[RPG] It's a kind of magic [speeltopic] - Speeltopics

Je kan op elk moment meedoen als je wil! Dit is geen sneltrein-rpg

Het verhaal:
Dit rpg speelt zich af begin 19e eeuw. Adel en niet-adel zijn verenigd in een koninkrijk. De adel wonen met een aantal bedienden in een groot kasteel. De laatste tijd heerst er veel onrust in het koninkrijk, er dreigt oorlog te ontstaan. Daarnaast ontdekken een aantal mensen van adel en een aantal van niet-adel dat ze beschikken over magische krachten. De adel krijgt een speciale school om hun magische krachten te ontwikkelen, zij zullen ten tijde van de oorlog zich nuttig kunnen maken. Maar hoe staan de rest van de mensen die geen krachten hebben tegenover deze magische krachten? En hoe gaan zij die niet naar de school kunnen met hun krachten om? En wat als er mensen zijn die misbruik maken van hun krachten? Er zijn twee kanten tijdens de oorlog: Straveli en Gravel. Dit zijn twee gebieden die al langer dreigen met oorlog naar elkaar toe. Als personages mogen er mythische wezens worden aangemaakt (als heksen, magiërs, elfen, vampiers etc.) maar ook de adel kan verschillende rollen hebben (prins, koning, etc.) Overigens: niet iedereen heeft dus een kracht.

De rollen

Mannen (8 / ..):

-Van adel (1/ ..):
-Jared, van adel: prins, duistere / zwarte magie [topic 1, pagina 2]

-Niet van adel (7 / ..):
-Misha, niet van adel, arts in opleiding (bij het ziekenhuis van het kasteel), beheersing van het element vuur [topic 1, pagina 1]
-Mordecai, niet van adel: burger, kan mensen laten hallucineren en hypnotiseren [topic 1, pagina 3]
-Lucio, niet van adel, leerlingjager, kan teleporteren [topic 1, pagina 4]
-Zandro, niet van adel, kracht van verleiding [topic 1, pagina 5]
-Byron, niet van adel, half elf / half mens, heeft geen kracht maar wel scherper zicht en snellere reflexen [topic 1, pagina 6]
-Alvaro, niet van adel, warlock, heeft een helende kracht [topic 1, pagina 6]
-Robert, niet van adel, kapitein van de Koninklijke macht, kan in een sneeuwpanter veranderen [topic 1, pagina 8]


Vrouwen ( 6 / ..):

-Van adel (2 / ..):
-Meghan, van adel, dochter van de Koning ofwel prinses, tweede in lijn voor de troon, dingen laten exploderen [topic 1, pagina 1]
-Callidora, van adel, 3e in de lijn van troon opvolgster, gedachten lezen [topic 1, pagina 3]

-Niet van adel (4 / ..):
-Myrra - dochter van de raadsheer van de koning, kan wind en tornado's maken [topic 1, pagina 2]
-Shana, is officieel toezichthouder van de kelder van het kasteel, kan de toekomst zien [topic 1, pagina 2]
-Skye, dochter van de leider van de Koninklijke wacht, kan in dieren en andere menselijke gedaantes veranderen [topic 1, pagina 3]
-Sophia , niet van adel, mentor van Misha, telekinese [topic 1, pagina 4]

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 17:46 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

"Nee, ik ben niet gegaan."
Ik knikte, ieder had zo zijn eigen ding. Schijnbaar was de onze redelijk overeenkomend om hoogstwaarschijnlijk andere redenen. Zelf hield ik gewoon niet van grote menigten en de bedoeling je net te kleden. Wat ik echter wel bijzonder mooi vond om te aanschouwen op dat soort feesten was de hoffelijkheid waarmee de meeste van de feestgangers met elkaar omgingen. Verschillende rangen die zich door elkaar heen verweven en voor een avond waren er bijna geen verschillen, met uitzondering van het koninklijk huis natuurlijk.
"Ik hou wel van feestjes daar niet van, maar dat hoffelijke gedoe? Nee, daar blijf ik liever zover mogelijk uit de buurt."
Kijk, daarin verschilden wij dus al. Ik had er wel respect voor dat hij zijn mening zo durfde te uiten.
Toen vader nog leefde had ik daar altijd wat moeite mee. Hij was nooit echt een man van emotie geweest, maar liet zijn gedachten merken met handelingen.
Een schouderklop en een glas rum waren twee van zijn manieren om te laten zien wat ik voor hem betekende. Het was echter op zijn sterfbed dat hij me daadwerkelijk met woorden had verteld hoeveel hij van me hield. Na zijn dood was ik erover na gaan denken en ik begreep uit welk standpunt hij kwam.
Het was moeilijk voor hem om te praten over zijn gevoelens omdat, de laatste keer dat hij zijn gevoelens uitte met mijn moeder was geweest en aangezien zij hem verlaten heeft, zette hij zichzelf op slot
"Wat voor boeken lees je eigenlijk?"
De vraag van de jongen die voor me stond haalde me uit mijn gedachten en ik schudde even warrig mijn hoofd terwijl mijn ogen naar het boek op de houten stoel gleden. Een relatief simpel gebonden boek met bruin leer en zwarte gegrafeerde letters sierden de kaft. "Het is een episch avonturenroman, het gaat over een verloren zoon die tijdens een oorlog gescheiden was geraakt van zijn familie en de zoektocht die zowel hij als zijn ouders afleggen om weer bij elkaar te komen.
Het speelt zich af in de vroegere tijden van dit land." Ik keek even achterom, waar ik in de verte nog net een muur van mijn hutje kon zien. "Mijn favoriete boek..."
Ik hield direct op met praten. Mijn favoriete boek is een boek dat mijn vader van mijn moeder had gekregen in de tijd dat ze samen waren. Meer als aandenken dan daadwerkelijk om te lezen, aangezien het in het Elfs is.
Mijn vader keek dan ook niet raar op toen ik op een gegeven moment met het boek voor de haard zat. Prima in staat om het te lezen.
Ik was toen dertien en die gebeurtenis was de aanleiding voor mijn vader om aan te geven wie mijn moeder was.
Een elfenboek. Niet iets wat je zomaar zou delen met anderen. Voor je het weet heeft de koning ervan gehoord en dan kan ik wel dag zeggen tegen mijn vredige leven hier. Ook al ben ik maar een half elf. "...Daar wil ik het liever even niet over hebben."

Skye Lunaira Brannpoire

Gebonk op mijn deur was voor mij een redelijk veel voorkomende manier om wakker te worden. Er was vaak ook maar één iemand die daarvoor verantwoordelijk was.
"Skye, op staan." Nog een bons op de houten deur. "Ik wil het met je hebben over afgelopen avond."
Fijn, dan kon hij me terechtstellen op het feit dat ik opeens buiten zijn zicht was afgedwaald. Ik had feitelijk niets verkeerd gedaan. Ik was enkel op een andere plek gaan staan om daar overzicht te houden op het feest. Ik was gebleven tot de laatste twintig gasten, bestaande uit de hofhouding en vond er geen zak meer aan, want met hen gebeurt er toch nooit iets. Dus had ik ervoor gekozen om mijn bed op te zoeken. Wat uiteindelijk dus een korte slaap werd.
"Ik kom, vader." Een koud windje streek langs mijn blote benen terwijl ik die onder de sprei vandaan sleepte.
Door mijn slaapkamerraam kon ik zien dat de zon nog maar net op was en in de verte hoorde ik de eerste hanen kraaien.
Snel schoot ik in mijn standaardoutfit zonder de verdere harnasonderdelen. Bestaande uit een groenbruine leren broek met daarover een crèmekleurig tuniek met een groen stoffen korset met schouderbanden, bruine laarzen die bijna tot op mijn knie kwamen en terwijl ik met mijn elleboog de deur openduwde frummelde ik zo kundig mogelijk een vlecht in mijn bruine haar.
Mijn vader zat ongeduldig aan de grote tafel die midden in onze vertrekken stond. Hij hield een mes vast en draaide die tussen zijn vingers door waarna hij hem na elke ronde in de tafel boorde.
Shit, hij is echt nijdig.
"Waar was je gisteravond?"
"U heeft me zien zitten, boven op de balk."
"En toch kwam er iemand bij je zitten, je hoort onzichtbaar te zijn Skye." Het mes boorde zich weer in de tafel. "En toen ik je nodig had, was je opeens verdwenen."
Op mijn hoede nam ik plaats op de stoel waarop ik normaal ook zat. "Ik besloot om een kijkje buiten te nemen, kijken of daar verdachte dingen gebeurden."
Hij knikte, aan zijn houding werd duidelijk dat hij iets rustiger werd. "Goed."
Hij stond op en kwam mijn kant uit. Zijn handen rusten al snel op mijn schouders. "Ga het bos en en kijk of je iets kan vinden. Kom niet eerder terug dan wanneer de zon weer op het punt staat om onder te gaan. Geen rantsoen. Harnas aan. Op je dolk na geen wapens."
Ik hield mijn mond. Dit was zijn straf voor mij om tegen zijn wensen in te gaan. "Zal ik doen vader."
Zijn handen gleden van mijn schouders af en ik stond op om mijn vervloekte harnas aan te trekken en mijn cape daarover te bevestigen tot ik zijn voetstappen vlak achter me hoorde. Zijn stem weerklonk dicht bij mijn oor. "En geen paard."
Bij zijn laatste eis sperden mijn ogen zich open, maar dat liet ik hem niet blijken. Hij weet hoeveel energie het kost om langer in het lichaam van een dier te zitten, want ik zou deze reis nooit zo snel af kunnen leggen als ik menselijk bleef. Hoe minder energie ik had om het op te houden, des te sneller zou ik me kunnen verliezen aan het dier zelf.
"Als je terug komt vanavond heb ik nog een andere klus voor je. De keukenhulp waar ik je laatst op af had gestuurd weet uit bronnen meer dan hij los wilt laten."
Gadverdamme, ik bleef nog liever een dier dan dat ik me weer in dat meisje zou veranderen om hem te verleiden. Gelukkig was het vorige keer enkel bij een kus gebleven, maar ik had echt geen zin om meer aan hem kwijt te raken.
"Zal ik doen vader." Ik slikte eventjes. Waarom bleef ik toch nog zo trouw aan hem? Was ik bang voor hem? Dat hij net zulke dingen met mij zal doen als dat hij uiteindelijk met moeder deed?

De reis was lang en zodra ik geland was en terug veranderd van de kerkuil naar mezelf liet ik me doodop tegen een boom aan naar beneden zakken.
Ik had geen idee hoe laat het was, maar het was zeker nog voor het middaguur.
Mijn ogen sloten zich als vanzelf en ik hoopte maar dat ik snel weer genoeg energie had om de rest van de dag in deze kou door te brengen en ten minste iets kon vinden waarmee ik mijn vader op kon beuren.

---

Credendo Vides

Zandro

Byron knikte. Ik was dan wel opgegroeid bij een elven familie, die ook nog eens koninklijk waren. Dat was anders is mijn ogen, daar was iedereen gelijk.
Daar had iedereen respect voor elkaar. Hier bij de mensen kon je dat moeilijk zien gebeuren. Ik schraapte mijn keel, een korte stilte viel en we waren een ieder met onze eigen gedachtes bezig. Plots begon Byron weer en antwoordde hij op een vraag van mij.
"Het is een episch avonturenroman, het gaat over een verloren zoon die tijdens een oorlog gescheiden was geraakt van zijn familie en de zoektocht die zowel hij als zijn ouders afleggen om weer bij elkaar te komen. Het speelt zich af in de vroegere tijden van dit land." Zei hij. Ik keek hem bedenkelijk aan.
''Klinkt interessant'' zei ik met een schuin lachje. ''Mijn favoriete boek...'' zei hij er achter aan. Ik besloot het te laten voor wat het was, het ging mij misschien niets aan. Zoals verwacht zei Byron het volgende. "...Daar wil ik het liever even niet over hebben." Zei Byron. Ik Glimlachend schonk ik hem een knikje.
Het was misschien wat laat om nog te gaan jagen, misschien kon ik beter morgen ochtend gaan. Misschien kon ik me hier nuttig maken, het was tenslotte nog vroeg dus om nu al naar huis te gaan, nee. 'Ik was eigenlijk van plan om te gaan jagen maar ik bedacht me net,' zei ik.
'Zou ik in plaats daarvan hier kunnen helpen? Paarden klaar zetten? Voeren? Je zegt het maar,' zei ik. Ik was best goed met paarden, ik was niet snel onder de indruk van boze paarden, wat ook wel handig was.

(Klein stukje, maar het is een begin. De volgende zullen weer langer worden.)

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella