[RPG] Oxford Acadamy for Witches and Wizards [Speeltopic 4] - Speeltopics

Samen met Tommy loop ik weer terug naar de tafel waar ik net al aan zat. We horen Scarlett nog net vragen wie er langs loopt. Voordat er iemand anders antwoord kan geven doet Tommy dat al.
"Blaine," Ik moet bijna lachen om de chagrijnige ondertoon in zijn stem, maar dat doe ik niet omdat ik weet dat er iets achter zit. Wat weet ik niet precies. De laatste tijd lijkt Tommy sowieso één en al mysterie. Ik zie het als mijn taak om uit te vogelen wat er in hem omgaat. Hij gaat het me wel vertellen, ooit. Daar ben ik zeker van. Ik heb hem ook vertelt over dat gebeuren met Lewis. Ik bijt even op mijn lip als ik daaraan terugdenk. Ik weiger er nog steeds aan te denken, maar ik weet nu ook dat ik met ontkennen niet over de dood van mijn ouders heen kom. Ik snap ook niet waarom de achternaam van Blaine Cleaver is. Waar slaat dat nou weer op? Wat weet Tommy meer dan wat ik weet? Ergens wordt ik helemaal gek van alle vragen die zich in mijn hoofd afspelen, maar wat moet ik anders dan me afvragen waar mijn vriendje mee zit?
"Ik ben Scarlett" Zegt Scarlett dan ineens tegen Tommy, wat me uit mijn piekerende gedachten. Dat is waar ook. Tommy had Scarlett nog niet gezien. Ik vindt haar aardig, heb ik besloten. Ik ken haar nog maar een paar minuten, maar zoiets weet ik meestal gelijk. Ze is aardig. Ondertussen begint Max weer eens te klooien met zijn eten voor de verandering. Dat zie ik onderhand als zo normaal dat ik er niet eens meer raar bij op kijk. Zo is Max nou eenmaal. Silena zegt gelijk weer dat hij meer moet eten. Meestal vindt ik dat nogal vreemd want zij kan toch niet bepalen wat hij eet? Maar wat nog vreemder is is de toon waarop ze het zegt, alsof ze zich zorgen maakt over hem. Dat is iets wat ik maar niet lijk te kunnen plaatsen in mijn gedachten.
"Dus doen we het feest in het buitenhuisje?" Vraag ik dan maar in het algemeen om de stilte te verbreken.

Al een hele tijd heb ik allerlei scenario's bedacht van wat er allemaal wel niet kon gaan gebeuren. Ze kan natuurlijk uiteraard botweg nee zeggen. Dan zou het hele groepje waarschijnlijk in lachen uitbarsten, ik heb al meerdere malen in mijn hoofd een beeld proberen te vormen van Timothy die lacht om het feit dat Lily mij af zou wijzen. Ik doe mijn best om hem en mijn zus te negeren, maar dat wil niet echt werken. June werkt dan ook niet bepaald mee. Timothy kijkt tenminste naar zijn eten en niet naar mij, maar June blijft me maar aanstaren met haar ogen vol van haat. Alles in haar houding lijkt nee te zeggen. Als je het ook maar waagt.... Lily is mijn vriendin. Dat zouden zo maar eens haar woorden kunnen zijn. Ik ken haar goed genoeg om dat te weten. Ik snap dat ik sommigen dingen beter niet had kunnen zeggen in mijn leven, maar soms worden frustraties te groot. Frustraties die van dingen komen waar zelfs June geen weet van heeft. Dat zou ik maar al te graag zo willen houden. Maar uiteindelijk komt mijn nachtmerrie tot enige verbazing niet tot leven.
"Ja, natuurlijk" Zegt ze, waarna ze opstaat. Blij kijk ik haar aan, even ben ik in staat de rest van het groepje, die mij overduidelijk allemaal haten, te negeren. Toch is dat maar voor een paar seconden als ik net de verkeerde kant op tijd en recht in June's furieuze ogen kijk. Snel wendt ik mijn blik af, naar Lily. Zij is hoe dan ook het enige wat nu telt. Samen met haar loop ik naar de uitgang van de Great Hall. We gaan een verdieping naar beneden en ik loop richting een aantal lokalen. Ik stop bij het lokaal van Charms, professor Delacour had me deze middag gezegd dat ik haar lokaal mocht gebruiken, ik heb alleen de reden niet aan haar verteld. Ik zeg niet veel, wat vooral komt omdat ik ontzettend nerveus ben. Langzaam open ik de deur van het lokaal en loop ik naar binnen, te nerveus om haar aan te kijken. Ik hoef niets te zeggen, want ze ziet het toch hoe dan ook wel. Het lokaal is donker, want zo is het effect het beste. Overal in het lokaal zien zwevende lichtjes te zien (Zoiets als dit, maar dan binnen en zonder al die vage mensen) die ik na school heb betoverd. De tafels staan uit elkaar geschoven en in het midden staat één enkel tafeltje gedekt voor twee personen. Ergens ben ik er wel trots op dat ik dit helemaal zelf voor elkaar heb gekregen, uiteraard alleen wel met de hulp van een paar huiselfen die gewoonlijk ook voor het eten zorgen. Zelf ben ik ontzettend slecht in koken. Onze oom kookt ook ontzettend slecht en June ook. Het eten was dus de vorige aantal jaar een heel gedoe. Uiteindelijk hebben we geloot, al weet ik wel dat onze oom er expres voor heeft gezorgd dat dat loten op June terecht kwam. Zij was dus de ongelukkige die altijd kookt thuis, maar ik moet toch zeggen dat het eten op school velen malen beter is. De eerste schooldag was hemels na weken van aangebrand eten. Niet dat ik er ooit iets van heb gezegd, want anders zou ik toch alleen maar één of andere rotopmerking naar mijn hoofd geslingerd hebben gekregen. Ik weet niet precies wat ik nu moet zeggen, want wie weet vindt ze me wel een enorme sul.