RPG || Camp Promise || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 20 mei 2015 - 20:34 ]

Evan Harlow

Er kwam iemand naast Evan zitten met veel tatoeages op zijn armen en waarschijnlijk dus ook op zijn hele lichaam. Ergens vond hij het er wel cool uitzien. Het gaf de jongen een stoerdere look en het maakte hem ook meteen een pak aantrekkelijker.
Evan haalde zijn sigaret even uit zijn mond en keek op naar de jongen naast hem.
''Ik ben Joshua, of Josh. Wat jij wilt.''
"Evan", zei hij en hij glimlachte. Josh vroeg of het Evans eerste keer op dit kamp was. Evan schudde zijn hoofd. "Dit kamp is ondertussen een jaarlijkse traditie voor me geworden", zei hij. Josh vertelde dat hij voor de eerste keer meeging op het kamp. "Wel je zal zien, je zal spijt hebben dat je niet eerder meegeweest bent", zei Evan en hij klopte met zijn hand even op Josh zijn schouder.
"Heb jij al bekende gezichten gezien", vroeg Josh daarna en Evan schudde zijn hoofd.
Normaal gezien zouden er wel een aantal mensen bij moeten zijn die hij al eerder had gezien, maar er leken ook veel nieuwe mensen te zijn. Bovendien had hij nog niet echt de tijd genomen om rond te kijken waardoor hij de meerderheid van de mensen nog niet had gezien.
"Dus wat verwacht je zoal van dit kamp?', vroeg Evan en er speelde een glimlach rond zijn gezicht.

Laurel voelde de grimmige sfeer van het kamp nu al op zich drukken en ondanks dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde, had ze er toch zin in.
Ze besloot om net zoals iedereen in de bus te stappen en ging mee achteraan zitten. Want waarschijnlijk waren net zoals vroeger de achterbank en stoelen daarbij in de buurt, de plaatsen voor de populaire mensen van het kamp. Laurel was nog nooit eerder meegeweest op dit kamp, maar ze had besloten zich te mengen onder de mensen die al vaker mee waren geweest en zo volledige ingeburgerd te geraken in het kamp. Het leek haar de beste manier om iets te weten te komen over de verdwijningen enzovoort die zich hier soms afspeelden.
'Hey ik ben Laurel', zei ze en ze zette zich neer.

[ bericht aangepast op 26 mei 2015 - 20:11 ]

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Eléonore Elisabeth McCourtney

Ik glimlach bij het compliment. 'We zullen zien of je het morgen nog volledig zal weten', lach ik.' Ik zal je dan maar Zach noemen, maar Zachary klinkt ook wel leuk', glimlach ik weer. Veel wist hij me niet te vertellen over dit kamp. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg. Ik laat me dan maar verassen. Mijn moeder vertelde alleen maar positieve dingen over dit kamp. Dus ik had er echt zin in. 'Zijn er ooit al erge dingen gebeurd?', vraag ik nu wat serieuzer zonder te lachen of zo. Want ik heb al een paar dingen horen vallen van mijn broer. Maar veel vertelde hij er niet over.

[ bericht aangepast op 23 mei 2015 - 21:21 ]

Joshua Thomas Miller

''Evan,'' stelde de jongen zich voor waarna hij zijn hoofd schudde, "dit kamp is ondertussen een jaarlijkse traditie voor me geworden", zei hij. "Wel je zal zien, je zal spijt hebben dat je niet eerder meegeweest bent,'' voegde hij er aan toe en Evan gaf mij een klopje op mijn schouder. Ik fronste kort, zou het? Ook schudde hij zijn hoofd toen ik vroeg of hij al bekende had gezien.
      ''Dus, wat verwacht je zo al van dit kamp?'' Er speelde een glimlach rond zijn lippen waardoor ik kort een glimlachje forceerde. ''Van alles,'' zei ik vaagjes maar herstelde me door een wat uitgebreide uitleg te geven van het beeld dat ik had gekregen. ''Lekkere wijven, drank, gezelligheid en leuke mensen.'' Mijn ogen gingen over hem heen en ik leunde wat naar achter. ''Ik heb natuurlijk verhalen gehoord maar de helft is waarschijnlijk toch onzin.'' De verhalen die mijn vader mij had verteld was niets waar ik voor vreesde, je kende de verhalen die rond gingen. Dat waren en bleven maar verhalen. ''Zou ik een hijs mogen?'' Vroeg ik, de rook die continu mijn neus binnendrong irriteerde me en mijn eigen sigaretten oproken vond ik onzin. Het raam stond nu toch nog open. ''Want heb jij nog wat leuke verhalen?'' Voegde ik aan mijn andere vraag toe en keek hem nieuwsgierig aan.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Aria kwam nog net op tijd aanrijden in de Mercedes van haar moeder. De hele tijd had ze al gestresst op de tijd gelet. Haar moeder stopte de Mercedes snel en beide stapten tegelijk uit. Bij het uitstappen zakte Aria gelijk een stukje weg. Modderig. Het was modderig hier. Ze trok een vies gezicht toen ze zag wat het haar mooie nieuwe hakken aandeed. Haar moeder merkte haar blik op en lachte. "Ja Aria, ik heb je nog zo gewaarschuwd dat je geen hakken aan moest doen," zei ze en ze legde de nadruk op geen. Aria zuchtte. "Ik ga er toch niet als een kabouter bij lopen," snauwde ze, doelend op haar minimale 1 meter 58. Aria's moeder pakte een koffer van Aria uit de kofferbak en duwde hem in Aria's armen, waarna Aria hem krampachtig op de grond zette. "Dankjewel," zei Aria en ze sloeg haar armen om haar moeder heen. "Pas goed op jezelf," zei Aria's moeder en Aria knikte. Ze was benieuwd hoe ze het zonder haar moeder moest doen. Dat klonk misschien gek voor een 20-jarige, maar Aria had een goede band met haar moeder en ging haar zeker missen. Ze zwaaide naar haar moeder, terwijl ze naar de bus liep. Eenmaal bij de bus tilde ze haar koffer er eerst in, wat niet al te soepel ging. Vervolgens stapte Aria de bus in en begroette de buschauffeur, maar keek snel de andere kant weer op toen ze zijn blik zag. Ze zag dat er achterin nog wel een plekje was en liep er snel naar toe. Ondertussen bekeek ze even wie er allemaal in de bus zaten. Vervolgens plofte ze op een bankje neer en zakte wat onderuit.

[ bericht aangepast op 24 mei 2015 - 9:58 ]

---

Tell me about it, stud.

---

Tell me about it, stud.

center]

[/center]



Beide jongens leken te weten wat ik bedoelde. "Zoietd ja, maar je kan heus wel bij het team." Ik grijnsde even. "Je weet zelf." Toen keek ik met een glimlach naar Cris. "Ieder jaar is het ergens anders, dus ik heb er geen idee van en wat vorig jaar betreft... Dat is iets wat je ooit eens aan Cris moet vragen." Ik grijnsde en mompelde sarcastisch damn it. Cris mompelde nog wat en Zach liep weg, waarschijnlijk andere bekenden zoeken.
      "Het is tijd, greenie. Nu kan je niet meer terug." Ik grijnsde even. "Wil ik dat dan?" Echter voordat ik nog wat kon zeggen (nadat ik mijn tas in mijn hand had genomen) voelde ik mezelf de lucht inzwieren en lag ik algauw over Cris' schouder. "Cris!" Ik trommelde lachend met mijn vuisten op zijn rug, echter leek dit te makkelijk voor hem.
      "Niet wagenziek hoop ik?" Ik werd op de bank gezet en algauw zat hij naast me. "Nee, denk het niet." Ik gaf hem een por en haalde expres mijn hand door zijn haren. "Serieus, je gaat me niet nog een keer onaangekondigd door de lucht zwieren." Ik draaide me wat en liet mijn benen op Cris' zijn benen zakken en keek hem uitdagend aan.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Cristiano Adan el Amrani • 20

