Zo groot als een. . . - Liefde, Vriendschap & Familie

Het is al een week of iets geleden dat ik het gehoord heb van mijn vader, maar ik wilde het toch kwijt. Ik zit er nog mee en kan echt niet tegen zulke dingen. Het vreet me alleen maar op vanbinnen dat ze hun zo behandeld en ik wil er met iemand over praten.
      Mijn zusje heeft twee ratten en èèn daarvan heeft een tumor onderin zo groot als een mandarijn. Ze moet pas terugkomen van de dierenarts als dat beestje niet meer kan lopen. Hell, een pootje is al helemaal gezwollen door die tumor, waardoor ze lichtjes wankelt en ze laat dat beestje leven. Zelf vind ik die dierenarts ook van de gekken, want wie laat er nou een beestje terugkomen als die niet meer kan lopen en zo'n grote tumor heeft?

      Persoonlijk kan ik er me wel in vinden dat je het liefst wil dat je huisdier laat leven, omdat je echt niet dat gemis wil voelen. Maar dat beestje lijdt zoveel pijn. . En ze doet echt helemaal niks met die ratten. Die kooi maakt ze om de zoveel weken schoon, dus het stinkt elke keer als ik langsloop en ze heeft de kooi in de gang gezet. Dat is voor mij echt als een verlagende trede en bevestiging dat ze er eigenlijk niks mee wil. Het doet mij echt pijn om dat te zien bij dat beestje en het is geen eens mijn huisdier.
      Op het moment heb ik het gevoel dat ik degene ben met de rare en foute gedachten. Alsnog wil ik jullie mening hier wel over weten: wat vinden jullie hier nou van? Is mijn gedachte en mening nou echt zo raar?

[ bericht aangepast op 30 nov 2014 - 15:00 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Mijn rat had ook een vrij grote tumor, wel goedaardig gelukkig, maar ik heb haar laten inslapen, omdat ze er niet mee kon leven. Het was zielig om haar alle moeite te zien doen.

Ik vind het zielig voor je zusje haar rat dat ze er niks meer mee wil. Beter laat ze het dan gewoon inslapen, zodat het beestje uit zijn lijden verlost is.

Ik vind het ook behoorlijk sneu als dat beestje echt pijn heeft. Hoe pijnlijk het voor jezelf dan ook is om haar af te laten maken, het beestje lijdt nu alleen maar pijn, dat is ook niet bepaald leuk.
Onze hond heeft ook al een tijd een enorme tumor in zijn nek, maar het lijkt hem tot nu toe geen pijn te doen. Helaas begint hij nu langzamerhand ook incontinent te worden, dus waarschijnlijk zullen we hem binnenkort af laten maken, want hij schaamt zich er gewoon zichtbaar voor als hij weer eens zijn behoefte doet in de woonkamer. Dat is ook echt niet leuk, want we hebben hem al dertien jaar en het is echt een schat van een hond, maar ja, we moeten ook aan hem denken.
Succes ermee nog, hopelijk lukt het je zusje om snel de goede keuze te maken.

Ik kan echt niet tegen zulke dingen, arme beestjes. Die leven ook en hebben ook gevoel. Pfft, ik maak me elke dag zorgen om één van mijn katten omdat ze altijd zoveel wondjes heeft die niet echt lijken te genezen en haar ademhaling altijd raar is, maar mijn ouders willen niet eens naar de dierenarts en ik kan er echt niet tegen. x_x Vooral zielig omdat die beestjes niet kunnen praten en kunnen zeggen hoeveel pijn ze hebben.

---

Your make-up is terrible

@ Smuttler: Dat is het inderdaad. Heb je nog andere ratten (genomen) of niet?
@ Griffiths: Ach, arm ding. :cc Het is inderdaad rot dat het beestje hieraan lijdt, maar je kunt er niet meer aan doen. Je moet inderdaad in het belang van het beestje denken en wat Assassin ook al zegt, het is jammer dat dieren niet kunnen praten en zeggen hoeveel pijn ze hebben. Dat zou heel wat opklaren, maar jammer genoeg kan zoiets niet en moet je zoiets gewoon aan kunnen voelen.
@ Assassin: Ja, en het ergste is nog dat sommige mensen dat dus niet zo zien en dieren alleen als een hebbedingetje zien. Daar kan ik zo erg niet tegen en dan, vooral op zulke momenten, zou ik willen dat ik er iets aan kon doen - maar dat kan ik niet. :c Dat is begrijpelijk. Waarom willen je ouders niet naar de dierenarts? Hoe oud is dat beestje?

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Wallace schreef:
@ Smuttler: Dat is het inderdaad. Heb je nog andere ratten (genomen) of niet?
@ Griffiths: Ach, arm ding. :cc Het is inderdaad rot dat het beestje hieraan lijdt, maar je kunt er niet meer aan doen. Je moet inderdaad in het belang van het beestje denken en wat Assassin ook al zegt, het is jammer dat dieren niet kunnen praten en zeggen hoeveel pijn ze hebben. Dat zou heel wat opklaren, maar jammer genoeg kan zoiets niet en moet je zoiets gewoon aan kunnen voelen.
@ Assassin: Ja, en het ergste is nog dat sommige mensen dat dus niet zo zien en dieren alleen als een hebbedingetje zien. Daar kan ik zo erg niet tegen en dan, vooral op zulke momenten, zou ik willen dat ik er iets aan kon doen - maar dat kan ik niet. :c Dat is begrijpelijk. Waarom willen je ouders niet naar de dierenarts? Hoe oud is dat beestje?

Ja, daarna heb ik twee mannetjes gehad.

Een paar jaar geleden had mijn ratje ook een tumor, deze was positief, net als bij Smuttler. Tegen mij zei de dierenarts ook dat het het beestje (nog) geen pijn deed, dus dat ik hem nog wel mee naar huis kon nemen - maar zodra hij groter werd zou ik hem toch wel moeten brengen. Toen we eenmaal thuis waren gekomen had hij niet gestopt met piepen. De volgende dag stond ik daar als eerste en heb ik hem in laten slapen. Het had me echt veel pijn gedaan, ik deed alles voor het beestje, maar ik wilde hem natuurlijk niet zien lijden.

En voor het beestje is het natuurlijk ook niet leuk om weggedrukt te worden. Dan snap ik niet dat ze toch besluit hem maar uit zijn lijden te verlossen, want dit ziet er echt pijnlijk uit en ik kan daar echt gewoon niet tegen. Dat is al veel te lang doorgegaan. Zoals Assassin zegt... ze hebben ook gevoel. Erg vervelend dat je zusje dat niet even in kan zien. Maar goed... voor sommige mensen zijn huisdieren nou eenmaal "huisdieren" en voor anderen zijn het "een deel van de familie".

---

I'm your little ray of pitch black.

@ Smuttler: Ah, oke. Ik zou dat echt niet kunnen als een diertje er niet meer is en dan een ander huisdier nemen. Tot nu toe hebben we alleen maar meisjes gehad en geen mannetjes. Any difference in het doen en laten?
@ Kayfabe: Nee, natuurlijk wil je niet zien lijden :c Denk je dat ze/hij piepte, omdat het toch wel pijn deed?
Ja, en dat is dus waar ik echt niet tegen kan. Dat het meer een 'hebbeding' is dan een echt diertje. Ik mocht er van mijn vader niks over zeggen tegen haar, waarschijnlijk mag ik het niet weten - like what the hell, maar zo'n grote bochel onder merk je echt wel op.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Dit is echt super zielig! Ik hoop dat het nog goed gaat komen.

