• Ghost City; een heel symbolische naam voor het verlaten dorp in Canada. Er zijn slechts een paar inwoners, die zeker de normaalste niet zijn. Het dorp is volledig afgesloten van de buitenwereld, al hebben ze wel de middelen om te communiceren met de buitenwereld via internet, telefoon, etc.
          De bewoners van het dorp hebben allemaal een stoornis, of zijn er heen gestuurd omdat ze niet mee konden in de normale maatschappij. Er gebeuren echter vreemde dingen in het dorp, waardoor de oorspronkelijke bewoners van het dorp vertrokken zijn. Nu zit het dorp vol met probleemjongeren, getraumatiseerde militairen en ga zo maar door. Het dorp telt niet een echte wet, maar de eerste bewoner bedacht bepaalde regels.

    Regel 3 - Stelen, moorden en andere misdaden worden niet getolereerd, en er wordt een passende (meestal lichamelijke) straf bij bedacht, waarvan de doodstraf de hoogste straf is.
    Regel 2 - Mocht iemand middelen tekort hebben en de maandelijkse vracht is nog niet langs geweest, wordt er gedeeld.
    Regel 1 - Je beantwoord altijd een berichtje en je neemt altijd de telefoon op als je gebeld wordt.


    De eerste regel is van groot belang, want als je gebeld wordt krijg je een opdracht die je moet uitvoeren. Mocht je deze opdracht missen, krijg je geen middelen en geld de tweede regel niet voor het betreffende persoon.
          Al jaren is het onbekend wie de beller is, slechts weinig mensen hebben de beller in het echt gezien - en ze zijn nooit meer teruggevonden. Het is nog maar de vraag of je je buurman, vriendin, leraar of zelfs maar je ouders kan vertrouwen, want misschien zijn zij de beller. En dat kan de nodige problemen opleveren. Weggaan uit het dorp is geen optie, want de meeste mensen die hebben geen thuis meer in de normale beschaving, en bovendien zal de Beller ervoor zorgen dat je je huis nooit zal bereiken.

    Invullijstje:
    Naam:
    Leeftijd: Minimaal achttien jaar, maximaal 99 jaar.
    Nationaliteit:
    Reden verblijf in het dorp:
    Rol in het dorp:Wat doet je personage in het dorp? Gaat hij/zij nog naar school?
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Geschiedenis:
    Relaties:
    Extra:



    RollenStop op personages, tenzij er van beide geslachten nog iemand bij wilt komen.:
    Meisjes:
    - Amalia Annabelle Aikna // Meje 1.1
    - Eleanore Isabella Montague // EgoTerreo 1.2
    - Gereserveerd // Johanna Sophie McLean // Aranyhid 1.2
    - Nienke Athanasiadis // Lypophrenia 1.2
    - Gereserveerd // Elena Lee // Dotan

    Jongens:
    - Bryce Erich Byrnes // Lensherr 1.2
    - Gereserveerd // Crucifix
    - Dylan Hewitt // Hecuba 1.4
    - Gereserveerd // Sadist


    Het Begin.
    Het begint met een normale dag. De mensen ontwaken en de vrachtwagen met middelen komt weer langs met nieuwe mensen dit keer.
    Faceclaims:
    - Sasha Pieterse // Meje
    - Troian Bellisario // Lypophrenia
    - Torrey DeVitto // Aranyhid
    - Daveigh Chase // EgoTerreo
    - Jamie Dornan // Sadist
    - Colin Donnell // Lensherr


    Topics:


    Het dorp:
    Ghost City is gelegen tussen de bomen, in een vallei. Een paar kilometer verderop liggen de muren van het dorp. Dikke muren, van ijzer en steen. Alleen mensen met een pasje mogen binnen komen. De huizen zijn niet heel erg groot, en elk geverfd in een kleur naar keus.
    Er is geen apart schoolgebouw omdat er niet veel mensen wonen op de negen inwoners na, de jongeren hebben school in een garage, en gym is in de kleine sportschool. De docenten zullen de oudere inwoners van Ghost City zijn. Er is een marktplein waar de weinige winkeltjes zitten, en in het midden staat er een grote oude boom, die door de jongeren ook wel The Tree wordt genoemd. Verder is er ook een opslagplaats voor alle middelen die eens in de maand worden gebracht.


    De Middelen:
    Eens in de maand komt een grote witte vrachtwagen het dorp binnen gereden. Deze zit vol met tijdschriften, eten en drinken, en dingen die winkels nodig hebben. De vracht wordt opgeslagen in de opslagplaats, een soort schuur waar een sterk slot op zit. Alleen de leveranciers hebben een sleutel.


    De beller:
    1. De beller mag relaties verpesten door middel van een opdracht.
    2. De beller mag mensen iets laten stelen, zolang de straf niet heel erg is. Kruimeldiefstal mag bijvoorbeeld wel.
    3. De beller mag zichzelf niet bekent maken, en mensen die uitvinden wie de beller is, moeten het aan mij (de TS) sturen via een PB.
    4. De beller mag de drie regels overtreden, zolang dit maar met maten gaat en het niet opvalt.


    Regels:
    ¤ Minimaal 150 woorden per post.
    ¤ Maximaal één personage per persoon.
    ¤ Reserveer pas een rol als je zeker weet dat je kan, ik wil dit niet laten doodlopen.
    ¤ Ik zal met een randomizer de Beller kiezen, vermeld het bij je rol als je niet wilt dat je de Beller wordt.
    ¤ De Beller stuurt de opdracht in een PB naar mij, met het personage dat de opdracht moet uitvoeren erbij.
    ¤ Geen Mary Stu's of Mary Sue's
    ¤ En dan de belangrijkste regel: Have fun! (:

    [ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 22:18 ]


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    Tell them it's good, tell them okay, don't do a goddamn thing they say.
    Dylan Hewitt
    Het meisje giechelt weerzenuwachtig in antwoord op mijn opmerking. Bryce lijkt het niet echt tof te vinden, maar het is maar een grapje. Ik probeer er ook maar het beste van te maken, en zo'n chagrijn is niet per se waar je op zit te wachten op zo'n moment. "Reisgenoot?" vraagt ze verbaasd, en ik knik even. " Ik kom ook net aan, ik zat in deze vrachtwagen... Ik zag je binnenkomen, maar ik wist niet zo goed of ik iets moest zeggen of niet." Ik kijk haar aan met een half, verontschuldigend glimlachje, "Wees maar niet bang, ik heb niet de hele reis naar je zitten staren vanuit een hoekje, ik wilde je gewoon niet lastigvallen." Bryce verstopt zijn arm niet meer achter zijn rug terwijl ik zijn hand schud en hij nogmaals zijn naam noemt, en het meisje stelt zich voor als Leo. "Ik was van plan te gaan hardlopen, maar aangezien jullie hier nu zijn zal ik jullie moeten helpen. Als jullie mij even naar mijn huis zouden kunnen volgen, dan kan ik me omkleden. Okay?" Het lijkt niet alsof Bryce er heel veel zin in heeft, maar Leo knikt al. Voor ik antwoord kan geven komt er een meisje aan lopen, wat kort naar ons glimlacht. Ik glimlach terug en zie dat ze iets aan Bryce vraagt. " Als je, ehm, liever gaat sporten, snap ik dat wel... we zullen het wel vinden... denk ik." Ik bijt op mijn lip en kijk naar Leo.Ik weet niet zo goed wat ik moet doen maar ik voel me niet helemaal op mijn gemak, en weet niet zo goed wat zij zal willen.


    Spinning around, I'm weightless.


    BRYCE ERICH BYRNES
    ________________________________________
    "Listen, smile, agree. And then do whatever the fuck you were going to do anyway." - Robert Downey Jr.
    ________________________________________

    Leo knikt, en voor de jongen zijn mond open kan trekken hoor ik iemand me iets toefluisteren over korfbaltechnieken. Ik kijk opzij en zie dat het Nienke is. "Later. We moeten eerst de nieuwen rondleiden." zeg ik terug, terwijl ik haar een korte en voorzichtige knuffel geef.
          " Als je, ehm, liever gaat sporten, snap ik dat wel... we zullen het wel vinden... denk ik." zegt Dylan, maar ik wuif het weg. "Nee, het is een soort traditie dat één van de mensen die het langst hier wonen de rest rondleid. Bovendien kan ik vanavond ook twee rondjes maken in plaats van één 's ochtends, en één 's avonds." leg ik uit. Het nieuwe duo ziet er nogal nerveus uit, en ik zie duidelijk dat ze zich niet op hun gemak voelen.
          Ik schraap mijn keel kort, en zeg op een iets vriendelijkere toon: "Zullen we? Er valt genoeg te zien." Ik wend me kort tot Nienke. "En, ga jij ook mee Nien?" vraag ik, mijn bijnaam voor haar gebruikend.


    "At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

    • Elena Lee •


    • "Sometimes, home is not a place." •


          Snel slinger ik mijn tas over mijn rug, vandaag is het vrijdag. De laatste dag van de week, wat betekent dat er weer een lading met middelen langskomt, maar ook de laatste dag college. Een moment aarzel ik of ik wel naar de les zou gaan of niet, in principe kan ik het leerboek eens doorlezen. Besluitloos met mijn hand nog op de deurklink, weeg ik mijn plan af. Mijn gitaar staat uitdagend te kijken vanop zijn statief, ik moet kiezen. Met een zucht open ik de deur, ik zal eerst even langs de vrachtwagen gaan kijken en dan weer over huis komen. Desnoods kan ik nog even gaan joggen of langs de bib gaan.
          De frisse voorjaarswind blaast mijn stijle lokken uit mijn gezicht. Het huisje staat langs de rand van de stad, dicht tegen een muur. Met gracieuze passen wandel ik richting de aflosplaats van de vrachtwagen. Plotseling houd ik halt, vanop de hoek ziet ik Bryce en Nienke staan, samen met twee nieuwkomers. Het meisje geeft een zenuwachtige indruk, lichtelijk geïntimideerd door Bryce zijn nonchalante houding. De jongen, de jongen staat er ook wat ongemakkelijk bij. Wanneer ik rechtsomkeer wil maken, desondanks ik graag even in het gezelschap wil zijn van Nienke, komt de groep in beweging. Zo snel en elegant als ik kan, muis ik er ongezien tussenuit. Vandaag wordt weer een dag vol observatie. Nieuwe mensen, nieuwe kennis. Nieuw gedrag.

    [ bericht aangepast op 27 maart 2015 - 22:57 ]


    i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

    Eleanore "Leo" Isabella Montague
    » You don't need a reason to help someone «


    'Ik kom ook net aan, ik zat in deze vrachtwagen... Ik zag je binnenkomen, maar ik wist niet zo goed of ik iets moest zeggen of niet,' legt Dylan aan me uit. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik hem over het hoofd heb kunnen zien, al was het natuurlijk wel erg donker daarbinnen. 'Wees maar niet bang, ik heb niet de hele reis naar je zitten staren vanuit een hoekje, ik wilde je gewoon niet lastigvallen.' Ik knik weer als reactie. Wanneer een ander meisje erbij komt staan wordt het me toch wel even wat teveel. Ze fluistert iets tegen Bryce, wat ik dus niet kan verstaan. Zal het soms over mij gaan? Ik zet onwillekeurig een stapje achteruit en went mijn blik even af, richting de grond waardoor mijn bruine haar als een gordijn rond mijn gezicht valt. 'Later. We moeten eerst de nieuwen rondleiden,' zegt Bryce dan. 'Als je, ehm, liever gaat sporten, snap ik dat wel... we zullen het wel vinden... denk ik.' Hoor ik Dylan zeggen. 'Nee, het is een soort traditie dat één van de mensen die het langst hier wonen de rest rondleid. Bovendien kan ik vanavond ook twee rondjes maken in plaats van één 's ochtends, en één 's avonds,' legt Bryce dan uit. 'Zullen we? Er valt genoeg te zien. En, ga jij ook mee Nien?' Ik zie er nogal tegenop om met drie onbekenden door het dorp heen te lopen. Op zich vind ik het wel fijn om onder de mensen te zijn, maar het feit dat ik ze niet ken en niet weet wat ze van me denken werkt me behoorlijk op mijn zenuwen. 'Als je me zou willen laten zien waar iedereen verblijft, dan hoef je me niet verder rond te leiden hoor,' opper ik voorzichtig.

    [ bericht aangepast op 27 maart 2015 - 23:26 ]


    "A good book is always good, no matter how many times you've read it."

    Nienke Athanasiadis
    If you don't understand my silence, then you don't deserve my words



    'Als je, ehm, liever gaat sporten, snap ik dat wel... we zullen het wel vinden... denk ik', zegt de jongen die ik nog niet ken. Bryce wuift het echter weg, wat ik wel snap, maar wat ik ook wel jammer vind, omdat ik wel zin had in sporten. 'Nee, het is een soort traditie dat één van de mensen die het langst hier wonen de rest rondleid. Bovendien kan ik vanavond ook twee rondjes maken in plaats van één 's ochtends, en één 's avonds', legt Bryce vervolgens uit. Hij vraagt of ze zullen gaan en wendt zich dan tot mij om te vragen of ik ook mee ga. Ik twijfel even, aangezien ik de helft van de mensen niet ken. Ik kijk even om me heen en zie nog net Elena snel weg lopen. Ik wend mijn blik weer naar Bryce en schud even met mijn hoofd. Het andere meisje had ondertussen nog iets gezegd over geen verdere rondleiding, maar ik besloot ze verder niet lastig te vallen en glimlachte nog even naar Bryce en de twee onbekenden als afscheid. Toen liep ik op een voor mij normaal tempo achter Elena aan. Toen ik haar zo dicht genaderd was dat ik goed verstaanbaar was wanneer ik niet al te hard praatte begroette ik haar. 'Hai Elena', glimlachte ik. Daarna zweeg ik weer en keek haar kalm aan.


    be gay do crimes

    Dylan Hewitt.


    "But maybe I'm just a little lost."
    "Nee, het is een soort traditie dat één van de mensen die het langst hier wonen de rest rondleid. Bovendien kan ik vanavond ook twee rondjes maken in plaats van één 's ochtends, en één 's avonds." Wuift Bryce mijn aarzelende voorstel weg. Ik knik dan maar; hij zal er geen zin in heben, maar ik geloof niet dat hij het niet gaat doen. Hij schraapt zijn keel, en gaat iets vriendelijker verder, wat me iets meer op mijn gemak brengt, misschien had hij gewoon een rotdag. "Zullen we? Er valt genoeg te zien." Dan kijkt hij naar het meisje. "En, ga jij ook mee Nien?" Nien. De naam van het stille meisje zal dus Nina, of Nienke, of iets in die richting zijn. Leo lijkt nog steeds erg zenuwachtig, en ik wil iets doen om haar te helpen, maar ik ken haar pas net dus haar hand of arm vastpakken zal op het moment niet helpen, al bedoel ik het goed, dus besluit ik om niets te doen. "Als je me zou willen laten zien waar iedereen verblijft, dan hoef je me niet verder rond te leiden hoor." Zegt ze dan voorzichtig, wat ik aan de ene kant wel begrijp, maar ik vind het ook een soort van jammer. Op de vraag of ze ook mee gaat schudt het meisje, 'Nien', haar hoofd. Ze glimlacht nog even kort naar ons en verdwijnt dan in een andere richting. Ik haal even diep adem, en kijk dan naar Bryce. "Let's go dan." Zeg ik, met een klein glimlachje om mijn lippen. Misschien is er nog wel een plek voor mij, iets waar ik wat mee kan, een thuis.

    [ bericht aangepast op 28 maart 2015 - 22:59 ]


    Spinning around, I'm weightless.

    • Elena Lee •


    • "Sometimes, home is not a place." •


          Ik maak snel een blokje om, zodat ik het groepje weer kan volgen. Zachte, bekende voetstappen naderen. Nienke. Haar warme ademhaling schokt nog een beetje na van het afstandje dat ze liep tot bij mij.
          'Hai, Elena,' zegt ze met een rustige glimlach. Onderzoekend kijk ik haar aan. In haar blik is een soort van teleurstelling te zien. Ik besluit er niet op door te vragen, dat is nu eenmaal iets wat we hebben leren accepteren van elkaar. Mijn gevoel zegt dat het iets met de nieuwelingen heeft te maken, Nienke heeft nog last met Bryce.
          'De nieuwelingen zijn onzelfzeker. De jongen ziet er depressief uit en het meisje te aanhankelijk. Niemand voor mij.' Ik zeg het zo luchtig mogelijk. Momenteel heb ik echt geen zin in nieuwelingen en nieuwe contacten, en zeker niet een depressieveling die je er weer bovenop moet krikken of iemand dat constant bij jou wil zijn en je vertrouwen wil schenken. Ik blijf in Nienke's ogen kijken, onderzoekend of ze het met me eens is of niet.


    i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

    Nienke Athanasiadis
    If you don't understand my silence, then you don't deserve my words



    'De nieuwelingen zijn onzelfzeker. De jongen ziet er depressief uit en het meisje te aanhankelijk. Niemand voor mij', zegt Elena luchtig. Vervolgens kijkt ze me onderzoekend aan en ik knik even. Dan schalt het geluid van mijn mobiel uit mijn broekzak, waar ik het apparaat vanmorgen vluchtig in gepropt had. Verontschuldigend kijk ik Elena even aan en dan pak ik mijn mobiel. Het geluid dat geproduceerd wordt is het geluid dat ik te horen krijg bij berichten van de Beller en als ik niet kijk heb ik een probleem. Ik ontgrendel het scherm om vervolgens te zien dat ik een berichtje gekregen heb. Enigzins nieuwsgierig open ik het berchtje en ik begin de tekst te lezen. Nienke. Stilstaan. Een minuut lang. Niets zeggen, niets doen, niet bewegen. Knipperen mag wel. — De Beller. Nadat de tekst goed tot me door is gedrongen verstijf ik. Mijn mond wordt droog en ik probeer te slikken, tot ik me bedenk dat dat waarschijnlijk ook niet mag. Ik probeer mijn adem in te houden en in mijn hoofd de tijd af te tellen. Ik probeer bij bewustzijn te blijven, maar na wat volgens mij ongeveer een halve minuut is lukt het me niet meer en moet ik echt ademhalen. Ik adem diep in en ga dan door met voor standbeeld spelen.


    be gay do crimes

    Eleanore "Leo" Isabella Montague
    » You don't need a reason to help someone «


    Het meisje dat er zojuist bij is komen staan glimlacht even naar ons en loopt vervolgens weer weg. Stiekem ben ik daar wel een beetje blij om, al vind ik niet dat ik om zoiets blij mag zijn. Dat is niet bepaald aardig en ik ken het meisje niet eens, dus mag ik er eigenlijk ook niet over oordelen. Wanneer ze wegloopt zie ik pas een ander meisje staan. Ik heb geen tijd om haar eens goed te bekijken, omdat ze uit het zicht verdwijnt, evenals het andere meisje dat op haar afloopt. 'Let's go dan,' zegt Dylan vervolgens waardoor ik weer zijn kant op kijk. Omdat mijn haar voor mijn gezicht is gevallen schuif ik een pluk achter mijn oor, gezien ik hem anders niet goed kan zien. Ik vraag me af wat hij van de hele situatie vindt en ergens voel ik me er ook wel schuldig over dat ik hem nu in de steek laat, al weet ik niet of hij dat erg vindt. Voor hetzelfde geldt is hij er juist wel blij mee. Een zucht verlaat mijn mond. Ik weet niet wat ik van de hele situatie moet vinden.


    "A good book is always good, no matter how many times you've read it."

    • Elena Lee •


    • "Sometimes, home is not a place." •


          Nienke knikt even instemmend, er speelt iets. Volgens mij had ze net een kleine woordenwissel gehad met Bryce. Lang tijd om na te denken heb ik niet, mijn gedachtegang wordt verstoord door de tune van Nienkes gsm. Verontschuldigend kijkt ze mij aan en ontgrendelt haar gsm. Haar ogen razen over de tekst en meteen verstijfd ze. Geschrokken kijk ik toe, haar ademhaling is duidelijk geconcentreerd. Voorzichtig neem ik haar mobiel uit haar verstijfde hand. Nienke. Stilstaan. Een minuut lang. Niets zeggen, niets doen, niet bewegen. Knipperen mag wel. — De Beller Meteen na het lezen begin ik rond te kijken, De Beller moet hier dan wel ergens staan te kijken. Ik spits mijn oren, maar ik hoor enkel het zachte geritsel van de bladeren en het gehuil van de kille wind. Mijn ogen speuren alles af, geen enkel plekje ontkomt mijn alziend oog, maar tevergeefs. Ik zie niets.
          'Je mag weer bewegen, er zijn nu al zeker twee minuten verstreken,' zeg ik zuinig, maar ook opgelucht.


    i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys