Upside Down - One Direction - Speeltopic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 19:06 ]

'Darling, just hold on'

[Heya]

Bowties were never Cooler

[Die beginpost zuigt nogal, lol.]

'Darling, just hold on'

(Hi.)

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Het was weer de beste dag van de maand. We zouden wat eten kunnen kopen, misschien zelfs wat vlees als de slager wat over had. Het was misschien te optimistisch, maar soms hadden we zo'n meevallertje. Afgelopen maand was dat zeker niet het gevoel geweest. Mijn zusje had een griepje gehad, en daardoor niet kunnen werken, net als de maand ervoor. We hadden echt bijna geen eten gehad en er waren dan dus ook dagen geweest dat er geen eten op tafel had gestaan. Ik liep daarom dus stilletjes met mijn schaapjes naar de kloof, angstig voor de tegenvaller van deze maand. Ze had gelukkig maar een weekje gemist deze week, in plaats van twee vorige week, maar het zou ons toch eten kosten. Mijn maag rammelde, dat deed die altijd en ik was er ongevoelig voor geworden, aangezien ik er toch niets aan kon doen. We hadden nu eenmaal niet veel eten. Tilda was dan wel redelijk goed doorvoed, al was zij ook aan de magere kant, maar zij kon nog de ratten eten die tussen de voorraadjes leefden, ik niet. Langzaam kwamen we dichterbij de kloof, waar ik rondkeek opzoek naar mijn vriend Louis. Ik had niet veel vrienden, daar had ik ook geen tijd nog fut voor. Toch was hij een goede jongen en vond ik het altijd wel leuk om een praatje met hem te maken. Straks met de paar muntjes zou ik weer naar huis gaan, maar de sadisten uit het Paradijs lieten altijd al hun pracht en praal stralen op deze dag, erger dan anders, wat dit leven niets makkelijker maakte. Alleen op Belastingdag was het erger, dan had ik ook wel eens stenen gegooid uit pure frustratie. Toen stond ik weer snel hier beneden. Nu hoopte ik gewoon op genoeg geld om te kunnen eten deze maand, meer durfde ik zoizo niet op te hopen, nooit eigenlijk. Soms kwam ik een pondje aan, in het oogstseizoen met een hele goede maand, maar dat was er ook zo weer af. Nu stond ik in de rij voor het salaris, terwijl Tilda een oogje hield op de schaapjes die een paar meter verderop stonden te grazen op een klein stukje gras in dit niemandsland.

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.
Voorzichtig maakte ik de inktnaalden schoon en legde ze een voor een in het kastje. Ik keek even om me heen of ik niks was vergeten en zag toen nog een papieren schets op de grond liggen. Snel bukte ik en raapte het papier op. Ik glimlachte even bij de schets en legde hem toen weer bij de stapel papier neer. Ik kon hem nog makkelijk hergebruiken. Ik moest het doen, met wat ik had. Vandaag was het mijn beurt om af te sluiten, en omdat het betaaldag was, sloten we eerder. Het ging natuurlijk van mijn inkomsten af, zo was het dan ook wel weer. Ik zuchtte en liep naar de deur, onderweg pakte ik mijn jasje mee en knipte ik het licht uit. De zaak werd nu helemaal donker en snel liep ik naar buiten om daarna de deur af te sluiten. Ik zag al een paar mensen naar de kloof toe gaan en snel liep ik met ze mee. Hopelijk was Zayn daar ook al en kon ik hem helpen, want de jongen was doof. Hij kon zich wel goed uitdrukken, dat dan weer wel. Ik pakte even mijn oude Nokia uit mijn zak en sms'te Phil. Ik ben bij de kloof broertje, ik zie je later wel. - L. Aangekomen bij de rij zag ik Tilda, de hond van Zayn rond scharrelen bij zijn schapen en ik wist dat hij niet ver in de buurt kon zijn. Ik gromde even zacht toen ik in de verte de prachtige huizen zag van het Paradijs, het stak schril af met onze huizen. Dat hadden ze gewoon expres gedaan. Ik drong wat naar voren, wat me op een heleboel boze blikken opleverden, maar ik keek net zo boos terug en toen ik het zwarte haar van m'n beste vriend zag tikte ik op z'n schouder en kwam naast hem lopen. 'Zayn' Ik maakte wat gebaren naar hem, als teken van begroeting. Zayn had me een paar gebaren geleerd en ik werd er steeds beter in, al zei ik het zelf. Iedere keer dat ik hem weer zag, leek hij steeds magerder te worden en ik was bezorgd om hem. Maar iedereen hier had het zwaar, niemand had het veel beter als hem.

