Gisteren was ik uit in Amsterdam. Het is de verjaardag van mijn beste vriendin en we zouden samen uitgaan, maar in het geheim had ik geregeld dat de hele vriendengroep naar de stad zou komen en haar zou verrassen op Centraal station. Het begon als een hele leuke avond, met een blij verraste birthday girl en tientallen clubs en kroegen waar we heen konden gaan. Maar aan het eind van de avond zouden we de donkere kant van het nachtleven van dichtbij zien.
We waren met z'n allen naar club Air gegaan op het Rembrandtplein nadat we eerst een paar drankjes in een bar hadden gedaan. Het was er zoals verwacht erg druk binnen, dus we waren er al op ingesteld dat de groep niet lang bij elkaar zou kunnen blijven. Iemand moet naar de wc, iemand gaat roken, en zo kan je voor je het weet een vriend of vriendin voor uren totaal uit het oog verliezen.
Ik had mijn vriendin T. al bijna direct na het binnengaan van de club niet meer gezien. Ik verwachtte haar wel weer ergens tegen het lijf te lopen, maar omdat dat niet gebeurde, vroeg ik aan mijn andere vrienden of ze haar nog gezien hadden. Dit was niet het geval. T. kan zichzelf, ondanks dat ze erg stil is en op het eerste gezicht verlegen overkomt, altijd prima vermaken. Ze heeft ook een tijdje hier gewoond en is de grote clubs meer gewend dan de rest van de groep. Daarnaast is ze bloedmooi, wat altijd in je voordeel werkt met het ontmoeten van nieuwe mensen. Met andere woorden: ik maakte me niet zo druk om haar.
Toen ik terugkwam uit de rokersruimte, zag ik haar staan bij de rest van de groep. Ik was blij om haar weer te zien, tot ik zag dat ze werd vastgehouden door een bewaker. Ik snapte niet wat er aan de hand was en ging er in eerste instantie van uit dat ze getuige moest zijn geweest van een gevecht of iets in die geest, en dat de man alleen wilde weten wat ze had gezien. Toen de bewaker haar, duidelijk tegen haar zin in, de zaal uit begeleidde, sprintte ik ze gelijk achterna. Er was iets goed mis.
Ze was in tranen. Ik had haar nog nooit zien huilen, ze is erg op zichzelf. Ze schreeuwde dat ze niet wist wat er gebeurde en waarom ze de zaal uit moest. Ze had een blik in haar ogen die me echt deed schrikken. Mijn eerste gedachte was: drugs? Ik keek naar de bewaker, die me vertelde dat ze te ver heen was om de zaal in te mogen. Hij had haar op de grond gevonden op de wc's. Ze moest iets gebruikt hebben, zei hij. Ik ken T. al best wel lang en ze had naar mijn weten nog nooit harddrugs genomen. Aan de andere kant, iemand zo teruggetrokken als zij, iemand die nooit over zichzelf praat tenzij ernaar gevraagd wordt, hoe goed kon ik haar kennen?
Het was duidelijk dat de bewaker haar geheel uit de club zou zetten, dus ik pakte onze jassen en andere spullen en ging met haar mee naar buiten. De bewaker bleek een vriendelijke man te zijn, die oprecht bezorgd was om T. en een fles water voor haar haalde. Hij vertelde ons dat als we een rondje zouden gaan lopen samen, we altijd nog terug konden komen als T. zich beter voelde. Ook vertelde hij ons dat we bepaalde straten niet in moesten gaan, voor onze veiligheid. T. huilde hysterisch in zijn armen dat ze het feestje van mijn beste vriendin, die ze overigens niet heel goed kent, niet wilde verpesten.
Toen ik haar vroeg of ze iets genomen had, was ze verontwaardigd. "Ik heb niks genomen. Ik heb niet zoveel gedronken." Ze beweerde dat de bewaker loog en dat niets van wat hij zei waar was. Ze zei dat ik terug naar binnen moest gaan en haar gewoon moest vergeten. Oh, en af en toe riep ze het woord 'emancipatie', totaal buiten context.
