[200] Revenge • Speeltopic 01 - Speeltopics

Twee families die vechten om de macht van Chicago. Een Spaanse familie en een Amerikaanse familie. De twee families hebben voor jaren, generaties gevochten om de macht van de stad, maar er is nog steeds geen winnaar uit de doos gekomen.
      Het was twee weken stil geweest tussen de twee families, totdat de Amerikaanse familie een drugslading van het buitenland binnenkreeg en die moest vervoeren naar het hoofdkwartier. Door een infiltrant van de Spaanse familie die bij de Amerikaanse was en vertelde ze om zo snel mogelijk te komen om de drugslading te kapen van de familie. De Spanjaarden kwamen al snel, maar de Amerikaanse familie wist dat er een mogelijke aanval was van hun, dus ze waren voorbereid, maar niet zo goed als de Spanjaarden. Alles was blijkbaar voor niets voor de Amerikanen, er kwam een familielid om en de drugs waren gekaapt. Maar ze waren er zeker van dat ze ooit op een dag wraak zouden nemen.

• Rollen

Spaanse familie • Suárez-Castillo [Note: deze naam wordt alleen gebruikt bij de dochters/zonen van de baas. Neven en nichten hebben natuurlijk een andere vader/moeder.
      • Tyler Lorencio - infiltrant bij A Orton
      • Jongen Amaris ?
      • Louis James Rawhide
      • Francesca Lolita C_A_L_M_
      • Noëlia `Nola` Fernanda Amaris
      • Isabelle "Belle" Sempre

Amerikaanse familie • Faragio
      • Jacelyn Amelia - dochter van de 'baas' Sangster
      • Isimat
      •
      • Jeremiah Anthony Faragio Keynes
      • Jongen NecklessOfHope
      • Caith Joél Denys


• Regels
      • Er is een minimum van 250 woorden
      • Er wordt een praattopic aangemaakt, dus gelieve niet OOC praten in het speeltopic
      • 16+ is toegestaan, maar houd het netjes
      • Ruzie IC is toegestaan, OOC natuurlijk niet
      • Alleen Orton of ik maken de topics aan
      • Veel plezier!

• Het begin
Het is een week geleden na de kaping en iedereen doet zijn eigen gangetje. De ander is bezig met de drugs, en misschien is de ander aan het oefenen op de schietbaan. Leef je uit!

[ bericht aangepast op 2 jan 2015 - 19:11 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

MT.

[ bericht aangepast op 2 jan 2015 - 18:44 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

MT.

---

That is a perfect copy of reality.

Rawhide schreef:
MT.

MT.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

( Als ik het vergeten was te melden, Gently -> Amaris. )

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

      De peuk houd ik losjes vast tussen mijn ring– en middelvinger. Ik neem een hijs waarna mijn longen zich vullen met rook — om die daarna weer uit te blazen. Natuurlijk weet ik wat de effecten van roken zijn, maar een verslaving is een verslaving. Opnieuw herhaal ik het proces totdat ik er genoeg van heb. Ik laat de sigaret op de stoep vallen om er daarna op te trappen en weg te lopen. Ik trek geïrriteerd aan de beanie op mijn hoofd. Lorenzo was normaal altijd op tijd. Waarom nu niet? Ik had tegen hem gezegd dat ik erg puntueel ben en dat ook verwacht van mijn klanten. Ik verkocht al voor een enorm lage prijs — maar goed. Ik tik ongeduldig tegen de bakstenen muur in het koude steegje. Ik besluit nog twee minuten te wachten — anders kan hij die cocaïne wel vergeten. Ik kijk nogmaals op mijn mobiel maar ik heb geen berichten van hem gehad. Zodra de teller van het digitale klokje verspringt loop ik het steegje uit. Klootzak.
      “Anthony! Anthony, wacht dan!” Ik draai me om en ben niet erg verrast om Lorenzo daar te zien staan. “Kom op, man. Ik ben maar een minuutje te laat ofzo,” zegt hij. Subtiel haalt hij zijn geld uit zijn broekzak, een beweging die me overhaalt. Ik loop met hem terug het steegje in. Niemand hoeft mij immers te zien dealen. Zoals altijd geeft hij eerst het geld voordat ik hem zijn cocaïne geef. “Thanks man,” grijnst hij, voordat hij me alleen laat. Ik haal nog even mijn schouders op en loop weer richting huis. Een normale dag tot nu toe.
      Eenmaal thuis aangekomen loop ik meteen door richting de keuken om daar nog wat leftovers van gisteravond te zien staan. Een grijns speelt om mijn lippen en enthousiast leg ik een stuk pizza in de magnetron. Wanneer de magnetron begint te piepen — een teken dat mijn pizza verwarmt is, haal ik de pizzapunt eruit. Nonchalant ga ik op het keukenblad zitten terwijl ik wat eet van mijn pizza. Als ik na een tijdje alles naar binnen heb gewerkt loop ik naar boven — richting mijn moeder’s kamer. Ik klop twee keer op de deur vooraleer ik haar kamer binnentreed. “Ah, Jeremaiah. Ik heb je net nodig.” Haar stem klinkt warm en zoet. Nieuwsgierig ga ik in de stoel voor haar bureau zitten terwijl ze zoekend door haar computer spit. “Hm, ik heb je nodig om drie Franse, drie Mexicaanse en twee Braziliaanse documenten te vertalen.”
Ik grijns. “Je bedoelt Portugees. In Brazilië spreken ze Portugees, mam.” Haar wangen kleuren een beetje rood en een lichte glimlach speelt om haar lippen.
“Kan je voordat je dat doet nog even langs de supermarkt gaan. Ik heb geen zin om vanavond weer pizza te eten en je pa en ik hebben het nu te druk.” Zonder morren stap ik op en pak ik alle benodigde spullen om boodschappen te doen. Daarmee bedoel ik dus mijn portomonnee, rugzak en pistool — ter bescherming.
      Zodra ik bij de supermarkt ben aangekomen ontspan ik een beetje. Hier is er minder kans om iemand tegen te komen die me iets aan wilt doen. Het is best een kleine en niet erg bekende supermarkt, dat is handig, want zo kan ik makkelijker stelen. De ingrediënten voor de lasagna die we vanavond gaan eten stop ik in mijn jas — behalve degene die daar niet in passen, die doe ik in het mandje. Boodschappen doen vind ik niet erg, in tegendeel ik vind het juist leuk. Zo voel ik me meer als een normale jongen en niet als, nouja, wat ik nu ben, een hopeloze fuckup.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 16:04 ]

Francesca Lolita Di'Angelo-Suárez
Ik zat zoals veel vaker in kleermakerszit in een fijn knus hoekje met een stapeltje tassen om me heen. In elk van de tassen zat een wapen. Veel waren sniper rifles, maar ook een paar kalasjnikovs en ergens nog een Glock, maar die had ik alleen als back-up. Op mijn schoot lag een setje om wapens mee schoon te maken. Zo werkte ik langzaam al mijn geweren af. Die zorgden dat ik geld op mijn bankrekening had staan en dat ik in leven bleef, dus ik zorgde goed voor ze. Nu was het gewoon wachten tot iemand back-up wilde hebben, of als de baas een eliminatie taak voor me had. Ik zag het wel. Nu liet ik mijn vingers vaardig hetgeen oplossen, zodat mijn wapens weer correct werkten, terwijl ik zacht liedjes zong uit mijn moederland: España. Mijn vader was dan officieel geboren als een Italiaan, maar had bijna zijn hele leven in España gewoond, en had ook een Spaans paspoort, net als ik. Nu zaten zij thuis, en zat ik hier in het hoofdkwartier. Zij hoorden nog wel bij de maffia, maar waren toch iets ouder. Nu was het aan de jongere generatie om de oudere generatie, of wie er nog van leefden, respect te tonen en te onderhouden. Ik zou vanavond koken voor mijn ouders, als ik dan niet ergens op een dak of achterin een auto zat. Ik woonde nogsteeds thuis, zoals het hoorde, aangezien ik niet verloofd of getrouwd was. Ik had wel een oogje op iemand, maar zolang mijn vader er niet mee instemde en ik het niet tegenover hem durfde te uiten, bleef ik thuis en alleen. Voor nu legde ik even mijn kitje weg en sprong heel lichtvoetig op. Ik liep stilletjes naar de keuken om daar op het aanrecht te klimmen, zodat ik bij de cacao en de melk uit de koelkast kon, zodat ik dat in een pannetje kon doen en op kon zetten op het vuur. Ik had echt zin in warme chocolademelk, maar ik moest gewoon wachten tot mijn melk kookte, tot dan zat ik stilletjes op het aanrecht in mijn te grote trui en skinny jeans. Als ik zeker niet hoefde te werken droeg ik graag rokken, maar die waren gewoon niet nuttig op het werk, of ik moest under-cover doorgaan als hoer of normaal Spaans meisje, dan kon het nog wel eens praktisch zijn, anders bleven die in mijn kast tot ik vrij was. Voor nu zong ik zacht door, terwijl ik in de melk roerde.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 0:06 ]

---

Bowties were never Cooler

MT.

---

El Diablo.

Rawhide schreef:
MT.

---

- God only knows

We zaten nu al ongeveer een halfuur op de bank naar een voetbalwedstrijd te kijken die Tyler geconcentreerd volgde, ik gaf niks om voetbal en had het dan ook alles behalve gevolgd. Geconcentreerd probeerde ik mij te richtte op de wiet die ik op het krakkemikkige tafeltje probeerde te rollen. Ik was veel te gepikeerd door het constante gejoel van Tyler.
      ''Zou je daarmee kunnen stoppen?'' Vroeg ik dan ook nadat ik over mijn schouder naar hem toe had gekeken, mijn ogen gingen over de jongen heen die er uit zag alsof hij veel langer op de bank had gezeten.
''Waarom maak je jezelf niet nuttig?'' Voegde ik er aan toe en graaide in mijn zak voor nog een pakje wiet die ik uiteindelijk vond naast wat andere troep. Ik gooide het naar hem toe en probeerde me weer te focussen maar het lukte amper. Het was al een tijdje geleden dat ik wiet had gedaan, ik had eerlijk waar moeten afkicken ervan en mijn zwak voor alle verslavende middelen had ik weerstaan – maar het was de goede tijd om het weer op te pakken. Wiet deed je niet zoveel behalve dat je er extreem gelukkig van werd. Daarnaast we hadden net de drugs van de Amerikanen gekaapt, het was het lot.
      ''Wat is dat toch met dat voetbal en jou.'' Ik had het gefriemel met mijn wiet tijdelijk opgeven – jointjes rollen was sowieso nooit mijn ding geweest. Ik zou wel wachten tot Tyler het vieze werk voor me had gedaan, als hij het überhaupt zou doen. De jongen had nogal zijn eigen manier van dingen doen en het zou raar zijn als ik hem dingen kon opeisen. Ik was niet echt bekend en niet echt ergens vreselijk goed in behalve in het voor liegen van andere.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Met een grote grijns op mijn gezicht en een twinkeling in mijn ogen volg ik de wedstrijd. Ik miste bijna nooit een wedstrijd van mijn favoriete club, Real Madrid, behalve als het echt moest tenminste. Ik klaag even als de scheidsrechter weer een gele kaart geeft en zucht. ''Zou je daarmee kunnen stoppen?'' hoor ik opeens naast me en ik kijk Louis aan. Oh ja, hij zat er ook nog. Oops.
''Waarom maak je jezelf niet nuttig?'' Voegde hij er niet lang daarna aan toe. Ik kijk naar het pakje wiet wat op mijn schoot beland en lach kort. Daar gingen we weer. Ach, de drugslading van die Amerikanen is gekaapt. Dus waarom niet. ''Wat is dat toch met dat voetbal en jou.'' vroeg Louis aan me en ik kijk hem weer aan. Ik haal mijn schouders kort op. 'I don't know..' zeg ik maar. 'Oké, een beetje bullshit daar. You know what? I blame Ronaldo.' zeg ik en grijns even. Ik open het pakje wiet dat op mijn schoot lag en buig naar voren om het op de tafel te leggen.
Ik bijt even op mijn lip en ga ietwat geconcentreerd aan de slag. Als ik het Spaanstalige gejoel van de tv hoor komen kijk ik even op en zucht diep als er net mis wordt geschoten. Ik kijk weer naar de wiet en het duurt niet heel lang voor ik een joint in mijn vingers heb. Ik grijns tevreden en laat me weer tegen de kussens van de bank leunen. 'Hier... Dat is niet zo moeilijk. Of wel, Lou?' zeg ik en ik haal mijn wenkbrauw een beetje op. Ik geef hem de joint en steek zelf een sigaret op. De aansteker leg ik naast me op de bank en ik zucht als de rust opkomt bij de wedstrijd. Ik draai me wat om naar Louis en neem ondertussen een hijs van de sigaret. De rook blaas ik langzaam uit. 'En.. Hoelang kunnen we vooruit met deze voorraad?' vraag ik maar..

---

El Diablo.

MT

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Francesca Lolita Di'Angelo-Suárez
Toen de chocolademelk kookte schonk ik het voorzichtig in een mok en liep daarmee terug naar mijn plekje in de woonkamer, waar mijn broer en Tyler voetbal zaten te kijken. Ik had er niet echt op gelet, want dit deden ze vaak, maar nu ik binnen kwam lopen, was er iets aan het plaatje wat me niet beviel, en ik zou Francesca niet zijn als ik niet zou zeggen waarop het stond, zelfs al waren deze jongens een stuk groter en sterker dan ik was. Ik zette mijn mok met een redelijke klap op het tafeltje en ging recht voor de tv staan, mijn benen een beetje gespreid en duidelijk woest. "Louis James Di'Angelo-Suárez! Heb jij geen eergevoel, jij achterlijk ezelachterste?! Ten eerste vergooi je hiermee enige mogelijkheid om die vuile teringlijers eens in de val te kunnen lokken en af te kunnen maken, maar erger nog breek je de belofte die je aan mama en papa hebt gemaakt, leeghoofdig stekelvarken! Dat Tyler het doet, kan me geen zak schelen, maar ik had mijn bloedeigen broer een stuk hoger ingeschat, onbenullig stuk varkenslende! Je hebt alles en iedereen verraden en verlogend, inclusief jezelf! Als je dat maar weet, jij schurftige hond!" zo bleef ik in het Spaans doortieren, terwijl achter me het voetbal doorging. Ik stapte op de tafel en er zo overheen, zodat ik recht voor mijn broer kwam te staan en ik sloeg hem hard met mijn vlakke hand in zijn gezicht. Ja, ik was woest dat hij er ook maar om dacht de drugs te gebruiken, of drugs in het algemeen, zeker omdat we onze ouders hadden beloofd nooit aan die zooi te komen. "Ik kan niet geloven dat je jou eigen ouders, je moeder, onze moeder, zo zou verraden, Louis." zei ik voor ik hem nog eens diep teleurgesteld en eigenlijk nog kokend van woede aankeek. Hij wist hoe ik was, zolang ik iets niet was vergeten, zou ik het niet vergeven, of hij moest wel erg zijn best doen. Daar gaf ik hem nu de kans voor. Anders mocht hij echt gaan oppassen en gaf ik zeker niet de garantie dat ik niets aan onze ouders zou vertellen.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 0:06 ]

---

Bowties were never Cooler

Met de grote sleutelbos en een aantal tassen van het winkelen, kwam ik de gang in gelopen. De tassen liet ik allemaal op de grond vallen, midden in de weg - maar daarvoor kon ik mijn schoenen in een hoek smijten en mijn jas ophangen.
Het was heerlijk geweest te winkelen, meestal deed ik het toch alleen - omdat de anderen geen behoefte leken te willen hebben de tijd met mij zo vier uurtjes door te brengen.
Achteloos haalde ik mijn schouders op, voordat ik een schrille stem uit de woonkamer hoorde. En ja, hun zijn weer bezig. Zuchtend rolde ik met mijn ogen toen ik de woonkamer betrad.
Alleen Francesca, Louis en Tyler waren er. "Franca, wat hebben die twee nu weer gedaan?" Vroeg ik haast verwijtend gezien die hoge stem alleen van haar kon komen, want het leek me hoogswaarschijnlijk dat één van de twee jongens in een stembreuk zitten.
Ter begroeting mompelde ik iets, terwijl mijn blik over de tv gleed waar Franca voor stond. "Franca, wie speelt? Kan je opzij?" Ik probeerde haar met een lach aan te kijken, omdat ik ten eerste voetbal graag keek en ten tweede hoefde ze niet boos op mij te worden en kon ze met de jongens ergens anders ruzie maken. Het was ook altijd hetzelfde in de familie, ergens moest iemand op een andere boos worden en met uitname was ik dit keer niet het aas.
"Laat ze gewoon met rust, als ze dat zo nodig willen doen dan doen ze dat - het is hun probleem als er iets mis gaat. Bovendien kan een keertje niet kwaad," probeerde ik zo vriendelijk mogelijk uit te leggen.
Met een zucht liet ik me naast Tyler op de bank vallen en probeerde langs Francesca heen te kijken, wat er zonet gebeurde tijdens het spel met de teams waarvan ik niet kon uitmaken wie het waren - omdat ze niet van de kant wou wijken.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 13:20 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Ik had de dag voornamelijk in de keuken doorgebracht waar ik meegeholpen had aan het avond eten. Discussie's over de laatste drugslading die ze hadden gekaapt had ik maar genegeerd; ik hield me er het liefste wat buiten en bemoeide me zo min mogelijk met het familie bedrijf. Ja, ik was verder dol op de familie, maar de familiezaak stond me wat minder nader tot het hard.
"Madre, kan ik even de stad in, ik heb met wat school vrienden afgesproken."
Mijn moeder keek me bedenkelijk aan waarna ze knikte. "Vooruit dan, maar wees op tijd thuis voor het eten!"
Ik knikte en keek even naar de klok om vervolgens mijn jas aan te trekken. Snel zei ik gedag aan wat broers en zussen die voetbal aan het kijken waren en ik maakte dat ik weg was voor een van zich af vroeg waar ik heen ging.
Ik hoopte maar dat Cai nog niet weg was gegaan want ik was iets te laat, maar niemand mocht erachter komen dat ik bevriend was geraakt met iemand die mijn familie de vijand noemde.

[ bericht aangepast op 3 jan 2015 - 16:41 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.