[300] RPG || Sons of Anarchy || Speeltopic - Speeltopics

---

Deze verhaallijn wijkt af van de serie, maar kan nog steeds enkele spoilers bevatten. Je hoeft de serie zelf niet gevolgd te hebben om mee te kunnen doen.

Wanneer Clay Morrow, de voorzitter van de Sons of Anarchy, op onverwachte wijze door Jax Teller van het leven wordt beroofd, valt de motorclub uit elkaar. Na alle chaos die de afgelopen jaren voor een overhand heeft gezorgd, kiezen de clubleden ervoor om hun eigen pad te bewandelen en hun geliefde, leren jasjes aan de kapstok te laten hangen.
Wanneer men echter begint te denken dat de Sons of Anarchy de stad Charming eindelijk achter zich hebben gelaten, besluit één lid van de Sons of Anarchy, die zich in een andere afdeling heeft gevestigd, richting Charming te reizen om de moedeorganisatie van de motorclub weer opnieuw op te bouwen. De oude clubleden mogen weliswaar hun eigen weg zijn gegaan, maar het kersverse bloed zorgt minstens voor net zo veel opschudding in het inmiddels rustige Charming. De nieuwelingen zijn afkomstig van overal en nergens, hebben ieder een verschillende achtergrond en zullen elkaar vaak niet eens kennen. Toch besluiten ze om samen te werken en SAMCRO nieuw leven in te blazen, want de lokroep naar macht, geld en bloed lijkt veel te sterk te zijn. Zal het hen lukken om weer aan de top te komen? Of graven ze zich een weg in de richting van hun eigen graf?

Rollen

Vrouwen:
• Catlin "Cat" Clifton || Tigresse || 1.1
• Isabel "Izzy" Mallon || Valkyries || 1.3
• Elizabeth "Liz" Viele || Conaway || 1.3
• Dumbledore
• Xemerius

Mannen:
• Astro "Ace" Mallon || Tigresse || 1.1
• Timur Samuil Maksimov || MikeyGClifford || 1.1
• Alec Cullen Grey || Blurryface || 1.1
• Lucian "Nerd" Matthews || Jorah || 1.2
• Jude Ace Levon || Nebthet / Lolicia || 1.5
• Nathaniel James DeAngelo || Amygdalae 1.6
• Sebastian Aiden Diesel || Amygdalae 1.7

Regels

• Je schrijft minimaal 300 woorden per post.
• Meerdere personages per persoon zijn toegestaan, mits er variatie in zit.
• Dood geen andere personages zonder toestemming.
• 16+ is toegestaan.
• Wees realistisch en origineel bij het beschrijven van je rol en het schrijven van posts. Perfectie bestaat niet, en niet iedereen kan twintig jaar oud zijn.
• Begrijp je iets niet of wil je iets specifieks weten? Wees niet bang om vragen te stellen!

Topics

• Rollentopic
• Praattopic
• Speeltopic

Inleiding

Het verhaal start op het begin van een zomeravond. Een fijne bries zorgt ervoor dat de temperatuur als aangenaam kan worden beschouwd, alhoewel er een kans bestaat dat het zal afkoelen naarmate de avond vordert.
De club begint langzaamaan weer wat vorm te krijgen, en de clubleden beginnen ook hun plekje te vinden in het stadje. Vanavond staan er geen belangrijke afspraken of ontmoetingen op de planning, dus is iedereen vrij om te doen wat hij of zij wilt. Sommige mensen zullen van een vrije avond gebruik maken om andere bewoners uit de stad beter te leren kennen, terwijl er ook mensen zijn die liever een prostituee bezoeken of wat extra wiet willen kopen. Misschien zijn er zelfs mensen die pas zijn aangekomen in de stad en op zoek zijn naar een verblijfplaats? Kortom, er is genoeg te doen in Charming, en er bestaat altijd een kans dat de avond nog wel eens een onverwachte wending zou kunnen krijgen. Je weet het immers nooit in een stadje zoals deze, en vooral niet nu de ongure types weer hun opmars in de woonplaats beginnen te maken.

Ik wil jullie zo vrij mogelijk laten in het besturen van je personage en het contact leggen met anderen. Wees dus niet bang om zelf iets te verzinnen, of om een plot-twist aan je posts toe te voegen! Bovenstaande tekst bevat enkel wat voorbeeldjes, maar daar hoef je -je natuurlijk niet aan te houden.

[ bericht aangepast op 6 juli 2015 - 19:27 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

MT

---

Bowties were never Cooler

[MT]

---

Thank you for the tragedy, I need it for my art.

Timur Samuil Maksimov
Vandaag was een dag dat er weinig te doen was. Ik had mijn wapens al twee keer schoon gemaakt, mijn haar opnieuw geverfd, en was met Sveta naar de dierenarts geweest. Toch had ik nog verre van alles meegekregen wat hij allemaal had gezegd, maar het leek allemaal positief. Hierna was ik gaan trainen in een lokale sportschool, waar een van de anderen me had geholpen met een onbeperkt abonnement. Ik had een baan bij de bakker, maar die was maar van 4 tot 9 's ochtends, dus de rest van de dag had ik nooit iets te doen, waardoor ik vaak ging sporten. Nu zat ik in het hoofdkwartier op een van de banken tv te kijken. Gelukkig was ik wel een beetje handig met mijn handen en had met wat moeite het voor elkaar weten te krijgen om zonder te betalen een aantal Russische en andere Oost-Europese kanalen op deze tv te kunnen ontvangen, net als een boel andere buitenlandse kanalen. Nu zat ik dus rustig een soap te kijken, die ik vroeger nog wel eens met mijn moeder keek. Het was simpel vermaak, maar het was fijn om mijn eigen taal weer te horen om me heen. Ik aaide mijn hondje wat, die op mijn schoot lag, terwijl ik tv keek. Als iemand iets anders wilden kijken, moesten ze dat vooral doen, maar voor nu was dit wel fijn. Natuurlijk kon ik dit ook thuis kijken, maar daar was ik alleen in het kleine flatje wat ik had weten te huren boven de bakkerij waar ik werkte, terwijl er hier altijd wel mensen waren. Toen het was afgelopen en er een ander programma kwam, waar ik echt geen enkele interesse in had, zette ik de tv uit en begon zacht een oud liedje uit mijn verleden tegen het hondje te zingen, om haar rustig te krijgen. Na een bezoekje aan de dierenarts, was ze altijd enorm panisch en ik vond het verschrikkelijk om haar zo te zien. Ik drukte nog een kusje op haar kopje en liep toen met haar in mijn armen naar de keuken om wat eten te pakken, waarvan ik hoopte dat er nog iets te eten lag, want ik wilde nu echt niet naar huis, waar grotendeels oud brood en slager's restjes lagen met wat ingeblikte groentes. Ik kreeg het gratis, voordeel van een zwak en jong uitziend ventje te zijn in zo'n stadje, maar echt eten was toch wel lekkerder.

[ bericht aangepast op 28 juni 2015 - 23:33 ]

---

Bowties were never Cooler

---

Verbijsterd keek Izzy van het papiertje in haar hand naar de grijsgroene deur die maar half in zijn scharnieren hing. De verf was er al grotendeels afgebladerd en aan de onderkant waren sporen te zien van een agressieve hond die zich overduidelijk had uitgeleefd op het hout. De stank die het groezelige zijstraatje uitademde, was grotendeels afkomstig van al het opgestapelde vuilnis en beschimmelde rotzooi wat zich bevond op de enkele vierkante meters van wat een voortuintje moest voorstellen.
      ‘Dit ga je niet menen,’ verbeet Izzy zichzelf, waarna ze haar blik nogmaals op het papiertje liet rusten. ‘Ga me niet vertellen dat ik hier moet zijn.’
      Haar donkere ogen dwaalden voor een dubbele check af naar het straatnaambord, waarna deze automatisch terug gleden naar het huisnummer en de deur. Ja, hier was het, hoe graag ze ook wilde dat dat niet zo was. De moed zonk haar meer en meer in de schoenen naarmate haar zoektocht vorderde. Het was echter niet in haar karakter om op te geven, en daardoor besloot ze door te zetten. Het kon nooit erger zijn dan ze onderweg al was tegen gekomen aan ellendig crapuul.
      Izzy beet op de binnenkant van haar wang, waarna ze met slechts de tippen van haar vingers heel voorzichtig het tuinpoortje opende aangezien deze te smerig was om te goed vast te pakken.
      ‘Ieuw, Ieuw, Ieuw,’ bracht ze binnensmonds en in korte ademstoten uit, waarna haar hoofd met niets anders werd opgevuld dan de schreeuwende woorden: ‘VIES’, ‘VIES’, ‘VIES’.
      Met afgrijzen drukte ze vervolgens op de deurbel, die hierdoor bijna volledig van de muur pleurde.
      ‘Goed bezig, Iz,’ merkte ze schamper op, waarna ze een verwoede, maar nutteloze poging deed om de bel terug op z’n plek te krijgen. Terwijl ze priegelde aan de kapotte deurbel, werd er met een behoorlijke ruk aan de deur open gedaan.
      ‘Wat mot je,’ gromde de man direct bij het zien van Izzy. De mans smoezelig vadsige verschijning maakte dat Izzy’s ogen verkleinden, mede om zo te voorkomen dat ze haar neus bedekte met haar hand. De stinkende, ontoepasselijke geur die haar vanuit het huis en vanaf de man zelf haar tegemoet woei, maakte namelijk dat ze bijna over haar nek ging en haar ingewanden uit wilde kotsen. Zijn vettige shirt dat ooit wit behoorde te wezen was veel te klein waardoor zijn bierbuik er walgelijk onderuit puilde en de witgrauwe sokken op slippers en het halve liter bierblik – dat geheid niet zijn eerste was deze dag - in zijn hand maakte het weerzinwekkende beeld in zijn totaliteit compleet.
      ‘Goeiemiddag, meneer,’ wist Izzy echter opgewekt uit te brengen, met de daarbij welwillende lach die zo afkomstig kon zijn van een enthousiast scoutmeisje die koekjes deur-aan-deur verkocht. Ondanks dat het haar totaal niet aan te zien was, moest ze absoluut haar best doen en alle wilskracht aanwenden om een dergelijke uitstraling aan te meten. Iets wat haar normaal gezien zonder enige moeite afging.
      Izzy wilde een diepe teug adem nemen, maar hield zich in aangezien ze de binnenkant van haar neusgaten en haar reikzintuig niet volledig naar de mallemoer wilden helpen door de stanklucht.
      ‘Ik ben opzoek naar James Mallon,’ zei ze vervolgens, hopend dat de man die ze zocht deze man niet was.
      ‘Nooit van gehoord,’ kraste de man zonder ook maar echt na te denken. Iets wat Izzy direct opviel.
      ‘Meneer, wacht… alstublieft,’ poogde ze dan ook, waarbij ze haar voet tussen de deur plaatste op het moment dat de man deze voor haar neus wilde dichtslaan zonder verder nog een woord te zeggen.
      ‘Rot op,’ snauwde de man direct, ‘voor ik je van m’n erf schop!’
      ‘Het is belangrijk,’ probeerde Izzy nogmaals. Dit was haar laatste kans op het vinden van de man die haar verwekt had. Dit adres was het laatste wat ze had, aangezien al haar andere sporen waren doodgelopen. Ze had verder niks meer, dus ze moest wel voet bij stuk houden.
      ‘Boeit me niet, interesseert me niet en dat gaat het ook zeker niet doen. Nu niet, nooit niet, dus ga een ander lastig vallen.’ Opnieuw deed de man zijn best om de deur dicht te doen, en opnieuw deed Izzy haar best om dit te verijdelen.
      ‘Alstublieft, ik heb dit adres gekregen met de woorden dat ik hier verder geholpen kon worden, dus alstublieft. Het gaat om m’n vader.’ Van zodra haar laatst gesproken woord verstomde, leek ook de man te verstommen…

[ bericht aangepast op 30 juni 2015 - 0:16 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[MT]

---

Caution first, always.

[MT]

---

Tell me about it, stud.

Blurryface schreef:
[MT]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Mt.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

---

Vergaat de wereld? Het was zijn eerste gedachte toen hij met een ruk overeind schoot uit zijn slaap, zijn evenwicht verloor en van de bank af gleed. Hij gromde verscheidende vloeken voordat hij zich op zijn rug draaide en de dekens die om zijn lichaam gedraaid zaten wegschopte. Met één hand wreef hij de slaap uit zijn ogen, de ander ging blindelings op zoek naar zijn bril. Zijn vingers voelden de vertrouwde vorm op de grond en hij zette hem gauw op, verlangend naar meer zicht zodat hij op zoek ging naar de oorzaak van zijn plotselinge ontwaking. Zijn rechter oor prikte nog na, wat hem het vermoeden gaf dat het met geluid te maken had gehad. Plotseling kreeg hij het gevoel dat er naar hem gekeken werd. Met een ruk draaide hij zich om en stond binnen een oogwenk op zijn voeten. Uit automatisme schoof hij zijn bril recht op zijn neus.
      'Jij,' grauwde hij in de richting van de blondharige vrouw op de stoel naast hem. De felle blauwe ogen van zijn zus bestudeerden geamuseerd zijn slaperige gezicht, haar mondhoeken opgekruld in een stralende glimlach. Met een ruw gebaar smeet hij zijn deken terug op de bank. 'Wat deed je, in mijn oor schreeuwen of zoiets?' Hij straalde - hoopte hij - een dreigende boosheid uit, maar in tegenstelling tot anderen leek zijn zus daar totaal geen last van te hebben. Ze kwam soepel overeind en liep op hem af met de lenigheid en kracht van een wilde kat. Ze speelde met iets in haar handen.
      'Niets in het bijzonder. Maar ik kwam niet om je te zien stuntelen, al was dat hoogst vermakelijk moet ik bekennen.' Lucian gromde iets onverstaanbaars en duwde zijn bril weer recht, die scheef was gezakt door de ruwe beweging van daarnet. Colana's grijns werd breder. 'Nee, ik besloot je een plezier te doen. Ik was vanmiddag in de stad op een terrasje met een heerlijke jongen. Niet perfect, nee daar is hij een beetje te onzeker voor, maar in bed beslist goed.'
      'Je doet me geen plezier met verhalen over de misbruikte jongens met wie jij het bed deelt.' zei hij koud.
      'Natuurlijk niet,' spon zijn zus. 'Daar snap je vrij weinig van. In ieder geval, ik zat dus op een terrasje toen er een hele bende brullende scooters zoals die van jou langskwam.'
      'Motoren,' verbeterde Lucian met een snauw. 'Het zijn motoren. Jezus, blijkbaar is het zelfs te veel gevraagd om normale woorden te gebruiken.' Colana besteedde geen aandacht aan zijn belediging en ging door.
      'En het leek me echt iets voor jou. Misschien maak je voor de verandering wel wat vrienden.' Het voorbeeld van zijn zus volgend negeerde Lucian haar opmerking.
      'De volgende keer mag je me ook wel appen, in de plaats van mijn rust te verstoren.' antwoordde hij. Hij keerde zijn rug naar haar toe en liep naar de keuken om te laten weten dat het gesprek was afgelopen. Met nijdige bewegingen zette hij een pot koffie. 'Een beetje in mijn oor schreeuwen zeg.'
      'Blazen,' klonk het plotseling in zijn oor. Colana was ongemerkt achter hem komen staan en liet haar adem sissend ontsnappen zodat zijn oor begon te prikken. 'Ik blies.' Toen hij zich even later omdraaide was ze verdwenen, maar toch had hij het gevoel dat ze hem nog steeds met dezelfde kleinerende blik in haar ogen aanstaarde, benieuwt naar zijn reactie. Hij omklemde het aanrecht met zijn handen en nam een grote slok hete koffie. Hij had nog de hele avond voor zich maar hij was nu al doodmoe.


[Ugh inspiratieloos door de hitte -.-]

[ bericht aangepast op 5 juli 2015 - 17:41 ]

[ bericht aangepast op 6 juli 2015 - 1:14 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

______________________________________________________________________________________________________

      Ik schrok wakker van de wekker radio op mijn nachtkastje en smeet het ding de kamer door. Ik lag op mijn zij, keek in de loop van mijn Beretta en zuchtte. Ik had het pistool er ’s ochtends neergegooid, te vermoeid om me nog om te kleden of ook maar iets anders te doen. Het was avond, de gordijnen waren dicht en hadden de hele dag geen straaltje zonlicht doorgelaten. Ik had nog ergens vaag de wekker gezet zodat ik niet 24 uur achtereen zou slapen maar alleen de dag.
      De slaap die ik de afgelopen drie nachten niet had gehad inhalen was niet gelukt, althans zo voelde het niet toen ik mezelf uit bed sleepte en mijn ondergoed uitdeed en onder de douche stapte. Mijn schouders en armen voelden verzuurd en ik zag enkele opkomende blauw paarse plekken op mijn buik en op mijn arm. Het water was te warm en ik draaide de kraan koud, de koelte maakte dat mijn ogen gedwongen waren open te gaan en ik liet het water over me heen stromen.
      Ik had geen trek, wel dorst en hing enkele minuten aan de kraan voordat ik mijn natte haar achterover sloeg en mijn leren jack aandeed. Ik griste mijn sleutels, Beretta en helm van de keukentafel en stapte de buitenlucht in. Het was perfect weer voor een ritje, ik keek verslagen naar mijn Harley en ging zitten. Vervolgens bleef ik zitten, misschien omdat ik niet wist waar ik heen moest, misschien omdat ik geen idee had wat ik moest doen of omdat ik simpelweg te moe was de sleutel in het contact te steken en weg te rijden. Op magische wijze gebeurde het toch, ik scheurde de straat op en racete door Charming. De wind in mijn haar en op mijn gezicht, het geronk van de motor, het maakte me wakker en alert. Toch was ik absoluut niet in de stemming om de vriendelijke en gezellige Sebastian uit te hangen die iedereen altijd verwachtte en reed naar de bar.
      Ik zette mijn Harley voor de deur, deed mijn helm af en liep de bar in. Het was er donkerder dan buiten en niet extreem druk. Ik nam plaats aan de bar, ‘vodka,’ gromde ik naar de barman.
      ‘Shot?’
      ‘Nee de hele fles,’ sneerde ik.
De barman keek argwanend en gaf me een shot.
      ‘Ik was serieus,’ zei ik koel en gooide enkele dollars op tafel.
      ‘Al goed, al goed,’ hij gaf me de fles ik keek er vermoeid naar en sloeg hem achterover.
      De alcohol brandde in mijn keel en verlichtte mijn pijnlijke ledematen, toch had ik meteen spijt toen ik de warme roes voelde opkomen. Ik was net een beetje wakker, vloekend liet ik de fles op de bar staan en maande zo terug te zijn. Ik liep naar de wc, gooide een plens koud water in mijn gezicht, dronk wat en keerde terug. Ik ging zitten en staarde verveeld naar het doorzichtige goedje.

[ bericht aangepast op 6 juli 2015 - 11:42 ]

---

Thank you for the tragedy, I need it for my art.

Alec Cullen Grey

Door mijn gevangenisstraf was ik het gewend om licht te slapen. Vandaar dat ik direct wakker schoot toen er buiten een hond blafte. Ik keek even verward in het rond toen ik niet werd geconfronteerd met de omgeving waar ik normaal gesproken in wakker werd. Was ik serieus in slaap gevallen op de bank? Zuchtend wreef ik even in mijn ogen en vervolgens kwam ik langzaam overeind. De klok vertelde me dat het nog niet laat was, maar het voelde alsof ik een goed aantal uren geslapen had. Er was niet eens een reden geweest om zo in te storten. Ik had vannacht genoeg slaap gehad en het werk in de garage die ochtend was niet bijzonder zwaar geweest.
      Niet veel later had ik een kop koffie naar binnen gewerkt en voelde ik me we weer redelijk levendig. Het misselijkmakende gevoel dat ik normaal gesproken kreeg na een middagdutje, was weer bijna verdwenen en daar was ik dankbaar voor. Even probeerde ik te verzinnen wat ik de rest van de dag nog kon doen. Ik trok geïrriteerd een wenkbrauw op toen ik me bedacht dat high worden nog even geen optie was. Ik had niets meer en doordat ik hier nog maar kort woonde, kende ik ook nog geen degelijke dealer. Uit wanhoop had ik al wel een bestelling geplaatst bij een willekeurig persoon. Ik hoopte vurig dat ze betrouwbaar was en dat het goed spul was, anders had hij een groot probleem.
      Ik besloot uiteindelijk maar een wandeling door de stad te maken en dan naar het clubhuis te gaan. Thuis was weinig te doen en ik kende nog bijna niets in Charming. Daarbij leken wandelingetjes na tien jaar in de gevangenis een enorm privilege, en het was één van mijn favoriete bezigheden geworden. Het duurde niet lang voordat ik mijn schoenen aan had getrokken en ervoor had gezorgd dat ik normaal voor de dag zou komen. Ik zette mijn zonnebril op en verliet het huis.

[God, ik heb het gevoel dat dit zo'n ontiegelijk nutteloos stuk is geworden. No inspi. No inspi at all.]

[ bericht aangepast op 6 juli 2015 - 20:07 ]

---

Caution first, always.

[ bericht aangepast op 6 juli 2015 - 20:31 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Timur Samuil Maksimov
Ik was met een opgewarmde kom soep teruggelopen naar de bank, waar ik weer was gaan zitten en de tv toch maar weer aan had gezet. Ik had niets beters te doen. Ik kende hier niet veel mensen, had mijn werk niet overdag, en mijn Engels was niet goed genoeg om helemaal alleen op avontuur te gaan, al zou ik dat wel graag doen. Sveta lag tegen mijn been aan en ik at rustig mijn soep, terwijl ik naar het scherm keek. Toch spitsten onze beiden oren toen we geklop hoorden en daarna de deur open ging. Ik keek op toen ik een vrouwenstem hoorde die naar een van de andere leden vroeg. Ik zette mijn halfvolle kom soep weg op het tafeltje naast de bank en zette de tv uit, waarna ik opstond en haar aankeek, voor zover dat ging, gezien ze langer was dan ik, zeker omdat ze ook nog hakken droeg. "Mozhet byt'... Misschien, bedoel ik. Wie vraagt?" zei ik. Ik had geleerd altijd voorzichtig te zijn tegenover vreemden. In Rusland al, want het kon net zo goed iemand van de KGB zijn, die later al snel iemand kwam omleggen. Daarbij waren buitenlanders niet altijd blij met Russen in hun land, dus ik was altijd voorzichtig. Nu kon het nogsteeds de KGB zijn, of de Amerikaanse versie ervan. Toch dacht ik niet dat een mooi meisje als zei dat zou zijn, maar je wist het nooit. Ik haalde een hand door mijn rode haren en tilde Sveta in mijn armen, die klaar stond om aan te vallen op de bank. Dat wilde ik voor nu even voorkomen. Nu had ik ook wel afgeleerd te vragen of ik het bericht, of de bestelling, kon doorgeven, want de kans om beschoten of gestoken te worden was dan vrij groot in deze tak van sport. "Wil je wat te drinken, Baryshnya?" vroeg ik toch maar vriendelijk, want een mooie dame mocht je nooit alleen laten zonder haar netjes iets te drinken aan te bieden. Ik was misschien een buitenlanden, een Rus, maar ik was goed opgevoed, een stuk beter dan de meeste Amerikanen als je het mij vroeg. Nu wachtte ik op een antwoord van haar, terwijl ik Sveta over haar kopje aaide.

---

Bowties were never Cooler

---

‘Het is niet waar,’ bracht de man krampachtig uit na een kort ogenblik, dat echter als een eeuwigheid had aangevoeld voor Izzy. Zijn norse, zure blik maakte plaats voor een schaapachtige grijns, waarna hij opnieuw zijn woorden herhaalde, haast opgewekt nu. Het kakelende lachje – dat gewoon als eng te bestempelen viel – bezorgde Izzy dan ook naargeestig de kriebels.
      ‘Geen idee wat “waar” is, aangezien ik moest oprotten van je erf, of je schopte me eraf, weet je nog,’ antwoordde ze bijster, de mans eerdere woorden gebruikend om zo dat naargeestige gevoel van zich af te krijgen. De schaapachtige grijns werd zowaar nog groter, waarna de man zijn deur verder opende.
      ‘We zijn op verkeerde voet begonnen, denk ik zo,’ sprak de man, waarbij zijn rotte tanden duidelijk afstaken tegen geïrriteerd tandvlees doordat hij haar nu een weidse, maar nochtans vervormde, lach toewierp.
      ’Wow, het kan denken’ dacht Izzy, en ondanks dat het veelal haar gewoonte was om vrijuit haar gedachten te spreken, hield ze nu opzettelijk haar mond.
      ‘Misschien, ja,’ wist ze dan ook als enige over haar lippen te laten vallen, haar verdere woordenstroom inslikkend. ‘Ik ben Isabel Mallon.’
      ‘Dick Joe, maar zeg maar gewoon Joe, tenzij je liever Dick zegt,’ en de man stak zijn vettige hand naar voren, iets dat Izzy eigenlijk had willen mijden. Ze glimlachte dan ook geforceerd terwijl ze moeizaam Joe de hand schudde.
      ‘Kom binnen, kom binnen, we hebben een hoop te bespreken,’ bracht de man vervolgens uit, terwijl hij zich al had omgedraaid en een wijds gebaar maakte dat ze hem moest volgen. ‘Let niet op de rommel, ik verwachtte geen bezoek.’
      Izzy slikte. Ondanks dat elke vezel in haar lijf schreeuwde om niet op het “aanbod” in te gaan, wist ze dat dit haar enige spoor was tot het vinden van haar vader. Dus ze raapte al haar moed bijeen om de drempel zonder ook maar een frons, grimas of enig andere blijk van walging over te stappen.

‘Hoe oud moet je nu zijn,’ mompelde Joe, toen Izzy de woonkamer binnenstapte. Ze wist niet waar haar blik zich als eerste op wilde vestigen. Ze kon namelijk niet opmaken wat nog lelijker en viezer was; de besmeurde kakigordijnen, het afgrijselijk fleurig bloemenmotief van het versleten bankstel of het tapijt vol vlekken en vuiligheid.
      Nadat ze beduusd had rondgekeken, wilde Izzy antwoorden op zijn vraag maar zweeg toen Joe de vraag klaarblijkelijk niet aan haar gesteld had. Hij telde namelijk de jaren in zichzelf op, om vervolgens de juiste conclusie te trekken. ‘Tweeëntwintig, dat was het,’ zei hij waarop Izzy slechts knikte. ‘Ga zitten, ga zitten,’ dirigeerde Joe haar vervolgens naar het bankstel.
      ‘Ik blijf liever staan,’ glimlachte Izzy geforceerd, toen ze de bank – onder lichte dwang – naderde. ‘Als je het niet erg vind.’
      ‘Nee, nee, je doet maar,’ zei Joe, nog steeds even enthousiast. ‘Kom, ik zal wat te drinken pakken.’ En opnieuw wilde Izzy dit aanbod afslaan, gezien ze niet stond te springen om erachter te komen in welke staat zijn glazen zich bevonden. ‘Ik heb wel enkel bier in huis,’ zei Joe, terwijl hij al naar de keuken was verdwenen en de koelkast indook. Nog voordat Izzy effectief iets had kunnen zeggen, duwde hij een halve liter bierblik van één of ander goedkoop merk haar in de hand.
      Izzy kon het niet helpen naar de man te staren, die in persoonlijkheid een draai had gemaakt van zo’n 380 graden. Ze staarde vooral omdat ze niet met zekerheid kon zeggen welke man ze nu liever prefereerde. De vadsige chagrijn die haar zojuist nog van zijn erf had willen schoppen, of deze ‘persoon’ die steeds meer kierewiet leek.


[En nog steeds erg nutteloos voor de meesten, maar ik vind het gewoon vermakelijk om te schrijven. Tegen het weekend ga ik ervoor zorgen dat Izzy interactie kan opzoeken, want ondanks dat ik het naar m'n zin heb om haar intro zo uit te schrijven, kijk ik ook uit naar het RPG'en met anderen ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”