[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 maart 2015 - 21:32 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

[ bericht aangepast op 11 maart 2015 - 0:11 ]

I just caught the wave in your eyes

Sirius Orion Black
"Padfoot"
Gryffindor || Beater || Happy but depressed

Ik moet glimlachen om het gesprek met Remus dat zich plaats vind op Twitter. Hij heeft beloofd om met met mee te gaan naar McGonagall na school en daar ben ik enorm blij mee. Hoewel ik liever niet laat zien dat ik zijn steun nodig heb, denk ik dat ik zijn steun wel kan gebruiken vanmiddag.
'Goedemorgen,' hoor ik achter me. Ik kijk op naar Mary.
'Goedemorgen,' glimlach ik zwakjes terug. Ik neem nog een slok van mijn drankje. De tekst die op de beker staat zit me enorm dwars en het liefst zou ik er gelijk wat aan doen, want niemand, ik herhaal niemand is een betere pranker dan de Marauders.
'Hoe gaat het met je hoofdpijn?' vraagt Mary aan me. Ik haal mijn schouders op.
'Het gaat wel, ik heb pijnstillers gekregen,' antwoord ik, 'dus dat helpt, maar ja... ik heb nog steeds wel een kater.' Ik grijns naar haar en neem een hap van het broodje dat op mijn bord ligt.
'Hey,' hoor ik dan naast me. Gwen komt naast me zitten en mijn mondhoeken krullen omhoog.
'Goedemorgen, schoonheid,' zeg ik met een knipoog. Ik sla mijn arm om haar schouders heen.
'Wil je me nog steeds stil hebben?' vraagt ze. Ik lach zachtjes.
'Natuurlijk, Kit Kat,' zeg ik. Ik draai me naar haar toe en trek haar naar me toe tot onze lippen elkaar raken. Voordat ik haar verder tegen me aan kan trekken, worden we onderbroken door Peter die hi zegt. Ik kijk lichtelijk verstoord op.
'Hee, Pete,' zeg ik waarna ik Gwen nog een kus op haar wang geef en mijn vingers met de hare verstrengel nadat ik haar een knipoog geschonken heb. Ik moet lachen om wat Remus tegen me zegt op Twitter: "I better get out of bed " Ergens zit dat me niet lekker sinds Remus altijd het makkelijkste uit bed komt en nooit, maar dan ook nooit te laat is. "You are not out of bed yet? Bad Moony haha" stuur ik he terug. "I don't want too You'll have to drag me out". Ik rol met mijn ogen en stop mijn mobiel in mijn broekzak. Als hij wil dat ik hem eruit kom halen, dan ga ik dat ook doen. Ik prop het stuk brood in mijn mond en neem nog een slok van mijn pumkin juice.
'Sorry, kan niet praten. Ik heb water nodig. Ik moet de Marauderesses vinden!' hoor ik plotseling achter me. Voordat ik een woord kan zeggen tegen James, is hij al weer weg en hij had me nog wel een knuffel beloofd!
'En ik ga Moony eventjes uit zijn bed sleuren,' zeg ik tegen niemand in het speciaal. Ik druk nog een kus op Gwen' lippen en kom dan overeind. Met mijn mobiel in mijn handen loop ik richting de Gryffindor Common Room. Ik besef me nu pas dat ik daar dit jaar nog helemaal niet geweest ben, dat wordt dan maar eens tijd. "I'm sleep deprived. I won't come out of bed." Ik zucht zachtjes. James heeft me gewaarschuwd dat ik misschien beter niet naar Remus kan gaan omdat hij zich waarschijnlijk nog steeds rot voelt over wat er in de trein allemaal is gebeurd en hij heeft amper geslapen vannacht, maar ik wil dat hij er vandaag is. "You will, I will drag you down to the Great Hall." stuur ik terug. Als hij me laat weten dat hij van plan is om klassen te skippen neemt mijn bezorgdheid toe. Ik begin wat sneller te lopen en zeg het wachtwoord tegen de Fat Lady waarna het schilderij open vliegt. Met een drafje loop ik de trap op richting de jongens slaapzalen. Ik weet niet wat ik er aan ga treffen, maar ik hoop echt met heel mijn hard dat ik geen huilende Moony aan tref of zo, dat zou mijn hart breken en ik weet niet of ik dat er nog bij kan hebben na gisteren.
Mijn bed is nog helemaal netjes, iets wat een wonder is, aangezien het normaal een enorme rotzooi is op en rondom mijn bed. Naast mijn bed staat dat van Remus. Op de plaats waar hij zou moeten liggen zie ik alleen maar een hoopje lakens. Ik zucht zachtjes en trek de gordijnen open om wat licht binnen te laten. Vervolgens gooi ik de dekens van Remus af en tref hem daar aan terwijl hij opgekruld ligt tot een bolletje. Ik plof naast hem neer waardoor mijn neus bijna de zijne raakt en kijk hem aan.
'Wakker worden, slaapkop,' grijns ik.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Going to drink her own potion

Ik merkte dat mijn woorden maar weinig effect hadden op Dorian. Damn, Gwen had zijn hart echt flink aan diggelen geslagen. Arme jongen. En dan had ze nu ook echt iets met Sirius Black. Niet dat ik op het moment iets tegen Black had. Hij kon zelfs best aardig zijn en was op zich een goede jongen, maar toch. Het was zo apart. Het was veel logischer geweest als Gwen en Dorian iets hadden gekregen in mijn ogen. Waarschijnlijk kwam dat gewoon doordat Gwen Black in ons gesprek geen enkele keer had genoemd, maar misschien wilde ze gewoon verzwijgen wat ze echt voelde? Net zoals ik dat nu ook deed tegenover iedereen, maar dat had zou zijn redenen. Ik had geen zin in ruzie met Dorian, bovendien had hij iemand nodig op het moment. Dat wilde ik dan niet verpesten door te zeggen: Oh btw, ik heb niet naar je geluisterd en ga toch lekker op date met Potter, want ik vind hem leuk en wordt er depressief van als hij depressief is en dat gebeurd wanneer ik niet met hem uit ga. Bovendien vind ik het zelf ook niet leuk als ik niet met hem uitga. Wacht, had ik zojuist toegegeven in mijn hoofd dat ik Potter leuk vond? Ach, wat boeide het ook. Het zou wel. Het was allemaal al verwarrend genoeg zonder dat ik er echt over nadacht. Liet staan als ik dat wel probeerde te doen.
'Jawel,' hoorde ik Dorian zeggen, maar erg overtuigend vond ik het niet klinken. 'Ga maar hoor, je hoeft niet perse te blijven en bedankt dat je er bent voor me.' Ik knuffelde hem weer even stevig, wetend dat ik verder niet echt iets voor hem zou kunnen doen. Hij leek nog niet in staat om zich er overheen te zetten door middel van afleiding of ijs of wat dan ook. Ik kon moeilijk boos zijn op Gwen voor het feit dat ze Sirius Black leuk vond en hij haar, maar het was wel een zwaar deprimerende situatie. Ik besloot een deel van het eten wel buiten te laten voor als ik naar binnen ging. Dan had hij tenminste iets te eten als hij wel honger had.
'Goedemorgen,' de stem van Marlene verstoort mijn gedachten. Ietwat geïrriteerd keek ik op. Ze had een foto van één van haar stomme tekeningen van vorig jaar op Twitter gezet, niet wetend dat ik mijn uiterste best deed om het te doen laten lijken dat ik niks voelde voor Potter. Natuurlijk was dat niet haar schuld, maar het werd echt schijt irritant. Al dat gedoe dat ik en Potter perfect zouden zijn samen, kwam al een tijdje mijn neus uit. Vooral vorig jaar was het onwijs vervelend, omdat de situatie met Severus al moeilijk genoeg was en eigenlijk was ik niet meer zo in de stemming om maar te doen alsof het allemaal oké was. Ik was het allemaal een beetje zat. Vandaar dat ik meteen Dorian losliet en overeind kwam.
'Morgen,' reageerde hij, terwijl ik mijn kleding afveegde. Nou in ieder geval liet ik hem nu niet alleen als ik het water ging testen. Dat was dan nog het positieve.
'Nou ik ga opzoek naar drinken dat ik wel kan drinken. Stay strong, Dorian. Je bent een hartstikke lieve leuke jongen die echt zijn true love wel gaat vinden. Onthoudt dat,' zei ik en pakte mijn spullen, liet het eten en drinken achter bij de twee en ging op weg naar het kasteel. Mijn pas verstelde zich steeds meer, totdat ik uiteindelijk rende. Geen idee waarom, maar ik had er echt behoefte aan om daar weg te komen. Bovendien begon Black irritant te worden met zijn theorieën en werd ik het "liegen voor eigen bestwil" tegen hem en Potter zat. Het werd tijd dat ik zelf mijn eigen grap eens ging uitproberen om te zien hoe goed mijn drankje nou precies was gelukt. Ergens vond ik het idee wel naar dat Black had gezegd onwijs boos te worden op Gwen als hij erachter zou komen dat wij het waren, maar dat betekende eigenlijk alleen dat we nog beter ons best moesten doen om dit plan te laten verlopen zonder dat het bekend werd wie de Marauderesses waren. Misschien moesten we maar een grap uithalen met alle meisjes die omgingen met de Marauders. Dat zou betekenen dat we een grap met onszelf uit moesten halen en misschien zou dat ons een stuk minder verdacht maken. Alsof we jaloers waren op onszelf.
Al nadenkend over wat de slimste volgende zet zou zijn, opende ik de deuren en zag daar Potter staan met een beker water in zijn handen. Hij had het zo te zien uit de Great Hall vandaan, dus zou er gegarandeerd een druppel van het drankje doorheen zitten. Ik liet echter niks merken en glimlachte slechts bij het zien van de jongeman. Ik keek even om mij heen om te constateren dat er verder niemand was en overbrugde toen de afstand om recht voor hem te gaan staan.
'Heee,' zei ik en keek naar de beker water om hem van hem over te pakken. Ietwat zenuwachtig ging mijn blik van het kleurloze water naar Potter. 'Ik haat je,' zei ik lachend voor ik het water naar binnen klokte. Nou, van mijn dorst was ik in ieder geval wel af. Ik opende mijn mond en probeerde de zin nogmaals te zeggen, maar dit mislukte -natuurlijk. 'Ik houd van je,' sprak ik en lachte zachtjes. 'Zelfs het water dat bij het ontbijt geserveerd werd is aangeraakt door de daders,' constateerde ik. 'Wel jammer, nou kan ik je niet meer beledigen.'

Happy Birthday my Potter!

Spoiler alert: you will save yourself

Don't be like the rest of them, darling

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Spoiler alert: you will save yourself

[ bericht aangepast op 12 maart 2015 - 15:12 ]

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

Bowties were never Cooler

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

[ bericht aangepast op 13 maart 2015 - 0:31 ]

I just caught the wave in your eyes

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

[ bericht aangepast op 13 maart 2015 - 13:13 ]

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Starting to hate this day

Het was lichtelijk frustrerend dat ik niet altijd meer kon zeggen wat ik wilde, maar het bleef in mijn ogen een goed idee. Misschien weerhield het mensen er niet volledig van om ruzie te maken, maar in ieder geval scholden de meeste mensen elkaar niet meer uit. Het resulteerde er zelfs in dat Potter mij vertelde dat hij wel meende wat hij zei, dat hij wel echt meende dat hij verliefd op mij was, van mij hield of wat dan ook. Dat was nogal beangstigend, maar het overtuigde mij er wel van dat het misschien niet zo erg was om hem toe te laten, om hem daadwerkelijk leuk te gaan vinden. Ik ging er immers vanuit dat dit de kans verkleinde dat hij mij pijn zou doen… hopelijk was ik dus niet gewoon weer naïef. Ik praatte verder met Potter en anderen op Twitter. Uiteindelijk werd het wel ietwat ongemakkelijk, gezien Black opeens over het onderwerp “seks” begon en ik nogal een onervaren leeghoofd ben omtrent dat onderwerp en er nogal snel ongemakkelijk van wordt. Uiteindelijk mondde het ook nog eens in een heel… uhm… intiem gesprek met Potter, waardoor het zeg maar nog ongemakkelijker werd en ik nog meer van de jongeman voor mij wist. Zenuwachtig bewoog ik even mijn gewicht van mijn ene been naar mijn andere been, wachtend tot hij het besluit zou nemen om hier weg te gaan, maar toen dat echt een uitvoerbaar plan werd, kreeg ik opeens een bericht van Black met de vraag of hij Potter mocht lenen. Natuurlijk ging ik niet tussen de twee beste vrienden instaan en kon ik wel gewoon gaan eten.
‘Sorry, ik zal er zo weer zijn,’ zei Potter waarop ik glimlachte en hem nakeek terwijl hij de trap op sprintte. Weet je wat, hij was echt best wel leuk zoals hij nu was. Ik maakte aanstalten om naar de grote zaal te gaan, wetend dat niet eten niet zo’n goed plan was en ik dus het best wel iets naar binnen kon werken, maar op dat moment begon er alweer een heel gesprek. Daniël was helemaal bezig met zijn hele zwangerschaps grap en eerst was het nog wel grappig, maar dit ging toch allemaal iets te ver voor een grap. Fronsend probeerde ik dat aan te geven, terwijl ik langzaam maar zeker begon te twijfelen of hij wel inzag dat dat hele facebook trouwen en die shit een grap was. Had ik mij dan zo vergist in de betekenis ervan? Ik bedoel, Black en Potter waren getrouwd en zwanger geweest, Marlene was ondertussen met Black getrouwd en hadden een kind waaronder mij, het sloeg allemaal nergens op. Dan en ik waren vrienden toch? Echter leek hij bloedserieus toen hij zei dat hij van mij hield, wat mij nog verwarder waren. Binnen een ochtend was er nu door twee verschillende jongens gezegd dat ze van mij hielden, iets wat werkelijk bizar was na deze zomer. Mijn hersenen konden het niet bepaald meer bevatten en het schuldgevoel bracht mijn hele nare gevoel weer terug. Ik merkte dat mijn gebrek aan slaap ook niet bepaald meewerkte en eigenlijk wilde ik gewoon in bed kruipen en niks meer doen, het gevoel wat ik wel vaker deze zomer had gehad. Ik wist dat het terugvallen waren, maar ik had nog nooit zo’n sterke behoefte om lessen over te slaan. Ik zuchtte. Waarom ook niet? Ik was bijna nooit ziek, haalde altijd hele hoge cijfers, als ik mij één keer ziek meldde kon het niet zoveel kwaad toch? Ik tweette of mensen wilden zeggen dat ik te ziek was om naar de les te komen en wilde naar de slaapzaal gaan, gezien mijn trek weer volledig weg was, maar opeens bleek iedereen bezorgd. Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar dat Gwen dan wel met mij mee zou gaan naar Pomfrey. Langzaam begon de rechterkant van mijn voorhoofd te kloppen en een beetje hopeloos keek ik om mij heen. Ik had geen idee waar Gwen nu was eigenlijk…
Opeens voelde ik een paar sterke armen om mij heen. In eerste instantie schrok ik, maar toen de geur van Potter mijn neusgaten binnendrong ontspande ik. Ik gaf mij aan hem over en legde mijn hoofd tegen zijn borst aan. Dit was echt de perfecte manier om alles wat er in mij omging te vergeten.
‘Ik weet dat het niet gaat,’ haalde zijn stem mij terug naar de realiteit, waardoor ik weer rationeel na ging denken. Wacht, hij zou Black helpen. Black had hem nodig! Waarom was hij hier? Gwen zou hierheen komen. Hij hoorde hier niet te zijn! Waarom had hij niet geluisterd? Ik probeerde ergens de kracht vandaan te halen om hem weg te duwen, maar het faalde in alle opzichten. Ik kon mij er niet eens toe aanzetten om hem zelf los te laten, liet staan dat ik hem weg kon duwen. Jezus, wat was ik toch een zwak wrak.
‘Je speelt vals, James,’ mompelde ik dus. ‘Meteen je armen om mij heen slaan zonder mij enige kans te geven je naar Black terug te sturen.’ Het klonk echter totaal niet boos of geïrriteerd. Ik duwde mij zo dicht mogelijk tegen hem aan. Het liefst zou ik nu gewoon verdwijnen, zodat niemand ook maar bij mij kon behalve James. Ik kon een gaap niet onderdrukken, waardoor ik iets terug stapte en naar hem op keek.
‘Ik ben echt heel moe, weet je. Zullen we naar Pomfrey? Volgens Black en Gwen kan zij helpen,’ zei ik. Ik deed mijn best om verder niet te denken aan hoe veel pijn ik Dan had bezorgd en belabberd en depressief ik mij eigenlijk voelde op dit soort inzinkingen. Gelukkig hielp Potter daar wel bij. Het was wonderbaarlijk hoe hij het voor elkaar kreeg dat ik weer moest lachen. Ik geloof dat hij mij in de afgelopen vierentwintig uur vaker had laten lachen dan ik in deze vakantie had gedaan. Niet dat ik van plan was hem nu al te zoenen, de grappenmaker.

Happy Birthday my Potter!