Ilse had net als iedere dag enorm veel hoofdpijn en haar telefoontje met haar moeder maakte het niet beter. Haar moeder voelde haar goed aan als ze elkaar aankeken, maar over de telefoon had ze nooit een idee van hoe Ilse zich voelde en daarom kakelde ze maar door. Uiteindelijk beëindigde Ilse het gesprek met een smoesje dat Marije eraan kwam en dat ze weer sociaal wilde doen, al was dat onzin. Zoals iedere dag was ze weer naar het nabijgelegen dorpje gegaan, waar ze op een bankje zat en voor zich uit staarde. Ze merkte dat het weerzien met haar vrienden haar helemaal niet goed had gedaan en dat ze in een enorme dip was gekomen. Ze had natuurlijk eerder in een dip gezeten, maar zo lusteloos als nu had ze zich nog nooit gevoeld. Wat was er met haar aan de hand? Alle gebeurtenissen die haar waren overkomen, waren inmiddels alweer minstens een jaar terug. Ze had het zwaar gehad, had gevochten en was er weer uitgekomen. Ze had het bovendien veel te druk gehad om zich echt druk te maken over dingen die haar en haar vrienden waren aangedaan, door de zorg van Myrthe.
Ze had gehoord dat er vanavond een feestje zou worden gegeven en zat te peinzen of ze erheen zou gaan. Marije had haar gevraagd wat ze in hemelsnaam deed en ze had niet een duidelijk antwoord gegeven, maar ze wist dat er meer vragen van Marije zouden volgen als ze ook nog eens niet naar het feestje ging. Ze was niet het type om feestjes over te slaan als ze niets anders te doen had. Ze had er alleen helemaal geen zin in.
Alleen Marije had gevraagd wat er met haar was en dat tekende de huidige staat van haar vriendengroep enorm. Niemand had meer tijd en energie om zich druk te maken om de ander, omdat ze allemaal hun eigen problemen hadden. Enkel Marije was probleemloos van de meiden van hun eerste vakantie. En de behoefte om anderen beter te leren kennen, had Ilse niet, want ook dat kostte energie.
Vroeger had ze Cyrith gehad. Hun eerste ontmoeting was heel gek geweest; Ilse, die jongens alleen maar beoordeelde op hun uiterlijk en of ze leuk waren of niet, had voor het eerst contact met een jongen met wie ze geen verbanden had, maar met wie ze ook niets zou willen uitspoken. Natuurlijk was ze ook bevriend geweest met Johan, maar dat was enkel omdat het Marije's broer was, evenals Simon en Thomas. Cyrith had dat voor haar veranderd en ze hadden een hele sterke band gehad.
Nu had ze het gevoel alsof ze hem niet meer kende. Zijn paniekaanval was heftig geweest en ze was direct naar hem toegegaan om hem te helpen, maar sindsdien had ze hem niet meer gesproken. Ze miste hem, maar wist dat ze niet van hem kon vragen om naar haar problemen te luisteren, omdat hij weinig grip had op zijn eigen leven. Zelf kon ze ook niet de energie opbrengen om naar hem te luisteren, mocht hij zich ooit openstellen voor haar. Ze besefte maar al te goed dat hun vriendschap op de klippen ging lopen, als dat niet al zo was, en eigenlijk gold dat voor vrijwel alle vriendschappen die ze hier op vakantie had gesloten...
[Later verder.]
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
