•       THE CITY OF LOVE
    Paris is a place in which we can forget ourselves, reinvent, expunge the dead weight of our past.


    Parijs, een prachtige stad en tevens de hoofdstad van Frankrijk. Vele dingen zijn er te beleven, je kunt een bezoekje brengen aan de Eifeltoren of shoppen in des Champs-Élysées. Voor de kunstliefhebbers is er natuurlijk het Louvre en als je in het midden van de stad bent kun je ook eens de Arc de Triomph bezoeken, om zo heel de stad te overzien. Ook is er elke avond een bruisend uitgaansleven te vinden, met verschillende grote clubs waar exclusieve drankjes worden geserveerd. Al met al is het dus een ontzettend culturele stad waar voor ieder iets te beleven valt. Ook de verschillende culturen vanwege al de immigranten van vroeger, maken deze stad uniek.
    Maar toch, ondanks dat deze stad zo prachtig en uniek is leven de meeste mensen langs elkaar heen. Mensen hebben haast en vinden elkaar niet belangrijk, ze moeten op tijd op hun werk komen om carrière te kunnen maken. Excuses worden niet gemaakt aan elkaar als ze tegen elkaar opbotsen, nee mensen moeten verder. Aan de arme mensen op straat wordt vrijwel geen aandacht besteed, het is hun eigen schuld dat ze op straat leven, hadden ze maar een fatsoenlijke baan moeten nemen. Maar natuurlijk weet niemand de verhalen achter de daklozen en niemand weet de verhalen achter degene die haast hebben. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen leven. Mensen praten niet graag over hun leven en vooral de mensen in Parijs niet.

    We zoomen in op een aantal jongvolwassene die van over de hele wereld in Parijs zijn gaan wonen. We volgen hun dagelijkse leven in deze grote en overweldigende stad en hoe ze daar overleven. De een woont er pas net, de ander woont er al enkele jaren. De één komt er voor zijn droombaan, de ander moet zijn studie nog afmaken. Sommige zijn samen gekomen met iemand, terwijl andere helemaal alleen er naar toe zijn verhuisd. Iedereen heeft wel zijn eigen reden om naar deze prachtige stad te verhuizen. De jongvolwassene die we spelen, leven allemaal in dezelfde straat dichtbij het centrum. De een woont in een huurkamer van een oud stel, terwijl de ander een eigen huisje heeft. Iedereen heeft een eigen verhaal, maar ze zijn allemaal buren van elkaar. En in elke straat ontstaan er wel roddels, vrienden en vijanden.
    Est ce mon tour? Vient la douleur. Dans tout Paris, je m'abandonne, et je m'envole.
    ROLLEN Vol!
    Name~Username~FC~Page

    Boys
    Raphaël Diodore Mille~Maestane~Adrien Sahores~p. 4
    Julien Mathieu Blanchard~Micaela~Freddie Rayner~p. 5
    Boyd Andrew Williams~Douceur~Amadeus Serafini~p. 4
    Sébastien Ambroise Volkov~DSprayberry~Robert Laby~p. 6
    Name~PecuIiar~FC~Page
    Thomas "Tommy" Arthur Chambers~Childs~Penn Badgley~p. 4
    Estebe Beñat Arconada~naestivate~Jonathan Jaffe~p. 6
    Dakota Howlingwolf~Colophon~Arthur Gosse~p. 5
    Cesar Sadowski.~Kots~Daniel Bamdad~p. 5
    Name~sloane~FC~Page

    Girls
    Valdís Hulda Jóna Heimirsson~Maestane~Amanda Arcuri~p. 3
    Kayla Roselie Pierson~Ruelle~Maia Mitchell~p. 2
    Emmanuelle Ghyslaine Deschamps~Camhanaich~Carolina Sanchez~p. 3
    Emilia Fitzgerald~Westwick~Megan Fox~p. 2
    Alexandra Wilson~MrsHummels~Kelly Gale~p. 2
    Bridgett Nicole Founier~Douceur~Phoebe Tonkin~p.2
    Avalanté Pyper Volkov~PecuIiar~Blake Lively~p. 7
    Riley Kate Monaghan~Delacours~Bridget Satterlee~p. 4
    Andrea Roeman~Submarines~Andreea Diaconu~p. 4
    Bella Adélaïde Chevalier~Valor~Gigi Hadid~p. 5
    Adannaya "Dyana" Lesidi Garcon~Childs~Kylie Bunbury~p. 5

    INVULLIJST
    Naam personage:
    Bijnaam:
    Leeftijd (19 -25):
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Hoe lang woont hij/zij al in deze straat:
    Studie/werk:
    Relaties:
    Extra:

    REGELS
    • De huisregels Quizlet zijn ook hier van kracht.
    • Geen ruzie OOC. Personages mogen elkaar natuurlijk wel haten.
    • Denk twee keer na voordat je besluit om mee te doen, zodat het geen ééndags-rpg is.
    • Geef naamsveranderingen door.
    • Minimum 250 woorden per post
    16+ is toegestaan!
    • Have fun!

    Paris. City of love. City of dreams. City of splendour. City of saints and scholars. City of gaiety. Sink of iniquity. In two thousand years, Paris had seen it all.

    Begin
    We beginnen op een zaterdag, het is al wat later in de avond en door de bewoners van de straat is er een straatfeest georganiseerd. Het is begonnen met een BBQ, maar inmiddels zijn ze daar al klaar mee en is de muziek wat harder gezet en de alcohol vloeit rijkelijk.

    Praattopic

    [ bericht aangepast op 8 aug 2016 - 21:35 ]


    If people were like rain, I was like drizzle and she was a hurricane.

    Boyd Andrew Williams

    I don't say much but I listen a lot.


    ‘Wel, ik ben nog niet dronken dus zo'n knallend feest is het niet. Maar het is niet verkeerd om de straat zo gezellig te zien.’ Ik knikte lachend. Ik wist dat Andrea, in tegenstelling tot ik zelf, niet heel goed tegen drank kon. En hoewel ik er wel tegen kon en ervan hield, dronk ik niet heel veel omdat ik bang was de controle te verliezen en stomme dingen te doen. Ik volg haar blik naar de andere kant en kijk nieuwsgierig waar ze naar kijkt. Ik herken Dakota, de politieagent waarvan het me verbaasd hem hier te zien aangezien hij meestal aan het werk is. Ik had Andrea het weleens over hem horen hebben toen hij haar hielp bij haar boek. Naast hem stond Alex, die ik enkel van naam kende door Andrea. Ik zie hoe Andrea een slokje neemt uit het bekertje dat ze in haar handen heeft en vervolgens haar aandacht weer op mij zet.
    ‘Als we niet gaan dansen, kunnen we net zo goed even hallo zeggen tegen mijn beste vriendin en haar date van de avond.’ Oppert ze dan met een kleine glimlach waarna ze haar bekertje tegen de mijne tikt en hem in een keer achterover slaat. Mijn mondhoeken krullen om en ik volg haar voorbeeld. Opnieuw voelde ik de alcohol branden in mijn keel, maar al minder sterk dan bij mijn eerste bekertje.
    ‘Je weet het codewoord nog voor als het ons te veel wordt?’ Ik knikte lachend. We waren allebei niet gek op drukte en hadden een keer afgesproken het elkaar te melden als het echt te veel werd voor een van ons. Ondertussen begon Andrea al naar het tweetal toe te lopen zonder mijn antwoord af te wachten. Snel loop ik achter haar aan, bang om haar uit het oog te verliezen.
    ‘Alex, ik herken je bijna niet als je niet op mijn kosten ijs naar binnen lepelt,’ begroet Andrea Alex met een grote glimlach op haar gezicht.
    ‘Al, dit is mijn vriend Boyd.’ Even keek ik haar verbaasd aan, de manier waarop ze het zei klonk een beetje anders dan ze bedoelde.
    ‘Een vriend uit deze exacte straat.' Hoor ik haar haarzelf verbeteren. Alex glimlacht naar waarna ze haar hand uitsteekt.
    'Hi, Boyd. Ik ben Alexandra, maar je mag gewoon Alex zeggen. Woon je hier allang?' Stelt ze zich voor waarna ik haar hand wil pakken
    'Ik ga wel drinken halen,' Deelt Dakota mee waarna hij kort uit het zicht verdwijnt.
    'Ik woon hier namelijk nog niet al te lang, vandaar dat ik je waarschijnlijk nog niet ken.' Ik knikte.
    'Ik woon hier nu zo'n drie jaar als ik het goed heb.' Kort glimlachte ik en keek toe hoe Dakota zich weer toevoegde. Ik keek kort om me heen en het leek met de minuut drukker te worden. Dat er zoveel mensen in een straat kunnen wonen.


    chaos makes the muse

    Raphaël Diodore Mille
    Life is a drink, and love's a drug.

    ‘’Voor de rest alles goed?’ Het leek een tijdje te duren voordat ik besefte dat Cesar het tegen

    mij had. "Jep, alles gaat goed. Hoe zeg je dat ook alweer in het Italiaans? Ciao? Nee, nee dat was het niet. Ach wat maakt het ook uit? Even goede vrienden, toch?" Weet ratelde ik aan één stuk door en Cesar zou vast al vergeten zijn wat ik allemaal heb gevraagd, al had ik nu niet per se een antwoord nodig. Mijn blik ging weer even in het rond, al zocht ik deze keer niet naar drank. Nee, ik vroeg me af waar Estebe was. Die was ik vandaag nog niet tegen gekomen, en ook nu leek ik hem weer over het hoofd te zien.
    ‘’Was het nog gelukt met dat.. Wat was het nou? Een schilderij toch?’’ Mijn blik ging weer naar de jongeman voor me, en langzaam knikte ik op zijn vraag. Één van mijn beste werken ooit, " verkondigde ik trots, en voor het eerst vanavond was ik volkomen serieus. Cesar's spul had geweldig geholpen als inspiratiebron, dat kom ik niet ontkennen. ‘’Verdien je daar nou veel mee?’’ vroeg hij, waardoor ik kort mijn wenkbrauw op trok. "In iedergeval genoeg om mijn huur kunnen betalen, maar belange na niet genoeg voor dat spul van jou," antwoordde ik lachend, ook al was er niets grappig aan mijn woorden.
    ‘’Trouwens, ik wist niet dat jij zo’n wilde tekenleraar was.’’
    "Goh, dan ken je me toch echt niet goed hoor. Maar vertel dit maar niet tegen mijn baas; die man mag me sowieso al niet - al kan ik me niet bedenken wat ik hem heb misdaan, " sprak ik grijnzend uit, waarna ik nog even om me heen keek om vervolgens weer naar Cesar te kijken. "Nog van plan om een dame te versieren?"
    Ik ging er maar vanuit dat hij op dames viel, gezien hij me nu niet echt het type leek dat met een man zou aanpappen - al kon ik het natuurlijk ook mis hebben.


    If people were like rain, I was like drizzle and she was a hurricane.

    ESTEBE BEÑAT ARCONADA

         
          Ondanks dat ik hou van sociaal contact en normaal gretig gebruik zou maken van deze gelegenheid om de mensen beter te leren kennen was het deze avond wat anders. Alexandra's blik zei namelijk genoeg, ik had haar gekwetst terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling was. Ik heb een hekel aan mensen die anderen beliegen en bedriegen. Maar behoorde ik zelf niet tot deze doelgroep? Zachtjes schudde ik met mijn hoofd en probeerde aan iets positiefs te denken. Ik mocht en zou deze avond niet verpesten. Nadat ik mijn buikje vol had gegeten en al een paar glaasjes wijn naar binnen had gezwierd besloot ik maar eens om de dansvloer te ontdekken. Op de opzwepende beats die door de boxen dreunden baande ik me een weg naar het midden van de straat. Al snel kreeg ik een beker met een witte vloeistof in mijn handen geduwd en een flauwe grijns sierde mijn lippen. "Vodka." Mompelde ik zachtjes voordat ik het drankje in mijn keel voelde glijden. Normaal dronk ik nooit alcohol, echt nooit. Niet omdat ik het niet lustte, gewoon omdat het me werd verboden. Als topsporter is alcohol drinken echt not done, maar gelukkig had ik een hele week vakantie. Vluchtig dronk ik mijn beker leeg, zodat ik verder kon dansen.

          Dansen hielp me altijd om mijn gedachten te verzetten, maar deze keer bleek het maar niet te lukken. Op de een of andere manier wisten mijn hersenen mij wel te kwellen. Ik kon namelijk Raphaël niet uit mijn hoofd bannen. Stiekem wou ik dat ook niet, maar ik wou Alexandra niet kwijt. Doordat ik al wat teveel had gedronken en normaal nooit alcohol drink, begon ik wat in het rond te stuiteren. Het was alsof ik tonnen energie overhad. Maar dat gevoel verdween al snel toen ik Raphaël met Cesar zag praten. De jaloezie gierde door mijn lichaam, maar toch wou ik dit niet tonen. Zo rustig mogelijk stapte ik op hen af en begon zachtjes te giechelen toen ik mijn armen om Raphaël's nek sloeg. "Ik heb je gemist, Picasso." Een zachte glimlach werd rond mijn lippen gevormd toen ik dit zachtjes in zijn oor fluisterde. "Oh Cesar, ik had je nog niet gezien!" Terwijl ik dit zei zwaaide ik uitbundig in zijn richting. Natuurlijk had ik hem al gezien, maar ik wou Raphaël gewoon duidelijk maken dat ik geen jaloerse jongen ben. "Heb je Alexandra al gezien?" Ik ging met mijn ene hand door mijn haar voordat ik dit vroeg en keek recht in Raphaël's ogen. "Ik moet haar spreken..." Dit mompelde ik zachtjes nadat ik op mijn lip beet.


    “I never thought that nights could feel so long and hearts could feel so empty.”

    [ bericht aangepast op 10 aug 2016 - 20:20 ]

    Bridgett Nicole Fournier

    "It is up to you to see the beauty in everyday things."
    Vanachter mijn gordijn kijk ik neer op de straat waar met de minuut meer mensen lijken te verschijnen. Ik liet mijn ogen kort over mijn kleding glijden en als ik eerlijk tegen mezelf was, was dit niet de kleding die je aantrok als je naar een druk bezocht feestje ging. Mijn oude spijkerbroek met gaten zat al maanden vol verfspetters, maar ik kon er gewoon geen afstand van doen dus bleef ik hem maar dragen. Snel wandelde ik naar de andere kant van de kamer waar ik via de deur naar mijn slaapkamer liep waar tevens mijn kledingkast stond. Ik bekeek mijn kleding en griste en zwarte broek van een van de planken en een witte blouse met driekwart mouwen haald ik van een hangertje. Als wist ik dat dat vragen was om problemen, of beter gezegd: vlekken. Soepel trok ik de kleren die ik aan had uit en verwisselde deze voor de kleren die ik net uit de kast had gehaald. Als laatste pakte ik een paar lichtblauwe hakken van onder mijn bed en stak daar mijn voeten in. Ik wierp nog een vluchtige blik in de spiegel waarna ik mijn make-up wat bijwerkte en nog snel een kam door mijn donkere haren haalde. Zachtjes liep ik vervolgens de trap af en opende de straatdeur. De geur van alcohol en de harde muziek kwam me vrijwel meteen tegemoet en het bracht een lach op mijn gezicht. Ik hield van drukte en gezelligheid, en ik wist dat ik daar vanavond niet ver voor hoefde te zoeken. Ik liep in een keer door naar de eerste de beste plek door waar ik drank kon halen. Ik was toe aan wat alcohol en ik wist dat dat hier genoeg te halen zou zijn. Ik voelde dat er iemand tegen me aanliep, ik draaide me verbaasd om. Ik lachte toen ik zag hoe Boyd zich meteen verontschuldigde. Ik wuifde zijn excuses meteen weg. Ik had niet veel met Boyd gemeen, ik wist vrijwel alleen dat hij in het huis naast me woonde en dat hij rustig was. Ik pakte een bekertje met bacardi en cola aan en zette het aan mijn mond. In de verte zag ik Emilia zoekend om zich heen kijken en ik stak mijn hand in de lucht terwijl ik haar richting op liep. Ze was aan het leren om neurochirurg te worden en dat respecteerde ik heel erg, ik vond het bijzonder te zien hoe mensen dat deden, maar wist dat het niks voor mij zou zij.
    'Kan ik je een drankje aanbieden?' Lachte ik toen ik haar had bereikt.


    chaos makes the muse

    Andrea Roeman
    Writer






          Het valt me duidelijk op dat Dakota niet geheel zichzelf is op het moment dat we ons bij het tweetal voegen. Ik vraag me af of het iets is dat ik heb gezegd, wanneer Alex zich vriendelijk voorstelt aan Boyd. Ik heb nog steeds mijn lege drankje in mijn handen als Dakota terug komt met een nieuwe voor Alex. Na die klootzak van een Raphaël doet het me goed om haar met een jongeman te zien die enige vorm van normen en waarden heeft.
          ‘Ik woon hier nu zo'n drie jaar als ik het goed heb.’ Ik knik bevestigend — Boyd woont hier net iets langer dan ikzelf. Ik laat mijn ogen rondgaan om te zien of ik nog meer bekende gezichten kan spotten, voor ik mijn lege bekertje in één van de vuilnisbakken gooi. Het is bewonderenswaardig dat ik met zoveel alcohol nog recht kan gooien: ik heb de verkeerde carrièrekeuze gemaakt. Ik had basketballer moeten worden.
          ‘Mijn boek is bijna af.’ De directe woorden zijn tevens mijn eerste tegenover Dakota. Ik sla mijn armen iets om mezelf heen, de avondlijke kou iets slechter ingeschat dan verwacht, voor ik vervolg: ‘Voor ik het opstuur, mag je het proeflezen. Je weet waar ik woon, toch?’ Ik probeer me nog te bedenken of ik mijn adres heb laten vallen in één van onze vele gesprekken in de ijssalon. Uiteindelijk besluit ik dat ik het gesprek niet veel verder help door over boeken te beginnen, dus pak ik een laatste bekertje (ik beloof mezelf plechtig dat het de laatste is, althans) en neem ik enkele slokken. Het helpt in ieder geval met de kou.
          ‘Ik weet niet of ik nog een rondje met deze muziek kan verdragen,’ glimlach ik tegen niemand in het bijzonder. Er zijn behoorlijk veel mensen op de been, dansend en drinkend. Genietend van hun leventjes in Parijs. Normaliter zit ik binnen: kijk ik van bovenaf op de gezelligheid en schrijf ik erover. Ik heb nog niet besloten wat ik liever doe, al begrijp ik nu wel waarom ik gewoonlijk van de drank afblijf. ‘Alex? Jij zou wel met me dansen, toch?’ Ik weet niet eens of ik kan dansen. Kan ik dat? Ik frons. Ik zou het weten als ik een hark was, of niet? Ik wuif de twijfelingen weg na mijn laatste slok liquid confidence. Wanneer ik het bekertje ditmaal op de prullenbak mik — schiet hij ernaast.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    E M I L I A       J U L Y       F I T Z G E R A L D
    Twenty-five | British | neuro-surgeon trainee

    It's a beautiful day to save lives.


    Tot mijn opluchting duurde het niet lang voor dat ik Bridgett zag.
    Enthousiast stak ze haar hand naar me op, waarna ze me tegemoet kwam lopen. Nog voor ze stilstond en ik haar kon begroeten, begon ze te praten.
    'Kan ik je een drankje aanbieden?' vroeg ze vriendelijk. Het bracht een lach op mijn gezicht.
    'Hey Bri,' zei ik oprecht enthousiast, waarna ik ter begroeting een kus op haar wang drukte.
    Op de een of andere manier voelde ik me altijd relaxed wanneer ik Bridgett zag.
    Ze straalde levensvreugde en zorgeloosheid uit en dat waren twee dingen waar ik niet genoeg van in mijn leven kon hebben.
    'Graag, één rood wijntje moet kunnen. Misschien maak ik er wel twee van. Kettingbotsing, twintig gewonden waarvan veertien ernstig. Bijna allemaal een vorm van hersenletsel. Ik mag morgen weer om 7:00u beginnen,' babbelde ik haastig.
    Op de een of andere manier was het werken in de medische wereld me zo gewoon geworden dat ik feitjes over mijn werkdag in één adem kon opratelen. Bridgett was altijd geïnteresseerd en dat stelde ik op prijs. Ik had het gevoel dat ze mijn werk serieus nam en dat vond ik erg belangrijk.
    'En hoe was jouw dag?' vroeg ik toen met een vriendelijke glimlach. Ik besefte me ineens dat ik dat nog helemaal niet gevraagd had.

