[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 maart 2015 - 21:32 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

[ bericht aangepast op 6 maart 2015 - 23:13 ]

I just caught the wave in your eyes

[ bericht aangepast op 6 maart 2015 - 23:32 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

“A queen will always turn pain into power.”

-

[ bericht aangepast op 8 maart 2015 - 14:26 ]

I just caught the wave in your eyes

[ bericht aangepast op 8 maart 2015 - 19:03 ]

Spoiler alert: you will save yourself

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Bowties were never Cooler

First Day!
Dumbledore heeft zijn speech gedaan, iedereen is naar bed gegaan en de volgende ochtend is aangebroken! De lessen zullen snel beginnen, zorg dat je op tijd bent voordat je al strafwerk hebt op je eerste dag! Post mogen nog gewoon afgerond worden van gister avond, je hoeft niet per direct naar de volgende ochtend.

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

-

(Goedemorgen lieve allemaal,
The Marauderesses hebben vannacht/vanochtend vroeg iets in het drinken gedaan dat geserveerd zal worden bij het ontbijt, al het drinken uit de keukens dus. Dit zorgt ervoor dat iedereen die dit drinkt 24h lang geen gemene, onaardige en beledigende dingen meer kan zeggen, schrijven of typen. Dit verandert automatisch in hippie flower power liefdes praat. Hoe erger de belediging, hoe zoetsappiger hetgeen dat uit je mond of handen komt. Dit geldt ook voor de leraren. Het fijne daarvan is dat straf of het aftrekken van afdelingspunten een stuk lastiger gaat worden voor hen c;
Nu kan je dus beslissen om gezellig mee te doen, of één of andere flut reden verzinnen om het ontbijt te kunnen skippen, dat is aan jou. Houdt er echter rekening mee dat je personage hiermee te maken heeft en dus geen beledigingen meer kan uitkramen of tweeten, wanneer hij/zij iets gedronken heeft. Er komt nog een officieel bericht van The Marauderesses IC in de rpg zelf, maar omdat deze er later komt dan dat iedereen zal drinken, is dit alvast vooraf een OOC melding.
Mensen die op onderzoek gaan: De huiselven zullen slechts kunnen bevestigen dat McGonagall vanochtend vroeg in de keukens is geweest -wat natuurlijk helemaal niet McGonagall was, maar dat weten alleen The Marauderesses.
Geniet van het ontbijt en alle vriendelijkheid en gezelligheid vandaag! -we hebben natuurlijk toestemming van Lisa/Wolfstar om dit te doen c;)

Happy Birthday my Potter!

Bowties were never Cooler

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Opening up to the boy next to her

‘Stop, alsjeblieft, ik krijg geen adem,’ wist ik eruit te persen, terwijl de prikken in mijn zij voor een onophoudelijke lachbui zorgden. Ik probeerde ze te ontwijken, maar ik was veel te klein en te slap op Potter tegen te houden. Daarnaast was de koets ook stukken te klein om echt weg te kunnen komen. Natuurlijk wist ik hoe ik de jongen kon laten stoppen, maar toch probeerde ik er nog op een andere manier onderuit te komen. Helaas was dat niet echt mogelijk. ‘Oké, oké,’ zei ik daarom uiteindelijk en kreeg eindelijk zijn polsen te pakken om hem te laten stoppen. ‘Ik doe het,’ mompelde ik en boog naar hem toe. Ik merkte hoe mijn hart vreemd genoeg sneller leek te gaan kloppen en vluchtig drukte ik zijn lippen even op zijn wang. Snel schoof ik bij hem vandaan en ging weer recht zitten. Om zijn blik en die van de anderen te kunnen vermeiden richtte ik mij weeral, gezellig en sociaal als ik vandaag was, op mijn telefoon, waar uiteindelijk een grote ruzie ontstond omtrent Potter en zijn haar jegens Slytherins. Net na alles wat ik hem heb toevertrouwt, gedroeg hij zich weer als een klootzak. Langzaam begon het tot mij door te dringen dat zijn excuses waarschijnlijk gebaseerd waren op leugens. Gwen was ondertussen bezig met Dorian en de koets was gestopt, maar tijd noch ruimte was iets waar ik mij op het moment echt mee bezig hield. Pas toen Mary mij meetrok, keek ik weer op van mijn telefoon. Ik voelde mij vreselijk en was blij dat mijn beste vriendin mij uit deze situatie weg probeerde te krijgen. Dankbaar liet ik mij meevoeren naar de school, terwijl ik nog één blik achter mij wierp op de koets waar Potter zich in bevond. Ik voelde mij echt compleet verward en abnormaal depressief voor zoiets stoms.
‘Gaat het?’ hoorde ik Mary vragen en schudde mijn hoofd. Ik voelde mijn mobiel trillen, maar negeerde Potters pogingen om weer te praten. Ik was blij dat Mary bij mij was om mij te steunen en dat Dorian mij bezig hield op Twitter, zodat ik de drang kon weerstaan om weer tegen die klootzak te gaan praten, bang dat hij mij weer om wist te krijgen. Soms kon ik mijzelf wel eens vervloeken voor mijn naïeve acties. Ik zette mijzelf naast Mary neer en liet mijn hoofd even op haar schouder rusten, terwijl ik met Gwen en Dorian kletste. Dit was maar weer eens het bewijs dat die vooroordelen over Slytherins echt belachelijk waren. Dorian was hartstikke aardig en had nog nooit enige aanleiding getoond tot verdenking van het worden van een dooddoener. Echter was het onmogelijk om te negeren wat Potter er echt kapot van leek en zich vreselijk voelde. Daarnaast bleef hij ook berichtjes sturen. Uiteindelijk besloot ik dan ook dat het tijd was om hem daarmee te laten stoppen. Ik ging verzitten en liet hem zijn zegje doen, terwijl ik aangaf dat ik het er echt mee gehad had. Het duurde slechts kort voor ik doorkreeg dat er een stuk meer aan de hand was. Geschrokken staarde ik naar het schermpje, toen Potter eindelijk vertelde wat er nou werkelijk aan de hand was. Vanuit mijn ooghoek keek ik even naar Mary en richtte mij toen weer op het gesprek met Potter. Ik voelde mij lichtelijk schuldig over het feit dat ik twee seconden geleden nog dacht dat hij echt zo’n klootzak was. Misschien waren mijn hersenen wel lichtelijk aangetast door alles van afgelopen jaar en een zomervakantie vol beledigen van Tuney en haar walrus. Dat bleek wel, toen Potter mij weer reden gaf om langs te gaan welke bezwaren er waren tegen een date met hem. Fronsend staarde ik naar het hout van de tafel en groef in mijn gedachten naar een echt goede reden voor afwijzing. Het duurde even voor ik stopte en verbaasd voor mij uit keek. Huh, was er geen enkele reden ergens in mijn hoofd verstopt? Stond ik echt met lege handen nu? Ik haalde mijn schouders op en vertelde Potter dat ik niks kon bedenken om nee te zeggen. Ik kon het niet laten te grijnzen, terwijl we verder kletsten. Die grijns werd echter van mijn gezicht geveegd, toen ik probeerde Gwen en Dorian te overtuigen van het feit dat Potter toch geen klootzak was in de hoop dat ze mijn inschattingsvermogen zouden vertrouwen. Dit bleek namelijk in de verste verte niet te werken. Ompraten ging hem echt niet worden en opeens kreeg ik het idee dat ik voor een hele vervelende keuze stond. De bezwaren voor een date met Potter waren opeens weer terug. Zuchtend en met een naar gevoel in mijn buik zei ik de date weer af, terwijl ik aan Potter uitlegde wat er gaande was. Ik merkte alleen dat dit alles niet echt goed was voor mijn humeur en dat van Potter. Ergens voelde ik mij ontzettend naar over het feit dat hij nu weer niemand had om mee te praten. Remus was bezig met Black, Black lag op de ziekenzaal buiten bewustzijn en Pettigrew bleek te vinden dat dit het perfecte moment was om eens flink de klootzak uit te hangen. Iets wat mij onwijs verbaasde en mijn bloed deed koken. Hoe kon hij nou zeggen dat het hem allemaal geen reet uitmaakte hoe het met Potter ging. Potter had ze vertelt wat er aan de hand was! In een opwelling nam ik een beslissing: mensen hoefden niet te weten dat ik met Potter praatte. Ik snoof en deed gewoon weer wat ik graag deed: mensen opvrolijken om wie ik gaf. Want daar kon ik niet meer om heen. Ergens diep in mij bevond zich een deel dat om Potter gaf. Hij had eindelijk zijn excuses aangeboden, eindelijk begreep ik hem en hij liet mij lachen. Ik was dan ook niet instaat hem af te wijzen, toen hij met het idee kwam om gewoon in het geheim af te spreken. Het was totaal niet mij, ik deed dit soort dingen niet. Bovendien betekende dat dat ik tegen iedereen zou moeten liegen, maar wat moest ik dan? Ik wilde, maar wilde ook niet mijn vriendschap met Dorian op het spel zetten en hoewel Gwen niet leek te willen dat ik iets niet deed voor haar, wist ik dat zou het ook echt geen goed plan vond. Dit jaar was toch al goed begonnen, we hadden toch al afgesproken om vannacht regels te overtreden, hell, een groot gedeelte was zelfs mijn eigen idee. Dus, waarom niet? Als het leven mij het zo moeilijk maakt allemaal, waarom zou ik mij dan in Godsnaam nog aan al die regels houden? Bovendien moest ik toegeven dat ik het ook wel wat vond hebben, een geheime date met iemand die eigenlijk in Azkaban hoorde –ook al was dat bullshit.
Langzaam werd mijn humeur weer wat beter en toen de dag was afgelopen, leidde ik de eerstejaars dus met een goed gevoel naar de leerlingenkamer, daarna liep ik terug door school omdat ik al even terug had gezegd dat ik het wachtwoord wel aan de jongens door zou geven, zodat ze na bij Black te zijn geweest in de leerlingenkamer konden. Nadat dat alles gebeurd was, was het tijd om naar de bieb te gaan. Vanaf nu was ik geen Lily Evans meer, maar Thorns. En nu maar hopen dat een prankwar zou helpen de jongens weer sterk te maken met zijn vieren, want wat vandaag gebeurd was, mocht nooit meer gebeuren als het aan mij lag.
…
…
De slaap leek deze nacht weeral niet echt te komen. Het enige wat ik kon was malen en als ik dan eindelijk weg zakte in de wereld van de dromen, bleken er slechts nachtmerries klaar voor mij te staan. Het was wel minder dan afgelopen nacht, waarschijnlijk doordat ik een goed gesprek had gehad met Potter en ik weer op Hogwarts met mijn vriendinnen was, maar goed was het niet te noemen. Helaas betekende dat dat ik ’s ochtends opstond met een moe gevoel en besloot daarom mijzelf maar even goed op te frissen voor ik naar het ontbijt ging. Een glimlach krulde om mijn lippen, toen ik dacht aan wat iedereen te wachten stond vandaag. Alles was gelukt, het drankje was vrij gemakkelijk te maken, vooral voor mij en Gwen was geweldig met haar transformatie. Iedereen zou te horen krijgen dat het McGonagall geweest was en niemand zou ook maar verwachten dat wij hierachter zaten.
Terwijl ik ervoor zorgde dat ik er niet uitzag als een zombie –dit ging gelukkig een stuk makkelijker dan gister, doordat ik mij al beter voelde én magie kon gebruiken- keek ik op mijn mobiel en kletste wat met Potter. Tot mijn frustratie bleek hij wel Black te hebben vertelt dat we stiekem een afspraakje hadden, maar gelukkig was de schade die hij bijna aanrichtte nog te beperken. Daarna raakte ik verder in gesprek met Black omtrent McGonagall en alles. Ik maakte mij wel zorgen om de jongeman, maar wist hem er gelukkig van te overtuigen te overwegen Potter alles te vertellen wat hem dwars zat en uit te leggen dat de professor zich waarschijnlijk gewoon zorgen maakte. Ik glimlachte toen bleek dat hij nu toch wel dacht dat ik goed genoeg was voor zijn beste vriend –ook al was het maar één date- en ronde het gesprek af.
Ik pakte mijn spullen en wilde op weg gaan naar de grote zaal, toen ik een bericht van Dorian kreeg. Ik lachte. Man, ik was populair op deze vroege ochtend. Pas toen ik het bericht las, begon ik mij zorgen te maken. Dorian zat alleen onder mijn boom te huilen. Snel verliet ik de common room en keek door een raampje dat uitzicht had op het terrein waar ik hem inderdaad zag zitten onder de boom. Ik was niet van plan om hem daar in zijn eentje te laten zitten. Snel haastte ik mijzelf naar de Grote zaal, waar ik wat eten in mijn tas stouwde, twee bekers vulde met sap –ik kon moeilijk zelf niet drinken, dat maakte mij verdacht- en begaf mij toen richting de deur naar buiten.
‘Dorian!’ riep ik, toen ik binnen gehoorsafstand was. Snel liep ik naar hem toe en zette de twee gevulde bekers voorzichtig in het gras, zodat ze niet om zouden vallen. Ik wist dat hij gezegd had dat hij geen honger had, maar hij moest in ieder geval iets eten en drinken. Het kon mij niet schelen hoe ik het naar binnen ging krijgen. Hij ging zichzelf niet uithongeren doordat Gwen met Black had nu. Dat was overigens nogal een verassing na mijn gesprek met Gwen gisteren, maar ze vonden elkaar blijkbaar echt leuk. Het vervelende was alleen dat ze daarmee Dorian en waarschijnlijk ook Remus pijn hadden gedaan. Liefde was soms echt ontzettend kut, en ja ik schold nu echt in mijn hoofd. Ik, Lily Evans gebruikte het woord kut in mijn gedachtes.
‘Heee’ zei ik zachtjes en liet mijzelf naast hem neer zakken, zodat ik mijn armen om hem heen kon slaan en hem tegen mij aan kon trekken. Hij mocht van mij best huilen, dat was hartstikke normaal. Hij mocht van mij alleen niet in zijn eentje huilen zonder getroost te worden. ‘Het komt wel goed. Je voelt je nu kut, maar echt, dat gaat wel weer over.’

Happy Birthday my Potter!