Hier begint ht volgende avontuur....
Never grow up, it's a trap.
Quizlet High School-3 - Speeltopics
-
24 juli 2016 - 10:41
25 juli 2016 - 0:39
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted, in pain & angry
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Het lijkt erop dat ik net op tijd ingegrepen heb, gezien Rumple op het punt stond haar te wurgen. Nogmaals bedenk ik me hoe walgelijk deze man is. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo'n intense haat voor iemand heb gevoeld, afgezien van mijn oom dan. Woest komt Rumple op me aflopen. Ik kijk hem enkel aan met een neutrale blik. Hij zegt dat ik er niks vanaf weet en mijn kop moet houden.
'Ik hoef niks van jullie verleden af te weten om te weten dat Neal een walgelijk mens heeft moeten verdragen,' zeg ik nog, maar ik vraag me af of hij nog naar me luistert. Ik zie Rumple op zijn knieën vallen en zijn hart eruit trekken. Oké, dat is onverwacht. Zijn hart ziet zo zwart als de nacht, met een enkel piepklein lichtpuntje. Ik moet toegeven dat hij gelijk had wat betreft mijn hart, dat het zoveel lichter was. Desondanks had ik waarschijnlijk ook niets meer kunnen verwachten bij Rumple. Hij is werkelijk waar een van de slechtste personen die ik ooit tegen ben gekomen. En geloof me, ik ben heel wat slechte mensen tegen gekomen. Rumple stopt zijn hart weer terug en komt overeind. Hij gaat terug naar Jo en ik houd mijn hart vast, bij wijs van spreken dan. Ik kan immers niks vasthouden gezien ik hier vastgeketend zit en ik heb mijn hart überhaupt niet eens bij me, dus dan kan ik hem ook lastig vasthouden. Alleen dan gebeurt er iets totaal onverwachts; Rumple zakt voor Jo in elkaar. Jo lijkt te schrikken.
'Pap?'
Ze klinkt angstig. Desondanks vraag ik me af hoe ze dit monster met zo'n titel aan kan spreken. Hoe is het mogelijk dat ze ook maar iets om hem geeft? Er valt vervolgens een stilte. Jo kan geen kant op en ik heb geen idee hoe lang Rumple knock out blijft. Het enige dat ik weet is dat nu onze kans waarschijnlijk is om hier weg te komen. Ik probeer mijn arm te bewegen, maar word er direct voor afgestraft. De ketting schuurt over mijn nog altijd ontblote bovenlichaam heen en glijdt daarbij ook over de wonden die er nog altijd zitten. Dit is hopeloos.
'Jo, gaat het?'
Ik kijk op naar haar, in de hoop dat alles oké is. Voor zover dat mogelijk is dan. Ik maak me oprecht zorgen om haar op dit moment en dat is niets iets dat vaak voorkomt. Het is eigenlijk enkel iets dat ik voel bij de beperkte groep vrienden en collega's die ik heb. Het is met recht een vreemde dag.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
25 juli 2016 - 10:44
Ariël Greenleaf
"One step closer"
Peter loopt naar het raam, "Ja bof ik even." zegt hij sarcastisch, ik loop hem langzaam achterna en kijk,
"Hé, je kijkt uit op mijn kamer!" zeg ik lachend, "Daar slaap ik!" ik wijs naar het raam tegenover, het is ongeveer 20 meter van zijn raam af.
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Ik kreeg geen antwoord van Rumple, wat zou er met hem zijn? Komt het door zijn hart? En waarom lig ik nu ook in zo'n pijnlijke positie? Ik weet niet wanneer Rumple ooit nog wakker word, straks duurt het nog een dag en als hij dan wakker is dat hij dan gewoon weer door gaat! Dat zou de hel zijn, al zijn we hier wel een beetje in de hel, nouja, als dit de hel was dan was de hel helemaal niet zo heel erg maar goed.
'Jo, gaat het?' ik kijk Levi even aan, oeh hij bewoog... Dat zou pijn gedaan hebben,
"Het gaat prima..." lieg ik, ik hou er niet zo van om te zeggen dat het verschrikkelijk veel pijn doet.
"Met..." ik zuchtte even tegen de pijn, "Met jouw?" ik kijk hem even aan, Levi ziet er niet erg, tja hoe zeg je dat, levendig? Nee, 'heel' eruit...het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
25 juli 2016 - 11:35
25 juli 2016 - 12:25
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted, in pain & angry
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Jo zegt tegen me dat het prima gaat. Ik lach even, al klinkt het nogal nep. Ik ben iemand die vrijwel nooit lacht. Sterker nog, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst echt heb gelachen. Het ziet er niet naar uit dat ik binnenkort nog echt zal gaan lachen.
'Prima, ja ik zie het..' zeg ik binnensmonds.
Jo vraagt vervolgens hoe het met mij gaat. De pijn weerklinkt in haar stem. Ik slik. Ze moet daar echt weg, maar ik kan niets doen zo. Ik sta compleet machteloos en ik haat het.
'Prima, zie je toch.'
Ik forceer een glimlach, al ziet het er ook ongelofelijk nep uit. Ik ben gewoon niet goed in lachen. Hoe triest. Ik laat mijn hoofd dan maar gewoon even hangen. Zelfs bij deze kleine beweging voel ik de kettingen nog over mijn rug schuiven. Er is werkelijk waar niets dat ik nu kan doen zonder mezelf pijn te doen. Ik blijf dan ook maar doodstil zitten. Vanaf hier kan ik Jo en Rumple immers ook zien. Mijn blik gaat even naar Rumple, die nog steeds bewusteloos op de grond ligt. Of nee, opeens zie ik zijn ogen wijd open schieten. Zijn ogen waren zo zwart als de nacht. Nee, nog zwarter zelfs. In een reflex kijk ik op. Aargh, dat had ik niet moeten doen.
'Jo, maak dat je daar weg komt, het boeit me niet hoe. Maak dat je daar wegkomt.'
Mijn stem klinkt kalm, gelukkig. Ik weet zelf ook wel dat mijn woorden waarschijnlijk weinig uit zullen halen. Ze ligt daar vast. Ik moet iets doen, zelfs al voelt het als een marteling. Met alle kracht die ik nog over heb, verschuif ik me op mijn voeten. Ik klem mijn kaken stevig op elkaar om stil te blijven. Vervolgens kom ik langzaam maar zeker omhoog. Ik beweeg me naar voren, naar het tralies. Hoe kom ik in vredesnaam hier doorheen? Ik probeer na te denken, maar ik kan me amper concentreren. Ik sta te trillen op mijn benen van de inspanning en de pijn is nog altijd even overweldigend.
'Aaargh!!'
Ik kan een gefrustreerde kreet niet langer inhouden. Ik moet Jo beschermen.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
25 juli 2016 - 12:38
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
'Prima, zie je toch.' hij laat een nepglimlach zien, ik kijk hem ongelovig aan maar besluit niets te zeggen, ik deed ook alsof het goed ging,
"Dat..." ik rolde even met mijn ogen naar boven, "Dat is fijn..." ik zucht even, het lukt me niet, mijn lichaam begeeft het. Ik heb wel een hart, ik kan dood gaan aan de pijn...
