[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [1] - Speeltopics

Het is 1 september 2014, de vier vrienden - James, Sirius, Remus en Peter - gaan terug voor hun zesde jaar op Hogwarts. Er zijn geen uilen en geen perkamentrollen, alles gaat nu via het internet. In dit RPG kan je uit vinden hoe het zou zijn als de Marauders nu geleefd zouden hebben!

Rollen


Social Media


Prefects


Quidditch Team


Vakken

Informatie


Topics


Regels


News
• Als je in de whatsapp groep wilt, pb mij je nummer dan!
• Als je in de Facebook groep wilt, stuur me even een link van je account!

Upcoming Events
• Movies Night; 2 september.
• Quidditch Try Outs; 3 september.
• Volle maan; 9 september.
• Hogsmeade; 13 september.
• Slughorns Diner; 20 september.
• Halloween feest; 31 oktober.
• Slytherin vs Gryffindor; 7 november.

Datum
2 september, 2014.




After class
We spoelen door naar na de lessen, don't worry, jullie kunnen gewoon nog alles afmaken, maar zo hebben degene die niet verder kunnen wat te doen. Je kan dus ook gewoon nog even je lessen kort samenvatten of als je naar een ander moment wilt skippen (alleen eerder, niet later) kan dat ook, maar zorg dat je een beetje richting het einde van de lessen begint te werken.
Ik wil van iedereen weten welke lessen hij/zij gemist heeft en aanwezig is! De lessen die er vandaag zijn zijn DADA, Arithmancy, Charms, History of Magic en Muggle Studies. Dan zal ik later alle punten/straffen doen.
Hetzelfde lijstje als de vorige keer:
- Naam
- Afdeling
- Lessen die hij/zij mist
- Reden

Mischief managed.

[ bericht aangepast op 24 maart 2015 - 21:32 ]

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

---

Tijdens iedere les zit ik stiekem onder de tafel op mijn mobiel en DM ik met Scarlett. Tijdens Care of Magical Creatures komt het bericht waar ik al zo lang op wacht; ze vertelt me dat ze van me houdt. Ik blijf zo rustig mogelijk maar ben wel ontzettend blij dat ik bijna betrapt word. Ik kom er nog net onderuit met de smoes dat ik snel keek hoe laat het was.
De rest van de dag kijk ik de hele tijd op mijn mobiel en hoewel ik ruzie met Sirius heb kan mijn dag eigenlijk niet meer stuk. Ik vind het wel ontzettend vervelend dat ik ruzie heb met de enige familie die ik nog heb die om mij geeft en om wie ik geef. Als hij nog om me geeft.
Na de lessen vraag ik aan Scarlett waar ze is maar ze zegt dat ik maar beter niet naar haar kan komen. Ergens twijfel ik en wil ik gewoon naar haar toe, maar ik loop naar de Grote Zaal en neem daar plaats aan de Slytherin tafel, hopend dat niemand me opmerkt. Rustig pak ik mijn boeken erbij en begin ik huiswerk te maken terwijl ik met Scarlett Q&A doe via DM. Steeds moet ik weer glimlachen en ik weet dat als er iemand toekijkt die me waarschijnlijk heel erg raar vindt. Niet dat het mij wat uitmaakt. Hoewel we het rustig aan doen; ik heb een vriendin en ik hou van haar.
Aan de andere kant van de Slytherin tafel zie ik een groepje jongens uit mijn jaar zitten die naar me zwaaien en lachen. Zonder nog meer aandacht aan ze te besteden pak ik mijn oordopjes en zet ik mijn muziek hard aan. Hoewel het erg afleidend is dat ze me nog steeds uitlachen, is het minder erg. Het is niet zo dat hun beledigingen origineel zijn ofzo.

[ bericht aangepast op 21 maart 2015 - 15:13 ]

---

Spoiler alert: you will save yourself

De tweet die nog steeds groot te zien was op mijn mobiel had mijn hart sneller doen kloppen. Wat was er nu weer gebeurt? Zuchtend en steunend liep ik door de hallen van hogwarts, naar de hal toe waar Sev mij een foto van Had gestuurd. Zonder mij echt bewust te zijn van wie ik aan de kant duwde, duwde ik me door de eerste jaars. Ik wilde niet eens weten wat er nu weer gebeurt was. Zodra ik me niet meer door de mensen hoefde te duwen begon ik te rennen. Mijn voetstappen galmde door de gang En mijn gedachte waren wazig. Het enige wat ik wilde was Sev vinden en ervoor zorgen dat hij okay was. Vanaf dag een had ik me al zorgen gemaakt, maar school was nu al slopend. Ik stopte met rennen voordat ik de hal van de foto in liep. Misschien zelfs wel bang voor wat ik zou aantreffen. Na diep adem te halen zette ik toch de laatste stappen en daar was Sev, Helemaal alleen. Mijn knieën voelde zwak, puur van opluchting, maar ook omdat hij er zo verdrietig en gesloopt uit zag. Zonder twijfel vloog ik hem om zijn nek en hem loslaten was misschien wel het laatste waar ik aan dacht.
"Wat is er gebeurt Sev? Waar was je tijdens de les? " fluisterde ik zachtjes.

