[RPG — Speeltopic — 200] Norway's Magical Education for Europian Mugglebrons - Speeltopics

16 sep 2015 - 20:25 EASE is offline

EASE 14238

N M E E M
N O R W A Y ' S M A G I C A L E D U C A T I O N
F O R E U R O P E A N M U G G L E B O R N S

Welkom op Norway's Magical Education for European Muggleborns. NMEEM is een, in vergelijking met scholen als Hogwarts, relatief kleine en jonge school. De school was opgericht wegens de pesterijen rondom muggleborns, die zich niet altijd weten te plaatsen in de magische wereld. Op NMEEM worden zij hier mee geholpen, en volgen zij natuurlijk ook gewoon standaard lessen. NMEEM is enkelen jaren geleden opgericht en ondertussen is de eerste klas die ooit op de school al twee jaar succesvol afgestudeerd. We volgen in de RPG de leerlingen die nu in het zevende jaar zitten.

R E G E L S
*Deze dienen aangehouden te worden, bij het viermaal overtreden van een of meerdere regels, zullen we je een waarschuwing geven. Bij zeven keer lig je uit de RPG.
— Minimaal 200 woorden per post.
— Reageer met regelmaat.
— Denk goed na voordat je je inschrijft, het zou jammer zijn als het RPG al snel doodloopt.
— Je hebt drie dagen om de opzet te maken aan je personage, en daarna nog twee dagen de tijd om je personage af te maken. Als dit langer duurt vervalt je rol zonder pardon.
— Alleen ik, of Nichelle, (EthereaI en Illicit) openen de nieuwe topics, tenzij anders aangegeven.
— Houd jongens en meisjes gelijk.
— Wees Realistisch
— Quidditch teams worden ingeloot.
— Mary Sue's en Gary Stu's worden neit goedgekeurd.
— Er is geen personage limiet, maar neem er niet meer dan je aan kan. Wel geldt dat je bij meerdere personages van beiden geslachten minimaal een personage moet hebben.
— De huisregels van Q gelden ook hier.
— 16+ is toegestaan, maar meld het wel even aan de bovenkant van je post.
— Maak een volledige post, dit betekend dat er word verwacht dat je een foto van je faceclaim, de naam van je personage, het leerjaar, de eventuele Quidditch positie en team en overige belangrijke kleine dingen vermeld.
— Sluit niemand buiten.
— Zonder toestemming mag je andermans personages niet besturen.
— Gelieve geen ruzie te maken.
— But above all, have fun!

S C H O O L R E G E L S

Bij overtreding van volgende regels is aanvankelijk van de mate van overtreding een passende straf.
— Tijdens lesuren duurt het schooluniform ten allen tijden gedragen te worden.
— Vernieling van andermans bezittingen is niet toegestaan.
— Het pesten of vernederen van wie dan ook is verboden.
— Alle lessen dienen gevolgd te worden, tenzij je een goedgekeurde reden hebt.
— Meisjes en jongens mogen niet bij elkaar in de dorms komen, mocht dit toch gebeuren dient de deur volledig wij open te staan.
— Iedere avond worden de dorms gecheckt, is iedereen er? Als jij niet aanwezig bent, volgen er maatregelen.
— Wees op tijd bij lessen en Quidditch wedstrijden.
— Muggle-voorwerpen zoals moderne technologie, dienen niet meegebracht te worden, deze zullen toch niet werken.
[/justify]

R O L L E N
Naam — leeftijd + verjaardag — faceclaim — username [pagina]

— Freya Liv Hansen — 17 - 21/01 — n.v.t. — Ethereal [1.5]
— Elliot Noelle Cooper — 17 - 2/02 — ? — Illicit [1.7]
— Teresa Hanne Erinsson— ? — Barbara Palvin — Gereserveerd door Towns [.14]
— Mackenzie Florènce Chamberlain — 17 - 9/06 — ? — Gereserveerd door Ziegler [1.2]
— Evita Felipa Díaz y García — 17 - 24/08 — Cara Delvingne — Curia [1.6]
— Gabrielle Margot Amélie De Sauveterre — 17 - 23/03 — Sahara Ray — Meliae [1.5]
— Sienna Alessa Vittoria — 17 - 21/06 — Matilda Lutz — Knopfler [1.2]
— Ziva Krista David — 17 - 1/05 — Cleo Massey — PaperTownsMargo [1.3]
— ? — ? — ? — Gereserveerd door Belmont
—

— ? — ? — ? —Gereserveerd voor Illicit
— Erich Cillin Arno Brennan — 17 - 9/05 — Joe Collier — FIash [1.1]
— Xavier Alaric Marxer — 17 - 3/11 — Jamie Campbell Bower — Necessity [1.4]
— ? — ? — ? — Gereserveerd door Belmont
— Juan Inigo Reyes — 17 - ?/12 — Brenton Thwaites — Saffierblauw [1.5]
— ? — ? — Joe Sugg — Gereserveerd door FIash
— Lucas Jeremy Petrova — 17 - ?/? — Troye Sivan — Gereserveerd door Daggers [1.1]
— Kristian Brynjar Emanuel Hansen — 17 - 21/01 — Diego Baruecco — Meliae [1.7]
— Lauritz Benoît Jensen — 17 - 23/03 — Thomas Sangster — Hexagon
—

S C H O O L U N I F O R M

D O R M S E N P L A T T E G R O N D

V A K K E N E N R O O S T E R

Q U I D D I T C H

H E T B E G I N
Het is 31 Oktober, Halloween. Voor de leerlingen vanaf het vijfde leerjaar is er een gemaskerd Halloween bal vanaf 8 uur. Om zes uur begon het feestmaal voor de volledige school. Overdag zijn er al activiteiten geweest voor de lagere leerjaren en was iedereen dus, op de activiteiten na, vrij. Op het gemaskerd bal mag er geen identiteit bekend worden gemaakt door het zeggen van je naam, een pseudoniem van je naam, en al helemaal niet door het verwijderen van je masker. Er moet gedanst worden. Als je niet danst, kan dit je strafwerk opleveren. Je moet minimaal vijf keer aan een dans deelnemen. Leerlingen mogen geen dates meebrengen.
Op het moment is het ongeveer 20.45, het bal is dus al even aan de gang en velen zijn dan ook op de dansvloer te vinden.

[ bericht aangepast op 5 okt 2015 - 21:25 ]

take me back to the basics and the simple life

21 sep 2015 - 19:06 Necessity is offline

Necessity 5622

XAVIER 'XAV' ALARIC MARXER
"Es gibt hier keine Fremden, nur Freunde, die Sie nicht erreicht haben"
Masker - Pak - Keeper van Blue - 17 - Liechtenstein

Ik had weinig zin om in de deuropening te blijven staan - sowieso blokkeerde ik de boel, wat ook niet heel praktisch was -, dus veegde ik een pluk van mijn haar naar achteren, duwde mezelf weer overeind en liep naar Freya toe. Ik zag nu pas dat Gabrielle er ook zat, maar dat verbaasde me totaal niet. Die twee waren onafscheidelijk. In haar jurk zag Freya er weer oogverblindend uit en een glimlach kroop op mijn gezicht, tot ik me bedacht dat iemand anders ongetwijfeld van haar aandacht mocht genieten en de glimlach verdween bijna weer. Toch zette ik die laatste paar stappen tot ik bij ze stond.
"Guten Abend, schönen Damen," zei ik toen ik bij ze stond. Met de taal had ik toen ik hier net was heel erg moeite gehad. In Liechtenstein spraken we Duits en ik had bijna geen Engels gekend. Gelukkig hadden de meesten dat probleem gehad en leerde ik snel, dus had ik er weinig last meer van dat Engels niet mijn moedertaal was. Toch merkte ik het wel, aangezien ik meestal in het Duits dacht en als ik dan iets wilde zeggen het eerst snel moest vertalen, waardoor zinnen met moeilijke woorden toch niet zo soepel liepen als ik eigenlijk wilde.
Iets te laat bedacht ik dat we ons niet bekend mochten maken en dat het redelijk duidelijk was dat ik het was als ik - zoals ik wel vaker deed - ze in het Duits begroette. Ach, het maakte ook weinig uit, ze herkenden me toch wel. Een masker was echt niet genoeg om de identiteit van vrienden te verbergen en dat was wat we waren. Vrienden. Dat is alles wat het is en alles wat het ooit zou zijn.

~~Officially the worst post ever :')~~

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

21 sep 2015 - 21:13 Anthemis is offline

Anthemis 292

Evita Felipa Díaz y García

Outifit ~ Seventeen ~ Seeker of Blue ~ Spanish ~ Bored

Honey, you should see me in a crown.

Voor Evita waren sociale aangelegenheden op school altijd een slopende gebeurtenis. Naast een hele schooldag haar façade op te moeten houden moest ze dat 's avonds dus ook nog doen. Nu waren er vandaag tot haar geluk geen lessen geweest en naast de activiteiten had ze genoeg tijd alleen door kunnen brengen. Ze had baantjes getrokken in het ondergrondse zwembad wat er voor zorgde dat ze haar hoofd eventjes leeg kon maken. Ze was er alleen geweest en had zich dus niet druk hoeven maken om hoe ze zich gedroeg. Het goede gevoel wat het zwemmen haar gegeven had was al weer weg gedruppeld toen ze de gezamenlijke zitkamer binnenkwam waar de spanning voor het gemaskerde bal voelbaar in de lucht hing. Evita kon dit niet goed begrijpen, ze had weinig zin om zich vanavond in het feestgedruis te mengen. Het enige voordeel van een gemaskerd bal was, dat ze dus een letterlijk masker op hoefde te zetten en ze zich dus kon gedragen hoe ze wilde want niemand zou haar snel herkennen. Iets anders wat leuk was aan dit bal, was de kans om zich te kleden in iets anders dan het verplichte uniform. Dat uniform was een marteling voor iedere modebewuste student en dus greep Evita iedere kans om zich te ontdoen van die kuddekleren.
In de douches van het zwembad had Evita de geur van chloor al van zich afgespoeld en ook haar haren had ze al geföhnd dus toen ze in haar dorm kwam hoefde ze zichzelf alleen nog maar in haar feestkleren te hullen, haar make-up op te doen en haar blonde lokken in model te brengen. Normaal gesproken besteedde ze alleen aandacht aan haar kleding maar voor een feest wilde ze zichzelf nog weleens verder optutten. Voor het bal had ze niet gekozen voor de typische jurk maar voor een paarsgrijze tule rok tot boven haar knie en een kanten bustier, vrij gewaagd maar Evita hield daar wel van. Toen ze voorzichtig haar rok aan had getrokken - ze wilde er geen haken in helpen - en haar bustier dicht had gefrummeld stapte ze in haar Ralp Lauren Polo Ramona Pumps. Deze pumps waren echt het ultieme paar voor haar, ze was er vanaf het eerste moment dat ze zag gelijk helemaal weg van geweest. De vierhonderd euro die ze kostte had ze zo snel ze kon bij elkaar gespaard en sinds kort was ze de gelukkige eigenaresse van deze prachtige pumps. Met een glimlach maakte ze de dunne bandjes vast en bekeek het eindresultaat in de spiegel. Ze besloot dat een donkere kleur rood voor haar lippen, zwarte smokeyeyes en een getoupeerde, hoge paardenstaart met vlecht aan de zijkant de kers op de taart van haar outfit waren.
Toen Evita klaar was was het bijna acht uur, tijd om richting de zitkamer te gaan. Ze hoopte dat Erich daar al zou zijn én dat ze hem zou herkennen. Erich was eigenlijk haar enige echte vriend op NMEEM maar ook hij wist niet altijd alles wat er in haar omging. Toch was hij wel een van de enige die ze werkelijk vertrouwde in haar omgeving en kon verdragen op haar slechtste dagen. Ze waren eigenlijk al vanaf haar eerste dag op NMEEM vrienden, toen ze nog snel vrienden maakte en graag sociale dingen deed. Hij was daarentegen toen altijd al de stille jongen die hij nu nog steeds is. Misschien trok dat Evita juist zo aan, ze hoefden niet altijd een gesprek met elkaar te voeren. Het enige nadeel aan haar vriendschap met Erich was Freya.. De koningin van de school moest zo nodig vrienden worden met de enige vriend die ze had. Dit maakte het voor haar niet gemakkelijk want tussen haar en Freya had het nooit geboterd. Waar deze vijandschap vandaan kwam was voor Evita niet duidelijk, maar haar vriendschap met Erich maakte de situatie er niet beter op. Het was nooit haar bedoeling geweest om 'de strijd' aan te gaan met Freya of haar tegen zich in het harnas te jagen maar nu dat eenmaal toch zo was, was Evita niet diegene die zich snel gewonnen gaf. Winnen was iets wat ze altijd wilde, verliezen kon ze niet. Ze hoopte dat ze vanavond onherkenbaar genoeg was om met Erich te dansen en de avond mee door te brengen zodat Freya geen roet in het eten kon gooien.
Toen Evita haar kamer achter zich liet knoopte ze snel haar masker vast en wierp nog snel een blik in een spiegel waar ze voorbij kwam. Perfect! Niemand zal haar zo snel herkennen vanavond want als ze het zelf zei zag ze er best onherkenbaar uit. In de zitkamer aangekomen keek ze uitgebreid om zich heen en spotte de blauwe haren van Freya als eerste, ze droeg een zwarte strakke jurk die haar daadwerkelijk goed stond - al moest ze dit vol tegenzin aan zichzelf toegeven. Evita legde ook al snel de conclusie dat de dame naast Freya Gabrielle moest zijn en de jongen kon bijna niemand anders zijn dan haar teamgenoot Xavier, gezien aan zijn trotse houding en halflange blonde haren, en het feit dat hij dikke maatjes was met Freya, helaas. Nu leek het vaak te zijn dat de meeste mensen die ze wel kon waarderen bij Freya, Gabrielle en hun kliekje hoorden, zo dus ook met Xavier en Erich. Nu ze dan toch met haar gedachtes weer bij Erich kwam maakte ze haar ogen los van 'koninginnen' Freya en Gabrielle om de ruimte verder te scannen op zoek naar het vertrouwde gestalte van haar vriend. Het was niet gemakkelijk om hem te vinden. Hij was zeker geen onopvallende verschijning maar met een masker op zouden zijn hoge jukbeenderen en lichtgroene ogen veel minder opvallen waardoor hij veel meer op de andere bruinharige jongens van rond de 1.80 m zou lijken. Ze baalde ervan dat ze vooraf niet even aan elkaar hadden doorgegeven hoe ze zich zouden kleden. Dat was misschien tegen de regels, maar zou het een stuk makkelijker maken om elkaar te vinden..

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 21:23 ]

I am not as think as you drunk I am

21 sep 2015 - 22:28 Seonghwa is offline

Seonghwa 4378

Elliot Noelle Cooper
Zeventien jaar oud — Brits — Seeker van team purple.

“Little by little pieces of her soul started falling off in decay like exhausted petals off a dying flower.”

Vanavond was het eindelijk zo ver. Het was Halloween, wat betekende dat het gemaskerde bal plaats vond. Het heerlijke en zeer uitgebreide feestmaal was net afgelopen en met een volle buik liep Elliot terug richting haar kamer. Het was inmiddels kwart over zeven, wat betekende dat het bal over drie kwartier begon. Elliot realiseerde zich al snel dat geen goed idee was geweest om na te praten met andere studenten, maar het was erg gezellig en ze kon helaas de tijd niet terug draaien. Ze moest nog haar haren doen, make-up, sieraden bijeen zoeken en ga zo maar verder. Elliot had nog geen eens de jurk en masker gezien die haar moeder had opgestuurd!

Het meisje liep haastig door en kwam tot halt voor haar kamerdeur, die ze gauw wist te openen. Met een diepe zucht liet Elliot zich op het bed vallen en staarde even naar het plafond.
Ze pakte de doos, die naast haar bed stond op en langzaam opende ze het kartonnen ding. Een "O," verliet haar mond en met grote ogen had ze de jurk uit de doos gehaald. De jurk was een prachtig rode kleur, met een aantal goudkleurige details en een open rug. Vooral het bovenlijfje liet een grote indruk op haar achter, zoiets had ze nog nooit gezien. Elliot keek met een bewonderde blik en een glimlach verscheen langzaam maar zeker op haar gezicht. "Dankjewel, mam," fluisterde ze zachtjes als ze de tweede doos, die een een slag kleiner was, begon open te maken. Hier in zat een masker die van goud was met een prachtig sierpatroon en enkele diamanten die hier en daar over het masker verspreid zaten. Vervolgens opende ze de volgende en laatste doos waar een prachtige paar diamanten oorbellen in zaten.

Elliot had zich helemaal klaargemaakt, ze had haar jurk aan, masker op, haar haren zaten in een mooie updo en een donkere oogschaduw look sierde haar ogen. Iet wat verdwaald liep ze rond in de zaal waar het gemaskerde bal zich plaats vond. In haar zelf maakte ze andere belachelijk, die te overdreven maskers of jurken aanhadden. Een grinnik verliet haar lippen als ze een ander meisje bekeek. Vergis je niet, Elliot was niet gemeen ingesteld maar het vijfde jaars meisje zag er écht belachelijk uit.

Elliot haar ogen gleden over de menigte en belandde al snel op iemand die ze al te goed herkende. Het stijve postuur en emotieloze gezicht van Juan herkende ze direct en met een brede glimlach liep ze naar haar vriend toe. "Hey, oude brombeer," glimlachte Elliot terwijl ze kort haar armen om hem heen sloeg.

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 22:31 ]

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

21 sep 2015 - 22:43 707 is offline

707 10141

ERICH CILLIN ARNO BRENNAN

× × × × × × × × × × × × ×

"Sometimes I feel like I am so far away. I’m lost inside my thoughts and I don’t know what to say."
Outfit // Seventeen // Irish and German // Seeker team green // Annoyed

× × × × × × × × × × × × ×

Erich zuchtte toen hij keek hoe laat het was. Het irriteerde hem enorm dat je verplicht moest dansen, iets waar hij behoorlijk over in zat. Want wat nou als hij per ongeluk op iemands tenen trapte? Wat als hij per ongeluk zijn masker afdeed? Hij drukte deze gedachtes weg, en legde zijn notitie waar hij in aan het tekenen was naast hem op bed. Slade lag op zijn onderbenen en keek op toen hij beweging voelde. Erich zuchtte en glimlachte, waarna hij zijn kat kort aaide. Daarna pakte hij de kat met heterochromie op en zette hem neer op de grond.
Erich stond op, nam een korte douche en pakte zijn outfit uit de kast. Toen hij die eenmaal aanhad, pakte hij het simpele masker uit de lade van zijn nachtkastje. Hij zuchtte, en voelde Slades hoofd langs zijn been gaan. Grijnzend keek hij naar beneden. 'Zie ik er goed uit in dit pak?' vroeg hij zijn kat (iets wat niet abnormaal was voor Erich). De kat spinde instemmend, en tevreden bond Erich zijn masker vast. Hij haalde kort zijn handen door zijn haren terwijl hij naar zijn bed liep en zijn notitieboekje pakte, om die vervolgens in zijn zak te stoppen. Hij keek in de spiegel en kwam tot de conclusie dat hij zijn haren wat moest fatsoeneren. Hij pakte een kam uit zijn nachtkastje, en bracht zijn haar in een nette scheiding. De donkerbruine lokken glommen in het licht. Veel moeite stopte Erich er niet in; Hij wist zeker dat hij zijn gebruikelijke warrige haar terug zou krijgen aan het einde van de avond, door zijn tic.
Erich zuchtte, en besloot dat hij maar eens moest gaan. Hij zei tegen Slade dat hij wegging, en hij liep op zijn gemak naar de zaal. Hij bedacht zich dat het het beste zou zijn om Evita op te zoeken, gezien hij niet wilde dat ze alleen bleef. Hij wist dat Evita er iets van vond dat hij bevriend was met Freya, maar het kan hem eigenlijk niet heel erg schelen. Tenzij ze ruzie gaan zoeken, en hij er tussen in zit. Erich vond het vervelend dat zijn twee vrienden het niet met elkaar konden vinden, al was dat best zacht uitgedrukt volgens Erich. Hij dacht terug aan hoe hij de twee had ontmoet. Hij had Freya geholpen met het zoeken naar haar atletiek spullen in het eerste jaar. Evita lag iets gevoeliger, maar Erich wist zeker dat hij haar enige goede vriend was op NMEEN.
Toen Erich de zitkamer binnen kwam, wist hij in ieder geval Freya te herkennen. Na een tijdje zoeken vond hij Evita dan eindelijk, en hij slenterde traag naar haar toe. Hij greep haar pols vast en draaide haar om, zodat ze in zijn armen belandde. 'Dia duit grá. Fhéachann tú anocht álainn,' sprak hij in het Iers. Hello love. You look beautiful tonight, betekende de tekst [Writers Note: Google is je beste vriend], en gezien Erich er van hield om in raadsels te spreken, lachte hij in zichzelf om de gedachte van Evita die hem vragend aankeek over de tekst die hij gezegd had.

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

22 sep 2015 - 19:19 Saffierblauw is offline

Saffierblauw 130

Juan Inigo Reyes
17- Spaans- Black Panther

“Never let them know your next move.”

Juan merkte beweging op die zijn richting op kwam en zijn hoofd zwiepte die kant op en voordat hij het wist hoorde hij een bekende stem hem oude brombeer noemen. Een grijns verscheen op zijn gezicht en ook hij sloeg zijn armen even om haar heen. Zijn hand streelde over het blote van haar schouder en al gauw liet hij haar los om haar jurk te bekijken. 'Wie ga jij vandaag veroveren' hij floot zachtjes en liet haar een rondje draaien. Hij lachte nog steeds naar Elliot en was blij dat het meisje hem had gevonden. Hij ontdooide meestal bij haar in de buurt en was dan een veel socialer persoon behalve als er meerdere mensen in de buurt waren. Hij hield er niet van om zijn emoties aan mensen te tonen die misschien niet te vertrouwen waren.
Elliot daarin tegen was erg betrouwbaar en hij had een erg hechte vriendschap met haar. Ze keek door zijn brommende karakter heen en lette meestal niet op zijn botte kant. Hij kon erg rude zijn. Juan trok zijn masker rechter en liet zijn ogen weer even oplettend door de zaal gaan. Het betekende niet dat hij in haar buurt minder oplettend werd, dat zat nou eenmaal in zijn aard. Hij was scherpzinnig, wat weer goed weerspiegelde met zijn Animagus. Hij keek weer naar Elliot en bestudeerde haar ogen achter het masker, wat erg fraai gemaakt was moest hij toegeven. Hij was niet zo'n fan van al die tierelantijntjes, hij was een simpel iemand maar Elliot zag er vanavond erg mooi uit. Hij ging wat gemakkelijker staan en sloeg zijn arm om haar heup en trok haar tegen zich aan. Juan was helemaal niet verlegen als het om meisjes ging, je kon hem niet echt een flirt noemen maar hij had genoeg experience, vooral zijn zomers op vakantie konden er wild aan toegaan. Hier op school deed hij rustig aan aangezien hij geen zin had in drama of ander gedoe. Hij was niet iemand die zomaar van de ene relatie naar de andere sprong. Hij hield het meestal op eenmalige nachten en zocht hier uiteraard een meisje voor uit die het hier ook mee eens was. Als hij ooit de behoefte had om een relatie met iemand aan te gaan wilde hij een echte serieuze relatie die niet zonde van zijn tijd zou zijn. Zijn hand streelde ondertussen over de zachte stof van haar jurk en hij begon te grijnzen 'nog tips voor mijn vier andere danspartners'? Hij rekende er eigenlijk op dat hij sowieso met haar zou dansen en wist dat dit eigenlijk best onbeschoft was, hij vroeg het namelijk niet echt. Zo was Juan nou eenmaal en Elliot wist dat waarschijnlijk onderhand wel. Een groepje giechelende meisjes liep langs hen en Juan merkte de jaloerse blikken op die naar Elliots jurk werden gezonden. Hun stemmen gingen over in fluisterende tonen en doordat Juan wist hoe hij lip moest lezen ving hij het commentaar over haar jurk op. Juan's gezicht werd strakker en zijn ogen nog donkerder en hij ving de blikken van het groepje dat meteen stil werd. Ze maakten zich haastig uit de voeten en keken nog een keer angstig om. Juan lachte tevreden en haalde een hand door zijn warrige haar.

[ bericht aangepast op 22 sep 2015 - 20:10 ]

Smile, someone could be falling in love with it.

22 sep 2015 - 21:17 EASE is offline

EASE 14238

F R E Y A L I V H A N S E N
"I'm though, I'm abitious and I know exactly what I want. If that makes me a bitch, okay."
Outfit — Queen of the school — 17 — Norwegian

Mijn ogen scanden de gehaaste aanwezigen in de dorm met lichtelijke verveling en een smalle grijns. Ondertussen was het al bijna acht uur en begon de ruimte steeds leger te lopen. Er waren nog enkele jongens en meiden te vinden in de zitruimte, waaronder Gabrielle en ik. Comfortabel liet ik me iets verder achterover zakken in de zetel. De stof schuurde even langs mijn huid maar voelde niet meer koud aan, al verwarmd door mijn lichaamswarmte. Mijn handen gingen even nar de achterkant van mijn hoofd, waar ik controleerde of het bandje wat mijn masker op zijn plaats hield nog altijd onder mijn haar lag, niet zichtbaar voor het blote oog. Tot mijn geluk lag het daar nog, maar ik trok het bandje voor de zekerheid toch iets strakker. Doordat ik even niet op zat te letten had ik niet gemerkt dat Xavier richting mij, en Gabrielle, toe was komen lopen. Ik merkte hem om eerlijk te zijn pas op bij het horen van zijn warme stem.
“Guten Abend, schönen Damen,” begroette hij ons en een grinnik rolde over mijn lippen. De jongen had in het begin van onze schoolcarrière nauwelijks Engels kunnen praten, en ons dus voornamelijk aangesproken in het Duits. Nu, een aantal jaren later, begroette hij ons nog vaak op die manier. Ik rolde even met mijn ogen, in mijn hoofd dan, niet zichtbaar, aangezien ik de regel dat we elkaar niet mochten tonen onzin vond. Het was niet alsof mensen mij zouden zien en zouden denken dat ik iemand anders was. En daarnaast herkennen vrienden elkaar gerust wel. Mijn wangen werden een enkel tintje roder nu Xav bij ons stond en mijn gebruikelijk grijns transformeerde in een glimlach.
“Hey,” zei ik tegen hem, om niet veel later mijn, over elkaar gekruiste, benen van elkaar af te halen en op te staan.
“Tijd om te gaan, denk ik?” stelde ik voor aan mijn beste vriendin, vooraleer ik mijn blik weer op Xavier richtte. Zijn blonde krullen waren onmiskenbaar en hadden me altijd aangesproken. We waren enkel vrienden, maar het zou fijn zijn als dat zou veranderen. Het is namelijk niet bepaald zo dat ik niet bereid ben om te tonen dat ik meer voel dan vriendschap. Het is eerder dat ik het niet zou doen zolang ik niet zeker ben van zijn mening en gedachtes over mij. Ik bedoel, we hebben een one night stand gehad, dus het kan niet zo zijn dat hij me ineens niet meer mag, dat getuigt ook niet uit onze vriendschap. Even schaam ik me wanneer ik terugdenk aan de nacht met Xavier. Oorspronkelijk was ik het nooit van plan geweest, maar als het dan toch gebeurt.. hey, dan ben ik in ieder geval niet degene die ‘nee’ zegt en het afblaast. Ik geef Xav even een korte omhelzing, waarvan ik hoop dat hij er niks achter zoekt. Maar dat zal niet, we hebben elkaar altijd knuffels gegeven. Altijd. Met vastbesloten en zelfverzekerde passen liep ik dan ook, tezamen met Xavier en Gab, de dorm uit, richting de zaal.

take me back to the basics and the simple life

22 sep 2015 - 22:54 Seonghwa is offline

Seonghwa 4378

Elliot Noelle Cooper
Zeventien jaar oud — Brits — Seeker van team purple.

“No, no, I'm listening. It just takes me a minute to process so much stupid all at once. ”

Een grijns verscheen op Juan zijn gezicht nadat Elliot hem 'brombeer' had genoemd, waardoor het meisje een nog bredere glimlach kreeg. Het gaf haar altijd een grappig gevoel in haar buik en daarbij ook nog een voldaan gevoel — Juan droeg bijna altijd een emotieloos masker en Elliot wist die vaak te doorbreken. De twee waren al een aardige tijd vrienden en over de maanden heen hadden ze een hechte vriendschap opgebouwd. Elliot was erg blij dat ze Juan had ontmoet en had niemand beter kunnen bedenken dan hem. De jongen had zo hier en daar wel zijn minpuntjes maar dat had Elliot zo naar hem toe getrokken, ze had willen weten wat er onder dat onaardige en emotieloze masker zat en ze was hier redelijk in geslaagd — als ze het eerlijk mocht toegeven. Het meisje kon letterlijk alles aan hem vertellen en rond Juan kon ze haarzelf zijn, iets wat rond andere mensen wat lastiger ging.

"Wie ga jij vandaag veroveren?" floot Juan zachtjes terwijl hij haar een rondje liet draaien. Elliot voelde haar wangen gloeien en gelukkig viel de blos niet op door haar goudkleurige masker "Niemand in het bijzonder," lachte het meisje zachtjes waarna ze iet wat ongemakkelijk een loshangend blond plukje haar achter haar oor deed. Wat Elliot had gezegd was gedeeltelijk gelogen, al zou ze dit niet snel toegeven — ook niet aan haarzelf.
Elliot had gemerkt dat Juan weer oplettend zijn ogen door de zaal liet gaan en een zachte zucht verliet haar volle, zalmroze lippen. "Kijk mij eens aan," zei ze zacht en legde teder een hand op zijn wang terwijl ze hem doordringend aan keek. "Juan, kan je voor één avondje een keer relaxen? Alsjeblieft, voor mij?"

Juan ging wat gemakkelijker staan en sloeg zijn armen om haar heup heen en met een tevreden glimlach leunde Elliot tegen de jongeman aan. Zijn hand streelde ondertussen over het rode stof van haar jurk. De stof was erg dun waardoor ze de aanraking erg goed kon voelen. Langzaam begon kippenvel over haar huid te verspreiden en Elliot beet zacht op haar lip om de glimlach die naar buiten wou komen, tegen te houden.
"Nog tips voor mijn vier andere danspartners?" vroeg Juan met een grijs en lachend gaf Elliot hem een zacht duwtje tegen zijn schouder. "Alsof jij tips nodig hebt, je hebt binnen no time een meisje die maar al te graag met je wilt dansen. Geloof me," zei ze terwijl haar blik richting een groep meisjes ging die Juan stonden te bekijken, het verbaasde Elliot dat ze nog net geen hartjes ogen hadden gekregen. Zodra de meisjes in de gaten hadden dat Elliot naar hun keek, kreeg ze vuile blikken naar haar toe geworpen. Bitches, dacht Elliot terwijl ze even met haar ogen draaide. Dat zelfde groep meisjes liep langs hun heen en giechelend keken ze naar haar jurk. Met opgetrokken wenkbrauwen bekeek ze het groepje zesde-jaars studenten maar al snel richtte ze haar volle aandacht weer op Juan.
"Dus.. heb jij tips nog voor een oh zo eenzaam meisje die dringend een danspartner zoekt?" zei Elliot met een grijns en plagend beukte ze met haar heup tegen die van hem waardoor hij bijna tegen een andere student aankwam. Een luide lach verliet haar lippen en Elliot stak daarna plagend een tong naar hem uit.

• • •

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

24 sep 2015 - 19:56 Saffierblauw is offline

Saffierblauw 130

Juan Inigo Reyes
17- Spaans- Black Panther

Juan keek haar eventjes aan en wist dat hij er toch niet in zou slagen om te relaxen, dat lukte hem alleen als hij alleen met haar was en dat was nu niet het geval. Er waren teveel mensen voor zijn doen en hij voelde zich er niet comfortabel bij. Hij keek op zij naar het meisje en begon te grijnzen 'dat is eigenlijk helemaal waar' hij knipoogde er bij om te laten zien dat hij sarcastisch was. Het was aan de ene kant wel waar aangezien hij zo iemand kon inpalmen en manipuleren maar die kunst gebruikte hij niet vaak. Hij had het kunstje van zijn vader geleerd om te gebruiken in bedreigende situaties dus géén schoolbal. Toen hij Elliot hoorde praten en toen hij even later bijna tegen iemand aanbotste kwam hij in een paar grote stappen weer in haar buurt en begon haar op haar heupen te kriebelen. 'Gewoon in die jurk blijven rond paraderen en dan komt alles goed, geloof me'. Hij ging weer wat gemakkelijker staan en begon nadenkend op zijn lip te knabbelen. 'Waarschijnlijk kan ik vannacht mijn poten niet meer strekken'. Het was een totaal ander onderwerp maar hij en Elliot konden over alles praten. 'Maar oké ga je morgen mee met me'? 'Naar het bos' voegde hij er nog aan toe en keek naar haar ogen door het masker heen. Over dat masker gesproken, het begon hem behoorlijk te irriteren. Hij was niet gewend aan al die decoratie aan hem die daar helemaal niet hoorde. Hij vond het alles behalve fijn en hij zou er een moord voor doen om nu in het bos rond te kunnen rennen maar aan de andere kant vond hij het wel leuk om Elliot's eerste dans te worden. Althans hij zou om haar eerste dans vragen misschien zou ze hem wel afwijzen. Hij lachte inwendig om die gedachte want dat zag hij toch niet gebeuren. 'Hé maar even serieus señora mag ik zo deze eerste dans van u'. Hij pakte als een gentleman haar hand en keek haar plechtig aan 'anders breek je mijn hart, dat je het even weet'. Niet dat Juan ooit zijn hart brak, hij brak juist de harten niet andersom. Hij hield niet altijd rekening met mensen's gevoelens en was soms net zo harteloos als een machine. Hij was ook een halve robot als het ware behalve als Elliot in de buurt was en dan nog deed hij dan koel tegen andere mensen. Het was ook niet dat Juan mensen te min vond en ze daarom niet toe liet maar omdat hij daar echt géén behoefte aan had, absoluut niet. Met een smal (sexy) grijnsje keek hij naar Elliot en streek een blonde haar uit haar gezicht. Maar ook hij kon een echte charmeur zijn als het moest.

“Never let them know your next move.”

Smile, someone could be falling in love with it.

26 sep 2015 - 17:38 Necessity is offline

Necessity 5622

XAVIER 'XAV' ALARIC MARXER
"Es gibt hier keine Fremden, nur Freunde, die Sie nicht erreicht haben"
Masker - Pak - Keeper van Blue - 17 - Liechtenstein

Ik wist gewoon dat Freya met haar ogen rolde na mijn begroeting, zelfs al kon ik het niet zien door het masker dat ze droeg, of misschien deed ze het alleen in haar hoofd. Natuurlijk zou ze dat doen, het was Freya en ik kende haar goed genoeg om te weten dat ze dat wilde doen. We waren al jaren vrienden, hoe zou ik dat niet weten van haar?
Ze stelde aan Gab voor om te gaan en stond op. Haar blik ging weer richting mij, maar dat was vast niks bijzonders. Wie zou er niet naar een vriend mogen kijken? Ik beantwoordde haar blik kort en bekeek heel even haar kleding. Niet te lang natuurlijk, ze mocht niet gaan denken dat ik aan het staren was. Haar blauwe haren sprongen meteen in het oog, wat ongetwijfeld de bedoeling was geweest van haar outfit. Ik herinnerde me haar donkerbruine haren nog van toen we net op school zaten. Die kleur had haar ook goed gestaan, dat had ik toen al gevonden, maar ze wilde het anders hebben en had ervoor gekozen om het blauw te verven. De eerste keer dat ik haar blauwe haar had gezien, was het wel een grote verandering geweest, maar ik was er ondertussen zo aan gewend dat het raar zou zijn als het nu anders zou zijn. Zelfs als ik de foto’s van vroeger erbij pakte, verwachtte ik altijd toch dat blauwe haar en zocht er ook naar, tot ik me dan altijd bedacht dat ik natuurlijk een andere haarkleur zocht.
Ze omhelsde me kort en ik beantwoordde haar omhelzing. Dat hadden we altijd al gedaan dus er zou niks achter worden gezocht. Zij nam zelfs het initiatief, als vrienden natuurlijk. Voor haar was het niet meer dan dat en ik wist dat het ook niet meer zou worden. Zeker niet na onze nacht. Het was fantastisch geweest, dat ontkende ik niet, maar het had wel het laatste beetje kans dat ik had gehad verpest. Nu was ik een vriend en een van de vele jongens die het bed met haar had gedeeld en die ze vervolgens had laten vallen. Er was ook helemaal niks veranderd tussen ons na die tijd. We hadden allebei gedaan alsof er niks gebeurt was en het er verder niet meer over gehad. We waren gewoon weer vrienden geweest, net zoals ervoor en net zoals we altijd zouden zijn.
Samen met Gab en Freya liep ik naar de deur toe richting de balzaal. Ik was ergens wel benieuwd naar hoe het uiteindelijk georganiseerd was en wat voor magische sfeer ze hadden gecreëerd. Magisch, wat een grap. Ik ging tussen beide dames in lopen en bood ze allebei een arm aan, net zoals al die acteurs deden in die slechte meidenfilms die ik met alle ‘zusjes’ uit al mijn pleeggezinnen verplicht had moeten kijken had zien doen, zodat we samen naar het bal toe konden lopen.
"En, hebben jullie al danspartners op het oog?" Vroeg ik beide dames. Het kon niet anders of in elk geval Freya had dat en ik deed net alsof dat geen pijn deed. Al die jongens die haar aandacht kregen terwijl ik van de zijlijn mocht toekijken. Het deed iedere keer meer pijn en toch was dat het enige dat ik kon doen omdat ik onze vriendschap niet in gevaar kon brengen hiervoor.

[ bericht aangepast op 26 sep 2015 - 23:09 ]

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

27 sep 2015 - 20:38 EASE is offline

EASE 14238

F R E Y A L I V H A N S E N
"I'm though, I'm abitious and I know exactly what I want. If that makes me a bitch, okay."
Outfit — Queen of the school — 17 — Norwegian

In de zaal aangekomen bied Xavier zowel mij als Gabrielle zijn arm aan en gaat hij tussen ons tweeën lopen. Ik schud even lichtjes met mijn hoofd, en pak daarna zijn arm. De zaal was al redelijk druk en ik vroeg me af hoeveel leerlingen hier liever niet wouden zijn. Waarom mensen hier niet zouden zijn wist ik niet, gezien gala’s, en zeker een gemaskerde, de perfecte gelegenheid waren voor affectie en liefde, of voor verleiding op zijn minst. Feesten waren leuk, dat was simpelweg een feit en iedereen die het er niet mee eens was, was gestoord. Misschien was het feit dat geen partners mee mocht nemen minder leuk, maar aan de andere kant, als je ze gewoon herkende kon je ze alsnog de volledige avond claimen.
"En, hebben jullie al danspartners op het oog?" vroeg Xav, toen we ongeveer in het midden van de zaal aangekomen waren. Ik dacht nog geen seconde na voordat ik hem antwoordde.
“Eerlijk? Nog niet, maar dat komt wel goed. Er zijn wel genoeg mensen die een dansje willen stelen. En daarnaast wil ik ook minimaal een dans met jou, Xav, en met mijn broer, om de traditie van de broer-zus dansen hoog te houden,” lach ik. Ondertussen had ik Xav’s arm weer losgelaten en me een beetje naar hem toegedraaid. Een grijns sierde mijn gezicht en ik keek hem even kort aan, niet te lang, dat zou verdacht zijn. Zijn blonde krullen waren goed te herkennen en ondanks dat hij een masker op had, sprongen zijn ogen nog altijd naar voren als kleine, felle lichtjes die je de weg wezen als je de weg even kwijt was. Ik realiseerde me dat ik waarschijnlijk toch iets te lang gekeken, gestaard, had, en draaide mijn hoofd snel weg, een lichte blos op mijn wangen achter latend.

take me back to the basics and the simple life

28 sep 2015 - 20:23 Necessity is offline

Necessity 5622

XAVIER 'XAV' ALARIC MARXER
"Es gibt hier keine Fremden, nur Freunde, die Sie nicht erreicht haben"
Masker - Pak - Keeper van Blue - 17 - Liechtenstein

Freya pakte gelukkig zijn arm aan, zodat hij daar niet als een idioot zou staan. Tot zijn grote verbazing had ze nog geen danspartners op het oog, maar ook hij maakte zich geen zorgen over of ze wel genoeg danspartners zou vinden. Zij wel.
Het feit dat ze sowieso een dans met hem wilde veroorzaakte even een warm gevoel van binnen, maar dat gevoel werd al snel gedoofd door het vervolg van de zin. Hoewel ze het niet zo zei, klonk het wel zo dat ze hem ook als broer zag en gewoon een dans met hem wilde. Zo was het tussen hen. Ze waren goede vrienden, maar hij was voor haar eerder de broer dan de speciale jongen, en hij wist dat ook.
“Xav? Wie is dat?” vroeg hij vervolgens met een grijns. Hij wist van het verbod om namen uit te spreken, dus hij kon niks anders dan er nu een grap van maken. Ze keek hem even aan, maar keek veel te snel weer weg, al wist hij niet zeker of dat zo slecht was. Hoewel het masker haar gezicht verborg, straalden haar ogen nog steeds en zag ze er mooier dan ooit uit en hij wist niet of hij sterk genoeg zou zijn geweest om het oogcontact te verbreken.
“Maar omdat u zo aandringt, zal ik u het voorrecht geven vanavond mijn danspartner te mogen zijn,” vervolgde hij en hij trok zijn gezicht in de plooi terwijl hij haar zijn hand aanbood. Er waren nog niet zo veel mensen dus er was nog geen kans dat iemand haar nu al kwam stelen van hem, zodat hij misschien toch even een momentje met haar zou hebben, al zou het voor haar anders zijn dan voor hem. Hij wilde niet constant denken aan wat hij voor haar voelde en hoe hij hun vriendschap ermee zou verpesten. Hij wilde gewoon plezier maken met haar, zelfs nu ze er zo betoverend uitzag dat hij zichzelf erop betrapte dat hij naar haar aan het staren was, zodat hij snel wegkeek en hoopte dat zij het niet gezien zou hebben.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

28 sep 2015 - 21:31 EASE is offline

EASE 14238

F R E Y A L I V H A N S E N
"I'm though, I'm abitious and I know exactly what I want. If that makes me a bitch, okay."
Outfit — Queen of the school — 17 — Norwegian

Hij grijnst naar me, "Xav, wie is dat?"
Ik rolde even met mijn ogen en grinnikte kort. uit automatisme gaf ik hem daarna ook een kleine por en liet ik zijn arm los, zogenaamd verwaand. Hij keek me kort aan en ik voelde de lichte blos weer op mijn wangen komen, die gelukkig niet te zien was door het masker, waar ik plotseling erg dankbaar voor was. Het was dan ook niet zo dat ik deze hele masquerade vreselijk vond, ik vond het leuk. Het was meer het feit dat je je niet 'bekend' mocht maken lokaal word je toch door bijna iedereen herkent. Of nou ja, dat geldt in ieder geval wel voor mij. Blauw haar is niet zo moeilijk te missen. Onderhand was het alweer tegen half negenen en waren er al enkele paren aan het dansen op de zachte, langzame muziek die speelde.
"Maar omdat u zo aandringt, zal ik u het voorrecht geven vanavond mijn danspartner te mogen zijn," vervolgde Xavier nog, waarop ik weer terugkeek met een kleine grijns op mijn lippen. Mijn ogen straalden zoals altijd maar van binnen werd ik warm door zijn opmerking. Een dans met hem zal hij vast niet voelen zoals ik dat doe, of op zijn minst een beetje. Hij zal het waarschijnlijk enkel als een vriendschappelijke dans aanvoelen, iets wat ik nog altijd zeer jammer vond. Maar waarschijnlijk was het niet anders. Hij stak zijn hand naar me uit en ik staarde hem eventjes aan. Wou hij nu al dansen? En wou hij echt wel dansen? Was dit niet gewoon ontzettend dom en awkward? Want ik wist zeker dat mijn gevoelens alleen maar sterker bevestigd zouden worden nu, al zou hij waarschijnlijk toch ooit de mijne zijn en zal ik toch nooit naast hem wakker worden. Want die ene nacht was ik meteen daar weg gegaan, deels vanuit schaamte, deels om het gewoon niet nog moeilijker te maken. Na enkele seconden, wat waarschijnlijk te lang was, getwijfeld te hebben, pak ik zijn hand vast. Ik glimlach over mijn schouder nog even naar Gabrielle en loop daarna met Xav naar het midden van de zogenaamde dansvloer. Verschillende ogen keken verlangend naar mijn blote rug en ik kon het niet laten om naar een paar te knipogen of om even verleidelijk te glimlachen. Mijn hart mocht dan wel verkocht zijn aan Xav, maar dat betekende niet dat, zolang ik toch zeker wist dat het niet wederzijds was, mocht genieten van de aandacht van andere jongens. Eenmaal op de dansvloer leg ik mijn armen op Xaviers schouders en trek ik hem een stukje naar me toe. Een redelijke afstand is nog tussen ons te vinden en ik druk hem wat dichter tegen mij aan, zo dat mijn borst tegen die van hem aankomt. Aangezien ik op hakken bijna net zo lang ben, en ik merk dat hij lichtelijk stijfjes danst, buig ik me naar zijn oor toe.
"Relax, Xav. Het is gewoon een dans," fluister ik. Ik probeer zo standvastig mogelijk over te komen, maar mijn stem trilt toch lichtelijk bij die laatste woorden. Ik zou willen dat het meer was dan 'gewoon een dans'.

take me back to the basics and the simple life

29 sep 2015 - 16:35 Necessity is offline

Necessity 5622

XAVIER 'XAV' ALARIC MARXER
"Es gibt hier keine Fremden, nur Freunde, die Sie nicht erreicht haben"
Masker - Pak - Keeper van Blue - 17 - Liechtenstein

Ze twijfelde. Hij kon het aan haar zien. Ze wilde helemaal niet met hem dansen en hij voelde hoe zijn hart steeds meer afbrokkelde. De dans zou voor haar misschien niet hetzelfde zijn als voor hem, maar nog steeds deed de afwijzing pijn, terwijl hij wist dat het nooit iets zou worden en het toch één grote afwijzing zou zijn. Toen ze na een paar tellen toch zijn hand pakte en ze samen naar de dansvloer liepen, vlogen er een paar hoopvolle vlinders in zijn buik rond, die meteen weer uit de lucht werden geschoten door de blikken die ze naar andere jongens wierp. Ze zou nooit zo naar hem kijken en zelfs nu hij haar voor heel even had, was zij bezig met andere jongens.
In het begin dansten ze redelijk ver uit elkaar, maar ze trok hem dichter tegen haar aan. Dat zou hij nooit gedurfd hebben, maar voor haar voelde het natuurlijk anders. Hij was gespannen, zeker nu ze zo dicht op elkaar stonden. Ze merkte dat natuurlijk, want ze boog zich naar hem toe en fluisterde dat het maar een dans was. Ja, het was maar een dans, maar zij wist niet hoe graag hij wilde dat het meer dan slechts een dans was. Hij wilde zo graag haar de zijne kunnen noemen dat het bijna fysiek pijn deed.
Terwijl ze de woorden in zijn oor fluisterde, voelde hij haar ademhaling langs zijn oor strijken en hij werd zich er ineens van bewust hoe dichtbij haar lippen waren. Hij zou alleen zijn hoofd iets hoeven te draaien om ze te raken, maar dat deed hij niet. Natuurlijk niet. Hoe graag hij ook wenste dat hij dat kon doen, ze waren nog steeds alleen maar vrienden.
Hij hoefde zich niet in te beelden hoe haar lippen op de zijne zouden voelen, want hij kon het zich nog steeds herinneren als de dag van gisteren terwijl het al zo lang geleden was. Haar lippen hadden perfect op de zijne gepast en het had gevoeld alsof ze voor elkaar gemaakt waren, maar die ene nacht was ze meteen weggegaan en zelfs al had hij geweten dat ze niet terug zou komen, toch had het pijn gedaan toen hij de dag erna wakker was geworden om nog steeds een leeg bed aan te treffen, maar dat was waarschijnlijk niet het allerergste. Het ergste was dat ze allebei hadden gedaan alsof er niks was gebeurt en hij niet heel even hoop had gehad op een toekomst met haar.
Net iets te laat wist hij een glimlach tevoorschijn te toveren en iets te ontspannen, waarna hij ook in haar oor fluisterde. “Sinds wanneer is iets met jou ‘gewoon’?” Hij probeerde zo goed mogelijk er ontspannen uit te zien, maar dansen was nooit echt zijn ding geweest en het feit dat ze zo dichtbij stond, maakte het er ook niet makkelijker op.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

29 sep 2015 - 21:41 EASE is offline

EASE 14238

F R E Y A L I V H A N S E N
"I'm though, I'm abitious and I know exactly what I want. If that makes me a bitch, okay."
Outfit — Queen of the school — 17 — Norwegian

Xav's lichaam tegen het mijne aan voelde vertrouwd en fijn aan. Het voelde gewoon goed, alsof het zo hoorde. Het bleef stil na mijn opmerking, en mijn handen gingen van zijn schouders naar zijn nek, waar ik mijn vingers verstrengelde met elkaar en ze een beetje tegen zijn nek drukte. Het voelde juist, maar ergens vroeg ik me af of dit ook wel echt goed was. Was dit niet te flirterig? Armen rond iemands nek moesten kunnen, toch? Ik hoopte het maar. De ontspanning en het relaxte in mijn lijf was even verdwenen, en toen ik me dat realiseerde dwong ik mezelf al snel weer te ontspannen. Aangezien mijn hoofd vlak bij de zijne was, liet ik mezelf toe om even te fantaseren over zijn lippen op die van mij. Het zou zo makkelijk zijn om gewoon een klein stukje te draaien en die zachte, voorzichtige aanraking te voelen waarvan ik al wist hoe hij voelde. Want zijn lippen waren op die van mij geweest, al was dat iets waarna ik mijn hoop grotendeels had opgegeven. Waarom wist ik niet, maar het was awkward. Of tenminste, vanuit mij gezien. Hoe vaak ik het al gedaan had speelde op dat moment geen rol, de gevoelens die zich begonnen te ontwikkelen wel. En nooit had ik ook maar een sprankeltje van liefde gevoeld bij de jongens die ik verleidde. Meestal was het simpelweg verlangen, pure lust. Maar bij Xav was het anders.
"Sinds wanneer is er iets met jou 'gewoon'?" hoorde ik ineens valk bij mijn oor. De warmte die zijn adem vormde leek een drukkende herinnering te zijn aan het feit dat we slechts vrienden waren, maar er verscheen even kippenvel op mijn nek. Ik sloot mijn ogen voor en moment en haalde even adem. Dit zou het moment kunnen zijn, dit was mijn kans. Maar nee, zo vroeg in de avond al zeker niet. Of ik nog een dans zou hebben met Xavier wist ik niet zeker, maar ik zou sowieso mijn avond niet laten verpesten door afgewezen te worden. Ergens in mij sprak het sprankje hoop, het stukje van mij dat dacht dat hij wederzijdse gevoelens had en dit een topavond zou worden. Maar het realistische gedeelte zei dat ik verder moest gaan en het zeker niet moest vertellen tot ik zeker wist dat het veilig was om het te vertellen. Mijn adem haperde even toen ik antwoord wou geven, en ik beet even op mijn lip. Over zijn schouder heen kijk ik naar de menigte, waar inmiddels toch al behoorlijk wat mensen aan het dansen waren. Een aantal jongens keken jaloers deze kant op, maar aandacht besteedde ik er op het moment niet aan.
"Sinds dit 'gewoon' goed aan voelt," antwoordde ik Xav speels. Ik beet even op mijn lip, me realiserende dat dit misschien verkeerd, of, als we er dan toch over beginnen, waar, klonk. Ik hoopte vanuit de grond uit mijn hart dat hij het niet opvatte als hoe ik het ook daadwerkelijk dacht, want dat zou waarschijnlijk onze vriendschap verpesten, en daar had ik echt geen behoefte aan. Mijn hoofd legde ik zorgvuldig op zijn schouder en ik sloot mijn ogen even. Dit voelde écht goed, maar waarschijnlijk mocht het niet baten. Hij voelde toch niet hetzelfde. Maar ik liet mezelf genieten van het moment. Zijn handen gaven een aangename warmte af op mijn blote rug, want de stof van de jurk raakte Xavier ondertussen niet maar aan.

take me back to the basics and the simple life

30 sep 2015 - 19:54 Anthemis is offline

Anthemis 292

EVITA FELIPA DÍAZ Y GARCÍA

Outfit ~ Seventeen ~ Seeker of Blue ~ Spanish ~ Startled

Honey, you should see me in a crown

Het bleek maar weer eens dat Evita toch niet zo goed was in het zoeken, en dus vinden, van dingen en in dit geval bedoelde ze met dingen, Erich. Zo herkende ze wel menig een maar diegene die ze juist het meest zocht kon ze niet vinden. Het was als zoeken naar een haarelastiekje en je tijdens die zoektocht al je zoekgeraakte spullen vind maar geen elastiekje.. Waren haarelastiekjes ook echte rotdingen, want waar je ze ook neerlegde of bewaarde, kwijt raakte je ze op den duur toch. Geërgerd om haar gebrek aan zoektalent ontsnapte er een grote zucht uit Evita's mond en zette ze verveeld haar hand in haar zij wat haar een op en top arrogante houding gaf. Ze zag de jongere meisjes bewonderende - of angstige? - blikken naar haar werpen en ze schonk ze even een minachtende blik waardoor sommige hoogrood kleurden.

Voor Evita nog iets anders had kunnen doen om die meisjes een ongemakkelijk gevoel te geven voelde ze ineens een hand om haar pols. De grip op haar pols was stevig en duidelijk mannelijk. Ergens had ze wel het gevoel dat ze wist wie het was, maar het bezorgde haar toch genoeg schrik toen ze in de gespierde armen van een bruinharige jongen belandde. De jongen had een simpel, zwart masker op en een goudkleurige das. De stem die ze hoorde bevestigde haar vermoedens en liet een ademteug ontsnappen, op dat moment merkte ze pas dat ze haar adem van schrik had ingehouden. "Dia duit grá. Fhéachann tú anocht álainn," sprak Erich haar toe, aan de klank ervan hoorde ze dat hij Iers tegen haar sprak maar begrijpen wat ze zei deed ze niet helemaal. De afgelopen jaren had ze wel een paar Ierse woordjes geleerd en zo wist ze dat hij met 'Dia duit grá' hello love bedoelde.

Met een grijns trok ze zich los uit zijn armen en gaf hem een speelse por tegen zijn arm, "idiota, ¿cómo te atreves a sorprender de esa manera," [Idiot, how dare you surprise me like that?] antwoordde ze hem quasi boos in het Spaans. Vaak spraken ze elkaar aan in het Spaans of Iers met de bedoeling om elkaar een beetje te kloten en Erich had haar nu op dezelfde wijze begroet als zij van plan was geweest bij hem te doen. Al wist ze niet wat zijn boodschap inhield, hij had wel haar openingszin gejat en dat liet haar glimlachen. "Nou, voor wat voor vuils heb je me nu weer uitgemaakt?" vroeg ze hem met een knipoog. Ze was toch wel benieuwd wat hij haar in het Iers gezegd had en ze hoopte dat hij ook graag wilde weten wat zij hem in het Spaans gezegd had, al was het niets meer dan een verschrikte uitroep.

Evita liet even haar ogen over haar vriend heen gaan, hij zag er zeker niet verkeerd uit met zijn simpele masker en stijlvolle pak met gouden accenten. Wat zijn jukbeenderen betreft had ze wel gelijk, door het masker zag je niet veel meer van zijn bijzondere gelaatstrekken maar zijn ogen kwamen daarentegen wel een stuk helderder naar voren doordat ze zo licht afstaken tegen zijn donkere masker. Zijn indringende ogen waren het enige waaraan je kon zien dat hij het was, vond ze. Al herkende ze zijn bouw ook uit duizenden maar daar was zij waarschijnlijk een van de weinigen in, daar ze zo oplettend was. De zitkamer stroomde langzaam leeg en terwijl ze ongeduldige wachtte op Erich's uitleg over zijn Ierse belediging of compliment - daar was ze nog niet over uit - trok ze hem mee in de richting van de balzaal. Ze had geen zin om ook nog straf te krijgen omdat ze zogenaamd te laat aanwezig zou zijn bij dit achterlijke bal. Er stond nergens dat er straffen op te laat komen stonden maar als haar favoriete leraar op het bal zou surveilleren, zou het haar geheid een stapel strafwerk over Herbology opleveren. En dit bal was haar al erg genoeg zonder dat het haar ook nog strafwerk zou opleveren..

[ bericht aangepast op 30 sep 2015 - 20:04 ]

I am not as think as you drunk I am

Index RPG Actieve Topics Zoek