Marije had Cyrith in het oog gekregen, maar wist nog steeds niet goed hoe ze met hem om moest gaan. Ze wist dat ze nog niet eens de helft wist van wat hem overkomen was - wat hem aangedaan was - en kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn om in zijn positie te zitten. Hij staarde enkel voor zich uit, bijna levenloos, en ze twijfelde enorm of ze naar hem toe zou gaan. Ze was teruggegaan naar de tent om haar boek te halen. De rest ging het water weer in met een beachvolleybal en hoewel ze dat meestal ontzettend leuk vond, had ze nu niet heel erg de behoefte om te sporten. Ze had de nacht slecht geslapen omdat het zo ontzettend warm was geweest, en was op een gegeven moment zelfs haar tent uitgegaan en naar het strand gelopen om even een frisse neus te halen. Natuurlijk hadden haar gedachten haar weer bezig gehouden en had ze zich niet beter gevoeld toen ze niet veel later weer haar slaapzak in was gekropen.
Ze voelde zich niet meer op haar gemak in de vriendengroep waar ze ooit zoveel plezier mee had gehad. Het gevoel dat ze had gekregen na het skinnydippen was helaas alleen maar versterkt. Niet alleen haar onzekerheid, maar ook het gevoel er niet bij te horen, hadden een beetje de overhand genomen de afgelopen week. Niet dat iemand er bij hoorde. Te veel mensen hadden te veel meegemaakt en iedereen ging daar anders mee om. Zelfs bij Lotte, die altijd de positieve sfeer erin had gehouden, ebde het enthousiasme meer en meer weg. Het ging niet goed met Cyrith, die een paniekaanval had gehad. Lotte sliep slecht, want ze had standaard wallen onder haar ogen. Angel was magerder dan ooit en het was Marije opgevallen dat zelfs Jasper en DJ de laatste dagen een beetje afstandelijk tegen elkaar deden. Ilse was bijna niet bij de groep; toen Marije vroeg waar ze zo vaak was, gaf ze een vaag antwoord over wandelingen maken. Ze was echter hele middagen weg en kwam dan 's avonds weer terug, helemaal uitgeput, om vervolgens met haar moeder en Myrthe te bellen, wat haar in plaats van energie gaf, alleen maar meer vermoeide.
Dan waren er natuurlijk nog haar broers en zus, maar ook die leken niet echt zichzelf. Elsa sprak ze weinig, omdat Marije soms het gevoel had ze veel te veel door haar oudere zus in de gaten werd gehouden. Johan was de hele week al afstandelijk en leek ook ergens mee te zitten, maar toen Marije vroeg wat er aan de hand was, zei hij dat er niets was. Ze hadden altijd alles kunnen bespreken, maar Marije wist zeker dat Johan nu iets voor zich hield. En Daan was echt nog een beetje aan het puberen en had niet zoveel oog voor andere dingen dan zijn eigen wereld. Hij was niet egoïstisch, dat wist Marije ook wel, maar het was haar wel opgevallen dat hij eigenlijk alleen maar oog had voor het zusje van Alienna, van wie Marije altijd de naam vergat. Ze waren blijkbaar een middag samen naar een dorpje of stadje gegaan en sindsdien liep hij zo'n beetje achter haar aan. Het viel anderen niet op, maar Marije had hem nog nooit zo gezien. Hij had nooit echt interesse in meiden gehad.
En dan was er nog Marije. Marije had geen problemen, behalve een beetje onzekerheid over haar lichaam misschien. Marije had het goed voor elkaar. Marije had een zorgeloze vakantie. Maar waarom maakte ze zich dan toch heel de tijd druk? Het was behoorlijk vermoeiend, zeker omdat ze eigenlijk niet echt een reden kon verzinnen waarom ze zich ellendig moest voelen. Ze wist enkel dat ze zich eenzaam voelde en dat ze het nog geen leuke vakantie vond, maar dat waren tegelijk weer egoïstische gedachten die ze kwijt moest raken. Het was niet eerlijk van haar dat ze zich zo voelde terwijl anderen zoveel dingen hadden meegemaakt en tenminste goede redenen hadden om zich ellendig te voelen.
Uiteindelijk maakte ze de beslissing om toch naar Cyrith te lopen. Ze had een extra stoeltje gezien naast zijn tent en toen ze bij hem stond, vroeg ze: 'Hé! Vind je het oké als ik bij je kom zitten om mijn boek te lezen?' Ze wist niet of hij behoefte had aan gezelschap of zin had om met iemand te praten, laat staan met haar. Toch voelde ze zich bijna verplicht om op z'n minst naar hem toe te gaan, want ze kenden elkaar en hem negeren was toch niet echt een optie.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
