Noah Westerfield
Delaney kijkt me niet al te blij aan maar toch is ze opgestaan en voor ik het weet sleurt ze me wat hardhandig mee. Ze is dan wel kleiner maar er zit behoorlijk wat pit in haar. we zijn behoorlijk aan elkaar gewaagd en dat vond ik zo leuk aan haar. Ik zie dat ze even achter me langs kijkt naar iemand maar ik besluit het te negeren. Ik heb me voorgenomen om zo rustig mogelijk een gesprek met haar aan te gaan. Het laatste wat ik wil is dat dit uit de hand loopt.
"Voor dat je weer onzin verhalen gaat verkopen zoals toen, wil ik je één ding duidelijk maken: verwacht niet dat ik je hier op dit moment nu ga vergeven en dat het dan weer rozengeur en manenschijn is tussen ons, want dat is het niet," zegt ze met een dreigende ondertoon. Al heeft ze al het recht om boos te zijn dit schiet bij mij ook even verkeerd. Dat het nog zoveel bij haar zou losmaken had ik ook niet verwacht. Al hebben we het aan de andere kant nooit kunnen afsluiten. En een kind is natuurlijk niet niets. Even zet ik de nagel van mijn wijsvinger in het vel van mijn duim, beheer jezelf Noah.
"Dus zeg me wat je te zeggen hebt en laat me dan met rust." zegt ze erachteraan terwijl ze haar handen samen heeft gevouwen en me nog steeds boos aankijkt.
"Luister, ik snap je. Ik ben nog steeds een ongelofelijke eikel. Maar ik heb er geen zin in dat deze spanning gaat zorgen voor gedoe. Ik ben hier niet gekomen voor drama en ik ben hier ook niet gekomen om straks bekend te staan als je verschrikkelijke ex oke? Ik ben hier voor mezelf, zoals je weet heb ik alles verneukt. niet alleen met jou maar ook voor mezelf." Ik merk dat ik toch een redelijk geïrriteerde ondertoon in mijn stem heb dus stop ik even met praten en haal beide handen door mijn haar. "Ik meen het Delaney, ik woon bij m'n broer in. ik ben financieel afhankelijk van hem en alles aan mij is fuckedup op het moment. Als ik na deze reis mijn shit niet op orde krijg gaat hij professionele hulp voor me zoeken. En je kent mn broer, ik kom daar niet onderuit. Ik zie dit als een nieuwe start en ik hoop dat je bepaalde dingen voor je wil houden. Al kan ik het niet van je vragen natuurlijk.. Maar ik zit niet te wachten op de reacties van de groep op dit moment. " Mijn stem is wat meer gekalmeerd en ik kijk even naar mijn voeten. Het blijft moeilijk om te praten en al helemaal tegen haar. Voordat ze echter kan reageren ga ik verder. Bang dat ik anders mijn verhaal niet af kan maken.
"Ik wil niet die drugsgebruiker zijn. Degene met schulden, degene die het als enige niet gemaakt heeft. Zonder studie en geld. En ook nog een kind verwekken. En al helemaal niet degene die jou heeft laten zitten. Ik walg evengoed van mezelf. Maar ik ben niet zielig en zo wil ik niet overkomen, ik deed het zelf. Ik wil gewoon weer even de oude Noah zijn. Ik vraag je op dit moment niet me te vergeven maar ik hoop dat we elkaar niet de hele reis gaan negeren. We zitten in een bus namelijk. weinig ruimte enzo. En nee, je neemt niets van me aan waarschijnlijk en er is niets waarmee ik nu kan bewijzen dat ik nu wel meen wat ik zeg maar ik hoop ooit eens een goed gesprek te kunnen hebben over hoe alles is gegaan toen. Niet nu. Ooit. Als jij er ook aan toe bent want ik ben je wat verschuldigd. Echt. Oh en nee het kan me echt niet schelen wat je hier nu van vind, maar je kan niet zeggen dat ik het nu niet geprobeerd het op het begin. Ik wil dat het leuk gaat worden en jij even goed. Maar ik ben toch niets meer dan een klootzak en dat moet ik accepteren." Ik haal even diep adem. Nu weet ze het in ieder geval. "Dat was het." Wat haar reactie na deze woorden ook zal zijn, het lucht op.
[ bericht aangepast op 11 aug 2015 - 22:36 ]
