• T h e      W o l v e s      I n      T o w n      ~      R o l l e n t o p i c

    Elke stad heeft zo wel zijn eigen mythe. Zo heeft La Push de mythe dat er weerwolven hoedde in het kleine stadje. Zo heeft het vele mensen getrokken die het geheim willen ontdekken van de stad. Alleen is La Push niet de enige stad waar de weerwolven heersen over de stad. Ergens verscholen in Mallowhill, vlakbij La Push, heeft zich een nieuwe wolf pack gevestigd. Niemand wist er ooit van, tot er liefdes buiten de wolf pack ontstaan en er geen weg terug is dan het hun te vertellen. De leider van de pack is er niet blij mee dat het geheim wordt verspreidt. Toch moet hij het feit accepteren en de nieuwe leden een kans geven, maar zal het hun lukken om hun geheim binnen de pack te laten?


    R o l l e n:
    W o l f      p a c k:
    - Aya Brooke Stark » 18 jr. » Reincarnate » 1
    - Tatiana "Tatia" Quinn » 17 jr. » geleninja » 5
    -

    - Finn Zachary van Hohenheim » 18 jr. » Enchanter » 2
    - Clyde Roy Mokamo » 19 jr. » Vivir » 5
    - Jared Avalon » 20 jr. » Ephrya » 8 (Alpha)

    M e n s e n:
    - Lora Woods » 17 jr. » Vivir » 1
    - Yasmin Yaela Oliveira » 19 jr. » Princesas » 3
    - Gereserveerd voor Crissy

    - Damon Cameron Morriss » 19 jr. » Reincarnate » 2
    - Keith Layton Anderson » 18 jr. » Enchanter » 4
    - Dante William Darbyshire » 19 jr. » Drifted » 7

    R e l a t i e s:
    -
    -
    -


    R e g e l s:
    -Alleen ik (Reincarnate) mag topics aanmaken!
    -Max. 2 rollen p.p. toegestaan!
    -RESERVATIES BLIJVEN 4 DAGEN STAAN! DAARNA WORDEN ZE VERWIJDERT!
    -Geen gescheld of gepest! Na 2 waarschuwingen word je eruit gezet!
    -Minimaal 300 woorden per stukje.
    -Rollen uitgebreid inleveren en laten nakijken! GEEN PERFECTE MENSEN!
    -Beheers alleen je eigen rol en niet dat van iemand anders! Jij hebt je eigen rol en daar bemoei je je ook mee!
    -Problemen of vragen? Stuur een pb en leg het graag allemaal uit

    [ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:53 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    A y a      B r o o k e      S t a r k      ~      W o l f



    Het was een vroege ochten en de zon was net opgekomen. Een oorverdovende piep haalde mijn uit mijn diepe slaap en langzaam opende ik mijn ogen. Langzaam verscheen een wazige witte kleur van het plafond. Ik haalde mijn armen onder het dekbed vandaan om in mijn ogen te wrijven. Een klein straaltje zonlicht piepte tussen mijn bordeauxrode gordijnen en maakte me al wat meer wakker. Met een grom werkte ik mezelf uit bed en liep op mijn blote voeten, in een iets te groot shirt, over de houten vloer naar de badkamer. Ik haalde een hand door mijn haar toen ik naar de badkamer liep en zette met een hand de douche aan, daarna kleedde ik me uit en stapte onder het warme water. Met mijn vermoeide hoofd dwong ik mezelf om wakker te blijven en me maar om te kleden. School zou weer eens vroeg beginnen voor mij beginnen vandaag en daarna zou ik een meeting hebben met de pack. Ik zuchtte en trok maar een donkerblauwe skinny jeans aan met een zwart shirtje erboven en een soort houdhakkers vestje. Ik trok mijn cowboy boots aan en struikelde bijna met mijn slome hoofd van de trap af. Ik gromde diep in mezelf en liep naar de kleine keuken. Ik zette snel een kop met koffie en maakte maar wat te eten. Ik moest toch op een of andere manier wakker worden nu. Ik kon niet naar school toe rijden met een vermoeide hoofd als deze. Misschien was de weekend toch iets te druk geweest. Chagrijnig dronk ik mijn koffie en at ik mijn broodje op. Ik voelde me al een stuk beter toen de koffie zijn werk deed. Ik griste snel mijn schooltas van de bank en pakte mijn leren jas van de kapstok. Ik hoorde mijn autosleutels klingelen in mijn jaszak, dus hoefde ik niet naar die op zoek. Ik haalde diep adem en liep uiteindelijk maar naar buiten, richting mijn oude rode pick-up truck. Het was dan wel een oud ding, maar hij deed zijn werk en daar was ik al blij mee.Ik opende de deur en ging zitten. Vervolgens gooide ik mijn schooltas op de bijrijdersstoel en reed richting mijn school. Al na een paar minuten had ik de school bereikt en parkeerde mijn auto op de parkeerplaats. Ik keek even rond naar alle leerlingen die langs mijn auto liepen en pakte mijn tas op. Het was altijd maar de vraag of er iemand hier op school mijn geheim ooit door had. Ik moest mezelf geheim houden, anders zou ik nog eens diep in de problemen kunnen komen. Ik haalde mezelf uit mijn diepe gedachtes en ging mijn auto uit. Daarna vervolgde ik mijn weg richting school. De terror van elk kind..


