Upside Down - One Direction - Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 19:06 ]

'Darling, just hold on'

Louis William Tomlinson.
Harry vroeg me waar ik heen zou willen als het allemaal voorbij was, als de kloof opgeheven zou worden, al zou dat heus nog wel een aantal jaar duren, dat wist ik zeker. Het zou me verbazen als het tussen nu en vijf jaar opgeheven werd, zeker als er niemand in opstand kwam, tegen de oneerlijkheden die er waren. Ik vertelde hem zacht dat ik met hem de wereld wilde zien en samen de mooiste plekjes ontdekken. Het luchtte me toch wel een beetje op dat hij zei dat hij met me mee wilde en ik glimlachte tegen zijn nek aan en drukte daar een kus. Ik voelde gewoon dat hij moest blozen toen ik hem vertelde dat hij mijn wereld was en toen ik me iets achter over duwde, zag ik dat hij inderdaad rode wangen had en ik streelde zacht over zijn wangen en nu moest ik zelf ook blozen toen hij zei dat ik zijn zon was. Harry was mijn wereld en ik was zijn zon, het was klef, maar zo ontzettend lief. We waren gewoon een klef koppel, maar we konden ook gewoon een serieus gesprek met elkaar voeren, dat was het fijnste, dat we vaak met elkaar eens waren. We hadden heus wel eens een meningsverschil, maar dat hoorden er gewoon bij. Hij liet me even los om zijn kop thee te pakken en daar zachtjes over te blazen en ik bestudeerde hem en ik vond het ontzettend schattig dat zijn neus even rimpelde toen hij blies tegen het warme vocht. Hij nam een klein slokje en zelf pakte ik nu ook mijn beker om wat te drinken. 'Lekker schat'? vroeg ik hem, ook al kon ik het antwoord wel raden. Het warme vocht verspreide zich door mijn hele lichaam en verwarmde nu meer. 'Hazza, hoe zie jij ons over tien jaar'? vroeg ik hem toen zacht. Ik wilde hem ook in mijn toekomst, en ik wist wel dat hij zei dat hij bij me bleef, maar toch was daar altijd die diepe angst dat hij me ooit zou verlaten, ook al wist ik dat het onzin was, want wij hoorde gewoon bij elkaar, we waren perfect voor elkaar. Ik streelde zacht over zijn kaak en volgde met mijn vinger zijn kaaklijn.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Ik sloeg mijn ogen neer en bloosde om de woorden dat ik zijn wereld was, het was niet niks om dat van iemand te horen. Zijn koele vingers gleden over mijn verhitte wang en ik mompelde dat hij mijn zon was, zonder Louis stond ik in het donker en we vulden elkaar gewoon mooi aan. Op mijn beurt voelde ik de warmte van hem afstralen, wat me zei dat hij ook bloosde. Ik glimlachte en drukte een kus oo zijn voorhoofd, waarna ik mijn kop thee van de tafel pakte. Ik had toch best wat dorst na alle gebeurtenissen en er was niks beters op koude dagen dan thee. Voor de zekerheid blies ik nog even alvorens ik een slok nam. Het was precies goed en al dronk ik deze thee niet vaak, het was lekker. "Ja, hoor. Het is heerlijk," antwoordde ik en hoord hoe hij ook aan de verwarmende vleoistof begon. Genietend nam ik nog een paar slokjes en humde tevreden, dit was een geweldige remedie tegen de kou in mijn ledemate. Zijn zacht vraag deed me even nadenken, waarna ik mijn een hand zijn linkerhand vastpakte en een kus op zijn ringvinger drukte. "Ik kan niks met zekerheid zeggen, dat begrijp je wel. Maar ik hoop dat er over tien jaar een ring om deze vinger zit en ik jouw achternaam heb," fluisterde ik en glimlachte lichtjes. "Hopelijk wonen we dan samen en misschien, heel misschien, zijn we niet alleen met z'n tweetjes," zei ik en kuste de rug van zijn hand. Het waren allemaal alleen maar dingen waarop ik hoopte dat ze zouden gebeuren, maar met de huidige situatie viel het nog te betwijfelen. Een ding stond vast en dat was dat ik hem niet ging verlaten, niet zolang hij wenste in mijn aanwezigheid te zijn. "En wat denk jij, Lou?" vroeg ik hem en nam nog een slokje thee. Ik liep vast weer te hard van stapel, daarom wilde ik graag weten hoe hij de zaken zag. Ik was gewoon een hopeloze romanticus die het liefst het leven zag zoals in boeken en ik las nooit degene met een slecht einde. Liefdevol gaf ik een kneepje in zijn hand en verstrengelde onze vingers weer, dat was zo wel het fijnst, al genoot ik er al van dat hij me een goed kussen leek te vinden, zijn affectie was het belangrijkst voor me.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Dicht zat ik tegen Harry aan en we vertelde tegen elkaar dat hij mijn wereld was en dat ik de zon voor hem was en die lieve woorden deden me opwarmen, niet alleen van binnen, maar ook van buiten en ik glimlachte. Hij pakte zijn beker met de hete thee en blies er even in, voordat hij voorzichtig een slok van het warme vocht nam. Het was blijkbaar niet te heet, want hij kon er zo ook uit drinken. Ik vroeg of het lekker was en ik kreeg een bevestigend antwoord en ik grinnikte even en pakte mijn eigen beker met thee en blies er even in en nam toen ook een slok van de thee en de warmte die daarna volgde was gewoon heel fijn om te voelen. Ik vroeg zachtjes aan hem hoe hij onze toekomst over tien jaar eruit zag zien en het bleef even stil en ik keek naar hem en ik zag dat hij daarover even moest nadenken, maar daarna pakte hij mijn linkerhand vast en drukte een kus op mijn ringvinger en ik luisterde glimlachend naar zijn woorden. Want dat was precies waar ik ook aan dacht, het was soms gewoon eng hoe wij precies over dingen hetzelfde dachten, maar het was ook wel fijn, want dan hadden we ook niet zo vaak een meningsverschil over iets. 'Je bent zo romantisch' fluisterde ik plagend in zijn oor, 'Maar wel mijn lieve hopeloze romanticus, mijn geweldige vriendje' Ik beet even op m'n lip bij z'n vraag en ik glimlachte. 'Ik hoop dat de grens over tien jaar open is, dat we dan getrouwd zijn, dat we ons niet meer hoeven te verstoppen en dat we ons niets meer hoeven aan te trekken over wat andere mensen van ons zullen denken. Ik wil met jou oud worden, mijn hele leven lang bij jou zien, tot we oude opa's zijn en dat we onze kinderen zien opgroeien en die weer kinderen krijgen' Het zou nog een lange weg worden om dat te kunnen realiseren en dat besefte ik me maar al te goed. 'Het zal heel veel tijd kosten, bloed, zweet en tranen' fluisterde ik zachtjes tegen hem aan, 'Maar zolang we elkaar hebben, dan lukt het vast wel' Ik drukte een kus op z'n mond en streelde even over z'n wang. 'Ik hou van je, ik kan het niet vaak genoeg tegen je zeggen'

