuk bijna direct los. Het enige geluid wat ik voor nu toe stond tot me door te laten dringen, was de verzwakte pols en de doffe dreun die er weerklonk zodra het slappe lichaam in elkaar zakte op de grond. Ondertussen stapte ik er over heen alsof het een vergeten stofje was ergens in het donkerste hoekje van de steeg waar ik me bevond terwijl ik mijn lippen aflikte en het monster in me goedkeurend leek te spinnen; ze was tevreden gesteld, ook al was het maar voor even.
Subtiel duwde ik mijn handen diep in de zakken van het korte leren jasje wat ik droeg, waarna ik de capuchon van mijn vest daaronder over mijn donkere krullen heen trok. Zodra ik het smalle steegje verlaten had blende ik tactvol in tussen de weinig andere die er op straat liepen en negeerde daarbij het onrustige gevoel wat diep in mijn binnenste leek te roeren; wat afkomstig was van enkele berichten die ik eerder vernomen had. Wellicht dat ik me er niet zo heel erg veel mee bezig hield — tenslotte was ik zo egoïstisch genoeg om alleen aan mezelf te denken en het hachje wat ik veilig moest houden — het was geen rustgevend idee als een van mijn soortgenoten er niet meer was. Een zachte snuif weerklonk terwijl mijn tong een keer over de scherpe punten van mijn hoektanden heen gleed, waarbij mijn blauwe poelen vluchtig een keer rond blikte alvorens ik besloot de Hostel in te gaan waar ik eerder vandaag had afgesproken met de enige mannelijke vampier in mijn leven; Zach.
Een vreemd gevoel bekroop me nog geen twee tellen nadat ik naar binnen was gestapt. Mijn zintuigen verscherpte zich en namen de omgeving in zich op zonder dat ik daarvoor al te veel moeite hoefde te doen, in ieder geval niet nu mijn honger zojuist gestild was. Een frons nestelde zich tussen mijn strak geplukte wenkbrauwen, waarbij ik lichtjes een keer met mijn schouders rolde; het gevoel achtervolgd te worden maakte mijn monster kribbig, maar ze was nog niet gealarmeerd genoeg om er werkelijk acht op te slaan — ze likte nog altijd haar bloederige klauwen af. Blindelings volgde ik haast het onzichtbare spoor dat Zach achter zich gelaten had, alsof ik zowat automatisch op hem ingesteld was en hem nog wist te vinden zonder te weten waar hij zich precies bevond: ergens in een kamer en zeer zeker niet alleen. Mijn zintuigen trilde lichtelijk zodra ik in zijn buurt kwam en een zwakke glimlach krulde zich vreugdeloos op mijn lippen.
Ik had geen zin om te kloppen, of om wat dan ook te doen om te laten weten dat ik binnenkwam; ik liep zonder pardon binnen omdat ik nu niet in de stemming was het nette meisje uit te hangen die met haar beleefdheid strooide alsof het zoetigheid was, zij had zich in geen maanden noch jaren laten zien — of alleen wanneer het me uitkwam en wanneer ik dat nodig achtte. “Goedenavond, Adeline.” Een tikkeltje nerveus staarde mijn beste vriend me aan, wat een nieuwe frons op mijn gezicht liet verschijnen terwijl ik van hem naar de jongen achter hem blikte. Lichtelijk vervuld met enige afkeer tilde ik vervolgens één van mijn wenkbrauwen op, waarna mijn blauwe poelen zich lieten afleiden door een geluid vlak achter me. De verschijning van mijn achtervolger, die verbaasd in de deuropening was blijven staan terwijl zijn kijkers hetzelfde gadesloegen als wat ik gepoogd had. “Zach, liefje,” glimlachte ik vervolgens zoetjes, misschien wel iets te zoet. “Was je me soms vergeten?” pruilde ik licht, waarna ik mijn capuchon afduwde en zo mijn donkere krullen weer tevoorschijn toverde. Vederlicht haalde ik mijn neus een keer op, waarop mijn hersenen al snel de verschillende geuren in de kamer trachtte te onderscheiden en ze zo aan verschillende dingen wisten te linken.
”Al kan ik dat ergens vast begrijpen.”
Opnieuw keek ik van mijn beste vriend naar de jongen achter hem, wiens geur al heel snel niet mee te ontkennen viel en wat het monster in me haar tanden sissend liet ontbloten, waarna ik vervolgens een schuine blik naar de jongen in de deuropening wierp. “Ik zou alleen toch echt de voorkeur hebben voor een knappe jonge vampier, mocht ik ooit mijn avondje uit met je vergeten zijn.” Met een uiterst poezelige snoet keek ik weer terug naar mijn beste vriend en negeerde het algehele feit dat ik deze zojuist schuldig had bevonden aan het boven stellen van een weerwolf over zijn eigen soortgenoot.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

