[RPG] Once Upon A Time || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 april 2015 - 20:50 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Cordelia Brooke Mays

---

---

Het afgrijselijk luide gepiep schetterde voor de derde keer door mijn oren, hopend me te laten beseffen dat het al ochtend was. Kreunend sloeg ik mijn arm uit naar het ding. We moesten hoognodig een nieuwe wekker. Dit ding kon me ferm ontstemmen. Na een halve minuut stil liggen besloot ik me toch recht te zetten. Ik draaide me om om een goede morgen te wensen aan Prince, maar ik zag zijn deel van het bed verlaten was. De eerste paar seconden deed het me niets, maar vanaf het moment dat ik weer helder kon denken sprong ik haastig recht. Ik begon me te realiseren dat toen Prince vertrok ik uitgeput mompelde dat ik "nog even wou blijven liggen". Echter had dat langer geduurd dan nodig. Zonder verdere twijfel trok ik de kledingkast spoedig open en nam er een simpele rok en shirt uit die ik vervolgens aantrok.
Ik holde naar de keuken, graaide een koffiekoek van het aanrecht en schrokte hem naar binnen terwijl ik de badkamer in liep en mascara opdeed. Nog vlug lippenstift op en hup naar mijn werk.

Doorgaans zou ik nog even bij Prince zijn garage binnenwippen, maar deze keer zag ik hem er niet meteen dus ik besloot maar meteen door te gaan naar mijn bloemenwinkel. Onderweg bedacht ik dat ik nog wel tijd had om even langs de koffieshop te gaan. Ik kon ten slotte niet met één enkele koffiekoek de dag doorkomen.

[ bericht aangepast op 26 april 2015 - 18:57 ]

---

Geloof niet alles wat je denkt

[ bericht aangepast op 7 mei 2015 - 18:59 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

‘Ik had eigenlijk een vraag, een serieuze vraag ditmaal,’ begon Elle grappend maar werd gauw weer serieus waardoor ze zijn volle aandacht had. ‘vanmiddag rond vier, vijf uur komen er enkele mensen die mij willen helpen met nog één winkel – mannenkleding, zoals ik je al verteld had – maar ik ben eigenlijk op zoek naar mannelijke modellen. Sowieso moet jij er dus bij zijn, met je goddelijk lichaam,’ evenals met haar moest hij even lachen, "Ik voel me gevleid, Elle" grijnsde Joshua en ging daarna zijn huis uit en wandelde op zijn gemak richting de stad.
‘en misschien dat je wat vrienden op kunt trommelen?’ Elle smeekte hem bijna en even nadenkend keek hij voor zich uit. Echte veel vrienden had hij niet en hij zou ook niet meteen weten aan wie hij het zou kunnen vragen. ‘Ik heb een raar onderbuik gevoel,’ Haar zachte stem maakte hem wakker uit zijn gedachten "Een raar onderbuik gevoel?" herhaalde hij haar woorden traagjes. "Waarvoor? Je hoeft toch geen stress te hebben voor je nieuwe winkel, ik ben er zeker van dat je het super zal doen." Joshua meende wat hij zei, Elle was een top vrouw en zou er ook alles aan doen om die tweede winkel te kunnen openen. "Ik zal wel kijken achter je nieuwe modellen, maar ik kan je niet garanderen dat ik iemand vind." zei hij dan, gezien hij Elle niet teleur wilde stellen.‘Trouwens, ik kan Taylor ook nog lastigvallen.’ merkte ze op en ik knikte even, ondanks dat ze me niet kon zien dus deed ik er maar een goedkeurend geluidje bij. "Taylor, lang geleden dat ik hem nog gesproken heb." zei hij eerder tegen zichzelf dan Elle en opzich zou Joshua niets liever doen dan terug vrienden worden met hem zoals vroeger. Eens ik het centrum bereikt had kwam nog iemand in mijn visier. "En wat dacht je van Prince? Ik kan het hem nu vragen als je wilt hij staat niet zo ver van de koffie Shop." stelde ik voor aan Elle maar wachtte niet meteen op haar antwoord en liep met een loopje naar Prince toe voordat hij weg zou zijn. "Hey Prince!" riep Josh om zijn aandacht te trekken ondertussen had hij nogsteeds Elle aan de lijn. "Goed je te zien, ik heb eigenlijk een vraag voor je." begon Josh en wilde het snel afhandelen gezien Prince vast moest werken. "Elle heeft wat mannen nodig om wat kleding te showen en je lijkt me daar perfect voor. Ben je vrij deze namiddag rond 4 of 5 uur? " het was misschien wat opdringerig want hem echt lastig vallen wilde ik niet.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[ bericht aangepast op 26 april 2015 - 19:44 ]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Ik rolde zuchtend mijn bed uit. Het was weer eens veel te vroeg, en ik keek niet uit naar mijn dag. Misschien kon ik iemand betrappen op te hard rijden, maar anders werd het weer werken aan de administratie. Ik kon maar niet begrijpen hoe het kon dat die altijd achter leek te lopen, in een stadje als deze. Maar het hield me in elk geval bezig. Nadat ik uit de douche was gestapt, pakte een paar van mijn favoriete jeans, met een leren jasje erbij. De werkkleding die ook nog in mijn kast lag, liet ik liggen. Het uniform lag er al een tijdje te verstoffen, maar ik wist dat ik mijn werk ook wel kon doen zonder het slecht passende kledingstuk.

Ik besloot die ochtend mijn ochtendkoffie over te slaan en gelijk aan het werk te gaan. Er moesten nog bonnetjes geordend worden en rapporten geschreven. Ergens hoopte ik dat Beau weer eens iets uit zou halen vandaag, want dan had ik nog eens wat te doen. Misschien kon ik hem deze keer als straf mijn werk laten doen? Dat idee maakte me wel vrolijk.

[ bericht aangepast op 26 april 2015 - 19:55 ]

---

Rest in Peace, Son of Gondor

Isabeau Solace

Ik werd weggerukt van mijn observaties toen Vivian de tweede stoel aan mijn tafel in beslag nam. 'Ah, Isabeau,' zei ze. 'Goed geslapen?'
Terwijl ze een slok van haar koffie nam - het rook naar een Latte Machiato Caramel - overdacht ik mijn antwoord. Mijn idee van een goede nacht slaap week nogal af van dat van de meeste mensen omdat ik alleen als het vroor mijn toevlucht zocht tot opvangcentra, ik was daar een paar keer verbleven toen ik net op straat beland was maar was er al snel achter gekomen dat ik me op straat een stuk veiliger voelde, ik was er in elk geval minder vaak bestolen of aangerand dan in die centra's. 'Het viel wel mee,' antwoordde ik uiteindelijk eerlijk. 'En bij jou?'
Vivian was de enige persoon waarbij ik de waarheid niet hoefde te verdraaien om mijn leven mooier te laten lijken, ze wist niet alles over mijn verleden maar ze wist dat ik nog altijd op straat leefde omdat ik bang was van mijn vader, dat ik recht had op mijn erfenis maar nog steeds niet terug naar het huis durfde te gaan en dat ik zolang ik niet wist of hij nog leefde of dood was nooit een normaal leven kon gaan leiden - ik kon niets waarbij ik niet zomaar kon oppakken en vertrekken als hij weer tevoorschijn kwam.

---

"Everyone forgets Icarus also flew" - Jack Gilbert

Lucrezia Rossini
Als ik me koffie op had keek ik nog even hoe laat het was, nog vijf minuten en dan moet ik op mijn werk zijn. Ik stond op en liep de koffieshop uit. 'Goedemorgen Lucrezia,' hoorde ik nog iemand zeggen en ik antwoordde met een goedemorgen terug.
De boutique kwam al inzicht en ik minderde even vaart, waarom zal ik nu snel gaan lopen als ik toch nog keurig op tijd was? of misschien ben een minuut te laat maar dat zal mijn baas vast niet zo erg vinden, toen ik bij de deur stond was ik inderdaad een minuutje te laat dus ik opende snel de deur en liep naar binnen.
'Sorry dat ik ietsje aan de late kant bent, mevrouw Bouvier.'
Ik kijk even de boutique rond, mijn baas was nog bezig met de rekken te vullen en de paspoppen aan te kleden dus ik schoot haar snel te hulp, hoe sneller we klaar zijn hier mee hoe beter.

