Hier begint ht volgende avontuur....
Never grow up, it's a trap.
Quizlet High School-3 - Speeltopics
-
24 juli 2016 - 10:41
26 juli 2016 - 15:05
Dark one
I killing all of you
Rumplestiltskin
Ik hoorde een gil dat van Jo afkomstig was gevolgd door een doffe klap, ik grinnikte even misschien was het dan ook niet zo hele goede idee om ze bij elkaar in een bed te leggen maar goed als ik ze apart zou leggen dan zou een van die waarschijnlijk aan mijn kop lopen te zeuren waar die andere is. Nu zou dat dus niet het geval zijn, ik gaapte even ik was ineens best wel moe maar het kost dan ook energie om te vechten tegen die ene die sterker en nog gevaarlijker is dan jezelf maar toch heb ik er tegen gevochten en heb ik gewonnen, tenminste deze keer dan de duister is nog steeds in mij aanwezig kan me nog steeds slechte dingen laten doen en er bestaat altijd een kans dat hij mijn lichaam weer over neemt, ik weet eigenlijk wel zeker dat dat gaat gebeuren.
Ik ging op de bank liggen en sloot mijn ogen ik herinnerde dat mijn dolk nog op de aanrecht lag maar ik was te lui om die te pakken dus liet ik hem maar liggen terwijl ikzelf langzaam in slaap viel.26 juli 2016 - 15:55
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
Ik laat mezelf op de grond liggen en beweeg me niet meer, nou als je langer wilt worden moet je bij Rumple zijn, volgens mij heeft hij me wel 4 centimeter langer gemaakt door het gemartel van hem. Ik doe mijn ogen dicht, de wonden zijn verbeterd maar ze doen nog steeds verschrikkelijk veel pijn. Ik probeer me te herinneren wat er was gebeurt maar ik weet het niet meer, het laatste wat ik me nog kan herinneren is dat ik bewusteloos werd geslagen in de martelkamer van Rumple, is er überhaupt wel wat daarna gebeurt?
Ik hoorde dat Levi langzaam wakker werd, 'Wat is deze plek?' hij klinkt zwak, misschien wat slaap tekort, ik daarentegen was klaar wakker, ik had vannacht namelijk heel lekker geslapen. En natuurlijk dat ik wakker word in de slaapkamer van Rumple, dat maakt me even heel erg wakker.
"Je bent nu in de slaapkamer van Rumple..." zeg ik kalm terwijl ik op probeer te staan. Ik kijk naar mijn benen, zijn ze uitgerekt? Zo lijkt het wel, ach vast verbeelding. Ik hou me vast aan een stoel die, net zoals de vorige keer, met me mee naar beneden viel, op mij. Ik kreunde, waarom kan ik nooit vertrouwen op een stoel? Het gebeurt altijd, altijd moet een stoel op me vallen. Ik bleef even liggen met de stoel op me, ik ben misschien wel wakker maar niet sterk. Het voelt eigenlijk alsof al mijn botten gebroken zijn en ik extreme hoofd en spierpijn heb. Ik voel mijn hoofd bonken op de grond, zo'n stomme hartklopping in je hoofd. Alsof iemand aan het timmeren is ofzo.
Ik zucht even diep, de pijn is best wel erg. Ik druk de stoel met alle kracht die ik nog heb van me af, ik voel dat mijn shirt over mijn rug heen glijd, ik bijt om mijn tanden, de pijn....
Ik kijk even omhoog, een tafeltje, ik pak de bovenkant van de tafel vast en trek mezelf omhoog, eindelijk, ik sta. Ik hou de tafel met twee handen vast en loop en in de lengte mee. Als ik bij het einde van de tafel ben gekomen laat ik een hand los, ik voel mijn benen trillen van inspanning, wat verschrikkelijk, ik hoop maar dat niemand dit ziet. Dan laat ik mijn tweede hand los, ik voelde me net Bambi, die wankelde ook toen hij voor het eerst ging staan. Ik struikelde over mijn voeten en knalde met een klap tegen een kast op, ik wreef even over mijn hoofd, "Dat deed pijn..." zeg ik droog, ik moest bijna lachen om mijn droge actie. Ik gebruikte de kast om weer wat steun te vinden en liep langzaam door de kamer, heen en weer totdat ik niets meer vast hoefde te houden om te lopen. Ik kijk weer naar het bed, Levi is niet erg fit, ik trouwens ook niet maar ik zag er als het goed is beter uit als hem. Ik keek even in een spiegel, ik schrok, ik was echt nog bleker als normaal, echt gewoon bijna helemaal wit. Ik strompelde even naar achter en gebruikte weer de stoel als leuning, deze keer viel hij niet op me, nee, ik viel op hem. Ik vloekte wat binnensmonds toen ik weer opstond en de stoel overeind zette.
Ik keek naar Levi, "Jij..." ik hield even op om met mijn ogen dicht scheel te kijken van de pijn, "Jij blijft hier..." commandeerde ik, "Ik ben zo terug..." ik keek nog een keer in de kamer, er lag zelfs eten en drinken, aan wie hadden we dit te danken of waarom zou hij ons willen vergiftigen?
Stil deed ik de deur open, liep erdoor en deed hem weer dicht, ik zag dat de sleutel aan de buitenkant van de deur zat, ik draaide de deur op slot, anders zou Levi hier nooit blijven, "Sorry Levi..." zeg ik nog voordat ik de sleutel in mijn zak stop. Ik moest naar de keuken, ik had daar een bloem, die bloem kon verwondingen sneller laten verdwijnen, als de verwonding in het echt een week zou blijven staan is het nu in 4 dagen weg. Ik keek om me heen, een trap... Ik voelde de draaierigheid opkomen dus hield me goed vast aan de muur en aan de trapleuning. Toen ik daar vrij normaal uitkwam liep ik snel door naar de keuken, daar zag ik het, ik schrok even, Rumple... Ik keek hem onderzoekend aan, hij sliep, ik haalde opgelucht adem maar het deed me pijn hem zo te zien, hij bleef mijn vader. En ja, ik weet dat hij me pijn doet en me haat enzo maar ik wil niet dat hij sterft, al is dat wel het geval. Een kleine traan kon ik niet onderdrukken. Maar ik moest verder, voor Levi, stilletjes naar de keuken, daar trok ik alle laatjes en kastjes open tot er een glas op de grond viel, net op tijd tilde ik mijn voet op, anders zou mijn voet veel pijn gehad hebben. Het glas spatte kapot op de stenen vloer, meteen keek ik naar mijn vader, zou hij wakker geworden zijn?het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
26 juli 2016 - 20:26
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Angry
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Van waar ik zit, kan ik Jo precies zien liggen. Het lijkt erop dat ze pijn heeft. Ze ziet er slecht uit, met haar bleke gezicht. Het feit dat ze op de grond blijft liggen verraad ook dat ze zich bepaald niet goed voelt. Iets dat niet vreemd is na alles wat ze heeft moeten ondergaan.
'Je bent nu in de slaapkamer van Rumple..'
Ik schrik enigszins. De kamer van Rumple? Het kan niet anders dan dat hij ons dus hierheen heeft gebracht. Wat is hij van plan met ons? Ik kijk om me heen, op zoek naar iets dat verraad wat eraan de hand is. Pas dan valt me op dat er eten en drinken op het nacht kastje staat. Ik frons. Dat heeft hij er vast niet neergezet omdat hij zo'n goed persoon is. Ik ben ervan overtuigd dat het niet te vertrouwen is. Straks is het vergiftigd en vallen we beiden dood neer, of iets dergelijks. Ondertussen doet Jo een poging om op te staan, maar ze gaat direct weer onderuit. Haar gezicht is vertrokken van de pijn. Desondanks doet ze toch weer een poging tot opstaan. Even later loopt ze wankelend door de kamer. Voorzichtig slinger ik mijn benen over de rand van het bed. Achter me hoor ik Jo weer vallen. Aan de ene kant wil ik haar vertellen dat ze rustig aan moet doen. Dat ze met haar verwondingen beter kan rusten. Maar gezien de situatie waar we nu in zitten, is er geen tijd voor rust. Ik haal eens diep adem en sta voorzichtig op. Nog altijd kunnen mijn benen mij niet volledig dragen, maar ik besluit de pijn te negeren. Stond ik toen Jo mishandeld werd ook niet gewoon op, ondanks ik pijn had? Precies. Dus dan zou het nu alleen maar makkelijker moeten zijn. Ik leun nog altijd met mijn armen op het bed. Langzaam laat ik los. Het kost me even moeite mijn evenwicht te bewaren, maar ik weet te blijven staan. Wanneer Jo mijn naam noemt, kijk ik om.
'Jij blijft hier.. Ik ben zo terug..'
Ze laat haar blik nog eens door de kamer blijven. Wat is dat kind van plan?
'Jo, nee.'
Ik begin naar haar toe te lopen. Wanneer ze door de deur loopt, versnel ik mijn pas. Iets dat niet handig is, gezien ik algauw over mijn eigen voeten struikel. De deur valt vlak voor mijn neus dicht.
'Jo!'
Zo snel als ik kan, krabbel ik weer overeind. Ik grijp de deurklink vast en wil de deur open trekken, maar merk dan dat ze hem op slot heeft gedaan. Kreng. Nu zit ik hier opgesloten! Ik kijk om me heen, me nog vasthoudend aan de deur. Aan de andere kant van de kamer hangen gordijnen. Daarachter bevindt zich vast een raam. Zou ik proberen via daar naar buiten te komen? Langzaam loop ik er naartoe, te woest om me te kunnen concentreren op de pijn. Jo is blijkbaar uiteindelijk toch niet zo betrouwbaar als ik dacht, schiet er door mijn hoofd. Wat een stomme fout is dit van mij. Ik zal het niet meer laten gebeuren. Eenmaal daar aangekomen, trek ik de gordijnen open en kijk ik naar buiten. Het eerste dat me opvalt is de hoogte waarop ik me bevindt. Als ik nu uit het raam zou springen, dan breek ik gegarandeerd wat. Maar het kan vast niet zo erg zijn als hier, in het hol van de leeuw, opgesloten zitten. Ik zucht. Wat een keuze is dit. Vervolgens ga ik op zoek naar een opening. Ik vind de vergrendeling algauw en open het raam. Nu moet ik nog op de één of andere manier uit het raam klimmen. Ik beschik enkel nu niet over de kracht om me aan het raamkozijn op te hijsen. Ik zal dus iets anders moeten proberen. Ik kijk eens om me heen. Aha, de stoel die Jo zonet gebruikte om overeind te komen. Ik zou die kunnen pakken om vanaf daar uit het raam te klimmen. Ik loop erheen. Halverwege ga ik nog eens een keer onderuit. Ik vraag echt teveel van mijn zwakke lichaam. Toch heb ik geen tijd om eraan te denken. Ik sta weer op, loop naar de stoel en sleep deze vervolgens met veel pijn en moeite naar het raam. Wanneer de stoel goed staat, klim ik erop. Zelfs dit vrij lage opstapje doet al enorm veel pijn. Ik slaak een zachte kreet. Man, als ik hieruit ben, dan moet ik echt gaan rusten. Ik klim in het raamkozijn, maar het gaat helaas niet zoals verwacht. Het raamkozijn is zo smal, dat ik mijn voet er niet goed op kan plaatsen, waardoor ik struikel en naar buiten val.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
26 juli 2016 - 23:12
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
Ik blijf versteend staan, zou hij iets gehoord hebben... Mijn vader geeft geen kik, of ja, mijn vader? Mijn vader was dood, vermoord, weg... Weer een traan gleed over mijn wang, ik voelde me net zoals die traan, eenzaam... Gelukkig had ik Levi nog, hij begrijpt me meer dan wie dan ook.
Langzaam draaide ik me weer naar de kastjes toe, weer deed ik er een open, alleen dan zachter, met geen lawaai. Nee, geen bloem. Ik werd erg gefrustreerd, waar had hij het!? Eindelijk zag ik de bloem liggen, ik pakte het voorzichtig op maar legde het gauw terug, waar moest ik het instoppen... Ik draaide even een rondje, ah, daar is het! Ik pakte een tas, een mooie tas, geen plastic tas maar een tas wat je niet na gebruikt weg hoorde te gooien, een schoudertas.
Ik pakte de tas, hij was niet extreem groot ofzo maar het kon. Ik deed hem om mijn schouder en deed de bloem erin. Ik loop nog even naar de bank, dat was mijn vader, de slechtste vader ooit maar er was iets aan hem, iets wat ik nu pas merk, iets wat ik nu pas mis omdat hij er niet meer is. Nog een eenzame traan gleed over mijn wang. "Ik haat je..." fluister ik naar The Dark One. Snel pakte ik pen en papier,
Hallo Dark One,
Ik wil graag een paar dingen kwijt, ik heb als eerste een paar vragen voor je, stel ik kom je nog een keer tegen (wat ik eigenlijk niet hoop) dat je me dan antwoord kan geven op mijn vragen.
1. Ben je vroeger een mens geweest met een eigen hart, een eigen lichaam en een eigen ziel?
2. Waarom ben je zo geworden zoals je nu bent?
3. Wat ben je?
Dat waren mijn vragen voor jou, nu zou ik graag willen, als mijn vader nog ergens in jouw leeft, je dit gaat doorgeven,
Pap, het spijt me dat ik altijd gemeen tegen je heb gedaan, en ja, je had gelijk, ik vind het leuk om je boos te maken, zo krijg ik namelijk aandacht. En ja, ik haat je, maar dat betekent niet dat ik je kwijt wil. Nu je weg bent realiseer ik me pas hoeveel je was in mijn leven, hoeveel je voor me betekent. Ik mis je...
Groeten,
Het onhandelbare Rotkind...
Ik vouwde het papier dicht maar voordat ik het briefje bij The Dark One wou neerleggen zag ik iets glimmen in mijn ooghoeken wat mijn aandacht trok. Ik draaide me langzaam om en zag het, de Dolk, de redding. Ik snelde naar het wapen toe en pakte het vast, dit was hem... Ik voelde mijn arm prikken, Rotkind, hij kon me nog steeds besturen en dat verontruste mij erg. Ik pakte de dolk vast, vouwde het papier open en trok het woord Rotkind over, het bloed kwam uit mijn arm waardoor ik draaierig werd, snel drukte ik mijn arm op het briefje zodat er met bloed Rotkind op geschreven stond, ik liet het even drogen en vouwde het papier weer op. Ik liep langzaam naar The Dark One, of Rumple toe en legde het papier op zijn buik. Toen draaide ik me om en rende weg met de dolk, ik knalde tegen de muur op omdat ik erg draaierig was. Ik keek naar mijn arm, het zat onder het bloed, helemaal...
Eindelijk kwam ik bij de kamer van Rumple, ik zocht naar de sleutel in mijn zak wat nog een hele opgave was omdat ik draaierig was. Eindelijk had ik hem uit mijn zak maar was het weer een hele klus om de sleutel in het sleutelgat te steken, ik prikte er steeds naast. Ook hier is het me uiteindelijk gelukt.
Aarzelend liep ik naar binnen, ik hoop niet dat Levi boos is... Toen ik binnen kwam trof ik niemand aan, Hoe?! Wat?! Wanneer!? Allemaal vragen drongen door mijn hoofd tot ik het antwoord zag, het raam... Ik rende naar het raam, hoever ik kon rennen en keek naar buiten, Levi lag onder het raam, sukkeltje... Ik wankelde even terug toen het begon te duizelen en besloot in de spiegel te kijken, nou ik ben roder op mijn arm en bleker op mijn gezicht, niet een beter teken dus.
Ik raapte al mijn spullen bij me en stopte alles in mijn tas, ik moest naar Levi toe en hem die bloem geven, de bloem kon maar door een van ons gebruikt worden en ik had het gevoel dat hij het nodig heeft. Ik deed de dolk in mijn tas en nam even diep adem, dit gaat niet fijn voelen. Ik liet de magie door me heen stromen en verdwijnselde. Meteen stond ik in de tuin, voor Levi. Ik voelde dat ik nog meer hoofdpijn kreeg en de wereld om me heen begon rond te draaien. Weer wankelde ik even en viel op de grond, ik kneep mijn ogen dicht tegen de pijn en pakte het gras vast. Na ongeveer 1 minuut gelegen te hebben ging ik langzaam staan, Levi was voor nu even het enige wat belangrijk was, Levi is nu het belangrijkste persoon voor mij. Ik liep naar hem toe met enige uitwijkingen in mijn richting.
"Levi..." begon ik, "Gaat het?" ik zuchtte even tegen de pijn in mijn botten en probeerde de pijn te vergeten. Ik werd langzaam een echt spook zo bleek was ik. Ik voelde ook dat ik langzaam misselijk werd. Ik keek Levi weer aan, ik kon hem niet kwalijk nemen dat hij heeft geprobeerd te ontsnappen, maar het was voor zijn eigen bestwil...het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
26 juli 2016 - 23:49
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Slightly annoyed
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Voor het eerst vandaag heb ik een beetje geluk. Mijn val word gebroken door een van de struiken die in Rumple's tuin staat. Nu is de klap nog steeds vrij hard en heb ik het gevoel dat ik op z'n minst mijn pols gekneusd heb, maar het had erger kunnen zijn. Niet dat het met alle verwondingen die ik heb enorm veel uit had gemaakt. Wel hebben de takjes de nodige schrammen achtergelaten op voornamelijk mijn bovenlichaam. Ik heb namelijk nog altijd mijn blouse niet terug en het irriteert me ergens meer dan eigenlijk zou moeten. Als ik zo terug moet naar huis, dan ziet iedereen mijn verwondingen. Al was mijn slechte conditie anders ook wel opgevallen. Ik kan immers niet normaal lopen. Ik zucht. Nu moet ik weer overeind zien te komen. Ik rol mezelf uit de struik. Vervolgens blijf ik even languit op mijn rug en met half toegeknepen ogen tegen de zon in het gras liggen. Het voelt ergens wel fijn, om zo in het zonlicht te liggen. Het gras kriebelt zachtjes tegen mijn armen, rug en benen, wat een welkome afwisseling is op de pijn. Desondanks overheerst de pijn nog altijd. Het zal wel even duren voor ik weer de oude ben, helaas. Ik kan dit helemaal niet gebruiken nu. Wel merk ik dat de brandwond op mijn been nagenoeg verdwenen is. Dat is tenminste iets, al weet ik niet goed hoe en wanneer dat is gebeurd. Heeft Rumple soms geprobeerd onze wonden te genezen? De gedachte is te bizar om waar te zijn, dus er zal haast wel een andere verklaring voor moeten zijn. Jo misschien? Op het moment dat ik aan haar denk, komt ze opeens naar me toe lopen. Ik ga voorzichtig rechtop zitten en kijk naar haar. Ze ziet er nu nog slechter uit dan daarnet.
'Levi.. Gaat het?'
Ik laat mijn blik kort over haar heen glijden. Het eerste dat me opvalt is haar bebloede arm. Vervolgens kijk ik weer naar haar gezicht, dat met de seconde bleker lijkt te worden. Dit is niet goed..
'Dat kan ik beter aan jou vragen.'
Ik besluit het voorval met het opsluiten later ter sprake te stellen. Het ziet er niet naar uit dat ze nog lang bij bewustzijn zal blijven. Ik probeer overeind te komen. Iets dat helaas niet zo heel soepel gaat en waarschijnlijk wel verraad dat ik er allesbehalve bovenop ben.
'Wat is er in vredesnaam net met je gebeurd?' vraag ik, doelend op haar arm.
Het zal verbonden moeten worden, maar ik heb niets om het te verbinden. Ja, normaal gesproken had ik een stuk van mijn broek af kunnen scheuren, maar dat gaat me nu niet lukken. Ook heb ik geen kledingstuk dat ik aan haar kan geven, want ja, dat heeft Rumple van me afgepakt. Ik denk na over een mogelijke oplossing, terwijl ik Jo haar reactie afwacht.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
27 juli 2016 - 22:14
Dark one
I killing all of you
Ik opende mijn ogen even verbaasd dat ik in slaap was gevallen, maar goed het koste toch best veel energie om tegen het duister te vechten, ik ging recht zitten en zag dat er een briefje van mijn buik afviel nieuwsierig pakte ik het briefje op, en vouwde het open het was afkomstig van Jo.
Hallo Dark One,
Ik wil graag een paar dingen kwijt, ik heb als eerste een paar vragen voor je, stel ik kom je nog een keer tegen (wat ik eigenlijk niet hoop) dat je me dan antwoord kan geven op mijn vragen.
1. Ben je vroeger een mens geweest met een eigen hart, een eigen lichaam en een eigen ziel?
2. Waarom ben je zo geworden zoals je nu bent?
3. Wat ben je?
Dat waren mijn vragen voor jou, nu zou ik graag willen, als mijn vader nog ergens in jouw leeft, je dit gaat doorgeven,
Pap, het spijt me dat ik altijd gemeen tegen je heb gedaan, en ja, je had gelijk, ik vind het leuk om je boos te maken, zo krijg ik namelijk aandacht. En ja, ik haat je, maar dat betekent niet dat ik je kwijt wil. Nu je weg bent realiseer ik me pas hoeveel je was in mijn leven, hoeveel je voor me betekent. Ik mis je...
Groeten,
Het onhandelbare Rotkind...
Rotkind stond er met bloed opgeschreven haar bloed, tranen prikte in mijn ogen, ik weet dat ik het bewust deed maar nu ik toch bijna al mijn menselijkheid terug heb is het toch wel anders. Waarom heb ik dat ook in haar arm gekerfd, dit zou haar voor heel haar leven achtervolgen tenzij als ik het met magie weg haal, zou ik dan ook geen macht meer over haar hebben? want dat is namelijk iets wat ik eigenlijk niet wil. Wel 6x las ik de zin die voor mij bedoeld was ze bood haar excuses aan dat ze zo gemeen tegen mij was, ook door dit heb ik ook het idee dat ze denkt dat ik echt dood ben, maar dat ben ik niet al dan is mijn leven wel nog steeds in gevaar.
Het spijt me. seinde ik naar haar hoofd het klonk nog best zwak en vermoeiend maar ik voelde me dan ook nog zwak en moe. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik ook haar wond dat ik op haar arm had gekerfd weg te toveren of het goed gelukt was wist ik niet.27 juli 2016 - 22:55
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
Ik zie dat Levi even me inspecteert wat voor mij 100% ongemakkelijk is, maar dat gebeurt wel vaker met Levi. Ik probeer het Rotkind te verbergen doormiddel van een mauw, maar het mislukt, 'Dat kan ik beter aan jou vragen.' ik kijk hem even aan, een pijnlijke glimlach kwam op mijn gezicht, tja mijn arm deed ook verrotte veel pijn... Toch houd ik me stil, een zwijgzaam type, dat ben ik.
Ik moet opschieten met die bloem, ik voel dat ik het niet lang hou. Levi probeert op te staan maar het gaat niet helemaal hoe het geplant is, of hij is gewoon slecht in plannen... Een grinnik kon ik niet onderdrukken, 'Wat is er in vredesnaam net met je gebeurd?' ik zie dat hij kijkt naar mijn arm, hij had beter gewoon kunnen vragen, wat is er met je arm gebeurt? Maar nee hoor, dat doet hij niet. Ik zucht even, ik wil liever deze vraag vermijden, niet een leuk verhaal.
Ik pak zijn arm vast zodat hij niet kan vallen, al val ik zelf daardoor, "Dat kan ik beter aan jou vragen." ik grijns als ik dit zeg, hij zei precies hetzelfde.
Mijn hand gaat naar mijn tas, "Ik heb 2 dingen voor je...." ik wacht even met praten, zo kan het tot hem door dringen,
"1. Een bloem, als je deze eet doen je verwondingen minder zeer en gaan ze sneller weg..." ik geef hem de bloem, groot was hij niet maar het moest genoeg zijn, "Zelf heb ik al gehad..." lieg ik er nog snel even achteraan, stel je voor dat hij het niet aan wou nemen...
"En 2." ik hield me weer even stil zodat hij de bloem kon bekijken en het rustig kon verwerken, langzaam pak ik de dolk, "Ik heb de Dolk van Rumple..." ik keek er nog even naar, snel veegde ik het bloed van het puntje, ik had mezelf net gesneden dus het lag er nog op, "En ik wil dat jij hem bewaart..." ik hield de dolk nog wel vast maar zou het elk moment aan hem kunnen geven. Nu pas kom ik erachter dat ik alle vragen van Levi heb kunnen ontwijken, of ja, nog wel, waarschijnlijk komen ze weer. Even voelde ik hoe de wereld om me heen vervaagde, ik viel op de grond maar hield mijn ogen open, nee niet nu! Ik voelde hoe mijn geluid vervaagde en mijn zicht slechter werd, ik vocht er met al mijn kracht tegen, kracht die ik nog over had, wilskracht...
Opeens werd mijn gehoor en zicht weer beter. Ik ontspande mezelf tegen de pijn en ging langzaam rechtop zitten. Er was iets, iets anders....
"Het spijt me" hoorde ik in mijn hoofd, The Dark One, hij is wakker... Maar The Dark One zou nooit, Het spijt me, tegen me zeggen, wat was er aan de hand?
Ik wou wat terug zeggen maar kwam tot de conclusie dat ik geen magie kon gebruiken door de armbanden, gek, hoe kwam het dat ik wel kon verdwijnselen?
Langzaam ebde te pijn in mijn arm weg, ik keek, het leek niets veranderd, ik ging met mijn hand over mijn wond, het voelde wel anders, het woord Rotkind zat er nog wel maar het was geen open wond meer, het was gewoon een soort litteken geworden. Wel jammer dat het bloed er nog omheen zat en ik nog steeds veel bloed heb verloren. Ik liet me uitgeput terug in het gras vallen, vechten tegen pijn is vermoeiend.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
28 juli 2016 - 12:28
28 juli 2016 - 14:16
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Slightly annoyed
× Mentions: Jo
Jo geeft geen antwoord op mijn vraag. Voor mij is dat eigenlijk al een antwoord. Als er niets zou zijn, dan had ze dat wel gezegd. Ik hoor haar grinniken als ik op probeer te staan. Ik zeg er niks op, maar ik kan het desondanks niet waarderen. Wel werp ik haar een ietwat nijdige blik toe. Op mijn vraag wat er is gebeurd, krijg ik ook geen antwoord. Ze verandert zelfs snel van onderwerp.
'Ik heb twee dingen voor je..'
Ze drukt een bloem in mijn handen en legt uit waarvoor deze bedoeld is. Ook zegt ze er zelf al een te hebben gehad, maar ik geloof het niet helemaal. Anders had ze er wel beter aan toe geweest. Ik geef de bloem terug.
'Jij ziet er slechter uit als ik, dus neem hem zelf maar voordat je zo knock out gaat.'
Dan trekt Jo wel iets heel interessants tevoorschijn, dat direct mijn onverdeelde aandacht heeft.
'Ik heb de dolk van Rumple..'
Jo veegt wat bloed van het lemmet, zie ik, maar ik schenk er verder geen aandacht aan. Het boeit me gewoonweg niet genoeg.
'En ik wil dat jij hem bewaart..'
Ik kijk op naar Jo, enigszins verbaast. Ze wilt dat ik hem bewaar? Vanwaar dit plotselinge vertrouwen in mij? Desondanks sla ik dat niet af. Nee, ik zal dit wapen bewaken met mijn leven als het moet. Dit is onze enige kans op een overwinning.. Ik begin langzaam te knikken.
'Oké.'
Jo lijkt even afgeleid te zijn. Ze strijkt met haar vingers over de wond op haar arm. Ze moet echt die bloem eten. Ik ben nog altijd bang dat ze ieder moment flauw gaat vallen en daar heeft werkelijk niemand iets aan.
'Jo, eet die bloem. Dan kunnen we gaan.'
Het klinkt als een bevel. Ergens is dat het ook wel. Oké, ik ben er misschien niet heel goed aan toe, maar ik geloof dat ik het nog wel even vol ga houden. Thuis ga ik wel even op bed liggen, of iets dergelijks. Al bedenk ik me dat we ook nog met z'n allen moeten gaan dineren. Misschien dat ik er wel onderuit kan komen als ze mijn verwondingen zien, maar eigenlijk heb ik geen zin om als een zwakke docent over te komen die dag 1 al ziek op bed ligt. Er zit niets anders op dan gewoon te komen. Daarna is er nog tijd zat om op bed te liggen, ook al moet ik nog een of andere stomme toets maken. Nou ja, dat kan morgen ochtend ook nog wel. Mijn hoofd staat er totaal niet naar en ik weet zeker dat de hoofdpijn alleen nog maar erger wordt als ik naar een computerscherm moet gaan zitten staren.
[ bericht aangepast op 28 juli 2016 - 14:16 ]
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
28 juli 2016 - 16:17
Dark one
I killing all of you
Ik was moe, verzwakt en angstig ik wilde mijn dolk gaan pakken maar zag dat die er niet meer lag, shit hij is weg aan de ene kant was het ook weer een opluchting want mocht de duisternis mijn lichaam weer gaan overnemen en het lukt hem om de school te verwoesten dan kan diegene die mijn dolk heeft mij, uhm de duistere tegenhouden, ik grijnsde maar toch nu konden ze er ook van alles mee. Ik keek op de klok dat aan de muur hing het was bijna etenstijd ik moest maar eens terug gaan als het me lukt, ik wilde naar de voordeur lopen maar daarvoor viel ik op de grond met hevige pijn in mijn lichaam. De duisternis in mij was weer aan het vechten om zijn macht over mij te krijgen maar zo goed als ik kon, zoveel energie als ik nog had probeerde ik me er tegen verzetten.´Je zal geen volledige macht over mij krijgen.´ zei ik met een schorre stem, mijn lichaam begon te schokken, ik kon mijn lichaam niet meer onder controle houden, mijn ogen gingen van mijn eigen blauwe kleur naar het zwart van de duister, er kwam schuim uit mijn mond en ik had steeds het gevoel alsof ik niet meer kon ademenen.28 juli 2016 - 17:55
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
Levi geeft de bloem snel terug, 'Jij ziet er slechter uit als ik, dus neem hem zelf maar voordat je zo knock out gaat.' aardig... Maar daar hebben we nu niet zoveel aan, hij is de sterkste, als je de zwakste beter maakt helpt het nog steeds niet veel. Als ik mijn dolk uit mijn tas haal lijkt Levi even geschrokken maar neemt hij hem wel aan, 'Oké.' hij lijkt onzeker van zijn zaak maar ik geef hem wel de dolk.
'Jo, eet die bloem. Dan kunnen we gaan.' ik kijk hem aan, is het een bevel ofzo? Nu probeert hij me ook nog eens te commanderen? Ik krijg de neiging om met mijn ogen te rollen maar hou het in.
"Ja allemaal heel ridderlijk van je maar daar hebben we nu geen tijd voor..." ik sta op en druk de bloem weer in zijn handen. Ik doe even een stap naar achter zodat hij het niet terug kan geven, "Vertrouw me, ik heb al gehad, het heeft alleen niet zo'n snelle uitwerking op mij..." ik grijns even, dit leugentje kwam er geloofwaardig uit...
Voor de duizendste keer vandaag denk ik aan mijn vader, zou hij dood zijn? Waarom kwam zijn stem in mijn hoofd, waarom heeft hij mijn wond geheeld? Waarom bracht hij Levi en mij naar bed? Een kleine traan gaat over mijn wang, wat was er met hem gebeurt? Als ik alles mocht wensen, alles wat ik wou was het hem, waarom wou ik een andere vader? Klinkt logisch, hij is verschrikkelijk, maar hij is het niet, het is iemand anders in hem die dat doet... Waarom heb ik dat nooit ingezien? Waarom zie ik dit pas als hij dood is? Of is hij wel dood?
Ik kijk naar boven, het begint te schemeren, dan zouden ze op school wel bijna gaan eten... Omhoog kijken was niet het slimste idee, de bomen begonnen om me heen te draaien, ik wankelde en leunde tegen de muur aan, mijn hand schoot naar mijn hoofd, de misselijkheid door het draaien, verschrikkelijk. Ik wil overgeven maar het lukt niet. Het gevoel van overgeven komt steeds dichterbij maar wat ik ook doe, het lukt gewoon niet.
Ik kijk even naar Levi, hij draait mee... Even doe ik mijn ogen dicht, de pijn... Ik verkramp en val op de grond, ik houd dit niet lang vol, Levi moet het eten, anders is er geen kans meer.
(ik heb de tijdskip erin voor laten komen, dat het ongeveer etenstijd is)[ bericht aangepast op 28 juli 2016 - 17:56 ]
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
28 juli 2016 - 18:08
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Slightly annoyed
× Mentions: Jo
Wanneer Jo me de dolk geeft, stop ik hem snel weg. Niet dat ik hem echt ergens weg kan stoppen, want mijn tas is weg, maar voor nu blijft het in mijn broekzak zitten. Zelfs al steekt het voor de helft uit.
'Ja allemaal heel ridderlijk van je maar daar hebben we nu geen tijd voor..'
De bloem wordt weer in mijn handen gedrukt en Jo stapt naar achteren. Wat een irritant kind is het soms toch ook.
'Vertrouw me, ik heb al gehad, het heeft alleen niet zo'n snelle uitwerking op mij..' zegt ze met een grijns.
Een frons verschijnt op mijn gezicht. Wat nou, het heeft geen snelle uitwerking. Als ze denkt dat ik dat excuus accepteer, dan heeft ze het mis.
'Inderdaad, we hebben geen tijd nu. Neem die bloem dus, want ik ga geen bewusteloos persoon meeslepen.'
Desondanks lijkt Jo haar aandacht al ergens anders te zijn. Ze werpt een blik omhoog en zet vervolgens wankelend een paar stappen opzij, richting de muur. Vervolgens gaat haar blik naar mij. Het is nu overduidelijk te zien dat het niet goed met haar gaat. Ik zet een paar stappen naar haar toe, terwijl ze haar ogen sluit. Het volgende moment valt ze op de grond. Ik rol met mijn ogen. Waarom luistert ze dan ook niet naar me. Ik kniel naast haar neer en druk de bloem in haar handen.
'Je eet hem NU op. Al moet ik hem je voeren.'
Mijn blik blijft op haar gericht. Nog altijd snap ik niks van het meisje. Waarom dwingt ze mij als het ware de bloem te eten, terwijl ze hem zelf minstens net zo hard nodig heeft? Ik zou eens een lijstje bij moeten gaan houden met dingen die ik niet aan haar begrijp. Dan kan ik, als het moment zich eens voor zou doen, vragen wat er in vredesnaam met haar is. Misschien dat ik in de toekomst dan niet zo geïrriteerd hoef te zijn wat haar betreft, want serieus, de pijn alleen is al genoeg om me mateloos te irriteren.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
28 juli 2016 - 22:32
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
Ik merk dat Levi een beetje geïrriteerd word maar ook dat hij iets niet begrijpt... Waarom kon ik geen gedachten lezen? Dat zou alles op dit moment zoveel gemakkelijker maken. Ik voel dat Levi naast me neer knielt en de bloem aan mij geeft, 'Je eet hem NU op. Al moet ik hem je voeren.' ik houd nog even mijn ogen dicht en vloek binnensmonds, waarom luistert hij nu even niet!? Een walging gaat over me heen, zie je het al voor je? Dat Levi mij voert, gadsie...
Nu pas gaan mijn ogen open, ik zie alles helder, 100%, gewoon eng helder... Ook heb ik het gevoel dat mijn ogen meer kleur hebben gekregen, vreemd...
Ik kijk Levi recht in zijn ogen aan maar blijf liggen, "Ik..." begin ik, "Ik kan verdwijnselen, jij niet, jij hebt nog een lange weg naar huis te gaan..." ik kijk hem aan, ik kan op dit moment helemaal niet verdwijnselen door die stomme armbanden maar hij weet toch niets van Dark Magic af dus dit zal hij waarschijnlijk ook niet weten.
Ik kijk omhoog, wat voor mij op dit moment dus rechtdoor kijken is, de bomen draaien verschrikkelijk heen en weer maar ik probeer het tegen te gaan, het draait maar is heel scherp, ik kan haast de bladeren tellen, wat ik ook kan maar nu de tijd niet voor neem omdat ik bijna moet overgeven. Ik houd mezelf vast aan het gras en leg de bloem voor Levi, "Eet verdomme die bloem Levi, je gaat het niet in mijn mond krijgen, wat je ook probeert..." zeg ik standvastig en sluit even mijn ogen, dan doe ik ze weer open omdat het gewoon weer verder draait met mijn ogen dicht, laat het ophouden, alsjeblieft!het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
28 juli 2016 - 23:57
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Slightly annoyed
× Mentions: Jo
Jo luistert niet naar me. Nee, ze gaat zelfs tegen me in. Hallo, ik doe dit voor haar eigen bestwil. Zelfs al heb ik een lange weg naar huis te gaan, je kunt niet verdwijnselen ofzo als je buiten bewustzijn bent. Ze kijkt me aan, al is het meer alsof ze dwars door me heen kijkt, vanwege haar vage uitdrukking. Iets dat het gevoel enkel maar versterkt dat ik die stomme bloem in haar mond moet proppen.
'Eet verdomme die bloem Levi, je gaat het niet in mijn mond krijgen, wat je ook probeert..'
Oké, dat is het. Nu ben ik er he-le-maal klaar mee. De bloem, die ze voor mijn voeten heeft gelegd, pak ik op. Vervolgens pak ik haar bij haar kraag vast en trek ik haar naar me toe. Gewond of niet, ze moet kappen met bijdehand doen.
'Luister, je eet NU die bloem op.'
Op het moment dat ik de kans krijg en ze haar mond ook maar iets opent, prop ik hem in haar mond. Zo, dat is ook weer gedaan. Ze kan er nu voor kiezen hem uit te spugen, waardoor niemand er meer wat aan heeft of hem gewoon op te eten zodat ze zichzelf kan redden.
'Ik wil vanaf nu dat je kapt met je zorgen over me maken. Ik red me wel. Als je denkt dat ik één of ander zwak, zielig geval ben, dan heb je dat mis. Ik ben hier niet voor niets om júllie les te geven.'
Ik word nu boos, alleen maar voor haar eigen bestwil. Het is namelijk niet alsof ik veel zin heb om boos te worden. Ik heb er zelfs eigenlijk de fut niet eens voor. Ze moet zich maar vereerd voelen dat ik de situatie ernstig genoeg vindt om er zoveel energie aan te verspillen. Met de nodige pijn en moeite sta ik weer op, terwijl mijn blik op Jo gericht blijft.
'Ik blijf hier staan totdat je dat wegverschijnsel trucje van je uithaalt.'
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
29 juli 2016 - 0:38
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
Ik zie de woede in Levi opkomen, ik kijk heb geschrokken aan, wat gaat hij doen? Levi pakt de bloem die voor zijn voeten ligt, gaat hij hem opeten? Ik hoop het zo erg want dan zijn we van het gezeik af. Maar dan pakt hij mijn kraag en trekt me naar hem toe, het gaat allemaal zo snel dat mijn hoofd hard naar achter gaat en dan weer hard naar voren wat niet erg helpt tegen mijn hoofdpijn. 'Luister, je eet NU die bloem op.' ik keek hem nors aan, mijn hartslag was weer 2x zo hard als normaal door zijn niet echt geplande actie. Ik haalde even diep adem om iets te zeggen maar toen ik in wou ademen kreeg ik de bloem in mijn mond gepropt. Ik trok me los van zijn greep, viel terug op de grond, draaide me om zodat ik op mijn knieën zat. Ik kon geen adem meer halen, hij had het te ver in mijn mond geduwd. Ik hoestte ongeveer 2 minuten voordat het helemaal uit mijn keel was, ik had het maar doorgeslikt want anders hadden we er allebei niets meer aan, de klootzak, hij heeft het harder nodig als mij!
'Ik wil vanaf nu dat je kapt met je zorgen over me maken. Ik red me wel. Als je denkt dat ik één of ander zwak, zielig geval ben, dan heb je dat mis. Ik ben hier niet voor niets om júllie les te geven.' Ik kijk hem nors aan als ik weer op adem ben gekomen. Mijn hand gaat door mijn haar, hij weet niet wat hij zojuist gedaan heeft... "Jij bent hier anders heen gestuurd om je straf uit te zitten als docent, je wil dit werk helemaal niet doen en ik denk niet dat je een zwak of zielig geval bent!" ik keek naar mijn hand, uit het niets kwam er een snee in, "Je hebt geen idee van magie en magische dingen, laat iemand die dat wel weet het dan doen!" ik schreeuw bijna, ik voel dat er namelijk ook een klein papiersneetje in mijn lichaam is gekomen. Levi staat langzaam op, ik volg zijn voorbeeld,
'Ik blijf hier staan totdat je dat wegverschijnsel trucje van je uithaalt.' ik zucht diep, "Dan kan je lang wachten..." ik haal even adem als ik voel dat er een snee in mijn arm word gemaakt, "Ik heb armbanden om, deze armbanden zorgen ervoor dat ik geen magie kan gebruiken..." ik kijk hem schuldig aan, ik had daarnet tegen hem gelogen maar dat was voor zijn eigen bestwil.
Ik kneep mijn ogen dicht van de pijn als er een snee komt in mijn andere arm, "En bedankt he..." zeg ik sarcastisch tegen Levi, "Door jou heb ik nog meer pijn..." ik dacht terug aan de bloem, er waren 2 soorten bloemen om mensen te genezen, degene waar ik allergisch voor was, deze die Levi dus net in mijn mond heeft gestopt, en eentje waar ik niet allergisch voor ben maar die nu op is... Ik keek naar mijn arm, er kwam een straaltje bloed naar beneden.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
