Dit is vrij belangerijk voor me, maar ik heb even advies nodig van iemand die er buiten staat. - Liefde, Vriendschap & Familie

Mijn moeder reageert namelijk heel begrijpend maar geeft me geen echt advies.

Mijn vader is nooit echt in mijn leven geweest. Hij is bij mijn moeder weg gegaan voor mijn geboorte, en mijn moeder en hij hebben toen voor mij besloten dat het te lastig was om hem af en toe te zien, aangezien hij aan de andere kant van het land woonde (Nederland is ook zoooo groot....). Om me niet te verwarren was er dus helemaal geen contact. Pas op mijn elfde, toen mijn moeder en ik terug naar het noorden verhuisd waren, kwam er een afspraak.

Drie afspraken volgde, maar hij kreeg het druk met zijn eigen kinderen en daarna heb ik nooit meer iets van hem gehoord. Het lijkt me dat hij niet echt contact wil, aangezien hij me zelfs geblokkeerd heeft op facebook.

Ondertussen ben ik 16, en vrij boos maar vooral verdrietig.

Het is niet zozeer dat ik nogmaals wil proberen contact met hem te hebben. Hij heeft vrij duidelijk gemaakt dat hij dat niet wilt en eigenlijk ben ik veel te kwaad om dat nog normaal te kunnen. Maar er zijn wel een aantal dingen die ik graag wil weten, en waarvan ik eigenlijk vindt dat ik recht heb op antwoord. Voornamelijk waarom hij geen contact wilde, ik zit er namelijk erg mee. Ik denk dat ik niet goed genoeg ben, en het heeft een soort angststoornis bij me gecreëerd waardoor ik nooit denk dat ik goed genoeg ben.

Maar hoe moet ik dit aanpakken? Ik hoef geen vast contact meer, maar ik wil wel graag de kans om hem deze vragen te stellen. E-mailen gaat hem niet worden, want zelfs toen we contact hadden reageerde hij maar weinig...

Advies, iemand?

EDIT: ik wil graag even iets ophelderen over wat er 16 jaar geleden nou eigenlijk gebeurd is, aangezien hier verwarring over schijnt te zijn.

Mijn moeder en vader gingen uit elkaar. TOEN kwam mijn moeder er, in de zesde maand, achter dat ze zwanger was. Er was een hoop privé sh*t gaande waardoor mijn vader eerst ontkende dat ik van hem was, mijn moeder heeft toen een vaderschaps test geëist, en daarna (voor zover mijn moeder er woorden aan vuil wil maken) zijn ze samen in overleg gegaan en hebben ze besloten dat het door de afstand te moeilijk en verwarrend zou zijn om contact te hebben (een besluit waar ik het vanaf het moment dat ik er iets van begreep NOOIT mee eens ben geweest, maar dat terzijde). Hij is dus niet OP DE LOOP gegaan terwijl hij wist dat mijn moeder zwanger was. Op het punt dat hij daar achter kwam was hij al lang weg.

[ bericht aangepast op 27 juli 2015 - 11:10 ]

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

Ik vind dat je dit met je moeder moet overleggen. Ik denk dat het goed voor je is om antwoorden te krijgen. Ik kan ook niet goed met mijn vader. Ik zie hem ook bijna nooit. Wat je kan doen is een brief schrijven aan hem en daarin uitleggen dat jij graag afsluiting hiervan wil. Ik denk dat dit je het best lukt als je de hulp van je moeder hebt. Anders hem vragen om een laatste keer af te spreken zodat jij de afsluiting kan krijgen die je verdient. Rottig zeg dit. Als je er nog wat uitgebreider met iemand over wil praten staan mijn gb en pb altijd open.

---

The truth is out there.

Scully schreef:
Ik vind dat je dit met je moeder moet overleggen. Ik denk dat het goed voor je is om antwoorden te krijgen. Ik kan ook niet goed met mijn vader. Ik zie hem ook bijna nooit. Wat je kan doen is een brief schrijven aan hem en daarin uitleggen dat jij graag afsluiting hiervan wil. Ik denk dat dit je het best lukt als je de hulp van je moeder hebt. Anders hem vragen om een laatste keer af te spreken zodat jij de afsluiting kan krijgen die je verdient. Rottig zeg dit. Als je er nog wat uitgebreider met iemand over wil praten staan mijn gb en pb altijd open.

Nogmaals, aan mijn moeder heb ik niet veel. Ik denk ook niet dat ze echt snap hoe erg mij dit allemaal dwarszit, en ik heb het toch denk ik wel drie keer uitgelegd ondertussen. Drie brief is wel een goed idee, thanks En wat rottig dat jij en je vader het ook niet goed kunnen vinden...

[ bericht aangepast op 24 juli 2015 - 13:40 ]

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

The_End schreef:
(...)

Nogmaals, aan mijn moeder heb ik niet veel. Ik denk ook niet dat ze echt snap hoe erg mij dit allemaal dwarszit, en ik heb het toch denk ik wel drie keer uitgelegd ondertussen. Drie brief is wel een goed idee, thanks

Iemand van buitenaf meenemen. Die kunnen vaak anderen pushen om toch dingen te doen. Zo ook jouw vader of moeder. Het is fijn voor je als je iemand hebt die naast je staat en je helpt dingen te ondernemen zodat je antwoorden kan krijgen. Misschien een goede vriendin?

---

The truth is out there.

Scully schreef:
(...)

Iemand van buitenaf meenemen. Die kunnen vaak anderen pushen om toch dingen te doen. Zo ook jouw vader of moeder. Het is fijn voor je als je iemand hebt die naast je staat en je helpt dingen te ondernemen zodat je antwoorden kan krijgen. Misschien een goede vriendin?

Goed idee! Daar had ik nog niet over nagedacht. Thanks.

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

The_End schreef:
(...)

Goed idee! Daar had ik nog niet over nagedacht. Thanks.

Dan sta je er in ieder geval niet alleen voor. En als je hier iemand nodig hebt zoals ik al zei. Je hoeft maar een kik te geven. (:

---

The truth is out there.

Scully schreef:
(...)

Dan sta je er in ieder geval niet alleen voor. En als je hier iemand nodig hebt zoals ik al zei. Je hoeft maar een kik te geven. (:

Dankje.

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

Allereerst wil ik zeggen dat ik je begrijp. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Dus als je je verhaal kwijt wilt, kan je altijd een berichtje sturen.

Ik weet uit ervaring dat je dit niet alleen moet. Betrek je moeder hierbij, zodat je het ook niet alleen hoeft te verwerken.

Wat je kan doen is hem een brief sturen. Geef duidelijk aan dat jij antwoorden wil, maar geen contact.

Je kan ook bellen. Eventueel met de telefoon van iemand anders. Dit is moeilijker, omdat je natuurlijk niet super lang kan nadenken voor je iets zegt.

Wat je ook kan doen, maar ik nooit durfde, naar zijn huis gaan. Neem iemand mee, dan ben je niet alleen. Bel aan en zeg wat je van hem wilt.


Ik wil jou ook nog even zeggen dat het absoluut niet jouw schuld is! Hij heeft jou natuurlijk nooit leren kennen en opeens was er een beetje contact. Misschien voelde hij zich schuldig en wilde daarom niet.

Er is toen voor jou gekozen dat er geen contact zou zijn, dit heb jij toen nooit kunnen zeggen. Jij kan ook niks aan de hele situatie doen.

---

Stop holding me under and let me breathe.

Daniellaaa schreef:
Allereerst wil ik zeggen dat ik je begrijp. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Dus als je je verhaal kwijt wilt, kan je altijd een berichtje sturen.

Ik weet uit ervaring dat je dit niet alleen moet. Betrek je moeder hierbij, zodat je het ook niet alleen hoeft te verwerken.

Wat je kan doen is hem een brief sturen. Geef duidelijk aan dat jij antwoorden wil, maar geen contact.

Je kan ook bellen. Eventueel met de telefoon van iemand anders. Dit is moeilijker, omdat je natuurlijk niet super lang kan nadenken voor je iets zegt.

Wat je ook kan doen, maar ik nooit durfde, naar zijn huis gaan. Neem iemand mee, dan ben je niet alleen. Bel aan en zeg wat je van hem wilt.


Ik wil jou ook nog even zeggen dat het absoluut niet jouw schuld is! Hij heeft jou natuurlijk nooit leren kennen en opeens was er een beetje contact. Misschien voelde hij zich schuldig en wilde daarom niet.

Er is toen voor jou gekozen dat er geen contact zou zijn, dit heb jij toen nooit kunnen zeggen. Jij kan ook niks aan de hele situatie doen.

Dankjewel voor je advies! Is het bij jou ooit afgesloten en zo ja, hoe dan?

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

The_End schreef:
(...)

Dankjewel voor je advies! Is het bij jou ooit afgesloten en zo ja, hoe dan?

Graag gedaan!
Op mijn twaalfde liep alles niet zo lekker tussen mij en mijn vader. Het contact is toen verbroken. Na ongeveer een jaar wilde ik weer contact, maar hij wilde niet. Ik heb het daar toen heel moeilijk mee gehad, omdat dit meerdere keren gebeurde.
Op mijn 16e wilde ik het voor de laatste keer proberen, en heb toen via Facebook contact gezocht. Mijn vader gaf aan het te willen proberen, maar ik wilde zekerheid. Ik ben toen samen met mijn vriend heen gegaan, maar ik had dus al de zekerheid dat hij wilde praten. Dit is goed gegaan en we hebben bepaalde dingen uitgesproken. We hebben er toen ook voor gekozen om sommige dingen te laten zoals ze waren, maar ik heb er vrede mee. Op de belangrijkste dingen heb ik antwoord gekregen, en dat was wat ik wilde.

Mijn moeder had er wat minder vrede mee. Ze begon te stoken en mij te treiteren. Ik had ongeveer weer een half jaar contact met mijn vader, toen ik door mijn moeder het huis uit gezet werd. Dit is nu bijna drie jaar geleden.

Ik heb mijn moeder sindsdien niet meer gesproken. Ik heb wel vragen, maar ik wil hier geen antwoord op hebben. Dit komt meer omdat zij veel liegt, en ik heb liever geen antwoorden dan gelogen antwoorden.

Met mijn vader is het dus goed gekomen! Met mijn moeder niet, maar dit is een bewuste keuze geweest!

---

Stop holding me under and let me breathe.

Daniellaaa schreef:
(...)

Graag gedaan!
Op mijn twaalfde liep alles niet zo lekker tussen mij en mijn vader. Het contact is toen verbroken. Na ongeveer een jaar wilde ik weer contact, maar hij wilde niet. Ik heb het daar toen heel moeilijk mee gehad, omdat dit meerdere keren gebeurde.
Op mijn 16e wilde ik het voor de laatste keer proberen, en heb toen via Facebook contact gezocht. Mijn vader gaf aan het te willen proberen, maar ik wilde zekerheid. Ik ben toen samen met mijn vriend heen gegaan, maar ik had dus al de zekerheid dat hij wilde praten. Dit is goed gegaan en we hebben bepaalde dingen uitgesproken. We hebben er toen ook voor gekozen om sommige dingen te laten zoals ze waren, maar ik heb er vrede mee. Op de belangrijkste dingen heb ik antwoord gekregen, en dat was wat ik wilde.

Mijn moeder had er wat minder vrede mee. Ze begon te stoken en mij te treiteren. Ik had ongeveer weer een half jaar contact met mijn vader, toen ik door mijn moeder het huis uit gezet werd. Dit is nu bijna drie jaar geleden.

Ik heb mijn moeder sindsdien niet meer gesproken. Ik heb wel vragen, maar ik wil hier geen antwoord op hebben. Dit komt meer omdat zij veel liegt, en ik heb liever geen antwoorden dan gelogen antwoorden.

Met mijn vader is het dus goed gekomen! Met mijn moeder niet, maar dit is een bewuste keuze geweest!

Aha! Nou, het is mooit dat jij en je vader weer contact hebben! En het spijt me van het gedoe met je moeder...
-

Ontdanks dat e-mailen moeilijk ligt, heb ik vandaag een e-mail geschreven en die zojuist verstuurd. Ik weet niet waar hij woont (het laatste adres dat ik van hem heb was meer dan 5 jaar geleden en ik weet niet of hij daar ondertussen nog woont) en bellen vindt ik erg moeilijk. Nu moet ik hopen dat hij zijn e-mail adres van 5 jaar geleden nog gebruikt, en ontdanks dat ik betwijfel dat hij zal antwoorden voel ik me een stuk beter. Natuurlijk wil ik nog steeds antwoord, maar ik zat ook heel erg in over wat ik moest zeggen.

Iedereen erg bedankt voor de hulp, en ALS hij antwoord zal ik het ook in dit topic melden. (mocht dit het geval zijn ga ik natuurlijk niet zeggen wat hij gezegd heeft, of wat ik gezegd heb in de e-mail van vandaag. Dat is allemaal privé.)

[ bericht aangepast op 26 juli 2015 - 19:08 ]

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

Dit mag je echt niet persoonlijk oppakken. Alsjeblieft niet doen. Je vader schaamt zich. Dit moet je echt eens lezen, om het voor jou te kunnen plaatsen en te begrijpen.
http://www.baggagereclaim.co.uk/sometimes-embarrassment-shame-stops-a-person-from-making-attempts-to-remedy-a-situation-or-get-in-touch/

Bij mij is het nu niet met mijn vader, wel iemand anders die erg belangrijk voor me was, die me ineens ook straal is beginnen negeren, en al dat soort dingen. Mensen doen dat niet omdat je niet van je houden, maar omdat ze zich schamen. En dat is echt zo. Ik vind dat ook verschrikkelijk scheef, en raar, en zo, en ik kan er ook niet inkomen dat mensen dat doen. Zelf zou ik meteen inspringen en bruggen leggen, maar heel veel mensen, heb ik gemerkt, zijn als in dit artikel.

Lees dit écht, echt, echt eens door, het is psychologisch echt heel sussend, en heeft mij ook geholpen.

Oké, nu wat meer eigen advies:
Hoe moet je dit nu interpreteren?

Je vader is soort van, op de loop gegaan, terwijl hij heel goed wist, dat je moeder zwanger was, en dat hij een kind, die hem nodig heeft, in de steek heeft gelaten. Hij heeft zich nooit iets van haar aangetrokken, in tegenstelling tot van zijn andere kinderen. Hij schaamt zich nu zodanig hard tegenover jou, dat die schaamte gevoelens hem in de weg zitten, om de brug met jou te slaan. In plaats daarvan loopt hij weg, dat doet hij omdat jij te veel schaamte in hem opwekt. Dus nu wilt hij van dat pijnlijke 'aspect', dat zoveel schaamte in hem opwekt, jou, zodra hij jou ziet - gewoon kwijt. Daarom blokt hij jou op facebook. Dat is niet omdat hij jou niet moet hebben, maar dat is omdat hij de schaamte afwilt snijden die met jou gepaard gaat.

Hoe moet jij dit nu verder aanpakken?
Als ik je één tip wil geven: kijk uit. Hou emotionele afstand, en beland hierdoor niet in één of andere mentale achtbaan. Ik heb voldoende ervaring met dit soort mensen - en echt. Je mag daar zelf met open armen staan, die schaamte zit zo diep, dat het helemaal geen effect heeft, en ze daar precies niet op reageren - al wring je het in wat voor bocht wat je wilt, de kans is klein dat het gaat helpen. Ik weet niet hoe dat komt, maar blijkbaar zitten zij echt zo in elkaar.
Ik werd ook zo hard getriggerd, dat ik weken niet heb kunnen functioneren, door zijn negeren, en doen, en of hij daar alsjeblieft rekening mee zou willen houden. Maar dat werkt niet. Omdat ze zich dan nog harder schamen voor hun gedrag, en nog verder en verder en verder, voor je op de loop gaat.
Dit artikel heeft mijn 'angst' triggers met betrekking tot niet belangrijk zijn, dan ook heel erg gestild. Het is erg handig, en gaat voornamelijk over ouders zoals die van jou.
Probeer zeker te communiceren, maar doe niet hetzelfde als ik, en verwacht niet dat het veel effect gaat hebben. Het spijt me voor je situatie, en veel succes. Ik hoop dat je hier wat aan had.
Jij bent wel goed genoeg! Het heeft niets met jou te maken, hij beoordeelt zichzelf gewoon, over dat hij er nooit is geweest, hij beoordeelt zichzelf, en niet jou! Onthou dit! (:
Hij schaamt zich gewoon zodanig hard tegenover jou, dat hij het niet eens op kàn brengen de situatie te remediëren en je onder ogen te zien. Het is voor hem te moeilijk om mee om te gaan. Dus loopt hij er van weg... Ontkent hij maar dat er iets aan de hand is, doet hij maar alsof je niet bestaat, om het allemaal niet onder ogen te zien, en de schaamte die met jou gepaard gaat niet te hoeven voelen. Geloof me, mensen zijn sociaal - bewuste wezens, die altijd rekening houden met elkaar, en die zich erg bewust zijn als ze een ander iets aan hebben gedaan, wat eigenlijk niet hoort. Tenzij je vader een sociopaat of een narcist is, is dit echt hoe je jouw situatie lezen moet. Hij schaamt zich gewoon.

[ bericht aangepast op 26 juli 2015 - 19:58 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Histoire schreef:
Dit mag je echt niet persoonlijk oppakken. Alsjeblieft niet doen. Je vader schaamt zich. Dit moet je echt eens lezen, om het voor jou te kunnen plaatsen en te begrijpen.
http://www.baggagereclaim.co.uk/sometimes-embarrassment-shame-stops-a-person-from-making-attempts-to-remedy-a-situation-or-get-in-touch/

Bij mij is het nu niet met mijn vader, wel iemand anders die erg belangrijk voor me was, die me ineens ook straal is beginnen negeren, en al dat soort dingen. Mensen doen dat niet omdat je niet van je houden, maar omdat ze zich schamen. En dat is echt zo. Ik vind dat ook verschrikkelijk scheef, en raar, en zo, en ik kan er ook niet inkomen dat mensen dat doen. Zelf zou ik meteen inspringen en bruggen leggen, maar heel veel mensen, heb ik gemerkt, zijn als in dit artikel.

Lees dit écht, echt, echt eens door, het is psychologisch echt heel sussend, en heeft mij ook geholpen.

Oké, nu wat meer eigen advies:
Hoe moet je dit nu interpreteren?

Je vader is soort van, op de loop gegaan, terwijl hij heel goed wist, dat je moeder zwanger was, en dat hij een kind, die hem nodig heeft, in de steek heeft gelaten. Hij heeft zich nooit iets van haar aangetrokken, in tegenstelling tot van zijn andere kinderen. Hij schaamt zich nu zodanig hard tegenover jou, dat die schaamte gevoelens hem in de weg zitten, om de brug met jou te slaan. In plaats daarvan loopt hij weg, dat doet hij omdat jij te veel schaamte in hem opwekt. Dus nu wilt hij van dat pijnlijke 'aspect', dat zoveel schaamte in hem opwekt, jou, zodra hij jou ziet - gewoon kwijt. Daarom blokt hij jou op facebook. Dat is niet omdat hij jou niet moet hebben, maar dat is omdat hij de schaamte afwilt snijden die met jou gepaard gaat.

Hoe moet jij dit nu verder aanpakken?
Als ik je één tip wil geven: kijk uit. Hou emotionele afstand, en beland hierdoor niet in één of andere mentale achtbaan. Ik heb voldoende ervaring met dit soort mensen - en echt. Je mag daar zelf met open armen staan, die schaamte zit zo diep, dat het helemaal geen effect heeft, en ze daar precies niet op reageren - al wring je het in wat voor bocht wat je wilt, de kans is klein dat het gaat helpen. Ik weet niet hoe dat komt, maar blijkbaar zitten zij echt zo in elkaar.
Ik werd ook zo hard getriggerd, dat ik weken niet heb kunnen functioneren, door zijn negeren, en doen, en of hij daar alsjeblieft rekening mee zou willen houden. Maar dat werkt niet. Omdat ze zich dan nog harder schamen voor hun gedrag, en nog verder en verder en verder, voor je op de loop gaat.
Dit artikel heeft mijn 'angst' triggers met betrekking tot niet belangrijk zijn, dan ook heel erg gestild. Het is erg handig, en gaat voornamelijk over ouders zoals die van jou.
Probeer zeker te communiceren, maar doe niet hetzelfde als ik, en verwacht niet dat het veel effect gaat hebben. Het spijt me voor je situatie, en veel succes. Ik hoop dat je hier wat aan had.
Jij bent wel goed genoeg! Het heeft niets met jou te maken, hij beoordeelt zichzelf gewoon, over dat hij er nooit is geweest, hij beoordeelt zichzelf, en niet jou! Onthou dit! (:
Hij schaamt zich gewoon zodanig hard tegenover jou, dat hij het niet eens op kàn brengen de situatie te remediëren en je onder ogen te zien. Het is voor hem te moeilijk om mee om te gaan. Dus loopt hij er van weg... Ontkent hij maar dat er iets aan de hand is, doet hij maar alsof je niet bestaat, om het allemaal niet onder ogen te zien, en de schaamte die met jou gepaard gaat niet te hoeven voelen. Geloof me, mensen zijn sociaal - bewuste wezens, die altijd rekening houden met elkaar, en die zich erg bewust zijn als ze een ander iets aan hebben gedaan, wat eigenlijk niet hoort. Tenzij je vader een sociopaat of een narcist is, is dit echt hoe je jouw situatie lezen moet. Hij schaamt zich gewoon.

Ik heb het artikel of wat het ook is gelezen, maar eerlijk gezegd voel ik me er niet echt beter door. Het punt is, hij probeerde wel de situatie beter te maken. Toen ik elf was. Er was letterlijk geen probleem. En ik schoot één keer uit mijn slof (met rede, denk ik zo, al was het misschien niet eerlijk wat ik allemaal tegen hem zei) en het stopte, maar dat was toen ik net een beetje puber werd en nog steeds probeerde te balanceren hoe ik in hemelsnaam met hormonen om moest gaan, en ik wil gewoon de kans om sorry te zeggen en een aantal vragen ter afsluiting te stellen. Ik heb een e-mail gestuurd en daarin ook zeer duidelijk gemaakt dat het GEEN vraag om contact is. Ik heb ondertussen sorry gezegd (in die mail) en zelfs als hij besluit niet te reageren moet hij daar nu maar mee doen wat hij wil, en ik HOOP natuurlijk dat hij reageert om op mijn vragen te beantwoorden, maar om eerlijk te zijn, ik verwacht niet dat hij dat doet.

Toch bedankt voor je lange reactie en dat je de tijd hebt genomen dit bericht te lzen en dat allemaal te schrijven.

Ik wil wel graag iets duidelijk maken over wat er 16 jaar geleden toen mijn moeder zwanger was gebeurd is, en ik zal dit ook even in het topic zetten.

Mijn moeder en hij gingen uit elkaar. TOEN kwam mijn moeder er, in de zesde maand, achter dat ze zwanger was. Er was een hoop privé shit gaande waardoor mijn vader eerst ontkende dat ik van hem was, mijn moeder heeft toen een vaderschaps test geëist, en daarna (voor zover mijn moeder er woorden aan vuil wil maken) zijn ze samen in overleg gegaan en hebben ze besloten dat het door de afstand te moeilijk en verwarrend zou zijn om contact te hebben (een besluit waar ik het vanaf het moment dat ik er iets van begreep NOOIT mee eens ben geweest, maar dat terzijde). Hij is dus niet op de loop gegaan terwijl hij wist dat mijn moeder zwanger was. Op het punt dat hij daar achter kwam was hij al lang weg.

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

Hij heeft gereageerd.

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.

The_End schreef:
Hij heeft gereageerd.

Is het wat je ervan verwachtte of viel het je toch tegen?

---

Stop holding me under and let me breathe.

Daniellaaa schreef:
(...)

Is het wat je ervan verwachtte of viel het je toch tegen?

Weet ik eigenlijk nog niet. Ik kom er later op terug oke?

---

I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.