---

You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt

Wallace schreef:
@ Smuttler: Dat is het inderdaad. Heb je nog andere ratten (genomen) of niet?
@ Griffiths: Ach, arm ding. :cc Het is inderdaad rot dat het beestje hieraan lijdt, maar je kunt er niet meer aan doen. Je moet inderdaad in het belang van het beestje denken en wat Assassin ook al zegt, het is jammer dat dieren niet kunnen praten en zeggen hoeveel pijn ze hebben. Dat zou heel wat opklaren, maar jammer genoeg kan zoiets niet en moet je zoiets gewoon aan kunnen voelen.
@ Assassin: Ja, en het ergste is nog dat sommige mensen dat dus niet zo zien en dieren alleen als een hebbedingetje zien. Daar kan ik zo erg niet tegen en dan, vooral op zulke momenten, zou ik willen dat ik er iets aan kon doen - maar dat kan ik niet. :c Dat is begrijpelijk. Waarom willen je ouders niet naar de dierenarts? Hoe oud is dat beestje?

Ja, precies... Dieren leven en zijn geen hebbedingetjes!
Ze is nu 7, dus nog best jong voor een kat. Ik denk dat ze niet willen vanwege het geld, want het is natuurlijk best duur, maar die heeft nu al zolang dezelfde wonden en overal korsten dat het eng begint te worden.

---

Your make-up is terrible

Wallace schreef:
@ Smuttler: Ah, oke. Ik zou dat echt niet kunnen als een diertje er niet meer is en dan een ander huisdier nemen. Tot nu toe hebben we alleen maar meisjes gehad en geen mannetjes. Any difference in het doen en laten?

Ik heb vaak gehad dat mijn huisdieren dood gingen, zelfs al waren ze kerngezond (vaak katten die aangereden werden).
Vaak nam ik wel meteen een nieuwe om toch iets te hebben waar ik voor kan zorgen, in de hoop dat die niet dood gaan.

Maar ik snap dat mensen een huisdier niet kunnen "vervangen". Er zitten natuurlijk herinneringen aan.

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 14:15 ]

Wallace schreef:
@ Smuttler: Ah, oke. Ik zou dat echt niet kunnen als een diertje er niet meer is en dan een ander huisdier nemen. Tot nu toe hebben we alleen maar meisjes gehad en geen mannetjes. Any difference in het doen en laten?
@ Kayfabe: Nee, natuurlijk wil je niet zien lijden :c Denk je dat ze/hij piepte, omdat het toch wel pijn deed?
Ja, en dat is dus waar ik echt niet tegen kan. Dat het meer een 'hebbeding' is dan een echt diertje. Ik mocht er van mijn vader niks over zeggen tegen haar, waarschijnlijk mag ik het niet weten - like what the hell, maar zo'n grote bochel onder merk je echt wel op.

Jaa, dat was puur van de pijn. Had hem uit de kooi gehaald, en zodra hij liep piepte hij gewoon. Hij heeft vanaf dat moment ook gewoon in zijn kooitje gezeten en is niet meer bewogen, op soms een keer wat uitrekken na, en dan stopte het gepiep helemaal niet. Ik kan me nog herinneren dat ik me er echt kapot om gejankt heb, niet precies omdat ik hem nou kwijt zou raken - maar omdat hij echt kapot ging van de pijn.

Ja, een hebbeding is inderdaad het beste verwoord. Maar dat is gewoon echt zielig... Maar als ik zo de foto bekijk lijkt het me sterk dat het niet opvalt, om eerlijk te zijn. Dus of je zusje kijkt er echt niet meer naar om inderdaad, of ze heeft er gewoon geen interesse meer voor. Slecht van je vader dat hij dat arme beestje ook maar laat leiden, want die is hier ook net zo slecht in. Ik kan me goed herinneren dat mijn pa er doodsbang voor was, maar hij besefte ook wel dat als er iets was, hij de auto alvast voor moest rijden - dat was immers bij alle huisdieren zo. Daar had ik zo te horen wel geluk mee.

---

I'm your little ray of pitch black.

Kayfabe schreef:
(...)

Jaa, dat was puur van de pijn. Had hem uit de kooi gehaald, en zodra hij liep piepte hij gewoon. Hij heeft vanaf dat moment ook gewoon in zijn kooitje gezeten en is niet meer bewogen, op soms een keer wat uitrekken na, en dan stopte het gepiep helemaal niet. Ik kan me nog herinneren dat ik me er echt kapot om gejankt heb, niet precies omdat ik hem nou kwijt zou raken - maar omdat hij echt kapot ging van de pijn.