---

Het begon als een zacht gepiep dat van heel ver leek te komen, echter veranderde dat al snel in een luid en bekend gepiep van de wekker. Langzaam opende ik mijn ogen om vervolgens naar het plafond te staren. Het gepiep houdt helaas niet uit zichzelf op dus krabbel in rustig overeind om de wekker uit te zetten. Zodra het gepiep is gestopt laat ik me weer terugvallen op mijn zachte kussen. Ik ben niet echt een ochtendpersoon, maar zodra ik eenmaal mijn bed uit ben dan ben ik wel direct wakker. Het eruit gaan is alleen zo moeilijk...
Een zucht verliet mijn mond als ik voor de tweede keer die ochtend overeind krabbel. Met een suffe blik keek ik mijn kamer rond voordat ik me even kort uitstrekte. Na enkele minuten stil te hebben gezeten aan de rand van het bed besloot ik om maar eens op te staan.
Rustig loop ik naar de badkamer voor een verfrissende douche. 15 minuten laten stond ik aangekleed en wel voor de spiegel mijn haar te föhnen. Toen het eenmaal droog was stak ik het op in een knot.
Inmiddels wat wakkerder, liep ik naar de keuken voor een simpel ontbijtje. Kort begroette ik mijn vader die al aan tafel zat te ontbijten.
''Ik ga zo naar mijn werk. Heb je nog wat nodig, pap?'' vroeg ik nadat ik mijn ontbijt op had. ''Nee, het komt wel goed vandaag.'' Hij schonk mij een korte glimlach waardoor ik automatisch terug glimlachte terwijl hij het toch niet kon zien. Beschaamd stond ik op en trok ik snel mijn jas en schoenen aan. ''Tot vanmiddag!'' riep ik nog snel naar mijn vader voordat ik het huisje verliet en richting mijn auto liep. Ik maakte een kort schietgebedje in de hoop dat mijn auto het in een keer zou doen. Natuurlijk lukte dat zoals gewoonlijk niet, maar naar drie pogingen ging het ding eindelijk aan.
De tocht naar mijn werk begon.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

[ bericht aangepast op 26 april 2015 - 23:56 ]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Elle Mera Alda. ’Ik voel me gevleid, Elle,’ het geluid van voetstappen, een dichtvallende deur en vervolgens een langsrijdende auto duidde erop dat hij buiten was inmiddels. ‘Een raar onderbuik gevoel?’ herhaalde Joshua me, ‘waarvoor? Je hoeft toch geen stress te hebben voor je nieuwe winkel, ik ben er zeker van dat je het super zal doen.’ Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. Dat waren de woorden die ik nodig had gehad, en dan nog van de juiste persoon ook. ‘Awe.’ Blozend hing ik tegen het bureau aan, waarna ik mezelf dwong ermee te stoppen. Ik was geen type dat begon te blozen door een compliment, van wie die ook af kwam.       ‘Ik zal wel kijken achter je nieuwe modellen, maar ik kan je niet garanderen dat ik iemand vind,’ opnieuw glimlachte ik licht. ‘Dat je het probeert is al geweldig genoeg eigenlijk.’ ‘Taylor, lang geleden dat ik hem nog gesproken heb,’ hoorde ik Joshua eerder tegen zichzelf zeggen dan tegen mij. ‘Ruilen?’ doelde ik op het feit dat Taylor en ik huisgenoten waren. Lachend duwde ik mezelf van het bureau af en liep ik de winkel in.       ‘En wat dacht je van Prince? Ik kan het hem nu vragen als je wilt hij staat niet zo ver van de koffie Shop.’ hoorde ik hem ineens vragen. Dat was iemand waarvan ik niet zou verwachten dat hij me nog op wilde zoeken. Hij leek me nog altijd te verwijten voor die ene nacht. Misschien was hij er al overheen? ‘Hey Prince!’ werd er al geroepen, waardoor mijn mening niet meer relevant leek.       Geduldig wachtte ik op het antwoord terwijl ik met een pen wat prijzen doorkraste en er een grote rode SALE stikker opplakte. Vervolgens scande ik ze in de kassa om ervoor te zorgen dat ze daar ook met de juiste prijs aangegeven zouden worden. Het nieuwe kassasysteem had ik inmiddels al door, wat het allemaal gemakkelijker zou maken. Ondertussen hoorde ik Joshua praten, maar Prince zijn antwoorden hoorde ik echt niet.

Prince Perrault. Met grote passen snelde ik me richting de garage. Het was niet zo dat mijn baas woedend zou worden, maar hij kon soms bot uit de hoek komen. Vandaag had ik een goede dag, en hij verdiende het niet om deze te verpesten. Ik had mijn goede daad verricht, misschien dat hij dat ook maar eens moest leren?       ‘Hey Prince!’ hoorde ik ineens, waardoor ik me omdraaide richting het geluid. Ik knikte naar hem, en toen hij bij me was begroette ik hem met een simpele ‘goedemorgen’. Ik zou te laat gaan komen, geweldig. Natuurlijk kon ik hem hier niet vreemd op aankeken dus toverde ik een vriendelijke glimlach op mijn gezicht. ‘Goed je te zien, ik heb eigenlijk een vraag voor je,’ begon Joshua gehaast, ‘Elle heeft wat mannen nodig om wat kleding te showen en je lijkt me daar perfect voor. Ben je vrij deze namiddag rond 4 of 5 uur?’ Dat was ook precies het moment dat ik de telefoon tegen zijn oor doorhad. Dit was letterlijk iemand op de stip zetten.       Mijn gedachten dwaalde af, waardoor er een lichte bloos op mijn wangen te vinden was. Misschien was het ook wel gewoon tijd om eroverheen te stappen. ‘Ja hoor, prima.’ Het had waarschijnlijk even geduurd voor ik had gereageerd, maar uiteindelijk was ik het wel eens met mijn eigen keuze, we waren uiteindelijk beiden volwassen. ‘Zeg maar dat ze me de exacte tijd en locatie moet sms’en, dan zorg ik dat ik er ben.’ Even keek ik wat ongemakkelijk rond. ‘Maar als je het niet erg vind moet ik nu echt gaan…’ verontschuldigend keek ik naar hem.

---

I'm your little ray of pitch black.

Isabeau Solace

‘Was het erg koud?’ vroeg ze.
Ik haalde mijn schouder op. ‘Koud genoeg om volledig verkrampt te zijn maar nog niet koud genoeg om toevlucht te nemen tot het opvangcentrum.’
Er viel een korte stilte terwijl Viv wegviel in gedachten. ‘Waardeloos,’ beantwoordde ze mijn vraag waarna ze kort en vreugdeloos lachte. ‘Ik ben veel te laat thuisgekomen, en veel te laat wakker geworden. Ik moet straks optreden in een of ander fancy restaurant, en ik heb nog zoveel te doen. Ik vrees dat ik zo gelijk door moet,’ zuchtte ze.
Vivian had serieuze problemen wanneer het op haar slaapgewoonten aankwam, als ik haar bed had – dat dan wel niet bijzonder luxurieus was maar nog steeds en bed, zou ik er niet uit geslagen kunnen worden maar zij kwam er de meeste nachten pas veel te laat in. ‘Wat trek je aan vanavond?’ vroeg ik. ‘Mijn beperkte kennis van jouw garderobe indiceert dat je niet veel fancy spul hebt.’

