• Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


    • Rollen •
    • Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Niall James Horan • 38 • TonyTurtlePerry
    Moeder • Céline "Cellie" Amelia Horan-Bourdon • 38 • Alate
    Kinderen •
    Lucy Meave Horan • 16 • Little_Liars

    • Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Zayn Javadd Malik • 42 • JackSkellington
    Moeder • Somaiya Yasmin Malik-Ravi • 37 • TonyTurtlePerry
    Kinderen •
    Cassandra Daliya Malik • 17 • Zamperini

    • Familie Payne [Vol]
    Vader • Liam James Payne • 41 • Rovers
    Moeder • Alexis "Alex" Payne-Dourdan • 38 • Xiphias
    Kinderen •
    Felicia Jasmine Payne • 18 • Isimat
    River Graig Payne • 17 • GusWaters
    Ezra Lukas Payne(-Horan) • 19 • Fitzgomery

    • Familie Styles [Vol]
    Vader • Harry Edward Styles • 40 • Rovers
    Moeder • Avalanté Louise Styles (née Deveraux) • 38 • Crucifix
    Kinderen •
    Arianna Meline Styles • 17 • Recentia
    Aaron Styles • 18 • Vulpes
    Kevin William Styles • 16 • TonyTurtlePerry

    • Familie Tomlinson [Vol]
    Vader • Louis William Tomlinson • 42 • Fitzgomeryi
    Moeder • Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson-Brown • 39 • Rovers
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson • 17 • Xiphias
    Jessie Connor Tomlinson • 17 • Fanders
    Katherine Lena Tomlinson • 16 • Timlin

    • Overige Buurtbewoners
    Gary Christopher Beale • 27 • TonyTurtlePerry



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. One Direction bestaat niet en heeft nooit bestaan.De jongens hebben gewone banen en een gewoon 'saai' leven.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen Bain maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Nu verder •
    Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

    [ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles.
    Het werd even ongemakkelijk toen ik eigenlijk niet wist hoe te reageren toen Louis me vertelde dat hij met mij verder wilde gaan. Ik begin te stuntelen en verontschuldig me en ik verontschuldig me eigenlijk weer als ik hem vol op zijn mond zoen en gelukkig voor mij vindt hij dat niet erg en ik lach een beetje verlegen naar hem. Ik snap mezelf echt niet, hoe ik ineens in een verliefde puber veranderd, want er zou nu niks moeten veranderen toch? Ja, dat we het niet meer geheim hoeven te houden en dat er nu mensen zijn die ons raar aan zullen kijken, dat doet me niet zoveel. Om maar wat te doen te hebben, pak ik zijn koffie die ik voor hem neer zet, en de vragen die ook in mijn gedachte rondspookte, komen uit zijn mond gerold. Ik pak eerst mijn koffie van het aanrecht en ik ga dan tegenover hem aan tafel zitten en ik schuif de papieren aan de kant. 'Dat vroeg ik me ook al een beetje af en ik ben blij dat jij er ook al een beetje over nagedacht heb' vertel ik hem. Ik neem een slok van mijn koffie die eigenlijk nog aan de hete kant is, maar ik kan er wel tegen, het is nu niet dat ik nu mijn mond verbrand. 'Misschien moeten we het nu even rustig aan doen, de kinderen aan het idee laten wennen dat we bij elkaar zijn' Ik bijt op m'n lip en kijk hem aan bij dat voorstel. Ik wil verder gaan met mijn zin als de deurbel gaat en fronsend sta ik op. Ik verwacht niemand en ik heb ook geen zin om nu iemand te woord te staan, maar ik loop toch maar naar de voordeur toe, waar blijkt dat het de postbode is met een pakketje van de buren en ik neem het maar aan, want iemand moet het toch doen? Ik sluit de deur weer en ik zet het pakketje in de gang neer, zodat als de buren komen, dat we het meteen af kunnen geven. Ik schraap mijn keel als ik de keuken weer binnen loop. 'De postbode' geef ik aan en ik ga weer op mijn plekje aan de tafel zitten. Het voelt goed en het voelt vertrouwd om hem zo aan mijn tafel te zien zitten. Normaliter spraken we altijd stiekem af en was de enige tafel die we zagen het bureau en zaten we daar niet aan om te praten. Maar het is misschien nog te vroeg om hem te vragen of hij bij me wil komen wonen, maar aan de andere kant, kunnen de kinderen ook zo aan hem wennen, want Louis is geen eendagsvlieg, dat weet ik wel zeker. Er is daar de twijfel en straks wil hij het misschien ook helemaal niet en zonder na te denken, flap ik er het dan ook weer uit, want zo ben ik nou eenmaal. Het is net zoiets als toen ik hem de liefde verklaarde, in het zicht van iedereen. Ik doe eerst, voordat ik er over nadenk en nu is het weer het geval. 'Trek je bij me in'? Ik sluit mijn mond weer en ik kijk hem toch wel wat schaapachtig aan, maar ik heb het nu eenmaal gezegd en het is zijn beslissing of hij het doet of niet.


    'Darling, just hold on'

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    Ik heb mijn hoop op Niall gevestigd dat Freddie daar zal zijn. Dat ik daar niet blij mee ben is weer een andere zaak, maar dan heb ik nog liever dat ze bij Niall is, dan bij Harry. Ik kan hem niet uitstaan zoals iedereen in dit dorp nu wel weet. Ik bedenk me dat ik deze week uiterlijk mijn advocaat moet bellen voor de papieren en andere dingen die erbij komen kijken en ik ga ervoor zorgen dat ik de voogdij over de kinderen krijg en ik heb hopelijk een goed argument in handen dat Louis is vreemd gegaan. Zou de rechter dat mee wegen? Ik heb geen idee, het zijn allemaal zaken die James maar moet uitzoeken. Maar nu is mijn eerste prioriteit om mijn dochter te vinden voordat ze gekke dingen gaat doen. Ik ga Jessie er ook niet mee lastig vallen, want de jongen is op z'n werk en dat maakt hij zich ook alleen maar druk om z'n zus. Bij het huis van Niall aangekomen parkeer ik mijn fiets en ik bestudeer het huis, maar ik zie geen beweging, maar dat zegt ook helemaal niks. Misschien is hij wel weet ik veel wat aan het doen en is Freddie bij hem weet ik veel wat aan het doen. Boos worden is geen optie, Freddie zal dan toch wel de uitdaging aan gaan, maar dat zeg ik nu wel van mezelf, ik zal toch wel boos worden en is het weer een drama. Ik loop naar de deur en ik bel aan, ik ben te ongeduldig en ik bel nog een keer aan, geen gehoor en ik wil nog een keer aanbellen en dan hoor ik boven m'n hoofd iets open gaan en ik kijk omhoog als ik iemand z'n keel hoor schrapen. Het is Niall die me vraagt wat er is en dat hij niet naar beneden kan komen. Z'n haar zit door de war en ik kijk achterdochtig naar hem omhoog. Waarom is hij op dit tijdstip nog op bed, als hij dat al aan het doen was? 'Niall, hoi' zeg ik eerst nog wel beleefd, ik wil ook niet dat ik hem gelijk aanval, straks is Freddie hier helemaal niet, maar mijn gevoel zegt dat ze hier wel is, iets dat ik niet kan verklaren. 'Heb je Freddie gezien? Ik maak me zorgen om haar, ze is al een paar uur zoek' Ik vind het niet fijn om zo omhoog te moeten praten en ik zucht. 'Kan je echt niet naar beneden komen'? vraag ik hem misschien iets te bot. Als Freddie hier is en hij liegt recht in mijn gezicht, dan zal ik waarschijnlijk niet voor mezelf in staan. 'Freddie heeft hulp nodig Niall' zeg ik hem, in de hoop dat hij zal vertellen dat ze hier is, want ik voel het, een soort moederinstinct die steeds erger word.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Er zou twintig jaar tussen Ezra en dit kleintje zitten. Liam streelde zacht over haar gezicht en kuste haar lippen, om te vragen of ze wou rusten, iets anders wou doen of een eindje met hem en de honden wou wandelen. Ze schudde haar hoofd, ze wou wel met Liam mee, maar eigenlijk wou ze dat niet en al deed ze tegenwoordig haar harde best, nu niet. Daarbij was het misschien even goed om alleen te zijn, voor hun beiden, om na te denken. "Ik ga schoonmaken en Felice helpen met leren." Hun dochter had binnenkort haar examen en ze was niet altijd even handig in wiskunde, dus zou ze zo wat uitleggen, daarbij helpt het ook als je andere dingen samen doorneemt. Toen hij begon over zijn testament moest ze even slikken. Ze knikte, dat moest gebeuren, zelfs al was het vervelend. Een kus werd op haar wang gedrukt en hij streelde over de huid. Ze keek hem aan en iets anders kwam in haar op. "Wanneer gaan we het Niall vertellen?" Het was op het moment niet echt belangrijk, maar het moest een keer gebeuren en eigenlijk moest Liam erbij zijn, terwijl hij nog mee kon. En gezien hij niet heel lang meer had, konden ze hier niet eeuwig mee wachten.


    Reality's overrated.

    Liam Payne.
    Er zou een behoorlijk leeftijdsverschil tussen Ezra en het kleintje zitten, maar liefst twintig jaar. Maar het zou niet de eerste keer zijn dat zoiets zou voorkomen, zeker niet als je naar al die programma's op de televisie keek. Het was nou niet zo dat ik ze keek, maar Felicia keek het altijd en dan keek je onbewust gewoon mee. Ik vond het altijd maar raar, dat je dat deed, maar ik was er nu zelf anders over gaan denken, nu mijn sterke vrouw weer in verwachting was van een kleintje. Op de vraag wat Alexis ging doen, rusten, met mij mee de honden uitlaten of wat anders schudde ze haar hoofd en ik begreep het wel. Het was misschien wel goed om nu even alleen te zijn, zodat we in alle rust alles konden overdenken. Ik flapte er min of meer uit dat ik over een paar dagen naar de notaris zou gaan, voor het testament. Ik wilde dat mijn vrouw en kinderen het goed hadden nadat ik er niet meer zou zijn en er moest nu gewoon nog een heleboel gebeuren. Alexis vertelde dat ze ging schoonmaken en daarna Felicia ging helpen met haar wiskunde en ik knikte. 'Dat is prima' vertelde ik haar zachtjes en ik stond op en streelde nog even over haar gezicht. Sinds ik het haar had verteld, leek ik meer affectie aan haar te geven, of het gewoon mijn verbeelding, niet dat ze het erg leek te vinden, ze zei tenminste niet dat ze het niet fijn vond en dat ik op moest houden. Ik drukte nog een kus op haar wang en ik wilde al weg lopen om naar de honden te gaan, toen ze aan me vroeg wanneer we het Niall gingen vertellen en ik beet op m'n lip. 'Ik heb geen idee, laten we kijken of we volgende week een gaatje hebben en anders maken we wel tijd, het moet nu wel binnenkort gebeuren met het oog op..als ik er niet meer ben' maakte ik haperend mijn zin af. Het was zo vreemd om het zo hardop te zeggen, alsof ik het eigenlijk niet mocht zeggen, dat er dan iets ergs stond te gebeuren, iets wat ik vroeger ook altijd had. 'Ik zal Niall wel bellen voor een afspraak' beloofde ik haar toen snel en ik drukte een kus op haar voorhoofd. 'Ik hou van je' fluisterde ik haar zachtjes toe en ik glimlacht naar haar.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Ze draaide even aan haar trouwring terwijl ze nadacht. Al ging Liam dood, ze zou hem niet afdoen na zijn begrafenis. Liam was haar ware liefde, haar one and only en dat bleef hij ook na zijn overlijden. Het klonk stom, zo zielig, oh zij kon niet zonder hem en er was niemand anders voor haar, dat was triest ja. Maar het was wel een soort van zo. Ze zou proberen verder te gaan met haar leven, maar het idee maakte haar nu al gek. De vraag Ezra's vader kwam in haar hoofd en ze vroeg het maar, het moest ooit gebeuren. Hij zou Niall bellen, beloofde hij met een kus op haar voorhoofd. Ze glimlachte toen hij zei dat hij van haar hield en knikte dat het goed was. Ze was moe, vanavond maar op tijd naar bed. Ze kon ook nu gaan slapen, maar ze was niet zo gek op zogenaamde 'middagdutjes', haar tante deed dat altijd, de hele dag slapen, als zij dat overdag deed sliep ze 's nachts niet meer. Voorzichtig drukte ze een snelle kus op Liam's lippen. Ja, ze vond dat eng en ja, dat was heel raar ja. Het lag ook absoluut niet aan hun relatie, gewoon aan haarzelf. Maar niet alleen was hij tegenwoordig nog meer aan het geven in de relatie, zij probeerde dat ook terug te doen. Seksueel viel het tegen, maar op andere vlakken kon je hen op sommige vlakkenwel een beetje vergelijken met verliefde tieners, nou waren ze een stuk volwassener, maar ze waren absoluut niet verveeld van elkaar - zij in ieder geval niet van hem, totaal niet, nooit niet.


    Reality's overrated.

    Frederica "Freddie" Kaye Tomlinson.

    De deurbel ging en ze stopte, keek op. Ze knikte toen hij zei dat hij even moest kijken en al voor ze van hem af kon komen tilde hij haar van haar af. Ze kon moeilijk zelf gaan kijken, zij was een stuk makkelijker te been en al zou ze kunnen praten, mensen hoorden niet te weten dat ze hier was. Zeker niet toen ze hoorde dat het haar moeder was. Shit, dat was dan wel niet echt onverwachts maar kut. Ze spitste haar oren en luisterde aandachtig, zodat haar moeders gezeik haar ook niet ontging. Verdorie, ze greep haar boxershort maar vast en schoot hierin. Hij ging zomenteen wel weer uit als dat kon, maar zo goed zag het er niet uit en als Niall Lizzy niet kon overtuigen ging ze hoe dan ook snel de kleren in, al zou daar dan tijd voor zijn. Misschien kon ze dan de achterdeur uit, snel alle kleren aan, jas mee, schrift waarin ze had geschreven wegstoppen en hij moest natuurlijk zijn kleren aan. Nou was zijn libido wel een probleem. Oei. Nou, hij zat in een rolstoel, dan was daar wel wat op. Waarschijnlijk zou het -het slimst zijn als ze naar huis zou gaan als ze zo naar buiten zou glippen en haar kamer in te gaan, om maar te doen alsof ze even ging roken ofzo. Wat een heerlijk slechte smoes. Maar ze ging niet naar huis, ze ging een joint roken, dat ten eerste, ze zou proberen van de coke af te blijven omdat ze dat aan Jessie beloofd had - oké, ze had alle drugs beloofd, maar een joint was zo onschuldig, dat was anders, niet dat ze zich er niet een beetje schuldig over voelde -, maar zoals ze nu al aan haar vingers aan het frutselen was zag dat er niet goed uit. Toen ze hoorde dat ze hulp nodig had volgens haar moeder rolde ze haar ogen. Haar moeder klonk alsof ze een één of andere gek was die compleet los aan het slagen was. En met haar kleine probleempje kreeg ze toch hulp? Ze zat toch thuis opgesloten en sprak toch met een psycholoog? Nou dan. Haar hoofd begon daarnet eindelijk een beetje goed te worden, op te klaren, maar het was nog niet helder genoeg, het was nog niet klaar, het had een beetje geholpen, maar niet genoeg, dat zou niet voor lang genoeg helpen. Hiermee ging ze het niet volhouden. Een paar dagen, maar dat was niet lang genoeg. Ze wachtte maar, hopelijk ging haar moeder weg en konden ze dit afmaken. Haar vingers trilden een beetje en ze sloeg haar handen dus maar in elkaar. Ze was er nog lang niet, dat was duidelijk. Misschien moest ze het zelf ook eerst willen, want of dat nou zo was, nee, niet echt.[/grey]


    Reality's overrated.

    Louis William Tomlinson.

    De postbode komt tussen het gesprek in, maar daarna vervolgen we weer. "Rustig aan doen is wel een goed idee," zeg ik en kijk verbaasd op zodra hij vraagt of ik bij hem intrek. Het is niet zo dat ik er niet aan gedacht heb, dat ik er niet stiekem op heb gehoopt, maar toch. Ik glimlach lichtjes en knik. "Zolang jij, Kevin en Aaron dat goed vinden, graag," Hopelijk kan ik de gedeelde voogdij krijgen over mijn eigen kinderen, de gehele krijg ik niet en hoef ik ook niet, Lizzy heeft dat recht meer dan ik, maar ik wil dat ze ook bij mij zijn en ik wil niet dat er teveel veranderd voor hen. Nu ik eenmaal aan de kinderen denk -denk ik ook weer aan Lizzy's woorden, Freddie is weg en ik vervloek mezelf lichtjes dat ik dat even vergat. Inderdaad, ik ben die klootzak die zichzelf boven zijn gezin zet. "Oh, uhm, heb jij Freddie gezien?" Misschien is ze met Aaron, ik dacht dat zij bevriend waren. Natuurlijk is Aaron ook niet echt een goede invloed, ik denk dat genoeg ouders daar al niet blij mee zouden zijn, maar goed. "Ze is het huis uit geglipt. Nog een overdosis gaat ze echt niet overleven, of straks verkoopt ze haarzelf weer. Ik moet haar zo gaan zoeken." Harry weet dat zij ook in het ziekenhuis lag, iedereen in het dorp weet hetHet is stom om eerst tegen iemand te zeggen voor die persoon te kiezen, dan te besluiten in te trekken en dan weer snel weg te gaan. Dit allemaal, de breuk van mij en Lizzy en onze kinderen die beiden vanuit het niets in het ziekenhuis liggen. Eigenlijk heb ik geen idee hoe het met beiden gaat, zeker met mijn zoon niet. Van mijn zoon heb ik nooit veel hoogte gekregen, jammer genoeg, en nu alleen maar minder - daarbij is hij niet erg blij dat ik zijn moeder bedrogen heb. Maar hij is tenminste niet zo stug, ze willen beiden geen hulp, maar met hem en Kevin lijkt het goed te gaan, dus er is hoop. Jessie heb ik amper gesproken, ik heb het geprobeerd, maar het ging moeizaam. Met Freddie heb ik een sigaret gerookt (ik rook niet meer als vroeger, maar af en toe zondig ik een beetje) en ze kan dan niks zeggen, maar op mijn gekwetter reageerde ze totaal niet. Het gaat goed, ja en zachtjes zucht ik. Hij heeft dan wel problemen met zijn vrouw en een moeizame scheiding, maar ik heb dat weer met de kinderen. Maar goed, het is onze eigen schuld.


    Reality's overrated.

    Harry Styles.
    Natuurlijk flap ik er weer eens wat uit en deze keer is het de vraag of Louis bij me intrekt. Dat we nu een relatie hebben, een echte, dat is nu wel duidelijk, maar dat hij bij me intrekt, is misschien nog wel te vroeg en misschien wil Louis het ook wel helemaal niet en ik heb het zelfs nog niet eens met de kinderen er over gehad. Zijn antwoord verbaasd me dan ook wel enigszins. Hij wil bij me intrekken, zolang de kinderen dat goed vinden en ik weet ook wel dat daar problemen van zullen komen. Kevin heeft het al niet zo op met Louis en Aaron zal doen alsof het hem niet zal boeien, maar de afgelopen weken, sinds Ava weg is, heeft hij het me wel laten weten wat hij ervan vind. 'Ik vind het goed, anders zou ik het je niet vragen' geef ik bij hem aan met een lichte glimlach, 'En ik ga het er met de kinderen over hebben' Nu Ava naar Italië is vertrokken, zal ik wel de hele voogdij over de kinderen krijgen en ik moet nog steeds Ava zover zien te krijgen dat ze haar kinderen wil zien, want wat ze nu heeft gedaan is te gek voor woorden, dat kan ze Aaron en Kevin niet aan doen. Er word een ander onderwerp in gezet en deze keer gaat het over Freddie. Het meisje is weg en fronsend kijk ik Louis aan. Waarom heeft hij dat niet eerder gezegd? Dan waren we samen gaan zoeken, maar dan bedenk ik me dat hij in de eerste plaats hier voor mij was en dat hij Freddie even op een laag pitje had gezet. 'Ik heb Freddie hier niet gezien' Ik schud mijn hoofd en ik neem een slok van mijn koffie die inmiddels al weer kouder is geworden. 'Aaron ligt nog op bed, teveel gedronken gisteravond, dus die komt er voorlopig nog niet uit' zeg ik hem met een zucht. De hele gang lag vanmorgen onder de kots en ja, ik was boos, maar ik had geen zin om weer naar boven te gaan en mijn zoon op zijn verantwoordelijkheden te wijzen, dat hij de rest van de dag met een kater moet rondlopen, is zijn eigen schuld en ook wel karma. 'Ik ga zo wel mee met zoeken, dat is het minste wat ik kan doen' beloof ik hem dan maar. Ik heb geen idee waar ze kan rondhangen, maar ik werk niet voor niks bij de politie, dus misschien vind ik haar zo, je weet het tenslotte maar nooit.


    'Darling, just hold on'

    Liam Payne.
    Hij had het gevoel dat, sinds hij het aan Alexis had verteld, dat hij meer aanhankelijker was geworden, dat hij bij iedere gelegenheid die hij kreeg, dat hij tegen zijn vrouw moest zeggen dat hij van haar hield. Het was geen kwestie van moeten eigenlijk, het was gewoon dat iedere keer dat als hij dat zei, het misschien wel de laatste keer was, dat als hij haar zoende, dat het misschien dan wel voor de laatste keer was en hij moest z'n leven nu leiden alsof er geen morgen meer voor hem zou zijn. Het was vreselijk, kanker was niet iets waar je mee moest spotten. Alexis leek er dan ook geen moeite mee te hebben, dat hij meer affectie naar haar toe gaf, hij wilde haar gewoon laten zien hoeveel hij van haar hield, dat ze zijn enige was en dat er niemand anders voor haar kon zijn. Hij zou haar missen, dat zeker, de kinderen ook en hij wilde er nog steeds eigenlijk niet aan dat hij dood zou gaan, binnen nu en een paar weken en er moest nog zoveel gebeuren. Zoveel voor de begrafenis, want daar wilde hij ook wel een hand in hebben, niet dat hij Alexis niet vertrouwde, maar zolang hij het nog kon doen, wilde hij zoveel mogelijk dingen zelf doen. Daar was hij misschien ook wel eigenwijs in en hij moest ook wel op zichzelf letten dat hij zichzelf niet voorbij liep, want hij merkte het nu al, dat hij soms doodmoe was, zelfs bij een simpel klusje op z'n werk. Ze wiste wel dat er iets speelde, maar hij had het zo nog niet het hele verhaal verteld en dat moest hij binnenkort ook nog doen, de ware reden waarom hij een aantal weken geleden minder was gaan werken. Hij boog zich naar Alexis toe en drukte een kus op haar voorhoofd en glimlachte lichtjes naar haar. 'Ik ga de honden even uitlaten, ik ben zo weer terug' beloofde hij haar en hij pakte haar hand nog even vast en kneep daar bemoedigend in en liet toen los en draaide zich om en liep de studeerkamer uit. Beneden aangekomen leunde hij even tegen het aanrecht aan en wreef in z'n zij, het voelde gevoelig aan en het was pas begonnen na het doktersbezoek, misschien was het niets en was hij gewoon zonder te weten ergens aan gebotst, hij moest zich er maar niet al te druk om maken. Hij floot naar de honden en pakte de riemen. Frisse lucht zou hem vast en zeker goed doen.


    'Darling, just hold on'

    Niall Horan
    Lizzy keek me duidelijk achterdochtig aan, maar ik liet me niet van mijn stuk brengen. Ze zou er hopelijk niet achter komen, want anders zou ik het echt niet overleven. Ik luisterde naar haar vragen. Ze was duidelijk bezorgd om haar dochter, maar ik was niet van plan toe te geven. "Ik zit echt vast in bed, Lizzy. Ik mag nog niet staan op mijn benen en kan al helemaal geen trap lopen. Het spijt me." zei ik, voor ik een hand door mijn haren haalde. "Maar ik heb Freddie niet gezien. Misschien dat ze naar de stad is gegaan. Ik heb zoizo de laatste tijd weinig mensen gezien. Er komt een zuster een paar keer per dag, maar meer interactie heb ik niet." zei ik tegen haar, met een oprechte toon in mijn stem. Ik hoopte dat ze het geloofde, want een deel was zeker waar, maar het deel dat ik Freddie niet had gezien natuurlijk niet. Intussen legde ik mijn vrije hand op Freddie's been. Ik wilde niet dat ze ging. Ik had alles onder controle. "Het spijt me echt, Lizzy, maar ik heb haar niet gezien. Zoizo zou dat ook niet zo zijn als ik wel kon lopen, gezien ik dat aan Louis heb beloofd. Ik hoop echt dat je haar vind." zei ik rustig, eigenlijk wachtend tot ze zou gaan. Ik wilde dit nog afmaken zonder complicaties. Het leek het meisje namelijk goed te doen, en dat was nog wel het beste hiervan. Nu was het ook gewoon fijn om niet droog te komen staan, maar dat kon ik nog wel aan. Het zien van een Freddie die het allemaal niet meer bij elkaar hield, dat kon ik absoluut niet aanzien. Dit hoorde dan wel helemaal niet, dat was ik met iedereen eens, maar het voelde wel goed, wat alles weer gecompliceerd maakte. "Ik kan helaas niets anders voor je doen." verontschuldigde ik me nog. Ik was echt waar, gezien ik Freddie niet naar huis kon brengen. Ze wilde het niet en ik kon het niet. Mijn knieën alleen al begonnen pijn te doen door in deze houding te zitten, omdat ik toch wel een beetje op ze leunde. Dit was nog een reden waarom ik wilde dat ze weg ging, want dit was verre van leuk en ik wilde gewoon weer op mijn rug gaan liggen en genieten van Freddie en haar genot.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    Ik ben achterdochtig naar Niall toe, want ik voel dat ze hier moet zijn en zo makkelijk ga ik niet opgeven. Ze is mijn dochter, minderjarig en ik wil niet dat ze zich naar de verdoemenis helpt omdat ze met Jan en alleman naar bed gaat en dat ze alle soorten drugs uit probeert. Mijn achterdocht groeit met elk woord dat er uit de mond van Niall komt. Hij kan niet naar beneden, vanwege zijn benen, maar toch zegt iets in mij dat hij niet de waarheid spreekt. Maar hoe moet ik hem ervan overtuigen dat hij naar beneden moet komen en dat hij me moet vertellen dat Freddie bij hem is. Freddie is daar, ik voel het gewoon en ik wil stennis schoppen, maar ik kan me inhouden om boos naar hem te worden. Ik sluit kort mijn ogen, om mezelf in bedwang te houden. 'ik kan je aanklagen voor seks met een minderjarige' zeg ik vinnig naar boven en kijk hem ook echt boos aan. Hij moet niet tegen mij liegen, hij moet volwassen worden en inzien dat het niet goed is wat hij doet. 'Ze is hier bij jou' Ik geef hem een dodelijke blik en ik ben niet van plan om op te geven. 'Ik wil dat je haar naar beneden stuurt' Misschien ben ik nu wel onredelijk bezig, maar ik wil gewoon niet dat mijn kind zich naar de verdoemenis helpt, door toedoen van hem. 'En als ze niet naar beneden komt, dan haal ik de politie erbij. Ik ga nu dreigen, want dat kan ik ook. Ik ben er klaar mee, ik wil dat mijn kind thuis is, het liefst dat Jessie ook nog thuis is, zodat ik ze kan beschermen. Het liefst zou ik ze helemaal niet meer naar buiten laten gaan. 'Freddie, je kan me horen' Ik praat luid en duidelijk en ik ben er negenennegentig procent van overtuigt dat ze hier is. 'Wil je nu alsjeblieft naar beneden komen'? Ik sla mijn armen over elkaar heen en ik kijk Niall uitdagend aan. Ik weet dat hij liegt, ik voel het gewoon. 'Je wil niet dat ik stennis ga schoppen toch? Als je niet komt, dan moet ik andere maatregelen nemen' gooi ik vinnig naar boven. Ik blijf hier net zo lang staan tot ze allebei toegeven en het boeit me niet hoelang ik hier moet blijven staan. Ik laat niet over me heen lopen.


    'Darling, just hold on'

    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

    Zijn hand werd dan wel op haar been gelegd, maar dat stelde amper gerust. Het hielp in ieder geval niet met de weet dat haar moeder beneden stond. Waar haar moeder nu mee begon te dreigen deed haar vloeken, in haar hoofd dan. Hardop gaan schelden zou zo dom zijn, niet dat ze dat überhaupt kon. Ze hoorde haar moeder wel praten, tegen haar, maar reageerde er niet op, niet direct, niet tegen haar, nog niet misschien. Ze keek Niall aan, vragend en wees naar beneden. Een vraag of ze naar beneden moest gaan. Ze wist niet wat het goede idee was. Enerzijds moest ze naar beneden om te zorgen dat ze de politie niet belde, anderzijds zou dat alleen maar bewijzen dat ze inderdaad bij Niall was. Ze kon nog weggelippen en dan had haar moeder niks. Maar wat nou als ze aangifte deed van wat er eerder was gebeurd, wat zich zo lang had afgespeeld. Ze trok haar beha aan en gooide haar gebreide top over haar hoofd. Ze moest nu volwassen zijn en hier haar verantwoordelijkheden voor nemen. Als hij met een beter oplossing kwam was dat welkom, maar het zag er naar uit dat ze mee naar huis ging. Ze zou maar zwijgen over het feit dat ze uit de kleren waren gegaan, zeg zou maar zeggen - opschrijven - dat ze gewoon het huis in was gegaan toen hij open had gedaan en dat hij haar had proberen te kalmeren en te helpen. Zoiets. Haar moeder was toch hoe dan ook boos op haar en ze moest eens ophouden alles proberen te ontlopen. Ze moest haar problemen onder ogen zien. Ze trok haar broek aan haalde een hand door haar blauwe haren om deze hopelijk te temperen. Dat ging niet lukken. Zo alleen haar schoenen en jas nog, het papier wegleggen en ze zou waarschijnlijk weer met haar moeder mee gaan, naar huis. Binnen de benauwde muren, waar ze het moest overleven met wat sigaretten en verder helemaal niks. Daarmee had ze de belofte aan haar broer nog niet verbroken, maar ze kon het niet. Nu had ze hier even wat kracht uit gehaald, maar ze wou haar trillende handen weer eens stil kunnen houden, of het tenminste niet doorhebben. Ze wou dat haar hoofd weer goed werd. Ze zeggen dat het beter word, afkicken, maar niet alleen maakte het afkicken zelf haar gek, de manier waarop haar lichaam zich ontgiftende en snakte naar meer, ook gewoon dat ze nu normaal uit haar ogen keek. Normaal over dingen na kon denken en dingen op haar normale manier zag, de wereld was ineens een stuk minder leuk.


    Reality's overrated.

    Niall Horan
    Lizzy bleef maar zeuren, en ik begon me er bijna schuldig door voelen. Toch niet genoeg. Freddie was hier helemaal miserabel aangekomen, en dat was niet mijn schuld. Ze wilde niet naar huis, en van mij hoefde dat ook niet. Ze was bijna volwassen, maar Lizzy wilde dat duidelijk niet onder ogen komen. Kijk, ik zou er ook niet blij mee zijn, maar als mijn kind wegrende zou ik haar in elk geval tijd geven om tot zichzelf te komen. Ik liet haar dus maar uitrazen. Uiteindelijk legde ik mijn hand op Freddie's been, om haar tegen te houden. Ze hoefde niet weg. "Lizzy. Het heeft geen zin hier te staan gillen, want ze is er niet. En als je dat zelf wil controleren kan je de sleutel bij het de zuster drie dorpen verderop, of bij Harry, ophalen en komen kijken. Stop alleen alsjeblieft met gillen, want daar heeft niemand baat bij." Mijn toin was rustig en beheerst, alsof ik echt geen weet had. Natuurlijk was Freddie hier, maar dat wist ze niet en ze blufte maar. Ik moest gewoon niet toegeven, net als op mijn werk. Als ze toch de sleutel zou halen, zou het meisje genoeg tijd hebben om zonder problemen weg te komen door de achterdeur en de tuin. "Ik zou je echt graag willen helpen, Lizzy. Echt. Ik heb alleen ook geen idee waar ze is en ben aan mijn bed gekluisterd." Ze moest me gewoon even met rust laten, maar dat kon ik natuurlijk niet zomaar zeggen. Dit was vrij vermoeiend, en stiekem wilde iik nog graag mijn avontuurtje met Freddie afmaken, haar weer wat beter laten voelen, maar dat ging niet met zo'n moeder die aan het schreeuwen was. Waarom moest het meisje nu eenmaal 17 zijn toen dit uitkwam, in plaats van 18. Anders was er geen enkel probleem geweest en konden we gewoon door, als ze wilde. Ik ging Freddie nooit dwingen, dat nooit, maar als ze dit nu fijn vond ging ik het haar ook zeker niet ontnemen.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    Ze was hier, Freddie was hier gewoon. Ik voelde het gewoon, het lag vast aan mijn moeder instinct of iets in die trant en ik zou gewoon niet weg gaan voordat ik haar zou zien en ze hier beneden bij mij stond. Ik was eigenwijs, maar Niall was ook eigenwijs. Het was mijn dochter en ik zou hem kunnen aangeven voor wat hij met Freddie had gedaan. Woedend keek ik naar de Ier die nog steeds bij het raam stond en geen aanstalten leek te maken om naar beneden te komen. Hij kon het niet of hij wilde het gewoon niet omdat hij wilde dat Freddie bij hem bleef. Ik snoof toen hij over de sleutel begon en geen haar op mijn hoofd dat ik bij Harry aan zou kloppen voor die klote sleutel. Ik was echt niet dom, als ik die sleutel bij het hoofdkantoor van de thuiszorg op zou gaan halen, dan was Freddie allang verdwenen. 'Je bent een gore klootzak'! snauwde ik naar boven, naar de Ier toe. Ik wilde me niet gewonnen geven, maar Niall was ook niet van plan om op te geven. Ik wist niet meer wat ik nu eigenlijk moest doen. Hier net zo lang blijven wachten of dan toch die sleutel halen? Bij de eerste optie zou ze niet naar beneden komen, dan zou ze hier blijven, net zolang als nodig was en bij de tweede optie zou het gewoon zijn dat de vogel gevlogen was, zodra ik hier weer aan zou komen. Ik snoof en balde mijn vuisten en rusteloos en besluiteloosheid liep ik een paar stappen naar voren en daarna weer terug. Ik woog mijn opties af en besloot toen maar dat ik beter weg kon gaan, maar ik zag het nog niet als een verlies. Ik keek omhoog, naar de Ier en waar ergens achter dat raam ook Freddie moest zitten. 'Je zit zo in de problemen Freddie'! gromde ik hard genoeg voor haar om het waarschijnlijk te horen, 'En jij ook Horan! Denk maar niet dat ik het bij dreigen houd, vieze klootzak'! Ik zou nu eerst die sleutel op halen, drie dorpen verderop. Ik ging nog liever dood, dan dat ik bij Harry zou moeten aankloppen voor die vervloekte sleutel en daarna zou ik door gaan naar het politiebureau en de Ier aangeven. 'Je bent nog niet van me af' spuwde ik hem toe en ik draaide me om en pakte mijn fiets op en gaf hem nog een woedende blik, voordat ik met een harde trap weg fietste, weg van zijn huis.


    'Darling, just hold on'

    Fred Tomlinson.

    Niall gaf niet op en enerzijds was dat precies haar, zij hield ook altijd koppig aan en nu wou ze echt verder, ze wou afmaken waaraan ze begonnen waren. Maar ze wist oook niet of dit wel het verstandigst was in deze situatie. Hij was de volwassene, hij zou het vast weten, maar zij kende haar moeder en het speer haar dit te zeggen, maar hij had ondertussen wel bewezen niet altijd het handigste te doen. Zijn gezin was in immers weg. Zij zou in de problemen zitten, dat intereeseerde haar niet zo, preken van haar moeder gingdn het ene oor in en het andere weer uit em straffen ging ze toch nooit na. Dat hij in de problemen zat was wat anders, dat waren geen kinderachtige preken of dergelijke, hij kon hidrvoor in de gevangenis raken. En tochleek Niall het allemaal te laten gaan, alsof hij dadacht dat ze toch maar wat aan het bluffen was. Toen haar moeder wwg was -was ook niet het edrste wat ze deed haar shirt en beha uitdoen, haar naaktheid weer terugkrijgen, zoals bij haar te verwachten, nee, ze schudde enkel haar hoofd en stak haar hand op als teken dat hij even moest wachten. Snel ging ze naar beneden om het papiwr en de pen te halen em kwam weer terug. Ze krabbelde wat en liet het zien. En nu? Wat nou als ze serieus naar de politie gaat? Ze zou het serieus kunnrn doen, onderschat haar niet. Sorry, ik had hier niet moeten komen en me zeker niet zo op je moeten gooien. Er vormde zich nu wel een lichfrlijk rottig gevoel, als hij nu problemen kreeg was het haar schuld. Hij had het niet voor niets afgehouden en gezegd te wachten. Ze was wr gwwoon zo doorheen geweest dat ze niet goed na kon denken, of misschien juist teveel en daardoor weer helemaal niet, en ze zocht gewoon iets.


    Reality's overrated.