[RPG] [200] Graceling • Speeltopic - Speeltopics

Een gave. Het word gevreesd door elke ouder. Zodra het kind zijn of haar ogen opent is hun lot besloten.
Gave's zijn speciale krachten die sommige mensen kunnen bezitten. De ogen van het kind zijn in twee verschillende kleuren en hierdoor ben je te herkennen als je een gave hebt. Zodra het kind de leeftijd van 12 heeft bereikt, wordt hij of zij gestuurd naar de koning om te leren over de gave die het kind bezit. De gave kan bij het ene kind sneller worden ontdekt dan bij het andere kind en zorgt hierdoor vaak voor frustraties bij de koning. Uiteindelijk besluit de koning om een groep van mensen met een nog onbekende gave te verbannen naar het einde van het verboden woud. Ze zijn verplicht om nooit meer terug te keren naar het paleis, tenzij ze hun gave's hebben ontdekt. Ze moeten op elkaar vertrouwen willen ze het overleven.

Rollen:

• Vrouwen:

~ Maxis Asher • Ascendant 1,3
~ {G} • Kenopsia
~ Avery Parker • Cujo 1,3
~ Kiera Collier • Amberle 1,3
~ Rachel Clay • N_Mikaelson 1,5
~ Ashton Grimson • Eavan 1,3
~ {G} • Constellation

• Mannen:

~ {G} • Bostick
~ Dimitri Grigory Volikov • Ratonhnhake 1,4
~ Nero "Neo" Blackthorn • Crater 1,2
~ Marcellus • Morgen 1,5
~ Daniel Colin Paine • Malikx 1,3
~ Dragan Demirci • Asgardian 1,3
~ Noah Lucas Young • GusWaters 1,3
~ Sabazios Tórshan Landon • Bylot 1,4
~ Asra Parker • Cujo 1,4

Regels:

- Er is een minimum van 200 woorden per post, dit moet haalbaar zijn.
- Alleen Kenopsia maakt de topics aan, tenzij anders aangegeven.
- Bestuur elkaars personages alleen met toestemming.
- OOC het liefst in het praattopic, of onder je post. Gelieve hier geen aparte posts voor aan te maken.
- Probeer niemand buiten te sluiten.

Topics:

Rollentopic

Praattopic


Omgeving:

Het land bestaat niet zoals onze eigen wereld. Er is één koninkrijk met verschillende steden en kleine dorpen. Technologische spullen bestaan niet en het enige waar je iets aan hebt zijn wapens zoals zwaarden, dolken etc. Het verboden woud is niks voor niks verboden. Wezens schuilen hier die tot elke nachtmerrie in staat zijn.

Gave's:

Telekinese - Bostick
Atmokinese - Cujo
Killing - Kenopsia
Pyrokinese - Ascendant
Sense manipulation - Amberle
Zielsverwisseling - Ratonhnhake
Necromancy - Crater
Aerokinese - Eavan
Geokinese - Constellation
Umbrakinese - GusWaters
Cryokinese - Malikx
Besterking - Morgen
Mnemokinesis - N_Mikaelson


Begin:

De begaafden zitten nu al voor een maand in het bos. Een klein kamp is opgebouwd en bestaat uit verschillende tenten die bestaan uit stokken en huiden van dieren. Het kamp staat naast een meer en het meer is dan weer omringd door het woud. De verhouding tussen de mensen is verdeeld. Langzamerhand komen mensen erachter wat hun gave is door middel van de gevaren in het woud.
Het is een warme zomermiddag. Iedereen doet zijn of haar eigen taak binnenin het kamp, traint of doet iets voor zijn eigen vermaak.

[ bericht aangepast op 7 jan 2016 - 17:52 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Ashton “Ash” Grimson II Aerokinese

      Zo traag als dat ik mijn hand weer neer had gelegd, zo snel joeg een nieuwe windvlaag op. In een fractie van enkele seconden trok de hemel dicht en was er van schemering geen enkele spoor meer te bekennen. Grauwe wolken gaven haar een nachtelijk effect, maar het waren de steeds harder worden rukken wind die me een vreemder gevoel gaven dan de hele benauwende lucht die leek op te zetten.
Doordat Sabasioz overeind kwam werd ik gedwongen hetzelfde te doen en terwijl hij zijn broek afklopte blikte ik om me heen met een frons op mijn gezicht. In de verte klonk een rommelend geluid wat mee werd gevoerd op de stevige wind die rondom ons heen hoosde.
      “We gaan terug naar het kamp,” klonk de steevaste stem van Sabazios. Een zachte, tegenstribbelend protest verliet mijn lippen, maar werd overstemd door het krakende geluid uit de hemel – die steeds dichterbij leek te drijven. Met de wind die nog steeds stevig te keer leek te gaan realiseerde ik me onbewust dat deze me weinig tot niets leek te deren. In tegenstelling zelfs, net als eerder hield ik mijn hand iets op waardoor de vlagen wind opnieuw door mijn vingers heen stroken, waarbij ze een spoor achterlieten die door mijn hele lichaam heen leek te trekken. De opkomende storm gaf me ergens een onrustig gevoel, maar het leek eerder een opkomend gevoel van de zenuwen, dan van afkeer. Waarom voelde het ergens zo vertrouwd?
      Een schel gekraak leek de hemel open te splijten, waardoor de eerste bliksemschicht naar beneden schoot. In de verte zag ik hoe het de top van een hoge, brede boom raakte waardoor deze direct vlam vatte.
“Sabaz, kijk!” Geschrokken hief ik mijn hand op, wees naar de boom en voelde een harde stoot wind langs mijn arm af gaan. Zodra de flits weg was klonk het rommelende geluid van een naderende donder in de donkere hemel.

[ bericht aangepast op 20 jan 2016 - 14:02 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Mijn benen verplaats ik wat meer onder mijn lichaam en ik veeg mijn handen af aan mijn broek. Ik had me op de grond geplaatst en was zinloze figuurtjes gaan tekenen in het zand, niet wetend wat anders te doen. Er was hier ook niet veel te doen. De dagen bestonden uit wakker worden, eten, eventueel wat zwemmen of een taak uitvoeren, weer gaan slapen en dat opnieuw en opnieuw. Waarom we hier nou heen verbannen waren, snapte ik nog steeds niet helemaal. Misschien was het wel helemaal niet waar. Mensen geloofden heilig in het feit dat wij ‘bijzondere gaves’ zouden bezitten. Maar ik zou niet weten wat, ik zou niet weten hoe. Ergens maakt het me zelfs boos, ik was bij mijn familie weg gehaald, mijn ouders, broers en zusje. Vanwege bijgeloof. Op het moment dat ik mijn naam hoor kijk ik op en zie Avery staan waarna ik zelf ook in de benen ga en ze even strek. Ik was geen gezelschapspersoon en bracht mijn dagen net zo lief alleen door ergens in de natuur. Maar de aanwezigheid van Avery had me eigenlijk nog nooit dwars gezeten. Het meisje tegenover me stelt enthousiast voor om eropuit te gaan met zijn twee, ik kan het niet laten om even te grinniken. Haar enthousiasme werkte altijd zo aanstekelijk maar ze leek toch wat terug te krabbelen en begon over vechtlessen. “Dat avontuur klinkt beter”. Vertel ik haar terwijl ik mijn haren over mijn schouders naar achteren gooi. Op dat zelfde moment begint de wind harder te waaien en begint de - net nog helderblauwe hemel-een donkere kleur aan te nemen. Het welbekende geluid van onweer dringt mijn oren binnen en ik kijk haar nogmaals aan. “Of we gaan gewoon terug…. “ vertel ik haar wetend dat ze dit weer niet op prijs zou stellen. Ik pak haar zachtjes bij haar pols en trek haar wat mee richting van ons kamp. “Kom gauw, voor het erger wordt.”

[ bericht aangepast op 20 jan 2016 - 22:16 ]

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

Noah Lucas Young

---

We are but dust and shadows

---

Door Mabels eerst wat pissige antwoord, wist Noah dat zijn opmerking niet echt in smaak was gevallen -wat nu hij er over nadacht ook best logisch was aangezien er niets grappig was- 'Ik viel en ik denk dat ik door mijn enkel ben gegaan.' zei Mabel. Noah keek serieus en wist niet goed of het nu de bedoeling was dat hij aan haar enkel zou gaan voelen. Hij was geen dokter en wist eigenlijk weinig van deze dingen af, maar toen hij Mabels pijnlijke blik zag bij het bewegen van haar voet, wist hij vrijwel zeker dat er toch iets mis was.
Noah schrok op uit zijn gedachten toen hij een luid gedonder hoorde. Heel even kromp hij ineen. De bladeren van de bomen begonnen harder te ritselen en ook Noah voelde de wind die steeds sterker ging aanzetten. 'we moeten hier weg Mabel', zei hij snel en kordaat. Noah hoopte maar dat de storm nog zou overwaaien maar hij vreesde voor ergste toen hij ook merkte dat de lucht steeds donkerder kleurde. Hij wandelde heen en weer en keek naar Mabel. Hij kon haar hier niet achterlaten en haar gewoon ondersteunen zou te lang duren. Noah wilde het kamp bereiken voor de hemel letterlijk zou openbarsten. Hij pijnigde zijn hoofd over een oplossing en het meest efficiënte stelde hij haar uiteindelijk voor. 'Probeer op mijn rug te klimmen', zei hij terwijl hij zijn hand uitstak om haar eerst recht te helpen. Een nieuwe donderslag zorgde voor een koude rilling over Noah's lichaam.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

KIERA COLLIER

---

I'd never been a good damsel in distress.
I was a "hands-on" damsel

---

      Een geamuseerde glinstering verscheen in Kiera's ogen toen Asra met kleding aan het water instapte, maar ze had niet anders van hem verwacht. Als hij al zijn kleding had uitgedaan en het water in gegaan was, dan gaf hij praktisch zelf toe dat hij "ook" een "hoer" is. Waar dat vandaan kwam snapte ze nog steeds niet. Haar geamuseerde humeur ging echter over in irritatie en woede toen hij haar pols onnodig hard vastgreep. Ze was niet iemand die snel pijn had of snel miepte om iets, maar om één of andere reden deed het verdomd veel pijn, waardoor er een zacht pijnkreetje over haar lippen kwam, waar ze zich gelijk aan ergerde. Haar woede werd groter toen hij zei dat hij wel iemand anders zou zoeken om hem warm te houden en toen ook nog het lef had om een kus op haar hals te drukken. Toen hij haar eindelijk losliet, zond ze hem een giftige blik toe en wreef ze over haar pols, waar een rode afdruk om te zien was. Voor ze echter de kans had om hem flink uit te kafferen, en eventueel een klap te verkopen, begint het ineens hard te waaien en enkele seconden later klinkt er een luide donderklap. Kiera kromp lichtelijk in elkaar bij het geluid, dat extra hard klonk in haar oren, alsof het vlak naast haar gebeurde.
      Een stroom vloekwoorden kwam over haar lippen toen ze de bliksem zag. Ze was niet altijd even slim, maar ze wist wel dat in het water zijn en bliksem geen goede combinatie was. Net als in de buurt zijn van bosrand en open plekken, dus eigenlijk waren ze nergens echt veilig. Just their luck.'Ga ga ga ga!' zei ze haastig tegen Asra, terwijl ze hem uit het water begon te duwen. Eenmaal uit het water, trok ze zo snel mogelijk haar kleding aan. Ze wierp een blik op Asra. Ze was nog steeds niet blij met hem, maar ze wist ook dat onweer hem gespannen maakte. En ze wist dat zijn tweelingzus doodsbang was voor onweer, waardoor ze ergens een vermoeden had dat hij er ook geen fan van was, dus ze was niet van plan hem hier achter te laten. Niet dat ze dat anders wel had gedaan, maar goed.
      'Kom,' murmelde ze en voordat hij kon protesteren, pakte ze zijn hand vast en begon ze hem mee te trekken. Af en toe wierp ze een blik op de bomen boven hun en toen ze het vermoeden had dat ze bij wat lagere bomen waren, stopte ze. 'Hier blijven.' Ze liet zijn hand los en nu pas merkte ze dat ze aan het rillen was omdat ze het koud had, wat kwam door het plotselinge verdwijnen van de zon en doordat ze nog nat was toen ze haar kleding aantrok, waardoor haar kleding nu aan haar lichaam vastplakte. Ze besefte zich dat Asra het vast ook koud moest hebben.
      'Weet je nog steeds zeker dat je niet meer wilt dat ik je opwarm?' vroeg ze schaapachtig.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dragan Daran Demirci

'Ik wil hier nog niet weg. Ik wil hier blijven, als jij wilt gaan ga je maar.' Zei Daniël zacht, nadat hij had gezucht en plofte tegen een boom neer. Hij staarde Dragan aan en trok hem op de grond om vervolgens dichtbij hem te zitten. 'Je bent zo schattig.' Uit het niets kirde Daniël en ging door zijn blonde haren en lachte. 'Oh god, ik ben weer raar.' Zei hij vervolgens beschaamd en staarde naar het gras en plukte er wat grassprietjes uit. Dragan rolde met zijn ogen voordat een zacht lachje zijn lippen verliet. Hij stond op het punt om nog iets te zeggen toen de lucht binnen enkele seconden verdonkerde. De wind die er eerder nog niet was, begon hard te waaien. Een bliksemschicht schoot door de hemel voordat een enkele seconde later ook de donder volgde. Het mooie weer van eerder was helemaal verdwenen en kou begon op te zetten.
Dragan ging vliegensvlug staan, zijn ogen gefixeerd op de hemel die zo nu en dan verlicht wordt. Hij greep de arm van Daniël vast en trok hem omhoog.
"We gaan." Zei hij resoluut voordat hij de man mee begon te trekken. Niet alleen was het kouder aan het worden en was het gevaarlijk, maar daarbij hadden ze beiden niks meer dan een onderbroek aan waarin ze hadden gezwommen. Het tweetal was nog geen dertig meter weg of de boom waartegen ze zojuist hadden gezeten, vloog in de brand door een inslaande bliksem. Een zachte vloek verliet zijn lippen, het was maar goed dat ze daar weg waren.
Ze bereikten het meer waar het water aan het golven was. Er was geen haar op Dragans hoofd die eraan dacht om door het water terug te gaan, de stroming zou niet alleen te sterk zijn, het zou hun leven kunnen kosten als ze nu zouden gaan zwemmen door de bliksem.
"We gaan eromheen." Zei hij en begon te lopen. Dragan had de arm van Daniël losgelaten en begon zich een weg te banen om het meer heen. Lopend zou het hen ongeveer een half uur duren om terug te komen bij het kamp, wist hij. "Loop niet te dicht bij het water. Als daar bliksem op inslaat wordt jij ook geëlektrocuteerd." Mompelde hij naar Daniël en boog om een laaghangende taak uit de weg te gaan. Even verderop ging nog een boom de vlammen in en fungeerde als fakkel. "Blijf bij me in de buurt," zei hij daarna. "Ik heb er geen zin in om je te zoeken of te zien dat je een levende fakkel bent geworden." Er stond een frons op zijn gezicht terwijl hij door bleef lopen. Toen hij op iets scherps stond, kwam er een zachte vloek van zijn lippen. Daar zou hij later wel naar kijken.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Sabazios Tórshan Landon
Elektrokinese

Terwijl de wind steeds harder en harder begon te waaien voelde ik mijn hart in mijn keel bonzen, de adrenaline door mijn lichaam gieren en een gevoel die ik vaker gevoeld had maar nooit eerder heb kunnen beschrijven. Het kon nu echt ieder moment gaan los barsten wist ik. Ik wierp mijn blik ten hemel. Het was donker geworden, heel donker. Hier en daar verlichtte de eerste bliksemschichten voor even de omgeving om het vervolgens weer pikdonker te laten worden. Zou ik het redden als ik Ash eerst nog bij het kamp moest afzetten? Ik zou het hoogtepunt van deze storm dan sowieso missen dus stond ik voor een paar seconde in een tweestrijd met mezelf. Een flits, een luid gerommel en een geschrokken reactie van Asthon lieten mij opschrikken uit mijn gedachten. “Sabaz, kijk!” Ik draaide me om en mijn blik volgde de richting waar naar zij wees. Niet veel verder zag ik hoe een boom in vlammen opging. De kracht van Moeder Natuur was verbazingwekkend. Het liefste was ik verder het woud in gegaan en wel nu meteen. Op zoek naar een hogere plek waar alles goed te over zien was, maar ik moest ook aan Ashton denken. Ik kon haar niet alleen laten, misschien was ze bang. Echter bewees Ashton met haar kalme houding het tegendeel van mijn vermoedens. Ze zag er alles behalve angstig uit en de harde wind en donder leek haar niet te deren. Ik legde een hand op haar schouder en keek haar toch ietwat bezorgd aan. "Gaat het wel?" vroeg ik zachtjes. Op dat zelfde moment werd de omgeving weer verlicht door de zoveelste bliksemschicht en werd mijn vraag overstemt door de donder die niet veel later volgde. "Wil je terug naar het kamp? of..." Ik keek haar even peinzend aan. Ik wou zo graag dit natuurgeweld kunnen aanschouwen, desnoods met haar erbij, maar ik was ook bereid om terug te gaan, veilig naar het kamp; voor haar.

---

someone out there feels better because you exist

Daniel Colin Paine

---

'Nee.' Zei ik zacht als de boom in brand schoot. 'Nee nee.' Ik wou me omdraaien om er naar toe te lopen maar Dragan trok me mee. 'Wat er rond lopen ben je gek dat is oneindig ver.' Kreun ik en gromde kwaad. 'Waarom loopt hier toch alles mis.' Zei ik kwaad en onder me begon alles te bevriezen. 'Het is altijd hetzelfde. Daniel doe dit doe dat ga naar daar, als ik dan toch eens gelukkig ben onder een boom met jou.' Gromde ik en staarde even terug. 'slaagt die in brand en loop jij weg.' Ik gromde en merkte niet eens dat er onder me een hele spiegel van ijs bevond. Ik was ver heen; Ik wou gewoon voor één keer dat er iets goed ging. Ik wou hem verdomme kussen en dan gaat alles mis. Ik keek hem aan en trok hem tegen me en drukte men lippen stevig op de zijne. Het kon me niet schelen wat hij zei. Het moest er allemaal uit. Mijn woede, mijn verdriet, mijn liefde alles. Ik wou voor één keer dat er niets meer in mijn lichaam bleef. Ik hoopte maar dat hij het ging accepteren of ik werd nog gekker van mijn eigen gedachten.

---

When you spend so long trapped in darkness, you find that the darkness begins to stare back. - Sarah J Maas

---

“Dat avontuur klinkt beter,” spreekt ze dan uit, waardoor ik voor een kort moment spijt heb dat ik het vernoemd heb en overvallen wordt door mijn eigen onzekerheid. Al snel duw ik die gedachten echter uit mijn hoofd en focus me op het idee er met een goede vriendin – wie ik met heel mijn wezen vertrouw – op uit te trekken. Om een of andere reden voelt het avontuur aangaan samen met enig ander persoon, beter dan dat in alle eenzaamheid te doen – zelfs met het feit dat ik van het alleen zijn kan genieten in gedachten houdend. Daarbij biedt het daglicht de mogelijkheid tot vele meters voor ons uit te kijken, wat altijd mooi meegenomen is.
      Niet veel later steekt er echter plots een laaiende wind op en voel ik de koude van een komende storm tegen mijn huid aan, al snel gevolgd door het donderende geluid wat de situatie maar al te echt maakt – en samen met die verandering in omgeving, zinkt mijn hart compleet en voel ik me alsof de adem uit mijn longen geslagen wordt door angst.
      ”Of we gaan gewoon terug..” stelt ze zachtjes voor, waardoor ik meteen knik met het intense verlangen te gaan schuilen en mezelf aan het onweer te onttrekken. Eerlijk toegegeven ben ik nooit een fan van onweer geweest – oké, ik heb er een passionele fobie voor – en dat weet Rachel ook, waardoor ik haar voorstel nog meer waardeer. Ze doet het voor mij. Even schieten mijn gedachten eveneens naar Asra, die – net zoals ik – een bloedhekel heeft aan deze weeromstandigheden die ons maar al te vaak lijken te achtervolgen, doch hij dit uiteraard nooit openlijk zou vernoemen. Zo koppig is die broer van mij. Ik hoop alleen dat hij zich ergens bevindt waar hij enig gevoel van veiligheid kan vinden.
      Ik voel haar zachte hand teder om mijn pols sluiten, als ze me plots meetrekt en ik niet langer compleet verstijfd ben. “Kom gauw, voor het erger wordt.”
      Gauw knik ik nogmaals en loop met haar mee richting het kamp, waar er zich nog enkele andere bevinden – Asra echter niet, wat me zorgen baart. Toch maak ik me meteen een weg in één van de tentjes, die weinig bescherming bieden. “Laat het alsjeblieft snel over zijn,” mompel ik mezelf luidop toe, “Echt, ik verlang zo hard naar veilige muren en een stevig dak op dit soort momenten.” Ik zoek Rachel’s ogen op, terwijl ik de woorden zo gecontroleerd mogelijk uitspreek. “Moeten we iets doen? Kijken of de anderen oké zijn, wat dan ook?” In werkelijkheid vraag ik het enkel omdat ik enige moeite ondervind om stil te blijven zitten, terwijl ik eveneens tot het besef kom dat ik mijn hart intussen erg stevig om de hare gevouwen heb – waardoor ik hem met enige schaamte snel weer los.
      ”Sorry..”

---

A girl who wonders.