Onmenselijk en hersenloos. Jap, dat zijn ze bij het bedrijf waar mijn vader werkt. Door nalatigheid van het bedrijf zelf heeft mijn vader jaren geleden een bedrijfsongeval gehad. Toentertijd is het heel netjes gereageerd en hebben we besloten er geen zaak van te maken. Echter is het nu al jaren zo dat het bedrijf zich niet aan de afspraak houdt en mijn vader moest werken als iemand die honderd procent in orde is, terwijl hij dat helemaal niet is. Steeds harder en harder moest hij werken. Hij is er letterlijk kapot aan gegaan. Nu kan hij bijna niks meer en moeten we constant met hem naar het ziekenhuis. Laatst nog heeft hij daar enkele dagen gelegen. En wat doet het bedrijf? Niks. Nou ja, de situatie enkel erger maken, zoals ze de afgelopen jaren al gedaan hebben. En nu zeggen ze ook nog aan het verleden niks te kunnen veranderen. Ze willen er niet meer naar kijken, noemen het verjaard, maar een ingedeukte ruggenwervel en alle problemen die dat met zich mee heeft gebracht, is voor mijn vader niet zomaar "te vergeten" gezien hij 24/7 pijn heeft. Bedrijfsartsen worden beïnvloedt en mogen werknemers niet meer arbeidsongeschikt noemen. Al met al doet het bedrijf er alles aan mijn vader nog kapotter te maken dan hij al is, zowel fysiek als mentaal en er is niemand die kan helpen in zo'n situatie. Je kan hooguit kanniewaarzijn contacteren, maar die hebben ook geen tijd.
Dus daar zit je dan. Aan te zien hoe je vader steeds erger kapot gaat en je kan niks doen. Je mag niet eens de naam van het bedrijf noemen, want dan kunnen ze al een rechtszaak tegen je beginnen geloof ik. Ik voel mij echt vreselijker dan ooit. Wat heeft het nog voor zin als het er zo aan toegaat in de wereld? Waarom zou ik nog willen leven? Mensen doen je toch alleen maar pijn en maken je toch alleen maar kapot en voor hulp en hard werk krijg je haast niks terug. Op dit moment wens ik dat ik nooit geboren was, of was gestorven bij die aanrijding drie jaar geleden. Waarom heb ik dat überhaupt overleefd? Vanaf dat moment was er enkel steeds meer shit. Mensen die een natuurlijke dood stierven, mensen die zelfmoord pleegden, zieke mensen, verdriet, pijn, leed, schulden van anderen die weggewerkt moesten worden, nog meer pijn, verdriet en leed, vriendinnen die niet te vertrouwen zijn en je laten stikken. Ik ben nog maar focking 19 en ik heb deze shitzooi allemaal al over mij heen gehad. Dus what the fuck moet ik hier nog al die jaren doen? Nog meer mensen helpen om vervolgens zelf alleen maar shit over mij heen te krijgen? Daar heb ik geen zin in hoor. Dus God, als je mij hoort, dan hoop ik dat je er snel iets aan doet, want anders spring ik serieus van een hoog gebouw af. Ik trek dit namelijk niet. Ik kan niet maar blijven doen alsof het goed gaat, mij maar blijven verstoppen in verhalen, cosplays, parodieën en mijn studie. Ik dacht dat na regen zonneschijn hoorde te komen, maar ik zie enkel hagelbuien en stormen na regen. Mijn ouders verdienen deze pijn niet. Kan het niet gewoon over zijn?
