• Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


    • Rollen •
    • Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Niall James Horan • 38 • TonyTurtlePerry
    Moeder • Céline "Cellie" Amelia Horan-Bourdon • 38 • Alate
    Kinderen •
    Lucy Meave Horan • 16 • Little_Liars

    • Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Zayn Javadd Malik • 42 • JackSkellington
    Moeder • Somaiya Yasmin Malik-Ravi • 37 • TonyTurtlePerry
    Kinderen •
    Cassandra Daliya Malik • 17 • Zamperini

    • Familie Payne [Vol]
    Vader • Liam James Payne • 41 • Rovers
    Moeder • Alexis "Alex" Payne-Dourdan • 38 • Xiphias
    Kinderen •
    Felicia Jasmine Payne • 18 • Isimat
    River Graig Payne • 17 • GusWaters
    Ezra Lukas Payne(-Horan) • 19 • Fitzgomery

    • Familie Styles [Vol]
    Vader • Harry Edward Styles • 40 • Rovers
    Moeder • Avalanté Louise Styles (née Deveraux) • 38 • Crucifix
    Kinderen •
    Arianna Meline Styles • 17 • Recentia
    Aaron Styles • 18 • Vulpes
    Kevin William Styles • 16 • TonyTurtlePerry

    • Familie Tomlinson [Vol]
    Vader • Louis William Tomlinson • 42 • Fitzgomeryi
    Moeder • Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson-Brown • 39 • Rovers
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson • 17 • Xiphias
    Jessie Connor Tomlinson • 17 • Fanders
    Katherine Lena Tomlinson • 16 • Timlin

    • Overige Buurtbewoners
    Gary Christopher Beale • 27 • TonyTurtlePerry



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. One Direction bestaat niet en heeft nooit bestaan.De jongens hebben gewone banen en een gewoon 'saai' leven.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen Bain maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Nu verder •
    Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

    [ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]


    Bowties were never Cooler

    Gary Christopher Beale
    Ik glimlachte naar de vrouw. "Bedankt en tot ziens. Hopelijk tijdens de uitreiking van de rapporten voor iedereen die over is gegaan." zei ik tegen haar en keek toe hoe ze Rose nog gedag zei, voor ze echt ging. Ik ruimde de papieren op en zuchtte diep. "Kom hier, moppie." zei ik, waardoor het hondje naar me toe rende en op schoot sprong. Ik aaide over haar hoofdje en sloot toen alles af, voor ik mijn zooi in mijn aktetas schoof. "Rose, deur." zei ik tegen het jonge hondje, die direct naar de deur rende en druk kwispelend ging zitten. Ik maakte mijn stropdas iets losser en het bovenste knoopje van mijn overhemd ook, voor ik met haar naar buiten liep, naar mijn fiets. Ik had geen rijbewijs, maar vond het ook wel erg lekker om gewoon te fietsen. Ik maakte mijn tas achterop vast en sloeg mijn been over de achterkant, zodat ik niet op de stang zou knallen. Rose stond al vrolijk naast me te wachten tot ze mocht gaan. "Kom" was het enige wat ik hoefde te zetten voor ik snel wegfietste en Rose vrolijk springend meerende. Ik deed het voor mijn doen nog redelijk rustig aan, maar ik reed velen voorbij. Ik zat soms dagen op de fiets en deze kilometers door het platteland waren niets voor mij. Ik fietste zo het dorp in naar mijn huis boven de bakkerij. Ik parkeerde mijn fiets en liep met het hondje en mijn tas naar boven, waar ik met een luide vloek op mijn bank viel. "Fuck, dat was een zware dag." zei ik, terwijl ik mijn schoenen uit schopte. Ik stond niet veel later op en liep naar mijn slaapkamer om me om te kleden in alleen mijn boxer en een joggingsbroek. Ik dronk nog een glaasje water en keek op de klok. Ik kon nog wel een half uurtje gaan hardlopen voor ik eten moest gaan maken. Ik keek naar Rose, die ook duidelijk nog best veel energie in zich had. "Kom, dan gaan we nog een stukje." direct stond de hond weer naast me. Ik trok mijn hardloopschoenen aan en zo vertrokken we de deur weer uit. Zo vertrok ik weer om een grote ronde om het dorp en door de straten te rennen. Het hielp me toch zeker wel met alles even loslaten, zelfs al zaten sommige dingen me nogsteeds wat dwars over het gesprek. Hopelijk zou dat eruit komen tijdens de gesprekken met de kinderen. Nu hoopte ik gewoon alles even te kunnen vergeten door mijn lichaam te gebruiken, waarvoor het bedoeld was.


    Bowties were never Cooler

    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

    Haar hand had effect, het gewenste, dat was mooi. Dat ze gewoon mocht doen wat ze lekker vond was nog mooier. Het was een soort van eindelijk, zijn bevelen volgen vond ze prima, het was vaak genoeg lekker, maar ze was geen direct onderdanig persoon, ze kon het zijn tijdens de seks, maar om ook tijdens de seks een beetje een eigen stem (nou, figuurlijk gezien dan, die stem had ze niet meer) te hebben was wel fijn. Hij trok haar langzaam over zijn lid en toen ze hier overheen was gezakt bewoog hij met zijn duimen over haar heupbotten, ze begon te bewegen, hem te berijden, diep en al snel op een redelijk tempo. Geluiden maakte ze niet en dat vond ze zacht uitgedrukt vervelend, stom zijn was het gevolg van haar gebruik, ze had er nog niet over nagedacht, was er nog niet boos over geworden, of verdrietig al werd ze dat niet snel. Eigenlijk was ze de afgelopen tijd gewoon gevoelloos geweest, voor haarzelf, voor anderen, ze werd alleen gek, maar misschien kwam het nog. Ze was al blij dat ze nog gewoon kon lopen - ze kon nog dansen al had ze dat zo lang niet gedaan - dat ze wakker was geworden, misschien was ze niet helemaal gelukkig, maar ze was nog niet klaar met deze wereld, al was het misschien enkel om te zorgen dat Jessie goed terecht kwam en haar vader nog een klap in zijn gezicht te geven, oh en haar moeder moest ze ook nog vertellen dat ze zich op moest houden aan te stellen, maar dat ze geen slechte moeder was, toegeven dat ze wat voor de buurman voelde stond ook op het lijstje en was het eerste wat afgestreept was, puur omdat ze het er gewoon uit wou hebben. Dat was het wel, was het niet triest? Haar leven bestond uit drugs en de hoer uithangen, dan had je ook niet meer wensen. Ze voerde het tempo wat op, misschien dat ze zo haar gedachten erbij kon houden. Niet zo gek worden van al haar gedachten was niet voor niets één van de redenen geweest om te gebruiken. Geweest, haha, alsof ze daar nu geen behoefte meer aan had, was het maar zo, of niet, ze wist niet eens of het haar scheelde. Misschien boeide het haar ook niet om ergens in een vieze steeg te eindigen, halfnaakt en gestorven aan een overdosis, misschien was dat gewoon haar lot.


    Reality's overrated.

    Louis William Tomlinson.

    Wilt hij mij nog wel? vraag ik me af als ik zijn huis binnen ga. Ik volg hem naar de keuken en mijn blik valt op de bladen op de tafel, ik lees niks, maar hij haalt het snel weg en dat geeft me wel enig idee. Ik knik om zijn vraag om koffie en probeer te doen alsof ik niet door heb dat zijn ogen over me heen glijden. Ik ga maar zitten aan de tafel, want wat anders? Mijn hand haal ik door mijn haar. "Uh, Harry?" vraag ik zachtjes. "Ik wilde dus met je praten om te zeggen dat Lizzy en ik gaan scheiden. Ik ben verliefd op jou en- als jij dat ook wilt wil ik het graag proberen." Ik kijk hem aan en slik zenuwachtig, toch ben ik hoopvol, hoop is belangrijk, zelfs al kan je niet altijd het beste verwachten. Ik wil dit echt, ik heb er zelfs mijn gezin voor opgegeven, al zal ik dan wel voor mijn kinderen vechten als dat nodig is, ik ga mijn huwelijk opgeven voor hem, ik heb mijn huwelijk opgegeven voor hem. Ik wil dit, ik wil met hem zijn en ik weet zeker dat dit de juiste keuze is. Ik wist het even niet, ik twijfelde een moment, maar nu ik hem zie weet ik dat ik zo verliefd op hem ben dat ik dit niet kan negeren.


    Reality's overrated.

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Hij bestelde een Griekse salade, haar favoriet, zeker met feta. Ze was gek op Grieks en ook zeker op kaas, maar kaas of de sterke smaak van olijven en dergelijke, nu even niet. Ze aten nu veel salades, waar ze dan ook nog wat anders bij maakte, zo veel mogelijk op Liam afgesteld en ook af en toe wat voor de kinderen en gewoon dingen als olie en kruiden los zetten, de verse peper enzovoorts moeten ze zelf maar toevoegen. Liam pakte haar hand vast en hier schrok ze even van, op goede momenten kon ze het hendelen, maar als ze in gedachten verzonken was versteef ze toch altijd eventjes, of ging verschrikt naar achteren. Ze ontspande iets maar haar schouders kromden rond, om zich kleiner te maken, ze staarde naar de tafel. Haar ovulatie was in die dagen geweest en ze moest wel bleek aan lopen. Nee, nee, dit kon niet. Normaal zou ze alles ook met haar man bespreken, maar dit kon nu gewoon niet, ze kon niet zwanger raken terwijl hij dood ging. Bij Ezra was ze er pas zo laat achter dat ze zwanger was, ze had al een buik en meer dan een klein beginnend buikje. In die tijd was ze gewoon zo van het padje geweest, nog meer dan nu en al ging het al beter dan voor ze Liam leerde kennen, veel beter, maar op begeven moment konden ze er beiden niet omheen. De tweede wou hij graag, al was het nog zo snel en al is dat niet slim met je hele lichaam en natuurlijk zo jong, maar op dat moment wisten ze niet hoe hun studies gingen lopen, plus haar psychische gezondheid, daarbij wisten ze niet hoelang het proberen zou kosten, zij kwam erachter. Bij River twijfelden ze, op dat moment meteen er ook nog een derde achteraan was niet direct handig en zo en geen van beiden had deze wens uitgesproken, maar ze hadden over het algemeen heel weinig seks, zeker seks waarin ze zich compleet overgaven aan elkaar, of nou ja, zij aan hem, in een liefdesziekke bui hadden ze het dus zonder bescherming gedaan en daar was River en ditmaal was het Liam die het als eerst zijn hoofd in had gehaald. Nee, ze slikte geen pil, dat had ze nooit gedaan, ze dacht niet dat ze het ooit nodig had omdat ze nooit meer seks wou, daarbij nam ze toen allemaal kalmerende middelen en slaappillen en een soort antidepressiva, nog steeds had ze het soms nodig, om er ook nog hormonen bij te nemen was niet helemaal de van het, zeker niet voor die paar keren dat ze seks hadden. Anderen klagen over weinig seks, zij hadden voor drie weken geleden een um, jaar, langer zelfs, geen seks gehad, dan maar condooms. Ze bedacht ineens wat hij ook alweer zei. "Rustig ja," stemde ze zacht in. Ze was bang, bang omdat ze nu in zo'n openbare ruimte was, al was het hier bekend, bang om haar gedachten en vooral zo bang hem te verliezen. Ze ging hem verliezen en dat brak nu al langzaam haar hart.


    Reality's overrated.

    Harry Styles.
    Natuurlijk mag hij binnen komen, ik kan hem toch moeilijk buiten laten staan? Hij zou hier niet staan, als hij geen belangrijke dingen met mij heeft te bespreken en hij gaat me vast vertellen dat hij of voor Lizzy heeft gekozen of de tweede optie, dat hij voor mij heeft gekozen. Want het feit is gewoon dat Ava en ik niet meer bij elkaar komen en dat ik stiekem hoop dat Louis voor mij kiest, want ik hou van hem en ik wil mijn verdere leven met hem delen en ik hoop natuurlijk dat hij dat ook met mij wil. Ik neem hem mee naar binnen, naar de keuken en de scheidingspapieren stop ik snel weer in de envelop en hij moest ze ook gezien hebben, maar zegt er gelukkig niks over, want dan maak ik me weer kwaad. Op mijn vraag of hij koffie wil, knikt hij en ik glimlach. 'Nog steeds met suiker'? vraag ik hem dan, al weet ik het antwoord eigenlijk al. Ik weet veel over hem en hij weet veel over mij en soms hebben we aan een woord al genoeg, al was het meestal als we met elkaar praatte, dan ging het over seks en de laatste keer was het over dat we elkaar een tijdje niet meer konden zien. Ik hoor dat hij gaat zitten als ik de kast open trek en twee mokken pak en die onder het Senseo apparaat zet en ik druk op het knopje en het ding begint te zoomen en bijna mis ik zijn woorden als ik even let op de koffie die uit het apparaat komt en ik draai me om en ik kijk hem recht aan. 'Echt'? Mijn stem schiet een octaaf omhoog in plaats van dat gebruikelijke slome en lage wat ik altijd heb. Ik knipper met mijn ogen en ik moet het toch even laten bezinken en dan schraap ik mijn keel. Hij en Lizzy gaan scheiden, net zoals Ava en ik dat gaan doen en ik zoek naar de woorden, want ineens weet ik even niet meer wat ik moet zeggen. De koffie ben ik even vergeten en ik ga tegenover hem aan tafel zitten. 'Ik..ik wil het zeker met je proberen' komt er dan uit mijn mond en ik snap niet waarom ik zo raar doe, dat was toch wat ik wilde? Dat hij voor mij koos, maar misschien is het gewoon de shock ofzo, dat hij echt voor mij gekozen heeft. 'God, ja, let maar niet op mijn vreemde gedrag' zeg ik snel en ik sta op en kus hem op zijn mond en ik besef wat ik doe en beschaamd ga ik weer zitten. 'Sorry, fuck' Ik haal een hand door mijn haar en schud mijn hoofd. 'Ja, ik wil graag met jou verder' zeg ik zacht en ik sta weer op en pak de koffie, om een mok voor hem neer te zetten en ik leg er een zakje suiker en een lepeltje naast. 'Alsjeblieft' Ik doe nu echt raar en straks schrik ik hem af en dat is nou juist niet mijn bedoeling.


    'Darling, just hold on'

    Liam Payne.
    Als ik mijn vrouw bestudeer, dan zie ik dat ze over dingen nadenkt en misschien zijn het wel dezelfde dingen als waar ik over nadenk. Ik denk na over het feit dat ze misschien zwanger kan zijn, want de laatste keer dat we seks hadden, de voorlaatste keer kan ik me al niet eens meer herinneren, zolang geleden was dat, maar de laatste keer, ik weet dat we toen geen condoom hebben gebruikt, maar je kan van een keer onveilig vrijen toch niet meteen zwanger raken? Je zult zien, over een paar dagen is ze ongesteld, dan kunnen we beide opgelucht adem halen, want het is gewoon geen goed moment, het kan nooit meer een goed moment zijn. Stel dat ze het toch is, dan zal ik mijn kind misschien nooit zien, nooit vast houden, nooit zien opgroeien, niet.. Ik moet ophouden, straks ga ik nog midden in het restaurant zitten snotteren en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Het zal wel niet, ik moet niet gaan doemdenken en ik zit hier nu met mijn vrouw en we hebben elkaar nodig en het is nu alleen zij en ik en niemand anders. Toen ik haar hand vast pakte, schrok ze uit haar gedachte en ik streelde troostend met mijn duim over de rug van haar hand en glimlachte teder naar haar. Ik hield echt ontzettend veel van haar en ik kan het gewoon niet verkroppen dat ik over minder dan een jaar niet meer zal zijn, ik kan me dat niet voorstellen, een leven zonder haar. Ze antwoord dat het inderdaad rustig is, als ik zeg dat het hier rustig is, in het restaurant, maar daarom hebben we dit ook uitgekozen. Daarom gingen we hier heen, om wat rust te hebben en gewoon van elkaars gezelschap te genieten, hoe verdrietig de dingen ook kunnen zijn. Iemand schraapt z'n keel en ik kijk op en zie de serveerster staan met de borden en ik knik. 'Dank je wel' zeg ik zachtjes als ze het eten heeft neergezet, net als het drinken en het meisje glimlacht nog even, voordat ze weg loopt. Het is een knap meisje, maar ze zal nooit tippen aan Alexis, mijn Alexis. Ik wil niemand anders dan haar. 'Ik hou van je, mijn liefste' fluisterde ik haar zachtjes toe en ik drukte nog een kus op haar hand, voordat ik mijn vork pakte en wat door mijn salade heen roer. Het ziet er zoals altijd weer heerlijk uit en ik glimlach bemoedigend naar mijn vrouw. Ze moet nu maar gewoon lekker gaan eten en alles voor een moment vergeten.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Ze schrok nogal toen de serceerster met de salades aankwam en klanpte even wat steviger vast aan de hand van haar man. Het was oke, rustig Alexis, rustig, spraak ze zichzelf toe en keek haar man even in de ogen. Ze prevelde de serveerster eeb ietwat moeizaam bedankje toe en begon aan de salade. Honger. Zw glimlachte lichtjes terug naar haar man en plukte een dadel tussen de rijst vandaan, om rustig verder te eten. Het was lekker en ze had eigenlijk mergens last van, het was ook niet tot ze de salade bijna op had dat ze het ineens weer omhoog voelde komen. Ze werd weer misselijk en ze legde haar beste neer om het eten maar op te geve. Ze nam een klein slokje water en hoopte dat het weg zou zakken, dat deed het njet, het werd erger. "Sorry, ik moet even naar het toilet," zei ze voor ze opstond en naar de toiletten ging. Aangekomen duurde het niet lang voor ze opnieuw braakte, een klein beetje maar ditmaal. Ze wachte even, kwam tot aden en trok torn door, waarna ze haar handen opnieuw waste, haar mond spoelen met wat water moest ze niet vergeten, thuid zou ze haar gezicht maar beter wassen want al was het niet zo dst deze onder haar maaginhoud zat, ze vond het wel zo fris. Wat was dit toch? Een irritant griepje waarschijnlijk, ze was nooit ziek dn dsn moest dst juist nu? Ze was al een week te laat met haar menstruatie, ruim, maar dat hele idee had ze al opzij gezet. Dst sloeg nergebs op. Ze ging maar weer terug, deze hele lunch was duidelijk niet voorbestemd en ze nam maar weer stilletjes plaats aan de tafel.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.
    Alexis schrok toen de serveerster met hun borden kwam aanzetten en die voor ons neer zetten en ze kneep wat hard in mijn hand en ik streelde geruststellend met mijn duim over haar huid heen. Ik was bezorgd om haar, dat kon je wel zeggen en ik had meerdere theorieën, eigenlijk maar een, maar daar wilde ik gewoon niet aan, dat kon gewoon niet. Het was niet het goede moment, er zou gewoon geen goed moment meer voor komen. Ze glimlachte kort naar mij toen ze begon te eten en zelf pakte ik nu ook maar mijn bestek om van mijn salade te gaan eten, al kon ik het niet helpen dat ik zo af en toe een blik op mijn vrouw wierp. 'Het is lekker huh'? vroeg ik haar na een tijdje, toen ik op keek en naar haar keek. Ze zag een beetje grauw en toen ze opstond, stond ik ook op en zei ze snel dat ze naar het toilet ging. 'Alex'? Ik wist niet goed wat ik moest doen. Moest ik achter haar aan gaan of moest ik hier blijven en wachten tot ze weer terug zou komen. Ik kon er niet tegen als ik niet wist wat er was en dat ze zwanger zou kunnen zijn, was de enige optie. Die symptomen leek ze wel te hebben, maar het kon gewoon niet, maar om iets zeker te weten en dat ze het echt niet zou zijn, moesten we een test laten doen. Ik ging zitten en ongeduldig wachtte ik tot ze weer terug zou komen en ik wilde net weer op staan om haar op te zoeken bij de toiletten toen ze weer terug kwam en ik haalde opgelucht adem toen ze weer voor me kwam zitten. 'Alex' Ik zei zachtjes haar naam en pakte haar hand vast en streelde daar zachtjes over heen. 'Ik wil het zekere voor het onzekere nemen en een zwangerschapstest doen' Ik beet op m'n lip toen ik het zei, het was gewoon recht voor z'n raap, dat kon ik maar het beste doen, dan alleen maar er omheen zitten draaien. 'Je hebt de symptomen en ik wil gewoon zeker weten dat je gewoon over tijd bent en dat je gewoon over een paar dagen je menstruatie zal hebben' Misschien zou ze me nu voor gek verklaren, maar ze zou het met me eens zijn, dat we beter alles uit konden sluiten wat het was en dat we ons gewoon te druk maakte en dat ze gewoon niet zwanger zou zijn. Hij hoopte maar dat ze het wilde doen en als ze het niet wilde, dan moest ik dat ook gewoon maar accepteren.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Het was inderdaad lekker, dus ze knikte instemmend, maar werd al snel werd ze behaagd met een opnieuwe misselijkheid en ze ging weer naar het toilet, om daar weer over te geven en terug te komen. Eenmaal terug had Liam iets, hij wou dat ze een zwangerschapstest deed en ze keek hem even met grote ogen aan. Hij dacht er ook al aan, zij was niet de enige in wiens hoofd het op was gekomen en net nu ze het weg had gedrukt begon hij erover. Ze slikte en knikte toen, om neer te kijken. "Okay," zei ze zacht en lichtelijk hees. "Misschien is dat wel handig. Voor de zekerheid." Ze besloot de rest van de salade maar te laten voor wat het was, ze had er toch geen zin meer in en om direct nadat ze overgegeven had nou te eten, nee. Ze zei nog maar niks, dit was enkel voor de zekerheid, als er iets uit de test zou komen kon ze wel reageren, nu ging ze ervanuit dat het niet zo was. En dan nog, stel de test zo zei dan moest ze eerst nog voor de zekerheid laten kijken, zo'n test was ook niet honderd procent zeker, al zou het -het eigenlijk wel zeggen, zeker nu ze een zwangerschap bij haarzelf ondertussen wel herkende. Misschien moesten ze zomenteen maar meteen een test halen en het thuis meteen doen. Ze legde haar bestek naast elkaar op de rechterkant van het bord neer zodat de serveerster wist dat ze klaar was. Liam moest eerst maar zijn salade op eten, hij moest gezond blijven en ze moesten nu
    niet ineens weg gaan rennen om een test te halen, al voelde ze wel een kriebel opkomen, een zenuwachtige, ze was toch een beetje bang voor wat de test zou zeggen.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.
    Ik moet het gewoon zeker weten, Het is voor mijn eigen gemoedsrust ook beter als we een test laten doen en dat is ook weer goed voor Alexis, zodat ze weet dat als de test negatief of positief, het is maar hoe je het bekijkt, dan kan Alexis ook weer door en is het gewoon een kwestie van dat ze overtijd is en dat ze binnen nu en een paar dagen weer menstrueert. Alexis is drie keer eerder zwanger geweest, ik herken de symptomen ook wel, en als we toch fout zitten, is het vast een simpel griepje. Ik wacht ongeduldig totdat Alexis terug komt van het toilet en als ze terug komt, dan gooi ik het er gewoon uit en ze keek me met grote ogen aan. Ik beet op m'n lip, in verwachting van haar antwoord en op een gegeven moment knikt ze en stemt ze in. Ze wil het natuurlijk ook wel weten, maar het dan niet durft te zeggen en dan ben ik degene die uiteindelijk de knoop door hakt. Ik zucht en ik glimlach voorzichtig naar haar. 'Als we naar huis gaan zo, rijden we wel even langs de apotheek' vertel ik haar zachtjes en ik sta op en buig me over de tafel om haar een zachte kus op haar lippen te geven. 'Gewoon voor de zekerheid' zeg ik dan nog een keer en ik ga weer zitten en ik kijk naar de salade waar ik eigenlijk geen trek meer in heb, maar ik neem toch nog maar een paar happen, want ik moet wel blijven eten. Als ik vind dat ik genoeg heb gehad, wenk ik de serveerster en vraag haar om de rekening, waar we gelukkig niet zo lang op hoeven te wachten en ik betaal het meisje en geef haar nog een kleine fooi. Als alles is afgehandeld sta ik weer op en loop naar Alexis toe om haar hand stevig in de mijne te nemen. 'Kom je mee'? vraag ik haar zacht en ik druk een kus op haar voorhoofd. Ik kan niet ontkennen dat ik lichtelijk zenuwachtig ben voor de test straks, want het kan dat ze zwanger is, maar het kan ook zijn dat we ons gewoon druk hebben zitten maken om niks. Ik loop samen met Alexis naar de auto en houd de autoportier voor haar open en ik duw voorzichtig de deur achter haar dicht om daarna bij de bestuurderskant in te stappen en de auto te starten. We gaan het allemaal wel zien.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Liam leek ook geen zin meer te hebben maar nam toch nog een paar happen, wat wel goed voor hem was, hij had het nodig. Toch was hij ook al vrij snel klaar. Ze kwam met hem mee, ze gingen de auto in en gingen weg. Bij de apotheek aangekomen ging ze snel naar binnen, zo snel mogelijk om binnen te komen, iedereen wist dat ze buiten, zeker ergens waar mensen waren, zijn absoluut verschrikkelijk vond. Het was niet dat ze niet van de natuur hield, ze vond de natuur prachtig en frisse lucht was ook fijn, maar ze was een bang schaap, meer dan bang, een lam met de grootste doodsangst. Er was iemand anders in de apotheek voor, nee, heel prettig vond ze dat niet, al kon het wachten haar niet schelen, maar al snel was ze geholpen. Snel terug naar de auto en dan naar huis. Niet dat er eenmaal veilig iets beters op stond te wachten. Eenmaal thuis gingn ze maar meteen naar de badkamer, met tegenzin, om daar over het staafje heen te plassen (zo ging het nou eenmaal), haar broek weer op te trekken, daarna haar handen te wassen en naar de eettafel te gaan, waarze aan ging zitten. Ze was gespannen, raakte steeds zenuwachtiger en tuurde maar wat naar buiten, maar in haar hoofd telde ze af. Tijd om te kijken. Ja, er was iets tevoorschijn gekomen. Een lachend gezichtje, een smiley, maar ze wist nou niet of dit echt iets was om van te lachen. Dus bleef ze enkel stil en verstijfd in de stoel zitten.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.
    Ik eet nog maar een paar happen van mijn salade, die ik normaal gesproken echt lekker vind en altijd op eet, maar nu heb ik er gewoon geen zin meer in, want er spookt maar een gedachte door mijn hoofd en dat is dat we een test moeten halen om te kijken of dat Alexis zwanger is of dat ze gewoon over tijd is en dat ze binnen nu en een paar dagen gewoon weer gaat menstrueren. Ik betaal de rekening en neem Alexis dan mee naar de auto en laat haar instappen en stap dan zelf ook in, om daarna naar de dichtstbijzijnde apotheek te rijden. We zijn nog steeds in de stad en dat is het fijne, als we het in het dorp zouden doen, dan zou iedereen het gelijk weten en daar zaten we nu echt niet op te wachten. Ik loop met Alexis mee naar binnen en halen de test en gaan zo snel mogelijk weer naar de auto en misschien rijd ik wat harder dan normaal om thuis te komen en eenmaal daar aangekomen, gaat Alexis meteen naar boven om de test te doen en komt ze een paar minuten later weer terug en legt de test op tafel en gaat zelf ook aan tafel zitten. Ik wist dat het een paar minuten kon duren, voordat de uitslag bekend is, maar het duurt me allemaal veel te lang en ik begin te ijsberen en over allemaal dingen na te denken. Afwezig streel ik Munchkin als ik op de klok kijk en het nu wel ongeveer tijd zou moeten zijn om te weten wat de uitslag is. Ik draai me naar Alexis toe en ik frons, want ik weet niet goed wat ik van haar reactie moet vinden en langzaam kom ik naar de tafel toe. 'En'? vraag ik haar schor en ik kijk naar de test en ik zie een smiley en mijn hart slaat een slag over. 'Wat betekend dat'? vraag ik meer tegen mezelf, want eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik weet niet wat ik moet zeggen, ik weet niet wat ik moet doen en ik ga naar mijn vrouw zitten aan tafel en ik kijk net als haar naar de test. 'Je bent zwanger' Het is echt zo, volgens het meisje van de apotheek was dit de beste test die je kan doen en is hij heel nauwkeurig, maar toch kan het niet. Maar het is toch echt zo. 'Je bent zwanger' Ik herhaal het nog eens en ik pak de handen van mijn vrouw vast. Ze is stil, veel te stil en ik word er bang van. 'Alex'? Ik zeg haar naam, in de hoop een reactie van haar te krijgen.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Ergens vaag hoorde ze Liam dingen vragen en het daarna alleen maar herhalend te zeggen. Haar naam klonk. Hij zei haar naam. Ze knipperde, misschien wel voor het eerst sinds ze het schermpje zag. Ze bleef stil, ze bleef nog even stilzitten, maar kroop daarna in elkaar, haar handen om haar benen. Wat nu? Wat moest ze doen? Wat moesten ze doen? Ze was zwanger van haar stervende man. Ze kreeg een kind van hem en het was mogelijk dat hij dit kind gewoon nooit zou zien. Het was niet goed om nu een kind te krijgen, het was iets wat Liam achter liet, maar het was niet eerlijk voor het kind. Het kind zou zijn of haar vader niet herinneren en ze wist dondersgoed dat ze zonder Liam niks voorstelde, dat ze het niet vol zou houden, ze kon er niet voor zorgen. Ze snifte. "Liam?" vroeg ze zachtjes en keek eindelijk op, in zijn ogen. "Liam? W-Wat nu?" Dit kon niet. Dit mocht niet. Dit was onmogelijk. Nee. Nee. Nee. Als Liam niet ziek, niet doodziek, was geweest dan had ze geslikt, maar dan had ze er direct van gehouden, nu zou ze er ook van houden, maar was het anders. Dan was het ook een ongelukje geweest, dan was het even aanpassen geweest, maar dan had ze het ook niet echt erg gevonden. ze hadden al drie kinderen en er zat veel tijd tussen deze en de anderen, ze werd ouder en er was nu dus ook meer kans op problemen. Dit kon niet, dit kon er nu echt niet bij. Ze flipte om veel dingen en het was niet dat 'zwangerschap' in het algemeen haar cookie maakte, nog meer dan ze al was, maar nu wel. En een groot deel van de reden was omdat het nu meer doordrong dat Liam dood ging, dat hij haar ging verlaten.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.
    Alexis was zwanger, dat stond letterlijk op de test en hij werd helemaal niet goed van die lachende smiley op het schermpje. Bij alle drie de zwangerschappen was het onverwachts, maar was hij er wel heel blij mee en nu wist hij het niet goed. Hij was er door overdonderd, want hij wist dondersgoed dat hij dit kind nooit zou kunnen zien opgroeien, want hij was stervende en hij had nog maar een aantal maanden te leven en dat wist hij maar al te goed. Het duurde een poosje voordat ik een reactie van haar kreeg en ik ging snel naast haar zitten en ik keek mijn vrouw in haar ogen. Hij kon zien dat ze het ook niet meer wist, dat dit nieuws voor haar ook niet al te best nieuws was. 'Alex' Ik mompelde zachtjes haar naam en schoof mijn stoel dichter naar haar toe en trok haar bijna op mijn schoot en streelde over haar zachte haar, steeds weer opnieuw. 'Ik weet het niet' fluisterde ik schor toen ze aan me vroeg wat we nu moesten doen. Abortus? Dat was het eerste wat er door mijn hoofd heen schoot, maar dat was uitgesloten, daar was ik fel op tegen, dat wilde ik niet . Het was toch moord wat je deed en zeker omdat het kindje nu al een maand in Alexis' buik moest zitten. Adoptie, het tweede, dat zou kunnen, maar later zou het kind willen weten wie zijn echte ouders zouden zijn en dat wilde ik hem of haar ook niet aan doen. Het zelf houden, met het risico dat ik mijn kind niet zou kennen en het kind nooit zijn vader zou kennen en achter blijven met een moeder die niet zonder haar man kon. Het was allemaal doemdenken wat ik deed en normaal kon ik altijd wel een oplossing verzinnen, maar nu echt niet. 'Wat..wil je het houden'? vroeg ik haar toen aarzelend. Zij droeg het notabene, haar lijf, haar keuzes en natuurlijk zou ik haar daar in mee helpen, maar ik wist niet goed wat ik ik zelf wilde. 'Het komt goed, het komt goed' ik herhaalde dit een paar keer en bleef haar vast houden en zachtjes over haar, haar heen strelen. Ik keek nog eens naar de test, maar het veranderde niet en de smiley werd irritant en snel draaide ik de test om, ik kon er niet tegen. We moesten een beslissing maken, maar ik had geen idee wat voor beslissing.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Hij wist het niet, hij vroeg haar alleen of ze het wou houden en hield haar vast. Ze wist het niet en gaf opnieuw geen kick, pas toen hij de test omdraaide schoten haar oge hier weer naar toe en na er even naar gestaard te hebben veegde ze het fel van de tafel, om daarna weg te rennen. Niet naar buiten want daar was ze te bang voor, niet naar hen kamer want die was van hen samen, niet naar de woonkamer, de bijkamer, de keuken of de garage, niet naar de slaapkamers van de kinderen, of naar de logeerkamer, niet naar de gangkast of de badkamer, maar naar de studiekamer. Ze sloot de deur en ging op de stoel zitten, bij het bureau, liet hier haar ellebogen op vallern en begraafde haar gezicht in haar handen. Ze moest zich losmaken van Liam, hij ging dood, was er binnenkort niet meer, ze kon hem wel troosten wanneer dat nodig was, maar hij haar niet, dan zou ze zichzelf nooit bij elkaar kunnen rapen, of eigenlijk, bij elkaar kunnen houden. Waarom was dit? Ze sloot de gordijnen zodat het donker werd, zodat ze dat raam niet had, ze hield nieg van ramen, zo achterlijk was ze. Ze begon te huilen, ineens, alles van de afgelopen weken kwam eruit. Zwangerschap maakt je ook overemotioneel, handig als hij dood ging, gingen ze wat leuks doen met zijn allen en was zij chagrijnig, kon ze nog harder janken aan zijn doodsbed. Waarom hadden ze het zonder bescherming gedaan? Ze wist het niet. Ze dachtwn er gewoon niet over na, als naïeve pubers. Het was ook niet dst zs het standaard in hun naxhtkastjes hadden liggen, condooms, ze waren wel ergens, maar niet daar. Als zij alleen met elkaar naar bed gingen, als het heel goed met haar ging en zelfs dan nog op wonderbaarlijke momenten, dan kon daar jaren tussen zitten. Ze had het wel eens gewoon gedaan, om hem te plezieren, ze was dichtgeklapt en tussen die keer en de keer erna had de meeste tijd gezeteb. Ze was doodsbang, had niet meer met hem in een bed willen slapen, zo ging ze er van door het lint. Hwt was allang duidelijk dat het niet gezond was, maar er was niet vwel aan te doen. Maar nu huilde ze om Liam, Liam die ze ging verliezen. Dit kon niet, waarom hem? Waarom haar Liam. Ze wou het raam uir springsn, ze kon niet zonder Liam. Ze wou haar polswn opensnijden dn leeg bloeden, dood bloeden. Liam wad haar alles. Dit kon niet, dit kon niet. Dit was allemaal een nachtmwrrie en ze werd morgen ochtend wakker, dit was gewoon een hele kwade droom. En dan een kind, ze hadden het zepf gedaan, geen bescherming gebruiken, maar als er een god bestomd, waarom had hij dan bedacht Liam te doden en hen samen een nieuw wezen llate creëren dat nu in haar buik groeide? Ze wist dondersgoed dst dit niet kwam door Gods wil, dat zijn ziekte medisxh was en dat zij zelf dit, dit kind, zelfs al was het nog niet veel, in haar buik haddwn gemaakt, maar toxh, waarom?


    Reality's overrated.