---

"Everyone forgets Icarus also flew" - Jack Gilbert

---

Chiara wist niet hoe snel ze uit bed moest komen zodra ze de tijd om har klok zag. Ze rende de badkamer in en maakte zich zo snel mogelijk klaar. Voor hoe ver dat ging dan. Sommige dingen konden nog best lastig zijn met een hand. Maar haar huis was zo goed mogelijk aangepast eraan. Ze rende de deur uit met een broodje in haar mond en haar jas in haar hand. Ze mocht niet te laat komen. Chiara was nog nooit te laat gekomen op haar werk en dat hield ze ook liever zo. Het was al een godsgeschenk dat ze een baantje bij de bakker mocht hebben. Ook omdat de bakker verschillende aanpassingen had moeten doen. Gelukkig was mr. Mise zo lief geweest om dat af te handelen. Bijna alsof hij een schuld gevoel had. Raar eigenlijk. Chiara liep de bakker in en begon meteen met haar werk. Het duurde vrij lang voordat ze alles klaar had, zelfs met haar collega's, maar nog net op tijd kon het slot van de deur gehaald worden. De bakker was open, zoals altijd, stipt op tijd. Chiara verzamelde het oude brood uit de bakkerij en stopte alles in een tas. Haar collega's waren nog achterin de bakkerij bezig met stokbrood en croissantjes maken.
"Beau! Ik heb het brood voor je. Oh, er zitten ook lemon tarts in die we te veel hadden gebakken, dat is het doosje onderin," zei Chiara zacht zodra ze naast Beau stond. "Heb je wel een beetje geslapen?" vroeg Chiara met een schuin hoofd. Beau zag er vreselijk moe uit, wat Chiara maar niks vond. Hij was een van de weinige die ze oprecht mocht. Misschien was dat ook omdat hij haar niet afschilderde als gehandicapt.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Joshua Aiden James Mise

Nadat Joshua bij Prince aangekomen was begroette Prince hem terug met een simpele ‘goedemorgen’ en glimlachte daarna even vriendelijk naar Josh. Hij had wel door dat Prince vast niet lang wilde kletsen en daar had Josh ook niet echt veel zin in dus zijn vraag was nogal gehaast geweest en misschien wat opdringerig waardoor Prince wat overdonderd leek door de vraag en hij even in gedachten verzonken leek te zijn. Josh leek ook een lichte blos op zijn wangen op te merken maar zei er niets van. ‘Ja hoor, prima. Antwoorde Prince hem en een tevreden glimlach sierde Joshua's volle lippen. ‘Zeg maar dat ze me de exacte tijd en locatie moet sms’en, dan zorg ik dat ik er ben.’ Josh knikte en hield dit nog even in zijn hoofd, hij zou Elle het zo melden. Prince leek even ongemakkelijk en Josh besefte weer dat hij vast gehaast was. ‘Maar als je het niet erg vind moet ik nu echt gaan…’ zei Prince en Josh schudde zijn hoofd. "Nee geen probleem, Elle zal je dan sms'en. Zie je later." Josh glimlachte nog even kort en ging er dan zelf ook vandoor. "Elle ben je er nog?" vroeg hij tegen het mobieltje die hij al de hele tijd tegen zijn oor aangehouden had. "Prince wilt komen mits je hem de juiste gegevens sms't." melde hij en liep daarna de straat in van haar boetiek. "Trouwens heb je nog wat hulp nodig? En krijg ik nog iets voor mijn hulp?" het laatste vroeg hij met een speelse grijns en stond dan met die woorden voor haar shop en stapte binnen.

Beau Elliot Trinket

Erg lang stond hij er nog niet en rustig keek hij wat de bakkerij rond. De heerlijke geuren deden zijn maag licht knorren, maar Beau was gelukkig iemand die zichzelf onder controle kon houden als het om lekker eten ging. De taartjes glinsterden in het licht en de chocolade figuurtjes waren altijd aangepast aan het seizoen. "Beau! Ik heb het brood voor je. Oh, er zitten ook lemon tarts in die we te veel hadden gebakken, dat is het doosje onderin," Chiara was in zijn zicht gekomen wat automatisch voor een brede glimlach zorgden en dankbaar nam hij de zak aan en keek er nieuwsgierig in. Beau kon niet begrijpen waarom bakkers hun oud brood zomaar weg gooiden het was nog altijd even goed en je kon er andere mee eten geven. Gelukkig besefte Chiara dat wel en ik kon niets meer wensen dan een goede vriendin zoals haar. "Bedankt! Die tarts ruiken zo goed." zei Beau met een gelukzalige zucht. Het was ook wel eens fijn dat hij de jongens eens wat zoets kon geven dan gestolen appels. "Heb je wel een beetje geslapen?" vroeg ze hem plots bezorgd en Beau keek haar met een ietswat vermoeid glimlachje aan. "Het kan altijd wel beter, maar je hoeft je echt geen zorgen te maken Chiara." zei hij om haar gerust te stellen "Hoe gaat het nog met jou?" vroeg Beau haar vriendelijk deels om het onderwerp niet over hem of de wezen te laten gaan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Elle Mera Alda. ‘Elle ben je er nog?’ hoorde ik ineens aan mijn oor, waardoor ik het shirt dat ik in mijn handen had neerlegde. ‘Natuurlijk. Je bent een held, Josh.’ Een glimlach speelde rondom mijn lippen. Hij zou waarschijnlijk nooit beseffen hoe goed hij me hiermee geholpen had. ‘Prince wilt komen mits je hem de juiste gegevens sms't.’ Ik knikte, waarna ik me besefte dat hij het niet zou zien. ‘Oh perfect, je hebt geen idee hoe goed je me geholpen hebt.’       Ik pakte het shirt weer op en ging verder met wat ik aan het doen was. Er was nog genoeg werk dat moest gebeuren. ‘Trouwens heb je nog wat hulp nodig? En krijg ik nog iets voor mijn hulp?’ ik lachte even om zijn laatste vraag, waarna deze plaats nam voor een grijns. ‘Heb je niets te doen dan, op deze zaterdagochtend? En jij? Jij moet maar genoegen nemen met mijn aanwezigheid – dat ik überhaupt tegen je praat.’ Opnieuw lachte ik.       Toen ik het belletje hoorde rinkelen keek ik op. Eigenlijk wilde ik net al zeggen dat ik op moest hangen omdat er een klant was, lachend drukte ik de telefoon dan ook uit. ‘Je hebt dus niets te doen op deze zaterdagochtend. Wat een vreselijk saai leven heb jij zeg.’ Ik begon te grijnzen, en legde opnieuw het shirt weer weg. ‘Het is nog geen vier uur hoor.’ Zacht beet ik op mijn lip, terwijl ik geamuseerd naar hem keek. Ik zette mijn hand in mijn zij en hield mijn hoofd een beetje scheef, afwachtend op een antwoord of een bekentenis.       ‘Ik kan mijn dankbaarheid trouwens echt niet uitspreken. Dankjewel dat je Prince geregeld hebt, als ik het hem gevraagd had zou hij het waarschijnlijk niet gedaan hebben,’ begon ik, ‘en ik moet Taylor nog even informeren zo.’ Eigenlijk twijfelde ik er niet echt aan dat Taylor niet zou komen, hij was iemand geweest die rende voor zijn vrienden. Het was een waar schatje, wat het jammer maakte dat hij voor het andere team speelde. Het nam niets weg van het feit dat ik hem toch echt als een van mijn weinige vrienden beschouwde.

Prince Perrault. ’Nee geen probleem, Elle zal je dan sms'en. Zie je later,’ hoorde ik Joshua nog zeggen, waarna ik er toch echt vandoor ging. In een snel tempo was ik naar de garage gelopen, waar ik een korte preek had gehad, aangezien ik dingen te doen had. Al snel werd ik bij de oudste auto van hen allen neergezet en moest ik daar de klus maar klaren. Het was niet zozeer dat ik er problemen mee had om een auto op te knappen, want dat was best interessant – het was eerder hoe de rangorde hier was. Zodra je een kleine fout had begaan kreeg je het oudje, en dat was er een die niet te redden was. Bovendien had ik ook nog “klantendienst”, zoals we dat noemde. Als er iemand binnen zou komen zou ik de betreffende persoon ook nog eens moeten helpen. Het zat me niet mee.       Ik opende de motorkap en begon gelijk met sleutelen en het loshalen van onderdelen. Ik wist ongeveer wat mijn collega’s al gedaan hadden, dus daar hoefde ik niet meer aan te beginnen. Mijn methode bij dezen was om alles helemaal uit elkaar te halen, en dan uit te zoeken of er iets miste, of dat hij nog wel in elkaar kon komen, aangezien alles haast vastgeroest was. Enkele bouten kon ik er enkel uitkrijgen door er enkele keren tegenaan te slaan zodat deze brak. Ja, deze auto was verdoemd.       Het flesje water dat ik altijd in de koelkast had staan pakte ik, waarna ik er enkele grote slokken van nam. Vervolgens vervolgde ik mijn avontuur met de verdoemde wagen. Het zou me lukken, en al was het niet vandaag, dan morgen wel. Als ik eenmaal aan een klus begon zou deze eindigen ook.       Er klonken wat hakken in de garage waardoor ik me omdraaide. Een charmante jongedame was tevoorschijn gekomen en keek wat onzeker rond. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ met kleine passen liep ik haar kant op. ‘Vandaag kon ik mijn auto ophalen.’ Ze keek even rond, waarna ze naar één van de auto’s achter wees. Ik wees haar verder door naar mijn baas, waarna ik verder was gegaan.

[ bericht aangepast op 2 mei 2015 - 10:38 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Joshua Aiden James Mise

‘Natuurlijk. Je bent een held, Josh.’Had Elle nog gezegd en daarna vroeg hij of ze nog hulp nodig had. ‘Heb je niets te doen dan, op deze zaterdagochtend? En jij? Jij moet maar genoegen nemen met mijn aanwezigheid – dat ik überhaupt tegen je praat.’ Josh moest lachen om haar woorden. "Nou nou ik had wel wat beters verwacht." Nu Josh in de winkel stond duurde het niet lang of Elle in zijn zicht kwam en nu stak hij ook zijn mobieltje weg. ‘Je hebt dus niets te doen op deze zaterdagochtend. Wat een vreselijk saai leven heb jij zeg.’ de grijns om haar lippen deed hem quasi zielig kijken en hij trok een pruillipje. "Weet ik, weet jij niet iets om mijn leven spannender te maken?" vroeg hij haar uitdagend en begon dan ook te grijnzen. Joshua wist wel dat hij dringend een echte job moest vinden en dat het werk bij zijn oom niet echt wat voor hem was.‘Het is nog geen vier uur hoor.’ Elle keek hem geamuseerd aan en beet daarbij zachtjes op haar lip.Ze hield haar hand in haar zij en kantelde haar hoofd wat "Laten we zeggen dat ik graag wat vroeger ben." Joshua glimlachte en liep daarna rustig naar haar toe tot hij voor haar stond. ‘Ik kan mijn dankbaarheid trouwens echt niet uitspreken. Dankjewel dat je Prince geregeld hebt, als ik het hem gevraagd had zou hij het waarschijnlijk niet gedaan hebben,’ begon ze, waardoor Josh haar geamuseerd aankeek ‘en ik moet Taylor nog even informeren zo.’ vervolgde ze." Die zal je heus wel helpen" zei hij en streek een verdwaalde lok uit haar gezicht. "Dus, ik ben nu wel benieuwd naar de kleren die ik straks aan moet en daarbij ben ik wel toe aan wat nieuwe kleren." De speelse grijns was om zijn lippen gekruld en hij keek haar afwachtend aan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH