IGONE DELVERRE
Haar benen moesten wennen na het lange zitten. Ze hield een zetel vast en keek van Eléonore naar Alexander. Het was een fijn zicht om die twee samen te zien. ‘Ik moet echt dringend.’ kondigde ze aan. Het kon haar niet veel schelen dat het een vuil toilet was. Desnoods zou ze wel een manier vinden om niet op de bril te moeten zitten. Erger dan de toiletten in het tankstation kon het wel niet zijn. De behoeftes lagen daar soms naast het toilet. Ze moest bijna walgen bij die gedachte. Daarbij zouden ze in het bos ook geen deftig toilet hebben. Hopelijk hadden ze wel iets van wc papier.
Ze knikte op Alexander en liep alvast naar de deur. De blik van de chauffeur vermeed ze. Snel liep ze de trapjes af naar buiten. De wind blies door haar lange lokken. Het was een mooie zomerse dag, waardoor iedereen in een opperbeste stemming was.
Haar ogen keken naar Alexander die nu ook de bus uitstapte. Hij liep non chalant, maar toch op een vrolijke manier. Ze kon hem niet echt plaatsen. Het was een fijne aanblik om hem te zien. ‘Die chauffeur bezorgd me de rillingen,’ sprak ze onder het lopen. Het gebouw lag nog geen 200 meter van hen vandaan, maar Igone liep met een snelle plas. Haar blaas stond op springen.
Snel trok ze het deur van het toilet open en de stank sloeg meteen in haar neus. Afkeurend draaide ze haar hoofd weg, maar na een aantal seconden waagde ze zich toch naar binnen. Het duurde niet lang voordat ze terug uit het toilet was. ‘Je kan het maar snel doen,’ grinnikte ze speels naar Alexander. ‘Je houdt het geen 2 minuten vol daarbinnen.’ De deur hield ze voor hem open. ‘Trouwens..’ Ze keek hem aan in zijn ogen. ‘Eleonore is best een fijn persoon, dat heeft ze wellicht van iemand geleerd,’ knipoogde ze plagend, maar toch gemeend. Ze wou niet al te flirterig over komen, want daar had ze geen oren naar.
En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.