[ bericht aangepast op 21 maart 2015 - 18:42 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Daar loop ik dan. Midden op de gang in het pikkedonker. Het enigste licht komt van de flikkerende tl-buizen boven me, maar ze zijn bijna allemaal stuk. Het is veel te stil in dit gedeelte van de school en ik begin me af te vragen of ik wel goed loop. Ik pak mijn mobiel er ook nog bij voor wat meer licht, maar ik raak al direct in gesprek met meerdere mensen. De gesprekken variëren van ruzie met idioot nummer 1 (Snivellus natuurlijk, wie anders), tot Sirius die om hulp schreeuwt, tot in Lily die mij de liefde verklaard. Dat laatste maakt mij erg blij en ik maak een soort huppeltje waarvan ik blij ben dat niemand het zag. Ik voel me wel echt een idioot dat ik de weg niet kan vinden, want ik ben een Marauder en die weten alle geheime gangen. Hoezo weet ik de weg naar de wc's niet?!
Dan bedenk ik me dat ik de map bij mij heb. Ik haal hem uit mijn zak en tik erop met mijn stok terwijl ik mijn telefoon met mijn tanden vasthou.
'I solemny swear that I am up to no good. Lumos' mompel ik en met het schijnsel van mijn stok bekijk ik de kaart. Oké, ik, James Potter, mag tot idioot nummer 2 benoemd worden(nee, nog steeds versla ik Snivellus niet). Ik loop op de verkeerde verdieping te zoeken. ik stop mijn wand en de map weer weg en schijn nu met mijn telefoon bij. Net voordat ik weer bij de trappen kom, komt Peeves ondersteboven aangevlogen en ik zucht. Hij gooit beschimmelde stukjes brood naar mijn hoofd terwijl hij een irritant liedje krijst.
'Peeves, als je nu niet oprot, vervloek ik je.' dreig ik tegen de klopgeest, maar die lacht alleen maar en blaast in mijn oren. Ik besluit hem te negeren en neem een sprintje richting de trappen.
'Oh Potter, waar ga je nou naar toe? Van al dat springen en dat rennen word je vast een beetje moe! Je vriendjes staan vast ergens op te te wachten, maar weetje, ik zal je pijn verzachten. Ik blijf lekker bij jou, totdat je op een stukje brood kauw....t.' Ik zucht diep en draai me om zodat Peeves bijna tegen mij aanvliegt. Hij gaat rechtop zweven en ik staar hem boos aan. 'Peeves rot op of ik duw je hoofd in de plee en trek door.'
'Doe dan!' spoort hij aan, maar ik haal alleen mijn vuist naar hem uit. Die komt tegen zijn gezicht aan, waardoor hij zijn tong uitsteekt en eindelijk wegvliegt.
Eindelijk loop ik op de juiste verdieping en in het whatsapp gesprek is Lily verdacht stil. Als ik er wat van zeg, krijg ik reacties terug van dat er vast niets aan de hand is. Ik maak me zorgen, maar besluit toch eerst naar Sirius te gaan.
Zodra ik de jongenstoiletten binnenkom, dringt er een vieze geur mijn neus binnen. Zowel Sirius als Remus zijn er en ik loop naar Sirius toe. Zonder ook maar iets te zeggen, sla ik mijn armen om hem heen en druk mijzelf tegen hem aan. Zo blijf ik denk ik ongeveer een minuut staan. Ik de doodse stilte.
'Sorry dat het zo lang duurde.' zeg ik dan onschuldig en ik laat hem weer los. Mijn blik glijdt even naar Remus en ik glimlach zachtjes. Ik had via DM tegen Sirius gezegd dat hij echt met Remus moest gaan praten. Daarom sein ik naar hem en haal mijn hand door mijn haar.
'Evans houdt van me.' zeg ik en ik loop de toiletten weer uit, in de hoop dat Sirius mijn hint begrepen heeft. Ik maak me namelijk best wel zorgen, om hun allebei. Remus lijkt een soort van depressief(net als Sirius) en Sirius heeft gewoon echt veel problemen met zijn ouders en zo.
Als ik op de klok van mijn telefoon kijk, zie ik dat ik ondertussen DADA en een deel van mijn volgende les heb gemist. Nou pech dan, geen school vandaag.
Toen een aantal leraren twitter aanmaakten, heb ik ze allemaal in een groep gestopt. Het gesprek is echt grappig, totdat ze irritant worden en beginnen met mij te negeren, dreigen met strafwerk en punten aftrekken. Ik word boos op ze en begin een ruzie via twitter dat iedereen kan lezen. Mooi niet dat ik na ga blijven. Stomme idioten die het zijn.
Sirius vraagt wat er is en ik vertel hem dat ik me gewoon heel erg zorgen maak over Lily, Remus, mijn ouders, hem, de date van morgen... Ik word daar gewoon erg gefrustreerd van en dat haat ik.
Als ik de map erbij pak omdat Lily nog steeds niet heeft gereageerd, zie ik dat ze op de vijfde verdieping is, maar ze beweegt niet... Meteen komen de zorgen die Sirius een beetje had weten weg te praten weer terug. Ik vraag in de groep of iemand ook maar wat van haar vernomen heeft, maar niemand weet iets. Aangezien ze al een hele dag weg moet zijn, besluit ik om naar haar toe te gaan.
Ondanks alles heb ik het wel volgehouden om niets te drinken, maar ik heb nu ook dorst als hel. Ondanks dat ik weet dat Lily Thorns is, durf ik haar niet te vragen of er drinken is dat niet vervloekt is. Ze is namelijk wakker geworden(Gelukkig, niet gewond, geen pijn behalve zij, gewoon in slaap gevallen op de gang en daar de hele dag gelegen. Dat moet koud geweest zijn!).
Toch gelooft ze niet dat de leraren echt irritant bezig waren waardoor ik geïrriteerd raak, maar dat laat ik niet echt merken. Ik besluit om haar eerst maar op te halen dan kan ik haar daarna nog uitleggen wat er nou echt aan de hand was. Ik loop dus de treden op en ga naar de vijfde verdieping. Op de kaart zoek ik waar ze precies is en neem een sprintje in haar richting. Als ik er ben, loop ik ongerust naar haar toe en kniel bij haar neer.
'Gaat het een beetje?' vraag ik zacht omdat ik niet zeker weet of ze slaapt.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Severus Snape || Slytherin || It's going to be all fine

Juliet liet lang op zich wachten. Diep van binnen had ik spijt ervan dat ik Juliet had getweet voor hulp. Maar iets van binnen wilde haar gewoon zien en vasthouden en nooit meer loslaten. De struggle van binnen werd intens groot. Wat was er toch mis met mij? Een moment wilde ik gewoon gaan en de ander moment wilde in Juliet gewoon laten zitten. Ugh, ik kon mezelf wel van kant maken. In de verte hoorde ik voetstappen die rende. Mijn hart begon sneller te kloppen. Was het Juliet? De voetstappen werden langzamer en om de hoek kwam het rode haar van Juliet tevoorschijn. Voor een moment leek ze te stoppen maar al snel rende ze op me af en vloog ze om mijn nek. Een gevoel van opluchting raasde door mijn lichaam. "Wat is er gebeurt Sev? Waar was je tijdens de les? " Juliet fluisterde het in mijn oor en ik zo blij om haar stem te horen. "Een lang verhaal, eerlijk gezegd." Ik streek met een hand over Juliet's rug. "Ik ben zo blij om je te zien." Voorzichtig duwde ik haar van me af maar wel zo dat haar handen in mijn nek lagen. Ik probeerde alles zo voorzichtig te doen omdat ik bang was haar pijn te doen.

Even leek ik te verdwalen in haar ogen. God, wat was ze mooi! En voordat ik het wist, waren mijn lippen verzegeld met die van haar. Gelijk zei een stem in mijn hoofd of ik gek geworden was maar ik kon gewoon niet stoppen...

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

"Een lang verhaal, eerlijk gezegd." zei Sev, "Ik ben zo blij om je te zien." 
Ik kon niks anders dan hem nog dichter tegen mij aantrekken. Al jaren mijn beste vriend, maar ook al jaren stond ik bij hem op de tweede plaats, vanwege Lily. Niet dat ik haar er ook maar een moment voor had gehaat, ze verdiende een vriend zoals hem. Iedereen verdiende een vri nu zoals hem en nooit had ik begrepen waarom de rest zo vijandig tegen hem deed. Soms had ik het idee dat ik het niet wilde weten, uit angst dat hun iets zagen wat ik niet kon zien, niet wilde zien. Een slechte kant van hem die ik nog niet had ontdekt, al was ik er vrij zeker van dat ik nooit een slechte kant zou kunnen vinden.
Sev duwde me een stukje van zich af en ik glimlachte naar hem. Hij Was veranderd sinds ik hem had leren kennen, maar alleen kwa Uiterlijk. Knapper misschien, maar nog steeds even lief, even voorzichtig. Het was dat ik niet op lette, dat ik te veel nadacht over waarom hij nu hier helemaal alleen in een lege hal zat, anders had ik het misschien zien aankomen. Zachte warme lippen op de mijne. In mijn hoofd was het een bende. 'maar Lily? maar ik ben je beste vriendin? maar waarom nu? Maar waarom überhaupt?'. Elk van deze vragen maakte me gek, maar de antwoorden hoefde ik niet te weten. Onzeker, niet echt wetend wat te doen, lag ik mijn hand in zijn nek, zoals ik al zovaak gedaan had, maar dan voor totaal andere redenen. Ik zoende terug, even niet denkend aan de gevolgen. Tegen de tijd dat ik terug trok was mijn hoofd helemaal leeg. Waarschijnlijk was het beter geweest als ik niks had gezegd, maar woorden ontsnapte mijn mond voordat ik echt nagedacht had.
"Ik wil geen tweede keus zijn Sev, " fluisterde ik, maar meteen had ik er spijt van. Ik had het ergens gewoon moeten laten gaan. Ergens had ik gewoon moeten aannemen dat ik geen tweede keus was. Maar hoe moest ik dat doen na al die tijd? Niet toch? Maar waarom had ik dan terug gezoend? Was ik dan zo hopeloos verliefd geworden op mijn beste vriend sinds deze vakantie? Nah, ik was het waarschijnlijk al altijd geweest. "Maar het voelde fijn, voor mij dan, echt heel fijn," fluisterde ik met een kleine glimlach, voordat ik mezelf tegen het dichtstbijzijnde stukje muur liet zakken en me knieën optrok.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Severus Snape || Slytherin || Make it or break it

Ik voelde een hand in mijn nek en ze zoende me terug. Mijn hoofd liep helemaal leeg en ik kon me alleen nog maar focussen op haar, op Juliet, op deze kus. Hoewel we al vaker geknuffeld hadden en ik haar handen in mijn mijn nek had gevoeld, voelde dit toch anders aan dat al die keren. Tuurlijk wilde ik meer, maar ik zou dingen absoluut niet gaan forceren. Juliet trok haar hoofd terug en mijn hart ging nog steeds tekeer. "Ik wil geen tweede keus zijn Sev, " hoorde ik haar fluisteren. Ik wist precies waar dit over ging. Al jaren heeft ze geluisterd naar mijn verhalen over Lily. Ze had mij opgevangen nadat Lily mij liet barsten. Zij was altijd daar. Lily liet mij gewoon barsten. Zij had het intensief voor me opgenomen. Méér dan Lily. Al die tijd was ik blind voor dít! Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. "Maar het voelde fijn, voor mij dan, echt heel fijn," fluisterende ze met een zachte stem. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn onderbuik toen ze het zei. Opeens liet ze zich tegen de muur omlaag zakken en trok haar knieën op. Ze was verward en ik kon het haar niet kwalijk nemen. In kleermakerszit ging ik voor haar zitten en ik pakte haar handen vast. In mijn ooghoeken zag ik dat haar ellebogen een beetje trilde van de aanraking. Ik keek haar diep in haar ogen aan en ik verzonk er bijna in. In mijn hoofd zocht ik naar de juiste woorden om te zeggen. Het kon alles maken of alles breken.

"Je bent nooit een tweede keuze geweest, Juliet. Ik was alleen blind om joúw te zien. En ja, ik vond het ook heel erg fijn."

[ bericht aangepast op 21 maart 2015 - 21:44 ]

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Ik zucht even zachtjes en plof neer op mijn favo bank in the Slytherin common room. Ik kom net terug van Frankie, aangezien we hadden afgesproken en ik had het erg leuk gevonden. We hadden even gedanst zoals als belooft, en ook even gepraat. Niet iedereen mag Frankie, om een aparte reden, maar eigenlijk is ze heel aardig en ik geef zeker om haar. Een beetje verveeld tuur ik voor mij uit en ik scroll wat door mijn Twitter feed heen, ik krijg een DM van Scarlett en ik glimlach even. Kort denk ik terug aan onze zoen van vanochtend en ik slik even, wat als Reg hierachter kwam? Dan zouden wij, en vooral ik echt dood zijn. Nee hij mag het niet te weten komen en Scarlett is het met mij eens. Hoewel ik me schuldig tegenover hem voel heb ik zeker genoten van de zoen. Wat het is tussen Scarlett en mij, nodbody knows, maar we zijn op een bepaalde manier soort van tot elkaar aangetrokken. De zoen had dan ook best wel lang geduurd en daarna hebben we nog even geknuffelt, eigenlijk klinkt dit echt heel fout.
Wanneer mijn telefoon trilt schrik ik op uit mijn gedachten en ik kijk naar twee nieuwe DM's van Marlene. Nonchalant open ik ons gesprek en lees de berichtjes. Ik slik even en staar naar mijn scherm, is ze serieus? Nog even verdwaasd bericht ik haar terug en wacht gespanne af. De seconden lijken opeens tien keer langzamer te gaan dan normaal en ik schudt geïrriteerd met mijn telefoon, alsof ze dan sneller gaat reageren. Met een kort berichtje antwoordt ze weer en ik kijk overdonderd naar haar antwoord, ze meent het. Het dringt nog niet helemaal tot mij door en ik moet het even katen inzinken, dan pas besef ik het. Ze meent het! Marlene McKinnon vindt mij leuk! Plotseling besef ik dat ik niks heb gezegd over wat ik voel en haastig antwoord ik haar. Oppeens is het gesprek awkward en niet goed wetend wat ik moet doen chat ik met haar. Echter loopt het gesprek toch goed en zijn we nu officieel. Ik kaat het Scarlett gelijk weten, die nu bang is dat haar als een baksteen laat vallen, wat natuurlijk niet zo is! Ik post ook een tweet en we krijgen gelijk wat felicitaties waardoor ik even moet grijnzen. Pas wanneer Reg reageert voel ik weer dat schuldgevoel, helemaal wanneer hij vertelt dat hij er soort van voor heeft gezorgt dat Marlene het mij heeft verteld en ik wrijf even in mijn gezicht, wat ben ik een slechte vriend.
In mijn enthousiasme vergeet ik Dorian helemaal, maar die laat ook al snel van zich weten en ik lach even, wat is hij toch ook soms een sukkel! Wel een awesome sukkel.
Met een glimlach sta ik op en loop de common room uit, wanneer ik heb afgesproken met Marlene bij het meer. Op een rap tempo loop ik door de lege gangen, naar buiten en volg het pad richting het meer. Als ik aankom lopen zie ik haar al staan en ik besluit om haar te laten schrikken. Heel stilletjes loop ik op haar af en let goed op-op waar ik loop. Als ik dan eindelijk bij haar ben wikkel ik mijn armen in een keer om haar middel, druk haar lichaam dicht tegen mij aan en draai een rondje met haar voor ik haar weer neerzet, geamuseerd aankijk en even knipoog.
'Hoe gaat het met het leukste meisje van Hogwarts?'

[ bericht aangepast op 22 maart 2015 - 0:04 ]

---

I just caught the wave in your eyes

---

---

De ochtend was snel voorbij gegaan en buiten een beetje zoenen en op bed knuffelen is er tussen Caleb en mij niets meer gebeurd. Iets waar ik heel blij mee ben. Het is officieel tussen Caleb en Marlene, iets wat nog een tweede probleem oplevert. Ik voel niks voor Caleb maar toch mogen zowel Marlene als Regulus er nooit achterkomen. Wat het precies is tussen mijn beste vriend en mij weet ik niet. Aantrekkingskracht zit er zeker tussen ons, hoewel ik er niet snel aan zou toegeven. Toch voel ik me er schuldig over tegenover Marlene en Regulus. Ze verdienen dit allebei niet. Mijn maag rommelt en ik trek mijn Hogwarts uniform aan. Het rokje is net iets te kort en het blousje zit net iets te strak maar dat vind ik juist wel wat hebben. Ik kijk nog even in de spiegel en glimlach tevreden, mijn make-up zit perfect en mijn haar hangt stijl langs mijn gezicht. De Slytherin stropdas hang ik losjes om mijn nek en ik vertrek naar de Great Hall. Onderweg zit ik op Twitter en spreek af met Sirius om een tattoo samen te laten zitten. Sirius is echt een goede vriend van me en ik ben echt blij dat ik hem heb leren kennen. Als ik mijn telefoon wegstop merk ik de starende blikken. Sommige jongens schamen zich er niet voor en draaien opvallend hun hoofd. Een speelse glimlach verschijnt op mijn lippen en ik loop richting de Slytherin tafel. Regulus zit een beetje achterin in zijn eentje aan zijn huiswerk. Ik loop zijn richting in maar hij lijkt het niet te merken. De jongens die volgens mij in zijn jaar zitten merken het wel. 'Hey.', zeg ik lief tegen Regulus terwijl ik naast hem plaatsneem. Onder tafel pak ik zijn hand vast en knijp er zacht in.

[ bericht aangepast op 22 maart 2015 - 12:03 ]

---

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

"Je bent nooit een tweede keuze geweest, Juliet. Ik was alleen blind om joúw te zien. En ja, ik vond het ook heel erg fijn, " zei Sev. Maar het stemmetje in mijn hoofd herinnerde me eraan dat Lily altijd nog terug kon komen. Alsof ze altijd tussen ons in zou staan. Met een schuin hoofd keek ik Sev aan, niet wetend wat te doen.
" Ik moet... Ik moet nadenken, " zei ik zacht. Ik stond op, maar struikelde meteen weer bijna omdat ik te snel wilde zijn.
" Ik weet het even niet, " zei ik, terwijl ik tranen achter mijn ogen voelde branden. Misschien was het een domme keuze om nu weg te gaan, om Sev zo achter te laten. Ik kon alleen niet blijven, dan zou ik me alleen maar slechter gaan voelen. Met mijn mobiel in mijn handen liep ik richting de Ravenclaw common room. Ced had twitter, dat was het eerste wat me opviel. Met een glimlach tweete ik hem, hem had ik gemist. Net zoals Roy. Net zoals de meiden waarmee ik nu niet meer praatte, omdat ik beste vrienden met Sev was. Zat daar dan echt een prijs aan. Eenmaal bij de deur naar de Ravenclaw Common room mompelde ik het wachtwoord en liep ik naar binnen. Eerst wilde ik Ced nog zoeken, maar veel kwam er niet van. Waarom had hij me nou weer moeten zoenen? Terwijl hij wist dat ik wist dat Lily nog in zijn gedachte dwaalde. Huilen wilde ik niet, maar ik voelde de eerste tranen al over mijn wangen rollen. Met trillende handen probeerde ik wat water te pakken, maar het glas viel uit mijn handen voordat er ook maar een druppel water in zat. Zuchtend maakte ik het glas en ik liet mezelf op een van de banken zakken. Als dit eerder gebeurt was, was er geen probleem geweest, of later, maar nu, nu iedereen er zo'n zooitje van maakte met alle nieuwe liefdes koppels en alle ruzies, wist ik niet wat ik ervan moest denken. Maar nee, dat hij het deed omdat hij van me hield kon ik niet geloven.

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

---

Ik laat me zachtjes neerzakken op de bank en trek mijn benen op tot een kleermakerszit. Ik laat mijn vingers naar mijn broekzak glijden en even aarzel ik maar daarna pak ik mijn mobiel eruit en open Twitter. Ik weet niet zeker of ik er wel goed aan doe om hem het nu te vertellen maar ik heb het gevoel dat ik niet langer meer kan wachten. Als ik te lang wacht is het misschien al te laat. Ik laat mijn vingers snel over mijn toetsenbord tikken en typ een bericht. 'Hey Caleb, I like you' staat er maar ik verwijder het bericht snel weer. Oh god, waarom is het zo lastig om iemand te vertellen dat je hem leuk vindt? In films gaat het altijd heel gemakkelijk, daar vertellen ze dat ze van iemand houden en die liefde blijkt bijna altijd wederzijds te zijn. Opnieuw typ ik een bericht en deze keer besluit ik het gewoon te versturen. Nerveus wacht ik af wat hij gaat zeggen en de seconden die het duurt voor hem om terug te reageren lijken wel uren. Ik had dit niet moeten doen. Hij vindt mij vast niet leuk en dit gaat onze vriendschap verpesten. Wanneer ik een bericht terug krijg zie ik dacht het vier berichten zijn. Hij vraagt of het echt is en ik antwoord dat dat zo is. En stuurt hij iets wat een intense blijdschap bij mij vrijmaakt. Ik heb de neiging om random rond te gaan dansen in de common room maar dat zou erg raar zijn. Caleb Hughes vindt mij ook leuk. Met een glimlach op mijn gezicht bekijk ik de rest van mijn timeline en spreek dan met Caleb af om te meeten bij het meer. Gelijk sta ik op en loop ik de commonroom uit. Onderweg maak ik een foto van de gang en stuur hem naar Caleb met het bericht dat ik onderweg ben. Eenmaal bij het meer aangekomen ga ik staan en kijk over het meer. Ik probeer mijn enthousiasme en blijdschap niet al te erg laten merken. Opeens voel ik armen om me heen wat me even laat opspringen van de schrik maar al snel zie ik dat het Caleb is. Hij drukt me tegen zich aan en draai even een rondje waardoor de glimlach op mijn gezicht alleen maar groter wordt.
"Hoe gaat het met het leukste meisje van Hogwarts?" vraagt hij.
"Nog beter nu ze met de leukste jongen van Hogwarts is"

---

-

---

Terwijl ik op Twitter zit en muziek luister doe ik een poging mijn huiswerk te maken en de jongens te negeren die hard lachen en grappen maken. Ik glimlach door het gesprek met Scarlett en ik hoor de jongens - boven mijn muziek uit - hard lachen. Waarschijnlijk omdat ze denken dat ik lach om een of andere slechte internetgrap ofzo.
'Hey,' hoor ik naast me en meteen doe ik mijn oortjes uit omdat ik die stem uit honderden herken. Scarlett komt naast me zitten en pakt mijn hand vast. Ik hoor de jongens mompelen maar besteed geen aandacht meer aan ze, aangezien ik een dare heb ontvangen van Juliet waarin staat dat ik 'I will always love you' moet zingen voor de eerste leraar of lerares die ik tegen kom. Ik zie Bourdoax zitten en kijk Scarlett nog even aan voordat ik opsta.
'Ik ben zo terug,' zeg ik terwijl mijn hart veel te snel klopt. Net heb ik de tekst op internet opgezocht en het liedje geluisterd zodat ik niet afga. Ik kan niet goed zingen en dat weet ik, dus ga ik mezelf sowieso voor schut zetten.
Ik loop rechtstreeks naar Bourdoax toe, die aan de lerarentafel zit. Voor hem blijf ik staan en dan begin ik rustig te zingen. 'If I should stay, I would only be in your way. So I'll go, but I know I'll think of you every step of the way. And I will always love you. I will always love you. You, my darling you.' Ik zie een paar hoofden mijn kant op draaien en probeer iedereen te negeren. MIjn handen trillen en ik weet zeker dat mijn laatste stukje waardigheid ergens in een klein potje opgesloten is, maar ik heb het gedaan en heb de hele tijd Bourdoax aangekeken.
'Dat eh, dat wilde ik even zeggen,' mompel ik en ik loop naar mijn spullen en Scarlett toe. Zo snel als ik kan stop ik al mijn spullen in mijn tas. Als ik klaar ben kijk ik Scarlett aan.
'Ik moet even ergens anders heen voordat ik hier flauwval. Ik wil liever niet herinnerd worden als de jongen die zijn liefde verklaarde voor Bourdoax en daarna stierf aan een val.' Ik lach ongemakkelijk en pak haar hand vast. 'Ik hou van jou hoor, wees maar niet bang,' glimlach ik.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Dorian Arcelin Kasai
"Dora"
Slytherin || Keeper || In love with the wrong girl
"Never mistake my silence for weakness. No one plans a murder out loud."

Nadat we een tijdje buiten gezeten hebben besluit ik toch maar naar binnen te gaan zodat ik niet heel Defense Against the Arts mis. Het klinkt misschien stom, maar ik heb nog nooit een les over geslagen en ik voel ik nou ook niet echt veel voor om dat te doen. Ik plof achterin de klas op een stoel, pak mijn boeken tevoorschijn en ga in stilte te werk. Op een gegeven moment komt Gwendolyn binnen gelopen die vervolgens onhandig tegen de docent knalt. Ik glimlach zwakjes en staar naar mijn handen. Op de een of andere manier heeft Gwen het voor elkaar gekregen om me compleet voor haar te laten vallen. Ik zucht zachtjes en haal een hand door mijn warrige haar. De rest van de dag gaat enorm traag voorbij en het grootste gedeelte spendeer ik met vage Twitter gesprekken met Fae en Gwen. Ineens zie ik op twitter verschijnen dat Caleb een relatie heeft met Marlene als ik in Charms zit. Mijn mondhoeken krullen geamuseerd omhoog. Iedereen had het aan kunnen zien komen, hoewel ik niet verwacht had dat het zou snel zou gebeuren. In dat opzicht ben ik wel jaloers op Caleb. Hij krijgt alle meisjes en hij hoeft er amper moeite voor te doen. Een zucht rolt over mijn lippen en als de les voorbij is pak ik mijn spullen bij elkaar en loop ik het lokaal uit terwijl ik met Caleb een gesprek voer over met wie hij mij zou kunnen koppelen. Ik wens hem succes want dat gaat hem dus never nooit lukken.
Nadat ik mijn spullen in de Slytherin Common Room gedropt heb, loop ik richting de Ravenclaw Common Room. Ik heb Fae beloofd dat ik haar kant op zou komen en het wordt maar eens tijd dat ik die belofte na kwam. Gwen blijft ondertussen tegen me praten en ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken. Ze wil me leren dansen en ik verheug me er nu al op, maar ergens in mijn achterhoofd zegt een stemmetje dat ik bij haar uit de buurt moet blijven. Mijn bedoeling was om de gevoelens voor haar weg te stoppen, maar ze zijn in de afgelopen uren alleen maar meer geworden en daarbij komt nog kijken dat ze een vriend heeft die het absoluut niet gaat waarderen als ik er met zijn vriendin vandoor gaat. Hoewel ik niet verwacht dat dat ooit zal gebeuren.
Ik leun tegen de muur tegenover de Common Room aan en wacht geduldig af tot Fae naar buiten komt. Soms zou ik willen dat ik gewoon bij Fae in Ravenclaw zat. Dat zou alles tien keer makkelijker maken, maar goed, dan had ik waarschijnlijk geen huis meer gehad, want dan hadden mijn ouders me al lang onterft.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Nog druipend van de ijskoude douche die ik net nam hijs ik me in mijn favoriete broek en trek ik een zwart John Mayer shirt - een souvenir van een van zijn concerten - aan. Dorian wacht op me, al veel te lang, omdat ik mijn tijd niet goed in kan plannen.
Ik haal een handdoek door mijn haar en wrijf wat concealer onder mijn ogen - zo moet het maar goed zijn. Ik heb helemaal geen puf om meer moeite te doen.
Om nog een heel klein beetje van de door mij verspilde tijd in de halen trek ik een sprintje de trap af, de gang op.
"Hey," glimlach ik als ik mijn beste vriend zie staan, en ik geef hem niet eens tijd om te reageren voor ik mijn armen om hem heensla.
In tegenstelling tot hem heb ik de hele dag verzuimd en zal ik vast binnenkort na moeten blijven, maar dat maakt me bar weinig uit. Het was mijn dag niet vandaag, door alles dat er gebeurde met mijn zogenaamde gevoelens voor Gwen.
"Kom op." Ik haak mijn arm bij de zijne in en sleur hem mee, bocht om, hoek om, trap af, tot we op mijn favoriete plek in de hele school zijn. Het is hier vaak rustig, waarschijnlijk omdat het zo afgelegen is. Het is een gang die nergens naartoe leidt en abrupt onderbroken wordt door een muur. Overal zijn vensterbanken, en je kunt uitkijken over een stuk water. Het maanlicht verlicht deze gang het allermooist als het pikdonker is, maar zelfs nu, met het gedimde licht in de gang, is het mooi.
Ik ga in een van de vensterbanken zitten in een kleermakerszit, een van de voordelen van heel flexibel zijn. Ik heb bijna geen ruimte nodig.
Mijn haar drupt nog steeds licht en laat kleine sporen water achter in mijn nek, waarna de druppels langzaam hun weg vervolgen en mijn shirt langzaam maar zeker nat wordt.
Ik heb bijna de hele dag met Dorian gepraat via DM, vooral over mijn thuissituatie. Hij weet dat mijn ouders me willen uithuwelijken, alles om Indische wizards en witches op de wereld te zetten. Dat mijn vader is getrouwd met een muggle en met haar een kind heeft gekregen werd als een schande gezien in de familie, en daar moet ik nu voor boeten. Ik zie er nu al naar uit om na Hogwarts mijn toekomstige man te ontmoeten, die waarschijnlijk een bochel heeft en loopt met een wandelstok.
Ze hebben me echter een alternatief gegeven - als ik zélf een 'waardige partner' vind, en met waardig bedoelen ze een pureblood tovenaar, en die zo gek weet te krijgen dat hij mij verkiest boven alle andere prachtige meisjes, laten ze me met rust. Dan moet ik alsnog zoveel mogelijk kinderen krijgen, maar dat gaat al makkelijker met iemand die ik werkelijk leuk vind dan met een oude Indische man met meters neushaar.
Misschien komt het door mijn ouders' plannen voor mijn toekomst, maar er kriebelt iets als ik naar mijn beste vriend kijk, iets dat niet zo raar is, aangezien we bijna afgesproken hebben om te zoenen, ookal voel ik me daar wel raar over omdat hij nog nooit een meisje gekust heeft.
"Dus," Ik veeg een straaltje water uit mijn decolleté. "hoe was je lesdag, waar je als brave student gewoon naartoe bent gegaan? Loser."
Ik geef hem een duwtje tegen zijn arm en grijns. Kort laat ik mijn ogen over zijn lippen glijden, over zijn gezicht, over zijn lippen en dan kijk ik weer naar buiten. Ik wil niets forceren, dan blijf ik nog liever vrienden.



Een zucht rolt over mijn lippen als ik uit het Whatsappgesprek stap. Luke reageerde vreselijk onredelijk toen ik een opmerking maakte over hoe knap ik Jamie Dornan, de hoofdrolspeler van 50 Shades of Gray - vreselijke film, trouwens - wel niet vind.
Dat hij het me nou niet kan geven betekent niet dat ik er niet over mag fantaseren - met andere mensen in de hoofdrol, dan.
Wat vind ik het fijn dat ik vanavond een girls night heb gepland met Scar, en als Cedric me dan ook nog eens uitnodigt om, samen met Scarlet, iets te komen drinken, klikt er iets in mijn hoofd.
Een reputatie is een reputatie en ik heb ook helemaal geen zin om daar iets aan te veranderen, eigenlijk. Ik sla het laatste beetje sterke drank achterover uit de fles uit mijn tas en stuur Cedric meerdere, uitnodigende berichtjes. Wat ben ik toch een vreselijk mens.
Ik kleed me om in iets gewaagders en korters, wing mijn eyeliner nog iets extra en stift mijn lippen donkerder dan ik normaal gesproken doe.
Dan loop ik door de Common Room naar Scarlett's kamer, waar ik ongeduldig op de deur klop.

[ bericht aangepast op 23 maart 2015 - 16:19 ]

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Luke MacNamara
Hufflepuff || Confused, sad and lonely
Misschien was ik te ver gegaan met Blake. Ik gaf haar niets, nog niet in elk geval, en ze had duidelijk wat nodig, wat ik haar niet kon geven. Ik wist niet eens echt hoe het werkte. Ik had wel wat dingen gedaan in een tijd, maar ik wist vrij zeker dat het met een meisje anders werkte dan met een jongen. Ik zuchtte zacht, terwijl ik over twitter een spelletje speelde met Sirius notabene. Ik had Blake wel gevraagd of we konden praten, maar ik had zo een gevoel dat het niet ging gebeuren. Ik zuchtte zacht en haalde een hand door mijn haren. Ik moest me verontschuldigen, want ik had waarschijnlijk te erg gereageerd, maar het was gewoon vrij schokkend geweest voor me. Misschien moest ik het wel loslaten, misschien was het geen big deal, maar misschien was seks ook niet zo'n big deal. Ik wist het gewoon allemaal niet meer en mijn leven leek een puinzooi in elke mogelijke manier. Ik nam nog een grote slok Whiskey uit de fles die ik tevoorschijn had getoverd en rekte me toen uit, om maar weer op te staan. Ik gaf de hippogriff nog een aai over zijn hoofd voor ik terug verdween naar mijn kamer. Ik was nu al moe, en het was niet eens echt laat. Voor nu pakte ik gewoon mijn gitaar en liep ermee door de school, opzoek naar een stil plekje. Die vond ik uiteindelijk in een nis van een grote deur in het trappenhuis. Daar begon ik stilletjes te spelen, gewoon om mijn hoofd leeg te maken en alles op een rijtje te zetten, in de hoop dat Blake zou reageren, een hoop die al ver vervlogen was.

---

Bowties were never Cooler

Mr. Green reageert erg rustig op mijn onhandige actie met: "Ga maar snel zitten, miss Martch." Ik glimlach even op mijn liefst naar hem in de hoop dat daarmee op zijn minst een kleine indruk is achtergelaten. Met een ongemakkelijke blos op mijn wangen loop ik snel ergens naar een tafel, waar ik mezelf laat neerzakken.
De rest van de dag gaat vermoeiend verder. Ik heb mijn excuses aangeboden aan Dorian, wat verrassend opluchtend werkt en heb zoals altijd weer gewoon leuke gesprekken met hem. Uiteindelijk spreken we af dat ik hem zou leren dansen. Niet dat ik er goed in ben, maar dan kan hij in ieder geval op een eventueel bal ook mee dansen.
Verder hoor ik de rest van de dag niets van Lily, totdat ze laat weten dat ze ergens op de gang is flauwgevallen door het medicijn van mrs. Pomfrey. Vervolgens vraagt ze me om een boek uit de Restricted Section te halen over wonden aangebracht door Dark Magic. Lily is niet goed in liegen. En al helemaal omdat ik haar al heel lang ken, kom ik er al snel achter dat er wat fout zit. Dit dringt me er alleen maar meer op aan om actie te ondernemen.
Wanneer ik in de buurt van de bibliotheek kom, laat ik mezelf ergens in een donkerdere gang lijken op mr. Green, wat ik nogal ongemakkelijk vind, maar wel moet. Voor Lily. Alleen mijn kleding werkt niet helemaal mee, aangezien hij een stuk langer is dan ik en niet in Gryffindor zit. Daarom moet ik maar snel gaan. Zonder veel aandacht aan anderen te besteden loop ik de Restricted Section in. Nu iedereen denkt dat ik de DADA-leraar ben, is dat niet eens zo vreemd. Geheugenverlies en schade door Dark Magic. Wat algemene boeken over Dark Magic neem ik mee - in de hoop dat daarin meer in staat -, één specifiek over verwondingen en één over geheugens. Ik houd mezelf in om nog een boek mee te smokkelen over de meest pijnlijke spreuken ooit. Die klootzakken.
In de hoop zo min mogelijk aandacht te trekken verlaat ik de bibliotheek en verander ik mezelf terug in.. mezelf, wat dat ook zijn kan. Ondertussen heeft James verteld dat Lily Thorns is en valt voor iedereen het kwartje over wie de Marauderesses zijn. Ergens wil ik hem wel wurgen, maar het is en blijft James. In tegenstelling tot alles dat ik verwachtte, wordt Sirius boos. En hoe vaak ik hem ook blijf zeggen dat we het goed bedoelden, houdt hij het gevoel dat we tegen hem liegen en alles voelt op een of andere manier heel fucked up. Opeens praat hij niet meer met me en het heeft iets heel beklemmends. Het voelt heel machteloos dat Sirius nergens op reageert en alleen maar boos is. Dorian blijft maar zeggen dat het niet mijn schuld is, maar ik had er nooit mee moeten instemmen om iets achter zijn rug om te doen. Uiteindelijk is het wel weer goed, maar het blijft lichtelijk aan me knagen.
Eenmaal bij de Common Room zet ik het van me af. Lily is nu belangrijker dan ik. Met de boeken in mijn tas loop ik de trappen van de Dorm op naar haar toe. Ik duw de deur open en gooi mijn zware tas zo snel mogelijk op bed. "Ik heb zo goed mogelijk gezocht. Als het hier niet in staat, weet ik het ook niet meer." Met een lichtelijk bezorgde blik kijk ik naar haar. "Gaat het?" Van alle mensen op school was Lily degene die dit het minst verdiende. En hopelijk kregen de daders de volle lading over zich heen, wanneer we wraak gingen nemen.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman