Titel nodig voor OP:) - Story problemen

Een warmtegolf kwam over Scarlett Rizzo's rug heen toen ze samen met haar familie door de straten liep. Ze waren gaan wandelen: Scarlett's broertjes en zusje rende vooruit, hun ouders liepen met de kinderwagen en zij was achteraan met de oortjes van haar telefoon in. De muziek schalde door haar oren heen terwijl ze onopgemerkt de weg in de gaten hield. Blijkbaar was het toch niet goed genoeg, want Scarlett merkte niet dat ze werd gevolgd. Plotseling werd ze van achter vast gegrepen en tegen de muur aan gegooid. Alsof dat nog niet genoeg was om zich opnieuw te moeten oriënteren, werd er ook nog eens een mes voor haar gehouden.
'Scarlett... Wat fijn je hier te zien.'
'Jesse.'
'Inderdaad.'
Door de klap tegen de muur en het gepraat hadden beiden ouders zich omgedraaid en toeschouders geworden van een gevaarlijk spel.
'Luister, Scar, ik heb een opdracht voor je.'
'Ik doe niet meer mee, vergeten?'
'Nee hoor, maar dat maakt het juist desde leuker.'
'Jesse, ik heb mijn eigen leven nu. Laat me gaan.'
'Dat zou ik graag doen, meissie. Of toch niet... Maar deze opdracht kan alleen jíj doen.'
'Zoek lekker een ander pispaaltje.' Scarlett wou weg lopen, maar het mes werd tegen haar keel aan gehouden.
In zijn ooghoek zag Jesse dat er een man op hen af kwam lopen. 'Laat hem daar blijven.'
'Wat?'
'Je vader, of wie het ook zijn mag.'
'Laat me dan eerst met rust.'
'Doe wat ik zeg, of jij bent de volgende op de lijst.'
'Je doet maar.'
'Lullig dat je familie dit moet zien: Je ouders komen er vast wel overheen, maar die broertjes en zusje van je... Bovendien, je wilt toch niet zat zíj mij leren kennen?'
Scarlett zag de gevaarlijke glinstering in Jesse's ogen. 'Je laat ze met rust!'
'Alleen als jij meewerkt. Simpeler kan niet.'
'Laat mijn dochter los!'
'Pap, laat maar gaan.' Ze draaide haar hoofd terug naar voren. 'Wat moet ik doen?'
'Goed zo, ik wist wel dat er nog iets van liefde voor mij in je zat.'
'Die is er niet, was er niet, en zal er ook nooit komen. Vertel nu maar wat de opdracht is en laat mijn familie gaan.'
'Die heb je wel, alleen weet je dat zelf nog niet. Maar goed, wat je voor me moet doen... Er komen vrienden van mij waartegen ik heb gezegd dat je mijn vriendin bent, al een tijdje geleden, maar omdat je uit de groep bent gestapt en ik ook aan mijn reputatie moet denken heb ik je hier opgezocht. Je gaat met me mee en doet alsof je mijn vriendin bent. Zo niet hebben zowel jíj als je familie een probleem.'
'En wat staat daar tegenover?'
Jesse dacht na. 'Mmm... Ik zal je beschermen en er voor zorgen dat niemand bij je kan komen. Ook zorg ik ervoor dat je familie niet meer word achtervolgd.'
'En daarna laat je met rust.'
'Dat kan niet...'
'Scarlett, wat is dit?'
'Mam, kan dit later?'
'...of ben je soms vergeten dat eens bij de groep altijd bij de groep is?'
'Nee, jammer genoeg niet nee.'
Jesse pakte Scarlett's linkerhand, en draaide die zo dat haar handpalm naar boven was gericht. 'Je tatoeage is er nog steeds...'
'Die kán niet weg, weet je nog?'
'Natuurlijk weet ik dat. Maar als één van mijn trouwste mensen moet je weten dan ook jíj niet zomaar weg kan.'
'Ja ja, dat weet ik.'
'Scarlett, ik wil nú dat je vertelt wat dit is!'
'Laat hem zijn mond houden.'
'Dat beslis ik zelf!'
'Pap...'
'Ik zie nu wel van wie je die ongeduldigheid hebt...' Jesse aaide een vlechtje uit het gezicht van zijn gevangene. 'Als jij eens wist...'
'Wat dan?'
'Ik haal je over twee uur bij jou thuis op. Zorg dat je je spullen hebt gepakt.'
Scarlett keek met een nijdige blik naar voren, maar daar bleek hij niets van aan te trekken. 'Veertienhonderd uur precies. Wees daar.'
'Laat mijn familie gaan, dan zal ik het doen.'
'Ik zal ze met geen vinger aanraken.'
'Mooi zo.'
Jesse draaide zich om naar een groepje jongens die zich inmiddels had gevormd achter hem. 'Tot zo meteen... Lieverd...'
'Ik... Laat ook maar.' Scarlett draaide zich ook om.
'Scarlett Rizzo, ik wil nu weten wat er aan de hand is. En die tattooage, je zei dat die nep was!'
'Mam, kunnen we eerst naar huis toe gaan? Ik moet wat pakken.'
'Scarlett, wie was die jongen?' Vragend stond Angela voor haar zus.
'Dat was Jesse.'
'Wie is dat?'
'Een jongen die ik ken... Hij...'
'Waarom deed hij zo met een mes?'
'Omdat ik een beetje dom ben geweest.'
'Dus nu krijg je straf?'
'Nee. Ik moet alleen maar met hem mee.'
'Waarom?'
'Angela, nu niet. Scarlett heeft gewoon ruzie met iemand, en gaat helemaal nergens naartoe.'
'Oké papa.' Angela haalde haar schouders op en huppelde vrolijk weg.
'Heb je me gehoord? Je gaat nergens naartoe. En zeker niet met één of andere jongen van de straat die denkt je leven te kunnen bepalen.'
'Dat dénkt hij niet, dat kán hij.'
'En waarom dat dan wel?'
'Kunnen we hier thuis over verder praten, pap? Ik moet wat spullen halen.' Met gemengde gevoelens marseerde Scarlett weg.

'Waarom moet je weg?'
'Omdat ik iets te doen heb.'
'Vertel het nu gewoon!'
'Mam, je kan wel gaan schreeuwen, maar dat heeft geen enkel nut.'
'Ik schreeuw niet.'
'Nee, je verheft je stem.'
'Moet je nou eens goed luisteren, Scarlett, je leeft onder míjn dak met míjn regels!' Haar moeder schreeuwde nu echt, iets waar Scarlett een grote hekel aan had.
'Stop nu eens met te doen alsof ik een klein kind ben! Ik kan op eigen benen staan. Misschien was het niet handig dat ik bij die groep ben gegaan, maar júllie vonden het zo leuk me steeds de straat op de sturen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat!'
'En wat heeft dat ermee te maken?'
'Jesse... Hij heeft me een keer gered.'
'Dat doet iedereen wel eens een keer.'
'Het was niet zomaar "gered" maar hij redde mijn leven. Sindsdien sta ik bij hem in het krijt.'
'En dat over die groep dan? En die tattooage?'
'Die groep ben ik bij gekomen toen Jesse me had gered, uit veiligheid zoals hij dat zei, en die tattoo is het logo van onze groep.'
'Hoe ben je daaraan gekomen? Je bent nog maar vijftien!'
'Dat wil je niet weten...' Scarlett dacht terug aan de dag dat ze de tatoeage kreeg. Ze was toen veertien en al helemaal in de ban van de groep.
'Nee, dat denk ik ook niet...'
'Scarlett, er staat iemand voor je aan de deur!'
'Ik kom.' Zuchtend stond ze op. Drie keer raden wie dat was...
'Hay lieverd, ben je klaar om te gaan?'
'Ik zal wel moeten...' Scarlett wou haar koffer oppakken, maar Jesse was haar voor.
'Zeg jij nu maar je familie gedag, dan draag ik die koffer wel.'
'Slijmbal.'
'Doe het nu maar, Snow White zit in de auto te wachten.'
'Oké, oké, ik ga al.' Alsof ze maar voor één nacht wegging, nam Scarlett afscheid van haar gezin. Natuurlijk moesten haar ouders weer bezwaar maken, maar na een korte uitleg over wat er zou kunnen gebeuren en een veel betekende blik van Jesse lieten ze hun dochten toch maar gaan.
'Pap, ik ben vijftien, tijd om me mijn eigen gang te laten gaan.'
'Zolang je maar goed op jezelf past en die vriend van je van je afblijft.'
'Geen zorgen, meneer, uw dochter is volkomen veilig bij mij. Zullen we gaan?'
'Ja.'
Het tweetal liep weg naar Jesse's auto waar inderdaad Snow White -wiens naam officieel Snow White of the Island was- in zat.
'Hoi Snowie, ook mee gekomen?'
Uitbundig antwoordde de hond met een blaf. Zij en Scarlett waren altijd goede vrienden geweest en als ze beschermt moest worden, sprong Snow White altijd voor haar in de bries.
'Ze heeft je gemist, en ze is niet de enige...'
'Probeer me nu maar niet te verleiden met zoete honing, want daar trap ik toch niet in.'
'Je hoeft ook nergens in te trappen. Speel gewoon het spelletje mee, dan komt alles goed.'
'Wanneer komen ze?'
'Wie?'
'Je vrienden. Die komen toch wel, is het niet?'
'Scarlett toch, kijk niet zo bang, je herkent ze vast nog wel.'
'Ik kijk niet bang. Wie zijn het?'
'Weet je nog één van je eerste opdrachten?'
'Welke, die van dat oude gebouw?'
'Ja, die ja.'
'Zijn het echt die jongens? Daar kan ik wel mee leven.'
'Mooi zo, want ze slapen dan wel ergens anders, toch zullen ze vaak tot laat in de avond blijven.'
'Zolang het alleen bij mens erg je niet en monopolie blijft vind ik alles best.'
'Ik heb je beloofd niet aan te raken en je te beschermen, dus doe ik dat ook. Dat moet je ondertussen wel weten.'
'Inderdaad.' Scarlett dacht terug aan de maanden dat ze met hem samen had gewerkt: al snel was ze van een nieuwkomer tot één van de belangrijkste leden van de groep geworden en geaccepteerd.
'We zijn er. Herken je het nog?'
'Maar al te goed.'
Jesse grinnikte en stapte uit. Terwijl Scarlett bezig was Snow White te pakken, had hij de koffer al gepakt samen met de rugtas zodat ze meteen naar de flat toe konden.
'Heb je de sleutel nog steeds?'
'Ja, die moest ik nog teruggeven.'
'Maak de deur dan maar open.'
Met een vreemd gevoel deed ze wat haar werd opgedragen. De laatste keer leek wel een eeuw geleden.
'Eerste verdieping, tweede trap, cijfer C.'
'Zoals altijd.'
'Voor als je het vergeten was...'
'Alsof ik dat ooit kan vergeten.'
Jesse grinnikte voor de zoveelste keer vandaag. 'En nu helemaal niet.'
'Nee... Kom, we kunnen naar binnen.'
Jesse zag hoe zijn vangst, zoals hij haar noemde, aan het prutsen was met de deur. Hulpvol pakte hij haar hand vast met de zijne, en deed de deur zo open.
'Nog steeds niet geleerd?'
Scarlett trok haar hand langzaam onder die van Jesse vandaan. 'Nee, en ik zal het waarschijnlijk ook nooit leren ook.'
'Maakt niet uit, niet als ik er ben om je te helpen tenminste.'
'Slijmbal.'
'But you still love me.'
Met een grimmige blik keek ze hem aan waarna ze de koffer en rugzak overnam. 'Droom lekker verder. Is de logeerkamer ook nog steeds het zelfde?'
'Niets veranderd, zelfs de ratten zijn er nog.'
'Ik hoop voor je dat dat een grapje was.'
'Hoezo? Kom je anders bij mij slapen?'
'Nee, dan heb jij ze in je bed liggen, en ik Snow White.'
'Flauw hoor... Maar ik maakte maar een grapje.'
'Weet ik. Ik niet.'
'Dat van die ratten laat je, en Snow White zal sowieso wel voor jou kiezen. Dat doet ze al vanaf het begin.'
'Omdat ik haar heb gevonden en haar de dingen heb geleerd die ze weet. Bovendien was mijn huis haar huis tot mijn ouders haar weg wouden hebben.'
'Zie je, je staat dubbel bij me in het krijt.'
'Alsof jij haar niet wou hebben: Iedere keer als ik haar mee nam deed je alsof je haar eeuwen niet had gezien.'
' 't Is lang hoor, zo'n tijd.'
'Tuurlijk... Ik zie dat je onze graffiti muur ook zo heb gelaten?'
'Ja, wat had je dan verwacht? Dat ik hem weg had gehaald?'
'Ja, eigenlijk wel ja.'
'Dat lukte me niet om te doen. In tegenstelling tot jou denk ik...'
'Had je gedacht, mijn ouders hebben er lang over door gezeurd, en nu nog steeds, maar ik verf hem niet over.'
'See? You still-'
'Als je het maar laat!'
'Je went er wel aan.'
'Droom maar fijn verder, ik ga mijn spullen uitpakken.'
'Heb je al gegeten?'
'Nee, nog niet.'
'Ik maak wel wat klaar, het is al half drie.'
'Oké.' Scarlett liep naar de logeerkamer. Ook deze had ze samen met Jesse geschilderd. Eigenlijk had ze met het hele huis geholpen toen haar leider uit zijn ouderlijk huis ging om hier in te trekken zo'n jaar geleden. Hij was toen zeventien.
Scarlett legde net een paar truitjes in een la toen ze van achter twee armen om zich heen voelde.
'Hoe wil je je ei?' Werd er door Jesse's stem gefluisterd.
'Jesse, laat me los.'
'Ik vroeg wat.'
'Jesse, je hebt tien seconden om me los te laten.'
'En dan?'
'Eén...'
'Wat wou je doen?'
'Twee...'
'Je staat machteloos!'
'Drie...'
'We hebben een afsp-'
'Tien!' Vliegensvlug draaide Scarlett zich om om daarna met haar rechter hand haar zakmes te pakken. Net zo snel duwde ze Jesse hard tegen de muur zoals hij eerder die dag bij haar had gedaan.
'Ik ben geen hoer die je hier zomaar langs de weg op kan pikken, dat ik dit doe is alleen maar om mijn familie in veiligheid te stellen! Dat weet je, dus houd op met me te behandelen als een slet! Ik ben niet uit op jou, alleen maar op mijn vrijheid. Het heeft lang genoeg geduurd, en natuurlijk mis ik de groep heel erg, maar ik kón niet anders!'
Geschrokken van de plotselinge reactie keek Jesse de persoon die voor hem stond recht in de ogen.
'Welcome back, Scar.'
Scarlett liep naar achter met het mes nog steeds verticaal in haar hand.
'Scar, laat dat mes zakken.'
'Ik...'
'Scarlett, nu. Dat is een bevel!'
Langzaam liet ze haar mes langs zich glijden om hem vervolgens op de grond te laten vallen. De scherp geslepen kant viel eerst waardoor er een tikkend geluid door de kamer galde
'Jesse... Het... Ik weet niet wat me bezielde...'
'Nee, het is mijn schuld. Ik had je niet zo mogen uitdagen.'
Scarlett deed haar mond open om iets te zeggen, maar sloot hem toen weer.
'Je hoeft niets te zeggen, kom hier.' Jesse liep naar voren. 'Kom maar, het is goed.'
'Ik kan het gewoon niet meer...'
'Rustig maar, meissie.'
'Ik weet het niet... Wat heeft deze wereld me nog te bieden?! Waarom... Wat... Arg, ik wou dat ik kon huilen, dat zou het een stuk makkelijker maken.'
'Je bent veilig hier bij mij, ik zal beloven dat ik mezelf in de hand houd.'
'Dank je...'
'You're welcome, daar zijn we een groep voor... En vrienden.'
'Hoe wist je dat ik naar je zou luisteren?'
'Ik ken je, al anderhalf jaar. Ik heb je in deze groep zien opgroeien van een nieuwkomer tot één van mijn beste leden. We waren beste vrienden, deden alles samen, je hielp me bij het opknappen van mijn huis ook al hadden je ouders je dat verboden... Je kan me niets aan doen, daar ben je te veel voor aan me gehecht.'
'Ik kan het wel.'
'Maar je dóét het niet. Ik heb je opgeleid van een doorsnee meisje naar een vechtster. Ik ben je leraar, je vriend, je leider, je groeps maat...'
Scarlett knikte. Hij had gelijk.
'Kom, fris je even op voor de andere komen.'
'Is goed. Tot zo.'

Na een minuut of vijftien zat Scarlett in één van de leren stoelen schuin tegenover Jesse. De tv stond aan op discovery channel. Het programma waar hij negen van de tien keer naar keek. Ze bestuurde hem eens goed. In de tijd dat ze probeerde bij hem weg te blijven was hij veranderd. Anders geworden... En hij duldde meer.
'Vergeet je niet te eten terwijl je naar me kijkt?'
Snel draaide Scarlett haar hoofd terug naar de tv.
'Ik vind het niet erg, hoor, je doet maar.'
'Daar antwoord ik niet op.'
'Heel slim van je.'
'Everybody home? Everybody? Nobody?' Klonk er opeens hard bij de voordeur.
'Ik kom al!' Jesse stond op en liep naar de voordeur. 'Kijk eens wie daar zijn.'
'Goeie middag, ouwe. Hoe is 't?'
'Zoals altijd. Kom binnen. Cola?'
Eén van de jongens die Scarlett herkende als Daniel grinnikte terwijl hij zei: 'We zijn nog niet koud binnen, of er word al voor ons gezorgd.'
'Hoi jongens.'
'Scarlett, je bent er ook al.'
'Inderdaad,'
'Scar, gaan we jou ooit zien zónder vlechten? Vorige keer was het ingevlochten, en nu heb je ze op de Afrikaanse manier.'
'Nee, dat gaat denk ik nooit gebeuren, Steve. Al moet ik ze binnen kort wel uithalen.'
'Ik help wel...' Bood Jesse grijnzend aan.
'Als je het maar... Je doet maar.'
'But you still love me...'
'Jesse!'
'Als dit steeds zo door gaat, vraag ik me af hoe jullie dat volhouden.'
'Geloof mij maar, Daniel, we zijn elkaar wel gewend.'
'Dat geloof ik graag. Hoe is het met de rest van de groep?'
'Goed, we hebben alleen weinig te doen.'
'Ik weet wel wat...'
'Als je het maar laat!' Scarlett keek dreigend naar Steve die voor haar zat.
'Wat? Dat wou ik helemaal niet zeggen!' Verdedigde die zich meteen. 'Er zijn nog wel wat oude gebouwen die een opknapbeurt kunnen gebruiken. Iemand ideeën?'
'Ik heb nog wel wat tekeningen, wacht even dan haal ik ze.'
'Deze zijn wel goed genoeg, denk ik.'
'Wanneer gaan we?'
'Vanavond om half elf. Dat moet laat genoeg zijn, tenzij Jesse natuurlijk vroeg naar bed moet.'
'Ethan, niet grappig.'
'Vond ik anders van wel.' Bemoeide Scarlett zich met het gesprek.
'Ik houd ook van jou hoor, Scar.'
plagerig stak ze haar tong uit. 'Word je al gek?'
'Da's niet eerlijk, vier tegen één!'
'Kan je ons niet aan dan?'
'Dat heb ik nooit gezegd, Scar, natuurlijk kan ik dat wel. En jou zelfs met mijn ogen dicht.'
'Volgens mij was ík de genen die jóú versloeg toen tijdens de trainingen, hoor. En jij heb mij nog nooit verslagen sinds ik volleerd ben.'
'Dat wil ik zien!' Joelde Daniel meteen.
'Wij ook!'
Grinnikend keek Scarlett haar leider aan.
'Dames gaan voor...'
'Dacht ik al.'

'Jesse, je laat je toch niet verslaan door een meisje?! Kom op man, leg haar op de grond!'
'Scarlett, luister maar niet naar Daniel en Ethan, leg die jongen neer!'
Jesse grinnikte naar Scarlett die weer terug glimlachte. 'Who's gonna win?'
'Me, it wouldn't be the first time you'll lose.'
'Ik verlies niet meer van meisjes, ik heb getraind tot ik erbij neer viel.'
'So do I. Het was best saai zonder de groep, weet je dat.'
'Dat verbaast me niets. Waarom kom je niet gewoon terug?'
'Ik vraag me af of dat zo handig is...'
'Hoezo?'
'Jesse, stop met kletsen en leg die meid neer.'
'Ik weet het niet, Jess, natuurlijk voelde ik me veiliger daar, maar na wat er is gebeurd...'
'Ik heb toch gezegd dat het me speet?'
'Ja, klopt, maar dat neemt niet weg dat ik toch wel een soort angst voor je hebt opgebouwd.'
'Je hebt honderden keren gevochten, en bijna nooit verloren!'
'En als je de groep tegen me opsteekt? Ik weet wat je in je macht hebt, en dat is een hele boel.'
'En dat van vanmiddag heeft zeker de knop omgedraaid dat je niet meer bij ons terug wilt komen?'
'Sorry jongen.'
'Je hoeft geen sorry te zeggen... Ik begrijp het.'
'Ik hoop dat je dit ook begrijpt.'
'Wa- ah!'
Nog voor hij was uitgesproken gooide Scarlett Jesse op de grond. 'Sorry lief, maar ik moet mijn eer hoog houden.'
'Ha! Yes, ik zei toch dat ze zou winnen! Tien punten voor Scarlett en Steve!'
'Dat deed ik expres, hoor.'
'Niet waar, je kan gewoon niet tegen je verlies.' Scarlett stak haar tong uit.
'Wacht maar tot vanavond, dan zal je wel anders praten.'
'Is dat een dreigement?'
'Nee, een belofte.'
'Wat zijn jullie toch weer lief voor elkaar.'
'Zo zijn we niet altijd hoor. Toch, Scarlett?'
'Nee hoor, we zijn normaal héél lief...'
'Dat klinkt veel belovend...'
'Geloof je ons niet, Ethan?'
'Nee, eerlijk gezegd niet nee.'
'Flauw hoor,'
'Jongens, hebben jullie eigenlijk wel spuitbussen mee?' Begon Jesse als poging om van onderwerp te veranderen.
'Nee.'
'Dan moeten we die even halen. Heb jij wel bij je, Scarlett?'
'Thuis vergeten.'
'Dan halen we die eerst, en gaan daarna naar de winkel voor die andere drie.' Werd er uiteindelijk besloten.

'Scarlett! Heeft hij je laten gaan?'
'Nee, ik moet alleen maar wat halen.' Antwoordde Scarlett droog terug.
'Wat moet je hebben?'
'Iets uit mijn kamer.'
Allebei de ouders wisten niet hoe ze moesten reageren op hun dochter. Zo was ze een tijdje niet geweest.
'Moeilijkheden?'
'Nee hoor, Steve, helemaal niet.'
'Mooi zo, Jesse vraagt welke kleuren graffiti je hebt.'
'Dan moet hij zelf maar mee komen en andere niet als zijn slaaf gebruiken.'
'Wat ben je toch lief tegen je vriendje.'
'Geloof me, hij is heel anders dan dat jullie denken.'
'Ik zal erop letten. Wacht je even? Dan haal ik de anderen.'
'Is goed.'
'Wat heb je allemaal tegen Steve gezegd?' Fluisterde Jesse toen hij zijn armen om Scarlett heen sloeg en haar met haar rug tegen zich aan drukte.
'Niets hoor. Als je me nu even los laat, dan kan ik naar boven toe lopen...'
'Zal ik met je mee gaan?'
'Je zal wel moeten...'
'O ja, de spuitbussen.'
'Inderdaad.'

'Welke kleuren moeten we nog hebben?' Vroeg Daniel toen ze uiteindelijk met zijn vieren aan het kijken waren voor spuitbussen.
'De wit en zwart zijn op. Net als de blauw en gifgroen.'
'Blauw, groen, zwart en wit... Hebbes.'
'En nu naar de kassa.'
'Wanneer gingen we ook al weer?'
'Vanavond.'
'Dat snap ik ook wel...'
'Waarom vraag je het dan?'
'Scarlett, genoeg sarcasme.'
'Hoezo Ethannetje?'
'Omdat ik graag van je wil weten hoe laat we gaan vertrekken. En dat weet je best.'
'Niet waar, wist ik niet hoor.'
'Scarlett, haal dat engelengezicht weg, en laat Ethan met rust.' Bemoeide Jesse zich er uiteindelijk mee.
'Ik mag ook nooit wat...'
'Alsof ik dat mag!'
'Dat is een ander verhaal.'
'Maar toch komt het op het zelfde neer.'
'Niet waar.'
'Echt wel, dat weet je.'
'Jesse, je moet echt eens een keer opletten.'
'But you still love me...'
'Shut the Hell up.'
'Zien jullie hoe lief ze is? Kom eens hier, schat.'
Grinnikend kwam Scarlett naast Jesse staan. 'Je bent en blijft een...'
'Een wat?'
'Laat maar.'
'Nee, zeg.'
'Je bent een charmeur, Jesse, en een rotzak op het zelfde moment.'
'Love too hear that.'
'Tuurlijk.'
'Nee, echt waar.'
'Zeg jongens, blijven jullie daar staan, of komen jullie mee?'
'We komen al.'

Terug thuis vroeg Jesse wie er wat wou drinken.
'Drie keer Cola, en Scar, wat wil jij? Waar ben je eigenlijk?'
'Ik ben in de keuken.'
'Oké.'
'Kijk ui-'
'Wow, wat ben je aan het doen?'
'Waar lijkt het op? Ik ben mijn zakmes aan het slijpen.'
'Dat zie ik.'
'En nu weet je ook weer waarom je niet achter je moet kijken als je ergens naar toe loopt.'
'Nee, en zeker niet met jou in de buurt...'
'Zo erg ben ik nu ook weer niet. Mijn mes moest alleen maar bijgeslepen worden.'
Jesse knikte terwijl hij het laatste glas vulde. Scarlett zag het niet aangezien ze met haar rug naar hem toe stond. Iets waardoor Jesse zijn kans schoon zag om zijn armen om haar heen te slaan. 'Kijk uit, ik heb cola in m'n handen.'
'Nieuwe troef?'
'Nee, ze moeten naar de woonkamer, maar ik kon dit niet laten.'
'Dat kan je nooit...' Antwoordde Scarlett sarcastisch.
'Klopt. En ik weet dat je dat niet erg vind.'
'Jij hebt cola, maar ik heb een scherp geslepen mes.'
'Je kunt het zo doen als je wilt. Wat houd je tegen?'
'Geen idee.'
'Ik wel; je wilt mij niet kwijt.' Jesse gaf Scarlett een kus in haar nek. 'Kom je ook?'
'Ja, ik leg dit eerst even weg.'
'Kijk eens aan, daar heb je onze dienstmeid.' Grinnikte Daniel toen hij zijn vriend de woonkamer in zag lopen.
'Gezellig in de keuken?'
'Verbeeld je maar niets: Wat dat betreft is Scar niets veranderd.'
'Hoezo?'
'Eén verkeerde beweging of blik, en je hebt gelijk een mes tegen je aan.'
'Tuurlijk, alsof zij dat ook echt tegen jóú zou doen.'
'Roep dat maar niet te hard.'
'Vertel...' Uitdagend keek Steve Jesse aan. Benieuwd wat deze zou antwoorden.
'Laten we zeggen dat ze nogal snel in de houding springt.'
'Wat bedoel je?'
'Jesse bedoeld dat we ruzie hebben gehad vanmiddag.'
'Waarom? Hier?'
'Jesse deed iets wat hij beter niet kunnen doen, en ja, dat was hier.'
'Is het nu weer goed tussen jullie?'
'Ja hoor, Scarlett kan niet lang boos op me blijven. En sowieso ziet zij me nog altijd als de leider van de groep.'
'Dat kan nooit. Scar is altijd al overal tegenin gegaan.'
'Geloof me maar, ik heb haar getraind tot wat ze nu is. Daarom doet ze niets. Is het niet, Scarlett?'
'Je hebt respect afgedwongen. En gegeven, dat is iets dat veel leiders niet doen, alleen maar omdat ze de "baas" willen zijn en denken dat dat zo gaat.
'Dat zijn wijze woorden uit een mond van iemand die dat normaal niet heeft.'
'Ethan!' Vliegensvlug pakte Scarlett een kussen om die vervolgens naar de meest rechtse persoon op de bank voor haar te gooien.
'Wie gaat er trouwens koken voordat alle kussens door de kamer heen liggen?'
'Geen idee...'
Opeens draaide iedereen zijn hoofd naar Scarlett toe.
'Wat is er? Jongens, jullie gaan me toch niet vertellen dat jullie... Wel dus.'
'Asseblief lieverd?'
'Steve, houd op met slijmen.'
'Ik slijm niet!'
'Tuurlijk niet. Kijk maar uit, anders heb je Jesse straks in je nek hangen.'
'Dat lijkt me geen goed idee nee. Maar wil jij eten maken?'
'We hebben toch wel een warme maaltijd nodig, hè?'
'Jep.'
'Goed dan, ik offer me wel weer op...'
'Je bent een schat.'
'Jullie ook hoor.'
'Ontroerend dat te horen.'
Oogrollend liep Scarlett naar de keuken toe. 'Jess, wat heb je allemaal?'
'Aardappelen en in de koelkast ligt kip.'
'Veel variatie. Zover als ik me kan herinneren at je dat wel vaker dan eens achter elkaar.'
'Ik heb nog geen boodschappen gedaan. Mag je me wel bij helpen.'
Er klonk gegrinnik vanuit de kamer.
'Is goed hoor, ik zal je wel laten zien hoe je dat moet doen.'
Meteen daarop volgende een grote ooeh. Weer uit de woonkamer. Scarlett legde de kruiden die ze had gevonden neer en liep naar de keukendeur die grensde aan de kamer waar de jongens in zaten.
'Dan eet je tenminste meer dingen dan rijst of aardappels met droge kip.'
'Wees blij dat ik niet de hele dag fast food eet.'
'Dat ook alleen maar omdat je niet dik wilt worden.'
Jesse grinnikte terwijl hij opstond. Scarlett stond nog steeds tegen de deurpost aan geleund en kwam overeind toen ze Jesse achter zich hoorde lopen. 'Misschien wel, misschien niet.' Hij knuffelde haar van achter. 'Of ik wil gewoon goed voor de dag komen bij je...'
'Laat me dan maar gaan en koken. Of willen jullie wel iedere dag het zelfde eten?'
'Laat maar... Ga dan maar de keuken in.'
Grinnikend deed Scarlett wat haar werd gezegd.
'Het enige recht van de vrouw is het aanrecht!' Hoorde ze nog achter zich.
'Wie zei dat?'
'Daniel!'
'Niet waar, dat was Steve.'
'Nee hoor, Scar, luister maar niet naar ze. Ethan zei het.'
'Maar Daniel begon!'
'Maakt me niet uit wie er begon, ik maak het af.'
'Oké, we stoppen al.'
'Graag.'

Na een tijdje alleen gestaan te hebben, kreeg Scarlett gezelschap van Jesse.
'Goh, laat je je gast toch niet alleen koken?'
'Je bent mijn gast niet; mijn huis is jou huis. En haal die sarcasme eens uit je stem.'
'Heb ik helemaal niet.'
'Nee nee...'
'Zie je, je bent het zelf!'
Jesse liep naar zijn vriendin toe die tussen het snijden door hem aan keek. 'But you still love me.'
'Ofcourse I do...'
'Ik zei toch dat je er wel aan zou wennen.'
'Heb ik een keus dan?'
Jesse deed alsof hij na dacht. 'Nee... Nee, die heb je niet.'
'Dus kan ik er maar beter het beste van maken, niet?'
'Ja, dat is waar.'
Scarlett draaide zich weer om naar haar snijwerk terwijl ze een kus op haar kruin kreeg.

'Jongens, het eten is klaar!'
'Eindelijk, wat eten we?'
'Aardappels, kip en een mengeling van doperwten, bonen en wortels.' Antwoordde Jesse Steve's vraag.
'Lekker.'
Ieder pakte een bord om daar eten op te scheppen.
'Eigenlijk zou je nu moeten zeggen dat we aan tafel moeten eten, en niet met volle mond mogen praten.'
'Hoezo?'
'Je bent een meisje.'
'Schat, denk even na.'
'Je hebt die sarcastisch "schat" ook nog steeds niet afgeleerd?'
'Nee, krijg je ervan als je met jongens als jullie om gaat.'
'Hoor wie het zegt...'
'Hey, ik moet het wel opnemen tegen víér jongens, hoor.'
'Dat is om je status hoog te houden.'
'Ja ja, ik vind jou ook aardig hoor, Daniel.'
'Dat dacht ik al.'
'Wat gaat er aan?'
'Wat is er op tv?'
Jesse pakte de afstandsbediening en zapte over de zenders heen. 'Niets, niets, niets, niets, iets...'
'Discovery channel, alsof ik je gedachten kan lezen.'
'Wie zegt dat je dan niet kan?'
Met een opgetrokken wenkbrauw keek Scarlett schuin tegenover zich. 'Je bent onverbeterlijk, jongen.'
'Weet ik,'
'Hoe laat is het eigenlijk?' Kwam Steve tussenbeide.
'Half negen.'
'Wat?'
'Half negen.'
'Dat verstond ik wel.'
'Nou dan, waarom zeg je dan "wat"?'
'Omdat ik niet had verwacht dat het al zo laat was. Als we naar dat gebouw toe willen gaan voordat we het niet meer kunnen vinden, moeten we opschieten.'
'Laten we nu eerst rustig eten. Het voordeel van de zomer is dat het lang licht blijft. Waar gaan we eigenlijk heen?'
'Naar een oude boerderij net buiten de stad. Hij is zo vervallen als wat, dus kan wel een likje verf gebruiken.'
'Daar gaan wij voor zorgen.'
'Inderdaad. Maar om weer terug te gaan op het onderwerp, hij is makkelijk te zien vanaf de weg maar moeilijk te vinden vanaf waar wij moeten komen.'
'Heb je zaklampen?'
Jesse dacht na over Daniel's vraag. 'Ja, een stuk of wat. Ik moet ze alleen wel even zoeken.'
'Dat komt straks dan wel.'
'Dat huis, is die vlak bij het openbaar vervoer?'
'Hoezo?'
'De eerste de beste boerderij vanaf hier is een paar uur lopen.'
'O ja,' Ethan dacht na. 'Ik geloof dat er een bus rijd vijf minuten vanaf de plek waar we moeten zijn.'
'Dan moeten we snel gaan. Tenzij je wilt gaan lopen.'
'Nee bedankt, Scarlett, dat hoeft nu ook weer niet.'
'Flauw hoor.'
'We laten jou wel lopen. Dan krijg je meteen wat lichaamsbeweging.'
'Alsof ik dat niet genoeg krijg met jullie!'
'Er is daarvan nooit teveel...'
'Dus voor jullie ook niet... Jesse en ik hebben gekookt dus vechten jullie maar uit wie de afwas doet.'
'Ik zoek ondertussen die zaklampen wel.'
'Ethan? Daniel? Doen jullie die vandaag?' Vroeg Steve met een poeslieve stem.
'Steve, doe jij het nu?' Antwoordde de gevraagden meteen.
'Hahaha, heel leuk hoor.'
'Jongens ik ga nu echt even zoeken naar licht. anders zitten we straks in het donker te werken
'Ik help wel, anders kan ik de afwas ook nog gaan doen...'
Grinnikend liep Jesse naar boven. Ondanks dat hij in een flat woonde, waren er wel twee verdiepingen zoals bij de rest van het gebouw. Op de bovenste helft aangekomen, kon de jongen het natuurlijk niet laten om tegen Scarlett te zeggen: 'En jij maar zeggen dat je me niet opzoekt...'
'Doe ik ook niet, maar ik heb geen zin ook nog de afwas te moeten doen na het koken.'
'Ja ja, goed smoesje hè?'
'Dat is helemaal geen smoes!'
'En als dat het nu wel was?'
'Wat haal je je nu weer in je hoofd?'
Jesse sloeg zijn armen om zijn vriendin heen. 'Niets hoor.'
'Ofcourse not...'
'Wat zou ik dan moeten denken?'
Via de spiegel die aan de kast hing, keek Scarlett Jesse aan. Hij stond achter haar met zijn armen om haar heen. 'Geen idee. Maar aangezien jullie allemaal het zelfde zijn...'
'Niet iedereen is zo... Dat verzeker ik je.'
'Die verzekering van jou kan me wat: Dat heb je wel vaker gezegd.'
'O, o, Scarlett toch... Wat moet ik met jou?'
'Geen idee.'
'Vrij laten?' Jesse keer met een blik die gemengd was tussen een grinnik en een vraag.
'Wat zou dat voor zin hebben? Bovendien zit ik er nu niet echt op te wachten mijn ouders onder ogen te komen... Zeker niet na wat er is gebeurd...'
'Sorry, wil je me vergeven?'
'Mmm...' Scarlett keek weer in de ogen van de persoon die achter haar stond. 'Als je van me af blijft wel ja.'
'I love you.'
'I love you too. Maar niet op die manier. Kom, we gaan die zaklampen zoeken en naar beneden voor die drie het huis afbreken.'
'Wat heb je toch veel vertrouwen in ze.'
'Ja hè.'
Jesse gaf zijn vriendin nog een kus op de kruin, en liep weg. Scarlett verward achterlatend.

'Is die afwas al gedaan?'
'Nee, we hebben hem speciaal voor jou laten staan.'
'Steve!'
'Het enige recht van de vrouw is het aanrecht.'
Scarlett liep naar haar kamer en haalde daar een foto vanuit haar tas. 'Kijk eens, deze is voor jullie.'
' "Ik ben de baas in huis... Zolang mijn vrouw het goed vind." Erg leuk hoor.'
'Die komt op jullie deur te hangen als jullie hier een keer blijven. Dat beloof ik je.'
'Leuk, maar dan maak ik er eentje voor jou met "het enige recht van de vrouw is het aanrecht.".'
'Je doet maar.'
Steve grinnikte. 'Dat zal ik zeker doen.'
'Malloot.'
'Wat ben je toch weer aardig... Maar we hebben de afwas gedaan hoor.'
'Is het erg als er in huis gerookt word, Jesse?' Daniel pakte zijn sigarettendoosje terwijl hij op antwoord wachtte.
'Nee hoor, doe ik ook.'
'Rook je nog steeds?'
'Ja, hoezo?'
'Heb ik je een tijdje niet zien doen.'
'Hoe kan dat nou, Scarlett, je leeft met hem samen!'
'Sinds vandaag, Daniel.'
'Hoe bedoel je?'
'Scar, kan je me even helpen?'
'Natuurlijk. Wat is er?'
'Kom eens.' Jesse liep naar de hal. 'Ik weet niet wat je gaat zeggen, maar let je er wel op dat je ons niet verraadt, oké?'
'Natuurlijk, wat dacht je dan?'
'Wat had je in gedachten om de vertellen?'
'We hebben een drukke maand gehad, en konden elkaar daardoor niet vaak zien.'
'Een maand? Dus we hebben al lang met elkaar?'
'Haal je nu maar niets in je hoofd...'
Jesse boog zich naar Scarlett, en gaf haar een kus op het voorhoofd. 'Zal ik doen.'
Meteen liepen beide weer terug naar de woonkamer.
'Wat was er aan de hand?'
'Jesse had problemen met de stoppenkast.'
'Alweer?' Vroeg Ethan. 'Er is wel veel mis met dat ding, hè?'
'Ja, het licht wou weer eens niet aan in de wc. Dat is het nadeel van zo'n oud ding.'
'Jongens, zullen we gaan?'
'Hij kan er nog steeds niet tegen als ik iets weet of kan en hij niet.'
'Some things never will change.'
'Steve en Scarlett, blijven jullie daar staan of komen jullie ook mee.'
'Wacht even!' Snel pakte Scarlett een zwarte vest uit haar kamer. In de gang bleek dat ze niet de enige was met het idee om iets aan te doen.
'Iedereen klaar?'
'We kunnen gaan.'
'Hoe laat vertrekt de bus?'
'Dat weet ik ook niet...'
'Zeg jongens, kunnen we trouwens niet beter met mijn auto?'
'Heb je die dan?' Daniel was verbaast daar Jesse er nooit tegen had gekund als iemand hem verbeterde, en zeker niet iemand die hem zou leren autorijden.
'Vergeet ik zelf ook steeds.'
'Hoe lang heb je je rijbewijs al?'
'Een maandje of twee.'
'Nee hè?' Hulpzoekend keek Ethan naar Scarlett. 'Is -ie te vertrouwen met dat ding?'
'Ja hoor, ik heb vanmiddag ook met hem mee gereden, en toen zijn we niet gebotst.'
'Dat is al een hele geruststelling...'
'Wie gaat er voorin en wie achter?'
'Ik ga in ieder geval vooraan.'
'Dat is logies, Jesse, jij moet rijden. Vóórzichtig rijden.'
'Ik was juist van plan jullie te laten voelen dat we nog leven...'
'Dat weet ik zo ook wel.'
'Dat vraag ik me af,'
'Jongens, houd op met bekvechten, en stap in.'
'We doen niets!'
'Jesse, jij net zo goed.'
'Niet waar.'
'Wel. Die drie gaan gewoon achterin en wij voorin.'
'Ja mama.'
'Daniel!'

'Ik heb nog nooit de grond gekust toen ik uit een auto stapte, maar nu wel!'
'Stel je niet zo aan, Steve, een beetje gevaar in het leven kan geen kwaad
'Een beetje?! Ik dacht dat we neer zouden storten!'
'Arme Jesse, nu durft die natuurlijk niet meer terug te rijden.'
'Jawel hoor, Scar, ik laat Steve gewoon lopen naar huis.'
'Dat wil ik zien.' Grinnikte Ethan.
'Ik ook.'
'Nee nee, laat maar, ik zal me goed gedragen.'
'Eerst zien, dan geloven...'
'Waar moeten we nu naar toe?'
'Links af, daarna rechtdoor en is de boerderij aan de rechterkant.'
'Daar dus?' Scarlett wees naar een half ingestort gebouw.
'Ja, die ja.'
'Blijkbaar zijn we niet de enige die hier zijn geweest...'
'Kan kloppen.'
Jesse liep naar de muur toe die was gevuld met een graffitinaam.
'Waar is er nog een plekje vrij?'
'Hier achterin.'
'Niet ergens anders?'
'Nee, alleen maar hier.'
'Jammer. Wie begint er?'

Na een tijd waarvan de klok niet bekend was, waren de vijf mensen klaar.
'Nou, die is aardig gelukt, ja toch?' Keurend keek Jesse naar hun werk.
'Inderdaad. Nu alleen nog een foto.'
'Wie heeft er een camera?'
'Eeh...'
'Ik!' Snel haalde Steve een fotocamera uit zijn zak. 'Jullie dachten toch niet dat ik ook maar íéts van dit wou missen op de foto, hè?'
' 't Verbaast me niets, nee. Vorig jaar moest je dat ook per se doen.'
'Inderdaad, Scarlett, en die foto heb ik nu nog steeds.'
'Heb je ze ook bij je?'
'Natuurlijk! Morgen zal ik ze geven.'
'Hoe laat moeten jullie trouwens thuis zijn?'
'Maakt niet uit, we slapen in het vakantiehuis van Steve's oom.'
Scarlett keek ongeloofwaardig naar Ethan. 'En die is niet bang dat jullie de boel afbreken?'
'Wat denk je wel niet van ons?'
'The truth.'
'Tuurlijk.'
'Jongens, tijd voor een foto.'
'Everybody say chees!'
'CHEES!' Grinnikte iedereen.
'Zo, deze foto word in meerdere afgedrukt.'
'Maar nu gaan we eerst naar huis. Steve, dat vakantiehuis van je oom, waar is die?'
'Het is niet echt een "vakantiehuis", meer een huis waar hij vaak in zit als hij dingen moet ontwerpen voor zijn werk maar geen ideeën heeft en-'
'Zeg nu maar waar het is.'
'Oké oké.'

Na een lange tijd -natuurlijk wist geen van de jongens de weg nog in het donker- lagen Scarlett en Jesse uitgeput op de bank. Zachtjes werd Snow White geaaid door haar vriendin dat ervoor zorgde dat deze niet weg ging.
'Eigenlijk moeten we naar bed hè, Scar.'
'Eigenlijk wel ja.'
'Zullen we gewoon blijven zitten?'
'Mijn idee.'
'Zeg eens, Scarlett, wat zou je doen als je...' Net zo plotseling als hij was begonnen met praten, stopte Jesse.
'Als ik wat?'
'Nee, laat maar.'
'Je moet het nu vertellen ook.'
'Nee, het klinkt vast stom.'
'Hoezo?'
'Omdat ik weet hoe je gaat reageren...'
'Mag ik dat ook zelf bepalen?'
'Ik krijg niet graag een mes tegen me aan, en dat zal dan niet de eerste keer zijn.'
'Alsof jij ook maar een haar beter bent.'
'Op wat ik wou zeggen zouden we allebei het zelfde reageren...'
'Of je kent me te goed, of je bluft zodat ik zal zeggen dat je het niet hoeft te vertellen.'
'Een beetje van beiden.'
'Laat dan maar...'
Weer was het stil. Niet voor lang, of Jesse begon met praten: 'Hebben je ouders nooit gemerkt dat je in de groep zat?'
'Ze wisten wel dat ik heel erg veranderd was, ja, en dat veel met mensen optrok. Maar niet dat ik in een club zat met iemand als jou als leider.'
'Wat bedoel je daar nu weer mee?' Vroeg Jesse quasi-boos terwijl hij Scarlett tegen haar been stootte.
'Dat ze dat helemaal nooit goed zouden hebben gevonden.'
'Ik heb je gered! Ik kon je ook gewoon aan je lot over laten.'
'Dat weten wij en dat weten zij, maar dat veranderd niets.'
'Jammer.'
Scarlett voelde hoe Snow White van de driezits bank af sprong en haar met Jesse alleen liet. 'Goed idee, Snowie, ik ga ook naar bed.'
'Waar ga je slapen?'
'Gewoon in de logeerkamer hiernaast, dus je hoeft je niets in je hoofd te halen.'
'Jammer... Ik ga zometeen ook maar slapen denk ik...'
'Kijk uit voor de ratten.'
'Wat?'
Scarlett grinnikte. 'Laat maar.'
'O, dat bedoel je. Erg leuk, hoor.'
'Tot morgen.'
'Zie je.'

Verward werd Jesse wakker. Was hij nou in slaap gevallen op de bank? Blijkbaar. Een beetje wankel stond de jongen op waarna hij naar de kamer van Scarlett toe liep. Deze lag in het eenpersoons bed vredig te slapen met Snow White aan het voeteneind.
In de deuropening bleef Jesse een tijdje staan kijken. Zijn hond merkte het, maar trok zich er na gekeken te hebben niets van aan.
En dan te bedenken dat we jou zo lang hebben moeten missen... I love you, Scarlett, and I know you still love me too. Na deze gedachten lag iedereen in zijn eigen bed en brak de morgen al snel aan.

Pas ergens in de middag werd Jesse wakker. Beneden was Scarlett al bezig haar vlechtjes uit te halen.
'Wat zie je er schattig uit.'
'Ha ha ha... Erg leuk hoor.'
'Nee, echt waar. Zal ik je helpen?'
'Graag, alle elastiekjes zijn er al uit dus dat scheelt.'
'Hoe ben je eigenlijk op het idee gekomen dit te doen?'
'We hadden een Afrikaanse familie in de buurt wonen, en die hadden dat allemaal. Toen ben ik op internet gaan zoeken en ze zelf gaan maken.'
'Hoelang doe je dit al?'
'Weet ik niet. Maar soms laat ik het een paar dagen voor wat het is.'
'Nu ook?'
'Weet ik nog nie-' Luid werd Scarlett onderbroken door gerinkel. 'Je telefoon.'
'Die pak ik later wel.'
'Neem nu maar op, straks is het belangrijk.'
'Maar je hoeft nog maar een paar vlechtjes voordat alles uit is.'
'Die kan ik ook zelf, kom op.'
'Oké dan...' Morrend liep Jesse naar zijn voor de tweede keer rinkelende telefoon. 'Met Jesse Lancle.'
'(...)'
'Ja is goed, we komen eraan.'
'(...)'
'Yo. Tot daar.'
'Wat was er?'
'Ethan vroeg of we elkaar in de stad zouden zien.'
'Oké, ik ben bijna klaar.'
'En ik ga me alvast omkleden.'
Scarlett knikte en maakte haar laatste vlechtjes los. Snel borstelde ze haar haren en kleedde zich ook aan.
'Scarlett, ben je al klaar?'
'Bijna, geef me twee minuten.'
'Oké,' ongeduldig wachtte Jesse twee minuten lang. 'Je tijd is om!'
'Ik ben er al, niet zo ongeduldig.'
'Ben ik niet,'
'Pietje precies.'
'Is daar wat mis mee, dan?'
'Nee hoor.' Grinnikend liep Scarlett op de voet gevolgd door haar vriend naar de deur. 'Gewoon lopen?'
'Ja, kan.'
'Dan heeft je auto tenminste ook een dag rust...'
'Alsof die ook echt wat te vertellen heeft.'
'Wacht maar, straks sta je zonder benzine aan de kant van de weg. Zien wie er dan wat te vertellen heeft...'
'Kijk niet met zo'n grijns, Scar.'
'Wat? Ik doe helemaal niets!'
'Nee nee... Kom nu maar voordat we hier vanavond nog staan.' Grinnikend pakte Jesse Scarlett's hand en trok haar mee uit de lift. 'But you still love me.'

'Kijk eens wie we daar hebben, konden jullie het vinden?'
'Natuurlijk, we zijn komen lopen.'
'Auto stuk?'
'Als Scarlett's voorspelling uit komt wel ja.'
'Ik heb alleen maar gezegd over de benzine.'
'Let maar niet op haar, Daniel, haar haren hebben te strak gezeten.'
'What the... Scarlett, wat is er met jóú gebeurd?!'
'Niets, hoezo?'
'Ik wil niet veel zeggen, maar het lijkt wel alsof je haar is ontploft.'
'Dank je, Steve, ik vind jou ook aardig.'
'Hoopte ik al. Was je het zat?'
'Nee hoor, ik moest mijn vlechten uithalen. Binnenkort gaan ze er gewoon weer in.'
'Jesse zal je daarmee wel helpen, of niet soms?'
'Met genoegen...'
'Jullie zijn allemaal het zelfde, denken maar aan één ding...'
'Hoe bedoel je?'
'Dat ik heus wel die toon in de stem hebt gehoord.'
'Mmm... Misschien ben ik gewoon anders dan anderen...'
'Dat vraag ik me af... Misschien gestoorder, maar meer ook niet.'
Langzaam liep Jesse op Scarlett af die een wenkbrauw op had getrokken en gaf haar een kus op haar haren. 'But you still love me, don't you?'
'Natuurlijk wel,'
'Nog even, en ik heb geen tanden meer in mijn mond van dat kleffe gedoe.'
'Niet zo zeuren, Daniel, ooit zal jij dit ook doen met een meisje.'
'Nee hoor, die trouwt gewoon met zijn motor!' Roepend liep Steve naar de andere kant van de straat.
'Zeg, ben jij de leukste thuis?'
'Altijd al geweest!'
'Laat hem nu maar gaan, Daniel, Steve is niet wijzer.'
'Maar nog altijd wijzer dan jij, Jesse.'
'Ik houd ook van jou, lieverd.'
'Ethan, help! Ze zitten achter me aan!'
'Scar, wat is e- Jongens! Laat dat arme kind gaan!'
'Ze daagt zelf uit.'
'En daar zal ze een hele goede reden voor hebben. Kom maar, Scarlett, ik bescherm je wel.'
Grinnikend klom het enige meisje in de groep uit de armen van Jesse. 'Next time better, guys.'
'We krijgen je nog wel...'
'Daar houd ik je aan, Daniel.'
'Jongens, ik ben even in de elektronica winkel.'
'Wacht op ons.'

Na een lange tijd tussen de elektrische dingen te hebben gesnuffeld, -natuurlijk konden de jongens niet van de knopjes afblijven en had Steve er bijna voor gezorgd dat ze de winkel uit moesten- zaten ze met zijn vijven op een terrasje.
'...Weten jullie nog toen ik achter Scarlett was gaan staan toen bij het graffiti spuiten vorig jaar, en dat ze me had getekeld nog voor ik haar had aangeraakt?'
'Hahaha, en dat was je verdiende loon, Steve. Bovendien was je niet de enige.'
'Nee, inderdaad, ik was de volgende.' Zuchtte Ethan.
'Jullie hebben allemaal wel op de grond gelegen. Mag ook wel voor een leerling van mij.'
'Opschepper.'
'It's just the truth...'
'Aan de andere kant, ze krijgt jou ook tegen de vloer...'
'Dank je, Daniel, dat was ik aan het proberen te vergeten.'
'Jammer.'
Scarlett grinnikte om de discussie die de jongens hadden. 'Als ik het zo hoor is niemand er blij mee.'
'Nee, niet echt nee.'
'Zullen we dan nog maar wat drinken om het te vergeten en daarna naar huis toe gaan?'
'Haast?'
'Snow White moet nog uit.'
'Shit!' Jesse stond op. 'Die is nog helemaal niet uit geweest!'
'Jawel, heb ik vanmorgen gedaan.'
'Gelukkig. Nou ja, dan kan een rondje nog wel.'
'Wie wil er wat drinken?'
'Cola.'
'Cola.'
'Cola.'
'Cola.'
'Laat ik dan maar weer een spelbreker zijn, seven up.'
'Scarlett toch, dat kan je die arme Daniel toch niet aan doen? Nu moet -ie twee verschillende dingen onthouden.'
'Ach ja, zo lang hij tot tien kan tellen...'
'Dat lukt nog wel hoor. Ethan is gewoon jaloers op me.'
'Dacht ik al.'

'Eén ding snap ik niet.' Opperde Jesse terwijl hij samen met Scarlett naar huis toe liep.
'Wat dan?'
'Toen je Snow White uit ging laten had je toch allang weg kunnen gaan?'
'Alsof ik dan nu niet kan.'
'Da's waar, maar waarom doe je dat dan niet?'
'Omdat je me in een keuze heb gezet waar ik niet in kan kiezen: Natuurlijk wil ik terug naar huis, al is het alleen maar voor de veiligheid dat ik niet weer ergens in word betrokken, maar aan de andere kant is dit mijn plek. Gewoon, in de groep...'
'Ik snap het, zo heb ik ook in het begin gestaan.'
'Hoe bedoel je?' Vragend keek Scarlett naast zich, dit had hij nooit vertelt.
'Voordat ik mijn eigen groep startte, was ik lid van een andere crew. We deden dingen die, nouja, niet echt zo goed waren... Na een hele heisa ben ik eruit gestapt en terug gegaan naar mijn ouders, maar ik miste mijn plek. Ondanks dat we slechte dingen deden was het wel altijd gezellig, snap je? Daarom ben ik mijn eigen groep gaan starten.'
'Heb je spijt?'
'Nee, dat zeker niet. Soms mis ik ze nog... Het vechten dat bijna dagelijks gebeurde, de strijd om wie het sterkste was...'
'Dat is waarom je mij niet kwijt wil, is het niet?'
'Hoe bedoel je?'
'Dat ik overal tegenin ga en jij een doel hebt om me keer op keer in het gareel te krijgen en sterker te zijn dan ik ben.'
'Dat zou heel goed kunnen... Misschien is dat ook wel zo. Ik heb geen idee.'
'Maakt niet uit, ik wel.'
Hulpeloos schudde Jesse zijn hoofd. 'Ze zal het nooit leren.'
'Inderdaad, je hebt het door. Gaan we eerst Snowie uitlaten?'
'Is goed.'
Snel rende Scarlett naar boven toe om daar de hond die al smachtend op haar baasjes zat te wachten op te halen. Jesse bleef beneden staan en keek of er post was. 'Eén brief maar? Niet meer?' Mompelde hij. 'Afzender onbekend, nou ja, dan zal het wel niet zo heel belangrijk zijn.'
'Wat is er?'
'Niets, gewoon een brief. Maak ik vanavond wel open.'
'Oké.'
'Zullen we langs je ouders?'
'Grapje zeker?' Vroeg Scarlett ongeloofwaardig.
'Nee, ik meende het. Hoezo?'
'Als je problemen wilt hebben zou ik dat niet doen.'
'Ik denk dat je juist problemen gaat hebben als je er niet naar toe gaat. Al is het alleen maar om te laten zien dat ik je niets heb aan gedaan.'
'Jij je zin, ik me rust.'
'En dan zeggen dat ík onverbeterlijk ben...'
Terwijl Scarlett bedacht hoe ze dit haar ouders uit kon leggen, iets dat Jesse zou doen als haar ouders dat wouden, kwam het huis steeds dichterbij.
'Bel jij aan? Of doe ik het?'
'Ik heb heus wel voor hetere vuren gestaan.'
'Inderdaad, je bent mij gewend.'
'Daarom.'
Met een schelle klank klonk de gebruikelijke "ting-dong" door de gang heen. Langzaam ging de deur open en stak Angela haar hoofd naar buiten. 'Scarlett!'
'Angela, wat had ik nu gezegd over die deur open do- Scarlett.'
'Ik wou even zeggen dat het goed gaat. Op aandringen van hem dan.'
'Hij?' Ongeloofwaardig keek Scarlett's vader naar de persoon die naast zijn dochter stond.
'Ja, híj ja.'
'Dat kan niet.'
'Toch is het zo.'
'Snowie! Hoe is het? Kom, dan gaan we naar binnen! Mag ik Snowie?'
'Ja hoor.' Behendig klikte Jesse de riem los van zijn hond.
'Meneer Rizzo, ik kan alles uitleggen.'
'Hoe dan?'
'Uw dochter helpt mij. Ze is op haar plaats in de groep, en dat zal ze altijd blijven.'
'Dat betwijfel ik. Komen jullie maar binnen, dan praten we daar verder.'
Hier was Scarlett al bang voor; eerst vriendjes sluiten met Jesse, en daarna de politie bellen.
'Jesse, kijk uit wat je zegt. Voor je het weet staan er hier mensen voor de deur.'
'Die heb ik ook.'
'Ik bedoel politie.'
'Komt wel goed, vertrouw me maar.'
'I wish I could...'

'...dus als ik het goed begrijp heeft Scarlett geen eigen leven meer?'
'Mam, zo erg is het nu ook weer nie-'
'Dat is het wel. Ik vroeg wat.'
'Mevrouw, ik denk dat u het niet helemaal door heeft: Al mijn leden hebben een eigen leven, alleen dan met de crew er doorheen. Het is als een tweede familie.'
'Dat vraag ik me af. Wanneer kan ze vrij gaan en staan waar ze wilt? Hoeveel wil je ervoor hebben?'
'Niets, meneer. Ik heb haar nodig, en zij mij. Ik ben haar trainer, leider, groeps maat, maar bovenal vriend.'
'Dat probeer ik jullie ook steeds duidelijk te maken, ik wíl niet weg.'
'Houd je er nu eens buiten! Wat ik niet snap is wat moet iemand als jij met een meisje van vijftien?'
'Ze was al bij de groep op haar veertiende, bovendien is ze een goede leerlinge en helemaal volleerd. Zelfs de jongens van de groep verslaat ze.'
'En jou?'
'Pap, moet dit echt?'
Jesse zuchtte. 'Ja, meneer, ook mij.'
'Dat is al een hele geruststelling. Maar toch wil ik dat je hier blijft.'
'Maar pap, hij zal me heus niets-'
'Geen gemaar, naar boven toe.'
'Ik ga helemaal niet naar boven!'
'Dat ga je wel!'
'Nee. Niet voordat dit normaal is opgelost.'
'Scarlett...'
'Nee mam, het is wel makkelijk om te zeggen dan ik naar boven moet, hè? Net als al die keren dat ik de straat op moest. Het is niet zo veilig hier als jullie denken.'
'Scarlett, doe wat ik zeg, en ga naar boven.'
'Nee!'
'Scarlett, ga nu maar. Het is goed.' Jesse's stem klonk zowel geruststellend als bevelend.
'Oké.'
Boven kregen de muren een paar goede klappen. Deels van de kwaadheid, maar ook deels van de frustratie. In haar eigen kamer was Angela aan het spelen met Snow White. Was Scarlett maar een hond, dan kon ze alles horen wat ze wou. Wacht eens even... Zo snel mogelijk werd de laptop geopend en opgestart. Met een beetje geluk was de computer beneden aan en het beeldscherm uit waardoor Scarlett in kon breken via een programma die ze daarvoor had en de camera en microfoon gebruiken om te horen wat er werd gezegd.
'...ze is echt niet bij me in gevaar, meneer, in tegenstelling zelfs.'
Yes, het lukte!
'Je zit net zelf te zeggen dat ze volleerd is en alle leden van je "groep" kan uitschakelen.'
'Dat weet ik, maar wij zijn niet de enige groep. Wat heeft Scar u anderhalf jaar geleden vertelt toen ze in elkaar geslagen was?'
'Dat een paar jongens dat had gedaan, hoezo?'
'Die "paar jongens" vormen een sterkere groep dan dat ik ooit kan maken. Begrijp me niet verkeerd, maar tegen hun staat uw dochter machteloos. Zelfs al kent ze álle trucks.
'En waarom zette jij je leven op het spel voor haar?'
'Zou u niet het zelfde hebben gedaan? Ik denk het wel. Mijn groep is niet een groep van mensen die bloed willen zien terwijl er geen aanleiding voor is. Wij beschermen elkaar, niets meer en niets minder.'
' "Terwijl er geen aanleiding voor is", betekent dat dat jullie wel vechten? Scarlett dus ook?'
'Dat kan ik niet ontkennen. Ze is een goede vechster, en sterk ook als ik het mag zeggen.'
'En nog snap ik niet wat zo'n jongen als jij met haar moet...'
Snel sprong Scarlett naar beneden toe.
'Moeten jullie goed luisteren,' begon ze meteen beneden aangekomen, 'ik heb zélf ervoor gekozen in de groep te gaan! Ík ben de genen die het heeft aan genomen mee te doen en de genen die de test heeft overleeft. Niet híj! Stop nou eens met hem als een verkeerd persoon te zien!'
'Had ik niet gezegd dat je naar boven moest?!'
'Net zoals je toen die keer zei toen ik geslagen was de volgende dag ook weer naar buiten moest?! Hoe denken jullie dat dat voelt?'
Een tijdje was het stil.
'Nou?'
'Scarlett, het lijkt me beter als je dit heel even tussen je ouders en mij laat.'
'Nee, Jess, dit gaat over míj, en ik wil antwoord.'
'Scarlett, luister naar me.'
'Nee. Dat doe ik niet.'
Dreigend stond Jesse op. Natuurlijk wist hij wel dat zijn vriendin gevaarlijk was als ze deze bui had, maar hem zou ze niet zomaar iets aan doen. 'Scarlett Rizzo, je gaat nú naar mij luisteren.'
'Waarom zou ik?'
'Omdat we allebei kunnen praten, en ik weet dat je een hekel hebt aan geschreeuw. Daarom doe ik dat ook niet.'
Scarlett keek de persoon voor zich aan. Het was waar: hij bleef rustig. 'Jess, je weet niet wat er aan de hand is.'
'Jij weet ook niet wat er allemaal bij mij aan de hand is, maar maakt dat uit?'
'Nee, maar-'
'Dit is geen ander verhaal, kom hier.'
'Nee Jesse, ik wil niet komen nu.' Snel deed Scarlett een stap naar achter.
'Dan niet, maar je gaat wel doen wat je ouders willen.'
'Jesse! Ik ga niet-' Opeens zag zijn vriendin dat Jesse een knipoog gaf met een blik die te kennen gaf dat dit slechts toneel was om haar niet verder in de problemen te helpen. 'Het komt heus wel weer goed.' Zei hij waarop Scarlett grommend antwoordde: 'Tuurlijk,' en naar haar kamer toe ging. Daar ging snel het slot erop zodat niemand binnen kon komen.
'Als het mag, lijkt het me het beste als Snow White een tijdje bij jullie blijft. Al is het alleen maar voor vanavond, voor uw dochter is het het beste.'
'Is goed, morgen zal ik haar terugbrengen.'
'Oké, hier is mijn adres.'
'Tot ziens.'
'Yo.'
Het was weer stil in de woonkamer, niet voor lang bleek later.
'Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik vertrouw die jongen niet. Eén verkeerde stap, en hij heeft de politie op zijn dak.' Opperde Scarlett's vader fronsend.
'Ik ook niet. Mensen kunnen in een handomdraai veranderen.'
'Daarom.'
Kwaad sloot Scarlett haar laptop. Dit gezeur hoefde ze niet aan te horen.
'Scarlett, Snow White staat voor de deur, wil je even open doen?' Het was haar moeder die het vroeg.
'Kom maar, Snowie, jij kan tenminste wél normaal tegen me doen.'
'Scarlett, we willen je alleen maar beschermen...'
'Bescherm me liever tegen júllie.'
Met een niet te harde knal viel de deur weer dicht. Scarlett deed het slot erop en ging met haar rug tegen het hout aanzitten. Alsof ze aan voelde dat haar baasje niet lekker in haar vel zat, gaf Snow White een lik in het gezicht.

Thuis aangekomen na een avond rond gedwarreld te hebben liep Jesse meteen naar de keuken toe. De gedachten lieten hem niet los: Was het wel handig wat hij had gedaan? Bracht hij zijn vriendin hier niet mee in nog grotere problemen? Waarom wou hij dan ook zo nodig naar dat huis toe?! Een blikje cola viel om. Jesse pakte het en voelde iets in zijn broekzak zitten. Het was de brief die in de brievenbus lag vanmorgen.

Hey Jess, al een beetje voorbereid? Je kan die vrienden van je er wel bij halen, maar dat heeft toch geen enkele nut. Je gaat boeten voor wat er is gebeurd, met of zonder Daniel, Steve en Ethan.
Een lief meisje heb je trouwens. Scarlett Rizzo, toch? Is ze naïef of niet? Eigenlijk weet ik het al: Door wat er is gebeurd, word het makkelijk haar tegen je op te steken.

Je leider, Davian.

Jesse las de brief wel tien keer over voor hij echt realiseerde waar hij over ging en van wie die was. Hij móést Scarlett waarschuwen!

Scar.Snowie is online.
J.Jesse zegt: Scarlett, ben je daar?
J.Jesse zegt: Hallo? Scar?
J.Jesse zegt: Scar, luister, ik snap als je me niet wilt spreken, maar dit is belangrijk.
J.Jesse zegt: Nu Scarlett!
Scar.Snowie zegt: Rustig, rustig, ik ben er al. Ik ben mijn haar aan het doen.
J.Jesse zegt: We hebben een probleem.
Scar.Snowie zegt: Dat verbaast me niets, is de politie al geweest?
J.Jesse zegt: Nee, hoezo?
J.Jesse zegt: Wacht, ik wil eerst vertellen wat er aan de hand is.
Scar.Snowie zegt: Ik luister.
J.Jesse zegt: Weet je nog die groep anderhalf jaar geleden?
J.Jesse zegt: Met die groep heb ik al jaren ruzie, en nu zitten ze weer achter me aan.
J.Jesse zegt: En achter jou.
Scar.Snowie zegt: Wat?!?!
J.Jesse zegt: Blijf daar zo lang mogelijk. Bij je ouders ben je veilig, hier kan je elk moment opgepakt worden.
Scar.Snowie zegt: En jij dan? Waar ga jij naar toe?
J.Jesse zegt: Maak je over mij maar geen zorgen, dat komt wel goed.
Scar.Snowie zegt: Dat is makkelijker gezegd dan gedaan...
J.Jesse zegt: Natuurlijk is dat, maar je moet het proberen.
Scar.Snowie zegt: Oké, maar pas goed op jezelf.
J.Jesse zegt: Zal ik doen, houd Snow White bij je.
Scar.Snowie zegt: Is goed. Tot snel.
J.Jesse zegt: Doei.

Scarlett was nu in ieder geval veilig, nu hij zelf nog. Misschien was het beter om hier te blijven, al was dat natuurlijk de eerste plaats waar ze gingen zoeken.
Brainstormend zat Jesse aan de keukentafel. Waar moest hij heen? Waar kón hij überhaupt heen zonder andere in gevaar te brengen? Uiteindelijk nam de vermoeidheid het over en viel Jesse in een onrustige slaap.

'Doe doe deur open!' Hard werd er gebonkt. 'Nu Jesse, ik weet dat je daar bent!'
'Huh? Wat is er aan de hand?'
'Maak die verdomde deur open!'
'Ja ja, ik kom al.' Nog voor Jesse realiseerde wie er stond nam Scarlett's vader hem bij de nek. 'Waar is ze?!' Vroeg hij dreigend. Zijn ogen spoten vuur.
'Wie is waar?'
'Scarlett. Waar is ze?!'
'Wat? Is ze niet thuis?'
'Nee, daar lijkt het niet op nee.'
Met een handige en vliegensvlugge beweging ontsnapte Jesse uit de greep van de man. 'Shit, shit, shit,' vloekte hij, 'is Snow White nog daar?'
'Wat kan mij die stomme hond nou schelen?'
'Dat kan een heel groot verschil maken. Is ze er of niet?'
'Ja, die zat met een muilkorf aan het bed vast gemaakt.'
'We moeten terug!'
'Daar heb jij helemaal niets over te zeg-'
'Als u uw dochter ooit nog levend terug wil zien wel.' Op zijn hardst rende de jongen de deur uit. Dit kon maar één ding betekenen: Het was te laat.

'Jij! Wat heb je met mijn dochter gedaan?!'
'Sorry mevrouw, maar ze is niet bij mij. Ik weet waar ze wel is. Of nouja, bij wíé ze is.'
'Bij wie dan?'
'Zal ik zo vertellen!' De laatste woorden vervaagde op de trap en in Scarlett's kamer.
Kleine elastiekjes lagen op de grond, even als een borstel en een spiegel. Ze was wakker geweest toen de jongens kwamen. Kon ze ze niet aan? Was ze bang? Had ze zich echt over laten halen? Jesse wist het niet maar haalde de muilkorf van zijn hond af. Zoals verwacht was er een briefje op geplakt die zei: We hebben je vriendin nu, en jij bent de volgende. Kom naar onze oude plek om haar om te ruilen als ze dat waard is. Wees slim en neem niemand mee, overal staan mijn mensen.

Davian

'Wat is dat nu weer?'
'Ik moet weg.'
'Ho even, dat gaat zo niet. Wij gaan mee.'
'Meneer, dit is om Scarlett te redden.'
'En daarom gaan we mee. De kinderen zijn al bij familie die hier in de buurt woont, dus je kan kiezen: of we gaan mee, of je hebt de politie op je dak.'
'Nee, de politie mag al helemaal niet in beeld komen! Davian zal dan echt alles uit de kast halen.'
'Wie is Davian?'
'De jongen die Scar gevangen houd.'
Inwendig mompelend rende Jesse naar beneden toe.
'Rick heeft alles al vertelt, ik ga ook mee.'
'Tuurlijk,' het klonk sarcastisch. Een toon die ook zo bedoeld was.
'Waar moeten we naartoe?'
'Links,' hard draaide de auto weg. Misschien was het dan toch nog niet te laat...

Na een kleine twintig minuten kwam er een onafgemaakte wijk in zicht. De weg was er al, maar de huizen niet waardoor het was afgesloten.
'Is dit het?'
'Ja, hoezo? Een vuilnisbelt verwacht?'
'Eigenlijk wel.'
'Gelukkig niet. Jullie kunnen mee komen, maar niet de hele weg. Als ze zien dat ik iemand heb meegenomen is de kans dat er wat gebeurd heel erg groot.'
'Hoeveel mensen zijn het?'
Jesse dacht na. 'Toen ik er weg gi- ik bedoel toen ik ze voor het laatst zag waren ze met zijn vijftienen. Dat is altijd zo gebleven, maar of dat nu nog is weet ik niet.'
'Oké.'
Geluiden leken harder te worden terwijl de natuur zich in hield.

'Scarlett, ik zie dat je wakker bent. Wat leuk om elkaar weer eens te zien. Je was met je haar bezig? Wat zonde dat het niet is afgemaakt... Zal ik helpen?'
'Blijf bij me weg!'
'En dan? Je kan toch niets.'
Nu pas realiseerde Scarlett echt dat ze vast zat tegen een paal: Haar armen erom heen en voeten aan elkaar. 'Ik kan genoeg.'
'Net zoals je anderhalf jaar geleden kon? Vandaag precies vijfhonderdvijftig dagen geleden, is het niet?'
'Houd je kop dicht.'
'O wat zijn we fel... Jesse heeft veel van je gemaakt zie ik.'
'Laat me gaan.'
'Zonde dat hij bij mij is weg gelopen. Weet je dat hij het nooit uit kon staan dat ik sterker ben? Dat hij jou in zijn groep heeft genomen is alleen maar omdat hij je kon trainen. Je bent een pup van hem, Scarlett, niets meer en niets minder.'
'Houd op over hem.'
'Waarom zou ik? De waarheid mag toch gezegd worden? Hij gebruikt je, meisje. Ik weet dat het lastig is om te accepteren, maar je betekent niets voor hem. Zodra jij weg bent, neemt hij weer een andere prooi.
'Je liegt!'
'Nee hoor. Hij heeft in deze groep gezeten, ik ben zijn baas en ken hem door en door. Jesse is een gluiper.'
'Stop hier mee!' Scarlett wou haar oren dicht doen, iets dat niet lukte door de touwen. Davian zag dat zijn gevangene met alle macht probeerde los te komen en gaf haar een klap in het gezicht. 'Jesse heeft een slechte keuze wat naïefitijd betreft. Kom naar mijn groep, dan leer je wat écht vechten is en niet iets van een zwakkeling.'
'Jesse is niet zwak! Hij heeft me alles geleerd wat hij wist!'
'Niet álles, schatje.'
'Wat dan niet? Vertel het me dan?!'
'Dat zou ik graag doen, maar we moeten eerst iets doen. Eens kijken hoeveel jij als pup voor hem betekend.'
'Ik ben geen pup!'
'Wel voor hem. Hij traint honden, al zijn teefjes makkelijker te temmen...' Davian maakte de touwen los waarna ze meteen weer vast gingen achter Scarlett's rug.
'Laat me los!'
'Je kunt schreeuwen wat je wilt, maar er is toch niemand die je kan horen.'
'Niemand hoeft me te horen. Ik kan heus wel voor mezelf zorgen.'
'Blijkbaar niet... Weet je wat me opvalt? Jesse wist waar ik zat, dat had ik hem geschreven in een brief, maar hij is er nog steeds niet.'
'Hij komt. Dat weet ik zeker.'
'Reken daar nu maar niet te ve-'
'Davian, Jesse is er.'
'Onderbreek me niet steeds!'
'Oké oké.' Morrend liep de jongen die zijn baas kwam waarschuwen weg. Achter zich hoorde hij het gesis dat woorden moesten voorstellen: 'Die vriend van jou zal niets beginnen. Kom nu maar bij mij, hier ben je veilig en zorg ik ervoor dat geen hondentrainer nog bij je komt.'
'Bek dicht!'
'Je schreeuwt nu alleen maar omdat je weet dat het waar is. Je weet dat Jesse je alleen maar gebruikt en niets om je geeft. Ik snap dat het pijn doet, echt waar. Laten we samen een nieuwe start beginnen. Gewoon als nieuwe vrienden. Oké?'
Als antwoord stopmte Scarlett haar schouder tegen de persoon voor haar. 'Nooit.'
Uit reactie nam Davian zijn hand terug en gaf haar een klap in het gezicht. 'Je zal nog wel anders gaan praten... Mee komen!'

'Wel, Jesse, toch maar gekomen?'
'Waar is Scarlett?'
'Die teef van je? Die zit veilig op een plek waar ze niet zo maar weg kan.'
'Ik wil haar terug, nu!'
'Jammer voor je. Kinderen die spelen met vuur branden hun handen. Vergeten?'
'Jij!' Uit totale frustratie -wat overigens geen handige reactie was- rende Jesse op zijn oud-leider af.
'Jongens, pak die teef.'
'Scarlett!'
'Eén stap dichterbij en ze is er geweest.'
'Laat haar gaan!'
'En dan? Gaan jullie dan weg denkend dat jullie van me af zijn? Dacht het niet; ik heb hier veel te lang op moeten wachten.'
'Vijfhonderdvijftig dagen.'
'Inderdaad.' Langzaam begon Davian om Jesse heen te lopen. 'Weet je, toen je uit de groep ging heb ik nog gewaarschuwd dat ik op een dag alles kapot zou maken. Die dag is aangebroken... Breng haar naar voren!'
Ruw werd Scarlett naar voren getrokken.
'Scar, kijk naar me. Kijk naar me! Alles komt goed, begrepen? Alles komt uiteindelijk goed.'
'Jesse, ik...'
'Houd je klep dicht! Jesse en ik praten nu met elkaar.'