Hier begint ht volgende avontuur....
Never grow up, it's a trap.
Quizlet High School-3 - Speeltopics
-
24 juli 2016 - 10:41
24 juli 2016 - 10:57
24 juli 2016 - 12:21
24 juli 2016 - 12:33
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted & In pain
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Door iets dat Jo zojuist heeft gezegd, stopt Rumple de marteling. Eindelijk.
'Ik haat jullie, ik haat jullie allemaal, ik zal jullie allemaal vernietigen.'
Dat klinkt niet goed, maar voor nu werkt het. Misschien doe ik er goed aan om zo te vragen wat Jo heeft gezegd. Vervolgens verdwijnt Rumple, zomaar, uit het niets. Ik lig nog steeds vast op het martelwerktuig. Ik haal eens diep adem. Nu hij weg is, ebt de adrenaline weg uit mijn lichaam. Helaas was dat eigenlijk het enige dat de marteling nog enigszins dragelijk maakte. De pijn die ik nu voel van alle verwondingen die ik zonet heb opgelopen is immens. Tranen prikken dan ook in mijn ogen. Ik moet hier weg, koste wat kost. Straks komt hij terug en is hij nog bozer dan hij al was. Voorzichtig verplaats ik mijn gewicht iets, maar hierdoor kom ik alleen nog maar in een ongemakkelijkere positie terecht.
'Ah..'
Op deze manier kom ik nooit weg. Vaag op de achtergrond hoor ik Jo iets vragen, maar ik kan niet verstaan wat ze zegt. Nog eens haal ik diep adem. Vervolgens zet ik zoveel kracht als ik kan op de boeien en probeer ik me los te trekken. De boeien zijn enkel gemaakt om iemand voor een korte tijd op zijn plek te houden tijdens het martelen. Het is niet bedoeld om iemand uren hier onbewaakt te laten liggen, toch? Het lukt me niet meer helemaal om helder na te denken, merk ik. Het heeft geen nut om me los te trekken. Toch probeer ik het nog eens. En nog eens. En nog eens. Net zo lang tot ik het idee heb dat de boeien losser komen te zitten. Een enkele traan stroomt over mijn wang. De verwondingen beginnen nu echt hun tol te eisen. Waarom doet Rumple dit? Vlug veeg ik hem weg met mijn schouder. Stel je voor dat Rumple nu terug komt en het ziet. Dat zou hem alleen maar goed doen.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
24 juli 2016 - 13:18
Peter Pevensie
"Succes met Avan..." zegt Ariël. Ik kijk haar verbaast aa. Het klonk alsof ze die Avan niet mocht. "Of jullie hebben altijd ruzie of jullie worden goede vrienden, daartussen kan niet bij Avan..." ik kijk nog steeds met mijn verbaasde blik Ariël aan. "Ik neem aan dat je uit ervaring spreekt?" ik klop op de deur om te controleren of die Avan op zijn kamer zit, maar ik hoor niks. Dan open ik zelf maar de deur, terwijl ik nog steeds naar Ariël kijk.[ bericht aangepast op 24 juli 2016 - 13:23 ]
If no one else will defend the world then I must
24 juli 2016 - 13:35
24 juli 2016 - 13:37
24 juli 2016 - 14:58
24 juli 2016 - 15:12
Ariël Greenleaf
"One step closer"
Peter keek me verbaast aan, ook ik schrok van mijn uitspraak, ik was meestal nooit zo bot... "Ik neem aan dat je uit ervaring spreekt?" vraagt hij nog steeds verbaast. Hij klopt even op de deur om er zeker van te zijn dat er niemand is. Ik hoor niets, zo te zien Peter ook niet want hij doet de kamer deur open.
Ik wil net antwoord gaan geven maar ik nam er even geen tijd voor. Ik zie dat 1 kant van de kamer helemaal zwart is, zwarte gordijnen, spinnenwebben, een zwarte raaf, alles zwart... Ik zet mijn eerste stap in de kamer, de andere kant van de kamer is basis, er is nog niets en nog helemaal, tja, basis... Ik merk dat Joey ook schrikt en mijn been vasthoud. Ik grinnik en kijk dan naar Peter, "Nee ik spreek niet uit ervaring, maar kijk om je heen..." ik wacht even zodat hij om zich heen kan kijken, "Ik heb verhalen over hem gehoord, niet zulke fijne verhalen..." weer stop ik even, "Moorden, martelingen, stelen..." ik kijk Peter strak aan. Dan komt er een lach op mijn gezicht en loop de kamer in, "Maar ik hoop dat jullie het wel goed kunnen vinden, gave kamer man! Ik heb eentje met minder ramen... Bofkont..."
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Ik zie dat Levi probeert los te komen, dat lukt hem nooit. Hij is te verzwakt. Hij kan me niet eens verstaan ben ik bang. Toch probeer ik het nog een keertje,
"Levi probeer je niet te verzetten!" schreeuw ik, hopend dat hij me nu wel kon verstaan, ik trok weer aan mijn armen, "Levi ga slapen!" schreeuw ik harder, ik hoop zo erg dat hij begrijpt wat ik zeg. Als hij gaat slapen dan word hij even wat beter. Had hij misschien iets meer spierkracht en kon hij me weer beter horen. Volgens mij was hij niet gewend om met magie pijn te krijgen, wel met een zweep maar hij is zo verzwakt. Eigenlijk wel een watje, maar dat ben ik dan ook, ik ben het gewend maar veel minder als Rumple net had gedaan, oh ik wou dat ik hem kon vervloeken, maar ik zit vast en hij heeft de macht over me, zelfs over mijn gedachtes, ik kan mezelf niet eens meer zijn. Ik kan niet weg, ik heb geen eigen gedachtes als hij dat wou... Ik ben niemand meer... Als Rumple dat zou willen zou hij alles kunnen laten zeggen wat hij wilde, me pijn laten voelen. Ik heb niet eens weerstand want ik zit vast...het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
24 juli 2016 - 15:49
Peter Pevensie
Het blijft een lange tijd stil, dus loop ik maar verder de kamer in. De kamer is overduidelijk in tweeën verdeeld. De ene kant ziet er vrij basis uit, maar de andere kant is volledig zwart. De gordijnen aan die kant waren zwart en er zaten spinnenwebben. Mijn ogen vallen op een prachtige zwarte raaf, die zich ook in de kamer bevind. Deze moest dan van Avan zijn. "Nee ik spreek niet uit ervaring, maar kijk om je heen..." het verbaasde me dat ze nu pas antwoord gaf op mijn vraag. Waarschijnlijk was ze net zoals ik sprakeloos over deze "smaak". "Ik heb verhalen over hem gehoord, niet zulke fijne verhalen..." het blijft even stil en ik leg mijn koffer naast mijn bed neer. "Moorden, martelingen, stelen..." ik krijg een strakke blik van Ariël toegeworpen. Ik wist nou niet of ze me wilde bang maken, maar dat zou bij mij niet zo gaan lukken. Ik neem aan dat ze dat moest wetene, aangezien ze boeken over mij had gelezen. Alleen in boeken wordt alles ook wel weer verdraaid. Ik zou die boeken ook eens moeten lezen. Dan komt er een lach op haar gezicht en komt ze verder de kamer binnen. "Maar ik hoop dat jullie het wel goed kunnen vinden, gave kamer man! Ik heb eentje met minder ramen... Bofkont..." Ik loop richting het raam toe en kijk wat voor uitzicht ik heb. "Ja bof ik even." zeg ik op een sarcastische manier.If no one else will defend the world then I must
24 juli 2016 - 22:42
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted & In pain
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Enkele tellen blijf ik stil liggen. Ik probeer mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Het is lastig, maar zelfs nu realiseer ik me nog dat het geen nut heeft om als een gek aan de boeien te gaan liggen trekken. Ik doe mezelf er enkel maar meer pijn mee. Ik beschik momenteel gewoon niet over de brute kracht om me met geweld los te trekken. Als ik hier weg wil komen, dan zal ik moeten denken. Is dat niet iets dat ik vandaag nog heb gezegd? Als je wilt overleven, denk. De tijd is gekomen om mijn raad op te volgen. Ondertussen schreeuwt Jo iets naar me. Dat ik me niet moet verzetten, ofzo. Nee, dat zal gaan helpen. Dan blijf ik enkel in deze benarde positie liggen en dan kan Rumple rustig weer verder gaan met zijn martelingen als hij terug komt. Nee, ik ben een levend wezen met een brein. Hij kan mijn hart wel wegnemen, maar niet mijn wilskracht. Jo zegt dat ik moet gaan slapen. Wat? Is dat soms één of ander trucje? Maar ik kan hier zo echt niet in slaap vallen. Dat is echt onmogelijk met deze pijn. Ik haal eens diep adem en draai me vervolgens zover mogelijk om, zodat ik de boeien om mijn polsen kan zien. Het doet ongelofelijk veel pijn om zo te liggen en het kost me dan ook moeite om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Wel realiseer ik me dat ik nu op moet schieten, omdat ik het niet lang vol ga houden om zo te liggen. Kort bestudeer ik de boeien. Inderdaad, ze zijn er niet op gemaakt iemand lange tijd hier te houden. Daarin had ik absoluut gelijk. De scharnieren mogen misschien wel sterk genoeg zijn om iemand op zijn plek te houden, maar het slot is zo open te breken. Ik schat dat ik hoogstens een halve minuut zo kan blijven liggen, voordat mijn lichaam het gaat begeven van de pijn. Vlug ga ik aan het werk. Het scheelt dat mijn handen bij elkaar gebonden zijn, zodat ik met wat moeite bij het slot kan. Niet veel later springen de boeien open. Eindelijk, vrijheid! Voorzichtig ga ik rechtop zitten, leunend op mijn ellebogen. Het kost me moeite, maar mijn wilskracht drijft me nog steeds voort. Ik laat me voorzichtig op de grond zakken. Mijn benen kunnen alleen niet meer mijn gewicht en het gewicht van de ketens, die nog steeds om mijn lichaam zitten, aan. Er zit niets anders op dan op handen en voeten hier weg te klauteren, hoe triest het er ook misschien uitziet. Ik probeer mijn gewicht over mijn handen en knieën te verdelen. Mijn gehele lichaam trilt van de inspanning. Toch, met op elkaar geklemde kaken, beweeg ik me langzaamaan voort. Als Rumple me wilt breken, zal hij echt met iets beters moeten komen dan dit.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
24 juli 2016 - 23:19
24 juli 2016 - 23:38
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Ik zag dat Levi wat zat te klungelen met zijn boeien, het zag er allemaal niet erg prettig uit, ik ben blij dat ik dat niet heb hoeven doorstaan, dat was erger dan Rumple bij me had gedaan, ik keek verwonderd op toen Levi vrij was gekomen, wow, hij heeft talent! Ik glimlachte, "Goedzo Levi, het is je gelukt!" ik keek hem aan, hopelijk komt Rumple niet snel terug want... ik kon de zin niet eens afmaken in mijn hoofd want daar stond Rumple al, shit! Hij leek verdrietig en boos geweest te zijn. Ik slikte, betekent niet veel goeds... Hij zei iets tegen Levi wat ik niet verstond en gooide hem terug in zijn cel, ik kneep even mijn ogen dicht, ik hoefde dit allemaal niet te zien...
Rumple keek grijnzend naar mij, ik bleef hem aankijken, nors, maar van binnen voelde ik grote angst opkomen, 'Lieverd nu is het jou beurt.' ik bleef hem aankijken, laat dit niet waar zijn, alsjeblieft, laat dit gewoon een nare droom zijn, ik rammelde aan de boeien om te proberen om hier toch uit te komen. Meteen stond ik voor Rumple, geketend. Ik probeerde me los te wringen maar het was al te laat, Rumple sleurde me mee naar de martelkamer. Ook bij mij pakte hij de zweep, de slagen van eerder vandaag waren nog goed te zien, het ergste vond ik nog dat Levi ook kon zien dat hij dit vandaag nog had gedaan. Hij sloeg, het deed verschrikkelijk veel pijn door de andere wonden nog. Ik begon de slagen te tellen als afleiding, toch kon ik een traan niet onderdrukken, ik besloot ook geen weerstand te bieden, dat zou het allemaal nog erger maken, ik merkte dat hij langer bleef slaan dan bij Levi, komt vast omdat hij boos was. Eindelijk hield hij op, mijn rug voelde nog pijnlijker als eerst, het brandde helemaal. Hij trok me op dezelfde dingen waar hij Levi ook op had gehad, wat ik bij allemaal merkte was dat hij het bij mij langer deed, de helse pijn, mijn lichaam kon dit niet volhouden, mijn ademhaling was sneller gegaan en mijn hart klopte in mijn keel. Nog een traan kon ik niet onderdrukken, de pijn, tja dat had ik waarschijnlijk wel verdient, maar dat Levi keek vond ik het ergste.
'Durf ooit nog eens Neal erbij te halen en je vriendjes gaan eraan!' ik keek Rumple nijdig aan, "Door jou Rumple, heb ik helemaal geen vriendjes meer! Door jou en die stomme vloek van je!" schreeuw ik in zijn gezicht, "Ik kan net zo lang over Neal blijven praten als ik wil, je weet dat ik dat kan, je weet dat ik geen vrienden heb..." ik grijnsde, ik moest toch wat, ik moest toch even boven hem uitkomen, "Net zoals Neal, hij had door jouw ook geen vrienden..." zei ik spottend, ik wist dat dit een stomme set was. Ik wist dat ik dit niet had moeten doen, ik kan niet tegen hem op, ik zit vast. Toch moest ik hem iets terugzeggen, het moest gewoon van mezelf, ongeacht wat de consequenties daarvan waren.het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
24 juli 2016 - 23:57
× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack
× Abilitiy: Power Negation
× Mood: Exhausted, in pain & angry
× Mentions: Jo & Rumplestiltskin
Jo begint me bemoedigend toe te roepen. Ik kijk even op en zie haar glimlachen. Het is een zicht dat me nog meer energie geeft om terug te vechten. Ik doe dit niet alleen voor mezelf, nee. Ik doe het voor ons. Dan zie ik Jo haar gezicht vertrekken. Wat is eraan de hand? Pas te laat realiseer ik me wat het probleem is. Iemand grijpt me bij mijn haar vast en trekt me omhoog.
'Wat denk jij te doen?'
Ik probeer de hand nog weg te slaan, maar Rumple begint me al terug te slepen naar mijn cel. Ik doe mijn best om grip te krijgen op de grond. Om me te kunnen verzetten en terug te vechten, maar alles is tevergeefs. Ik word de cel in geduwd en kom met een doffe klap tegen de muur aan. Nog voordat ik de grond raak, merk ik dat de ketens die om mijn lichaam zitten worden vervangen door ketens die nog vele malen strakker zitten. Het schuurt genadeloos over de wonden die ik heb opgelopen en ik kom algauw tot de conclusie dat ik beter niet kan bewegen als ik geen pijn wil lijden. Het enige dat ik kan doen is op mijn knieën gaan zitten en met mijn rug tegen de muur leunen, gezien ik mezelf niet overeind kan houden. Rumple heeft ondertussen Jo uit haar cel gehaald en hij is nu bezig haar dezelfde behandeling te geven als mij daarnet. Het is een misselijk makend gezicht. Vooral omdat Jo zo te zien met eerdere littekens rondloopt. Het maakt me kwaad. Echt kwaad. Net zo kwaad als mijn eerste trip buiten de muren. Ik hoor Jo roepen hoe ze geen vrienden meer heeft door hem, net zoals Neal. Ik denk na. Wat moet ik doen? Ik moet iets doen. Jo deed dat immers ook voor mij en dat moet ze nu ontgelden. Heeft ze zichzelf opgeofferd voor mij? Nee, dat geloof ik niet. Ze heeft gewoon net zo'n hekel aan de man als ik en waarschijnlijk wilt ze hem net zo graag ten onder zien gaan als ik. Ze is een vechter, dat is één ding waar ik nu zeker van ben. Ook al probeert ze het misschien te verbergen met haar onverschillige houding. Ik sta haast op het punt toe te geven dat ik heel misschien wel een klein beetje respect heb voor het meisje, al zou ik dat nooit hardop zeggen. Nee, dan krijgt ze het binnen de kortste keren weer op haar heupen en dan zijn we nog verder van huis. Maar oké, ik moet dus iets doen voor haar.. Het kan vast geen kwaad weer over Neal te beginnen. Het is het enige dat ik immers kan bedenken.
'Ik snap niet dat je het leven van jouw kinderen zo kan verpesten. Deed je dit Neal ook aan, wanneer je weer eens op je tenen was getrapt? Want in dat geval snap ik heel goed dat hij er niet meer is..'
Heb ik enig idee waar ik over praat? Nee, niet echt. Maar het is te proberen. Voor Jo.
"A good book is always good, no matter how many times you've read it."
25 juli 2016 - 0:10
25 juli 2016 - 0:23
Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"
"Whats wrong with me?"
Ik zag dat Rumple me woedend aankeek, zijn emoties wegelecht. Hij liet langzaam zijn hand naar mijn keel gaan zodat ik mijn hoofd omhoog deed, hij ging aanstalten maken om erin te knijpen totdat ik hoorde dat Levi me bij sprong, dat deed me goed, er kwam een wazig lachje op mijn gezicht maar verdween weer toen mijn vader begon uit te halen, hij strompelde naar achter, 'Jij weet er niks vanaf Levi, hou je kop.' ik keek mijn vader nors aan, Levi nam het voor me op, dat had ik nooit van mijn leven verwacht. Rumple viel op zijn knieën en besloot zijn hart eruit te halen, het was zwart, zo zwart dat ik ervan schrok, het enige wat ik nog kon zeggen was, "Pap..."
Rumple deed zijn hart terug en keek woedend naar mij, ik slikte, ik kon niets doen, hij zou me vermoorden, ik weet het zeker. Ik maakte me klaar op de pijn maar voordat hij iets kon doen viel hij op de grond, ik zag dat hij flauw viel, ik keek geschrokken naar hem, moest dat op dit moment? Kon hij niet gewoon nadat hij me had vermoord flauw gaan vallen als een meisje? Nu lig ik hier nog steeds, ongemakkelijk en met heel veel pijn. "Pap?" vraag ik angstig, ik haatte hem, maar het bleef mijn vader, ik bonkte mijn hoofd tegen het ding achter me, geen idee wat het was maar het deed pijn, "Auw..." zeg ik zacht, weer dat stukje van het gat in mijn hoofd. Ik besloot om via zijn hoofd te praten, "Rumple, kan je me horen?" vraag ik, "Als je dat kan, zeg dan Rotkind tegen mij, maakt niet uit hoe..." even verkromp ik van de pijn, nouja, ik kon niet veel maar ik wou in elkaar duiken, ik voelde me echt niet lekker, misselijk, hoofdpijn en natuurlijk die andere pijn...het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]