    [ bericht aangepast op 12 aug 2016 - 0:25 ]


    I was an angel living in the garden of evil

    Bridgett Nicole Fournier

    "It is up to you to see the beauty in everyday things."
    'Hey Bri,' zei Emilia met een enthousiaste toon in haar stem waarna ze een kus op mijn wang drukte.
    'Graag, één rood wijntje moet kunnen. Misschien maak ik er wel twee van. Kettingbotsing, twintig gewonden waarvan veertien ernstig. Bijna allemaal een vorm van hersenletsel. Ik mag morgen weer om 7:00u beginnen,' Vertelde Emilia op een snel tempo. Ik luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had en schudde toen zachtjes mijn hoofd.
    'Dat klinkt als een zware dag, dan heb je dat wijntje wel verdient.' Constateerde ik lachend terwijl ik een slok nam uit mijn eigen bekertje.
    'En hoe was jouw dag?' Vroeg Emilia lachend. Ik keek haar even met een schuin hoofd aan en voelde toen een lach op mijn gezicht verschijnen.
    'Niet zo nuttig als die van jou in ieder geval. Ik had een vrije dag en die heb ik voornamelijk besteed aan schilderen. Dit is eigenlijk de eerste frisse lucht die ik binnen krijg vandaag.' Vertelde ik terwijl ik terug liep naar de tafel waar ik eerder had gestaan. Ik zag verschillende flessen wijn, maar geen speciale bekertjes. Ik draaide me naar Emilia toe.
    'Ik denk dat je genoegen moer nemen met een plastic bekertje.' Ik grijnsde en liet de wijn het bekertje vullen.
    'Alstublieft mevrouw.' Ik lachte kort en keek om me heen. Her en der waren mensen begonnen met dansen en een aantal van hen leek al behoorlijk aangeschoten. Ik gniffelde in mezelf waarna ik de laatste inhoud van mijn bekertje achterover gooide. Ik mikte hem in de prullenbak en pakte Emilia's hand waarmee ik haar een rondje onder mijn arm door liet draaien.
    'Je schoenen zijn geweldig.' Mompelde ik riching Emilia toen ik haar hand weer had losgelaten. Ik wist dat ze buiten haar werk altijd op hakken te vinden was en dat vond ik leuk. Ik zelf liep er zo af en toe op, maar ik kon het niet laten vaker mijn sneakers te dragen.
    'Er passen meer mensen in zo'n straat dan je zou denken.' Zeg ik lachend terwijl ik mijn ogen over de massa laat glijden.


    chaos makes the muse

    E M I L I A       J U L Y       F I T Z G E R A L D
    Twenty-five | British | neuro-surgeon trainee

    It's a beautiful day to save lives.

    Bridgett keek me even schuin aan en ik zag een lach op haar gezicht verschijnen. Automatisch lachte ik ook naar haar. Haar gezichtsuitdrukking had iets aanstekelijks en daarbij had Bridgett een mooie lach. Als ik eerlijk was, was niet alleen haar lach mooi, maar dat besloot ik nog even voor me te houden.
    'Niet zo nuttig als die van jou in ieder geval. Ik had een vrije dag en die heb ik voornamelijk besteed aan schilderen. Dit is eigenlijk de eerste frisse lucht die ik binnen krijg vandaag,' vertelde ze me toen, waarna ze naar de tafel liep waar de flessen drank klaarstonden. Na een korte observatie, draaide ze zich naar me toe.
    'Ik denk dat je genoegen moer nemen met een plastic bekertje,' zei ze met een brede lach, waarna ze een bekertje voor me vulde.
    'Alstublieft mevrouw,' zei ze met een lach. Dankbaar pakte ik het bekertje van haar aan.
    'Dank u wel,' antwoordde ik met een knipoog. Ik zette het bekertje direct aan mijn lippen en nam een flinke slok van de wijn. De wijn was niet bijzonder lekker, maar het warme gevoel van de alcohol die door mijn keel stroomde, maakte een hoop goed. Ik was eraan toe om rustig een drankje te drinken en met andere mensen te zijn dan mijn collega's. Even liet ik mijn blik over de straat glijden. Het was druk en er waren verschillende mensen aan het dansen. Ik keek toe hoe Bridgett haar bekertje leegdronk en daarna mijn hand pakte. Soepel liet ze me een rondje onder haar arm door draaien. Ik glimlachte even in mezelf. Bridgett's spontaniteit vond ik prachtig. Het was altijd gezellig met haar en ze maakte me aan het lachen.
    'Je schoenen zijn geweldig,' mompelde ze toen ze mijn hand weer had losgelaten. Ik schonk haar opnieuw een glimlach.
    'Er passen meer mensen in zo'n straat dan je zou denken,' zei ze toen met een lach. Even keek ik opnieuw naar de aanwezigen in mijn straat.
    'Dank je,' antwoordde ik, waarna ik mijn hand door mijn haar haalde. Even twijfelde ik of ik nog meer aandacht aan mijn uiterlijk had moeten besteden voor ik naar het feest was gegaan. Ik twijfelde of mijn outfit wel oké was en op de een of andere manier had ik het gevoel dat mijn haar er rommelig uitzag.
    'Jij ziet er anders erg goed uit, is daar een speciale reden voor?' vroeg ik toen. Ik betrapte mezelf erop dat ik flirterig klonk. Snel zette ik het bekertje aan mijn mond en nam een tweede slok van mijn wijn.
    'En je hebt gelijk, ik had ook niet verwacht dat er zoveel mensen zouden komen,' voegde ik toen vluchtig toe.


    I was an angel living in the garden of evil

    DAKOTA HOWLINGWOLF


          Wanneer ik eenmalig met mijn kijkers weet te knipperen, voel ik de handeling langzamer uitgevoerd worden dan normaal gesproken het geval zou zijn. Damn — wodka deed me meer dan ik in gedachten had. Wellicht zou het beter zijn om na deze cup over te gaan op gewoonweg cola, ook al had ik het gevoel dat ik daarmee loze beloften jegens mezelf aan het maken was.
          'Je weet nog steeds precies wat ik nodig heb.'
          Glimlachend geef ik een zachte tik tegen Alex' cup aan met die van mijzelf in de vorm van een soort proosten. "Dat mag ook wel, aangezien ik al een half jaar naast je woon. Zoiets behoren buren nu eenmaal van elkaar te weten."
          'Mijn boek is bijna af. Voor ik het opstuur, mag je het proeflezen. Je weet waar ik woon, toch?'
          Andrea's woorden doen me omhoog kijken van Alex' gezicht, waarna ik zachtjes knik. Volgens mij had ze nooit ofte nimmer verteld waar ze woont, maar door mijn politie—aanleg had ik dat zelf al achterhaald. Het was niet al te moeilijk gegaan, schijnbaar kon er vrijwel niets geheim blijven in deze straat en wist iedereen alles van elkaar.
          'Ik weet niet of ik nog een rondje met deze muziek kan verdragen. Alex? Jij zou wel met me dansen, toch?'
          Grijnzend neem ik een nieuwe slok van mijn wodkacola — dit de kans waar ik op aan het wachten was.
          "Eigenlijk vertelde Alex me net dat ze het leuk zou vinden om even te dansen met je vriend, Andy." Bij het uitspreken van mijn woorden kijk ik de jongeman met een lichte glimlach aan en knipoog snel zodat Alex het niet te zien krijgt. "Boyd, toch? Alex bijt niet. Geloof me, ze ziet er enger uit dat ze in werkelijkheid is. Oh, en op wat parkeerbonnen na heeft ze een schoon strafblad."
          Nadat ik een nieuwe slok van mijn cup heb genomen, kom ik er achter dat hij alweer voor de helft leeg is gedronken — wat was ik in Hemelsnaam aan het doen allemaal? "Wanneer kan ik langskomen?" Mijn plotselinge, botte woorden jegens Andy laten mezelf enigszins opschrikken. "Ik bedoel natuurlijk — Wanneer zou het uitkomen dat ik langskom?

    Bridgett Nicole Fournier

    "It is up to you to see the beauty in everyday things."
    'Dank je,' antwoordde Emilia waarna ze een hand door haar donkere haren haalde.
    'Jij ziet er anders erg goed uit, is daar een speciale reden voor?' Vroeg ze me. Ik keek haar even verrast aan, de flirterige toon in haar stem was me direct opgevallen en ik had hem niet verwacht. Ik wilde direct antwoorden terwijl Emilia een tweede slok van haar wijn, maar ze sprak vluchtig verder.
    'En je hebt gelijk, ik had ook niet verwacht dat er zoveel mensen zouden komen,' Ik luisterde hoe ze vakkundig van onderwerp veranderde en keek haar geamuseerd aan. Ik hield van flirten, het hoefde toch niet altijd wat te betekenen. En als dat wel zo was, had ik al heel wat mensen een verkeerd beeld voorgeschoteld.
    'Dat heb ik speciaal voor jou gedaan.' Zei ik lachend waarna ik een rondje om mijn eigen as draaide. Ik stopte abrupt en keek haar vragend aan.
    'Of bedoel je dat ik er normaal niet goed uit zie?' Ik keek haar quasi beledigd aan en al snel vormde zich een lach op mijn gezicht. Kort raakte ik haar schouder aan.
    'Grapje,' Ik lachte.
    'Deze witte blouse hangt al een aantal maanden in de kast omdat ik hem niet aan durf voor vlekken. Maar ja, misschien wordt ik hier wel dronken, zoals de meesten, en vallen die vlekken toch niet meer op.' Ik had door dat ik begon te ratelen en keek haar even schuldig aan.
    'Agh, ik praat alleen maar over mezelf.' Ik lachte even en gaf Emilia een knipoog.
    'Jij mag er anders ook wezen hoor.' Ik lachte en draaide me om naar de tafel met drank.
    'Ik neem nog wat.' Binnen een paar tellen was ik bij de tafel aangekomen en schonk opnieuw een bacardi cola in waarna ik terug liep naar Emilia.
    'Dit soort feestjes mogen ze vaker geven.' Lachte ik terwijl ik mijn bekertje tegen die van Emilia tikte.
    'Cheers!'


    chaos makes the muse

    Boyd Andrew Williams

    I don't say much but I listen a lot.


    'Ik weet niet of ik nog een rondje met deze muziek kan verdragen. Alex? Jij zou wel met me dansen, toch?' Ik kijk geamuseerd naar Andrea. Ik had haar nog nooit zien dansen of de indruk gekregen dat ze dat graag deed. Ik zag hoe er een grijns op het gezicht van Dakota verscheen.
    'Eigenlijk vertelde Alex me net dat ze het leuk zou vinden om even te dansen met je vriend, Andy.' Ik zag hoe Dakota zijn blik op mij richtte en lichtelijk naar me glimlachte. Ergens geloofde ik hem totaal niet, ik kende Alexandra helemaal niet en in de minuten dat ik nu bij haar stond had ik niet de indruk gekregen dat ze met me wilde dansen. En daarbij was ik zelf ook niet zo van het dansen, als ik wilde lukte het wel, maar het was niet iets wat ik heel graag deed. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen hij knipoogde. Ik had geen flauw idee wat hier aan de hand was en het liefst was ik in een rechte lijn terug naar mijn huis gelopen, maar ik vond dat ik dat niet kon maken en besloot alles rustig af te wachten. Ik keek even opzij naar Andrea, misschien in de hoop dat ze me kon helpen.
    'Boyd, toch? Alex bijt niet. Geloof me, ze ziet er enger uit dat ze in werkelijkheid is. Oh, en op wat parkeerbonnen na heeft ze een schoon strafblad.' Toen Dakota dat zei, kon ik er niks aan doen dat er een vage glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik vond dat Alexandra er helemaal niet eng of onaardig uit zag en kon zijn grapje wel waarderen.
    'Wanneer kan ik langskomen?' Hoorde ik Dakota vragen aan Andrea.
    'Ik bedoel natuurlijk — Wanneer zou het uitkomen dat ik langskom? ' Verbeterde hij zichzelf. Ik keek ze alledrie kort aan en luisterde naar wat de anderen te zeggen hadden.


    chaos makes the muse

    E M I L I A       J U L Y       F I T Z G E R A L D
    Twenty-five | British | neuro-surgeon trainee

    It's a beautiful day to save lives.

    'Dat heb ik speciaal voor jou gedaan,' antwoordde Bridgett lachend, waarna ze een rondje om haar as draaide. Even haalde ik mijn wenkbrauwen op. Ik kon niet goed bepalen of haar opmerking sarcastisch bedoeld was, of dat ze het meende. Voor ik duidelijkheid kon vragen, stopte ze abrupt en keek ze me vragend aan.
    'Of bedoel je dat ik er normaal niet goed uit zie?' ging ze verder, waarna ze zo beledigd keek, dat ik wist dat het acteerwerk moest zijn. Inderdaad verscheen er al snel een glimlach op haar gezicht. Ze raakte even mijn schouder aan.
    'Grapje. Deze witte blouse hangt al een aantal maanden in de kast omdat ik hem niet aan durf voor vlekken. Maar ja, misschien wordt ik hier wel dronken, zoals de meesten, en vallen die vlekken toch niet meer op,' vertelde ze snel, waarna ze me even schuldbewust aankeek. Ik schonk haar een glimlach. Haar gebabbel vond ik gezellig.
    'Agh, ik praat alleen maar over mezelf. Jij mag er anders ook wezen hoor,' zei ze, waarna ze me een knipoog gaf. 'Merci,' zei ik met een lach.
    'Ik neem nog wat,' deelde ze mede, waarna ze richting de tafel met drank liep. Al snel kwam ze terug met een bekertje.
    'Dit soort feestjes mogen ze vaker geven. Cheers!' zei ze met een lach, waarna ze mijn bekertje aantikte. Ik knikte even. Opnieuw nam ik een slok wijn. De vloeistof brandde even in mijn keel en ik wist niet of ik het mezelf verbeeldde, maar ik had het idee dat de alcohol nu al zorgde voor een waas in mijn hersenen. Ik voelde hoe ik losser begon te worden en terwijl ik naar Bridgett keek, voelde ik dat ik me extra flirterig voelde.
    'Dus, als jij je echt zo mooi hebt gemaakt speciaal voor mij, stel ik voor dat je even met me gaat dansen,' zei ik waarna ik op mijn onderlip beet. Ik duwde een pluk haar achter mijn oor en nam een grote slok wijn. Het daarna lege bekertje zette ik op een tafeltje en ik stak mijn handen naar haar uit.
    'Alsjeblieft,' zei ik daarna met grote ogen.
    'Ik heb een zware dag gehad en als ik iets kan gebruiken op het moment is het dansen met een mooie meid als jij,' deed ik er nog een schepje boven op. Ik hoopte dat Bridgett mijn geflirt niet vervelend vond en dat ze met me zou dansen. Ik had inderdaad iets fijns nodig om mijn gedachten te verzetten.


    I was an angel living in the garden of evil

    Alexandra 'Alex' Wilson
    'The sun is shining and so are you.'