'Darling, just hold on'

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Een nieuw hoestbui overviel hem en hij begon harder te hoesten, dan hij al deed. Z'n ogen deden gewoon zeer en traande ontzettend, z'n borst deed zeer, z'n hoofd deed zeer, alles deed hem zeer en de kou die er heerste werkte ook gewoon niet mee. Hij had een fikse griep, maar no way dat hij weg bleef van zijn werk, hij had het geld nodig, zeker met de aankomende feestdagen waarin alles duurder was dan normaal. En morgen was hij jarig en hij had geen idee of hij Harry zou zien, hij miste hem en had hem al zeker anderhalve week niet gezien. Amy had hij ook vrij weinig gezien, misschien kwam het gewoon door de kou en de sneeuw die er was, dat ze daarom weg bleven. Hij kon het ze op zich ook niet kwalijk nemen. Het was zo verdomd koud, dat het gewoon niet leuk meer was. Hij sloot de deur van de tattooshop achter zich en hij kneep z'n ogen even dicht voor een plotselinge windvlaag die hij gewoon diep in z'n botten voelde. Hij verschoof z'n sjaal iets en trok de kraag van z'n jas nog iets omhoog. Hij moest z'n salaris ophalen, Phil kon het niet voor hem doen, hij zou het niet mee krijgen. Hij stopte z'n handen diep in z'n zakken van z'n jas en liep voorover gebogen door de sneeuw naar de salarisuitgifte, een nieuwe hoestbui kwam opzetten en z'n keel was gewoon schor van het hoesten. 'Fucking hell' mompelde hij schor en hij ging in de rij staan en hij bewoon wat heen en weer om warm te blijven, om niet te bevriezen en dood te gaan. Hij weigerde om dood te gaan, als het moest zou hij vechtend ten onder gaan, en vooral tegen die politieke mensen die lekker warm in hun huizen zaten en niks van de kou mee kregen. De ging langzaam vooruit en hij keek even snel om zich heen of hij Zayn of op z'n minst Tilda zag, maar het sneeuwde zo hard, dat hij gewoon geen hand voor ogen zag. Nog een stap vooruit. het ging zo langzaam. Hij wilde naar huis, maar hij wilde nog het liefst Harry, die hem in z'n armen nam en hem zou troosten en hem zou verzorgen en er kon zijn op zijn verjaardag. Hij kon het zich niet permiteren om morgen naar het Paradijs te sneaken, de bewaking was strenger geworden en ze zouden je zonder pardon neerschieten. Stelletje sadisten.

