Hier begint ht volgende avontuur....
Never grow up, it's a trap.
Quizlet High School-3 - Speeltopics
-
24 juli 2016 - 10:41
29 juli 2016 - 12:55
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Annoyed
× Mentions: Jo
Jo begint te hoesten, alsof ze stikt in de bloem. Oké, misschien dat ik iets te hardhandig was, maar ze moet dan ook niet tegen me ingaan. Het is immers voor haar eigen bestwil en ik geloof toch echt dat ik de situatie op dit moment beter in kan schatten. Wanneer ze eindelijk weer op adem is, begint ze tegen me te mopperen.
'Jij bent hier anders heen gestuurd om je straf uit te zitten als docent, je wil dit werk helemaal niet doen en ik denk niet dat je een zwak of zielig geval bent!'
Tch, wat weet zij ervan.
'Tch, dat eerste is niet eens waar. Ik ben nergens voor gestraft. Zo zit Erwin niet in elkaar.'
Een snee verschijnt in haar hand. Ik word echt ziek van die stomme magie.
'Je hebt geen idee van magie en magische dingen, laat iemand die dat wel weet het dan doen!'
Ik heb eerlijk gezegd geen idee waar ze het nu over heeft. Het zal dan ook wel. Desondanks heb ik geen zin om als een of andere voodoo pop alles over me heen te laten komen, alleen omdat ik niet weet wat het is. Had ik me in dat geval anders ook op moeten laten eten door een Titan, alleen omdat ik niet eens weet wat ze precies zijn? Wat een stomme logica. Ik heb de neiging om een opmerking te maken over het geschreeuw van haar, maar ik houd me in. Ze is waarschijnlijk nu wel weer op haar plek gezet. Vervolgens begint Jo uit te leggen dat ze niet eens magie kan gebruiken vanwege de armbanden. Ah, wat een kleine leugenaar is het ook. Ik kijk haar aan.
'Ah, dus je loog tegen me. Het is goed om te weten dat ik er niet volledig op kan vertrouwen dat je je niet volledig in de problemen werkt.'
Jo lijkt niet echt meer naar me te luisteren. Met gesloten ogen ligt ze op de grond. Ze mompelt iets over nog meer pijn hebben en dat het mijn schuld is. Ik heb nogmaals geen idee waar ze het nu weer over heeft.
'Misschien moet je in het vervolg dan ook eerlijk zijn.'
Ik kijk op haar neer, nog altijd wachtend op wat ze gaat doen. Ik kan haar immers niet hier achterlaten en ik ben ook zeker niet van plan dat te doen. Niet zolang Rumple hier nog vrolijk rondwandelt.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
29 juli 2016 - 16:25
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
'Tch, dat eerste is niet eens waar. Ik ben nergens voor gestraft. Zo zit Erwin niet in elkaar.' ik kijk hem aan, Erwin dit Erwin dat, ugh! Ik word gek van die Erwin, of gewoon van Levi... Ik kijk naar de wonden, ze zijn al bijna weg, gelukkig is die allergie niet zo erg en werkt de bloem ook nog, anders waren die krassen er nog wel. Levi is een goed mens, al laat hij dat niet zien. Hij heeft wel die bloem in mijn mond gedrukt omdat hij mij wou 'redden'. Langzaam sta ik op. Ik glimlach even met de gedachten dat hij me wou redden. Ik kijk langs Levi heen, precies naast hem, dat je staart naar iets en dat verder alles eromheen vervaagd. De pijn is al minder dus de bloem heeft gewerkt. Toch voel ik dat ik er nog wel extreem bleek uit zie maar veel blauwe plekken zijn weg, ik vloek even in mezelf, hij had diegene moeten zijn, hij had die vervloekte bloem moeten eten!
'Ah, dus je loog tegen me. Het is goed om te weten dat ik er niet volledig op kan vertrouwen dat je je niet volledig in de problemen werkt.' Ik schrik op uit mijn gedachten. “Wat? Sorry ik zat niet te luisteren…” mompel ik voordat ik na zit te denken over zijn woorden, ik had het wel verstaan… Ik herstel mezelf snel, 'Misschien moet je in het vervolg dan ook eerlijk zijn.' Ik glimlach sarcastisch, “Dat is het probleem, ik ben niet eerlijk…” ik kijk nog steeds langs hem, net langs zijn hoofd, ik praat wel maar het voelt alsof ik op dit moment geen ziel heb, ofja, zo klinkt mijn stem…
Ik draai me langzaam om en loop naar een raam, vanuit daar had ik zicht over de keuken, ik keek naar binnen en het laatste wat ik zag was dat The Dark One flauwviel, ’Je zal geen volledige macht over mij krijgen.´ hoor ik hem nog net zeggen, maar hij klonk niet als The Dark One, zou het dan toch? Ik zie alles weer voor me, zijn stem in mijn hoofd, de kamer, de dolk… Zou hij hebben gewonnen van The Dark One? Ik sperde mijn ogen wijd open als ik merk dat zijn ogen veranderen van kleur en dat er schuim uit zijn mond komt. Ik ren naar de voordeur en laat Levi alleen, mijn vader moet gered worden, hij haalt het niet! “Pap!” schreeuw ik in paniek als ik aan de deur trek, hij zit op slot, “Pap! Alsjeblieft!” mijn stem is schor en er lopen tranen over mijn wangen, “Pap kom terug!” schreeuw ik nog eens terwijl ik hard aan de deur trek, geen beweging, “Alsjeblieft…” fluister ik voordat ik in huilen uitbarst, en dit kwam niet door die vloek, ik zag hem daar sterven terwijl ik niets kon doen.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
30 juli 2016 - 12:53
30 juli 2016 - 16:50
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Anonyed
× Mentions: Jo
Jo kijkt me aan. Eerst lijkt ze wat geërgerd te zijn, maar de blik trekt niet veel later bij. Ze komt overeind en glimlacht zelfs even. Tenminste, zo lijkt het. Wel kijkt ze compleet langs me heen. Probeert ze mijn blik soms te vermijden?
'Wat? Sorry ik zat niet te luisteren...'
Ik frons. Ugh, wat is ze soms irritant. Het ergste is nog dat ze me blijkbaar wel gewoon heeft gehoord. Waarom doen vrouwen dat, zeggen dat ze iets niet gehoord hebben terwijl ze het prima hebben verstaan? Het is zo irritant.
'Misschien moet je in het vervolg dan ook eerlijk zijn...'
Pardon? Wanneer heb ik gelogen dan?
'Oh? En hoezo ben ik niet eerlijk?'
Later legt ze uit dat het probleem is dat ze gewoonweg niet eerlijk is. Goh, newsflash, daar was ik nog niet achter. Desondanks klinken haar woorden leeg. Even leeg als haar ogen, die nog altijd langs me heen staren. Ik vraag me af of er soms iets aan de hand is. Oké, waarschijnlijk is er wat aan de hand, maar gezien ze duidelijk niet eerlijk is, zal ze het me niet rustig uit gaan leggen. Daar ben ik zeker van. Uit het niets draait ze zich om en begint ze terug naar het huis te lopen. Oh God, ze is toch nu niet bezeten of iets dergelijks...
'Jo, wat ga je doen?'
Vervolgens begint ze naar de deur te rennen. Ik besluit achter haar aan te lopen, al is het op een rustig tempo. Ik ben immers niet in staat om nu te gaan rennen. De pijn. Alles doet pijn. Had ik die bloem zelf op moeten eten? Nee, geen denken aan. Jo was er nog slechter aan toe. Jo staat nu aan de deur te trekken, terwijl ze wanhopig om haar vader roept. Het lijkt erop dat de deur op slot is. Zou ik?.. Het is waarschijnlijk het beste dat ik nu voor haar zou kunnen doen. Ugh, ik begin een goedzak te worden. Daar moet ik zo snel mogelijk weer vanaf. Ik leg een hand op haar schouder.
'Laat mij maar even...'
Vervolgens dwing ik haar een stap opzij. Goed, slot dus. Ik heb vroeger vaak genoeg dit soort sloten opengebroken, dus dit zou in een minuut gedaan moeten zijn. Het enige verschil is dat ik nu kracht noch de middelen heb om het open te breken. Ik doe mezelf eigenlijk alleen nog maar meer pijn door te proberen het slot open te wringen. Ik ben er nu wel zeker van dat mijn pols is gekneusd, ugh. Stom slot.
'Ugh, gooi maar gewoon een ruit in, ofzo.'
Ik klink wat geïrriteerd. Ik doe dan ook geen moeite neutraal te klinken. Waarom zou ik? Alles irriteert me op dit moment. Alles. Ik kan niet wachten tot ik weer naar huis mag.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
30 juli 2016 - 23:12
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
Ik zie dat mijn vader op de grond ligt, zijn magie overal, alles verplaatst, alles vliegt, hij heeft niets meer onder controle. Paniekerig sla ik tegen de deur.
'Laat mij maar even...' ik kijk opzij als ik een hand op mijn schouder voel, Levi, ik lach even opgelucht en doe een stapje opzij. Zou het hem lukken? Hij slaat er wel de hele tijd op, of wat hij er ook mee doet, ik heb geen verstand van sloten open maken, alleen met magie, maarja, die stomme armbanden heb ik om...
Na een tijdje lijkt Levi er genoeg van te hebben, 'Ugh, gooi maar gewoon een ruit in, ofzo.' Ik kijk Levi verbaast aan, hij klinkt geïrriteerd, wat extreem raar is voor hem...
"Een raam..." mompel ik weer emotieloos, hij zou me nu wel raar vinden, wat hij sowieso al deed, want ja, ik ben het... Ik keek Levi rustig aan en liep naar het raam, kalm, extreem kalm... Ik ga voor het raam staan, kijk met een korte blik naar binnen, kijk weer net naast Levi en geef een dikke mep tegen het glas waardoor het meteen kapot is. Mijn gezicht houd ik in de plooi zodat je niet kon zien dat ik veel kracht zette.
Ik voelde dat mijn hand pijn deed, "Dat deed pijn..." zeg ik droog, nu pas wend ik mijn blik af van naast Levi. Ik grijp de zijkant van het raam vast, wat pijn deed, en sprong naar binnen. Daar kwam de emotie al weer, "Pap! Pap ben je oké?" ik kon het antwoord al raden en wachtte niet op zijn antwoord.
Ik pakte een drinkglas, deed er water in en gooide het water over mijn vader heen, geen idee waarom maar iets in me zei dat het zo moest.
Ik knielde naast hem neer, "Pap alsjeblieft, zeg iets!" smeek ik.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
31 juli 2016 - 11:50
31 juli 2016 - 23:38
Peter Pevensie
"Hé, je kijkt uit op mijn kamer!" zegt Ariël lachend, "Daar slaap ik!" ze wijst naar het raam tegenover mijn raam. Ze was blijkbaar achter me aangekomen. Ik lag haar toe. "Dan ben ik bang dat ik de gordijnen voortaan moet dichthouden." zeg ik al lachend waarna ik mijn koffer pak en deze op mijn bed laat neerploffen. Ik kijk de kamer nog eens rond. "Hier kan ik wel aan wennen." het zwarte gedeelde van kamer had ik expres geen blik toegeworpen. Als ik mijn koffer open is het eerste wat zichtbaar is het zwaard van Hoge Koning Peter de Machtige en Wolvendoder. Voorzichtig haal ik deze eruit en ik maak een paar soepele zwaai bewegingen mee. Ik was vergeten dat Ariël nog in de kamer was. Het leek nu net alsof ik indruk wilde maken. Snel legde ik het zwaard weer in de koffer. "Sorry," kuchte ik. "Ik was even vergeten dat je er nog was."If no one else will defend the world then I must
1 aug 2016 - 13:57
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Anonyed
× Mentions: Jo
Jo werpt me een verbaasde blik toe. Ik heb geen idee waarom. Verbaast het haar soms dat het me niet lukt met dat pokkeslot? Want in dat geval tja, ik ben geen God die alles kan. Ik heb mijn best gedaan, maar ik ben op dit moment gewoon te zwak, hoe suf het ook klinkt. Ik zucht. Voorheen voelden mensen zich altijd veilig in mijn omgeving. Althans, dat is wat er werd gezegd. Ik kon alles aan. Geen Titan was te sterk voor me. Ik weet nog wel hoe er werd gezegd dat mijn "talent" anderen inspireerde om te vechten. Mensen die nu allemaal dood zijn. Het is wat dat betreft waar dat alleen de sterkste overleven en de zwakke sterven. Maar nu, op dit moment, ben ikzelf de zwakkeling. Zo voel ik me tenminste. Ik sta te trillen op mijn benen, mijn bovenlichaam zit nog altijd onder de wonden en littekens en mijn gezicht ziet nog altijd bleek. Toch is dat niet eens het ergste. Was het maar zo. Nee, het feit dat ik niet eens Jo heb kunnen beschermen, dat zit me dwars. Jo, die nu emotieloos naar het raam kijkt. Ze luistert wel naar me, merk ik tot mijn verbazing op. Ze tikt namelijk de ruit in, waarna ze droogjes opmerkt dat het pijn doet. Ze kijkt me nog steeds niet aan. Ik heb geen idee waarom, al zou het me niets verbazen als er iets mis is. Jo klimt door het raam naar binnen. Ik kijk haar even na. Moet ik haar achterna gaan? Ik besluit het te doen. Stel je voor dat er iets gebeurd. Voorzichtig klim ik naar binnen. Uiteraard haal ik er het een en ander bij open, want ik ben niet behendig genoeg om het glas dat er nog in zat te ontwijken. Niet dat het heel ernstig is. Het zijn slechts een paar krassen. Het is niets in vergelijking met mijn andere verwondingen. Binnen zie ik Jo naast Rumple op de grond zitten. Rumple's gezicht is drijfnat en ik zie bij Jo een glas liggen. Waarschijnlijk heeft ze water over hem heen gegooid. Of heeft hij dat soms zelf gedaan?
'Jo, wat is eraan de hand?'
Ik blijf op een paar meter afstand staan, gezien ik alleen in wil grijpen als ik zie dat het fout gaat. Het heeft geen zin om er op mijn knieën bij te gaan zitten. Sterker nog, ik wil het niet eens. Als het aan mij ligt, steek ik de man nu direct neer. Hij vormt immers een gevaar voor iedereen hier. Desondanks heb ik niet het idee dat Jo dat zomaar toe zou laten en ik ben niet in staat het gevecht nu met haar aan te gaan. Ik leun lichtjes op de vensterbank en kijk vanaf daar toe. Meer kan ik toch niet doen.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
2 aug 2016 - 15:24
2 aug 2016 - 16:28
Ariël Greenleaf
"One step closer"
"Dan ben ik bang dat ik de gordijnen voortaan moet dichthouden." zegt Peter lachend terwijl hij zijn koffer pakt, ik kijk hem nep boos aan, "Gemenerd..." zeg ik lachend, "Hier kan ik wel aan wennen." ik keek Peter even aan, Joey was bij Avan zijn stukje, ach het maakt me niet zoveel uit... Ik loop naar het raam en doe het open, de frisse wind gaat door mijn haar, ik staar even naar buiten en ga in het venster zitten. Ik draai mijn hoofd weer naar Peter en zie dat hij met zijn zwaard bezig was, hij kan het wel goed... "Sorry," kuchte hij toen hij weer naar me keek, "Ik was even vergeten dat je er nog was." ik glimlachte,
"Doen meer mensen..." zeg ik luchtig terwijl ik mijn benen optrok en weer naar buiten keek, "Veel meer..." zeg ik er nog zacht achteraan.
"Ariël ik heb je zo gemist!" er kwam Orc naar me toe lopen en veranderde daarna meteen in een knappe jongeman. Ik rende naar hem toe,
"Ik was bang dat je dood was!" hij grijnsde, "Natuurlijk niet..." ik gaf hem lachend een stomp, "Sukkel..." glimlach ik, "Hoe noemde je mij!?" vroeg hij lachend terwijl hij me optilde, "Nee! Odin zit me neer!" gil ik, "Hoe noemde je me?!" lachend zette hij me neer, "Sukkel..." er verschijnt een speelse lach op mijn gezicht.
Snel veeg ik de eenzame traan op mijn wang weg, Odin... Ik weet niet waar hij is, hij zou ook naar deze school gaan maar ik weet niet of hij nog leeft... We hielden van elkaar, ik zou hem altijd herkennen al is hij een orc...
Ik keek weer naar Peter, "Nu was ik even vergeten dat je er was..." zeg ik glimlachend.
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
'Jo, wat is eraan de hand?' hoor ik achter me, aan traan glijd over mijn wang. Hij mag niet dood zijn, niet nu, niet morgen, niet overmorgen, zelfs niet over 20 jaar... Ik haalde even diep adem om iets te zeggen maar verslikte me in de lucht toen ik zag dat mijn vader zijn ogen open deed, zwart... Ik schoof een stukje naar achter maar al snel werden zijn ogen weer blauw. Nog een traan kwam over mijn wang, deze traan was van opluchting, denk ik...
Ik merkte dat Rumple probeerde te zitten maar dat het steeds mislukte, ik had de neiging om te helpen maar ik bleef zitten, mijn lichaam zei dat ik het niet moest doen. 'Waarom?' vroeg hij met een schorre stem, ik hou niet van dit soort vragen. Ik stond snel op en liep naar de keuken, rommelde zenuwachtig in de kastjes tot ik eindelijk iets tegen zijn keel had, want ja, de bloem was al opgegeten door iemand die Jo heet. Ik snelde terug naar Rumple en gaf hem het 'snoepje' tegen zijn keel, "Eet op..." zeg ik zacht maar bevelend.
Langzaam kijk ik naar Levi die er nog steeds 'staat' "Gaat het?" vraag ik aan hem en sta op, ik pak een stoel en zet hem neer zodat Levi kan gaan zitten, dan pak ik nog een stoel en zet hem bij Rumple neer zodat hij ook kan gaan zitten, of een poging kan doen om te gaan zitten. Zelf blijf ik staan en wacht op de twee hun reactie.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
3 aug 2016 - 1:05
3 aug 2016 - 18:34
BastetCat schreef:
Hoe laat is het op dit moment??
Rond avondeten
Jullie mogen allemaal wel verder met het avondeten hoor
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
5 aug 2016 - 11:35
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Confused
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Jo beantwoorde mijn vraag niet, helaas. Nu wist ik nog niet wat er speelde. Een enkele traan biggelde over haar wang. Ik besteedde er geen aandacht aan. Waarom huilde ze om die vent? Ik snapte er niets van. Toen opende Rumple zijn ogen. Ik keek het vanaf een afstandje toe. Het zag ernaar uit dat zijn ogen hun blauwe kleur weer terug hadden. Was dat een goed teken? Jo leek in ieder geval opgelucht. Ik bleef staan waar ik stond. Hij probeerde rechtop te gaan zitten, maar het lukte hem niet. Uiteindelijk vroeg hij zich hardop af waarom. Dat was het moment dat Jo weg liep, naar de keuken. Ik bleef alleen achter met Rumple. Niet dat ik veel deed, integendeel. Ik bleef staan waar ik stond en hield alles in de gaten. Ik leunde nog steeds op de vensterbank, al begonnen mijn armen vermoeid te raken, om maar niet te spreken van mijn gekneusde pols. Gelukkig kwam Jo alweer gauw terug. Ze gaf hem iets en zei dat hij het op moest eten. Waarom zorgde ze voor hem? Als het aan mij lag, dan waren we hier allang weg.
'Gaat het?'
Het duurde even voordat ik door heb dat Jo het tegen mij heeft, ondanks ze wel naar me toe gedraaid zat.
'Ja hoor..'
Tegen de tijd dat ik het antwoord had gegeven, had ze al een stoel bij me neergezet. Ik keek haar na, terwijl ze een stoel bij Rumple zette. Daarna keek ze ons afwachtend aan. Blijkbaar was ze zelf niet van plan te gaan zitten. Ik vroeg me af hoe lang ze hier nog wou blijven. Eigenlijk wou ik gewoon terug naar de school. Een bezoekje aan de ziekenboeg zou voor mij waarschijnlijk niet overbodig zijn, al zou het waarschijnlijk betekenen dat ik dat irritante wijf weer tegen zou komen. Daar had ik nu weer geen zin in, om eerlijk te zijn. Ik wierp een blik richting de stoel. Het was verleidelijk om te gaan zitten. Mijn lichaam was gewoon op en dat was iets waar ik niet aan gewend was. Desondanks wou ik eigenlijk niet hier gaan zitten. Maar had ik een keus? Niet als ik naar mijn lichaam luisterde. En hoeveel kan ik nu doen als er iets fout gaat? Ik had eigenlijk geen keus, dus ging ik tegen mijn zin zitten.
'Dankje,' mompelde ik.
Ik sloeg mijn benen over elkaar en rustte met mijn hoofd tegen de leuning. Ja, dit was beter dan blijven staan, dat was een ding dat zeker was. Desondanks bleef ik alles scherp in de gaten houden. Ik voelde de dolk in mijn achterzak zitten. Als het nodig was, zou ik hem kunnen doden. En als het nodig was, dan zou ik het ook doen, zonder enige twijfel. Zelfs al zou Jo er niet achter staan.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
8 aug 2016 - 10:00
9 aug 2016 - 13:22
IPHIGENEIA CALANTHE SNOW
Seventeen | The Hunger Games | Feeling stressed
Talking to Francisco
Outfit | Kamer
Etenstijd. De tijd waar ze al de gehele dag op zat te wachten. Het was een bewogen dag in het leven van Iphigeneia geweest, wakker worden naast Francisco en daarna het hartverscheurende nieuws van Genoveva. Nu ze het wat beter had kunnen verwerken had Ivy ook wat meer rust in haar hoofd. Haar lichaam lag stilletjes op haar bed in het slaapvertrek van de school. Naast haar lag hij, diegene die haar zowel rust als vreugde kon brengen. Verdriet en angst nam hij voor haar weg. Ook als ze een aanval had, was hij er voor haar. Het kalmerende effect wat Francisco op haar had was onbesuisd, daarom draaide ze haar gelaat naar hem toe. Ze bekeek hem even goed en pakte daarna vanuit haar nachtkastje een boek, haar favoriete boek. Op een kast, zo'n drie meter van het bed af, stond het terrarium van haar kousebandslang. Het beestje heette Arcamedis en Iphigeneia had hem inmiddels al twee jaar. Het was een waterslang en hij had een blauw met zwarte kleur. Ivy is altijd trots geweest om zo'n mooi huisdier te hebben en vertelt dan ook vol overgave over haar slang.
De veel te wijde joggingbroek en de sweater van Frank waarin ze haar lichaam verhuld had, konden echt niet meer. Ze rolde naar het einde van het bed en legde haar boek in haar nachtkastje. "Ik ga me even omkleden, zullen we daarna naar de eetzaal gaan?" Haar vraag rolde soepeltjes van haar lippen terwijl ze over haar schouder naar Francisco keek. Vervolgens liep ze richting haar mahoniehouten kast en pakte ze er wat kleren uit. Haar volledige make-up doen vond ze niet nodig, dus dat liet ze maar zitten. Een korte opfrisbeurt was wel nodig. Met een paar korte stappen kwam ze in haar badkamer aan. haar telefoon lag er nog van toen ze naar het toilet was geweest en even het nieuws had gelezen. Dus ze besloot om er maar het beste van te maken en zette zachte muziek op. Al snel klonk lambada, haar favoriete Braziliaanse nummer, door de badkamer heen. De vrolijke tonen galmde hevig terwijl ze het joggingpak uitdeed. In de spiegel keek ze kort naar haar ontblootte lichaam, ze moest eerlijk bekennen dat ze vrij trots was op haar gespierde lichaam. Maar dit was geen tijd voor zelfadoratie, ze moest zich omkleden om vervolgens te gaan eten.
Haar lokken waren keurig gekamd en vormden nu een stijl geheel langs haar gestructureerde gezicht. Haar blanke huid zag er weer helder en stalend uit nadat ze het even had gewassen, wat Iphigeneia betrof kon ze haar kleding aandoen. Een zwarte, wollen trui werd over haar hoofd getrokken en vervolgens deed ze ook nog een zwart leren kokerrok erbij. Waarschijnlijk wilde ze er een paar gympen of hoge laarzen bij doen, maar ze was nog niet zeker. Toen ze haar tas pakte om er producten zoals deodorant en mintsnoepjes in te doen, vielen haar kristalblauwe ogen op haar telefoon. Een notificatie kwam naar boven. Ze liep naar de andere kant van de badkamer en bekeek het scherm. Te laat. Te laat?. Dat kon toch niet? Een overweldigend gevoel kwam over de blondine heen en ze had het gevoel alsof zelfs ademen moeilijk werd. Maar het stond er toch echt, één week te laat. Precies één week. "Frank!" Riep ze hem vanuit de badkamer. Haar toen klonk zwak terwijl ze op de toiletbril plaatsnaam. "We moeten even praten..." Klonk er aarzelend. Dit had ze niet geanticipeerd, dit kon niet. Haar wereld stond ondersteboven en ze legde haar hoofd in haar handen. Dit kon niet waar zijn.
The female is the deadliest of the species.
You are either with me, or against me.
Up with the sun. Gone with the wind.