Uiteindelijk kreeg ik haar zover om een stukje te gaan lopen, maar dat ging heel erg moeizaam. Ze kon nauwelijks nog op haar benen staan en ik was niet sterk genoeg om haar goed te ondersteunen. We gingen voor de ingang van een viersterrenhotel zitten, waar T. doorging met ongecontroleerd huilen. Ik ken niemand die er zelfs in zoveel verdriet nog zo mooi uitziet. Het was absoluut heartbreaking om haar zo te zien en ik kon niet anders dan zelf huilen, terwijl de mensen die langs liepen ons kleinerend uitlachten. Ik probeerde haar wat te laten drinken, maar het enige wat ze wilde was dat ik haar alleen liet. Ik moest haar vasthouden om te voorkomen dat ze met haar hoofd op de stoep zou vallen.
Na misschien een halfuur daar gezeten te hebben, vonden onze vrienden ons. Het was nog geen vier uur en de trein zou pas om kwart over zes weer rijden, dus we moesten een plek vinden om warm te kunnen zitten. Dus terwijl ik bij T. bleef, ging de rest op zoek naar een open fastfoodrestaurant of iets dergelijks, maar die waren in de verste verte niet te bekennen. Er zat niks anders op dan alvast terug te gaan naar Centraal, waar we op z'n minst beschut zouden zitten.
T. kon zelf niet meer opstaan, maar de jongens kregen haar overeind. Met twee man (meestal ik en mijn beste vriendin) ondersteunden we haar zodat ze kon lopen, maar dat ging moeizaam en erg traag. Gedurende de hele reis bleef ze afwisselend mompelen dat ze zwak was, geen hulp nodig had, het haar zo speet en dat we haar gewoon moesten achterlaten. Af en toe iets over emancipatie.
"Ze heeft gewoon te veel gedronken," zeiden sommige vrienden. Ik kon er met mijn hoofd niet bij. Zelf kon ze het niet gekocht hebben, want club Air werkt met speciale betaalpassen waar je geld op moet zetten en we deelden er een die ik bij me had. Het leek me sterk dat een vreemdeling zoveel drank voor haar zou kopen. Maar op de vraag of iemand iets in haar drankje gestopt kon hebben, reageerde ze boos dat dat onzin was.
We konden nog wat tijd doden bij de McDonalds, waar ze face down op de tafel lag. Het grootste deel van de tijd was echter al opgevuld met de reis richting het station. Vanzelfsprekend hadden we het ijskoud na al die tijd buiten. In de trein naar huis viel ze gelijk in slaap en toen de conducteur om haar OV vroeg, kreeg ik haar gewoon niet wakker. Ik moest zelf in haar zakken en haar tas op zoek. Toen ze weer bij zinnen kwam, zei ze weer dat we gewoon terug naar binnen moesten gaan, er totaal niet van bewust dat we al lang niet meer in Amsterdam waren.
Om acht uur kwamen we bij mijn huis aan, waar T en mijn beste vriendin zouden slapen. Ik had een bed voor haar opgemaakt met een warme kruik en een emmer ernaast. Ze is pas rond een uur of twee in de middag opgestaan. Ze voelde zich goed brak, maar bovenal schuldig. Toen we de verloop van de avond besproken, kwamen we erachten dat ze zich er bijna helemaal niets meer van kon herinneren. Dit is het punt waarop ze zich realiseerde dat het inderdaad bijna niet anders kon dan dat iemand haar gedrogeerd had.
Ik durf er niet aan te denken wat er had kunnen gebeuren als ik of een andere vriend haar niet op tijd had gezien. Je weet dat dit soort dingen gebeuren, maar ik heb het zelf nog nooit van dichtbij meegemaakt. Het was een bizarre avond, maar natuurlijk neemt mijn beste vriendin T niks kwalijk en ze zegt alsnog een leuke avond te hebben gehad. Maar T.'s gezicht toen de bewaker haar de club uitzette, haar gehuil, dat vergeet ik nooit meer. Lieve Q'ers, let op jullie drankjes.
[ bericht aangepast op 19 nov 2016 - 19:50 ]
i put the fun in funeral