'Darling, just hold on'

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Het sneeuwde ontzettend hard buiten, concludeerde ze toen ze buiten het ziekenhuis stond en ze bijna geen hand voor ogen zag. Ze trok de kraag van haar dikke winterjas nog eens wat op en liep toen het terrein van het ziekenhuis af en liep richting het appertement van Harry. Ze had geen idee of hij mee wilde, maar ze wist dat Louis de volgende dag jarig zou zijn en dat hij dan misschien wel in de Hell zou willen zijn, ook al konden ze niet een hele dag met elkaar spenderen. Ze had het zo druk gehad de afgelopen dagen en weken, dat ze amper in de Hell was geweest. Natuurlijk had ze het nieuws gehoord, natuurlijk had ze vol afschuw gezien hoe ze de wet hadden aangenomen dat het mogelijk maakte om zonder pardon een Hellenaar neer te knallen. Het was gewoon ongehoord en even zuchtte ze. Ze dacht even aan Zayn, met wie ze de afgelopen maanden veel gepraat had en ze waren een soort van vrienden geworden. Het voelde voor haar ieder geval dat hij een vriend was geworden en ze hoopte dat hij hetzelfde dacht over haar. Het appartement van Harry kwam in zich en ze liep gauw naar de deur en belde aan. Geduldig wachtte ze tot de krullenbol open zou doen en ze samen naar de overkant konden gaan, maar ze zou het ook helemaal begrijpen als hij niet mee ging, dat hij liever thuis bleef omdat er een sneeuwstorm bezig was en dat het in de Hell veel erger zou zien dan hier. Bevroren ledematen was voor haar niets nieuws, maar het was toch altijd wel een shock om mee te maken. Ze zuchtte nog eens en keek naar de lucht en naar de witte vlokken, het zou voorlopig nog niet stoppen met sneeuwen.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Sneeuw, ik haatte het met al mijn hart. Als ik had kunnen zien had ik het misschien leuk gevonden, maar als er een laag sneeuw lag was het een hel voor om buiten rond te kunnen lopen zonder bijna vijf keer aangereden te worden. Sinds de eerste sneeuw viel was ik zowat ziek van bezorgdheid geworden om Louis, wetende dat als het al koud was in het Paradijs, dat de Hell echt onmogelijk moest zijn. Dat was de reden dat ik vandaag besloot te negeren dat ik met moeite vooruit kon komen en een pas te halen om naar hem toe te kunnen. Dit was gewoon belachelijk en ik moest weten of het goed met hem ging. Daarbij wilde ik graag bij hem zijn op zijn verjaardag, hij had niet bij mij op de mijne kunnen komen en ik had alleen heel kort met hem aan de telefoon kunnen spreken, daar wilde ik geen herhaling van want dat was echt een rotdag geweest. Met mijn lange winterjas, sjaal stevig rond mijn hals en mijn beanie over mijn haar stond ik al bij de deur voor mijn appartement, klaar om te gaan. Met of zonder Amy, ik moest naar hem toe. Hij had al even niet meer naar mij kunnen komen, ik was te bang dat hem iets overkwam met de aangescherpte regels. Toen ik net naar buiten wilde hoorde ik aanbellen en deed open, dat kon alleen maar Amy zijn. "Godzijdank, je bent er. We moeten echt gaan," zei ik tegen haar en pakte haar hand vast, om haar half mee te sleuren naar buiten en naar de kloof. Ik liet de pas snel aan de wachter zien en liep door, het tumult van de rij voor de lonen kwam me tegemoet. Vanaf het moment dat ik een stap over de grens had gezet was ik aan het trillen, ik was niet gewend aan deze temperaturen. Met mijn tas met wat spullen voor Louis over mijn schouder en mijn stok in mijn hand, Amy aan de ander keek ik bezorgd om me heen, proberend iets van de jongen op te kunnen vangen. "Louis?" riep ik. Er was lawaai genoeg dat niemand vreemd op zou kijken, maar ik was hopelijk luid genoeg om zijn aandacht te kunnen trekken want dit ging nog moeilijk worden als ik hem nergens kon horen. Maar Amy was er en zij kon me helpen, ik besefte me dat alleen niet op dit moment omdat ik te druk was met me zorgen maken. Trillend verstopte ik me verder in mijn sjaal en jas, ik begreep wel waarom het sterftecijfer van de Hell in de winter zo hoog was. Als je geen geld had kon zelfs een simpele verkoudheid je fataal worden. Daarom was ik zo bezorgd, maar ik zag het zo: het werd altijd erger voor het beter werd. Dit kon zo ongeveer niet erger, dus kon het alleen maar beter worden.

Because I love him, do I need another reason?

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Door de sneeuw heen was ze snel naar Harry's appartement gelopen en ondertussen was ze ook nog aan Zayn aan het denken. Met een diepe zucht belde ze bij Harry aan en ze schrok even toen deze gelijk werd opengegooid en een verwilderde Harry de deur uit kwam gerend en haar, bij haar hand vast pakte. Hij had vast achter de deur staan wachten tot ze was gekomen. 'Rustig aan Harry' zei ze verschrikt toen hij haar zowat meesleurde en haar vertelde dat ze snel moesten zijn. 'Rustig Harry, straks val je nog' Ze probeerde hem tot kalmte te kalmeren, maar hij was zo in z'n hoofd met Louis en ze snapte het wel. Ze hadden elkaar nauwelijks of niet gezien en Louis was morgen jarig en diep in haar hart, had ze niet een best voorgevoel over hoe ze Louis zouden aantreffen. 'Oke. oke' Harry liet z'n pas zien aan de bewaker en die keek mij even fronsend aan toen ik snel mijn pas liet zien en ik verontschuldigde me snel. 'Harry, doe rustig'! siste ik tussen m'n tanden door, 'Straks nemen ze je nog mee omdat je volgens hen zo raar doet' Bij de kloof was het toch nog druk met mensen die hun salaris op kwamen halen, maar de meeste waren al half bevroren en ze kon het voelen dat het ontzettend koud was. Haar handen begonnen te tintelen en de kou drong door haar kleding heen. 'Jezus' Ze vloekte niet gauw, maar toen ze de ellende zag, was het nog erger dan voorheen. Ze hoorde Harry om Louis roepen en ze probeerde door de sneeuw en de menigte een glimp van de jongen op te vangen en ze zocht stiekem ook naar Zayn. Heel even dacht ze een geluidje te horen en ze spitste haar oren, maar omdat er verschillende mensen met elkaar praatte, dacht ze dat ze het verkeerd had verstaan en toen zag ze hem, hij keek wat verloren om zich heen, hij moest Harry hebben gehoord, maar had hem niet kunnen vinden. 'Ik zie hem al' Ze trok Harry met zich mee en toen stonden ze voor de jongen, die er doodziek uit leek te zien. 'Louis' zei ze zacht, 'Wat is er met je aan de hand'? Ze beet op haar lip en ze zag dat er wat ijs op z'n neus zat en voorzichtig haalde ze het weg. 'Je moet naar binnen, heb je je geld al'? Ze keek naar Harry en toen even om zich heen. Ze legde Harry's hand in die van Louis en keek nog eens om zich heen. 'Snel wegwezen, oke? Ik kom straks wel bij jullie kijken'

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Hij leek te bevriezen en z'n neus deed zeer. De rij leek niet korter te worden, het leek voor hem uren te duren, voordat hij weer een stap naar voren kon zetten. Hij wilde dat Harry er was, nu meteen, hij had hem nodig. Hij voelde iets branden in z'n ogen en hij moest nu niet gaan huilen, want dan had hij binnen de kortste keren ijspegels aan z'n ogen hangen. Hij sloeg z'n armen om z'n lichaam heen, om toch nog wat warmte bij zich te houden, maar het leek niet te helpen. Z'n hoofd schoot overeind toen hij iemand z'n naam hoorde roepen en hij zou zweren dat het Harry was. 'Harry'? Hij probeerde te praten, hard te praten, zelfs te schreeuwen, maar dat deed ontzettend zeer en het kwam hem op een hoestbui te staan. Door de sneeuw zag hij alleen maar vage schimmen en hij probeerde te zien of hij Harry of Amy ergens zag. Toen hij eindelijk bij het tafeltje kwam voor z'n geld, bedankte hij de man niet en keek hij ook niet of hij genoeg had, hij stapte uit de rij en op dat moment zag hij tot z'n grote opluchting Amy met naast zich Harry aankomen lopen. 'Harry' piepte hij. Hij sloot z'n ogen even en tot overmaat van ramp begon hij opnieuw te hoesten en hij klonk als een doodzieke zeehond en zo voelde hij zich ook. 'Ik ben ziek' beantwoordde hij hoestend de vraag van Amy. Hij had geen zin om hier te blijven staan, het enige wat hij wilde was Harry die voor hem zorgde. 'Ja, ja' zei hij schor toen ze vroeg of hij het geld al had en ze keek even om zich heen en legde toen Harry's hand in de zijne en snel omsloot hij die, bijna wanhopig. 'Harry, haal me hier weg' Ik ging dicht tegen hem aan staan en voorzichtig liep ik met hem door de hoge sneeuw naar huis. 'Ik heb het zo verdomd koud, ik voel m'n tenen niet meer' mompelde ik stilletjes tegen Harry, z'n hand voelde warm aan tegen mijn koude hand en nog even en ik zou in een levende sneeuwpop veranderen. Bij het appartement aangekomen haalde ik met trillende vingers de sleutels uit mijn zak en opende ik de deur en met een wankelde stap liep ik naar binnen en ik hield de hand van Harry stevig vast. Mijn neus kriebelde en ik begon te niezen en de tranen sprongen in mijn ogen. 'Fuck' Met een harde duw sloot ik de deur en uitgeput liet ik me tegen de deur aanvallen. 'Hazza, je bent er' zei ik vermoeid en ik liet me door m'n benen op de grond zakken.

'Darling, just hold on'

Zayn Malik
Het zat dit jaar gewoon niet mee. De winter was een stuk strenger dan normaal, zelfs hier in de Hel, en hij was veel eerder begonnen. Mijn schoenen waren uit elkaar gevallen van ellende, dus nu liep ik op blote voetjes, die blauwe zagen van de kou, door de sneeuw. Ik had de afgelopen tijd best wat contact gehad met Amy, maar snel sinds onze eerste ontmoeting waren de regels erg aangescherpt en was het meesmokkelen van juist de dingen die we zo hard nodig hadden heel lastig geworden. Ik vond het nogsteeds wel fijn om met haar te communiceren, en ze hielp me ook met mijn spraak, maar de laatste tijd verwaterde het toch. Ik had geen schrijfwaren meer, dus communicatie was heel moeizaam. Al ons geld ging nu op aan eten en water. Er was al een schaap gestorven door de strenge winter, wat niets goeds beloofde, want als er nog twee zouden gaan, konden we de huur van het land niet meer betalen, of zouden we zeker een week per maand zonder eten zitten, en dat overleefde je niet. Helemaal niet nu mijn zusje weer ziek op bed lag. We hadden allemaal gehoopt dat ze voor de winter viel volledig zou herstellen, maar niets was minder waar en nu zou het een wonder zijn als we deze maand elke dag een maaltijd zouden hebben. Ik liep dus maar met Tilda in mijn armen, in de hoop ietsjes warmer te blijven door haar warmte, mee met de rij door de sneeuwstorm voor het salaris. Het was zo koud dat ik bang was te bevriezen als ik langer dan 5 minuten op een plek zou blijven staan. De sneeuw lag inmiddels zo dik op mijn huid dat ik nu echt een witbleke huidskleur leek te hebben en het voelde zelfs warm aan, zo koud had ik het. Ik kwam steeds dichterbij de tafel en zag toen door de dikke sneeuw en mijn besneeuwde wimpers volgens mij Amy staan. "Amy!" riep ik. Ik dacht ook Louis en zijn krullenbol te zien, maar het was gewoon erg moeilijk met al die sneeuw en het feit dat mijn lichaam het zo koud had dat het zelfs niet meer trilde. Ik had elk beetje energie nodig om mijn vitale organe te laten werken, waardoor ik nu nog magerder was dan eerst, zelfs al dachten mensen vast dat het niet mogelijk was. Ondanks alles hoopte ik toch dat Amy iets bij zich had, al waren het maar koortsverlagende medicijnen, of bouillonblokjes. Ik wilde niet dat mijn zusje zou sterven, maar in mijn macht lag niets anders dan hopen. Hopelijk kon Amy meer, maar zelfs daar was ik nu niet zeker van.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Alles wat Amy zei negeerde ik volledig. Het kon me niet schelen dat ik rustig moest doen of dat ik zo verdacht overkwam. Dat maakte allemaal niet uit door de scenarios die zich in mijn hoofd afspeelden en wat dat betrof was ik nogal een doemsdenker. Ik was doodsbang voor hoe Louis eraan toe zou zijn met dit verdomde weer en als ik hem niet snel veilig in mijn armen had draaide ik door. Eenmaal de grens over en bij de rij met allemaal verzwakte en zieke mensen die hun karige loon kwamen halen riep ik naar de jongen, niet door hebbende dat het een stuk minder effect zou hebben dan als Amy naar hem zocht. Op dit soort momenten was ik dolblij dat mijn gehoor zo goed was doordat ik mijn zicht niet had want ik hoorde hem, dus keek ik angstig naar het meisje wiens hand ik bijna fijnkneep in de hoop dat ze had gezien waar het vandaan kwam. Gelukkig was dat zo en ik liep snel met haar mee, waarna ik een opgelucht, maar wanhopig geluidje liet horen toen ik Louis mijn naam hoorde piepen. Hij klonk niet goed, helemaal niet goed zelfs en tot overmaat van ramp begon hij te hoesten. Natuurlijk was hij ziek, zelfs mensen met een gezond immuunsysteem zouden nog ziek worden in dit weer. Bezorgd bleef ik zijn kant op kijken, al voelde ik me iets zekerder toen mijn hand in de zijne lag, hoewel die aanvoelde als een brok ijs. Ik knikte naar Amy toe en richtte me gelijk op de jongen. "Het komt goed, lieverd. We gaan naar huis," zei ik zacht en Louis ging dicht tegen me aanlopen, als ik kon had ik hem met beide armen tegen me aangedrukt. "Binnen is het warmer, ik zal kijken of ik de kachel aan krijg," zei ik tegen hem, want als de gewone verwarming het niet deed maakten primitievere oplossingen ook niet meer uit. Het duurde even voor we binnen waren, maar daar was het al een stuk beter. Toch schrok ik me kapot toen hij plots door zijn benen zakte, maar ik mocht niet in paniek raken. Ik was vaak genoeg met Amy naar het ziekenhuis gegaan om te weten dat paniek nergens mee hielp. "Ik ben er en ik ga voor je zorgen, oké?" zei ik met een enigszins trillende stem en knielde bij hem neer om hem in bruidsstijl op te tillen en hem zo vast te houden dat hij nergens zijn hoofd aan zou stoten terwijl ik naar de slaapkamer liep. Daar zette ik hem voorzichtig op zijn voeten neer, want hij moest nog heel even bij het bed uit de buurt blijven. "Kom, uit die kleren. Ze zijn helemaal nat van de sneeuw, daarna mag je onder de dekens," zei ik tegen hem en begon langzaam zijn sjaal en jas los te maken. Met een arm nog om zijn middel, want de angst dat hij nog een keer in ging zakken was te groot om hem te durven loslaten.

Because I love him, do I need another reason?

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Nadat Harry om Louis had geroepen, was het snel gegaan en waren de beide jongens met elkaar verenigd, al was Louis doodziek, dat kon zelfs een blinde nog zien en Harry was blind en die had dat zeker wel gemerkt. Ik vertelde ze dat ze weg moesten gaan en omdat niemand erg oplette en zeker niet met deze sneeuwstorm had ik hun handen in elkaar gelegd en met de belofte dat ik later wel naar Louis zou komen kijken, waren ze weg gegaan. Ik wreef even in m'n gezicht om de sneeuw uit m'n ogen te houden en keek toen om me heen en zag de zwartharige jongen toen in de rij staan. Met afgrijzen zag ze dat hij geen aan had en zo snel ze kon liep ze naar hem toe. 'Zayn' Toch nog hijgend stond ze voor hem, de sneeuw was zich in een hoog tempo aan het opstapelen en Zayn was daar de dupe van. Hij zag eruit als een sneeuwpop, een klein hondje in z'n armen die het ook koud had en er even erg uit zag als hem. Ze keek naar z'n voeten en ze slikte. Ze zagen blauw, als hij nu niet naar iets warms ging daarmee, zouden ze bevriezen en zouden ze afsterven en moesten ze geamputeerd worden en kon hij helemaal niet meer lopen. Gelukkig had ze een tas met allemaal spullen bij zich, door de haast die Harry had gehad, hadden de bewakers geen tijd gehad om hun uitgebreid te fouilleren. 'Ik heb schoenen en sokken bij me' vertelde ze hem en ze haalde de rugzak van haar schouder en opende deze en rommelde daar even in. Ze haalde eerst de sokken eruit en toen schoenen. 'Het zijn thermosokken, ze zitten lekker warm' vertelde ze tegen Zayn en ze gaf hem de sokken en de schoenen. 'Ik hoop alleen dat die schoenen de juiste maat zijn, probeer ze maar aan te trekken' Ze keek even om zich heen en toen weer terug naar Zayn. 'Heb je, je salaris al? Dan kunnen we naar je huis. hoe gaat het met je zusjes en je moeder en vooral niet te vergeten, hoe gaat het met jou'? vroeg ze hem toen. Ze kon zo ook wel zien dat hij magerder dan eerst was geworden en dat baarde haar nog meer zorgen. Louis was ook al ziek, als hij ziek werd, dan werd de hele Hell ziek en dan was het een kwestie van tijd, wie er als eerst dood ging.

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Ik was moe, mijn lichaam was verdoofd, gevoelloos en ik voelde amper m'n eigen ledematen nog. Ik had de griep zwaar te pakken en ik was gewoon doodziek, maar ik had geweigerd om me ziek te melden, ik moest werken, er moest geld binnenkomen, voor mij en Phil. Maar ik was er op het moment dat ik Harry zag was ik er klaar mee en ik was ontzettend opgelucht dat hij er was en het scheelde me op dat moment ook niks dat iemand ons kon zien, hand in hand, maar Harry was blind, dus dat zei niks. Met moeite liepen we door de sneeuw en thuis aangekomen kon ik niet meer op m'n eigen benen staan en zakte ik daar door heen. De gedachte dat Harry straks de kachel zou aanmaken deed me toch wel enigszins goed, maar kon me niet helemaal verwarmen, ik bleef koud en nat. Hij vertelde dat hij er was en dat hij voor me ging zorgen en het ontging me niet dat hij een trillende stem had en dat hij heus wel geschrokken was toen ik zo door m'n benen was gezakt. Hij tilde me op en ik sloeg mijn armen in z'n nek en ik leunde met mijn hoofd tegen z'n borst aan en ik hoestte nog eens, zachter dan voorheen, maar het deed nog steeds ontzettend zeer. Het zou me niks verbazen als ik er nog eens een longontsteking bij kreeg. Hij liet me staan en vertelde me dat ik mijn natte kleren uit moest doen en hij hielp me al met mijn jas en sjaal en het enige wat nog droog was, was mijn boxer. Langzaam trok ik aan m'n trui en probeerde die over m'n hoofd heen te te trekken, maar het lukte niet. 'Hazza, het lukt niet' piepte ik schor en de tranen stonden in m' n ogen. Eindelijk kon ik het natte ding uit trekken en gooide die op de grond, het leek steeds kouder te worden in de kamer. Ik had nog een trui aan en daaronder nog een trui en die moesten ook nog allemaal uit. 'Ik kan niet meer, ik wil niet meer' fluisterde ik schor en toen barstte ik in tranen uit. Ik was moe, zo ontzettend moe. Ik wilde een gewoon normaal leven, maar in plaats daarvan leefde ik in de Hell. Letterlijk en figuurlijk.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het kostte me zeker wat zelfbeheersing om niet in paniek te raken toen Louis door zijn benen ging, want dat maakte je ook niet elke dag mee. Ik nam de jongen snel in mijn armen en hield hem dicht tegen me aan terwijl ik naar de slaapkamer liep. Het mocht duidelijk zijn dat hij zo snel mogelijk die doorweekte kleren uit moest en onder de deken moest. Heel voorzichtig zette ik hem neer en hielp met zijn sjaal en jas. Zijn trui, of truien, wilde ik hem zelf laten doen, maar het bleek al snel dat het hem niet ging lukken. Mijn hart brak door de toon in zijn stem en ik wilde al helpen toen hij het zelf al had gedaan. Toch was het duidelijk dat hij de rest niet zelf ging kunnen. "Je kan het wel, Louis. Nog heel even volhouden. Voor mij," zei ik zacht en slikte moeizaam toen hij begon te snikken. Het deed zoveel pijn om hem zo mee te maken, maar ik vond troost in het feit dat ik hem nu kon helpen. Ik kuste een paar van de tranen op zijn wangen weg en hielp daarna met de twee truien die hij nog aanhad. Vervolgens liet ik mezelf zonder pardon op mijn knieën vallen en schudde mijn tas van mijn schouder, zodat ik hem kon helpen met zijn schoenen, sokken en broek zoals je dat bij een jong kind deed. Op een andere manier ging nu gewoon niet. "Kruip maar lekker onder de wol, schat. Doe rustig aan," fluisterde ik en aaide liefdevol over zijn wang, waarna ik zeker maakte dat hij op het bed kwam te liggen en ik dekte hem goed toe. "Zal ik anders wat soep voor je maken? Daar warm je weer van op," zei ik met een kleine glimlach nadat ik bij hem op de rand van het bed was komen zitten. Daarbij kon ik daar dan de medicijnen die hij nodig had erin verwerken, want ik wist wat voor een afschuw hij had aan pillen slikken. Dan had hij het tenminste warm, een volle maag en zijn medicijnen binnen gekregen. Sowieso koortsverlagende middelen, want toen ik mijn hand tegen zijn voorhoofd legde voelde hij gloeiend heet aan. Later kon ik hem altijd nog een hoestdrankje geven tegen die verschrikkelijke hoest en keelpastilles om het wat te verzachten zodat het minder pijn deed. Ik had genoeg dingen mee kunnen smokkelen, zowel qua medicijnen en warme kleren, dus hopelijk kon ik hem zich beter laten voelen voor zijn verjaardag.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Harry droeg me naar de slaapkamer en hielp me met mijn natte kleren uit te trekken en op het moment dat ik mijn natte trui niet goed uit kreeg, brak ik en barstte ik in huilen uit. Ik huilde nooit vaak en ik vond het verschrikkelijk om me zo kwetsbaar te voelen en vooral tegenover Harry. Ik zei snikkend dat ik het niet meer kon, maar Harry, die lieve Harry die zei dat ik nog even moest volhouden, dat ik voor hem moest volhouden en ik vond het laatste beetje kracht dat ik nog had in m'n tengere lijf en ik hielp hem voorzichtig mee, om mezelf uit te kleden. Ik voelde z'n lippen op mijn wangen en ik snikte wat ongecontroleerd. Teder en lief vertelde hij me dat ik in bed moest gaan liggen en ik deed het, het was de enige manier om warm te worden. 'Ja, graag' fluisterde ik schor, 'Er staat vast nog een blikje soep in het kastje boven het fornuis en vraag anders Phil maar waar het staat, al heb ik geen idee of hij thuis is' Van het plotselinge vele praten, begon ik weer te hoesten en ik trok een gepijnigd gezicht. Phil leek ook zo z'n eigen weg te gaan, en de enige keer dat we elkaar zagen was s'avonds, maar dan was ik doodmoe om nog een gesprek met aan te knopen en ik had eigenlijk geen idee wat er in z'n leven speelde. Ik voelde z'n koelde hand op m'n warme voorhoofd en ik zuchtte even, omdat het zo lekker koel was en ik wilde dat hij die hand daar nog een paar minuten langer kon laten liggen, maar het zou geen zin hebben, want zijn hand zou net zo warm worden als mijn voorhoofd. Ik trok de dekens nog wat hoger op en ik liet mijn ene hand even uit de dekens glijden en streelde over Harry's arm. 'Harry'? Ik beet op m'n lip en keek naar de jongen die naast me zat. 'Dank je wel' M'n stem klonk schor en ik was bijna niet te verstaan, maar hij begreep vast wel waarvoor ik hem bedankte. Gewoon z'n aanwezigheid was al genoeg voor me en dat hij me hielp en dat hij me wilde verzorgen. 'Je bent lief' Ik zocht z'n hand en kneep daar even zachtjes in.

'Darling, just hold on'