"Nee, denk het niet." antwoordde ze en ik knik licht. 'Als je gaat kotsen doe je het maar op de bank voor je.' grijns ik naar haar. Al snel geeft ze me een por en haalt ze haar hand door mijn haren waardoor een verontwaardigd geluidje over mijn lippen rolt. Ik kijk haar weer aan met een pruillipje en haal zelf weer een hand door mijn haar om het weer goed te krijgen. Mijn haar was me heilig en dat weet ze. "Serieus, je gaat me niet nog een keer onaangekondigd door de lucht zwieren." zei ze waarna ze wat draaide en haar benen op mijn schoot belanden.
Ik zie haar uitdagende blik en ik grijns even. Ik buig naar haar toe tot ik een paar centimeter voor haar gezicht hang en grijns breed. 'Watch me, sweetheart.' zeg ik en ik geef haar weer een van mijn vele, speelse knipogen. Ik buig weer terug en kijk de bus even door. Mijn blik valt al snel op een bekend persoon, Roman. Hij gaf me een vriendschappelijke knik en ik steek kort mijn hand naar hem op met een glimlach. 'Ik vraag me af wie ik hier nog meer tegen ga komen..' mompel ik, meer tegen mezelf. Dan draai ik me weer om naar Dul en grijns. 'Wil je nog weten wat ik allemaal heb geflikt vorig jaar of?' grijns ik en ik wacht rustig af. Ze weet dat ik niet heel onschuldig ben, dus opkijken doet ze denk ik ook niet..

---

El Diablo.

In een looppas haastte ik me naar de bus, niet alleen omdat die stomme trein vertraging had, maar ook omdat ik het vrij frisjes vond. Ze hadden gezegd dat het warm zou worden, of in ieder geval, dat het op de plaats van bestemming warm zou zijn, dus daarom had ik vanochtend besloten om een shortje aan te trekken. Achteraf gezien, was een skinnyjeans misschien toch fijner geweest. Op mijn donkere blauwe had ik mijn nieuwe witte tanktop aangetrokken, die een beetje aan de grote kant was en aan de voorkant een beetje in mijn shortje was gepropt. Gelukkig, was ik wel zo slim geweest om mijn spijkerjasje aan te trekken en mee te nemen. Wat ook heel veel scheelde, was dat ik op mijn versleten sneakers goed kon lopen en rennen, dus na een goede vijf minuten in looppastempo te hebben gelopen, zag ik de bus al staan die mij naar Camp Promise zou moeten gaan brengen. Om niet als een overenthousiaste gek over te komen, liet ik mijn looppas langzaam en geleidelijk overgaan in mijn normale looptempo. De deuren van de bus stonden open en ik liep de bus in, er zaten al wat mensen in de bus. Om eerlijk te zijn had ik geen zin om vooraan in de bus te gaan zitten, omdat in films daar altijd de nerds zaten en ik wilde niet overkomen als een nerd. Achterin de bus zaten vaak de populaire kinderen en ik had ook geen zin om iemands plaats in te pikken en ruzie te krijgen op de eerste dag, dus keek ik nog even verder rond naar een plaats in de bus, want alleen vond ik ook maar zo alleen.
Mijn oog viel op een jongen met warrig en nonchalant, maar goed zittend, bruin haar en groene ogen. Hij oogde van gemiddelde lengte en best gespierd. Mijn ogen gleden nog even verder de bus door en toen zag ik een meisje met platina blonde haren en groengrijze ogen. Zij zag er klein en slank uit. Om de een of andere reden had ik het altijd beter kunnen vinden met jongens als klein kind zijnde, dus ik besloot om naast de jongen te gaan zitten. Toch maar wat naar achteren dan.

"Hoi." Zei ik opgewekt.

[ bericht aangepast op 25 mei 2015 - 14:21 ]

IGONE DELVERRE

---

Langzaam maar zeker stroomde het volk in de bus toe. De meesten jongeren gingen in groepjes zitten, anderen zaten net als haar en Alexander met zijn twee. Op de achtergrond hoorde ze een aantal gesprekken, maar die vervaagden naarmate ze haar ogen had gesloten. Onbewust begon ze tegen Alexander te leunen. Haar hoofd viel tegen hem aan. En zo zakte ze weg in een rustige slaap.
Na haar gevoel werd ze pas uren later wakker. Snel herstelde ze zich op haar stoel. Hopelijk heeft hij niet erg veel last van haar gehad. Misschien vond hij het niet zo fijn dat ze dicht op elkaar zaten. Wat stom, dat ze in haar slaap tegen hem was ingedommeld. Wat moest hij wel niet denken? De jongen was net als haar in slaap gevallen. Ze had al eerder opgemerkt dat hij net zo moe was als haar. Al wist ze niet zeker of hij gewoon sliep of zijn ogen even had dicht gedaan. Zonder enig geluid te maken, draaide ze zich om naar het raam.
Ondertussen was de bus al vertrokken. Ze reden op een eenzame weg tussen de bomen van een groot bos -althans dat veronderstelde ze-. De zon hing laag, waardoor de zon in de bus scheen. Het was aangenaam warm. Hoe lang waren ze nu al onderweg en waar bevonden ze zich? Op de brief stond er geen adres en ze vreesde dat haar mobiel hier geen bereik zou hebben. Wat als er gevaar op de loer lag? Daar kon ze maar beter niet aan denken.
Haar ogen tuurden door de bus, maar nergens kon ze de vriendelijke blik van Eleonore vinden. Ze zuchtte zacht en keek naar Alexander die naast haar zat, met zijn ogen dicht. Een glimlach kwam op haar gezicht. Hij zag er lief uit, maar dat zou hij wellicht niet graag horen. Ze had het gevoel dat hij niet erg graag van complimenten hield.

[ bericht aangepast op 24 mei 2015 - 17:41 ]

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Grijnzend keek ik naar Cris die zijn haren probeerde te fatsoeneren. Het lukte hem uiteindelijk, in tegendeel tot mij - zou iemand dat bij mij doen zou het eeuwen duren voor het weer goed zit. "Watch me, sweetheart." Cris was nu wel erg dichtbij, waardoor ik hem grijnzend in zijn grijze kijkers keek. "We zullen wel zien, charmeur," grijnsde ik na één vsn zijn knipogen. Cristiano zwaaide naar iemand, dus ik keek even snel op mijn mobiel en stopte die weer weg. Rustig doorzocht ik mijn tas naar kauwgom, die ik vond en waar ik op begon te kauwen. "Wil je nog weten wat ik allemaal geflikt heb vorig jaar of?" Ik grijnsde. "Je hebt zeker iets gedaan, but tell me." Ik sloeg mijn armen over elkaar en liet mijn benen op de plek waar ze waren. "Oh ja, je bent de perfecte steun." En ik duidde met mijn kin op zijn benen.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Cristiano Adan el Amrani • 20

"Je hebt zeker iets gedaan, but tell me." zei ze en ik grijns even. Oh, dit gaat ze leuk vinden.. "Oh ja, je bent de perfecte steun." zei ze ondertussen, duidend op haar benen. Ik lach even en klop op haar benen voor ik wat onderuit zak. 'Well, ik ben dus niet die geweldige en vooral lieve, onschuldige jongen die je denkt te kennen' zeg ik heel serieus en ik kijk haar aan, al snel breekt er echter een grijns uit op mijn lippen. 'Just kidding, alhoewel... Ik ben nog steeds geweldig.' grijns ik en ik knipoog snel. Ik heb een ego, dat is ook een bekend feit volgens mij.
'Maar anyway.. Wat ik en wat andere gestoorde jongeren vorig jaar hebben gedaan,' begin ik en ik begin wat dingen op te sommen in mijn hoofd. De grootste dingen dan. 'Hmh, well... We hebben een kleine brand veroorzaakt.. Per ongeluk, echt waar.' zeg ik en ik knik met een kleine grijns. 'En verder.. Tja, wat dingen vernield hier en daar. Oops.. Oh, en wat mensen in bomen gehangen.' zeg ik en ik kijk haar weer aan. 'Geen zorgen, het laatste gebeurt vooral met greenies.. Ik ben dus veilig.' plaag ik haar en ik grinnik zachtjes.

[ bericht aangepast op 25 mei 2015 - 0:26 ]

---

El Diablo.

Nore glimlachte 'We zullen zien of je het morgen nog volledig zal weten',zei ze met een lachje en ik grijnsde even, ik was misschien niet goed met namen onthouden lange namen waren gemakkelijker voor me om te onthouden.' Ik zal je dan maar Zach noemen, maar Zachary klinkt ook wel leuk', Glimlachte ze vervolgens weer en een zachte grinnik verliet mijn lippen."Is goed, doe maar wat je het fijnst vind." zei ik vriendelijk en glimlachte toen ik Roman zag. 'Zijn er ooit al erge dingen gebeurd?' Eléonores stem was erg serieus geworden waardoor ik haar aankeek. "Het is te zien wat je als erg beschouwd denk ik,maar ik heb er geen idee van. Het ergste wat ik heb meegemaakt was een brand, maar dat was deels onze fout." zei ik, mijn moeder had me nooit veel over het kamp verteld behalve dan dat mijn 'vader' daar op één of andere reden verdwenen is...

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

De bus is aangekomen iedereen zit nu in 1 grote tent waar ze zullen slapen

Locatie: De jongeren zullen in 1 grote tent allemaal samen slapen waar ze hun matras neergelegd hebben in een bos. Een paar meter verder is er een 'hotel' waar de jongeren soms zullen eten en de leiders slapen

KampRegels : vanaf 12 uur s'nachts moet iedereen zwijgen.
Altijd op tijd op afgesproken plaats zijn
...
Wie deze regels niet naleeft zal gestraft worden

IGONE DELVERRE

---

Twijfelachtig plaatste ze haar sporttas neer op een gekozen matras. Ergens centraal in de tent. Ze haalde haar spullen uit en gaf die een plaats. Daarna ging ze gaan zitten op de dekens en keek ze met haar groene kijkers in het rond. Iedereen was druk bezig met zich te installeren.
Zo’n half uur geleden was de bus eindelijk tot stilstand gekomen. Daarna moesten ze nog even wandelen naar een open plek waar de grote tent zich bevond. De leiders hadden hun een aantal regels uitgelegd waar ze zich aan moesten houden, anders werden ze gestraft. Verderop was er een klein gebouw waar ze iets konden eten en waar de leiders zich bevonden. Het was ergens geruststellend dat ze niet alleen in een tentje moest slapen. Ze rilde alweer bij het idee dat er iets op de loer zou liggen buiten op het open veld.
Alexander lag een paar matrassen verderop. Nadat ze van de bus waren gestapt, hadden ze nog even naast elkaar gelopen, maar toen de uitleg gedaan was van de leiders, was ze hem uit het oog verloren. Eleonore lag nog een beetje verderop zag ze nu. Naast haar lag er momenteel nog niemand, maar dat zou vast nog komen. Er stroomden nog altijd jongeren naar binnen, op zoek naar een plaats waar ze konden slapen.
Afwachtend keek ze naar de anderen. Misschien kon ze buiten Alexander ook nieuwe vrienden maken, dus zocht ze oogcontact met iemand die nog een conversatie wou aangaan. Misschien met wel meerdere mensen.

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Nu we waren aangekomen op de locatie, zag ik een grote tent, er waren al een aantal mensen naar binnen. Waarschijnlijk hadden zij nu de beste plaatsen. Ik besloot om ook maar naar binnen te lopen, waar de aardige jongen uit de bus, Roman, was gebleven, wist ik niet. Ergens in de drukte, was hij uit mijn zicht verdwenen. Nu was ik gelukkig niet zo afhankelijk van mensen, dus ik liep verder op mijn eigen houtje. In de grote tent zag ik dat er al een paar mensen waren die een matras hadden uitgezocht. In het midden van de tent, zag ik een meisje haar sporttas neerzetten op één van de matrassen. Ze zag er aardig uit. Het meisje had lang blond haar en was vrij lang. Ik besloot om op het matras naast haar te nemen en zette mijn versleten, zwarte, sporttas op het matras naast de hare neer.
"Hey. Ik ben Charleigh." Stelde ik mezelf voor. Ik moest toch iets doen om van dit kamp een leuke ervaring te gaan maken.

[ bericht aangepast op 25 mei 2015 - 20:47 ]