'Darling, just hold on'

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Amy keek even haar ziekenzaal rond. Ze was vandaag op de hartbewaking en de meeste mensen hielden zich wel aardig rustig. Ze moesten wel, want anders sloeg hun hart weer op hol en dat wilde ze voorkomen, zeker als je wist dat je op de hartbewaking lag en dat je dus al iets aan je hart had en dat je vierentwintig uur, zeven dagen in de week in de gaten gehouden moest worden. Ze keek even naar de klok die boven de deuropening hing en ze liep naar het kantoor van de zusters, waar Maria al was om met een nieuwe dienst te beginnen. Ze stopte vandaag eerder met werken omdat het betaaldag was in de Hell en ze daar heen wilde om voor de zieke mensen daar te zorgen. Ze droeg gauw over aan Maria, veel bijzondere dingen waren er niet gebeurd. Als zij er was, was het altijd rustig. Ze pakte haar tas en nam de trap naar de beneden verdieping. Ze vond het een heel gedoe om met de lift te gaan en als puntje bij paaltje kwam, was de trap gewoon sneller. Een paar minuten later stond ze buiten en liep ze snel naar het passenkantoor waar de dagpas werd uitgegeven. Het was er niet druk, er was amper een mens. Je was gewoon gek als je naar de Hell wilde gaan, maar Amy was zeker weten niet gek. Ze deed het om de mensen daar te helpen, ze vond het zo oneerlijk. Ze glimlachte vriendelijk naar de man achter de balie en toen ze eenmaal de pas had, kreeg de ze waarschuwing, die ze al zo vaak had gehoord en iedere keer knikte ze weer. Ze vond het eigenlijk onzinnig, gooi de grens open en iedereen kon naar het Paradijs. Snel liep ze naar de kloof, groette de bewaker en liep snel door. Ze schrok van de lange rij die ze zag toen ze de kloof overstapte en hongerige en bedelende gezichten keken haar aan. Sommige gezichten lichtte even op toen ze haar zagen en ze schonk ze een glimlach. Het ging het aan haar hart, zoveel ellende en armoede. Ze keek de rij door en besloot dat ze minstens een van die mensen moest helpen vandaag.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was nooit goed als iemand uit het Paradijs naar de Hell ging, zeker niet op deze dag. Het was namelijk echt niet zo dat mensen er niet heen ging alleen vanwege de armoede die er heersde, want ik kon het dan misschien niet zidn, ik voelde iedere keer dat ik er was de blikken weer op me brandden, de pure haat was gewoon fysiek te voelen. Toch had ik nu weer een dagpas in mijn handen, zoals meerdere keren per maand. Ik wilde iets voor de mensen kunnen doen en ging daarom meestal mee met Amy als zij daar de zieken ging verzorgen. Zonder haar had ik ne daar echt de weg kunnen vinden. Ik was dan wel geen verpleegkundige, ik nam altijd genoeg aan geld mee in de hoop een aantal families te kunnen helpen, zelf deed ik er toch niets mee. Er was nog een reden waarom ik vaker naar de Hell ging, maar die mocht nooit uitgesproken worden aan mijn kant van de kloof, dat zou pas een schande zijn geweest. Met mijn stok in mijn hand maakte ik mijn weg over de straten van het Paradijs naar de kloof toe, waar ik halt werd gehouden door de bewaker en netjes mijn pas liet zien, om vervolgens de overgang te maken. Amy zou hier ergens aan het begin van de rij moeten zijn, zo werkte ze altijd en ik bad dat het deze keer ook zo was, want anders had ik een probleem. Dit kleine stuk kende ik uit mijn hoofd en wist hoe ik moest lopen, maar even verder en ik had geen flauw idee. Zoals altijd kon ik de blikken gewoon voelen, ondanks dat ik de simpelste dingen aanhad die ik bezat was het nog steeds te duidelijk dat ik hier niet thuishoorde. Ik slikte even en liep langzaam door, niet helemaal durvend om mijn mond open te trekken en hoopte dat zij mij als eerste zou spotten. Een deel van de mensen hier kenden me wel en mochten me gelukkig ook, maar er was altijd het deel dat ik nog nooit had ontmoet en altijd vooroordelen had. Naar mijn mening moest het hele verschil tussen de Hell en het Paradijs gewoon afgeschafd worden, met een beetje hulp van elkaar konden beide plekken vast prachtig worden, al wist ik dat het een hele naïeve gedachte was en het waarschijnlijk nooit ging veranderen.

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Ik was langzaam iets in gedachten verzonken in de eeuwigdurende wachtrij. Elke maand hetzelfde liedje. Elke maand een meelevende blik, maar daar konden we niet van leven. Zoizo was leven in een sloppenwijk zwaar, zeker als de stad zelf weinig beter was. Nu waren de banen in de fabrieken en de winkels iets beter betaald, maar met mijn schaapjes konden we wat wol en wat melk voor onszelf houden, net als de karige gewassen in de tuin. Mijn moeder kreeg er bijna niets voor, maar het gaf ons wel het eten om in leven te blijven, wat we anders niet konden betalen. Achter me voelde ik de mensen wel wat woelen en zich duidelijk opwinden. Ik wist niet wat het was, maar emoties voelde ik vaak gewoon aan. Misschien wel omdat ik ze niet kon horen, maar goed. Ik schrok toch een klein beetje van het tikje op mijn schouder en draaide me op mijn hakken om, waarbij ik me automatisch iets breder maakte, voor zover dat kon met een lichaam als het mijne. Toen ik zag dat het Louis was en geen onruststoker ontspande ik en gebaarde hem vrolijk gedag. Echt vrolijk was ik niet, maar als ik op deze dag een vriend al niet vrolijk kon begroeten, zou alles verloren zijn. Louis snapte zelf het gebaren niet helemaal, wat niet heel vreemd was, gezien ik het zelf met mijn familie had moeten verzinnen om te communiceren, maar dat hij het probeerde vond ik al heel fijn. Hij zag er best gezond uit, voor iemand uit de Hel dan. Mager, maar niet echt extreem, gewoon wat aan de dunne kant van gezond, met een licht kleurtje in zijn huid, gezond glanzend haar en ogen. Hij had een baan waarmee hij relatief best wat verdiende. Verre van genoeg om echt uit het slob te komen, of nieuwe kleren te kopen wanneer hij wilde, maar genoeg om op zichzelf te wonen en zichzelf te voorzien van alles wat hij nodig had. Ik had echt bewondering daarvoor, dat hij zo uit de as probeerde te klimmen. 'Je ziet er goed uit' gebaarde ik hem en toen was het tijd weer een stapje naar voren te doen om daar de munten overhandigd te krijgen. Er klopte iets niet. Ik keek de man boos aan, griste zijn pen weg en schreef boos 'Dit klopt niet.' op een vel was op de tafel laf. Zo was de ruzie begonnen, om het kleine zakje muntjes wat ik alsnog stevig in mijn knuisje hield. Ik liet het niet gaan, maar dit was minder dan vorige maand, terwijl we meer hadden gewerkt en geleverd. Daarvoor wilde ik nu de beloning zien. Ik was doof, maar niet achterlijk.

Bowties were never Cooler

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Ze keek even de rij door en wist even niet zo goed wie ze als eerste een handje zou helpen. Het waren er altijd veel en altijd hadden ze haar hulp nodig, maar ze werkte altijd zo, dat ze niet telkens dezelfde mensen zag, omdat ze een heleboel andere mensen ook haar hulp gunde. Ze hoorde iets tikken op de grond en ze keek achterom. Harry was aangekomen en het getik wat ze hoorde, was zijn stok geweest. Hij keek wat onzeker om zich heen en ze besefte dat hij haar nodig had. 'Harry' Ze liep snel naar hem toe en pakte voorzichtig zijn arm vast. 'Kom' Ze hoorde rumoer aan het begin van de rij en snel, maar toch ook weer langzaam voor Harry liep ze daar naar toe. 'Ik breng je zo naar Louis' fluisterde ze snel in z'n oor, 'Wacht hier' Ze liet hem los en liep naar de gelduitgever en vond daar een woedende jongen voor de tafel staat, achter hem stond Louis Tomlinson en ze knikte hem snel toe, ook om hem te laten weten dat ze Harry straks bij hem zou brengen. Als mensen dit wisten, dan zou de Hell losbarsten. Letterlijk en figuurlijk. 'Geef die jongen z'n geld' zei ze tegen de man, maar die schudde z'n hoofd en legde haar dingen uit, waarvan ze wist dat, dat niet zo moeten kloppen. 'Die jongen heeft hard gewerkt, dat zie ik'! zei ze streng tegen de man en keek even naar de zwartharige jongen en ze besloot, als dit afgehandeld was, dat ze hem zou helpen. Hij zo schrikbarend mager en ze had medelijden met hem. 'Geef hem z'n geld'! zei ze nog een keer en ze zette haar handen in haar heupen om zo meer overwicht op de man te hebben, 'Geef hem z'n geld waar hij recht op heeft, hij heeft het nodig, dat zie je toch'? zei ze lichtelijk geiriteerd. De man ging overstag, maar gaf de jongen wel met lichte tegenzin het geld. Amy schudde haar hoofd en liep terug naar Harry. 'Sommige mensen' mompelde ze grommend en ze pakte Harry's arm. 'We moeten nog even wachten, Louis staat in de rij, daarna gaan we' vertrouwde ze hem zachtjes toe.

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Nadat ik Zayn had begroet, gebaarde hij tegen mij dat ik er goed uit zag, voor de maatstaven van de Hell. Ik glimlachte naar hem en klopte op z'n schouder om hem te bedanken. Ik wilde iets soortgelijks zeggen, maar toen was Zayn al aan de beurt. Hij kreeg z'n zakje geld en hij werd plotseling boos en toen begreep ik pas dat het niet genoeg was. Zayn ging in discussie met de man, zover een dove jongen dat kon doen en ik balde m'n vuisten. Ze moesten hem gewoon genoeg geven, ze waren allemaal gierige mensen en die gunde ons het licht in de ogen niet. Wij werkte tenminste, maar het enige wat zij hoefden en konden doen was op hun gat zitten en kijken hoe wij hier ons uit de naad werkte. Ik wist soms niet eens of ik van voren of van achteren leefde. Het maakte mij woedend. Ik wilde er wat van zeggen, toen er een bekend iemand er zich opeens mee begon te bemoeien. Ze keek even mijn kant op en toen ze naar me knikte, knikte ik naar haar terug. Amy Donnolly, zij was een van de weinige die zich om ons bekommerde en zij kreeg het voor elkaar om het geld wat Zayn verdiend had en waar hij recht op had, dat hij dat kreeg. Ze liep terug, naar een persoon die ik uit duizenden zou herkennen en ik hield m'n gezicht in de plooi. Harry Styles. Het zou een schande zijn als het uit kwam, wat wij hadden. We waren gewoon twee normale mensen, maar we mochten elkaar niet lief hebben. Ik tikte even op Zayn's schouder en liet hem weten dat hij even op mij moest wachten. Toen was ik eindelijk aan de beurt en keek de man strak aan. Als hij het lef had om mij weinig te geven, dan zou ik niet voor mezelf in staan. Hij moest geen geld achter houden, we hadden er allemaal hard voor gewerkt en we hadden het nodig. 'Bedankt' zei ik stug, toen ik het zakje kreeg en er even in keek. Ik gunde hem geen blik meer en ik gebaarde naar Zayn. Ik keek nog even kort naar Harry en Amy en ik wist dat ze straks bij m'n huisje zouden aankloppen. Er waren maar weinig mensen die dit wisten en dat wilde ik het het liefst zo houden.

'Darling, just hold on'

Zayn Malik
Volgens mij dacht die vent echt dat ik een grap maakte ofzo, want hij begon te lachen, maar ik vond het echt niet grappig. Dit was net genoeg voor een halve maand voedsel en we hadden zeker hard genoeg gewerkt om bijna een hele maand te krijgen. De man zei vanalles, wat ik maar voor de helft kon volgen, maar ik wist zeker dat het beledigend en denigrerend was. Net toen ik weer woest een reactie wilde schrijven keek de man opzij. Ik volgde zijn blik en zag een meisje, niet veel jonger dan ik, de discussie aangaan. Ik herkende haar als de zuster die hier wel vaker stond om de hulpbehoevenden te helpen. Ik was gezond, voor zover je dat hier was, dus ik had haar diensten niet nodig. Al vond ik het wel heel aardig dat ze me hiermee wilde helpen. Ik kreeg uiteindelijk het geld wat ze hadden achtergehouden en knikte heel dankbaar naar het meisje met de lange haren. Het tikje op mijn schouder wat volgde moest dan wel van Louis zijn, die me blijkbaar wilde laten wachten. Met nog een knikje stemde ik toe en liep naar de plek waar Tilda en de schaapjes stonden. Misschien dat we toch wat vlees zouden hebben deze maand, al was het maar omdat een van de schapen steeds slechter begon te eten. Als ze echt niet meer aten, werden ze een laatste keer geschoren en dan naar de slager gebracht. We kregen er altijd een extraatje voor, en de stukken die hij niet kon verkopen, zodat we net wat meer hadden die maand. Ik ging bij de schaapjes op een steen zitten en dronk een paar kleine slokjes water uit mijn flesje. Ook het hondje gaf ik wat. Niet veel later was Louis ook klaar en stond ik op. Ik telde de dieren om me heen en liep toen met ze naar de bruinharige jongen toe. Ik gebaarde hem de vraag wat we nu gingen doen. Waarschijnlijk allebei naar huis om het geld af te geven, en dan kon ik ook even van de pluizige dieren af zijn. Dan konden we nog wat tijd zelf doorbrengen. Meestal was ik op tijd thuis op dit soort dagen, net als mijn zusjes, en hadden we een familiemiddagje. Toch vond ik het ook fijn om wat met Louis rond te hangen, maar ik zou wel zien wat zijn antwoord zou zijn.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was lastig voor me om hier te kunnen navigeren omdat de grond nog best ongelijk was en telkens leek te veranderen. In het Paradijs bleef alles hetzelfde en kon ik makkelijk straat van stoep onderscheiden zonder enkele problemen, dat was hier bijna onmogelijk voor me. Daarom was ik erg dankbaar toen ik Amy's van een kant hoorde komen en keek gelijk op. Ik glimlachte zo goed mogelijk in haar richting zodra ze mijn arm vastpakte en liep rustig met haar mee. "Jij ook hallo," gniffelde ik zacht onder het lopen. Het maakte me niet zoveel uit, maar ik kon het niet laten om te zeggen. Het viel me op dat er iets mis leek te zijn in de rij, want voorin klonk alles heel onrustig en dat was nooit een goed teken. Ik probeerde op te vangen wat er gaande was, maar raakte afgeleid door de woorden die Amy in mijn oor fluisterde, wat me meteen liet glunderen, waarna ik gehoorzaam knikte toen ze zei dat ik moest wachten. Ze liep van me weg en ik hoorde haar nog maar een paar seconden later ruzie maken met de gelduitgever die blijkbaar iemand te weinig had gegeven. Daar kon ik zo niet tegen, er was meer dan genoeg geld voor iedereen en toch besloten ze de mensen hier nog meer te beperken zodat het Paradijs nog rijker werd dan het al was. Het was belachelijk en ik was maar zo ver verwijderd van er naartoe lopen en die man persoonlijk een ram te geven met mijn stok. Gelukkig leek het goed te gaan en kreeg Amy haar zin, al was dat waarschijnlijk alleen omdat ze niet uit de Hell kwam. Ik hoorde
Haar terug naar mij toe lopen en maakte een instemmend geluid om haar woorden. "Je zou bijna gaan hopen dat ze iets gebeurd," mompelde ik, al wenste ik nooit iemand echt dood. Geen enkel persoon verdiende dat. Ik beet even op mijn lip en luisterde aandachtig of ik Louis ergens kon horen, maar dat was tevergeefs in deze drukte. "Ziet hij er nog wel een beetje gezond uit? Ik maak me gewoon zorgen," zuchtte ik. Misschien kon ik niet zien of hij mager was, maar als ik hem in mijn armen had kon ik het zeker wel voelen, logisch dat ik me zorgen om de jongen maakte. Ik hield van hem en dan had ik daar het recht toe en ik probeerde hem te steunen waar ik dat kon.

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson.
Nadat ik mijn geld had gekregen en er nog net een bedankje uit had kunnen persen, wendde ik me terug tot Zayn, die weer bij z'n schapen stond. Tilda stond al te wachten en gauw liep ik naar hem toe. 'Stelletje afzetters' gromde ik zacht, maar natuurlijk kon hij dat niet horen, maar aan mijn lichaamstaal kon hij wel merken dat ik boos was en ik maakte er nog een paar fraaie bewegingen bij, die voor de man was die Zayn bijna had afgezet. Ik rolde met mijn ogen en schudde m'n hoofd. Ze wilde ons gewoon dood hebben en als ze door gingen, dan zouden de eerste binnen een paar weken gaan. 'Ga je nog mee naar mijn huis'? vroeg ik langzaam, zodat hij nog een beetje kon liplezen en ik wees op mezelf en ik maakte het teken van een huis. Harry zou straks ook wel komen, samen met Amy, maar gelukkig wist Zayn hier van af. Hij was mijn beste vriend, een van de weinige en aan hem vertelde ik best wel veel. 'Kom' Ik gebaarde naar de weg en liep toen de richting in van mijn eigen huisje die ik met Phil deelde. Waar hij eigenlijk was, geen idee. Hij was oud en wijs genoeg om op z'n eigen benen te staan, maar soms maakte ik me wel eens zorgen om hem. Ik was de oudste, natuurlijk deed ik dat. Ik keek nog even achterom en ik zag Amy en Harry nog even praten en ik glimlachte voorzichtig. Ik kon niet wachten om hem straks weer in m'n armen te sluiten. Ondanks dat hij blind was en dat hij niet kon zien, was hij een goed mens en het sierde hem dat hij met iemand zoals ik om wilde gaan en dat we nog een relatie hadden ook. Het was niet makkelijk, soms nam Amy hem mee en soms glipte ik de Hell uit en ging ik naar hem toe. Ik hield van hem, dat was iets wat zeker was. Aangekomen bij het kleine appartementje haalde ik de sleutel tevoorschijn en opende de deur, waarnaar ik daarna naar binnen liep. Gelukkig woonde ik toch wel wat achteraf, zodat er geen rare gezichten kwamen als er twee mensen van het Paradijs straks bij me binnen kwamen.

'Darling, just hold on'

Amelia 'Amy' Katherine Donnolly.
Nadat ik de man op z'n nummer had gezet. liep ik weer terug naar Harry en pakte z'n arm weet beet. Ik mompelde wat over bepaalde mensen en hij stemde daar mee in. Natuurlijk, hij wilde ook dat er veranderingen kwamen, als het aan mij lag en ik had het voor het zeggen, was dit allang opgeschort en kreeg iedereen tenminste een fatsoenlijke kans. Harry vroeg of Louis er nog wel een beetje gezond uit zag en dat hij zich zorgen maakte. Ik kneep als geruststelling zachtjes in z'n arm en ik keek even naar Louis die net z'n geld kreeg. 'Hij ziet er goed uit, een beetje mager, maar niet schrikbarend mager, maar geef hem maar gewoon heel veel liefde, hij zal het waarderen' Ik volgde Louis even en ik zag hem wat gebaren naar de jongen die ik net geholpen had en ze leken samen weg te gaan. 'Kom krullenbol' zei ik zacht en ik manoeuvreerde ons langs de wachtende rij met mensen en ik negeerde de boze blikken die me soms werden toegeworpen. Ik begreep het wel, ik kwam van het Paradijs en ik had veel geld. Maar de meeste mensen vergeten soms dat ik hier was om ze te helpen en dat ik ze niet wilde pesten. Ik wilde het ook allemaal veranderen. 'Hij zal vast heel blij zijn je straks weer te zien' Het ging langzaam, maar de weg was hier anders dan het Paradijs en er zaten allemaal oneffenheden in de weg, wat het voor Harry ook niet makkelijk maakte. 'We zijn er bijna' vertelde ik hem toen ik het huisje al in de verte zag staan. Ik keek nog even achterom, ik had geen zin in pottenkijkers. Niemand keurde deze liefde goed, maar ik moedigde het juist aan. Ik hoorde een paar schapen mekkeren en ik beet op m'n lip. Die schapen hadden ook niet erg makkelijk, als er geen eten meer was, dan werden ze gewoon gedood en opgegeten, als laatste redmiddel en dat hoorde gewoon niet.

'Darling, just hold on'

Zayn Malik
Louis was duidelijk boos. Van het liplezen kwam ik een redelijk end met wat hij zei, maar niet helemaal. Ik liet mijn ogen even over mijn kleine kudde glijden. Waarschijnlijk zou die binnekort kleiner zijn, door dat ene oude dier. Als we echt geen eten meer konden krijgen, zouden we ze zelf moeten slachten en ik zou het niet kunnen. Mijn ogen richtte ik weer op mijn vriend, wiens vriendje ik had gegezien. Ik snapte nogsteeds niet hoe het zo was gekomen. Hij leek Louis vrolijk te maken, maar intussen was de kleine opdonder nogsteeds straatarm, terwijl hij alles kon kopen wat zijn hartje begeerde, en meer. Zelf kon ik hem ook slecht pijlen, gewoon omdat de communicatie tussen ons heel stroef ging. Ik wilde Louis beschermen, maar door mijn handicap ging het niet. Bij Lou's vraag knikte ik en gebaarde naar het hondje dat we gingen. Wel zou ik eerst even langs huis gaan om de schapen in het stalletje, wat eerder een vierkant hek was met een dak erboven, op te sluiten. Ook zou ik mijn moeder ons geld kunnen geven. Ik gebaarde Louis dat ik zo kwam en liep snel naar huis met Tilda en de schapen. Daar gaf ik met een kus op haar wang het geld aan mijn moeder en sloot de schapen op in hun hok. Nog even kreeg ik een knuffel van mijn zusjes en mijn moeder, maar toen wilde ik toch wel naar Louis gaan. Ik gebaarde mijn moeder dat ik voor her avondeten thuis zou zijn, voor ik dan toch vertrok. Ik liep naar Louis' huisje, waar het altijd net iets warmer was. Ja, zijn huisje was net iets luxer, maar het was maar een fractie. Ik stapte gewoon binnen en veegde mijn voeten schoon. Het was nog net warm genoeg om op blote voeten te lopen, dus dan ging ik mijn schoenen niet aantrekken. Ze waren al bijna stuk, dus ik wilde geen risico nemen straks met vorst zonder schoenen te zitten. Ik ging op de krakende bank zitten en haalde een hand door mijn haren. Eigenlijk wist ik niet waarom hij me hier wilde hebben als zijn blinde vriendje uit het Paradijs ook kwam, maar goed. Hier binnen was het in elk geval lekker warm en kon ik mijn trui uittrekken, zodat mijn zwarte t-shirt zichtbaar werd, net als als mijn armen die niet veel meer waren dan de botten en pezen die de botten bij elkaar hielden. Iets meer vlees zou ik graag op mijn botten willen, maar dat ging niet, dus ik maakte me er ook maar geen zorgen om, al was het wel lekker dat ik vanochtend nog een scheermesje had gehad om mijn baard af te scheren.

Bowties were never Cooler