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    Finn Zachary van Hohenheim


    Het kost me teveel moeite vandaag om mijn benen te strekken. Het maakt niet uit hoe laat het is, ik geniet altijd van mijn wachtrondes.Maar vandaag lijkt het me niet zo te liggen. De rest van de pack worden waarschijnlijk nu pas wakker, onze alfa heeft de laatste dagen weinig van zich laten horen. Dit komt waarschijnlijk door het feit dat we een echt rooster hebben opgezet, en ook doordat er weinig gevaar in de lucht hangt. Dat werkt altijd goed mee.
    Vandaag is de dag dat school weer begint. Hoe veel ik ook gehoopt had dat ik er niet meer terug zou keren, moet ik toch ergens geld mee verdienen. Hierom heb ik de baan aangenomen als stagiaire in het onderwijs, voornamelijk biologie en verdien ik nog wat zakgeld bij met de bijlessen die ik aanbied. Je zou het bijna niet geloven, maar meer mensen hebben problemen met hun scheikunde dan ik ooit had durven dromen. Dit is alleen maar mooi voor mij, hoef ik niet met mijn staart tussen mijn benen naar mijn moeder toe te gaan.
    Na een uur wacht te hebben gelopen zit mijn tijd er op. Ik ren vlug naar huis en raap mijn spullen bij een. Het duurt niet lang voordat ik me fatsoenlijk heb aangekleed en ik alles bij elkaar heb. Mijn moeder is al wakker, ze weet van mijn aandoening en staat altijd tegelijkertijd met mij op wanneer ik vroeg moet wachtlopen. Ze geeft me een hete mok met koffie aan, ik ruik de geur van koffiebonen en de geur van het laagje zweet op haar voorhoofd. "Goedemorgen mam." zeg ik terwijl ik een kus op haar slaap druk.
    "Fijn gelopen?" vraagt ze. Zonder op antwoord te wachten loopt ze al weer naar boven. Ze kent mijn gebruikelijke antwoord al uit haar hoofd, ik grijns.
    Niet veel later sta ik buiten. Met mijn leren tas over mijn schouder maak ik mijn weg naar de school. Het is hier niet ver vandaan, wat positief is. Het zal mijn eerste dag weer terug zijn op de kleine school, en ik zeg niet dat ik er naar uit ken. Ik ken al een aantal gezichten, van mensen uit mijn pack en ook van mensen die ik soms in de supermarkt zie. Maar ik kijk er naar uit om nieuwe mensen te leren kennen, ook al is het als docent.

    [ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 20:02 ]


    “You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man


    Lora Woods


    Met mijn hand sla ik de wekker uit, waardoor het vreselijke geluid wat daardoor wordt geproduceerd ophoudt. Met een luidde zucht en een hoop gekreun draai ik me nog even om zodat ik met mijn hoofd terechtkom in mijn kussen. Mijn ogen houd ik nog stijfdicht, waardoor ik geen enkel lichtstraaltje toelaat. Ochtenden zijn voor mij altijd al een enorme catastrofe geweest. Ik lijk nooit echt wakker genoeg te worden om een reden te kunnen bedenken werkelijk op te staan. Zo nu dus ook niet. Het idee dat ik er echt uit moet houd me wakker en lijkt mijn rust te verstoren door aan me te trekken. Ik weet niet welk deel van mijn lichaam dat elke ochtend doet, maar het zal mijn verstand wel zijn neem ik aan. Bij deze besluit ik dan ook dat ik mijn verstand officieel haat. Het blijft maar doorgaan met zeuren over dat ik wakker moet worden, waar ik elke ochtend weer tegen vecht. Nu ik erover nadenk lijkt mijn verstand altijd maar weer te winnen, het is nou eenmaal zo dat ik elke dag toch weer opsta, al gaat dat dan wel gepaard met een oorlog van mijn verstand versus mijn slaperigheid. Ook nu lijkt die eerst genoemde weer te winnen, het eerste teken verschijnt al als ik mijn rechtervoet aarzelend uit bed steek, waardoor mijn gestreepte pyjamabroek al een beetje zichtbaar wordt. Even later zakt diezelfde voet met een kreun op de grond en wrijf ik slaperig in mijn ogen, die nog zo klein zijn als spleetjes. Met veel moeite weet ik het voor elkaar te krijgen om op te staan, hoewel ik daar het gevoel bij heb dat ik gelijk weer mijn bed wil induiken. Mijn kleding zie ik over de rand van mijn stoel heen hangen. Gelukkig voor mij heb ik die gisteravond al klaargelegd, want ik zie het niet echt zitten om dat nu nog te moeten doen. Mijn pyjama verwissel ik voor mijn spijkerbroek en mijn bruine oversized trui die ik lekker losjes over mijn lichaam heen laat glijden. Mijn haar doe ik in een simpele vlecht en ik bewerk mijn ogen met een beetje lichte make-up. Terwijl ik daarmee bezig ben merk ik dat ik al een beetje wakkerder wordt, hoewel ik nog wel mijn best moet doen om een gaap te onderdrukken. Nog een beetje vermoeid en terwijl ik nog niet zeker weet of ik wel echt wakker ben loop ik de trap af. Ik spring een beetje over de onderste trede heen, waarvan ik weet dat die kraakt. Ik wil mijn ouders niet wakker maken, op deze vroege ochtend heb ik even geen zin in hun gezeik. Ik doe dan ook zo voorzichtig mogelijk terwijl ik de keuken binnenloop, waar ik wat ontbijt voor mezelf pak. Al etend loop ik terug naar de woonkamer waar ik voor het eerst sinds dat ik mijn bed uit kom op de klok kijk, die het zeker duidelijk maakt dat ik veel te lang ben blijven liggen. Mijn half slaperige instelling maakt dan ook plaats voor een tikkeltje haast en paniek. Snel pak ik alles bij elkaar wat ik nodig ga hebben en moet ik uiteindelijk nog mijn best doen om de bus te kunnen halen. Helaas voor mij heb ik nog geen rijbewijs. Ik ben gezakt voor mijn eerste rij examen, wat het reizen naar school een stuk gecompliceerder maakt dan ik eigenlijk zou willen. Een beetje rennend ga ik de straten door totdat ik bij het busstation ben die gelukkig voor mij niet erg ver van mijn huis af is. Daar moet ik heel even op adem komen, waar eigenlijk geen tijd voor is omdat de bus net op dat moment komt aanrijden. Opgelucht stap ik in en laat ik me op een stoel neerploffen, wachtend totdat ik bij school aankom. Ik heb het idee dat ik bijna weer in slaap ben gevallen op het moment dat de bus voor de school stopt. Nog steeds vermoeid sta ik op en loop ik de bus weer uit. Ik krijg alleen maar meer zin om te slapen als ik de school in het oog krijg. Totaal geen zin heb ik vandaag. Niet dat ik op een andere dag wel zin heb. Ik ben niet echt de grootste voorstander van school.


    She was always looking for more..


    Clyde Roy Mokamo


    Op het moment dat ik wakker wordt voel ik me eindelijk een beetje uitgerust voor de eerste keer in een lange tijd. Gisterennacht had ik amper tot niet geslapen door de wachtronde die ik had moeten maken. Om dat goed te maken had ik besloten om deze keer extra vroeg naar bed te gaan, wat een heleboel gemiste slaap heeft goedgemaakt voor mijn gevoel. Dat gevoel maakt mij al een stuk optimistischer wat deze aankomende dag betreft, in hoeverre ik optimistisch kan zijn tenminste. Zodra ik wakker ben sla ik de deken van me af, waarna er zich een koude rilling verspreidt over mijn lichaam. Kippenvel verschijnt er op mijn armen die ik voor even over elkaar heen sla. Toch probeer ik de kou snel te vergeten even als mijn warme deken. Snel kleed ik mezelf om en ik krijg het gelukkig al warmer als mijn kleding over mijn lichaam valt. Vluchtig pak ik mijn tas in en neem ik die mee. Mijn appartementje is eigenlijk lang niet groot genoeg voor mij en ik heb dan ook even moeten wennen aan de mindere luxe dan de luxe die ik had toen ik nog bij mijn ouders woonde. Inmiddels ben ik daar wel aan gewend, maar het kan nog wel eens moeilijk zijn. Ik pas bijvoorbeeld maar amper door de deur heen die eigenlijk veel te krap is en het gehele woongedeelte ruikt muf en ziet er ongelofelijk sfeerloos uit door de kale grijze muren waar ik volgens mijn huurcontract niets mag ophangen. Dat zou blijkbaar de staat van de woning verminderen. Nou, naar mijn mening kan die staat moeilijk nog minder worden, maar ik zal wel moeten luisteren. Anders wordt ik eruit gestuurd en kan ik mijn leven als zwerver beginnen. Niet echt het beste plan ooit lijkt me, dus ik moet het maar met kale muren doen. Terwijl ik mijn eten maak moet ik extra goed oppassen met de keukenkastjes openen, voordat de deurtjes eruit vallen. De schanieren hebben hun beste tijd wel gehad, dat is wel te merken. Alleen al door hun piepende geluiden en veroeste uiterlijk. Eigenlijk heb ik ook geen reden tot klagen, er is nergens anders in het dorp zo goedkoop iets te vinden. Ik heb juist geluk dat ik dit heb, alhoewel dat geluk soms ver te zoeken lijkt, als ik bijvoorbeeld weer eens tegen de deur aanstoot, zoals nu. Met de uiteraard verroeste sleutel draai ik het slot dicht en ga ik op weg naar mijn auto, die ook wel een bouwval te noemen is. Ik heb het momenteel nou eenmaal niet erg breed, dus ik mag blij zijn als de motor het nog doet. Dat is dan ook de reden dat ik elke dag met grote spanning in mijn bouwval plaatsneem om te zien of hij zich nog wel kan verplaatsen. Gelukkig blijkt dat vandaag nog het geval te zijn en start de motor met een hard kabaal. Ik heb mezelf maar voorgenomen dat het beter hard kan zijn dan stilte en een stilstaande auto. Met die gedachte ga ik dan ook op weg naar school, waar ik fluitend mijn auto parkeer. De krakende deur duw ik open en ik stap mijn auto uit.

    [ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 17:48 ]


    She was always looking for more..

    D a m o n      C a m e r o n      M o r r i s s



    Het was al vroeg tegen de tijd dat ik was opgestaan. Ik hield van vroeg opstaan, zo had ik tenminste tijd om goed wakker te worden en echt tijd voor mezelf. Ik rekte mijn armen uit en legde die onder mijn hoofd. Zo bleef ik even een tijdje naar de balken, die het plafond ondersteunden, aanstaren. Ik gaapte even en stapte uiteindelijk toch maar uit m'n bed. Even trok mijn boxer normaal en keek even naar mijn spijkerbroek die lag op de grond. Ik schudde mijn hoofd en liep op mijn blote voeten naar de aangrenzende open badkamer. Vervolgens zette ik de douche aan en stapte eronder. Ik haalde een hand door mijn gitzwarte haar en waste mijn haar kort. Na een tijdje kwam ik onder de douche vandaan en sloeg een handdoek om mijn middel. Ik zuchtte diep en deed de gordijnen van mijn kamer open. Langzaam glimlachte de zon mij tegemoet. Een scheve grijns verscheen op mijn gezicht en ik draaide m'n rug om naar het raam. Ik raapte mijn broek op van de grond en trek deze aan samen met een boxer aan. Daarboven trek ik een strakke zwarte shirt aan en daarna vervolg ik mijn weg naar de woonkamer. Ik trek even een wenkbrauw op als ik een wijnfles en een glas er zie staan. Blijkbaar ben ik gisteravond weer wezen drinken. Hoofdschuddend zet ik ze weg en pak een sterke bak koffie om mezelf wakker te maken. Ondertussen maakte ik een broodje en nam die mee naar de woonkamer. Langzaam pakte ik mijn rugzak in en zette heel even het nieuws aan, maar er was niet echt interessants gebeurd bij ons in de stad. Dus zette ik de tv maar uit en zocht naar mijn huissleutels en de sleutels van mijn old timer. Ik was altijd mijn sleutels kwijt. Er verliet en opgeluchte zucht, toen ik ze eenmaal gevonden had tussen een stapel tijdschriften. Dit was een van de redenen waarom ik dus altijd vroeg mijn bed uit ging. Ik pakte mijn leren jack van de zitstoel en liep richting de deur, maar algauw draaide ik me om en pakte mijn rugzak, die ik klaar had gezet. Daarna liep ik weer terug naar de deur en vervolgde mijn weg naar buiten. Ik opende de deur van mijn old timer en zette mijn tas weg. Ik gaf flink gas en reed weg naar de school. Ik rolde met mijn ogen zodra het in zicht kwam. Ik zuchtte en parkeerde uiteindelijk mijn auto. Niet veel later pakte ik mijn rugzak en sloeg die over mijn schouder. Ik was ruim op tijd voor de les, dus ik ging maar buiten zitten en wachtte tot de bel zou gaan..

    [ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 17:11 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

    Keith Layton Anderson.


    “Kom nou!” sis ik terwijl ik voor de zoveelste keer de deur openduw. Iedere keer weer wanneer ik dit doe duwt een van mijn zusjes hem weer dicht. De rest van het gezin zit al in de auto, twee broertjes en nog een zusje, die net aan haar school carrière op deze kleine school begint. En ik hoop zeker voor haar, dat ze niet door haar grotere zus te laat komt op haar eerste dag.
    Amy heeft haar handen in elkaar gelegd voordat ze zich naar me toedraait. “Ik ga niet in dat roestbak!” spuwt ze uit.
    Haar woorden doen pijn, mijn auto is geen roestbak. Ik verzorg haar goed. Mijn hand glijd over het dashboard voordat ik een gepijnigde blik naar haar toegooi. “Als je niet gauw instapt, zorg ik er voor dat je schattige jurkje dat je kont veel te veel laat zien, binnenkort in de modder ligt, met jou er bij.” Haar gedrag spreekt me vandaag totaal niet aan, als het niet was dat onze moeders voor de deur stonden om ons uit te zwaaien, was ik nu alvast weggereden.
    Amy gooit nog een aantal, zeer onaardige, woorden naar mijn waardoor zelfs mijn kleine zusje haar adem van inhoudt. Waarna ze instapt, haar hakken zitten nu al onder de modder, waar ik, een heel klein beetje van geniet.
    Ik laat een opgeluchte zucht gaan en zet de auto in zijn achteruit en druk laat de koppeling los. Niet veel later zijn we onderweg naar school.
    Eenmaal bij school, sprint mijn zusje van de auto weg. Ze wil het liefst niet bij ons in de buurt zijn. “Moet ze altijd zo zijn?” vraagt het jongste broertje in de auto.
    Ik grinnik, als grote broer weet ik amper iets anders te zeggen dan wat positief is voor het beleid van de familie.
    “Ze draait wel bij, Amy heeft gewoon last van haar… ongesteldheid.” Het zijn woorden die niet waar zijn. Maar ik kan niets anders verzinnen om tegen hem te zeggen.
    Eenmaal uit de auto kniel ik voor mijn jongste zusje neer. Onzeker kijkt het meisje me aan. Ik zal het haar ook niet kwalijk nemen, het liefst neem ik haar mee mijn klaslokaal in. Maar het lijkt mij niet dat ze iets van biologie zal opsteken met haar nog onverstoorde brein. “Het komt goed, vanmiddag wacht ik weer hier om je op te halen? Oké, geen zorgen maken.”
    Schichtig knikt het meisje. Ik geef haar een aai over haar bol voordat ik de auto afsluit en me richting mijn vriendengroep begeef. Het duurt niet lang voordat alle groeten gezegd zijn en we onze weg maken naar het lokaal. Mijn oog valt ieder jaar weer op hetzelfde groepje mensen. De meiden, die ongrijpbaar lijken. Ze zijn prachtig, maar bijna niemand durft ze aan te spreken. Ook ik val daar onder. De enige die hen durft aan te spreken is Damon. Maar daarvan verwachten weinig mensen ook meer van, sinds hij onder het groepje meiden waarmee wij omgaan, wordt omschreven als de 'vrouwenverslinder'.

    [ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 20:03 ]


    “You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man


    Tatia Quinn


    Het was zo'n zes uur toen mijn wekker af ging. In de kamer naast mij hoorde ik mijn broer Krister luid vloeken en met een kleine grijns zette ik mijn wekker uit. Nee, ik was geen ochtend persoon, maar mijn broer plagen was altijd wel leuk. Ik stapte mijn bed uit en direct vormde er kippen vel op mijn blote benen en armen.
    'Koud, koud, koud,' mompelde ik terwijl ik zo snel mogelijk mijn badjas greep en naar de badkamer rende.
    Mijn haar zag er niet uit. Het zat vol met klitten en het duurde veel te lang voordat ik ze er eindelijk uit gekregen had. Tegen de tijd dat dat gebeurd was, had ik het zo koud dat ik mijn tanden amper kon poetsen omdat ik zo aan het klappertanden was. 'Koud, koud, koud.' Ik rende zo snel mogelijk terug en trok in mijn kamer mijn hardloop kleding aan.
    In de bossen kon ik altijd rust vinden. Het was er zo mooi en zo stil dat je kon geloven dat de wereld buiten de bossen niet bestond. Vroeger geloofde ik altijd dat de tijd trager ging in de bossen en ik was altijd verbaasd dat als ik thuis kwam mijn ouders er het zelfde uit zagen en we geen vliegende auto hadden.
    Het was fris in het bos en nog behoorlijk donker. Ik had een lichtje aan mijn vest vast gemaakt, maar toch kon ik niet ver voor me uit kijken. Niet dat dat veel uitmaakte, ik kwam al heel mijn leven in deze bossen en kende ze als mijn broekzak.
    Ik rende zo'n drie kwartier voor ik terug keerde naar huis. Ik vond mijn vader in de keuken met een kop koffie en hij gaf me een grijns terwijl ik naar boven schoot om een douche te nemen. Mijn moeder en de tweeling sliepen nog en mijn oudste broer zou waarschijnlijk over een paar uur terug komen van zijn nachtdienst (hij is verpleegkundige).
    'Hoe waren de bossen?' vroeg mijn vader toen ik gedoucht en in school kleding naar beneden kwam.
    'Donker en koud en nat, maar mooi als altijd,' zei ik met een grijns.
    'Jij hebt een behoorlijk goed humeur vandaag,' zei mijn vader grijnzend. Op dat moment kwam Vincent de keuken binnen lopen met het gezicht alsof hij een kat was die in de sloot was gegooid. 'Tatia! Koffie! Snel!' zei mijn vader en ik schonk mijn broer grijnzend een kop koffie in.
    'Goed geslapen, Vincent?' vroeg ik. 'Waar is je wederhelft?'
    'Alex, slaapt nog,' mompelde hij. 'Hij hoeft zo niet te werken.' Ik grinnikte. 'Jij moet zo naar school.' Ik grinnikte niet meer.
    'Vinc, wees lief voor je zusje,' zei mijn vader streng. 'En geef mij de krant.' Ik draaide mijn ogen en begon mijn ontbijt te maken. Tegen de tijd dat ik klaar was met eten, was Vincent wakker geworden en waren mijn moeder en Alex boven aan het vechten over wie de badkamer mocht gebruiken.
    'Ik ga maar eens naar mijn werk,' mompelde mijn vader op het moment dat boven de derde wereld oorlog uit leek te barsten. 'Lieverd ik ga, zie je vanavond.' en met die woorden vluchtte hij het huis uit. Ik schudde grinnikend mijn hoofd, pakte mijn school tas in. Er klinkt een geluid alsof er iets breekt gevolgd door een harde vloek van Alex.
    'Ik denk dat ik ook maar eens ga,' zei ik snel. Vincent keek me smekend aan.
    'Het is pas acht uur, je hebt nog alle tijd om te helpen en...'
    'Alex...' brulde mijn moeder.
    'Ja, ik denk dat ik ook ga,' zei Vincent. 'Ik wil moeder nooit meer mee maken in de ochtend.' Ik draaide met mijn ogen, mompelde hem iets onvriendelijks toe over tweelingbroerverader en liep snel het huis uit.
    Op school aangekomen zie ik dat de gebruikelijke groepje er al staat. De mooie meisjes-meisjes omringt door jongens die wel, maar ook heel vaak geen kans hadden bij ze. Mijn oog valt op Keith die voor een klein meisje op zijn knieën hurkt. Hij geeft haar een aai en loopt dan naar zijn vrienden groep. Ik kijk het kleine meisje na en vraag me af of ze zijn zusje is. Heel erg leek ze niet op hem.
    Dan zie ik Clyde staan en naar gevoel bekruipt me. Clyde deed deze vakantie anders dan gewoonlijk, was afstandelijker... Ik schudde het gevoel van me af en besloot gewoon vrolijk naar hem toe te gaan.
    'Hé lelijkerd!' begroete ik hem met een grijns. 'Zin in een nieuw jaar in hel?'

    [ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 18:08 ]


    There is something alluring about an angel drawn to the dark side.


    Clyde Roy Mokamo


    Ik staar een beetje voor me uit terwijl ik niet echt ergens aan denk. Ik heb niet zo'n zin om met wie dan ook te gaan lopen praten. Nou ja, praten gaat nog wel, maar ik heb geen zin om op iemand af te stappen. Ook wacht ik nog even met de school ingaan.
    'Hé lelijkerd!' Hoor ik ineens terwijl er voetstappen in mijn richting lopen. Als ik opkijk zie ik Tatia aankomen. Ze lacht naar me en ik lach een beetje terug. 'Zin in een nieuw jaar in hel?' Vraagt ze en ik trek een bedenkelijk gezicht. Ik hoop maar wel dat dit echt mijn laatste jaar wordt. Ik zou al klaar zijn als ik niet een tussenjaar had genomen op mijn vijftiende, wat werkelijk de zwartste periode uit mijn leven was. Toch besloot ik dat ik het schoolwerk maar weer op moest pakken, wat me weer een beetje terug op de rails heeft gebracht.
    "Technisch gezien zou de hel nog veel erger kunnen zijn. Daar zal je branden, wordt er gezegd. Gelukkig voor ons branden wij niet, hoeveel het er soms ook op lijkt." Antwoord ik zonder enige emotie in mijn stem, al krullen mijn mondhoeken er wel een beetje bij omhoog, al is dat ergens ook enkel om te laten zien dat ik niet emotieloos ben. Toch voelt mijn lach ook wel een beetje oprecht, een beetje. Niet teveel. Tatia lijkt net exact hetzelfde als altijd, wat ook goed is lijkt me. Het is goed zoals ze is. Als je veranderd heb je de kans dat die verandering negatief is, wat ook de reden is dat ik het stom vindt als mensen zeggen dat ze willen veranderen, want dat is een oncomplete zin. Ze zouden moeten zeggen dat ze positief willen veranderen, voordat ze dat juist in de negatieve versie doen.


    She was always looking for more..

    A y a      B r o o k e      S t a r k



    Toen ik buiten met mijn vriendinnen liep, rolde ik met mijn ogen toen mijn beste vriend Damon een 'bel me' beweging naar me maakte. Ik begon te lachen en schudde mijn hoofd. Ik fronste diep en zat met vriendinnen aan een tafeltje, die we hadden uitgekozen. Ik was meer de 'nerd' van de groep aangezien mijn interesse in biologie, wiskunde en scheikunde lag. Toch was ik ook echt een girly girl. Ik grinnikte in mezelf bij dat idee. Niet veel later werd ik uit mijn gedachtes gerukt door de bel. Gehaast pakte ik mijn tas op en sloeg die over mijn schouder, terwijl ik het grote schoolgebouw voor mijn afdeling in liep. Ik vond het af en toe nogal te stom voor woorden dat de school 2 totaal verschillende scholen tot 1 hebben gevoegd. Maar dat was natuurlijk niet aan mij om die keuzes te maken. Ik fronste en liep richting mijn klas. Ik was pas net hier inde stad komen wonen en wist ook nog niet hoe het in de pack werkte. De leider was maar 1 keer langs gekomen om te zeggen wanneer we een meeting hadden. Ik fronste en liep in de richting van mijn lokaal. Mijn biologie leraar had het laatst over een stagiair die bij hem mee zou lopen. Ik was er eigenlijk best wel benieuwd naar, aangezien de meeste stagiairs niet bepaald de leukste waren. Ik zuchtte en verstrakte mijn grip op mijn tas. Nog voor ik het door had, kreeg ik een harde klap op mijn kont van een van de vrienden die met Damon om gingen. "Hey, handen thuis klootzak.", siste ik naar hem en keek hem boos aan. Damon daaraan tegen grinnikte alleen maar en liep door. Ik haalde mijn neus op en maakte een omkeer naar mijn kluisje. Ik pakte mijn boek en mijn aantekeningen boek. Ik had dit leergebonden boek ooit een keer van iemand gehad. Vaag genoeg kon ik me alleen niet meer herinneren van wie. Diep nadenkend over wie die persoon ook alweer was, liep ik naar het lokaal en vervolgens naar binnen. Ik ging op mijn plekje zetten en legde mijn boeken neer, terwijl ik nog diep in gedachten zat..


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †


    Tatia Quinn


    'Technisch gezien zou de hel nog veel erger kunnen zijn. Daar zal je branden, wordt er gezegd. Gelukkig voor ons branden wij niet, hoeveel het er soms ook op lijkt.'
    'Wow, kijk jou dan. Helemaal optimistisch vandaag!' zei ik. Ik had zo'n vermoede dat mijn flauwe sarcasme met draaiende ogen beantwoord zou worden, maar als ik naar Clyde kijk zie ik dat hij naar me aan het staren is. Hij kijkt naar me lijkt me niet te zien en zijn blik is bijna nostalgisch. Ik weet beter dan te vragen wat er aan de hand is. Het glimlachJe dat om zijn lippen lag leek oprecht, maar tegenwoordig kon ik dat niet meer zeker weten. tegenwoordig was hij een nog groter mysterie dan gewoonlijk.
    'Laten we naar de les gaan.' mijn stem klonk hoger dan gewoonlijk. Snel keek ik bij hem weg en veegde ik langs mijn ogen. Godver, wat was dat dan? Sinds wanneer was ik zo emotioneel? Hopelijk had hij dat niet gezien, hopelijk had hij dat niet gezien. Ik haalde even diep adem en gaf hem een kleine glimlach die nep op mijn gezicht lag. 'Zullen we dan maar?' Ik deed raar en ik begreep niet waarom mijn humeur inneens zo omsloeg. 'let niet op mij, ik moet ongesteld worden.' Het was het meest stomme excuus ooit, zeker omdat ik nooit zeurde om ongesteldheid. Wat was er met me aan de hand?
    'Hey, handen thuis klootzak!' Ik draaide met mijn ogen toen ik Aya dat hoorde zeggen. Dat ze hem geen dreun verkocht had kon ik niet begrijpen, maar dat was waarschijnlijk de reden dat ik al drie keer al bijna van school gestuurd was. (oeps)
    'Moet je nog langs je kluis?' vroeg ik Clyde terwijl ik mijn rugzak iets hoger op mijn rug hees.

    [zit op een tablet dus sorry voor mogelijke fouten. Typen gaat niet zo makkelijk.]

    [ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 20:50 ]


    There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

    Finn Zachary van Hohenheim.

    Het duurt niet lang voordat mijn zenuwen mijn lichaam over nemen. Het verbaast me eigenlijk weinig, wie wil er nou voor een klas staan met hitsige scholieren? Nee inderdaad, ik ook liever niet. Maar het moet nietwaar? De docent begeleidt me richting het lokaal, tot mijn verbazing zit deze al vol. Klinkt het te oudbollig om te zeggen dat dat in mijn tijd nou niet gebeurde?
    De mok met net bijgevulde koffie is een beetje aan het schudden in mijn hand. Maar zodra ik de door de deuropening heenloop, lijkt de nervositeit te verdwijnen. Wat ben ik aan het doen? Deze mensen zijn van mijn leeftijd, ik hoef me geen zorgen te maken om hen. Mijn ogen scannen de ruimte even, geen enkel gezicht lijkt mijn aandacht te trekken, tot nu dan. Het komt misschien doordat ik hun gezicht niet goed kan bekijken, het gaat allemaal te snel. Zelfs voor mijn verhoogde zintuigen.
    "Goedemorgen klas!" de docent van de klas klapt in zijn handen en direct wordt de aandacht richting ons getrokken. Ik kan het niet helpen om daar van te genieten. Aandacht is toch eigenlijk wel mijn ding, en hoe meer mensen die mij mogen. Hoe beter. Hierom glimlach ik vriendelijk. "Dit is de stagiaire waar ik over vertelt heb, hij zal om de week biologie geven en de andere week scheikunde. Hij is recentelijk afgestudeerd in biochemie, dus je zal hem hoogstwaarschijnlijk daar alles over kunnen vragen."
    Ik zwaai lichtjes. Een aantal mensen in het lokaal trekken mijn oog. Een jongen die niet geïnteresseerd lijkt te kijken naar mij, maar naar het meisje ergens anders in de kamer. Aan haar gezicht te zien, ken ik haar ergens van. Misschien... haar geur verraad het al. Ze zit in mijn pack, ik had haar enkel nog nooit in mensenvorm gezien.
    Ik schraap mijn keel, de jongen kijkt dit keer wel op. "Hallo, ik ben meneer van Hohenheim. Fijn jullie te ontmoeten." Ergens in de achtergrond hoor ik een korte lach. Ja, ik weet het, mijn naam is erg grappig.
    De huidige docent vertrekt uit het lokaal en laat mij in mijn uppie achter met deze scholieren. Fijn. "Laat ik eerst de namenlijst over gaan, daarna mogen jullie mij vertellen waar we zijn geschreven." Zonder andermans gezicht verder te bekijken, duik ik in de lijst voor me en begin ik met de namenlijst terwijl ik mijn naam op het bord schrijf. Beter wordt dit een goede les, anders zal ik het later ergens op af moeten reageren.


    [ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 22:45 ]


    “You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man


    Clyde Roy Mokamo


    'Wow, kijk jou dan. Helemaal optimistisch vandaag!' Zegt ze na mijn opmerking. Ik zwijg. Het voelt lang geleden dat ik voor het laatste optimistisch ben geweest. Te lang geleden, lijkt het wel. Het voelt alsof ik toen een ander persoon was. Ik was niet eens ik, ik was een ander. Dat leven is nu hoe dan ook over. En dit leven lijkt maar weinig voor te stellen. De lust van het leven is gewoonweg verdwenen. 'Laten we naar de les gaan.' Titia klinkt niet echt zoals ze normaal klinkt, maar ze maakt wel een punt. Ik heb er niet veel zin in om te laat te komen, dus in dat geval kunnen we beter gaan. 'Zullen we dan maar?' Zegt ze weer en ik frons mijn wenkbrauwen even. Ze lijkt anders dan normaal, gewoon raar te noemen. 'let niet op mij, ik moet ongesteld worden.' Vervolgt ze weer, wat het hele verhaal alleen maar raarder maakt. Het zal wel. Ik besluit me er maar bij neer te leggen. Het zal vast een meidending zijn. Die doen soms nou eenmaal raar op sommigen momenten. Als je bevriend bent met een meisje zul je die dingen nou eenmaal moeten respecteren. 'Moet je nog langs je kluis?' Vraagt ze al op een iets normalere toon.
    "Ehm, volgens mij niet." Zeg ik haar terwijl we richting de school lopen. Ik heb als eerste geschiedenis, waarvan het lokaal redelijk dicht zit bij de ingang van de school. Pas als ik daar bijna naar binnen wil lopen besef ik me dat ik geen idee heb van welke les Titia als eerst heeft. Met mijn hand al op de deurknop besluit ik het haar maar te vragen. "Wat heb jij eigenlijk het eerste? Ik heb geschiedenis, maar ik heb zo'n idee dat je dat waarschijnlijk al ziet aan dit lokaal." Zeg ik tegen haar.


    (Lora komt zo.)


    She was always looking for more..


    Tatia Quinn


    'Wat heb jij eigenlijk het eerste? Ik heb geschiedenis, maar ik heb zo'n idee dat je dat waarschijnlijk al ziet aan dit lokaal,' zegt Clyde.
    'Ik...' de bel gaat. 'ben te laat voor mijn scheikunde les.' ik zei een niet bepaald vriendelijk woord. 'Waarom heb ik ook al weer een beta profiel gekozen? Geef daar maar geen antwoord op. Zie je zo in de pauze.' En met die woorden haaste ik me de gang uit. Een heel ander niet zo vriendelijk woord ontsnapte me toen ik besefte dat ik, in mijn haast om vanochtend het huis uit te komen, mijn scheikunde boeken vergeten was.
    'Meneer sorry dat ik laat ben...' ik bleef verbaasd stil staan in de deuropening. 'Jij bent niet meneer Sanders. Ik heb les van meneer Sanders.' geweldig Tatia, geweldig. Eerst raar doen rond Clyde en nu raar doen naar de knappe jongen voor de klas. 'Stagaire,' merkte een jongen met een vieze grijns, ik herkende hem als een van damon's rot vriendjes, op.
    'O! Ja... Sorry dat ik laat ben. Ik ga maar zitten.' ik haaste me naar achter in het lokaal en plofte naast Aya neer. 'Zou ik met jou mee mogen kijken, ik ben mijn boeken vergeten.' sitste ik naar haar.

    [zit nog steeds op mijn tablet, sorry voor de foutjes haal ze er morgen uit.]

    [ bericht aangepast op 6 dec 2014 - 23:56 ]


    There is something alluring about an angel drawn to the dark side.


    Lora Woods


    Als ik de school binnen loop voel ik me nog redelijk slaperig, waardoor ik een beetje in mijn ogen wrijf. Alsof ik daar wakkerder van zou worden. Niet dus. Ik loop haast automatisch in de richting van mijn kluisje, maar zodra ik daar eenmaal ben aangekomen weet ik niet meer waarom ik daar eigenlijk heen was gelopen. Al de boeken die ik voor de pauze nodig heb zitten al in mijn tas, wat ik mezelf eerder niet had bedacht. Een beetje zuchtend draai ik de deur van mijn kluisje weer dicht, waarna ik op een rustig tempo richting het lokaal. Mijn langzame tempo komt ook een beetje doordat ik niet echt heel veel zin heb in de lessen. Naar mijn idee heb ik het verschrikkelijkste pakket ooit. Ik snap geheel niets van scheikunde en natuurkunde. Biologie valt nog te bezien en de rest gaat redelijk zolang ik maar vierentwintig uur per dag bezig ben met het bijwerken van dat alles. En tja, soms heb ik nou eenmaal wet beters te doen dan school. Toch doe ik over het algemeen redelijk mijn best, voornamelijk voor mijn ouders. Mijn ouders leggen vaak nogal veel druk op mij. Dat zorgt regelmatig voor de nodige ruzies, maar ik doe verder wel gewoon mijn best voor hun. Ik probeer ze gelukkig te maken en als dat moet met dit pakket, dan moet dat maar. Als het echt te lastig wordt, wat het eigenlijk al is, neem ik wel bijles of zo. Ik zal het er maar mee moeten doen. Ondertussen ben ik bijna bij mijn lokaal aangekomen en merk ik dat de gangen al ongeveer helemaal leeg zijn. Ik frons even. Dat klopt ergens helemaal niet, dat kan maar één ding betekenen. Ik begin sneller te lopen, o nee, o nee, ik ben te laat. Haastig draai ik de deur open en kom ik vlug en nogal onhandig binnen. Daar sta ik dan, midden in een al volle klas. Zo te zien was Tatia net ook binnen gekomen. Opgelucht haal ik adem. Ik ben tenminste niet de enige.
    "Ik ben ook te laat, het spijt me." Zeg ik spijtig tegen de jongeman die voor de klas staat. Hij zal die stagaire wel zijn waar mijn leraar het al over had gehad. Ik neem hem even kort in me op en hoop maar dat hij niet al te streng is. Nerveus frummel ik aan het randje van mijn trui en ik ga zo snel mogelijk ergens zitten om mijn boeken te pakken.


    She was always looking for more..

    A y a      B r o o k e      S t a r k



    Meteen werd ik uit mijn gedachtes gerukt toen er iemand naast me plofte. Ik keek op en merkte dat het Tatia was. "Ja, tuurlijk.", Zei ik en schoof mijn boek in haar richting. "We zijn bij dit stuk nu.", Zei ik en wees naar een lang stuk in het boek. Ik keek naar de mensen die naar binnen liepen. Tja, dat gebeurde wel vaker dat mensen te laat kwamen. Dus het was niks nieuws voor mij. Ondanks dat ik net een wolf was geworden en pas net bij de pack hoorde, waren mijn zintuigen al op volle toeren aan het werk. Hier ergens in de kamer rook ik een andere wolf. Het was een heerlijke geur en leek van de stagiar te komen. Ik fronste bij die gedachte en ergens voelde ik dat ik hem ergens van kende, maar ik wist alleen niet waarvan. Ik zuchtte en lette maar weer op de les, in plaats van met mijn nieuwe zintuigen te spelen. Zachtjes tikte ik met mijn pen op het randje van de tafel en schreef een paar formules op die bij de opdracht paste. Ik wist niet hoe ik het allemaal wist, maar mijn hersenen werkte op een turbo stand nu. Ik rolde met mijn ogen en maakte maar alvast een paar sommen uit het boek. Even keek ik naat Tatia. Ik vroeg me altijd af of mensen me wel mochten of niet. Dat was toch weer een beetje dat onzekere van vroeger wat er in mij schuilde. Ik richtte mijn ogen weer op de stagiair en luisterde naar zijn verhaal over de opdrachten die we moesten doen. Het leek alsof het voor hem maar al te makkelijk ging dat les geven, maar ik zou het echt niet kunnen voor zo'n klas met allemaal oversekste tieners..

    [ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 10:31 ]


    "I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †