[RPG] It's a kind of magic [speeltopic] - Speeltopics

Je kan op elk moment meedoen als je wil! Dit is geen sneltrein-rpg

Het verhaal:
Dit rpg speelt zich af begin 19e eeuw. Adel en niet-adel zijn verenigd in een koninkrijk. De adel wonen met een aantal bedienden in een groot kasteel. De laatste tijd heerst er veel onrust in het koninkrijk, er dreigt oorlog te ontstaan. Daarnaast ontdekken een aantal mensen van adel en een aantal van niet-adel dat ze beschikken over magische krachten. De adel krijgt een speciale school om hun magische krachten te ontwikkelen, zij zullen ten tijde van de oorlog zich nuttig kunnen maken. Maar hoe staan de rest van de mensen die geen krachten hebben tegenover deze magische krachten? En hoe gaan zij die niet naar de school kunnen met hun krachten om? En wat als er mensen zijn die misbruik maken van hun krachten? Er zijn twee kanten tijdens de oorlog: Straveli en Gravel. Dit zijn twee gebieden die al langer dreigen met oorlog naar elkaar toe. Als personages mogen er mythische wezens worden aangemaakt (als heksen, magiërs, elfen, vampiers etc.) maar ook de adel kan verschillende rollen hebben (prins, koning, etc.) Overigens: niet iedereen heeft dus een kracht.

De rollen

Mannen (8 / ..):

-Van adel (1/ ..):
-Jared, van adel: prins, duistere / zwarte magie [topic 1, pagina 2]

-Niet van adel (7 / ..):
-Misha, niet van adel, arts in opleiding (bij het ziekenhuis van het kasteel), beheersing van het element vuur [topic 1, pagina 1]
-Mordecai, niet van adel: burger, kan mensen laten hallucineren en hypnotiseren [topic 1, pagina 3]
-Lucio, niet van adel, leerlingjager, kan teleporteren [topic 1, pagina 4]
-Zandro, niet van adel, kracht van verleiding [topic 1, pagina 5]
-Byron, niet van adel, half elf / half mens, heeft geen kracht maar wel scherper zicht en snellere reflexen [topic 1, pagina 6]
-Alvaro, niet van adel, warlock, heeft een helende kracht [topic 1, pagina 6]
-Robert, niet van adel, kapitein van de Koninklijke macht, kan in een sneeuwpanter veranderen [topic 1, pagina 8]


Vrouwen ( 6 / ..):

-Van adel (2 / ..):
-Meghan, van adel, dochter van de Koning ofwel prinses, tweede in lijn voor de troon, dingen laten exploderen [topic 1, pagina 1]
-Callidora, van adel, 3e in de lijn van troon opvolgster, gedachten lezen [topic 1, pagina 3]

-Niet van adel (4 / ..):
-Myrra - dochter van de raadsheer van de koning, kan wind en tornado's maken [topic 1, pagina 2]
-Shana, is officieel toezichthouder van de kelder van het kasteel, kan de toekomst zien [topic 1, pagina 2]
-Skye, dochter van de leider van de Koninklijke wacht, kan in dieren en andere menselijke gedaantes veranderen [topic 1, pagina 3]
-Sophia , niet van adel, mentor van Misha, telekinese [topic 1, pagina 4]

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 17:46 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Mordecai Orthon Dalton

Nadat Meghan naar binnen was gestapt liep ik zelf ook binnen. Een paar mannen keken op bij het geluid van de deur en wierpen ons een vuile blik toe. Met een onschuldig glimlachje keek ik ze aan en trok ik Meghan mee naar twee krukken aan het einde van de bar. De geluiden van het harde gepraat, de bekers met alcohol die gevuld werden en hard gelach vulden de lucht. Het stonk vreselijk naar bier, dus mijn wijngeur zou er makkelijk mee mengen. Zodra de barman onze kant opkeek stak ik twee vingers op. Nog geen twintig seconden later werden er twee volle bekers bier voor ons neer gezet. Met een knikje legde ik wat munten op tafel. Mijn plan was om al mijn geld op te maken aan drank voor Meghan en mijzelf, en deze week extra veel te werken zodat ik Charlie voor deze maand weer kon betalen. Misschien niet het beste idee maar ik kon het proberen. Alles wat ik nu wilde doen was gewoon zoveel mogelijk drinken. "Voelt goed om weer eens in de stinkende zweetlucht van volwassen mannen te zitten, die je aankijken alsof ze elk moment naar je toe kunnen komen en je verrot slaan, niet waar?" Grijnsde ik naar Meghan. Ik nam een grote slok van het bier en tikte met mijn vingers op de bar. Het jasje dat ik aan had trok ik uit en ik maakte de twee bovenste knoopjes los van de witte blouse die ik aanhad. Ik legde het jasje op de bar en verplaatste de beker bier zodat die omviel. Normaal zou ik hem wel weg gegooid hebben maar het was midden winter, en ik zou hem hopelijk nog een klein beetje kunnen redden als hij morgen gelijk zou worden gewassen. Meteen had ik het al een stuk minder warm. De kleding voor het gala was niet echt bestemd voor een stikhete bar. "Dus, hoe is het leven als prinses? Nog iets belangrijks gedaan naast het missen van je beste vriend? Heb je iemand anders soms ontmoet en heb je me vervangen?" Plaagde ik Meghan met een brede glimlach. "Hoe gaat het trouwens met Jared? Heb hem vanavond niet kunnen spreken," voegde ik eraan toe. Nogmaals nam ik een grote slok van de bier die voor me stond en keek ik Meghan weer aan. Jared zou het nog drukker hebben dan haar, dat was zeker, toch betekende dat nog niet dat zij het heerlijk rustig zou hebben.

---

United we stand, divided we fall.

Meghan Sallisilan

De zware lucht van verschraald bier en zweet slaat me in mijn gezicht. Ondertussen ben ik er wel aan gewend, maar de eerste keer vond ik het verschrikkelijk. Nu besteed ik er niet eens meer aandacht aan. Zodra de barman onze kant op kijkt, steekt Mordecai twee vingers op. Nog geen twintig seconden later worden er twee volle bekers bier neergezet. Na een kort knikje legt Mordecai een aantal muntjes op de bar. Ergens voelt dat toch niet goed, ik heb al het geld van de wereld, en ik hoef maar met mijn vingers te knippen, of de duurste stoffen werden aangerukt. Dat hij dat voor mij betaalt is toch, fout. Maar hij lijkt het niet erg te vinden.
'Voelt goed om weer eens in de stinkende zweetlucht van volwassen mannen te zitten, die je aankijken alsof ze elk moment naar je toe kunnen komen en je verrot slaan, niet waar?' grijnst hij. Ik moet lachen en knik.
'Heerlijk, altijd weer. Vooral als ze eens het lef vinden en het proberen. Altijd weer hilarisch.' Ik neem voorzichtig een slokje uit mijn beker, en rimpel daarna mijn neus, als ik de slechte kwaliteit proef.
'Kan er nog meer water bij? Ach, misschien ben ik gewoon verwend.' Ik zorg wel dat de barman mij niet gehoord kon hebben, anders had je de poppen aan het dansen. Ook Mordecai neemt een flinke slok bier, waarna hij zijn jasje uittrekt. Logisch, want in de hoek knispert een haardvuur en met al die mensen neemt de temperatuur hier alleen maar toe. En de stank ook. De enige keer dat die kans heeft om te ontsnappen aan de gelagkamer, is al de deur open gaat. Maan nu, in december, krijg je heel vuile blikken toegeworpen als je poogt wat frisse lucht binnen te laten.
Helaas schuift Mordecai zijn jasje onhandig over de bar, waardoor zijn beker bier eroverheen gaat. Hij lijkt het niet zo erg te vinden.
'Dus, hoe is het leven als prinses? Nog iets belangrijks gedaan naast het missen van je beste vriend? Heb je iemand anders soms ontmoet en heb je me vervangen?' vraagt hij met een brede glimlach. Ik rol met mijn ogen en schud mijn hoofd.
'Als gewoonlijk, ik heb een bibliotheek aangeschaft -grapje-. Met Jar gaat het prima, hij vond dit bal zo'n geweldig leuk idee. Stel je voor, een hele avond in politiek gezelschap. Ik heb medelijden met hem.' Dat laatste meende ik echt, de rest was bedoelt als plagerijtje naar Jared, hoewel hij hier niet bij was.
'Oja, en inderdaad, ik heb een vervanger voor je gevonden,' beantwoord ik zijn voorlaatste vraag met een uitgestreken gezicht. Hij is geweldig en luistert altijd. Hij is heel lief en heeft bruine ogen en zwart haar. Ik ga elke dag wel twee keer naar hem toe.' plaag ik hem. 'En zijn naam is Zeke,' voeg ik er met een grijns aan toe. Ik neem nog een slok bier voordat ik mijn zin helemaal afmaak. 'En hij is mijn paard.'
Een kille windvlaag rolt de ruimte binnen, als er nog iemand de bar betreed.

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 16:36 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Callidora Sallisilan

Neuriënd waste ik me zelf, het rook zo lekker. Ik ontspande en vergat mijn zorgen. Ik had spijt van mijn ruzie met Meghan, ik had niet zo te keer mogen gaan.
Meghan bedoelde het enkel ook wel goed, dat weet ik. Ik moest er maar even niet meer aan denken, het kwam vast goed als we het uitpraten.
De klok in mijn badkamer gaf aan dat het middernacht was, ik was inderdaad vroeg weg gegaan van het feest. Maar ik had er geen zin meer in, de stemming was veranderd. Ik stapte uit het bad en droogde me af met de zijde zachte handdoeken. Ik deed mijn nachtjapon aan die mooi om mijn lichaam heen sloot.
Ik liep de badkamer uit en ik liep richting de kaptafel. Ik nam de borstel en borstelde mijn haren, ik liep Neuriënd naar het raam waar de straten nog verlicht waren.
Verschillende mensen liepen over straat, die gingen denk ik weer naar hun huis. Soms had ik het wel te doen, wij hadden het makkelijk en zij moesten hard werken en verdiende vaak niets. Maar helaas ik mocht me er niet mee bemoeien. Hopelijk hadden ze wel een leuke avond gehad. Ik liep terug naar de kaptafel en legde mijn borstel weg. Wat kon ik nu eens gaan doen? Misschien kon ik nog even naar de muziekkamer, het was een lange tijd geleden dat ik piano speelde.
Ik deed mijn kamerjas aan en liep stilletjes over de gang naar de muziekkamer. Het was nog stil in de gangen, hier en daar stonden wel wachters maar verder was het stil. Moeder en vader waren natuurlijk nog op het feest en waar Jared was? Ik had geen flauw idee. Ik liep naar binnen en er doemde een mooie lichte kamer op waar in het midden een vleugel stond. Vroeger speelde ik er dagenlang op, maar sinds een tijdje deed ik dat niet meer. Hopelijk was ik het nog niet verleerd. Ik liep naar de piano en ging op de kruk zitten. Voorzichtig opende ik de houten plank die de toetsen verborg. Een zucht verliet mijn mond. Als vanzelf gingen mijn vinger naar de toetsen en begon ik met spelen. Een klassiek stuk was dit. Ik kon alleen nooit de naam er van onthouden. Maar de melodie die bleef bij. Dit voelde geweldig en zo vertrouwd alsof ik nooit gestopt was met spelen. Na een paar keer gespeeld te hebben vond ik het wel mooi geweest.
Ik stond op en liep de muziekkamer uit. Een kleine grijze kat wandelt naar me toe. Dat was muis, mijn lieveling's kat hier, ze sliep altijd bij me in de nachten.
Hij was nog niet zo oud, ik had hem gekregen voor mijn verjaardag als kitten. Ik was meteen verkocht. 'Prinses,' hoorde ik een bekende stem zeggen.
Het was mijn dienstmeisje. Haar naam was Anna. 'Anna? jij had toch vrij?' vroeg ik. het dienstmeisje schudde haar hoofd.
'De koningin vroeg of ik wilde komen, zodat alles klaar was voor u,' legde ze uit. Waarom in hemelsnaam?
'Van mij mocht je vrij zijn tot morgen,' zei ik verontwaardigd. Anna grinnikte. Dat was zo leuk aan haar, ze was zich zelf en trok zich er niks van aan dat ik van adel was. Ze mocht dat ook van mij, ze hoefde zich niet zo uit te sloven. 'Het geeft niet, kan ik nu iets voor u doen?' vroeg ze vriendelijk. Ik dacht na. Ik was al in bad geweest en had mijn nachtjapon al aan. 'Ik heb wel zin in thee, drink je een kopje mee?' vroeg ik. Anna knikte en liep weg. Ik liep naar mijn kamer met muis in mijn armen. Ik legde hem op het bed en hij ging gelijk lekker liggen. Een zucht verliet mijn mond. Ik aan de ronde tafel zitten die in mijn kamer stond.
Een zacht klopje klonk op de deur. 'Binnen,' riep ik. 'Prinses, ik heb hier uw lieveling's thee en ik heb ook koekjes mee genomen,' zei Anna. Ik glimlachte.
'Bedankt,' zei ik. Na nog de thee gedronken te hebben was ik erg moe en poetste ik mijn tanden. 'Slaap lekker prinses,' zei Anna voordat ze de deur sloot.
Ik legde me neer en muis kwam bij me liggen. 'Slaap lekker,' zei ik fluisterend voordat ik mijn ogen sloot.

(I know Callie gaat vroeg naar bed nu, best saai eigenlijk dit stukje he? Sorry. Volgende stukje word beter. ) (':

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 18:09 ]

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Mordecai Orthon Dalton

"Als gewoonlijk, ik heb een bibliotheek aangeschaft. Met Jar gaat het prima, hij vond dit bal zo'n geweldig leuk idee. Stel je voor, een hele avond in politiek gezelschap. Ik heb medelijden met hem," zei Meghan, waarbij ik bijna de slok die ik net genomen had uitproestte. "Wat ben ik blij dat ik geen kroonprins ben," lachte ik. "Oh, dat lijkt me echt vreselijk. Een hele avond met alleen maar rijke klootzakken, en het enige wat ze doen is slijmen. Elke dag in dat kasteel doorbrengen, worden behandeld alsof je een of andere god bent en je in moeten houden bij vreselijk arrogante edellieden," mompelde ik glimlachend. "Oja, en inderdaad, ik heb een vervanger voor je gevonden." Begon Meghan. "Hij is geweldig en luistert altijd. Hij is heel lief en heeft bruine ogen en zwart haar. Ik ga elke dag wel twee keer naar hem toe," zei ze, "en zijn naam is Zeke. En hij is mijn paard," voegde ze er aan toe. Pruilend keek ik haar aan. "Is een paard over mij gekozen? Mijn hart, ik voel het gewoon scheuren." Dramatisch greep ik met beiden handen naar mijn hart, waardoor er bier op mijn blouse kwam. "Het kan ook niet anders," mompelde ik, waarna ik naar Meghan grijnsde. "Hé, als je paard morgen ineens uit het niets weg is, mij heb je niet gezien," zei ik met een grinnik. Dezelfde hoofden gingen omhoog zodra de deur weer geopend werd, en snel voordat er iets gezegd kon worden liep de man in de deur opening door. Na de laatste slok zette ik de beker weer neer en gaf een knikje naar de barman, die gelijk bijvulde. Nogmaals legde ik een paar muntstukken op de bar. "Weet je, ik zoek wel gewoon een nieuwe beste vriend. Heb je wat suggesties? Socialiseren is niet echt mijn ding," lachte ik. Langzaamaan begon ik door het bier dat ik al op had steeds vrolijker te worden. Van de nieuw gevulde beker die weer voor me neer was gezet nam ik een grote slok. "Wat was dat vreemde gedoe met Callidora, trouwens? Ze weet dat de koninklijke familie juist op vampieren jagen, toch?" Vroeg ik met een lichte frons. Het leek me niet bepaald handig om zelfs zonder adellijke titel vrienden er mee te worden. "Een prinses die vrienden is met een vampier en een prinses die het fijn vindt om in vreselijk slechte bars te zitten, jullie zijn me een familie." Nogmaals keek ik Meghan grijnzend aan.

---

United we stand, divided we fall.

Meghan Sallisilan

"Hé, als je paard morgen ineens uit het niets weg is, mij heb je niet gezien," Ik moest lachen.
'En als je wordt opgepakt voor paardenroof, ik heb er niets mee te maken!
"Weet je, ik zoek wel gewoon een nieuwe beste vriend. Heb je wat suggesties? Socialiseren is niet echt mijn ding,' zegt Mordecai lachend.
'Helaas, geen enkele. Je zou het kunnen proberen bij van Vedder, de zoon van de graaf. Misschien is hij iets?' Plaag ik terug. 'Of nee, dat wordt hem niet, hij is iet te hoog gegrepen. Nou, ja, dan denk ik maar dat je voor eeuwig alleen zult blijven. Er is geen andere oplossing.' Lachend neem ik nog een slok bier. Hoewel het heel verleidelijk is om me te laten gaan, moet ik een beetje op mijn drankgebruik letten. Ik ben nou niet bepaald in een hele goede vermomming, dus het zou wel handig zijn als ik mijn kop erbij kan houden, mocht ik herkend worden.
Wat was dat vreemde gedoe met Callidora, trouwens? Ze weet dat de koninklijke familie juist op vampieren jagen, toch?' Vraagt Mordecai ineens, serieuzer nu, en met een lichte frons. Zodra hij het woord ''vampier'' laat vallen, keren mijn sombere gedachten terug, hoewel ik ze zo goed mogelijk probeer te onderdrukken. Onwillekeurig wrijf ik over mijn nek, waar de twee kleine littekens verraden wat er is gebeurd, toen.
'Nou, jagen is nou ook weer niet het goede woord, maar nee. Ze is niet zo handig bezig en ik ben er ook vrij zeker van dat wij nu de enigen zijn die van haar vriendschap met Serena afweten.' Ik vroeg me eigenlijk wel af hoe ze dat dan deed als ze in een grotere groep vampiers was. Serena was zeker niet haar enige bovennatuurlijke vriendin.
'Ik weet eigenlijk niet hoe ze het doet. Serena weet duidelijk wie ze is en lijkt het geaccepteerd te hebben. Maar hoe anderen op haar zullen reageren...'
"Een prinses die vrienden is met een vampier en een prinses die het fijn vindt om in vreselijk slechte bars te zitten, jullie zijn me een familie." Grijnzend kijkt hij me aan. Ik rol met mijn ogen en moet ook lachen.
'Jij wijst altijd de weg, so don't blame me.' Ik neem nom een slok, en breng het gesprek op een ander, veiliger onderwerp. Sowieso beter voor deze plek, waar wel heel erg veel mensen mee kunnen luisteren en ook veiliger voor mij.
'Maar, veel interessanter, hoe ga jij komende maand doorkomen? Ik vind het geen probleem als je nu al je geld opmaakt aan drank,' zeg ik, met een knikje naar zijn hervulde beker, 'maar je moet wel ergens van leven.' De warmte in de kamer begint nu ook van mij zijn tol te eisen, ondanks mijn blote armen. Ik trek mijn prachtige kapsel los, en bind het samen in een hoge staart. Het maakt me niet uit hoe rommelig het nu zit, het is de bedoeling dat ik niemand tegenkom die ik ken.

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 16:36 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

-

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 19:12 ]

---

obsessive rage

{Oh, ik had al aangegeven dat ik gewoon mijn stukje zou veranderen Ik had het al gelezen.}

---

Credendo Vides

Mordecai Orthon Dalton

"Jij wijst altijd de weg, so don't blame me." Bij die woorden deed ik gelijk mijn mond open om iets te zeggen, maar klapte hem toch maar weer dicht. "Weet je, daar heb ik echt niets tegen in te brengen. Dit is de eerste keer dat ik echt geen idee heb hoe ik mijzelf moet verdedigen, want het is waar," glimlachte ik. "Maar, veel interessanter, hoe ga jij komende maand doorkomen? Ik vind het geen probleem als je nu al je geld opmaakt aan drank, maar je moet wel ergens van leven," zei Meghan. Onverschillig haalde ik mijn schouders op. "Ik vraag wel aan de mensen die meestal werk voor me hebben of ik nog iets kan doen. Huur hoef ik nog niet te betalen en het enige wat ik nu wil is drinken. Een paar jaar geleden zoop ik me helemaal kapot en besteedde mijn geld alleen maar aan drank, en nu leef ik nog steeds. Het komt wel goed, ik regel wel wat. Als ik echt niets meer heb slaap ik wel gewoon buiten totdat ik weer geld heb," zei ik. Oké, misschien dronk ik mezelf nog steeds helemaal kapot af en toe, maar ik heb nog nooit echte problemen gehad die door geld veroorzaakt werden. Op een paar gevechten na, dan. En het was niet de eerste keer dat ik misschien buiten zou moeten slapen. Zodra Meghan haar haar lostrok zweerde ik dat ik ergens in de bar gefluit hoorde nog voordat ze het in een staart deed, wat me opnieuw deed proesten. Grijnzend keek ik haar aan. "Je hebt aanbidders," mompelde ik met een grinnik. "Ah, geef hun niet de schuld. Aan hun gezichten te zien is hier nog geen enkele vrouw deze avond geweest, en de enige vrouw die ze vandaag gezien hebben is waarschijnlijk hun partner, waar ze ook niet echt blij van zijn geworden," zei ik met een iets luidere stem, wat me een paar pissige blikken opleverde. Ik had moeite gekregen met mijn lach in te houden, dus er was weer een grijns op mijn gezicht te zien. Het was nogal kinderachtig, maar ik had er zoveel plezier in om mensen gewoon te treiteren. "Nog plannen voor kerst en nieuw jaar?" Vragend keek ik haar aan. "Naast al dat andere gedoe, bedoel ik. Lijkt me dat je de komende maanden thuis moet blijven, of zit ik mis?" Vroeg ik. Ik kon me niet echt herinneren of het vandaag of morgen nou kerstdag was, maar het maakte me ook vrij weinig uit.

---

United we stand, divided we fall.

DreamerN schreef:
{Oh, ik had al aangegeven dat ik gewoon mijn stukje zou veranderen Ik had het al gelezen.}

[Oeps... Domme overheenlezer ben ik weer }

---

obsessive rage

Meghan Sallisilan

'Je hebt aanbidders,' mompelt Mordecai met een grinnik, als er iemand naar me fluit als ik een staart maak.
'Ik heb altíjd aanbidders,' antwoord ik met een uitgestreken gezicht, hoewel ik die maar twee seconden kan volhouden en daarna in lachen uitbarst.
'Ah, geef hen niet de schuld. Aan hun gezichten te zien is hier nog geen enkele vrouw deze avond geweest, en de enige vrouw die ze vandaag gezien hebben is waarschijnlijk hun partner, waar ze ook niet echt blij van zijn geworden.' vervolgt hij zijn eerdere opmerking, maar dan met een luidere stem. Pissig kijken een aantal mannen om, waardoor ik Mordecai een waarschuwende por geef.
'Aardig zijn, Cai. We willen hier nog even blijven,' plaag ik hem, hoewel zo zacht dat niemand anders het kan horen.
Als Mordecai daarna antwoord op mijn eerdere vraag, trek ik mijn wenkbrauwen op bij het horen van zijn antwoord.
'Ik vraag wel aan de mensen die meestal werk voor me hebben of ik nog iets kan doen. Huur hoef ik nog niet te betalen en het enige wat ik nu wil is drinken. Een paar jaar geleden zoop ik me helemaal kapot en besteedde mijn geld alleen maar aan drank, en nu leef ik nog steeds. Het komt wel goed, ik regel wel wat. Als ik echt niets meer heb slaap ik wel gewoon buiten totdat ik weer geld heb.'
'Je regelt wel wat? Hoor je jezelf al? Dat gaat hem dus nooit worden. Op stráát slapen? We leven met vreemde wezens samen, Cai. Weet je heel zeker dat je dat prettig vind?' Mijn stem schiet meer de hoogte in dan zou moeten. Bijna ga ik weer met mijn hand naar mijn nek, maar Mordecai is absoluut niet gek, en heeft veel sneller dingen door dan normale mensen. Bovendien moet ik eens stoppen met die tic als het over vampiers gaat. Het is twee jaar geleden gebeurd, en daarmee uit.
'Nog plannen voor kerst en nieuw jaar?' Vragend kijkt Mordecai me aan, veranderend van onderwerp. "Naast al dat andere gedoe, bedoel ik. Lijkt me dat je de komende maanden thuis moet blijven, of zit ik mis?' Ik lach en rol cynisch met mijn ogen.
'Ze zullen me niet eens missen. Maar door al dat kerstgedoe zijn er geen vergaderingen, waar mijn aan- of afwezigheid wel wordt bemerkt, zodat ik dus veel vaker weg kan. Gelukkig.'

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 21:07 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Mordecai Orthon Dalton

"Je regelt wel wat? Hoor je jezelf al? Dat gaat hem dus nooit worden. Op stráát slapen? We leven met vreemde wezens samen, Cai. Weet je heel zeker dat je dat prettig vindt?" vroeg Meghan met een hoge stem. Ik trok mijn wenkbrauwen op en staarde haar voor een paar seconde aan. "Ja, ik regel wel wat en ik ben volledig op de hoogte dat er niet alleen mensen zijn, inderdaad. Graag zou ik je aan mijn gave willen herinneren en het feit dat ik prima op straat kan slapen, het zou niet de eerste keer zijn. Ik ben er vrij zeker van dat ik je ooit heb verteld dat mijn vader op mijn dertiende is overleden, en ik daarna ben ingetrokken in de herberg. Vanaf mijn zestiende moest ik huur betalen en betaal ik het niet, dan slaap ik buiten totdat ik het geld heb. Ik kan mijzelf verdedigen en niet alleen met mijn gave. Maak je nou maar gewoon geen zorgen, Meghan, het lukt me wel," ratelde ik op een fluistertoon door. Ik schonk haar een glimlach en nam weer een slok uit de beker voor me. Om eerlijk te zijn had ik geen idee hoe ik dit zou moeten regelen, maar dat hoefde Meghan niet te weten. Geen opleiding volgen was niet echt de beste optie, maar een andere keus had ik niet bepaald. Voor zo'n zeven jaar deed ik nu al van alles voor anderen in ruil voor geld en het ging me wel goed af. Misschien dat ik binnen een paar jaar voor echt werk ging zoeken, maar nu was ik gewoon tevreden. "Ze zullen me niet eens missen. Maar door al dat kerstgedoe zijn er geen vergaderingen, waar mijn aan- of afwezigheid wel wordt bemerkt, zodat ik dus veel vaker weg kan. Gelukkig," zei Meghan. "Mooi, dan verveel ik me al een stuk minder de komende dagen," lachte ik. Rond deze tijd van het jaar zou ik normaal maar wat over straat slenteren omdat ik niets te doen had, dus het was fijn om een paar mensen om me heen te hebben. Onopvallend richtte ik mijn ogen naar Meghan's hand die aarzelend stil bleef liggen. Daarna keek ik naar haar nek aangezien ze er net nog wreef, maar omdat het licht zo slecht was viel er niets te zien. Zou wel een tic zijn die ze nu en dan had. "Ugh, ik weet niets meer om over te praten. Zeg eens iets," jammerde ik zachtjes terwijl ik met mijn vinger tegen haar arm porde. In één teug dronk ik het bier verder op. Rustig haalde ik een hand door mijn haar en liet mijn ellebogen daarna op de half natte bar rusten.

---

United we stand, divided we fall.

Meghan Sallisilan

'Ik weet wel dat.. Ach laat ook maar.' Niet met je hand naar je nek Meghan. Nu ik erop let doe ik het eigenlijk best wel vaak. Mordecai lacht als hij hoort dat ik vaker weg kan uit het kasteel deze tijd.
'Mooi, dan verveel ik me al een stuk minder de komende dagen,' zegt hij dan ook grijnzend.
'Het is zo leuk om te zien hoe je al meteen conclusies trekt. Maar ach, gelijk heb je, iets anders doe ik toch niet.' grijns ik. Het gesprek valt nu een beetje stil.
Ugh, ik weet niets meer om over te praten. Zeg eens iets,' jammert Mordecai daarop zachtjes, terwijl hij met een vinger in mijn arm port. Ik grinnik en sla mijn armen over elkaar.
'Je ellebogen worden nat.' Ik gebaar naar zijn armen die hij onbewust op de natte bar heeft gelegd. Ik lach zacht en kijk dan door het raam naar buiten. Ik zie niet veel, wat te verwachten is, maar het is een heldere avond waardoor de maan goed te zien is. Zelfs als je vanuit een verlichte ruimte naar buiten kijkt. Ik had geen idee hoe lang we hier al waren, maar ik moest wel terug zijn voor het wisselen van de wachten. De nieuwe wachters zouden oplettend zijn en elk klein onregelmatigheidje opmerken. De wachters van deze shift zouden moe zijn, en steeds iets langer bij het vuur blijven staan om zich te warmen. En als ze dan weer eens keken naar het stille plein, zouden zie niets zien. Vanwege het felle licht van het vuur waar ze net nog in keken, en omdat ze niets verwachten te zien. En dat was het perfecte moment om weer binnen te komen, zonder dat ik lastige vragen kreeg. Zelfs met mijn jurk zou het mogelijk moeten zijn om onopgemerkt binnen te komen.

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 21:08 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Mikko schreef:
(...)

[Oeps... Domme overheenlezer ben ik weer }

{Haha, nu staan we quitte. Ik heb mijn stukje trouwens al aangepast, voor het geval je het nog niet gezien hebt.}

---

Credendo Vides

Lucio Calligan

Het is een drukte van jewelste op de kerstmarkt die door de hoofdstraten van de stad loopt. Kinderen zingen onder begeleiding van hun leraar kerstliederen op de hoogste tonen en een grote kerstboom steekt hoog boven alle mensen uit vlakbij de trap van het bijna als eens ster stralende kasteel. Lange rijen schuifelen langzaam langs de vele beschikbare kraampjes en tussen de menigte probeert een zwart harige jongen zich door de mensen te dringen. Beschermend legt hij zijn hand over het pakketje pasteitjes dat hij bij zich heeft als zijn ticket om het kasteel binnen te komen. Voor het eerst sinds dagen waardeert hij zijn mentor, de oude Thomas die aan de rand van het bos woont, die speciaal voor hem de pasteitjes heeft gebakken als dank voor zijn harde werk van de laatste dagen. In de winter is het niet fijn om door de ijzige kou en stilte door het bos te moeten dwalen opzoek naar een verloren konijn of fazant. De achttienjarige leerling had na al zijn werk zich zo snel mogelijk klaar gemaakt en om tijd te besparen geprobeerd, zonder er echt bij na te denken aan wat er zou kunnen gebeuren, zijn krachten gebruikt in de hoop iets dichter bij de stad te belanden. Dit had zich echter tegen hem gekeerd en hij was juist een kilometer verder beland. Om verder geen risico te lopen was hij maar begonnen met lopen wat, zoals altijd, weer leidde tot dat hij te laat was.
“Het weer voor elkaar gekregen?”, vraagt de bekende wacht die bij de deur staat voor het kasteel. Lucio lacht onschuldig en knikt. “Veeg wel dat stof van je kleding. Dan mag je naar binnen.” De jongen roept iets van een bedankje als hij langs hem snelt en klopt ondertussen het stof van zijn broek. Wat dacht hij wel. Dit waren zijn beste kleren. Oké, het waren zeker niet de beste kleren in het koninkrijk, maar wat verwachtte je van een leerling? Oké, zijn broer kan wel fancy kleren veroorloven en zag er nog eens driehonderd keer beter uit dan welke elke andere sukkel die hetzelfde pak aan trok, maar voor Lucio is dit een goede poging. Het ging namelijk om het plezier, niet waar? Niet om wie er de ogen kan uitsteken van de andere jongens en alle meisjes zwijmelend aan zijn voeten kan hebben.
In de grote zaal aangekomen bewonderd Lucio heel eventjes de sfeer die er hangt. Koppeltjes dansen op de dansvloer op de zwierige muziek die het grote orkest aan de rand van de spiegelzaal speelt. De grijze ogen van de jongen glijden over de mensen heen opzoek naar bekende, maar afgezien een paar onbekende nieuwsgierige ogen die zijn blik opvangen, ziet hij niemand. Een beetje teleurgesteld gaat hij naar het terras en stapelt eten op een bordje. Hij had gehoopt om dat ene meisje te zien die hij laatst op de trappen had gezien van het kasteel. Zou ze van adel zijn? Zou ze hier werken? Hij zinkt lichtelijk in zijn gedachtes weg, niet lettend op zijn omgeving of de mensen om hem heen.

Ik merk het mes op waarom de vrouw haar hand om heeft, en even vraag ik me af wie ze nou echt is.
'Ehh... Gewoon, zitten.' antwoordt ze. 'En jij?'
Ik lach zacht maar vreugdeloos. 'Te laat komen zoals altijd en mijn vader horendol maken door op zo'n gevaarlijke plek te gaan zitten,' antwoord ik.
Mijn blik glijdt over de vrouw heen, ze heeft niet de gewoonste kleding aan voor een gala. Kleding die ik geweldig zou vinden om aan te mogen. Hoe komt ze eraan? Waarom verstopt ze zich? Dan herken ik haar.
'Jij bent Skye, toch?' vraag ik. 'De dochter van dat paranoïde het hoofd van de lijfwachten?' vraag ik, en besef dan dat het misschien niet slim was om te zeggen. Ik ken haar vader niet zo goed, maar telkens als ik hem langs zie lopen dringen zijn ijskoude slangenogen tot diep in me door.
'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen...' verontschuldig ik me.
Ik strijk mijn jurk glad en kijk naar beneden. Voor mij is het niks nieuws om zo hoog te zitten: met mijn gave kan je alles optillen wat je wilt, ook jezelf.
Ik bekijk de mensenmenigte en doe tegen de zenuwen een heel oud spelletje van me; kenmerken tellen. Ik heb het ooit bedacht tegen saaie reizen of eenzame weekenden, maar nu gebruik ik het vooral om mijn adem weer op normaal ritme te laten komen en mijn gedachtes op een rijtje te zetten.
'Waarom durf je niet bij de rest te komen? Ik heb zelfs een vampier gezien, meer dan dat kan je toch niet opvallen in een broek?' vraag ik dan, want ik zie overduidelijk dat ze hier daarom zit. Net als ik, eigenlijk.

---

obsessive rage