Lilly
Ze veegde enkele kruimels van haar mond af en knikte. Zo ver ze wist, was er geen cricketteam op school, maar waren ze er wel over aan het nadenken. Buiten Sky waren er nog mensen die het heel graag wilden spelen, maar niemand was populair of machtig genoeg om het er door te krijgen.
"Misschien kan je het eens voorstellen aan de sportraad. Ik denk dat ze naar jou wel zullen luisteren," zei ze dus, terwijl ze nog wat aan haar thee nipte. Zodra ze de eerste hap van haar appelflap had genomen, was de honger helemaal teruggekeerd en ze moest moeite doen om het ding niet naar binnen te schrokken.
"Ik dans en ik geef ook dansles," antwoordde ze zelfverzekerd. Zodra het over haar hobby ging, had ze alle rust en vrolijkheid van de wereld. Ze wist perfect waarover ze aan het praten was en voelde zich helemaal thuis in het onderwerp. Ze voelde zich dan ook het beste draaiend op de dansvloer.
"Morgen hebben we een wedstrijd tegen Clifton," vermeldde ze nonchalant. Stiekem hoopte ze dat hij zou komen kijken, maar ze rekende er niet echt op. Waarschijnlijk wist Sky niet eens dat de school een dansteam had. De cheerleaders waren heel wat populairder en Lilly had er makkelijk tussen kunnen zitten, moest Mary-Anne geen kapitein geweest zijn. Zij had ooit geprobeerd om contact met Juve te leggen, en natuurlijk draaide dat op niets uit. Sindsdien had het meisje een onvoorwaardelijke haat tegen Lilly gekweekt, al had die daar absoluut niets mee te maken.
"Ik zou moeten oefenen..," mompelde ze meer tegen zichzelf, terwijl ze met het lepeltje van haar thee prulde. "Vanavond."
Juvenalis
Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen na en schudde zijn hoofd toen hij haar afschuw kon voelen. Hij kon het niet helemaal loslaten. Waarom was het meisje flauwgevallen? Kwam het door haarzelf, of deed hij het bij iedereen? Zou ze ook flauwvallen als hij niet enkel haar gedachten las? Hij besloot het er op te wagen. Hij hing zijn zak beter op zijn hoofd, trok zijn oortjes uit en zette zich schrap.
Zodra hij de mentale muren neerliet, kolkte de stroom gedachten als een tsunami zijn hoofd binnen. Doordat Milica een Super was, was het nog een graadje erger. Hij voelde hoe zijn kaken verstrakten en hij moest zijn best doen om zijn ogen niet te sluiten en kreunend op de grond te vallen. De hoofdpijn was zo scherp als een mes en hij ging er zoals altijd bijna aan ten onder. Gelukkig vond hij nog net op tijd zijn concentratie en richtte hij zich volledig op het meisje dat net om de hoek draaide.
Stop, wil je niet weten wat er gebeurd is? Ga terug, confronteer hem! fluisterde hij in haar eigen stem. Hij voelde hoe ze twijfelde en concentreerde zich nog harder. Na enkele seconden zag hij haar wantrouwend weer om de hoek komen. Ze zag er niet uit alsof ze weer tegen de grond ging gaan, dus daar lag het niet aan. Fijn, nu had hij zichzelf weer wat aangedaan.
Hij liet haar spoor varen en sloot de stemmen weer zo goed mogelijk buiten. Zijn oortjes staken weer op hun plaats en hij draaide zich naar zijn locker, alsof hij vergeten was er iets uit te halen, terwijl hij op haar wachtte.
Mijn brein breint zoals het breint.