Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Die smiley op de test begon op ten duur erg vervelend te worden, natuurlijk was het een mooi wonder als je zwanger kon raken, maar de timing en alles was gewoon niet goed. Het kon gewoon niet, nu niet, morgen niet, nooit niet. Er bestond een kans dat ik mijn kind nooit zou zien en dat kon ik Alexis toch ook niet aan doen? Zwanger weduwe worden, we hadden gewoon een condoom moeten gebruiken, maar daar hadden we gewoon niet aan gedacht, het was allemaal zo snel gegaan. De smiley irriteerde me enorm en daarom draaide ik de test om en gaf ik Alexis mijn aandacht, om me zo van de test af te leiden. Het kwam geheel onverwachts toen Alexis de test met een enorme zwaai de tafel afveegde en de stoel naar achteren schoof en rennend verdween. 'Alex'! Ik bleef verbouwereerd zitten, een beetje in shock van alles. Het duurde even voordat ik eindelijk de kracht vond om op te staan, om Alexis te zoeken. Wie weet wat er nu allemaal in dat hoofd omging, wat ze van plan was. Ik wist het niet, maar ik wist wel dat mijn vrouw hier enorm van overstuur van kon zijn. Hadden ze maar bescherming gebruikt. dan was dit niet gebeurd, maar dat bedacht je altijd achteraf en nu wist ik het nog steeds niet. 'Alex'? Mijn stem klonk schor en ik schraapte mijn keel. Ik was toch wel enigszins blij dat de kinderen niet thuis waren, zolang ze het niet wisten, hoefde ze het ook niet te weten. Ze moest naar boven zijn gegaan, maar toen ik in de slaapkamer kwam, was ze daar niet. Als er een god bestond, dan was het echt een wrede god. Er ging een leven en er kwam een leven, maar dit wilde ik niet. Ik wilde niet dood en ik wilde Alexis al helemaal niet achterlaten zwanger van mijn kind. 'Verdomme' Een vloek ontsnapte uit mijn mond, ik die amper een kwaad woord over een ander zei. Door de emoties ging ik rare dingen doen en zeggen. Ik liep langs de studeerkamer toen ik gesnik hoorde en voorzichtig liep ik naar de deur toe, om die open te maken en vond daar Alexis, in de donkerte van de kamer. Stilletjes liep ik naar haar toe en ik streelde zacht over haar rug en ik tilde haar iets op en ging toen op de stoel zitten en zette haar daarna op mijn schoot, dat kon nog wel. Ik zei geen woord, maar hield haar dicht tegen me aan, ik durfde ook eigenlijk niks te zeggen en het enige wat ik deed, was haar wiegen en haar zo gebroken te zien, daar brak mijn hart ook van, want ze was zwanger, echt zwanger en oh, wat was dit moeilijk. Ik kon er niks aan doen, die tranen in mijn ogen en ik kon er ook niks aan doen, dat die tranen naar beneden liepen en langzaam op de grond drupte.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze was gebroken, ze had zich grootgehouden, maar nu zat ze er toch echt doorheen, helemaal. Ze merkte het niet dat de deur open ging en toen er ineens over haar rug werd gestreeld gaf ze een gil en draaide ze zich om, doodsangst in haar ogen en haar handen voor zich uit gestoken, ze begon te trillen en als ze een zwakker hart had gehad had deze daar terplekke gestopt te kloppen. Ze zag dat het Liam was en ze liet haar hoofd weer vallen. Hij tilde haar trillende lichaam op en tilde haar op zijn schoot. Ze kroop in elkaar, tegen haar man aan, begroef haar hoofd in zijn borstkas. Ze bleef huilen, tegen Liam aan. Ze had hem nodig, maar dat wou ze niet, ze kon hem niet nodig hebben, hij ging weg, helemaal weg, voorgoed. Toch klampte ze zich steviger aan hem vast, want ze ging niet rustiger worden, niet zomaar, enkel met hem. Toen ze gestopt was te trillen keek ze op, de tranen nog steeds in haar ogen. "Ik wil het wel houden, ik kan het niet weg laten halen, maar ik kan het niet." Hij wist dat ze emotioneel zo instabiel als een huis op een satéprikkertje. Ze wou het kind wel dragen, baren en opvoeden, maar dat kon ze simpelweg niet zonder hem. "Ik wil het proberen, ik wil sterk zijn, maar een kind krijgen en opvoeden moet je niet doen in de hoop dat het lukt, ik-ik weet het niet."

