[MSV] • Loverboys • OO2 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 21 juni 2015 - 11:38 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Will glimlachte. "Niet iedereen is volwassen genoeg om dat te behandelen." vervolgens begon hij te lachen. "En hoor jij bij die groepen?" Hij keek haar een beetje uitdagend aan. Hij verwachte het niet maar misschien dat zij dan ook wat losser en uitdagender naar hem toe zou worden.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Ze trok haar wenkbrauwen op. "Pardon?"
Ze wist niet zeker of ze nou beledigd moest zijn, of dat hij een grapje met haar uithaalde.
Misschien was dit wel haar schuld, omdat ze de roddels had benoemd. "Zie ik eruit alsof ik bij een van die groepen hoor?"

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Zach lette voor geen meter op bij Beeldende Vorming, het enige wat hij deed was zo af en toe naar zijn vrienden kijken of ze met hun meisje bezig waren. Hijzelf heeft niks gedaan behalve de leraar aangapen, omdat hij geen bal van het vak snapte.
      De bel ging en Zach stond in een milliseconde op, om daarna naar zijn volgende les te gaan –– Biologie. Hij moest al kokhalzen bij de gedachte van zijn ingewanden op het bord en kikkers ontleden. Hij mocht dan wel een tikkeltje sadistisch zijn, maar het vak Biologie zelf ging hem helemaal niks aan. Snel slingerde hij zijn rugzak over zijn schouder en beende naar zijn volgende lokaal. Daar eenmaal aangekomen zag hij Tyler en Reagan, waarna Zach zijn hoofd lachend schudde. Hij plofte neer naast de vrije stoel naast Reagan en grijnsde even. ''Ik zie dat je Tyler hebt ontmoet,'' zei hij met een lichte grijns.

I don't want you to die, I want you to suffer.

      Hetty kon amper ademen, aangezien Moore haar zacht tegen zijn borst aanduwde. Alleen zijn t-shirt scheidde haar van zijn ongetwijfeld warme huid. Ze durfde niets te zeggen, omdat dat gegarandeerd voor een gênante situatie zou zorgen. Ze voelde hoe haar brilmontuur in de huid van haar kaken werd geduwd en besloot dat Moore lekker rook. Naar deodorant en vaagjes naar sigaretten, maar op zo'n manier dat het bijna naar kaneel rook. Ze bevrijdde zich halfjes uit z'n greep, gewoon zodat ze kon praten – de omhelzing was te kalmerend om zomaar te verbreken.
      "Ik ben je naam vergeten, Moore." Ze wou eigenlijk ook zeggen dat ze het beu was dat ze sociaal zowat gehandicapt was en ook dat hij lekker rook. Maar geen enkel boekpersonage had dat ooit tegen haar crush gezegd — zelfs niet op een impulsief moment als deze. Ze kenden elkaar amper een anderhalf uur en ze stond nu al in zijn armen te huilen. Hopeloos.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Reagan keek op toen er iemand aan de andere kant naast haar ging zitten en herkende de jongen van het plein, jongen nummer Twee, schoot er door haar gedachten. Ze glimlachte en knikte naar hem terwijl ze met haar pen speelde. Haar ogen dwaalde even door het lokaal heen, waar ze sommige meisjes haar jaloers zag aankijken en ze keek ze vragend aan. Ze volgde hun blikken, deze bleven hangen bij Tyler en de tot nu toe nog onbekende jongen. Ze moest even lachen, waren ze jaloers op haar omdat ze geflankeerd werd door twee knappe jongens? Okay als ze het zo hardop in gedachten zij, zou zij ook wel jaloers zijn geweest.
"Dus," ze keerde zich tot de jongen met de donkere haren. "Met wie heb ik het genoegen kennis te maken?" glimlachte ze en keek hem nieuwsgierig aan.

I just caught the wave in your eyes

Tyler lachte zachtjes en nam het blaadje weer aan. Ongezien opende hij het en glimlachte bij de tekst. Snel keek hij naar de leraar en begon toen weer te schrijven.

Yeah! ^^
- T
ps. Zo zo, geeft birthday girl dan ook een feest? (;
ppss. Ik ben ook niet creatief, ik kan gewoon goed tekenen.
pppsss. Waarom schrijven we nog steeds ps? :'D

Snel deed hij het blaadje weer dicht en schoof het snel naar Rae. Hij stak nonchalant een hand op naar Zach en grijnsde even. Hij knikte licht en ongezien, als teken dat het goed ging en keek toen weer naar het bord.

[ bericht aangepast op 18 juni 2015 - 20:05 ]

El Diablo.

Ze bleef nog eventjes in zijn armen hangen tot zij zich een stukje verder van zich af duwde, maar niet zo ver dat hij haar moest loslaten. Toen ze verklaarde dat ze zijn voornaam was vergeten, lachte hij zachtjes, echter niet op een manier die zei dat hij haar aan het uitlachen was. Nee, gewoon een geamuseerde lach die vertelde dat ze vermakelijk was.
"Alexander, maar als jij het leuk vindt mag je me altijd Moore noemen. Voor mij maakt het geen verschil", glimlachte hij vriendelijk naar haar terwijl ze hem ietwat beduusd aankeek. Om eerlijk te zijn voelde het voor hem aan alsof hij een vogeltje vast had, en hij zou het nooit toegeven, maar hij werd daardoor best wel warm vanbinnen.
"Trek je trouwens nooit iets aan van Max. Ja hij is uitbundig, maar ik zweer dat hij je geen vlieg kwaad zal doen. Al kan hij zich wel erg onnozel gedragen", zei hij om de stilte te verbreken. "Gelukkig kwam ik er op tijd achter dat ik nergens heen moest dit uur, en ik heb zo het gevoel jij ook niet aangezien je niet naar je klaslokaal of de toiletten bent gelopen. Oh en je bent een vreselijke leugenaar", vervolgde hij zachtjes, dat laatste ietwat grappend, hopend dat ze zich wat meer op haar gemak zou voelen.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Zach keek Reagan aan en glimlachte even, waarna hij zijn boeken uit zijn tas haalde en een paar pennen van de bodem van zijn tas schraapte. Misschien was het een plan om een etui te kopen, maar het was niet alsof hij zijn best ging doen voor dit jaar. Absoluut niet, het kon hem waarschijnlijk niet schelen als hij keer op keer een één haalde voor zijn proefwerken.
      Reagan keerde zich naar hem toe en een kleine grijns kroop op zijn gezicht. ''Zach,'' Reagan was een prachtige meid en hijzelf kon niet wachten tot de ontmoeting met hem en zijn meisje. Hopend dat ze geen totale kreng was, natuurlijk. ''En met wie heb ik het genoegen, mademoiselle?'' Hij wist vanzelfsprekend haar naam, maar het zou gewoonweg raar zijn als hij opeens haar naam wist.

I don't want you to die, I want you to suffer.

Verontschuldigend stak Will zijn handen in de lucht. "Natuurlijk niet, wat denk jij dan?Het is maar een grapje."
Zijn klus ging nog moeilijk worden. Hij was alweer lekker aan het stuntelen. Hij hoopte dat de rest ook nog niet zoveel succes had, anders was hij straks de langzame en dat kon hij ook niet hebben.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Reagan keek even snel weer opzij toen ze een briefje van Tyler's kant zag komen en gauw vouwde ze hem open.

Yay c:
– X R
PS: Zeker weten, ik had al een gastenlijst opgesteld maar wie weet pas ik die nog aan (;
PPSS: I see, je hebt talent
PPPSSS: Omdat het er heel fabulous uitziet
PPPPSSSS: Sorry, had to

Dichtgevouwen schoof ze hem snel Tyler's kant op terwijl ze zich weer richtte op de jongen, die dus Zach heette.
"Aangenaam Zach," zei ze glimlachend en een tikkeltje gecharmeerd door zijn woorden bloosde ze even.
"Ik ben Reagan, maar je mag me ook anders noemen, je vriend hier," ze knikte even naar Tyler, er van uitgaande dat ze vrienden waren. "Noemt me Rae dus als je wilt mag je dat ook doen." ze schonk hem een brede glimlach en begon weer met tekenen in haar schrift gezien de les haar weinig interesseerde.

I just caught the wave in your eyes

Geschrokken om Hesters reactie sloeg ze een hand voor haar mond, maar besloot er uiteindelijk niets van te zeggen. Ze zou later nog wel eens rustig met haar gaan praten.
"Beter van wel, ja." Haar blik volgde Max aandachtig en ze kreeg een beetje medelijden met hem.
"Ach, het is niet zo erg, voel je er niet schuldig om. Hester kan nogal..." Ze stopte even om na te denken over de juiste woordkeuze. "Heftig reageren bij mensen. Kom eens hier," probeerde ze troostend terwijl ze hem een knuffel gaf.

Geniet er maar van, Max.

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

      Hetty was opgehouden met huilen. Ze snotterde gewoon nog wat – wat schattiger was dan het klinkt. Alexander babbelde wat geruststellend en ze ontspande.
      "Je bent een creep, weet je," zei ze, en ze vergat erbij te lachen.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Toen hij plots haar armen om zich heen voelde, verstijfde hij heel even. Dit had hij niet verwacht. Gelukkige herstelde Max zich snel. Hij trok haar een klein beetje dichter en legde een tel zijn kin op haar kruin, voor hij zich terugtrok om geen engerd te zijn.
"Dat was nooit mijn bedoeling," zuchtte hij. "Maar bedankte." Hij glimlachte lieflijk naar Elles en bood aan om verder te stappen. Ze hadden niet lang meer.

Mijn brein breint zoals het breint.

Tyler las haar briefje en glimlachte. Hij voelde echter telkens de blik van de leraar op hun branden, dus hij besloot nog niks terug te schrijven. Wanneer hij weer een andere leerling hielp, pakte Tyler weer het blaadje en draaide hem om naar de lege kant. Langzaam begon hij Rae te tekenen in dezelfde stijl als hij dat net deed. Deze keer ook met stapels donuts. Snel bracht hij wat kleur aan hier en daar en schreef Donut Power? eronder in blokletters. Hij grijnsde en schoof de kleine tekening naar Rae. Hij knipoogde snel naar haar en keek toen weer voor zich uit.

El Diablo.

Alexander voelde hoe ze ontspande en ze was gestopt met huilen en dat was een goed teken in zijn ogen. Toen ze hem vertelde dat hij een creep was, liet hij weer een van zijn oprechte lachjes horen. Haar zinnetje bracht hem op een idee en hij begon zachtjes 'Creep' van Radiohead te zingen en zachtjes met haar te dansen, bang om haar per ongeluk weer te breken. Alexander was best een goede zanger, maar dat liet hij amper horen, hij vond het ook gewoon leuker om een instrument te bespelen. Als het lied afgelopen is laat hij haar los.
"Ik denk wel dat je jezelf gelukkig moet prijzen dat ik er niet uitzie als een zombiecreep of iets dergelijks, want dan zou het net wat moeilijker geweest zijn om je te overhalen zo stil te blijven staan", zei hij met een subtiele grijns om zijn lippen.
"Voel je je al wat beter, Hester?" vroeg hij haar en hield zijn hoofd schuin, met als effect dat zijn haar zijn voorhoofd kietelde. Afwachtend keek hij haar aan en glimlachte naar haar, zich afvragend of dat laatste niet wat te veel was.

Sidera nostra contrahent solem lunamque