Voor Nederlands hebben we de opdracht gekregen een recensie te schrijven. Ik heb besloten dat te doen over de trilogie "In de Ban van de Ring" van Tolkien. Omdat ik weet dat ik mijn eigen fouten toch amper zie staan, zou ik even jullie kritisch oog (op zowel inhoud, stijl, verwoording als spelling) kunnen gebruiken. Alvast bedankt! (:
Met zijn kleurrijke beschrijvingen, nauwkeurig opgebouwde spanning en über realistische personages, weet Tolkien in “In de Ban van de Ring” zelfs de grootste boekenhater vast te grijpen en mee te sleuren tot op het bittere einde. Net zoals zijn oom Bilbo Balings eerder deed in een ander van Tolkiens meesterwerken, vertrekt Frodo op avontuur - één dat helemaal anders uitdraait dan hij vooraf had kunnen voorzien. Waar de kleine Hobbit dacht dat zijn avontuur erop zou zitten eenmaal hij de ring naar Rivendaal bracht, blijkt dat zijn queeste tot diep in het hol van de door Tolkien gebruikte personificatie van het kwaad, Sauron, gaat.
Niet alleen aan Frodo’s tocht wordt aandacht besteed: waar het in het begin grotendeels rond Frodo draait die ongezien de Gouw uit moet raken - Sauron mag echter niet te weten komen dat Frodo de ring in zijn bezit heeft, heeft het verhaal veel meer om het lijf. Het verhaal omvat zoveel zijlijnen, dat het een hele opgave is het verhaal kort en bondig te vertellen. Frodo vertrekt op een queeste om de ring te vernietigen met acht bondgenoten, die dan splitsen en met hun allen proberen het kwaad te vernietigen door de ring in het vuur van de Doemberg te gooien zonder dat Sauron het door heeft, is de simpelste, maar een misschien iets té simpele samenvatting van het verhaal.
Wat wel duidelijk is vanaf de eerste pagina is dat het hoofdthema van dit verhaal de strijd tussen goed en kwaad is, het behoud en versterken van vriendschappen in moeilijke tijden en bovenal - de kracht van die vriendschappen. Het moment dat Frodo Sam verlaat dichtbij het slot van het laatste boek, valt alles in het honderd. Als Sam dan echter terugkomt, gaat alles stap voor stap weer beter.
Voor de lezer is het een parel: doordat Tolkien zijn meesterwerk in de derde persoon schrijft, is het voor hem mogelijk de lezer alles te vertellen over de wereld die hij zo nauwkeurig uitgewerkt heeft. Hetgeen wat de lezer blijft verbazen en boeien is hoe alle verhaallijnen zo uiteenlopend en tegelijk zo gelijkend zijn. De elfen beleven de opkomst van het kwaad anders dan de dwergen, die het op hun beurt weer anders beleven dan de mensen en de Hobbits. Toch komt bij alle verhaallijnen duidelijk naar voor dat zolang je liefde voor elkaar koestert, zolang je ware vrienden bij je zijn, je veel sterker staat dan de verdeelde vijand: het kwaad. Het kwaad, door Tolkien weergegeven door Sauron, de ring, orks en aardmannen, urukhai en een opportunistische tovenaar. Vooral dat laatste is wat Tolkien tracht weer te geven: het kwaad is opportunistisch, het kwaad denkt aan zichzelf. Samen sta je sterker dan verdeeld.
Door de regelmatige wissel tussen verhaallijnen en de continue reis door Midden-Aarde van de personages voorkomt Tolkien ook dat het verhaal in een cliché strijd tegen het kwaad vervalt. Dat niet alleen, maar vooral hoe hij toont hoe ieder in het kwaad kan vervallen als hij niet oplet, maakt het verhaal speciaal. Waar zo’n element in meerdere boeken terugkomt, ziet de lezer het hier echt met bepaalde personages gebeuren: Saruman en Boromir, alhoewel die laatste vlak voor zijn dood tot inkeer komt, zijn daar twee duidelijke voorbeelden van.
Wat de enkeling afkeert van het boek is wellicht Tolkiens trage en beschrijvende schrijfstijl. Die zorgen er voor velen voor dat het boek, ondanks het genre fantasy, heel erg realistisch overkomt. Een queeste maak je niet zo maar even en als je dan toch onderweg bent: waarom niet de moeite nemen de taferelen rondom je te bekijken? Dat is exact wat Tolkien doet: uitwerken. Zijn hele wereld klopt tot in de puntjes en de komma’s: van de bomen in de Gouw tot de taal van de elfen, tot de geschiedenis van het kwaad. Dat als auteur allemaal vertellen aan je publiek, vereist respectievelijk inderdaad heel wat tijd van de eerste en heel wat geduld van de laatste. Dat is wat Tolkien zo meesterlijk maakt. Dat is wat hem groot maakt.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