31 dec 2016 - 1:11 Kiramman is offline

Kiramman 12021

N O O R A I N G R I D V A L T E R S E N
Jager | 20 | Outfit + scarf + red lipstick | Ash's flat | With Ash

Dat Noora's lach twee keer zo breed en stralend was nadat Ash bekende dat ze zich Noora nog herinnerde, zou een understatement zijn. Ze volgde de andere Jager het huis in en vanzelfsprekend nam haar nieuwsgierigheid de overhand. Ze wachtte in het deurgat van de woonkamer, hoewel ze met haar ogen doorheen de hele ruimte gleed en elke vierkante centimeter in zich opnam. Er hingen nagenoeg geen foto's — best logisch wanneer je hier nog maar enkele maanden woonde, vond Noora — maar de hoeveelheid aan kleine prulletjes en wapens was overdonderd.
Toen ze haar hand op het oppervlak van de tafel rechts van haar wilde leggen, stootte ze tegen een klein geweer — waarvan ze zelf nooit de naam zou geweten hebben — en deinsde een stukje opzij.
"Je huis is werkelijk prachtig." Ze wees naar de detaillering op het plafond. Haar gok was dat het enkele eeuwen geleden was gebouwd voor een middenstandsgezin en daar kon Noora nog steeds resten van terugvinden. "Niet dat ik veel van architectuur ken, maar ik ken veel van mooie dingen en dit is duidelijk... dat dus."
Ze keek opnieuw naar Ash die net gevaarlijk uitziende schoenen vanonder de koffietafel vandaan haalden en veegde een verdwaalde krul achter haar oor. Ze nam de gelegenheid de andere Jager iets beter te bekijken nu ze met haar rug naar Noora toe zat en merkte dat er een lichte slag in haar haar zat. Toen Ash opstond, rechtte ze haar rug een beetje en begon opnieuw op haar tenen te wiebelen. Ze volgde Ash naar de voordeur en begon te stralen toen de andere Jager haar eerst liet.
"Een echte gentle-lady." Ze schonk Ash een beleefd lachje en vervolgde met een grijns: "Je bent waarschijnlijk niet van Dubhaile." Ze veegde nog een pluk haar uit haar gezicht en stak haar handen in de zakken van haar jas. Noora wachtte tot Ash de deur van haar flat had gesloten en begon toen in de richting van de stad te wandelen. "Ik heb met mijn vrienden afgesproken in een pub genaamd The Wild Rover, maar ik dacht dat we eerst even naar de kerstmarkt konden gaan?" Ze wachtte even op Ash's goedkeuring en nam de vrijheid om haar arm door die van de andere Jager te schuiven. "Kerstmis is mijn favoriete tijd van het jaar," vertelde ze vrolijk. Haar gedachten flitsten even naar het gevecht van de vorige dagen en ze slikte een brok weg. Daar wilde ze vanavond niet aandenken. "Warme chocomelk, samen zijn met vrienden, cadeautjes, lichtjes in de bomen. Al die gezelligheid en liefde." Ze draaide haar gezicht naar Ash toe. "Vind je niet?"

kindness is never a burden.

31 dec 2016 - 2:00 reguluswife is offline

reguluswife 37248

Eilidh Frazier

WEREWOLF || KAPPARING || WITH DANTE || WALKING TO THE CENTRE

she doesn't say "I love you" like a normal person.
instead, she'll laugh, shake her head, give you a little smile and say "you're an idiot".
if she tells you you're an idiot, you're a lucky man.

'Ik denk dat je een tikkeltje overdrijft over het hele gevecht-ding van gisteren.' Met een frons op haar gezicht keek Eilidh toe hoe hij de honden voerde. Er was niks te overdrijven. Vier packleden waren vermoord en Dante leek net alsof ze op vakantie waren. Ze zuchtte even, terwijl ze verderging met het aantrekken van haar schoenen. Ze verwachtte dat Dante nog wel een verklaring zou geven voor zijn statement.
'Ik bedoel, het lijkt me sterk dat noch de wolven, noch de vampieren zo dom zijn om nogmaals ruzie te zoeken. Zeker niet in het centrum. En daarbij, je weet toch dat ik je altijd zal beschermen.' God. Hoeveel de dertien-jarige Eilidh wel niet gegeven had om dat te horen. De crush die ze toen op hem had was echt belachelijk. Ze had hem zelfs een valentijnsbrief gestuurd. Drie a4tjes, hand geschreven. Het had haar eeuwen gekost om te schrijven, omdat ze wilde dat het netjes was en ze wilde niet dom overkomen door spelfouten te maken. Ze zag Dante niet als het type dat op domme meisjes viel. Haar hand deed haast pijn toen ze er aan terug dacht.
'Ik kan mijzelf prima bescherming, Dante Irving,' merkte ze op. Met die woorden sprong ze van de eettafel. Het was echter een grote leugen en dat wist hij ook wel. Zij was één van de laatste personen die ze in een verdedigingslinie zouden moeten zeggen.
Vluchtig liep ze nog naar de badkamer, zowel om haar make-up een laatste keer te checken als om wat parfum op te doen. Schijnbaar ging ze niet snel genoeg, want Dante gaf vanaf de voordeur aan dat ze op moest schieten. 'Ik kom al!' Ze griste snel haar jas van het rekje in de hal en liep verder naar de deur.
'Stuk ongeduld. Als jij nou sneller had gedoucht zonet, dan was ik ook eerder klaar geweest,' grapte ze. Haar ogen waren inmiddels gevallen op de sigaret die tussen zijn lippen bungelde. Bah. Hij deed het tenminste buiten, maar alsnog. Met een zwierig gebaar plukte ze stinkende ding tussen zijn lippen vandaan en liet ze die op de grond landde, waarna ze het doofde met haar schoen.
'Ik heb geen zin om naast een schoorsteen te lopen.' Plagerig gaf ze hem een zachte por en begon ze richting het centrum te lopen. Eilidh hield van de locatie van haar appartement. Het was dichtbij het centrum, waardoor ze er gewoon lopend heen kon. Perfect voor wanneer ze uitging. Ze had zin om in het centrum te kijken, ze hield van de kerstversiering, maar toch had ze een naar gevoel in haar buik. Ze had bij een van de overleden jongens van de roedel in de klas gezetten op de middelbare. En nu er een gevecht was geweest, dacht ze niet dat de weerwolven of vampiers zich zouden weerhouden om nog een gevecht te starten. Het zou enkel erger worden van hieruit.
'Blijf je wel in de buurt vanavond?' murmelde ze tegen Dante. Ze wilde niet dat hij bij één of ander gevecht betrokken raakte.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

31 dec 2016 - 3:20 Hexcore is offline

Hexcore 33026

Lev Yevgeny Vasilyev
"Sometimes being the older one just sucks balls."
29 ♠ Hunter ♠ Man-to-Man ♠ Casual wear | Coat ♠ Handguns | Knives ♠ Song ♠ Chara | Yerev | Linez

Terwijl zijn jongere partner over de twee mensen in de zaal heen walste met zijn enthousiasme, volgde Lev zijn broer met wat minder lawaai en aandachttrekkerij de kamer in. Het was Lin die een onverstaanbaar, maar duidelijk niet al te vriendelijk woord in hun richting gooide, het was niet luid, maar het ontsnapte Lev’s oren niet. Yerev was al aan het werk, de reden hij op dat moment zelfs potloden en fineliners op zak had, kon Lev even niets schelen, al stak hij er een vampier mee dood. Hij liet hem even voor wat hij was en liep naar de twee dames.
“Fijn dat je ons duidelijk zo leuk vindt, Ribeiro. Als je graag een avondje Yerev wilt hebben, dan leen ik hem graag uit”, zei de Rus, het klonk ijzig in contrast met de lichte, ‘vriendelijke’ glimlach die hij toonde.
“Hallo Ackerman. Wel. Het plan is om een oogje in het zeil te gaan houden en…” deze woorden waren al een heel stuk oprechter uitgesproken dan die naar Linez. Hij hield namelijk niet van mensen die per se achter andermans rug moeten doorpraten over anderen en al zeker niet zichzelf. Zijn stroom aan oprechtere woorden werd echter afgebroken door Yerev.
“Dat is dan 350 Roebel”, kwam er uit de jongste zijn mond terwijl de papieren weer in zijn handen geduwd kreeg. Lev hield zijn hoofd wat schuin en gaf zijn partner een harde klap tegen zijn achterhoofd.
“Глупый, je hoort me hier mee te helpen. Ik weet dat je designs je leven zijn, maar ik zou jou elke dag een bedrag moeten vragen voor de dingen die je niet doet en wel zou moeten doen”, zei Lev met een opgetrokken wenkbrauw en een hij sloeg zijn ogen ten hemel. Wat kan hij nu met die jongen aanvangen? “Daarbij moest je die van mij er niet meteen op tekenen, ik wou ze hier voorlopig achterlaten, maar de conclusies komen sneller dan de je schaduw, bedankt Lucky Luke.”
Er zat een spottende ondertoon in zijn woorden, maar hij liet zijn broer voorlopig voor wat hij was en richtte zich weer tot de twee dames voor hem.
“Ribeiro, wat ben jij zelfs van plan? Одинокая охота in deze chaos? Een niet zo strak plan als je het mij vraagt”, Lev’s ondertoon was al wat weggezakt, maar nog lichtjes te bespeuren in zijn woorden, ondanks het feit dat hij er niks voor had om een jager te verliezen in de huidige situatie. Hij merkte ook op dat Chara alleen was.
“Hmm, Ackerman, waar is Iago? Is het geen gebruik van de Dubhaile филиал om altijd met partner te jagen?” vroeg de Rus. Hij had in zijn specialisatie heel wat geleerd over andermans gebruiken, dit was er een van de dingen van en hij was gewoon oprecht benieuwd naar wat ze zou antwoorden. In zijn ogen zag het meisje er lichtelijk ongemakkelijk uit en misschien lag het aan hem, of de andere twee of een combinatie van iedereen, maar hij was alsnog geen fan van de uitdrukking.

