Quizlet High School || 2 - Speeltopics

Dit topic gebruiken we nog niet, alleen als de eerste niet meer kan.

---

Never grow up, it's a trap.

---

---

× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack × Abilitiy: Power Negation × Mood: Exhausted & In pain × Mentions: Jo & Rumplestiltskin

De pijn stopt, volledig uit het niets. Ik sper mijn ogen open en kijk recht voor me uit. Ik zie dat Jo over me heen geknield zit.       'Alsjeblieft Levi, het word daardoor alleen maar erger!' Ze bekommert zich om me, is het enige dat ik denk. Ik probeer weer op adem te komen, maar ik ben te moe. Een dunne straal bloed loopt uit mijn neus en mijn gezicht is krijtwit. De pijn zelf mag misschien wel weg zijn, maar dat betekent niet dat alles direct weer helemaal goed met me is. Ik strek mijn vingers en probeer Jo's arm zachtjes aan te tikken, maar ik krijg er de kans niet toe. Vanuit het niets voel ik een harde klap tegen mijn hoofd. Ik kan er niets tegen doen.       'levi!' Ik voel nog dat iemand me aanraakt. Dat iemand me op mijn rug draait. Maar ik kan niets. Mijn spieren geven geen millimeter mee. Mijn ogen draaien zich van Jo af. Ik zie niets meer. Ik hoor niets meer. Het voelt alsof ik langzaamaan een zwart gat in wordt gezogen, totdat ik op een gegeven moment volkomen gehuld ben in het duister.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Rumplestiltskin
Ik keek grijnzend toe hoe ook Jo in een zwart gat viel en bewusteloos op de grond lag, alle drie verdwenen we en we verschenen weer in een ijskoude kille kerker dat onder mijn huis stond, ik gooide ze allebei apart wel langs elkaar, bij deze zat aan de muur handboeien vast waar ik eerst Levi polsen er aan vast maakte en daarna in de cel ernaast de polsen van Jo, ik vergrendelde ze met een gewone sleutel en daarna met magie. Grijnzend keek ik naar de twee Levi zag er slecht uit was krijtwit en er zat bloed op zijn gezicht en kleren wegens een bloedneus. Ik liep hun cel uit en maakte de deuren dicht die ik ook eerst met een normale sleutel opslot deed en daarna nog met magie erover heen ging, als iemand ze zou helpen of als ze probeerde te ontsnappen zou ik het gelijk weten, ook heb ik ze in een cel geplaats die precies tegenover de martelkamer is de deuren maak ik dan ook wagenwijd open zodat ze erin kunnen kijken en weten dat ik ze pijn zou kunnen doen en misschien ook kan doen, aan de muren tover ik ook allemaal bijlen, zwaarden, speren, allerlei dingen waarmee ik ze pijn zou kunnen doen of zelfs zou kunnen vermoorden alleen is dit tot nu toe alleen om hun angst aan te jagen. Voordat ik ging toverde ik bij Jo armbanden om haar polsen zodat ze geen magie kon gebruiken, bij Levi deed ik hetzelfde voor het geval hij ineens ook iets van magie kon gebruiken.

Snel liep ik de omhoog en kwam ik uit in mijn woonkamer de doorgang naar de kerker zat in de vloer, de luik maakte ik dicht en met magie liet ik die verdwijnen zodat het lijkt alsof er geen luik zit, mijn tapijt die ik al jaren heb trok ik er over heen en ik ging op daarna op de bank zitten. 'Zo, dat heb ik dan ook maar weer eens gedaan, sukkels.' zei ik zachtjes.

[ bericht aangepast op 23 juli 2016 - 18:01 ]

Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"

Langzaam deed ik mijn ogen open, de wereld om me heen was vaag. Mijn hoofdpijn was even ondragelijk, mijn hand schoot naar mijn hoofd toe, ik keek verwonderd op wanneer dat niet lukte. Ik trok aan mijn armen, **** ze zitten vast. Mijn beeld werd langzaam scherper, ik kon nu goed mijn omgeving zien. Het was een koude, kille en donkere kelder. Ik huiverde toen ik de moordwapens aan de muur zag hangen maar wist dat dit alleen was om me bang te maken. Ik ken Rumple langer als vandaag, tenzij het Rumple niet was... Ik zag dat de deur open stond, ik grijnsde, waarom laat hij die deur... al snel verging mijn grijns toen ik zag dat het niet een normale kamer was maar een martelkamer, daarom heeft hij dus de deur open laten staan...
Na even rondgekeken te hebben vond ik dat ik wel lang genoeg vast zat en toverde mezelf los, ik was nog verbaasder toen ik merkte dat het niet lukte, ik probeerde het nog eens... Niets... Ik keek omhoog, naar mijn handen, mijn handen voelden koud aan. Ik voelde de woede van mij naar boven komen toen ik zag dat ik de armbanden om had. Ik bonkte even hard met mijn hoofd tegen de muur waardoor ik eigenlijk alleen maar meer pijn kreeg.
Ik zag dat Levi in de cel naast me zat, hij was lijkbleek en had bloed. Er kwam een grijns op mijn gezicht, zie je nu wel? Er tegen vechten is geen optie... Toch zou ik liever hieruit komen. Ik trok even hard aan de handboeien waardoor ze veel geluid maakten, niets... Hij had het met een sleutel vastgemaakt en daarna ook nog met Magie, ik voel het... De klootzak! Ik voelde me verloren, ik kon niets doen. Alleen schreeuwen, en dat deed ik ook,
"Rumple haal me onmiddellijk hieruit!" schreeuw ik hard naar boven, zou ik Neal weer gebruiken om hem boos te maken zodat hij naar beneden zou komen? Ik weet dan in ieder geval wel dat hij hierheen komt, "Kom naar beneden als je durft!" schreeuw ik nog een keer. Nog een keer probeer ik mijn handen los te krijgen, tevergeefs. Waarom doet hij dit zijn eigen kind aan? Waarom? Ik probeerde op te staan, wat niet erg comfortabel was maar wel lukte, ik probeerde met mijn lichaam een wapen van de muur af te halen, bijna viel er een bijl op mijn hoofd, ik ging weer zitten wat een stuk fijner was, ik probeerde de bijl te pakken met mijn voeten, wat lukte, maar om hem tegen de boeien aan te krijgen was toch moeilijker dan verwacht. Maar ik zou niet zo snel opgeven!
"Ik haat je zo erg pap..." fluister ik tegen mezelf.

(@Gentil, je hoeft dit niet te snappen, begrijpelijk. Sorry alvast voor de spam van daarnet, ik zal het proberen af te bouwen)

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Peter Pevensie

"Nou jongens, niet zo stom doen", Ariël had al snel opgemerkt dat het haat en nijd was tussen Joey en mij. "Joey jij gaat zijn gedachtes niet meer lezen..." zegt ze op een strenge manier tegen Joey. "Ik heb het maar 1 keer gedaan, de andere wist ik gewoon omdat hij zo kijkt, hij is makkelijk te doorbreken..." Ik keek Joey aan. "Een keer te veel." mopper ik. "Sorry Peter..." mompelt Joey, "Ik kon je niet horen..." zeg t Ariël, "Sorry Peter!" zegt Joey ditmaal harder zodat het duidelijker te verstaan was. Ze zet Joey weer op de grond. Joey was vrij onhandig en viel van een tree af. Ariël leek dezelfde weer te voelen als Joey. "Wees alsjeblieft niet boos op hem, hij is nog niet gewend om dat niet te mogen doen, in mijn land mocht het wel, de mensen vonden het zelfs geweldig, het hielp ze om naar zichzelf te kijken in een ander opzicht..." ze verteld het al glimlachend. We zijn eindelijk aangekomen bij de jongensslaapkamers en ik lees de namen op de deur. Mijn naam zag ik er nog niet tussen staan. "Hij helpt mij ermee om met een ander opzicht naar hem te kijken." zeg ik lichtelijk geïrriteerd. Nu pas merk ik dat ik vrij chagrijnig ben nu ik hier op Quizlit zit. "Sorry, ik moet mijn draai hier even vinden." Dan zie ik een deur met twee namen. "Avan en Peter", staat er op de deur. Of er moest nog een Peter zijn of het was mijn kamer. En wie was Avan?

---

If no one else will defend the world then I must

---

---

× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack × Abilitiy: Power Negation × Mood: Exhausted & Confused × Mentions: Jo

Langzaam open ik mijn ogen. Mijn hoofd bonkt als een gek en ik voel me duizelig. Ik wil een hand tegen mijn hoofd aanleggen, maar merk dan dat er iets om mijn polsen zit. Pas nu kijk ik om me heen, ook al is mijn beeld nog wat wazig. Ik merk dat we op een donkere plek zitten. Het is waarschijnlijk de voornaamste reden voor het feit dat ik amper wat zie. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Wanneer mijn beeld wat scherper wordt, zie ik dat ik in een of andere cel zit, die afgesloten is met tralies. Aan de wand hangen wapens. Ik vraag me af waar dat goed voor is. Als ik een wapen kan bemachtigen, zou ik een kans maken hieruit te komen. Er zijn alleen twee problemen. Allereerst zitten mijn handen dus vast en ik heb geen idee hoe ik van deze boeien af moet komen. Ten tweede, ik ben te moe om een goed gevecht te kunnen leveren als dat zou moeten. Ik kan eigenlijk niet anders dan machteloos afwachten tot er iemand komt. Het is waarschijnlijk ijdele hoop om te denken dat ik zonder kleerscheuren weer naar buiten mag lopen. Ik zucht. Naast mij hoor ik Jo schreeuwen. Fantastisch, nu kan ze ongestoord tegen me aan zitten klagen. Echt, als ik Rumple te pakken krijg, dan is hij nog niet jarig. Ik kijk nog eens om me heen. Ondanks mijn bonkende hoofd en het feit dat ik me verschrikkelijk zwak voel, lukt het steeds beter om te zien waar ik eigenlijk ben. Tegenover de cellen staat een deur wagenwijd open. Achter de deur bevinden zich zo te zien verschillende martelwerktuigen. Die gast is echt ziek in zijn hoofd. Ik kan maar beter kijken wat ik aan die boeien kan doen. Voorzichtig ga ik verzitten. Ik rommel wat aan de boeien, die geen centimeter meegeven. Dat had ik wel verwacht, maar er moet een zwakke plek zijn. Ik merk ook op dat ik nog iets anders om mijn polsen heb zitten. Een soort armbanden. Ik vraag me af waar die voor zijn, al heeft het niet de hoogste prioriteit nu. Rustig rommel ik verder. Misschien dat ik de zwakke plek kan vinden en daarmee tegen de muur kan slaan. Misschien dat ik de boeien dan in zoverre beschadig dat ik ze open kan wringen. Ik heb de hoop in ieder geval nog niet opgegeven. Het maakt me niet uit wat Jo ervan denkt.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Cicatrice -> Ruelle

---

kip is lekker daarom heet ik drumstick

Rumplestiltskin
Ik hoorde van alles wat ik hoorde Jo schreeuwen het deed me niks ik was het voort wel gewend van haar ik grinnikte alleen maar en besloot om even een kijkje te nemen bij mijn gevangenen ik verdween van de bank en verscheen later bij een van de vele schaduwen zodat ze me niet konden zien. Ik lachte een krankzinnige lach die mensen vaak horen. 'Dus jullie zijn wakker.' zei ik en ik grijnsde. Ik keek naar de andere cellen die ik had afgedekt maar nu die afdekking liet verdwijnen daar waren botten, skeletten van eerdere gevangenen die mij dwars zaten, probeerde te vermoorden, ik hoopte dat ik ze hiermee toch wat bang kon maken aangezien als ze hier niet weg konden komen ze zo over enkele maanden er ook uit zouden zien het enigste verschil tussen Levi en Jo is dat ik Levi zijn hart eerst zou moeten halen voordat hij kan sterven, wel ja zo kan hij eerst toe kijken hoe Jo verzwakt en uit eindelijk zou sterven die onhandelbare rot kind, dat die moeder van haar, haar in de steek liet weer lachte ik om die gedachte en mij dus die rotkind gaf. ik toverde foto's in Jo cel zodat ze kon zien hoeveel ik om Neal gaf en ik nog steeds doe, hoeveel ik over heb om terug te draaien wat ik fout heb gedaan en dat ze kon zien ondanks dat ik de dark one was en Neal pijn had gedaan hij nog steeds aardig bleef doen, me helpen, maar na zijn verdwijning stierf het laatste menselijke in mij en ben ik de volledige dark one geworden. Ik voelde een traan over mijn wang rollen toen ik aan hem dacht maar snel veegde ik die weg.
'Nu jullie toch beide wakker zijn kan jullie echte straf beginnen.' ik grinnikte. 'Ow en jullie kunnen ontsnappen wat jullie willen maar dat gaat jullie toch niet lukken.' tenminste daar ben ik van overtuigd, want het was nooit eerder iemand gelukt om hier uit te ontsnappen. Ik toverde allen wapens weg. en stapte uit de schaduw.

Ariël Greenleaf
"One step closer"

We lopen door de gangen van de jongenskant, daar staat het, Peter en Avan, ik schrik even, heeft hij mooi even niet geluk, of wel wie weet of ze vrienden kunnen worden... Peter doet chagrijnig maar het doet me even niets, "Succes met Avan..." zeg ik tegen Peter, "Of jullie hebben altijd ruzie of jullie worden goede vrienden, daartussen kan niet bij Avan..."

Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"

Opeens hoor ik een vies lachje, Rumple... 'Dus jullie zijn wakker.' ik hoorde hem maar hij was niet te zien, de lafbek durfde zich weer niet te laten tonen hoor... Hij toverde de dekens weg van de andere cellen, daar lag het, hetgene wat ik dus hoorde vroeger, die mensen die schreeuwden om genade, maar als ik dan aan Rumple vroeg wat het was, dan had ik het me weer zogenaamd verbeeld.
Rumple toverde foto's, geen vakantiefoto's wat ik liever zou zien maar foto's van hoe veel hij hield van Neal. Het deed me pijn maar ik liet het niet zien, dat zou hij alleen maar leuk vinden. 'Nu jullie toch beide wakker zijn kan jullie echte straf beginnen.' hij grinnikte. 'Ow en jullie kunnen ontsnappen wat jullie willen maar dat gaat jullie toch niet lukken.'
Ik kijk Rumple aan, dit gebeurt er dus als je tegen hem in gaat, ik was niet bang voor hem maar prettig vond ik het niet. "En hoe zou je ons dan straf kunnen geven meester? Met een liniaal net zoals vroeger?" vroeg ik spottend, "Oh ik ben zo bang!" zeg ik overdreven.

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

---

---

× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack × Abilitiy: Power Negation × Mood: Exhausted, but angry × Mentions: Jo & Rumplestiltskin

Wanneer ik het idee heb een zwakke plek te hebben gevonden, hoor ik opeens een gelach. Alleen is het niet gewoon een lachje, nee, het is een krankzinnig soort lach. Een lach die maar van één iemand afkomstig kan zijn. Het is de lach van onze grote vriend Rumplestiltskin.       'Dus jullie zijn wakker.' Ik kijk in de richting van het geluid, maar zie daar niemand staan. Vreemd. Ik laat mijn armen zakken, gezien het toch geen nut heeft een poging te doen tot ontsnappen als Rumple toekijkt. Terwijl ik nog druk bezig was met Rumple zoeken, werden de andere cellen nu ook zichtbaar. In de cellen lagen menselijke resten. Waarschijnlijk is het bedoeld om ons af te schrikken, maar ik heb in mijn leven al zoveel lichamen gezien dat het me nog maar weinig doet. Zijn martelkamer zou ik dan nog enger vinden. Het blijft verder stil. Ik vraag me af wat er gebeurd. Pas later zie ik dat er foto's bij Jo liggen. Ben ik echt zo traag van begrip op dit moment? Waarschijnlijk wel. Dat belooft weinig goeds, al krijg ik hierdoor de indruk dat Rumple vooral Jo angst aan wil jagen. Dat geeft mij tenminste een kans, als ik zou weten wat ik nu moet doen dan. Het lukt me niet helemaal om helder na te denken.       'Nu jullie toch beide wakker zijn kan jullie echte straf beginnen.' Rumple begint weer te lachen. Creep.       'Ow en jullie kunnen ontsnappen wat jullie willen maar dat gaat jullie toch niet lukken.' Ik til mijn hoofd even op. Wacht maar, want zo makkelijk laat ik me niet kennen. Iedere cel heeft een uitweg, dus ook deze. Dat is tenminste wat mij ooit eens is geleerd. Alles en iedereen heeft een zwakke plek. Zelfs de Nokia in mijn broekzak. Wacht even.. Tch, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Ondertussen is Rumple tevoorschijn gestapt. Ik laat mijn hoofd weer hangen, gezien het me teveel moeite is om hem recht aan te kijken. Ook gun ik hem het plezier niet om mij zo te zien. Naast me hoor ik Jo tegen hem ingaan. Het meisje heeft dus wel degelijk lef. En vechtlust. Zou ik haar nu bij moeten vallen? Ik besluit van wel. Al is het maar om te laten merken dat ik achter haar sta. Ze was er immers ook net voor mij. Dat zal ik niet vergeten.       'Tch, een liniaal? Is dat alles dat we hoeven te vrezen? Wat zwak..' Er klinkt spot door mijn stem. Om mijn woorden kracht bij te zetten grijns ik licht en til ik mijn hoofd iets op, zodat hij de grijns op mijn gezicht kan zien.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Rumplestiltskin
Ik lachte toen ze over een liniaal begon en over de spot in Levi stem, ik schudde mijn hoofd en keek grijnzend terug naar Levi.
'Ik denk dat ik toch maar met jou begin lieve Levi, ik wil wel eens weten wanneer jij echt breekt.' ik liet hem verdwijnen uit zijn cel en voor mij stond hij ik had ondertussen ook gelijk stevige kettingen om zijn lichaam laten verschijnen zodat hij niet kon ontsnappen met magie tilde ik hem dan op en liepen we naar de martelkamer ik zorgde dat Jo mee kon genieten. 'Nou ik ga even mijn liniaal pakken hoor.' zei ik sarcastisch. maar ik liet een zweep verschijnen ik duwde Levi op de grond toverde zijn trui uit zodat hij nu met een ontbloot boven lichaam zat en liet de zwepen op zijn rug komen. Na ongeveer 20 zweepslagen had ik de zweep wel gehad en zette ik hem op de meest pijnlijkste werktuigen. Ik lachte alleen maar en keek af en toe grijnzend naar Jo kijkend naar haar reactie hopend dat er angst te zien was, ook bleef ik Levi in de gaten houden in de hoop dat ik hem zou zien breken, alles wat al pijn deed maakte ik nog pijnelijker voor hem, zo erg dat een mens met een hart er aan zou sterven maar hij had geen hart dus ik hoefde niet bang te zijn dat hij zou sterven.

Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"

'Ik denk dat ik toch maar met jou begin lieve Levi, ik wil wel eens weten wanneer jij echt breekt.' Rumple keek grijnzend naar Levi, hij ging naar zijn cel en zette hem vast, toen nam hij hem mee naar de martelkamer, iets in me zei dat ik MOEST blijven kijken, 'Nou ik ga even mijn liniaal pakken hoor.' mijn ogen werden betraand, dit alles, dit was Levi zijn schuld niet, het was die van mij... Waarom straft hij onschuldige mensen? Hij ontblote Levi zijn rug en pakte een zweep, sloeg er 20 keer mee, ik kon er niet meer tegen, "Hou op! Hij heeft niets verkeerd gedaan! Ik was het, ik zei dat door de microfoon, ik heb je beledigt! Alsjeblieft doe hem geen pijn!" ik keek Rumple aan, ik werd niet bang voor hem, al zou hij dat willen, ik wou gewoon dat hij ophield,
"Wat zou Neal ervan vinden dat je mensen mishandeld die niets hebben gedaan!" laat hem alsjeblieft ophouden, laat hem alsjeblieft naar mij komen maar niet naar Levi, "Neal zou het niet goed vinden! Neal zou je nog meer haten en gaat je proberen te vermoorden!" schreeuw ik,
"Hij heeft niets gedaan, NIETS! Het komt door mij, straf mij dan, alsjeblieft maar laat Levi met rust..."

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

---

---

× Alias: Humanity's Strongest Soldier, Mr. Sixpack × Abilitiy: Power Negation × Mood: Exhausted, but angry × Mentions: Jo & Rumplestiltskin

Rumple begint te lachen. Ik had niets meer van hem verwacht als reactie. Zijn lach is waarschijnlijk zijn handelsmerk geworden. Dat krankzinnige lachje, ugh. Hij kijkt me grijnzend aan.       'Ik denk dat ik toch maar met jou begin lieve Levi, ik wil wel eens weten wanneer jij echt breekt.' Ik krijg de kans niet om ook maar te reageren, gezien ik opeens geketend en al voor hem verschijn. Hoe hij het doet, weet ik niet. Ik wil het geloof ik niet eens weten. Het enige dat ik weet is dat ik stand moet houden. Ik mag niet breken. Dit gaat immers niet alleen om mij, maar ook om Jo. Het volgende moment bungel ik in de lucht. Doordat ik altijd met mijn 3DMG werk, zou dit niet heel onbekend moeten voelen. Toch is het anders, gezien ik geen controle heb. Ik vind het maar niks.       ''Nou ik ga even mijn liniaal pakken hoor.' Het volgende moment word ik op de grond geduwd en is opeens mijn bovenlichaam ontbloot. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat hij een zweep vast heeft. Oké, dat kan ik hebben. Hij begint me ermee te slaan. Ik klem mijn kaken op elkaar en geef geen kick. Ik laat het over me heen komen. Mijn hoofd laat ik nog altijd hangen. Ik hoef hem immers niet verder uit te dagen door hem aan te kijken. Ik hoef ook niet te zien hoeveel plezier hij er waarschijnlijk in heeft, de sadist. Op de achtergrond hoor ik Jo roepen dat Rumple moet stoppen. Na zo'n twintig zweepslagen doet hij dat ook. Helemaal laat hij het er enkel niet bij zitten. Ik merk dat hij het zelfs alleen nog maar erger voor me wilt maken door me op een werktuig te zetten. Ik klem mijn kaken nog steviger op elkaar. Ik moet stand houden. Desondanks is de pijn zo hevig, dat het haast niet te beschrijven is. Mijn gehele lichaam brandt van de pijn. Ik vecht tegen de opwellende tranen. Ik onderdruk het schreeuwen. Ik zet alle wilskracht die ik in me heb in om stil te blijven, terwijl ik Rumple op de achtergrond hoor lachen. De lach maakt me woest. En dat is maar goed ook, want deze woede is het enige dat me stil kan houden. Ik wil niet breken voor deze man, ook al voelt het alsof ik ieder moment zou kunnen sterven van de pijn. Als ik hier en nu sterf, dan zal het maar zo zijn. Misschien is mijn tijd gewoonweg allang geweest. Desondanks zou ik nu veel liever door een Titan opgegeten willen worden dan dit nog langer ondergaan. Maar er komt uiteindelijk een einde aan alles. Moedig houd ik me vast aan die gedachte.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

Rumplestiltskin
Ik keek woedend naar Jo waarom moest ze altijd Neal erbij halen ik stopte met Levi te martelen en liep achteruit trane prikte achter mijn ogen.
'Ik haat jullie, ik haat jullie allemaal, ik zal jullie allemaal vernietegen.' Ik wist dat Jo gelijk had over Neal en dat brak me ik verdween geen zin om Levi weer op te sluiten maar hij zat wel nog vast aan een werktuig in het bos niet verweg van de bewoonde wereld zakte ik huilend in elkaar. Waarom deed het me nog steeds zoveel pijn als ze over Neal begon. Waarom kan ik mijn zoon niet uit mijn hoofd zetten.

Jo Mari Gold
"I am a Ghost of a Girl"

Ik voelde me zwak, ik kon niets doen, zelfs niet toen Rumple Levi op andere manieren pijn deed. Toen ik begon te schreeuwen hield Rumple op en keek woedend naar mij. Ik heb hem geraakt, het is me gelukt. Maar nu moet hij het niet op Levi gaan afreageren! Rumple deed een stap naar achter, ik keek hem vragend aan, aan zijn blik was duidelijk te zien dat hij de opmerking niet leuk vond, dat deed me goed. Ik zag dat Levi zich groot probeerde te houden, mij betreft had hij best zijn zwakte mogen tonen, als het pijn doet dan doet hij pijn toch. Maar ach, ik huil zelf ook niet zo vaak van pijn, ik huil überhaupt niet zo vaak, alleen vandaag is dat extreem maar ik weet gewoon zeker dat het komt door die vloek...
'Ik haat jullie, ik haat jullie allemaal, ik zal jullie allemaal vernietigen.' ik grijnsde, ik wist dat hij ging huilen, huilen als een klein kind! Ha, dat heeft hij verdient... Rumple verdween, hij had Levi niet eens terug gezet, dat verbaasde me niets, hij is zo'n watje dat niet tegen een beledeging kan en als je hem geeft dan meteen huilen, wat een watje... Ik keek naar Levi, hij is vastgezet,
"Levi... Gaat het?" vraag ik bezorgd, oh wat wou ik graag naar hem toe, "Het spijt me, dit allemaal, dit komt door mij..." ik kijk naar Levi, leeft hij nog wel dat moet toch wel, je kan toch niet dood gaan zonder hart? Ik bonk met mijn hoofd tegen de muur, wat haat ik... Wat haat ik mezelf... ik denk dat ik Mezelf nog meer haat dan Rumple, zou dat kunnen?
'Voelt dat goed Jo? dat wil je toch, je wilt toch je lieve pappie boos maken? Of niet dan? geef dan toe? je vindt het toch leuk als ik zo tegen je doe, daarom breng je jezelf toch altijd maar weer in problemen?'
De woorden schoten door mijn hoofd en herhaalden steeds weer, ik voelde de tranen naar boven komen maar hield ze in. Niet nu!

Vale Skia Nihil
"I am a Shadow of a Girl"

"Het is 1 van mijn oude vrienden... Vriendinnen eigenlijk... Rachel K. Green Wil je heel het verhaal weten?" ik keek hem aan, wat denkt hij nou? Dat ik vraag wat er aan de hand is en dat ik dan niet het hele verhaal wil horen!??!!?
"Ja natuurlijk..." zeg ik kalm.
(@Gentil, volgens mij ben je hierover heen gelezen, dit was19 juli, nu kun jij ook weer verder)


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]