    'Ik woon hier nu zo'n drie jaar als ik het goed heb.' Mijn ogen gleden weer naar de man die naast Andy stond - als ik het goed had heette hij Boyd, maar door de alcohol duurde het wat langer voor ik alles opgeslagen had. Boyd woonde hier dus zo'n jaar langer dan Andrea, en van ons vieren was ik dus degene die hier het kortste woonde, iets wat me overigens niet verbaasde.
    'Ik heb je hier nog niet vaak gezien, werk je net zo hard als onze politieagent hier? Of studeer je nog?' Ik knikte even naar Dakota, voor ik mijn blik weer op niets of niemand in het bijzonder richtte.
    ‘Mijn boek is bijna af.’ Deze woorden kwamen bij Andy vandaan, en leken gericht op Dakota aangezien ze hem aan keek. ‘Voor ik het opstuur, mag je het proeflezen. Je weet waar ik woon, toch?’ Nu gleden mijn ogen even naar Dakota, om niet veel later weer terug te gaan naar Andy. Ik wist wel dat ze aan een boek bezig was, waarvoor ze afspraken had gehad met Dakota voor de echte, juiste feiten, maar ik had niet verwacht dat ze al bijna klaar zou zijn.
    'Ik weet niet of ik nog een rondje met deze muziek kan verdragen. Alex? Jij zou wel met me dansen, toch?' Nu keek ik Andy vol verbazing aan, en mijn wenkbrauwen kropen weer omhoog. Ik was geen super goede danser wanneer ik nuchter was, en nu ik al aardig wat drank op had, was ik er heilig van overtuigd dat ik op dat gebied nu echt verschrikkelijk zou zijn. Maar voor ik een antwoord kon geven, was Dakota me net voor.
    'Eigenlijk vertelde Alex me net dat ze het leuk zou vinden om even te dansen met je vriend, Andy. Boyd, toch? Alex bijt niet. Geloof me, ze ziet er enger uit dat ze in werkelijkheid is. Oh, en op wat parkeerbonnen na heeft ze een schoon strafblad.' Ik schudde mijn hoofd even, terwijl ik Dakota aankeek.
    'Ik ben niet zo'n danser, maar als jullie twee meegaan, kan ik wel een poging wagen.' Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, terwijl ik zowel Dakota als Boyd kort aankeek.
    'En nee, ik bijt inderdaad niet. Ik zie er ook niet eng uit, alleen wanneer ik net wakker ben - maar daar heeft iedereen wel last van. En iedereen heeft parkeerboetes, tenminste, daar ga ik vanuit.' Er verscheen een lichte frons in mijn voorhoofd, voor ik de laatste paar woorden opnieuw afspeelde in mijn hoofd. Ik had onzin uit staan kramen - blame it on the alcohol.
    'Wanneer kan ik langskomen?' Deze woorden zorgden ervoor dat de frons in mijn voorhoofd nog even zichtbaar bleef, aangezien ik zo'n toon absoluut niet van Dakota gewend was.
    'Ik bedoel natuurlijk — Wanneer zou het uitkomen dat ik langskom?' Dat klonk in ieder geval al een stuk beter, en het paste beter bij hem. Ik nam nog een slok van het mengsel wat Dakota voor me mee had genomen, en opnieuw bleef er een branderig gevoel achter in mijn keel. Het was niet storend, het voelde namelijk eerder prettig. Opnieuw gingen mijn ogen langs de vele gezichten om te zien of er voor mij nog meer bekende gezichten aanwezig waren, maar de enigen die ik echt kende buiten dit groepje om waren Raphaël en Estebe, die wel aan elkaar vastgeplakt leken te zijn op dit moment. Ik haalde even diep adem, voor ik de inhoud van mijn beker - welke nog zeker voor drie kwart vol zat - in één keer achterover sloeg.
    'Goed, wie gaat er mee dansen?'


    Faith is everything.

    Bridgett Nicole Fournier

    "It is up to you to see the beauty in everyday things."
    Ik keek toe hoe Emilia knikte en opnieuw een slok wijn uit het bekertje nam. Ik nam zelf ook een grote slok van het goedje dat in mijn bekertje zat. De alcohol brandde achter in mijn keel, maar het voelde niet vervelend. Ik merkte dat Emilia naar me keek en ik keek nieuwsgierig haar kant op.
    'Dus, als jij je echt zo mooi hebt gemaakt speciaal voor mij, stel ik voor dat je even met me gaat dansen,' Ik hoorde opnieuw een flirterige ondertoon in haar stem en ik zag hoe ze kort op haar onderlip beet. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en ik wist zeker dat er een plezierige twinkeling in mijn ogen te zien was. Ik keek haar geamuseerd aan terwijl ze een pluk haar achter haar oor streek en haar bekertje wijn leeg dronk en wegzette. Emilia stak haar handen naar me uit en keek me met grote ogen aan.
    'Alsjeblieft, ik heb een zware dag gehad en als ik iets kan gebruiken op het moment is het dansen met een mooie meid als jij,' Ik sloeg de laatste inhoud van mijn bekertje in een keer achterover en zette het bekertje op tafel. Ik keek haar breed grijnzend aan en legde mijn handen in die van haar.
    'Omdat je het zo lief vraagt.' Zei ik terwijl ik haar een flirterige knipoog gaf.
    'En daarbij heb ik ook wel zin om te dansen.' Ik trok Emilia mee naar een legere plek en ving haar blik.
    'Laat maar zien wat je kunt.' Ik lachte en keek haar afwachtend aan.


    chaos makes the muse

    E M I L I A       J U L Y       F I T Z G E R A L D
    Twenty-five | British | neuro-surgeon trainee

    It's a beautiful day to save lives.

    Ik keek met een lach toe hoe Bridgett haar drankje achterover sloeg en vervolgens het bekertje op tafel zetten. Ze keek me met een brede grijns aan en legde toen haar handen in de mijne. Kort voelde ik een tinteling door mijn lichaam trekken, maar ik probeerde dit niet te laten merken.
    'Omdat je het zo lief vraagt,' vertelde ze me, met een flirterige knipoog.
    'En daarbij heb ik ook wel zin om te dansen,' voegde ze daaraan toe, waarna ze me mee trok naar een rustigere plek in de straat. Opnieuw keek ze me aan.
    'Laat maar zien wat je kunt,' lachte ze, waarna ze me duidelijk afwachtend aankeek. Ik kon het niet laten om ook even te lachen. Langzaam liet ik haar handen los, al was ik die het liefst vast blijven houden. Kort luisterde ik naar de muziek, waarna ik als vanzelf mijn lichaam op de maat begon te bewegen. De klanken en beats zorgden ervoor dat ik mijn heupen soepel begon te bewegen. Langzaam voelde ik hoe de gespannen spieren in mijn lichaam wat losser werden. Kort keek ik Birdgett aan. Ik wist dat er iets uitdagends in mijn blik lag, maar het was te laat om dit nog bij te stellen. Daarbij vond ik het leuk om met haar te flirten, aan haar reactie kon ik opmaken dat ze er weinig moeite mee had.
    'En jij, mademoiselle? Ga je mij ook laten zien hoe goed je kunt dansen?' vroeg ik haar met een lach.

    [ bericht aangepast op 15 aug 2016 - 17:54 ]


    I was an angel living in the garden of evil