Translation notes:
Глупый | Stupid
Одинокая охота | Lonely hunt
филиал | Branch

[ bericht aangepast op 31 dec 2016 - 10:36 ]

Sidera nostra contrahent solem lunamque

31 dec 2016 - 14:10 Venustic is offline

Venustic 2690

THEODORE WYATT ATKINSON

21 YEARS | WEREWOLF | A HOSTEL | ZACH, AARON AND ADELINE

To live is the rearest thing in the world.
Most people exist,
that is all.

Theodore zijn woorden geven hem het gewenste effect, blijkbaar was hij niet de enige die meer wou. ‘Seems like its your lucky night.’ Sprak Zach dan ook terwijl de jongeman neerstreek op Theo zijn benen. De glimlach die Theodore al op zijn lippen had gedragen werd hier alleen maar groter bij terwijl hij met zijn ogen elke beweging die Zach maakte volgde. Hij volgde Zach zijn handen terwijl ze Theodore zijn lichaam verkenden, maar keek weer op toen Zach Theo's handen vastpakte en ze weer om Zach heen legden en toen toen voelde Theodore Zach zijn lippen weer op de zijne. Het zou fout horen te voelen om een vampier te zoenen, maar Zach zijn lippen op de zijne voelde zo vertrouwd. Theodore kon er geen genoeg van krijgen en net toen Theodore zijn handen afliet glijden naar de onderkant van Zach's shirt trok de jongeman terug. 'Wat is er?' Vroeg Theodore direct, bang dat hij iets verkeerd had gedaan. Zach sprong echter al op en liep langs de muur als of hij iets kon horen, iets wat Theodore niet kon horen. Als weerwolf in zijn menselijke vorm had Theodore niet veel aan zijn sterkere zintuigen ze werkten maar een klein beetje beter dan die van een normaal mens, maar duidelijk niet genoeg om op te merken wat er aan de hand was.
Langzaam kwam ook Theodore omhoog, hij wou al naar Zach toe lopen, maar op dat zelfde moment werd de deur open gemaakt en liep er een jonge vrouw binnen. Zach opende al snel zijn mond en groette de jongedame met de naam Adeline, Theo keek fronsend van de één naar de ander ze kenden elkaar dus. Als of de jongedame nog niet genoeg verstoring was volgde er ook nog een donker harige jongeman in de deur opening. Een geïrriteerde zucht rolde over Theodore zijn lippen heen, kenden mensen het woord privacy dan helemaal niet? Theodore kon deze mensen hier helemaal niet gebruiken zolang ze hier waren kon hij niks met Zach beginnen. De jonge vrouw besloot het allemaal nog een tikkeltje erger te maken toen ze Zach liefje nam, iets waardoor Theodore helemaal van de wijs werd gebracht en niet meer normaal kon luisteren naar wat deze Adeline zei. Liefje? Wat moest dat inhouden.
Toen de jongedame uitgesproken was stapte Theodore toch, impulsief, naar voren. 'Sorry ik ben me helemaal vergeten voor te stellen.' Sprak Theodore, waarna hij heel even naar Zach keek die maar al te hard zijn best deed om oogcontact te vermeiden. Nog een zucht rolde over Theodore zijn lippen heen, maar daarna liep hij eerst naar Adeline toe. 'Theo, Zach's boyfriend.' Zei Theodore terwijl hij kort haar hand schudde, hierna deed hij het zelfde bij de andere jongeman die nog altijd in de deuropening stond. Toen Theodore zich omdraaide keek hij weer naar Zach. 'Isn't it Princess?' Sprak hij waarna hij naar Zach glimlachte en nu plaatsnam op de leuning van het bankstel waar hij net nog had gelegen met Zach. Theodore moest eerlijk zijn, als Zach zou ontkennen wat Theodore net had gezegd zou Theodore wel heel beledigd zijn, ook al was het inderdaad niet echt zo. Tenminste niet uitgesproken, maar als Zach zei dat het niet waar was dan zou het op Theodore over komen als of Zach het niet eens wou.

[ bericht aangepast op 31 dec 2016 - 14:25 ]

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Index RPG Actieve Topics Zoek