|
Elle Mera Alda.
‘Nou nou,’ begon Joshua, ‘dat is niet aardig om te zeggen, wees blij dat ik tenminste kom.’ Die woorden, samen met zijn speelse jongensachtige blik lieten me breed grijnzen. ‘Waarom moet ik blij zijn dat jij komt.’ Het was niet echt een vraag geweest, eerder een kattige opmerking. Waarom? Omdat Josh te dichtbij kwam. Ik probeerde het echter zo goed mogelijk te maskeren. Mijn hakken klikten op de vloer terwijl ik naar het kantoor liep.
Joshua had net als ik de stropdassen gepakt en ze bij de pakken gehouden om te kijken welke het beste leken te passen, maar hij leek het nog sneller op te geven dan ik al had gedaan. ‘De navy is inderdaad erg mooi, ik hoop dat ik er straks onweerstaanbaar mee ben, dan krijg je zeker je winkel.’ Josh had gelachen, net als ik. ‘Uiteraard, het draait allemaal om hoe jullie die pakken brengen. Dat het kwaliteit is voel je wel, en dat voor die prijs, ik moet het wel doen.’
Het was overduidelijk aan zijn lichaamstaal te merken dat de bowtie opmerking een hele andere kant op zou gaan. ‘Je zou er nog goed mee staan hoor met zo'n strik, maar dan wel zonder kleren... of strik...’ Het was maar goed dat hij na zijn grijns het bureau eens goed ging bestuderen, aangezien ik mezelf echt even moest compenseren. Mijn lichaam had op een manier gereageerd op Joshua die ik gewoonlijk had kunnen accepteren, maar ditmaal niet. Ik besloot daarom maar niet op hem te reageren.
‘Ga je trouwens al met iemand naar dat bal vanavond?’ zijn nieuwsgierige poelen boorden in de mijne. Nonchalant haalde ik mijn schouders op. ‘Ik weet niet eens of ik ga eigenlijk. Misschien heb ik het vanavond wel veel te druk met papierwerk en dergelijke.’ En dan had je nog het feit dat ik niets om zulke feesten gaf, feesten in de stad waren niet mijn ding, het waren eerder thuisfeesten waar ik meer interesse in had — vreemd genoeg.
|
Prince Perrault.
Twee handen vonden hun weg langs mijn middel, waardoor ik een klein momentje verstarde. ‘Hey schat.’ Ik ontspande zichtbaar, waarna ik even omkeek. ‘Schoonheid,’ een glimlach speelde rondom mijn lippen, ‘wat brengt jou hier?’
In de verte stond een collega van me grappen te maken en dergelijke, waardoor ik kort met mijn ogen rolde, en me omdraaide — zodat ik met mijn hoofd richting Cordelia stond. ‘Sorry, je lag vanmorgen zo schattig te slapen.’ Ik knipoogde kort, waarna ik mijn handen afveegde aan mijn werkbroek.
Even twijfelde ik of ik wilde praten over het feit dat ik vanavond voor Elle model zou staan, of weet ik veel wat nou precies de bedoeling was, maar toen besefte ik me dat Cordelia er helemaal niets vanaf wist. Ik kon haar toch wel vertellen over het feit dat ik dat ging doen — enige (haat)gevoelens tegenover Elle waren niet echt relevant in dat verhaal. ‘Had je al van het feest gehoord? Ik hoorde het vanmorgen pas.’ Ik grijnsde licht. ‘Ik neem aan dat we samen gaan?’
Nee, ik wilde er overduidelijk nog niet over praten, al moest ik wel laten weten waarom ik later zou zijn, of waarom mijn humeur anders zou zijn. ‘Ik moet daarvoor nog wel even voor Elle wat doen, Josh vroeg het me.’ Ik haalde mijn schouders nonchalant op, alsof het niets was — en misschien was het dat ook niet langer. Ik kon Elle niet voor altijd blijven haten, het was immers gebeurd, en ik had er zelf aan meegedaan.
|
