[RPG][150] Zakdoekje leggen, niemand zeggen [Speeltopic] - Speeltopics

Sea Side Catholic High School "Where students come first" P L O T Deze rpg speelt zich af op een Highschool in Santa Monica. Een school met meer dan tienduizend leerlingen. Op klaarlichte dag wordt een van de leerlingen dood aangetroffen bij een van de WC's. Het is de American Footballer Jack Freeman die misschien wel de populairste jongen van de school is, maar populair betekent niet persé geliefd. Misschien is het zijn vriendin, met wie hij al tijden ruzie had, of zijn ex, jaloerse beste vrienden of zijn ergste vijanden. Al snel is de politie ter zake die alle leerlingen noodgewongen binnen wilt houden, maar onder hen zit ook de moordenaar. Waarom is de moord gepleegd en wie is de dader? Het enige wat opvalt aan de moord is dat Jack Freeman is neergestoken en dat een zakdoek bij hem ligt waar met bloed '#1' op geschreven staat. Zijn andere leerlingen ook in gevaar? S C H O O L SCHOOL INFO Name — Sea Side Catholic High School, oftewel SSCH Location — Santa Monica, California, USA. Established — 1973 Colours — sea foam white & sea blue Mascot — Danny the Dolphin G R A D E S Freshman: 14 tot 15 jaar oud. Sophomores: 15 tot 16 jaar oud. Juniors: 16 tot 17 jaar oud. Seniors: 17 tot 18 jaar oud. Wij focussen op de upperclassmen, oftewel de juniors en de seniors. S P O R T E N American Football Trainer: Darren Eliot Captain/Quarterback: Jack Freeman † Runningback: Evan Jordan Ambrose Cheerleaden Trainer Captain: Quinn Rebecca Grey Co-captain: Virginia 'Gigi' Sigourney Desjardins Rest van het team: - Adriana Elisa Collier - Jaimie Anne Patterson - Brooke Jasmine Rhodes - Emilie Aspyn Michel Basketball Trainer: Darren Eliot Captain/small forward: Angus Till Eisenhower Soccer Trainer: Darren Eliot Captain: Brooke Jasmine Rhodes Hockey Trainer: Captain/middenvelder: Jaimie Anne Patterson Aanvalster: Virginia 'Gigi' Sigourney Desjardins Zwemmen : Trainer Santiago Miguel Chavez Emilie Aspyn Michel Overige activiteiten Feestcommissie Voorzitter: Virginia 'Gigi' Sigourney Desjardins Vicevoorzitter: Jaimie Anne Patterson Tekenclub Mitchel "Mitch" Dave Freeman R O L L E N Naam: Geslacht: Leeftijd: Leerling/dader/politieagent/leraar Reputatie: Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Familie: Relaties: Motief: (voor daders alleen) Extra: Naam — Leeftijd — Rol — Pagina Vanaf nu een stop op de rollen! Dit geldt voor alle rollen, maar als je echt nog graag wilt meedoen, stuur mij een pb, dan kijken we samen naar een oplossing. Leerlingen Brooke Jasmine Rhodes (Ex-vriendin) - Oneira - Topic 1, pagina 3 Virginia "Gigi" Sigourney Desjardins - Camhanaich - Topic 1, pagina 3 Janny O'Donnel - B4STILLE - Topic 1, pagina 4 Quin Rebecca Grey - Malfoys - Topic 1, pagina 5 Felicia Ashlin Kane - Panix - Topic 1, pagina 5 Adriana Elisa Collier - NeverTouchMe - Topic 1, pagina 5 Evita Delgado (Buurmeisje) - Esperite - Topic 1, pagina 5 Jaimie Anne Patterson - Rigel - Topic 1, pagina 6 Emilie Aspyn Michel - Dalis - Topic 1, pagina 9 Layla Forestier - Velaris - Topic 1, pagina 11 Stuart Terence Stephenson - Miljard - Topic 1, pagina 5 Evan Jordan Ambrose - Saiph - Topic 1, pagina 6 Stuart Terence Stephenson - Millard - Topic 1, pagina 6 Mitchel ‘Mitch’ Dave Freeman (broertje) - GiIderoy - Topic 1, pagina 7 Santiago Miguel Chavez - AlecLightwood - Topic 1, pagina 9 Dean Alexander Samuels - ANTI - Topic 1, pagina 10 Jackson Charles Harper - Rigel - Topic 1, pagina 10 Alessio Michelangelo Grimaldi - Camhanaich - Topic 1, pagina 11 Zachary Oliver Sales - Raccoon - Topic 1, pagina 11 Man gereserveerd voor NeverTouchMe Daders Angus Till Eisenhower - Thrones - Topic 1, pagina 3 Bethany Goldstein - Mignon - Topic 1, pagina 3 Gereserveerd voor MaIfoys Slachtoffer Jack Sander Freeman - Topic 1, pagina 10 Politie Dominic Matthew Zemo - AlecLightwood - Topic 1, pagina 7 Sasha Amber Forrester - Oneira - Topic 1, pagina 9 Frankie "Frank" Ezra Finnigan - Saiph - Topic 1, pagina 11 Gereserveerd voor Mignon Leraren Darren Eliot (trainer van teams)- Esperite - Topic 1, pagina 10 Gereserveerd voor GiIderoy (Directeur) R E G E L S — Minimaal 150 woorden. Dit is niet veel en prima te doen. — Houd je aan de huisregels van Quizlet. Deze zijn onderaan elke pagina te vinden. — 16+ is toegestaan, maar meldt het even. Niet iedereen wilt dat lezen. — Probeer minstens een keer per week te reageren. — Bespeel alleen je eigen personages! — Maximaal 3 personages per persoon. — Laat het weten als je niet meer mee doet, maar maak nog wel een laatste post, zodat niemand aan jouw personage vast blijft zitten. — Alleen ik (GiIderoy) maak nieuwe topics aan. B E G I N Het is 16 november 2016. Een grijzige dag, maar tot nu toe heeft het nog niet geregend en het ziet er naar uit dat het weer gaat opklaren. Het is koud voor november in California(10C/50F), maar er wordt beloofd dat het morgen en de dagen erna beter wordt. Het pauze uur op SSCH is aangebroken en er gaan geruchten rond dat er iemand is neergestoken. Van de details weet nog niemand en sommige denken dat er alleen maar iemand is flauwgevallen of dat iemand een bloedneus heeft. Heel onduidelijk is het allemaal nog. De politie en een ambulance zijn net gearriveerd en de locatie van de steekpartij is afgezet. Misschien dat het mensen opvalt dat Jack Freeman mist, maar waarschijnlijk is iedereen druk bezig met die laatste pizzapunt te bemachtigen. Dat kan natuurlijk ook. De derde woensdag van de maand is immers Pizzadag op het SSCH. Dan roept de directeur om dat niemand de school mag verlaten. Roken mag op het binnenplein, maar verder worden alle deuren gesloten. Het eerste uur na de pauze gaan nog door(voor de juniors staat Engels op het programma en voor de seniors wiskunde) , maar daarna worden alle lessen en trainingen of andere clubs gecanceld en wordt iedereen in de kantine verwacht voor een belangrijke mededeling… Details voor de politie: Slachtoffer Jack Sander Freeman, 18 jaar, senior, populaire Footballspeler(captain, quarterback), nu zo'n 1,5 uur dood, gevonden bij de wc's op de tweede verdieping door leraar Godsdienst De moord Steekpartij, neergestoken in halsslagader, slachtoffer is naakt, steekwapen was geen mes, zelfmoord uitgesloten, zakdoek met "#1" op geslachtsdelen gelegd Dader Rechtshandig (?), groep (?), een van de leerlingen of leraren(?) L I N K S Rollentopic 1 Praattopic 1 Praattopic 2 Praattopic 3 Speeltopic 1

[ bericht aangepast op 23 mei 2016 - 18:49 ]

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

SENIOR || SEVENTEEN || ANGUS' LOCKER || OUTFIT

---

---

'Ik denk dat je hem best zelf houdt, aangezien je vroeger bent dan anders. Ik gok dat je weer eens je eten niet uit je kluisje hebt genomen.' Ze knikte lichtelijk. Gezien de kantine op school niet veel vegetarische opties bood (vooral geen vegetarische opties die ook nog te eten waren), nam ze meestal zelf iets te eten mee van huis (of van Alessio's huis). Wat daar niet echt bij hielp, is dat ze vaker wel dan niet vergat om dat eten uit haar kluisje te halen. Vaak at ze het dan maar als avondeten. Ze hoefde er toch niet op te rekenen dat haar vader iets zou koken, en als hij dat al wel zou doen, dan zou hij sowieso niet iets vlees of vis vrij maken.       'Als je wil sta ik je ook nog een deel van mijn sushi af? Het is genoeg voor twee en ik heb nog een kiwi bij ook.'       Layla schudde haar hoofd. 'No can do. Vegetariër, remember?' Ze gaf hem een zachte stoot in zijn zij met haar elleboog. Ze was toch niet zo'n eter, dus ze zou het prima redden met haar Mars-reep en een stuk fruit (het mag een wonder heten dat ze die wel hadden in de kantine).       'Kantine?' vroeg hij vervolgens. Alleen vond ze het niet prettig de kantine in te gaan, als ze haar oude vriendinnen haar daar zag. Meestal lette ze er dan niet eens op of ze iemand herkende met wie ze dan nog wel omging. Samen met iemand er heen gaan vond ze er echter geen probleem. Ze wilden net er heen lopen, toen iemand een hand op Angus' schouder legde.       'Wacht even op mij. Ik dump m'n troep nog even,' zei een blonde jongen. Als ze eerlijk was, dan wist ze zijn naam niet heel zeker. Ze dacht dat zijn naam Stuart was, maar of dat echt klopte wist ze niet. Wat eigenlijk ook niet zo vreemd was als je keek hoeveel mensen er op de school zaten. Wat ze wél zeker wist, is dat hij een goede fotograaf was. Gigi had wel eens foto's laten zien die hij van haar gemaakt had, en ze waren echt prachtig.       'Jij bent fotograaf toch?' vroeg ze met lichte aarzeling. 'Bij het asiel waar ik werk willen we binnenkort foto's maken van de dieren zodat we die op de website kunnen plaatsen en kunnen gebruiken voor affiches. Ik zou ze zelf kunnen nemen, maar hoe beter de foto's er uitzien, hoe groter de kans is dat er mensen langskomen om een kijkje te nemen. En ik heb enkele foto's gezien die je van Gigi genomen hebt en die zijn echt prachtig, al snap ik dat dierenfoto's natuurlijk anders zijn dan mensenfoto's. In elk geval, zou je misschien daarbij willen helpen?' Kort beet ze op haar onderlip. 'Je zou er een vergoeding voor krijgen.' Ze hoopte dat hij ja zou zeggen. Ze was al een tijdje aan het zoeken naar iemand, maar had nog niemand kunnen vinden.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dominic Matthew Zemo
Ik had het wel gedacht. De jongen's ogen vulden zich met tranen, terwijl hij het nog probeerde te omzeilen. Toch zag ik zijn knieën onder hem weggeven, en hielp ik hem voorzichtig op de grond te zakken. Ik hield maar even mijn mond, en gaf hem wat tijd en ruimte om het toch te laten bezinken. Het was niet niks om te horen dat je broer dood was. Ik hield mijn ogen op hem, wachtend tot er iets zou veranderen. Toen hij wat wankel opstond, legde ik een hand op zijn arm, gewoon om hem te ondersteunen. Hij zag er niet stabiel uit en ik wilde niet dat hij zich zou bezeren. Hij had al genoeg pijn van zijn emoties. Ik schudde toch maar langzaam mijn hoofd bij zijn vragen. Hij zag eruit of de hele wereld op hem was gevallen, en ik hoopte hem in elk geval wat te kunnen helpen met het dragen ervan. Hij bewoog nog wat, maar stortte toen toch weer op de grond, waarmee ik hem nog probeerde af te remmen, zodat hij in elk geval zacht op de grond terecht kwam. Ik liet me daarna naast hem op de grond tegen de auto zakken, maar gaf hem iets van ruimte, terwijl zijn emoties de overhand kregen. "Je hoeft je niet te verontschuldigen. Hij is je broer. Daar mag je, Hell, daar hoor je verdrietig om te zijn." Ik pakte voorzichtig zijn bril van hem aan en legde die boven mijn hoofd op het dashboard. Voorzichtig legde ik een hand op zijn knie en klopte er zachtjes op, als betuiging van steun. Het voelde wat ongemakkelijk, maar ik kon niets anders verzinnen om de jongen te troosten. "Kan je me wat over hem vertellen? Jack, bedoel ik. Of doet dat te veel pijn?" vroeg ik voorzichtig. Ik wilde dit niet erger maken, maar misschien hielp het de jongen iets in zijn verdriet om de goede tijden te herrinderen, in plaats van te focussen op het verdriet wat hem was toegebracht. Op dit moment zouden er ook collega's naar hun ouders onderweg zijn om het nieuws aan hen te breken. We konden dit namelijk niet lang uit het nieuws houden, en wilden dat de ouders het eerst van ons hoorden, voor ze het op tv of internet zagen. Ik richtte me nu zelf op dit jongetje, die nu echt de belichaming van ongelukkigheid was. Ik was er dan wel voor getraind, maar het brak mijn hart weldegelijk.

[ bericht aangepast op 26 mei 2016 - 22:51 ]

---

Bowties were never Cooler

De man zit naast me, maar ik heb gewoon geen idee wat er verder om mij heen gebeurd. Ik staar voor mij uit naar twee kiezels op de grond en blijf zacht snikken. ‘Hij is mijn voorbeeld,’ zeg ik zacht en ik haal mijn neus op. ‘Onze ouders scheidden toen ik drie was e-en…’ Ik jammer zachtjes en wrijf met mijn handen in mijn ogen. Ik probeer om steeds rustig adem te halen. Ik schud mijn hoofd uit onbegrip en haal dan diep adem. ‘Ik heb mijn vader al lange tijd niet gezien. J-Jack…’ Nogmaals schud ik mijn hoofd en ik begin weer te snikken. Dan kijk ik langzaam op naar de agent en staar hem voor een paar seconden aan. ‘W-wat is er gebeurd? Hoe…? Weet mijn moeder ervan?’ vraag ik dan zacht. Ik blijf hem aankijken, maar met mijn handen speel ik nerveus met de zoom van mijn mouw. Ik heb buikpijn en hoofdpijn, maar het is niet de variant zoals als je ziek bent. Het is veel en veel erger en eigenlijk wil ik mezelf gewoon opsluiten. Terug kruipen in een donkere hoek en alleen zijn. Ik schud met mijn hoofd en haal mijn hand door mijn haar terwijl ik probeer te stoppen met huilen. Mijn lichaam en alles doet zeer en ik ben heel misselijk. ‘Ik wil mijn moeder spreken,’ zeg ik dan zo zacht dat het nauwelijks te verstaan is. ‘Ik wil echt heel graag naar mijn moeder.’ Het klinkt stom (en dat is het waarschijnlijk ook), maar ik heb haar nodig. Ze moet me vertellen dat het niet waar is. Dat dit een of andere stomme en idiote grap is. Dat alles oke is en dat de agenten maar wat zeggen, maar ik weet dat dat niet waar is. En zodra ik dat echt goed besef, doet mijn lichaam alleen nog maar meer zeer en ik leun met mijn voorhoofd tegen de schouder van de agent, zodat ik naar de grond kan staren. Zachtjes begin ik weer te snikken. Ik heb me nog nooit zo ellendig gevoeld.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

-

[ bericht aangepast op 27 mei 2016 - 13:09 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

[_FallenAngel, not to be rude, maar je bestuurd nu Camilla haar personage en dit mag niet. Sowieso omdat mensen het nooit fijn vinden en het in de regels staat. Dus wellicht zou het handig zijn als je je post aanpast.]

[ bericht aangepast op 27 mei 2016 - 9:31 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Gewist.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Dominic Matthew Zemo
Ik bleef naast de jongen zitten, met een hand op zijn knie, toen hij begon te praten over zijn broer. Het ging allemaal erg hakkelig en snikkend uit, maar het leek hem duidelijk wel iets losser te maken. Daarbij kreeg ik zo al een klein beetje inzage in de familiedynamiek, wat zeker rond deze leeftijd wel erg belangrijk was. Ik knikte rustig toen hij vroeg of zijn moeder ervan wist. "Als het goed is, wordt ze op dit moment ingelicht door mijn collega's." zei ik zacht. Hij leek erg verward en verslagen, maar iets anders zou ook vreemd zijn geweest. Ik knikte bij zijn woorden over zijn moeder. Familie hoorde op dit soort momenten bij elkaar te zijn. "Dat is logisch, Mitch. Ik zal even voor je nagaan of ze thuis is of op het bureau. Dan breng ik je daarheen." Ik legde mijn arm om hem heen toen hij tegen me aan kwam zitten en weer begon te huilen. Intussen pakte ik mijn mobiel en stuurde nog een smsje naar Frank. Is het goed als ik het broertje naar zijn moeder breng? Hij is van slag, maar het is te overzien. Hierna zond ik ook een smsje weg om te vragen aan mijn collega's of Mitch's moeder op het bureau was of nog thuis. Dat zou eraan liggen waar ik hem heen zou brengen. Ik richtte me weer op het jongetje naast me. "Zou je voor me vandaag een stukje kunnen schrijven over je broer? Hoe hij was, wat hij graag deed, at, dronk. Wat je maar kunt verzinnen over hem, hoe klein het detail ook mag zijn. Ik zou graag weten hoe hij was, want hij klinkt als een geweldige grote broer." zei ik tegen de jongen. Ik had een statement van hem nodig, maar als het zo ging, zou het veel fijner voor hem zijn. Het was belangrijk om een karakterschets te hebben van het slachtoffer, maar als het tegelijkertijd zijn broertje kon helpen, was het toch mijn taak om dat te doen? Ik haalde een hand door mijn haren en wreef even in mijn ogen. Het was best heftig dit, en ik moest me groot houden, maar straks zou ik echt even met een omweg terugrijden voor rust en koffie, als hij bij zijn moeder was en ik daar niet meer nodig was. Dit vroeg namelijk meer van me dan ik van te voren had gedacht.

[ bericht aangepast op 27 mei 2016 - 13:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Ik heb de zin om terug naar de kantine te lopen niet. De les begint zo toch. Lopen is moeite doen op dit moment. Terwijl ik dan ook met mijn rug tegen de muur aan blijf staan en ik mijn oortjes uit mijn tas haal en aansluit op mijn mobiel, gebeurt er iets wat ik niet had verwacht. Evita komt namelijk weer naar me toe. "Je had me gewoon met rust moeten laten, dan was alles prima geweest en ik kan echt wel sociaal doen." Ik kijk haar met een schuin, verveeld hoofd aan terwijl ik mijn wenkbrauw optrek. Ja, sure, tuurlijk meid, wat je ook wilt. Ik heb alleen geen zin om erop te reageren. "Misschien wil ik gewoon niet sociaal tegen jou doen" Het lijkt erop dat ze boos is, waar ik vanbinnen op ironische wijze om moet lachen. Nog steeds geef ik geen antwoord, al heb ik wel de neiging om met mijn ogen te rollen. En dan zegt zij dat ze geen dramaqueen is. In dat geval ben ik een pluizige, roze eenhoorn met vleugeltjes. Tijd om iets terug te zeggen, heb ik ook niet, want zodra er een leraar aan komt lopen laat hij haar het lokaal in. Ik wacht even een paar tellen af, voordat ik haar achterna loop en mijn tas alvast richting mijn plek gooi, waardoor hij op de tafel van de plek naast me valt, Jack's plek. Zelf zak ik neer op de zijkant van Evita's tafel, als ik mijn mobiel voel trillen in mijn zak. Als ik op het aan knopje druk verschijnt Gigi's bericht. In het geval dat mensen het zich afvragen, ik heb met Camilla overlegd over dit bericht. Nu Gigi eraan komt, houd ik mijn blik een beetje op de deur gericht, waarna ik weer Evita's kant op kijk. "Ben je altijd zo vroeg ik de klas of zo?" Vraag ik me hardop af, terwijl ik maar half een antwoord verwacht en een beetje afwezig voor me uit staar. "Alsof je hier elke pauze heen vlucht. Ik probeer het mezelf een beetje comfortabel te maken door mijn elleboog op mijn been te laten rusten en mijn hand als ondersteuning aan mijn hoofd te bieden, waarop ik waarschijnlijk een beetje ingezakt en vermoeid overkom. Mijn gedachten dwalen af naar de afgelaste trainingen, wat ik nog steeds verschrikkelijk vind. Misschien maken ze voor een aantal mensen wel een uitzondering. En anders hoop ik nog steeds dat deze les snel afgelopen is, dan kan ik weg, als ik dat hele gebeuren in de kantine weet te skippen. Het zal toch wel niet belangrijks zijn, mij zullen ze niet missen.

---

She was always looking for more..

De bel

"Triiiiiing" zei ik.

//Ik ga hier niet 150 woorden over schrijven;') I am sorry

[ bericht aangepast op 27 mei 2016 - 21:51 ]

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

De man legt zijn arm om mij heen en ik probeer weer te kalmeren terwijl ik alle informatie zo goed als mogelijk in me op probeer te nemen. Hoe kan Jack zomaar overleden zijn? Hij was een van de gezondste mensen die ik ken… Ik weet dat hij het al een aantal keer aan de agent heb gevraagd, maar een echt antwoord heb ik nog niet gekregen. Het lijkt alsof de agent dat onderwerp vermijd. Ik knik stilletjes op de vraag of ik wat over Jack wil schrijven. Dat is vast nodig voor een of ander onderzoek. Waarschijnlijk maak ik wat tekeningen, want schrijven vind ik niet zo fijn. Tekeningen zijn duidelijk genoeg en anders mag iemand anders het opschrijven. De buikpijn wordt erger, maar ik ben gestopt met snikken en staar nu gewoon naar de ingang van de school. Ik hoor de bel gaan en dan plotseling met een grote schok realiseer ik me waarom de agent het onderwerp “hoe” aan het vermijden is. Ik trek nog bleker weg en sta in een ruk op. Ik staar de agent angstig aan. ‘Is Jack vermoord!?’ Mijn stem slaat over bij het woord “vermoord” en ik deins een paar stappen achteruit. Het zou verklaren waarom er zo ontzettend veel politie hier is. Ik snak naar adem, want bijna alles lijkt te kloppen. Mijn ademhaling wordt zwaarder en het bericht van de directeur en hoe de agent het vertelde schieten nogmaals door mijn hoofd. Hij is vermoord. Uit een soort paniek ren ik terug naar de school. Mijn tas staat nog bij de agent, maar daar denk ik niet eens aan. Ik ren door en terwijl ik tegen verschillende mensen opknal, stop ik niet, maar blijf ik doorrennen tot ik in het tekenlokaal ben. Daar sluit ik mezelf op en zak vrijwel meteen ineen. Het lokaal is leeg en ik begin te hyperventileren. Ik kan dit niet aan.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

SENIOR || SEVENTEEN

---

---

Nog geen paar seconden later rinkelt de bel alweer. Pff, nu al. Gelukkig hebben we nog maar één uur les. Typisch dat dit net weer wiskunde moet zijn. Net het vak dat ik haat en waar ik echt niet goed in ben. Ik heb echt helemaal geen inzicht. De trainingen die niet doorgaan vind ik wel jammer. Dat is altijd het leukste aan mijn dag. "Het zal voor een andere keer zijn",glimlach ik naar Allesio. "Ik zie jullie nog wel!",voeg ik er nog aan toe en wandel dan van ze vandaan op weg naar de gang en naar mijn kluisje. Eenmaal daar aangekomen open ik snel mijn kluisje en rammel er wat in op zoek naar mijn wiskunde boek. Die ik weer niet kan vinden tussen al het rommel erin. Elk jaar neem ik mezelf voor om wat meer orde te hebben maar ik slaag er nooit echt in. Wanneer ik hem dan toch gevonden heb neem ik het eruit en prop ik het boek wat in mijn handtas om dan vervolgens naar het wiskunde lokaal te wandelen.

[ bericht aangepast op 28 mei 2016 - 0:05 ]

Dominic Matthew Zemo
De jongen stemde in elk geval wel in met het schrijven over zijn broer. Dat was fijn, want ik had echt geen zin om te dwingen op dit moment, alleen omdat het moest van de hoge pieten. Toch probeerde ik hem de hoe nog altijd te besparen. Niet dat het nog 100% zeker was op dit moment, wat er was gebeurt. Wel 95% natuurlijk, maar goed. Toen hij plots uitbarstte, net na de schoolbel, en zijn stem oversloeg, zag ik de angst in zijn grote ogen. Ik slikte en zuchtte zachtjes. "Daar zijn we nog niet zeker van, maar waarschijnlijk wel ja. Het spijt me." zei ik zacht en meelevend. Ik wilde niet weten waar de jongen nu doorheen moest gaan. Ik had mijn woorden nog maar net uitgesproken toen hij op zijn voeten leek te springen en wegschoot, terug de school in. Ik vloekte binnensmonds, terwijl ik opsprong en achter hem aan ging. Hij mocht echt niet het lichaam zien, zeker nu ik de lijkschouwer pas net zag komen aanrijden in het busje. Ik had de tas van de jongen in een hand en de deur van mijn wagen een trap gegeven, zodat die dicht zat, maar ik dacht daar nu niet aan. Het enige waar ik nu aan dacht was de jongen en bovenal zijn welzijn. Ik zag hem gelukkig een gang in slaan, weg van de route naar het plaats delict. Toch hield ik de achtervolging aan, en wilde net zijn schouder weer pakken, toen hij de deur van het lokaal in mijn gezicht dicht sloeg en op slot draaide, waardoor ik er hard tegenop klapte. Weer vloekte ik binnensmonds, voor ik me met een paar ademhalingen kalmeerde, en ook mijn hartslag en ademhaling onder controle kreeg. "Mitch. Wil je even alleen zijn? Wil je dat ik binnen kom? Of wil je dat ik bij de deur blijf zitten?" vroeg ik aan hem, terwijl ik probeerde te luisteren naar wat er aan de andere kant gebeurde, maar meer dan een hele snelle ademhaling hoorde ik niet. Het jongetje was zo overstuur dat ik hem niet ging dwingen open te doen, dat gebeurde vanzelf wel, en anders kon ik altijd het slot nog forceren. Toch wilde ik dit eerst proberen zachtaardig te doen. Intussen kreeg ik een berichtje terug van mijn collega's dat ze de moeder naar de school gingen brengen zodra ze van de lijkschouwer het bericht kregen dat het lichaam weg was. "Mitch. Je moeder komt zo hier heen." meldde ik zacht aan hem, hopend dat het hem iets zou kalmeren.

---

Bowties were never Cooler

Ik hoor een bonk tegen de deur, maar verder ben ik veel te paniekerig om te verstaan wat er gezegd wordt. Waarschijnlijk is het de politieagent. Ik denk terug aan de laatste keer dat ik Jack zag. Het was vanmorgen aan de keukentafel tot we de schoolbus in waren. Hij was niet echt vrolijk, maar hij zei wel dat hij zin had in de training vanmiddag. Hoe kan iemand hem dit aandoen?! Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om zoiets uit te voeren? Ik voel hoe mijn verdriet langzaam overvloeit in woede en langzaam sta ik op. Ik geef een ruk aan een schilderij aan de muur, wat in twee delen op de grond valt. De agent zegt wat over mijn moeder en dat ze naar school komt en ik ruk de deur open. ‘Hoe kan iemand dit doen?!’ schreeuw ik naar de agent wiens naam ik al lang vergeten ben en ik gooi de deur weer dicht. Dit keer niet op slot. Ik slaak een paar woedende kreten en geef een harde duw tegen het rek waar de doeken met verf aan het drogen zijn. Het knalt tegen de muur aan en valt dan om. Waarom bedenkt iemand zoiets?! Hoe kan zoiets in mensen opkomen? Er moet echt iets totaal mis met ze zijn, geez. Ik vermoord degene als ik erachter kom wie het heeft gedaan. Ik trap tegen de opgestapelde krukken aan, maar mijn voet komt vast te zitten. Ik maak mijn voet los en draai me dan weer terug naar de agent. Ik loop naar hem toe en val dan snikkend in zijn armen. ‘Waarom Jack?’ fluister ik. ‘Ik kan dit niet. Waarom Jack?’

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

In mijn achterzak voel ik mijn mobiel voor werk trillen, welke ik dan ook oppak, waarna ik hoop dat het iets nuttigs is. Ik ben namelijk dringend opzoek naar belangrijke clues over deze zaak. Al snel zie ik dat het Dominic is. Het broertje begon direct over drugs zodra ik hem aansprak. Direct testen? Staat er, waarna ik opnieuw een korte blik werp op het slachtoffer. Dat zou wel eens een belangrijke aanwijzing kunnen zijn. Meteen begin ik allemaal draadjes in mijn hoofd met elkaar te verbinden, in de hoop uit te komen op iets wat nogal logisch zal klinken. Ik heb gehoord dat dit zo ongeveer de koning van de school is geweest, dat soort lui zitten vaak aan de drugs. Aan de andere kant neem ik aan dat hij wel iets heel vreemds moet hebben genomen om in deze positie terecht te komen. Gezien dat hij neergestoken is in de halsslagader, moet hij niet alleen zijn geweest. Zou het kunnen dat de dader ook drugs in heeft genomen. Geen idee, maar we kunnen Jack Freeman in elk geval wel onderzoeken. Ik praat er een tijdje over met één van mijn collega's en ga zodra de bel gaat de gang op, om daar nog ergens naar aanleidingen te zoeken, of in elk geval iets wat de dader heeft achtergelaten. Ergens in die gangen zie ik Sasha vanuit de andere kant aan komen lopen. "Hey," Zeg ik tegen haar, zodra ze dichtbij genoeg is om me te horen. "Dominic zei iets over mogelijk drugsgebruik. Wat zijn jouw ideeën tot nu?" Vraag ik haar. Ik heb ergens het idee dat ze op hetzelfde antwoord uit zal komen als ik, maar ik stel meerdere meningen altijd op prijs.

---

She was always looking for more..

---

Een kreun verliet haar lippen toen ze hem zag verschijnen en haar ogen volgden de tas die door de lucht werd gegooid, zuinig zijn was anders. Ze rolde met haar ogen en keek naar haar handen die voor haar op het tafeltje lagen. Ze voelde zijn aanwezigheid en ze hoorde het trillen van zijn telefoon. Evita keek op en bestudeerde zijn gezicht, ze trok haar wenkbrauwen op en schudde haar hoofd even. Haar boosheid was wat gezakt en ook haar zenuwachtige gevoel was wat minder. Haar gezicht ging weer koud en donker staan en ze sloeg haar benen over elkaar heen. Ze keek op zij toen ze hem iets hoorde zeggen en met een donkere blik keek ze hem aan. 'Ik hou niet van de kantine, daar zitten mensen zoals' Ze keek quasi bedenkend en vervolgde toen haar zin 'zoals jou en Gigi en al die andere drama Queens die alleen aan drank, uitgaan, seks en shoppen denken'. Ze trok een wenkbrauw op en vouwde haar handen over elkaar heen. 'Je kan het vluchten noemen'. Ze haalde haar schouders op en opende haar boek al. 'O wacht en niet te vergeten sport en het belachelijk maken van andere mensen'. Ze glimlachte liefelijk en schudde daarna weer afkeurdend haar hoofd. Het kwam er redelijk fel uit maar het maakte haar niet echt meer uit, hij vond haar waarschijnlijk toch al apart. Ze pakte de rekenmachine uit haar tas die haar zoveel moeite had gekost. Evita hield haar hoofd schuin en staarde weer even naar buiten, ze schrok op van de bel en zuchtte zachtjes. Zo werd het lokaal gevuld met vervelende jongeren die Evita probeerde te negeren. Ze had wel iets te fel gereageerd, vooral over het shoppen stuk. Ze hield zelf ook veel van shoppen en had eigenlijk wel zin om de stad door te struinen, alleen ging dat nu niet. Ze begon zonder dat ze het door had op haar lip te bijten en haar gedachten dreven weg. Ze wilde namelijk heel graag de stad in, héél graag. Een paar dagen geleden begon de verkoop van een nieuw boek van een van haar favoriete schrijvers en dat wilde ze echt hebben. Er kwam een verlangende zucht over haar lippen rollen maar ze had dit eigenlijk niet eens door. Verder had ze gewoon zin om eindeloos door winkels te lopen, in haar eentje. Dat vond ze het allerfijnst, ze hoefde dan op niemand te wachten of met iemand rekening houden.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 18:44 ]

---

breath of life