---

Reality's overrated.

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Na mijn gesprek met Gary stond ik buiten en woog ik mijn opties af. Ik kon naar huis gaan of ik kon Freddie gaan zoeken, maar misschien was het handiger om eerst naar huis te gaan en dan te kijken of het meisje al thuis was, want stel dat, dat zo was, dan zou ik voor Jan met de korte achternaam gaan zoeken en dan was dat zo nutteloos als het maar zijn kon. Ik pakte mijn fiets en snel reed ik naar huis. Thuis aangekomen zette ik mijn fiets tegen de muur van het huis en opende ik de deur. 'Freddie'? Mijn stem weergalmde door de gang en ik liep snel naar de woonkamer, maar daar was niemand. 'Frederica'! Ik rende naar boven en vond haar ook niet in haar eigen slaapkamer en ik ging de rest van de slaapkamers af, maar vond haar daar ook niet. Tijdens het gesprek met Gary, had ik niet zo aan Freddie kunnen denken, maar nu wel en allerlei doemscenario's dwarrelde door mijn hoofd en de een nog erger dan de ander. Mijn hart ging als een gek tekeer en ik wilde alleen maar weten waar Freddie was, zodat ik haar naar huis kon nemen. Ze kon een terugval krijgen en dan waren we nog verder van huis, ze deed opnieuw een overdosis en niemand die wist waar ze was en ze zou eenzaam sterven. 'Verman je Lizzy' mompelde ik mezelf toe. Ik was de volwassene en ik moest erbij blijven, ik kon geen paniekaanval krijgen. Ik rende weer naar beneden en rende het huis uit. Ik sloot de deur en pakte mijn fiets. Ik zou wel eerst naar de familie Payne gaan, daarna naar de Horans en als laatste naar Styles. Ik hoopte met heel mijn hart dat ik haar al eerder zou vinden en dat ik niet naar de man zou hoeven, die mijn gezin had ontwricht. Ik zuchtte en stapte op de fiets en fietste snel naar het huis van Payne en ik zette mijn fiets op de oprit. Er stond een auto, maar dat hoefde nog niet te zeggen dat er iemand thuis was. Ik beet op m'n lip en keek omhoog, naar de ramen, maar alles zat dicht en toch drukte ik op de bel, in de hoop dat er zou worden open gedaan en ik mijn dochter hier misschien ook zou vinden.

---

'Darling, just hold on'

Liam Payne.
Alexis schoot in de zelfverdediging modus toen ik haar aanraakte, maar toen ze doorhad, dat ik het was, schoof ze dicht tegen me aan en ik hield haar dicht tegen mij aan en veilig in mijn armen en zachtjes wiegde ik haar heen en weer. Ik vond het altijd vreselijk om haar te zien als ze overstuur was en door de jaren heen, was dat heel vaak voor gekomen en was ik er aan gewend en wist ik ook dat ik er niet veel aan kon doen, dan er voor haar zijn en samen met haar het verdriet door te gaan. Ik wilde niet dood, dat was een ding wat zeker was, maar binnen nu en een paar maanden zou het mijn tijd zijn en zou ik Alexis nooit meer zijn en mijn kinderen zou ik nooit meer zien en het kindje wat er in haar buik groeide, zou zijn vader nooit zien. Hij voelde dat ze stopte met trillen en voorzichtig schoof hij wat haar uit haar gezicht weg en streelde met zijn duim over haar gezicht, om de tranen weg te halen. Ik luisterde stilletjes naar haar woorden, ze wilde het houden, ze wilde het baren en dan opvoeden, maar ik zou nooit bij die opvoeding kunnen zijn. 'Weetje' zei ik uiteindelijk langzaam, na heel lang stil geweest te zijn, 'Zie het kindje als onze liefde. Het is ons liefdeskind en ik zal altijd bij je zijn en altijd van je houden' Mijn stem sloeg over en ik haalde diep adem om wat te zeggen toen de bel ging en ik opkeek van mijn vrouw. Ik verwachtte niemand en ik fronste toen er nog een keer werd aangebeld. 'Wacht hier' fluisterde ik mijn vrouw toe en ik tilde haar op, om haar zo weer op de stoel te zetten en ik liep eerst naar het raam en schoof het gordijn iets weg en het enige wat ik kon zien was een vrouw. 'Ik loop even naar beneden' vertelde ik Alexis en ik gaf haar nog gauw een kus op haar kruin en liep daarna snel naar beneden en ik wreef nog snel over mijn gezicht en daarna opende ik pas de deur en vond ik Lizzy Tomlinson op de stoep. Ik begroette haar en de vrouw vroeg of ik haar dochter Freddie had gezien, omdat Ezra en zij nogal dikke mik waren, maar ik moest daar ontkennend op antwoorden en ik zag de teleurstelling in de ogen van de vrouw. Ze nam afscheid en verward sloot ik de deur en liep ik snel weer naar Alexis. 'Niks bijzonders' vertelde ik mijn vrouw zachtjes en ging weer zitten en trok haar voorzichtig weer tegen me aan.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Nadat ze gesproken hadbegroef ze haar gezicht weer in zijn borstkas, daar was ze veilig. Na een tijdje, een hele tijd, begon hij te spreken en ze keek weer op. Hij had gelijk, ergens was het wel mooi, het was mooi en ze knikte. Ze moest haar troost gaan vinden in zorgen voor het kind, ze moest er zo goed voor zorgen als ze kon en misschien kon het ook voor haar zorgen, simpelweg door er te zijn en de andere drie waren er ook nog. Ze knikte en de bel ging, wat haar deed verstijven, maar al snel haalde ze weer adem en knikte, om te wachten tot Liam terug kwam. Iedere keer als de bel ging was ze bang dat ze binnen kwamen, maar dan lachte ze zichzelf uit, want waarom zouden ze aanbellen? Waarschijnlijk zouden ze de deur in trappen, of juist heel stil zijn en iedereen doden, behalve haar dochter. Net zoals het bij haar was gebeurd. Soms had ze gewild dat ze haar ook hadden gedood, maar dan werd ze boos op zichzelf omdat ze zo ondankbaar was. Op het begin was dit altijd geweest, wou ze niet leven, kon ze niet leven, met Liam's komst in haar leven was haar levenslust ook langzaam terug gebracht. En nu moest ze het vasthouden, nu moest ze het vasthouden en aan hun kinderen geven. Er was niks bijzonders en ze knikte, om weer tegen hem aan te kruipen. "Ik hou zoveel van je," zei ze zachtjes en sloot haar ogen even, om daarna overeind te komen, de tranen weg te vegen en hem aan te kijken. Ze legde even één hand op haar buik, zelfs al was deze nog niet dikker geworden, hier schuilde wel hen kind in. En ineens maakte het haar ook een beetje blij en ontstond er een glimlach op haar gezicht. Misschien moest ze dit als een geschenk zien, hij kon nog iets achterlaten en zij konden iets van hem bij zich houden. "Ons liefdeskind," herhaalde ze zachtjes en knikte. Ja, ze moest dit doen. Voor hem, voor de drie kinderen die al rondliepen en voor dit vierde kind. Hun liefdeskind.

---

Reality's overrated.

[ClintonFrancisB -> MikeyGClifford]

Niall Horan
Het was enorm fijn wat ze deed. Dat ze geen geluid maakte, ook geen dierlijke kreunen en steunen, was erg jammer, maar dat maakte het genot wat ze me door het rijden gaf niet minder. Ik bleef met mijn duimen over haar heupen gaan, maar hield haar wel steviger vast. Uit mijn keel kwamen intussen een boel zachte kreunen. Ik begon langzaam even alle zooi te vergeten waarin we ons bevonden. Even geen drama in haar familie of de mijne, niet meer het feit dat haar vader me het graf in zou slaan als hij dit zou weten, alleen wij en seks, hetgeen wat we het best deden en het best kenden. Ondanks dat het velen misschien vreemd was, werkte seks als een soort remedie voor me. Het hielp me erg ontspannen en bracht me in een soort heerlijke trans, waardoor ik echt even alles kon loslaten en vergeten. Ze voerde het tempo wat op en mijn kreunen werden ook wat luider en wat rauwer. Nu hoefde ik me een keertje niet in te houden, we hoefden niet op te passen, Ik kon me gewoon laten gaan en genieten, maar ik zou me zeker niet helemaal laten gaan tot zij ook zover was. Ik verplaatste mijn handen steeds wat naar binnen, zodat ik over haar klit kon wrijven, terwijl zij bleef rijden. "Dit is heerlijk, Prinses." kreunde ik met een grijns. Mijn ademhaling werd langzaam iets oppervlakkiger en ik hoopte nu echt dat zij zich ook goed voelde. Ik haalde een hand van haar heupen, om die in haar nek te leggen, zodat ik haar wat dichter naar me toe kon trekken. Zo wist ik met mijn lippen haar sleutelbeen al snel te beroeren. Ik zorgde dat ze niet in de buurt kwamen van een plek waar de hals van haar shirt het zichtbaar zou maken, maar toen begon ik toch zacht op haar huid te zuigen, terwijl ik nu de kreunen uit mijn binnenste meer voor mezelf hield. Dat was altijd wel moeilijk, maar dit was toch veel te leuk om niet te doen. Eigenlijk mocht het niet, en ik had het ook maar heel weinig gedaan. Normaal alleen zo af en toe een op haar heup, maar dit was toch een heel andere situatie en ik voelde ook of dit veel meer gepast was dan een zuigzoen rond haar privé delen. Ik wist eigenlijk niet waarom allemaal, maar ik was een man van gevoel, ookal hield ik dat allemaal eigenlijk altijd voor me.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Het kindje wat in Alexis'buik groeide, moesten we zien als liefdeskind. Het was gemaakt uit pure liefde en ondanks dat ik het misschien nooit zou kunnen zien opgroeien, wilde ik Alexis zo goed mogelijk helpen, zo lang ik dat nog kon doen. Door dit kind zou ik altijd bij haar zijn en altijd van haar houden, hoe moeilijk het ook zou worden. Ze leek het te begrijpen en ze was het eens met mijn woorden en ik voelde haar in mijn armen verstijven toen de bel ging. Ik moest haar voor heel even alleen laten, iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar de persoon aan de andere kant van de deur wilde iets van ons en het bleek Lizzy Tomlinson, de moeder van de tweeling te zijn, Ezra was goede vrienden met Freddie, maar ik kon haar niet verder helpen toen ze vroeg of Freddie hier was en even later vond ik mezelf weer boven, met Alexis in mijn armen. Ik vertelde haar dat het niks bijzonders was en ze knikte en kroop dicht tegen mij aan. Ik glimlachte en drukte een kus op haar voorhoofd toen ze zei dat ze veel van me hield. Ze zei het niet vaak en als ze het zei, dan was het gewoon iets bijzonders. 'Ik hou ook ontzettend veel van jou, mijn liefste Alexis' mompelde ik zachtjes in haar oor. Ze kwam overeind en veegde de tranen weg en keek me aan en ik glimlachte naar haar. Ze legde een hand op haar buik, je kon het nog niet zien, maar er groeide daar wel een klein wezentje in en ik legde mijn hand op haar hand en hield deze stevig vast. 'Ons liefdeskindje' fluisterde ik bevestigend tegen haar. Dit kindje zou mijn erfenis aan Alexis zijn, zodat ik altijd bij haar was en dat ze niet zo opgeven, hoe moeilijk het ook kon zijn. 'Ik ben trots op je' fluisterde ik zachtjes tegen haar, 'Je bent een moedige vrouw, mijn mooie vrouw' Opnieuw drukte ik een kus op haar voorhoofd en zachtjes streelde ik over haar, haar.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Terwijl ze hem bereed gingen zijn duimen over haar heupen en rolden er een hoop zachte kreunen over zijn lippen, die luider worden naarmate ze het tempo opvoerde. Zijn handen verplaatste wat en hij wreef over haar clitoris, om grijnzend te kreunen dat het heerlijk was. Een hand ging van haar heup af, naar haar nek om haar dichter naar zich toe te trekken en haar sleutelbeen te beroeren, aan de huid te zuigen. Misschien niet het slimste, maar het kon haar niks schelen op het moment, ze bedekte zich maar wat meer, dat zou haar moeder alleen maar tevreden maken, als het aan haar lag had ze zich vast in een burka gewikkeld en al hield Freddie niet van naveltruitjes en te strakke kleding waar haar borsten uitpuilden, ze liet haar gebruinde benen graag zien onder een paar shorts en haar moeders visie hier op was wel heel ouderwets. De combinatie van zijn mond, zijn vingers en zijn eikel binnen haar maakte nog iets extra's in haar los en dat was genoeg. Genoeg om een heel klein geluidje uit haar keel te doen komen. Het geluidje klonk moeizaam en iel, logisch gezien ze eigenlijk geen mogelijkheden tot praten of het creëren van geluid in het algemeen had. Haar ogen werden een beetje groot en toen het doordrong - ze besefte het eerst niet eens echt, ze hoorde het en schrok bijna een beetje, ze had al best even geen geluiden uit haar mond horen komen - krulden haar mondhoeken lichtjes omhoog. Het bleef er bij eentje en ze voelde haar keel branden, rauw zijn, maar toch, het was goed om het te horen en het klonk misschien idioot, maar één zo'n geluidje kon haar dus al blij maken, tsja, zou iedereen dat niet zijn als ze mute waren? Uit lichte euforie voerde ze het tempo nog wat op en ver weg voelde ze een orgasme opkomen, hij was er nog niet, maar als het doorging, of misschien nog net een beetje meer, dan kwam hij er wel.

---

Reality's overrated.

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij hield ook van haar, ontzettend veel, antwoorde hij. Dat wist ze, hij zei het en liet het merken. Wat zij hadden was ware liefde, zoals je dat in de boeken en films zag, ze had er nooit echt in geloofd, ze had het gehoopt, er van gedroomd. Wat ze had gehad met Maxim was anders, dat was geen liefde, ze vond hem leuk en hij deed haar het waard voelen, op dat moment, ze was naïef, heel erg en dat was inderdaad ongelooflijk stom van haar geweest. Ze legde haar hand even op haar buik, daar waar het kindje, de embryo, groeide. Hij legde zijn hand op die van haar en hield deze vast, stevig. Het was hen liefdeskindje, ja, dat was het zeker. Hij zei dat hij trots op haar was, dat ze moedig was. Daar was ze het niet mee eens, als ze iets niet was -was het moedig. Ze was messed up en zwak. Ze reageerde niet echt, maar liet haar hand zakken en tekende poppetjes op zijn borstkas. "Ik denk dat dit de kamer moet worden, vind jij?" Ze hadden ook nog de logeerkamer - ze woonden groot, met het geld dat ze beiden verdienden - en de rest van de zolder. Maar deze kamer was naast die van hen en bij de rest van het gezin, boven was het gewoon anders ingericht. Misschien dat ze op het begin, in de ergste huilperioden, bij het kind op zolder sliep, zodat de kinderen er hopelijk nog een beetje doorheen konden slapen. Liam ook, hij zou zijn slaap nodig hebben, al was de kans heel klein dat hij er dan nog zou zijn.

[ bericht aangepast op 3 juni 2015 - 22:16 ]

---

Reality's overrated.

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Het was misschien beter om de familie Styles als laatste aan te doen, op mijn zoektocht naar Freddie. Ik kreeg al de zenuwen in mijn buik als ik aan die krullenbol dacht en ik zou me alleen nog maar bozer maken. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze daar niet was, dat ze bij de familie Payne was of bij de familie Horan. Alles was beter dan bij de familie Styles, al zou ik er ook moeite mee hebben als ze bij de Niall Horan in huis was, gezien het verleden en dat wilde ik gewoon voorkomen. Bij het huis van de Payne's aangekomen moest ik twee keer op de bel drukken voordat er uberhaupt iemand de deur open deed en ik had Liam en zijn vrouw Alexis al heel lang niet meer gezien en ik schrok van de man, maar liet dat niet zien. Hij was vermagerd en bleek en zag er erg ongezond uit. Maar ik was er niet voor hem, ik was er voor Freddie, die toen ik het aan hem vroeg, ook niet bij hun was. Met moeite kon ik mijn teleurstelling verbergen en ik bedankte hem en snel draaide ik me weer om naar mijn fiets om die te pakken en weer op te stappen en nu richting het huis van Niall Horan te rijden. Ik maakte me gewoon zorgen om Freddie, ik wilde niet dat ze weer terug greep naar de drugs en ik wilde alleen maar het beste met haar voor, al leek ze dat niet altijd te willen zien. Ik hield van haar, net zoals ik van Jessie hield, ook al liet ik het misschien niet altijd zien. In mijn hoofd vervloekte ik Louis voor de zoveelste keer, omdat het gewoon een klootzak was en ik voelde de tranen weer opkomen, maar na een heleboel slikken, waren ze ook weer verdwenen. Ik fietste richting het huis van Niall en zette mijn fiets op de oprit neer. Ik keek omhoog, naar de ramen en waar de slaapkamers zouden moeten zitten, het leek alsof er niemand thuis was, maar dat zou toch niet? Dat ik toch naar de familie Styles zou moeten? Ik zuchtte en deed een kort schietgebedje en liep naar de deur om aan te bellen en ik wachtte toch wel een beetje ongeduldig tot er iemand zou open doen en nog eens drukte ik op de bel, in de hoop dat er iemand open deed.

---

'Darling, just hold on'

Liam Payne.
Ik was trots op mijn vrouw en dat vertelde ik haar ook. Ik had bewondering hoe ze met alles om ging wat er de laatste paar maanden op haar was afgekomen. Eerst het nieuws van mijn ziekte en nu het feit dat ze een kindje droeg, ons liefdeskindje. Het was gemaakt uit liefde en ik hield echt ontzettend veel van haar en het brak mijn hart gewoon dat ik haar op een dag zou verlaten, dat ik er op een dag niet meer zou zijn en dat ik haar nooit meer zou kunnen zien en dat ik ons kindje nooit zou zien opgroeien. Het was niet eerlijk, maar het was niet anders. Mijn leven liep op z'n eind en dat was verschrikkelijk om te weten. Ze trok haar hand, die ik vast had, los en begon figuurtjes op mijn borstkas te tekenen en ik glimlachte door die kriebelende bewegingen en ik drukte een kus op haar voorhoofd. 'Dat is een goed idee' zei ik haar toen ze zei dat dit de kinderkamer moest worden. Het was een grote ruime kamer en er was ook nog een logeerkamer, maar de studeerkamer werd amper gebruikt en het had uitzicht op de tuin en het had een balkon, waardoor je zomers lekker op het balkon kon gaan zitten en zeker met de baby kon je daar nu ook gaan zitten en dan kon je lekker genieten van de zon. 'We moeten het wel een beetje opknappen, alle overbodige spullen tijdelijk in de logeerkamer zetten en dan een echte baby kamer van maken' Zolang het nog kon, wilde ik veel dingen nog zelf doen. Ik wilde niet dat Alexis het allemaal in haar eentje moest gaan doen, al kon ze misschien ook wel hulp krijgen van de kinderen en nu ik daar over na dacht, moesten we het hen ook nog vertellen. 'Wanneer wil je het de kinderen vertellen'? vroeg ik toen voorzichtig aan Alexis. 'Als we bij de dokter zijn geweest en een bevestiging hebben'? Ik aaide zachtjes over haar zachte haar en hield haar dicht tegen me aan. De kinderen zouden natuurlijk in shock zijn, maar hopelijk begripvol en dat ze mee wilde denken hoe we dit het beste allemaal aan konden pakken. Het was niet niks wat er allemaal gebeurde en ik was gewoon niet van plan om eerder dood te gaan, dat dat het kindje geboren was. Dat weigerde ik gewoon, ik zou door vechten tot de laatste snik.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij vond ook dat dit de kamer moest worden en ze moesten inderdaad maar snel bezig, want dat leek dan wel vroeg, maar nu kon hij nog helpen. De kamer samen schilderen en inrichten was leuk samen, zeker met de kinderen. Ook hij dacht aan hun drie tieners. "Ja," zei ze. "Lijkt me wel." Het was wat, eerst vertelden ze dat hun vader dood ging en Ezra ook nog over zijn genetische vader, wat de andere twee misschien ook nog eens moeten horen (al heeft Felice al wat gehoord), nu gaan we nog zeggen dat die vader dan wel dood gaat, maar dat zijn plek in huis vervangen word door een kind, nog een kind. Drie kinderen is al boven het gemiddelde, vier is al zeker veel. "Ik zal zo snel mogelijk een afspraak maken." Ze konden wel via de huisarts langs gaan, maar dit was veel makkelijker en sneller, daarbij ging zij liever niet ergens heen als het niet nodig was. Ze zou zich alleen maar op zitten vreten in het kleine gebouwtje. Ze kon ook aan haar collega vragen of zij meteen wou kijken, dan was dat ook achter de rug, maar dit was iets wat ze samen moesten doen, zeker nu. Een vierde kind, ze wist nog steeds niet helemaal zeker of ze nou op bevestiging of op een tegenwoord hoopte. Ze had genoeg aan haar drie kinderen, zeker, ze hield zoveel van ze, maar een liefdesbaby, een laatste stukje Liam, misschien was dat ook wel iets heel moois.

---

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.

Mijn koffie wil ik nog altijd met suiker, dat suiker niet goed is voor mijn ADHD-geest kan me niks schelen, met de jaren is het toch een stuk minder geworden, zelfs al heb ik nog altijd de neiging te snel te praten. "Ja." Zijn altijd zo lage en hese stem schiet omhoog als ik vertel dat ik bij hem wil zijn. "Uhu," bevestig ik maar met een klein glimlachje. Hij wilt het met me proberen, gelukkig, ik weet niet wat ik anders had gedaan. Hij stuntelt een beetje, verontschuldigd zich hiervoor en verontschuldigd zich opnieuw als hij me op mijn mond kust. "Geeft niet, dat heeft de ongemakkelijkheid er maar meteen even uitgegooid. Ineens herinnerd hij zich de koffie weer, om deze, samen met wat suiker, voor me neer te leggen. "Maar eh, hoe gaan we dit doen?" Gaan we het rustig aan doen? Ik weet het niet, ik vind alles best, het hangt compleet van hem af. De bel gaat opeens en ik kijk hem aan, ik kan moeilijk ineens open doen, het is mijn huis niet - zelfs al wil ik dat stiekem wel een beetje. Ik vraag me wel af wie het is. Wie zou het kunnen zijn? Vast iets van de postbode die een pakje langs komt brengen of zo.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Op een of andere manier kreeg ik het voor elkaar om toch een geluidje aan Freddie te onttrekken. Het was niet veel, maar het gaf me een nieuwe golf van genot en het deed haar duidelijk schrikken. Ook gaf het me een boost in mijn zelfvertrouwen dat ik dit voor elkaar had gekregen. Ze ging verder en voerde het tempo op wat me luider deed kreunen en me nog meer moeite deed doen om haar ook richting een orgasme te krijgen. Plots hoorde ik de deurbel en pakte haar heupen vast, om haar compleet tot stilstand te brengen. "Ik moet even uit het raam kijken, prinses. Een momentje, dan kunnen we verder." zei ik, voor ik haar voorzichtig van me af tilde en naast me neer legde. Met problemen met je benen, moest je wel sterke armen hebben. Ik drukte me op en wiebelde wat rond, voor ik uit het raam kon kijken en zag dat haar moeder voor de deur stond. Ik twijfelde wat, maar vond het ook weer zo onbeleefd om niets te zeggen. Ik schoof dus het raam maar open en stak met veel moeite mijn hoofd naar buiten. Mijn kaken zouden misschien iets rood zijn en mijn haar zou door de war zitten, maar voor de rest was er eigenlijk nooit iets van mijn gezicht af te lezen van seks, als ik het niet wilde, zoals nu. Ik schraapte wel mijn keel, om enige vorm van heesheid weg te werken voor ik sprak. "Hallo Lizzy. Het spijt me dat ik niet naar beneden kan komen, maar ik kan mijn knieën nog niet gebruiken, dus ik zit min of meer aan het bed gekluisterd. Is er iets aan de hand?" vroeg ik beleefd aan de vrouw die op de stoep stond. Dat ik krukken en een traplift had hield ik maar voor me. Toch deed het allemaal wel pijn wat ik deed met buigen en strekken van mijn benen, maar het ging al steeds beter. Nu hopen dat ze het geloofde, want dit zou echt niet goed aflopen als ze wist dat Freddie hier was en we met elkaar bezig waren.

MikeyGClifford schreef:
Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Het enige wat er omhoog kwam was gal en maagzuur, niets anders, maar dat stopte de ochtendmisselijkheid absoluut niet. Het bleef komen. Dit was dus zeker geen goede start van een dag die ik toch nog grotendeels samen met mijn man wilde doorbrengen. Vanavond moest ik weer aan het werk op een vlucht naar Dubai en daarna verder op een vlucht naar Hong Kong. Nu hing ik hier boven de pot, en was ik ook nog in tweestrijd. Aan de ene kant wilde ik dat Zayn bij me was, mijn haren vasthield en zacht over mijn rug wreef, maar aan de andere kant wilde ik de verrassing en het ontbijtje op bed niet verpesten. Toch was de emotie die de overhand kreeg toen ik zijn slaperige stem hoorde opluchting. Zijn slaapstem was normaal genoeg om me te doen smelten en de tijd in de slaapkamer nog wat te verlengen met huwelijksaangelegenheden, maar nu kwam zelfs dat niet in me op. Ik hoopte alleen dat ik zo een periode tussen twee keer kreeg dat ik hem hierheen kon roepen. Inmiddels trilde mijn lichaam en stonden er tranen in mijn ogen. Gelukkig was het op het vliegveld of een hotel nooit zo erg geweest, maar daar sliep ik ook nooit meer dan en paar uur, in vergelijking met een volle 9 uur van nu. Nu nam ik tijdens werk ook anti-misselijkheid medicatie, voorgeschreven door de doctor, maar meestal was die tussen vluchten wel uitgewerkt en kreeg ik dan na een dutje van een paar uur dus weer last ervan. Hij begon over aankleden en ontbijt, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde hem hier hebben. Ik had hem hier nodig. "Ik heb ontbijt gemaakt. Kan je alsjeblieft gewoon komen?" smeekte ik hem voor de volgende vlaag opkwam. Het was bij Cassandra in mijn geheugen echt niet zo erg geweest, maar toen was mijn leven, ons leven, wel heel anders dan nu. Mijn armen hielden mijn bovenlichaam nu nog met moeite overeind, maar ik zat al op mijn knieën en ik voelde me enorm zwak. Dat vond ik een van de meest verschrikkelijke gevoelens die er was: machteloosheid, samen met radeloosheid en hopeloosheid. Uit eerdere episodes als deze wist ik ook wel dat het nooit heel lang duurde, en het wel weer weg zou ebben, maar zo voelde het nu zeker niet. Het voelde of mijn lichaam de baby er via mijn keel uit wilde gooien, terwijl dat in geen miljoen jaar ook maar mogelijk was. Ik wilde nu gewoom vast worden gehouden, gerust worden gesteld, en straks als het over was alsnog samen ontbijten, als hij geen dringende plannen had. Normaal was ik toch nooit thuis in werkweken, dus het zou kunnen dat hij plannen had. Daarom was ik wel heel blij geweest dat hij gister wel mee had gekunt naar de echo, zelfs al had hij eigenlijk tot laat moeten werken. Nu hadden we samen het hartje horen kloppen en dat was toch wel heel bijzonder. Al moesten we zeker nog 7 weken wachten tot we wisten wat het zou worden.

[ bericht aangepast op 17 juni 2015 - 12:05 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
We moesten het de kinderen nog vertellen, want het bijna zeker dat Alexis in verwachting was. Ze had de tekenen en de test was positief en na drie keer kon ik het nu ook wel herkennen. We konden ze het waarschijnlijk beter vertellen als we bij de dokter waren geweest en de bevestiging hadden gekregen. Ze zouden wel schrikken en er zou een behoorlijk leeftijdsverschil tussen zitten, maar daar maalde ik niet om. Dit kindje kwam voort vanuit liefde en dat was eigenlijk alleen wat telde. Felicia en River waren natuurlijk ook wel uit liefde geboren, maar het zat toch anders en ik hield ook ontzettend van Ezra, ook al was hij niet mijn biologische zoon. 'Dat is prima liefje' zei ik haar met een kleine glimlach toen ze zei dat ze zo snel mogelijk een afspraak bij de dokter zou maken. Ik streelde zachtjes over haar tere gezicht heen en kuste haar voorzichtig op de mond. 'Wil je rusten? Of wil je misschien wat anders doen? Ik ga zo een eindje wandelen met de honden, wil je mee'? vroeg ik haar. Ik wist hoe vervelend ze het vond om buiten te zijn en als ze gewoon thuis wilde blijven, was dat voor mij ook prima. Tijdens het lopen kon ik nadenken over aanstaande kindje, over mijn laatste maanden, wat ik nog allemaal wilde doen en misschien moest ik ook wel gaan nadenken over mijn testament en zo kwam het toch wel nog dichterbij dat ik me besefte dat ik er over een paar maanden niet meer zou zijn, maar ik wilde ook dat mijn vrouw en kinderen het goed zouden hebben als ik er niet meer zou zijn. 'Ik ga deze week naar de notaris' zei ik toen eigenlijk uit het niets en ik staarde naar het bureaublad. Het kwam zo uit het niets, maar ook al was het moeilijk, we moesten er toch over praten hoe het nu allemaal verder ging. 'Mijn testament moet opgemaakt worden, er moet nog zoveel dingen geregeld worden' Ik zuchtte diep en ik draaide me weer naar mijn vrouw toe en gaf haar een kus op haar wang en ik streelde zachtjes over de plek heen die ik met mijn lippen had beroerd.

---

'Darling, just hold on'