Opeens zie ik de ogen van Rumple open gaan, helemaal zwart. Ik schrik, nee dat kan niet waar zijn!? Hij is weg, het laatste Rumple is weg, hij is nu Dark One, oh alsjeblieft laat dit echt een droom zijn. 'Jo, maak dat je daar weg komt, het boeit me niet hoe. Maak dat je daar wegkomt.' ik kijk angstig naar mijn vader, alsjeblieft, laat dit niet waar zijn... Als het nu echt The Dark One is geworden dan ben ik verloren. Ik probeer nog naar Levi te kijken maar mijn ogen willen alleen maar naar mijn vader kijken, "Pap...?" vraag ik voorzichtig, ik zie in mijn ooghoeken dat Levi aan het verschuiven is, hij komt hier niet weg, net zoals ik. 'Aaargh!!' ik knijp mijn ogen dicht, Levi alsjeblieft, doe jezelf geen pijn. Dan kijk ik weer naar Rumple, "Pap alsjeblieft, kom terug..." fluister ik. Ik voelde de angst, de angst door mijn hele lichaam. Ik kon niets doen. Alleen mijn woorden.[ bericht aangepast op 25 juli 2016 - 12:39 ]
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
25 juli 2016 - 12:44
25 juli 2016 - 12:54
25 juli 2016 - 13:36
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted, in pain & angry
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Jo lijkt tegen Rumple te praten. Als ik het goed hoor, spreekt ze hem aan met pap. Rumple reageert erop met dat haar vader dood is, net zoals binnenkort de rest van de school. Nou, dat lukt hem niet als ik daar een stokje voor steek. Er is één groot voordeel aan klein zijn, namelijk dat ik behendig ben. Het kost me moeite en ongelofelijk veel pijn, maar toch probeer ik me los te worstelen. Ik zak op mijn knieën, omdat ik niet langer in staat ben te blijven staan. Zo nu en dan snuif ik eens. Er is weinig over van mijn normaal rustige, haast verveelde, indruk. Zelfs ik kan niet eeuwig tegen de pijn vechten, zelfs al sta ik hier nog altijd niet te schreeuwen. Dat kost me dan ook alle zelfbeheersing die ik heb. Maar het harde werk loont. Op een gegeven moment krijg ik het voor elkaar mijn arm los te krijgen, ook al kan ik een zachte kreun niet onderdrukken. Nu mijn arm ertussenuit is, zitten de kettingen iets ruimer. Mijn andere arm krijg ik daardoor algauw ook los. Nu ik mijn beide handen vrij heb, kan ik met het slot aan de slag. Ik kom weer overeind. Het scheelt dat ik mezelf nu omhoog kan duwen, ook al sta ik nog altijd te trillen van de inspanning. Ik steek mijn handen door het tralies en begin aan het slot te morren, dat niets mee geeft. Nee, het moet een zwakke plek hebben. Alles heeft een zwakke plek. Denk Levi, denk. Ik kijk even op naar Rumple en Jo. Rumple staat naar mijn idee veelstemmige dicht bij Jo. Hij lijkt haar te willen intimideren. Maar ik pik dat niet. Hij doet haar niets meer. Niet zolang ik er nog bij ben.
'Je laat Jo met rust,' begin ik op dreigende toon. 'Zij verdient het niet om zo door jou behandeld te worden. Als je haar ook maar met één vinger aanraakt, ik beloof je dat ik je af zal maken.'
Met beide handen grijp ik het tralies stevig vast. Mijn blik is op de twee gericht. Ondertussen denk ik na hoe ik hieruit moet ontsnappen.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
25 juli 2016 - 18:46
Dark one
I killing all of you
'Je laat Jo met rust,' hoorde ik Levi zeggen ik keek naar hem en grijnsde. 'Ik laat niemand met rust, ik ga eindigen wat Rumplestiltskin niet durfde.' ik lachte. 'Ik ga zijn bloed eigen dochter vermoord, ik hoor zijn stem al nee niet mijn dochter, niet mijn lieve kindje.' weer lachtte ik en gemeen keek ik ze beide omstebeurd aan. 'Maar eerst ontken ik de duisterste wezens, en val ik de school aan.' ik deed net alsof ik nadacht en wees ik eerst naar Jo. 'Dan vermoord ik jou en..' ik wees naar Levi. 'Dan maak ik jou tot me slaaf.' ik lachte en verdween weer even later verscheen ik in een bos waar nu een best eng uitziende kasteel stond. 'Dark castle 2.' zei ik en ik liep er naar binnen, in een kamer op de vierde verdieping was een grote bibliotheek met in de midden iets waar een boek opstaat het boek om de meeste verschrikkelijkste wezens van de dark one te ontketenen ik grijnsde en liet de boek vanzelf naar de juiste bladzijde bladeren.
'O wezens van de dark one hoor mij aan,
het is tijd dat jullie uit jullie slaap ontwaken!' de lucht werd donkerder en het begon te onweren ik wilde de spreuk verder uit spreken maar ineens vloog ik naar achter. 'Jij hoort dood te zijn!' zei ik tegen mezelf. 'Je hebt mijn lichaam overgenomen maar ikzelf ben nog niet dood, dit laat ik niet gebeuren!'' ik voelde dat Rumplestiltskin zich verzetten en mijn magie tegen mezelf opzette maar ik was sterker dan hem.[ bericht aangepast op 25 juli 2016 - 18:47 ]
25 juli 2016 - 19:03
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Do I look lonely?"
'Kind begrijp je het nog niet? Je vader komt niet terug.' hij grijnsde 'Je vader is dood.' The Dark One kwam dreigender dichterbij. 'En binnenkort zijn jullie allemaal of dood of mijn slaven. Heel deze rot school.' ik keek hem aan, "Ik haat je..." fluister ik, een kleine traan kon ik niet tegenhouden, mijn vader, hij was dood, ofja, dat zei hij. Ik rammelde aan mijn ketenen, ik wou hier weg, hij was anders, niet mijn vader...
'Je laat Jo met rust,' begint Levi op dreigende toon. 'Zij verdient het niet om zo door jou behandeld te worden. Als je haar ook maar met één vinger aanraakt, ik beloof je dat ik je af zal maken.' ik glimlachte waterig, hij was er voor me, op dit moment. Hij nam het voor me op...
'Ik laat niemand met rust, ik ga eindigen wat Rumplestiltskin niet durfde.' ik sperde mijn ogen open, bedoelt hij dat... 'Ik ga zijn bloed eigen dochter vermoord, ik hoor zijn stem al nee niet mijn dochter, niet mijn lieve kindje.' ik keek hem kwaad aan, "Je doet maar..." mompel ik,
"Als je het maar snel doet, zonder pijn..." Hij lachte, 'Maar eerst ontken ik de duisterste wezens, en val ik de school aan.' The Dark One wees naar mij, 'Dan vermoord ik jou en..' nu wees hij naar Levi. 'Dan maak ik jou tot me slaaf.'
"Je blijft van hem af!" sis ik naar hem voordat hij verdwijnt. Dan ontspan ik me, ofja, ontspannen? Ik bonkte met mijn hoofd tegen dat ding achter me, ik weet nog steeds niet wat het is maar het doet nog steeds pijn, "Bedankt..." ik haalde even diep adem, "Bedankt dat je het voor me opnam..." ik wou dat ik me kon bewegen, hij moest me losmaken! Ik wil best vastzitten maar niet dat ik mijn armen niet meer kan gebruiken. Ik probeer me los te wringen wat erg veel pijn doet, op een gegeven moment hou ik op, Levi kon niet sterven van pijn, al zou hij dat graag willen maar hij had geen hart, ik wel, ik kon sterven van dit.
Vale Skia Nihil
"I am a Shadow of a Girl"
"I taste like magic"
Ik luisterde het verhaal, "Sorry, wat erg voor je..." zeg ik, "Ja, het leven gaat door, maar je kunt er wat van maken. Na de regen komt de zon!" zeg ik bemoedigend. "Jou zon komt nog, en als het je ware liefde is, dan komt ze terug, want ware liefde ontloop je niet, vroeg of laat komt alles weer op zijn pootjes terecht."[ bericht aangepast op 25 juli 2016 - 19:05 ]
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
25 juli 2016 - 19:51
25 juli 2016 - 21:11
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted, in pain & angry
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
'Ik laat niemand met rust, ik ga eindigen wat Rumplestiltskin niet durfde.'
Hij begint te lachen. Zelf snap ik er niks van. Praat die kerel nu in derde persoon, of heeft hij al die tijd een gespleten persoonlijkheid gehad en heeft zijn duivelse kant hem nu overgenomen? Het tweede zou wel verklaren waarom Jo zo wispelturig is. Ze zijn uiteindelijk toch familie, hoe je het ook draait of keert, en ze heeft dus ook zijn genen. Jo, als je mijn gedachten opeens kan lezen of iets dergelijks, dat bedoel ik niet lullig. Niet eens, voor de verandering.
'Ik ga zijn bloed eigen dochter vermoord, ik hoor zijn stem al nee niet mijn dochter, niet mijn lieve kindje.'
Deze gozer is helemaal getikt. Is het trouwens vreemd dat ik nog steeds de meest sarcastische dingen kan denken terwijl ik verga van de pijn? Waarschijnlijk niet. De woede is namelijk mijn middel om de pijn te onderdrukken.
'Maar eerst ontken ik de duisterste wezens, en val ik de school aan.'
Duistere wezens? Vervolgens zegt hij nog dat hij Jo gaat vermoorden en mij tot zijn slaaf maakt. Ha, dat laatste wil ik zien. Dat bedoel ik bij wijs van spreken, trouwens. Denk maar niet dat ik ooit zijn slaaf zal worden. Maar dat hij zegt Jo te gaan vermoorden.. Zover laat ik het niet komen. Jo roept dat hij van me af moet blijven. Ik ben ergens verontwaardigd. Ik kan me niet herinneren dat iemand ooit voor me is opgekomen, terwijl de persoon zelf in levensgevaar verkeerde. Zelf kan ik niets meer tegen hem zeggen, gezien hij al is verdwenen.
'Bedankt.. Bedankt dat je het voor me opnam..'
Ik kijk naar Jo, enigszins verbaast. Ik had een bedankje van haar niet verwacht.
'Eh, graag gedaan,' zeg ik mompelend.
Ik zie dat Jo zich los probeert te wringen, net zoals ik daarstraks deed. Het is een naar gezicht. Ik wou dat ik iets kon doen, maar ik weet niet goed wat. Ik zit hier nog altijd vast en ik heb niets, maar dan ook niets kunnen bedenken om het slot open te krijgen. De sloten op de martelwerktuigen mogen dan misschien niks voorstellen, maar dit is andere koek. Daarnaast wordt het ook steeds lastiger te blijven staan. Mijn hele lichaam trilt. Mijn benen staan op het punt het compleet te begeven. Mijn vingers zijn nog altijd rond het tralies geklemd. Mijn knokkels zien wit, zoveel druk zet ik erop. Ik probeer alles om mezelf te ontzien en tegelijkertijd een oplossing voor het huidige probleem te bedenken. Maar hoe langer ik hier sta, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat er geen oplossing is. Totdat ik me weer iets herinner..
'F*ck, ik heb mijn mobiel nog.'
Ik laat het tralies los en val op mijn knieën. Met trillende handen trek ik de Nokia uit mijn broekzak. Vol hoop kijk ik op het schermpje, om vervolgens te zien dat ik geen bereik heb. Wat is dit voor een wereld? Dan maak je een mobiele telefoon zodat je overal en altijd iedereen kan bellen en wanneer het dan eens nodig is, is er geen bereik! Hoe. Frustrerend. Is. Dit. Ik smijt het ding op de grond. Dit is waardeloos. Ik sta op het punt om de hoop op te geven, al ben ik niet van plan het helemaal te doen. Dat zou enkel maar betekenen dat Rumple, of wie die gast nu ook mag zijn, zou winnen. Nee, ik breek niet zo snel. Hij moet daarvoor met veel meer komen.
'Hou vol Jo, ik kom eraan. Dat beloof ik je.'
Het klinkt misschien verschrikkelijk cliché en veel te klef en zoethappig en nog een hoop van die dingen, maar het is wel gemeend. Ik laat haar daar niet zomaar zitten. Niet zolang ik hier ben. Ik ben niet voor niets Humanity's Strongest Soldier.
[ bericht aangepast op 25 juli 2016 - 21:15 ]
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
25 juli 2016 - 21:28
Dark one
I killing all of you
Dark one/Rumplestiltskin
'Als straf dat je me hebt verzet lieve Rumple'tje en aangezien je nog niet dood bent, ga ik nu als straf Jo heel erg pijn doen.' ik grijnsde verdween en verscheen weer in de kerkers waar ik Levi en Jo zag. 'Ach wat gezellig jullie zijn er nog ik lachte. 'Kijk je mee Rumple? kijk je mee hoe ik je dochter bewusteloos sla en die Levi gelijk ook.' ik voelde niks, maar ik wist dat hij alles kon zien en daarom begon ik eerst met Levi bewusteloos te schoppen en daarna Jo, nadat ik ze beide zag omvallen werd ik ineens geraakt door een krachtige magie en werd ik zwakker en Rumple weer sterker. 'Hoe kan je zo sterk zijn ineens.' zei ik tegen Rumple. 'Omdat ik om me dochter geef.' verbaasd keek ik. 'Om je dochter geeft? waarom doe je haar pijn?' ik grijnsde. 'Ow ja oeps dat komt door mij.' ik werd terug gedrongen tot Rumple de overhand weer had.
Het was vreselijk toen de duisternis volledig bezit over mij nam, maar gelukkig was ik toch wel sterker dan hem en is hij nu teruggedrongen ik trok mijn hart eruit en zag dat de zwartheid er in nu een stuk minder is geworden tevreden glimlachte ik en keek ik naar Levi en Jo. 'Wel wat ik nu ga doen is niet om te zorgen dat ze me aardig vinden want ik ben en blijf waarschijnlijk een vreselijke monster.' met magie liet ik hun en mij verdwijnen en verschenen we in mijn slaapkamer. Levi en Jo lagen op mijn bed onder de dekens, hun wonden verzorgd en een glas drinken en wat eten op de nachtkastje ik sloot de deur achter me en liep naar de keuken waar ik mijn dolk op de aanrecht neerlegde omdat ik het zat was om die bij me te dragen, ik keek naar buiten naar mijn achtertuin die ik met magie had vergroot.25 juli 2016 - 21:41
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
'Eh, graag gedaan,' mompelt Levi, nu pas herinner ik het me, hij had ook helemaal geen bedankt gezegd tegen mij, dat ik Rumple, die toen nog Rumple was, liet ophouden met hem martelen. Ach, hij was vast met andere zaken bezig, ik kan het hem ook niet kwalijk nemen, nee, dat zou echt erg zijn. Ik keek naar mezelf, deze positie zou ik niet lang kunnen volhouden en ik wil liever niet gedood worden als ik vast zit, ik weet niet, vermoord worden als ik weerstand kan bieden vind ik toch fijner. Ik hield mijn buik in, ik had echt honger, en als ik honger heb heb ik echt honger. Ik zie in mijn ooghoeken dat Levi iets op de grond gooit, wat het was kon ik niet zien, volgens mij een soort steen ofzo... Ik haal even opgelucht adem, er is tenminste nog 1 positief aan dit alles,
Wat ben ik blij dat ik zo'n niet goede leerling ben en geen school uniform aan heb gedaan, anders had ik zo'n heel klein, kort rokje aangemoeten, en dat zou niet erg toepasselijk zijn. Ik voelde het, het gevoel dat ik bijna vrij was, ik had een arm los gekregen, "Levi!" ik kijk hem lachend aan, maar al snel verging mijn lach, daar stond hij, The Dark One...
'Ach wat gezellig jullie zijn er nog' hij lachte. 'Kijk je mee Rumple? kijk je mee hoe ik je dochter bewusteloos sla en die Levi gelijk ook.' ik keek hem kwaad aan, hoe durft hij, waarom? Eigenlijk vond ik die Dark One wel interessant, wie was het? Had het vroeger ook een leven? Als ik er tijd voor heb ga ik het vragen. The Dark One sloeg Levi bewusteloos, "Monster!" schreeuw ik voordat ik ook bewusteloos raak, ik zag als laatste nog dat The Dark One naar achter werd gegooid, daarna werd alles vaag, mijn gehoor, mijn zicht.
Ik weet niet hoelang ik daar al lag maar het voelde als jaren, langzaam opende ik mijn ogen, vaag, ik kon haast niets zien, alleen licht. Het was fel licht, was ik dood? Was ik uit mijn lijden verlost? Wat was er gebeurt? Mijn hand ging naar mijn hoofd, wow, het kon ook nog. Ik merkte dat mijn wonden verbeterd waren, ze deden minder pijn en zagen er verzorgd uit. Ik kon beter kijken, nee, dit is niet de hemel, dit is, Rumples kamer!? Met een schok kwam ik overeind en keek naast me, Levi. Ik gilde, wat was er gebeurt? Wat weet ik niet meer, er is toch niet iets ergs gebeurt?! Ik wreef nog een keer in mijn ogen, kon ik het me maar herinneren, als er überhaupt iets is gebeurt. Snel stond ik op maar viel meteen weer, mijn botten voelden gebroken en uitgerekt.
Vale Skia Nihil
"I am a Shadow of a Girl"
"I taste like magic"
"Als jij het zegt, dan zal het wel waar zijn..." zei hij en stond op, ik glimlachte, "Luister altijd naar de leerling..." zeg ik met een knipoog. Joey liep verder, na enkele meters stopte hij waardoor ik ook stopte met lopen. "Wat ga jij nu eigenlijk doen? Ik kan je moeilijk achterlaten zonder te weten wat er van jou gaat komen, als je begrijpt wat ik bedoel..." ik keek hem aan, "Nee, ik weet niet wat je bedoelt..." zeg ik glimlachend, om het gevoel van domheid weg te lachen.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
25 juli 2016 - 22:56
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted & Confused
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Het lijkt erop dat Jo een arm vrij heeft gekregen. Ze roept mijn naam en begint te lachen, maar het lachen vergaat haar al snel wanneer Rumple, of wie hij ook mag zij nu, uit het niets weer opduikt.
'Ach wat gezellig jullie zijn er nog,' zegt hij lachend.
Ik rol met mijn ogen.
'We kunnen ook echt een kant op.'
Rumple staat in zichzelf te maken. Hij zegt iets over ons bewusteloos slaan. Wanneer hij mijn kant opkomt, sta ik op. Ik maak me klaar om mezelf te verdedigen, al ben ik door mijn verwondingen te traag. Nog voordat ik op mijn voeten sta, krijg ik direct al een trap te verduren. Ik klap dubbel en land weer op mijn knieën. Mijn armen houd ik beschermend voor me, maar het haalt niets uit. Mijn lichaam is op dit moment gewoonweg te zwak. Zonder er iets tegen te kunnen doen, word ik in elkaar getrapt net zolang tot ik weer word opgeslokt door de zwarte leegte die ik vandaag als eens eerder heb gevoeld.
Mijn oogleden voelen zwaar. Mijn hoofd bonkt als een gek. Ik probeer tegen het verdoofde gevoel in mijn lichaam te vechten. Met enige moeite lukt het mijn ogen te openen. Een licht zo scherp dat ik genoodzaakt ben mijn ogen weer te sluiten komt me tegemoet. Waar ben ik? Ik herinner me de cel waar ik eerder zat. En de martelingen. Het voelt wat onrealistisch, net zoals de plek waar ik nu ben. De reden dat het zo vreemd voelt is het gebrek aan pijn. Ik voel op het moment niets, maar dat zou ook kunnen komen omdat ik pas net weer bij bewustzijn ben. Naast me voel ik iets bewegen. Ik draai mijn hoofd die kant op en open mijn ogen. De persoon begint te gillen.
'Ugh..'
Het geschreeuw doet pijn aan mijn hoofd. De persoon, waarvan ik denk dat het Jo is, komt overeind. De actie wordt gevolgd door een doffe klap. Ik draai mijn hoofd weer weg. Nogmaals vraag ik me af waar ik ben. Dit lijkt niet op de martelkamer van Rumple. Zijn we soms door iemand gered? Ik kan me niet herinneren wat er is gebeurd vlak voor ik knock out ging. Voorzichtig ga ik rechtop zitten. Mijn lichaam protesteert nog altijd hevig, maar het is niet te vergelijken met de pijn die ik eerder voelde. Althans, voor zover ik me kan herinneren.
'Wat is deze plek?'
Aan mijn stem is duidelijk te horen dat ik nog niet helemaal bij ben. Het heeft een ietwat slaperige ondertoon. Waarschijnlijk is het überhaupt wel aan me te merken dat ik nog niet volledig helder ben, gezien ik trager ben dan normaal.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