Ja, een hebbeding is inderdaad het beste verwoord. Maar dat is gewoon echt zielig... Maar als ik zo de foto bekijk lijkt het me sterk dat het niet opvalt, om eerlijk te zijn. Dus of je zusje kijkt er echt niet meer naar om inderdaad, of ze heeft er gewoon geen interesse meer voor. Slecht van je vader dat hij dat arme beestje ook maar laat leiden, want die is hier ook net zo slecht in. Ik kan me goed herinneren dat mijn pa er doodsbang voor was, maar hij besefte ook wel dat als er iets was, hij de auto alvast voor moest rijden - dat was immers bij alle huisdieren zo. Daar had ik zo te horen wel geluk mee.

Ja, nou, het probleem is dat ik altijd de rare ben en zo ook word aangekeken als ik mijn mening spreek. Ik heb hem verteld dat ik het zielig vind voor dat beestje en dat ik eigenlijk niet snap waarom zij dat beestje nog laat leven als zij er toch niets mee doet en dat beestje ook nog pijn lijdt. Hij zei dat ik het maar moest laten en er niets over moest zeggen, dat doe ik ook niet, maar ik heb hem toch verteld dat ik niet kan snappen dat zij die beestjes in de gang zet en er niets mee doet. Laat die beestjes dan niet voor niets leven. Like. What the heck. . .
      Ja, daar mag je blij mee zijn met zo'n pa. (Niet sarcastisch bedoeld.) Mijn vader doet namelijk zoiets niet, vanwege het te weinig geld, geen zin hebben en zijn eigen gemakzucht. Alleen als hij er iets uit kan krijgen komt hij in beweging. En dan wil ik mijn vader niet in een slecht daglicht zetten, want hij doet ook genoeg wat positief is, maar dat gemakzucht van hem hangt me zo onderhand wel de keel uit. . .
      Wat voor ratje had jij dan? Albino? Het is zielig voor dat beestje, maar je hebt een goede beslissing genomen denk ik zo. :]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Smuttler schreef:
(...)
Ik heb vaak gehad dat mijn huisdieren dood gingen, zelfs al waren ze kerngezond (vaak katten die aangereden werden).
Vaak nam ik wel meteen een nieuwe om toch iets te hebben waar ik voor kan zorgen, in de hoop dat die niet dood gaan.

Maar ik snap dat mensen een huisdier niet kunnen "vervangen". Er zitten natuurlijk herinneringen aan.

Ahhww. Wat voor huisdieren heb je allemaal gehad dan?
En ja, hehe, ik snap je wel. Ach, zo is iedereen anders. Meestal heb ik zelf niet de behoefte om nog een huisdier te nemen erna, want dat kan ik simpelweg niet aan. Als ik een huisdier verlies, dan word ik te sterk eraan herinnerd hoe rot dat gevoel ook weer is.

Assassin schreef:
(...)

Ja, precies... Dieren leven en zijn geen hebbedingetjes!
Ze is nu 7, dus nog best jong voor een kat. Ik denk dat ze niet willen vanwege het geld, want het is natuurlijk best duur, maar die heeft nu al zolang dezelfde wonden en overal korsten dat het eng begint te worden.

Ahw, dat is inderdaad redelijk jong voor een kat. Maar het is alsnog zielig voor dat beestje :c Hoe lang heeft ze dat al ongeveer? Het kan echt iets serieus zijn als ze er zo aan toe is. . . Is de dierenarts ver bij jullie vandaan? Want dan kun je er ook zelf naartoe, right.

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 21:58 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Mijn mening weet je hier al over: ik vind het rot voor het beestje als zowel voor het baasje, het is natuurlijk helemaal niet fijn om zoiets aan te zien. Het is eveneens vervelend voor het ratje, omdat ze amper ermee kan lopen. Ik heb het maar een paar keren gezien, alleen ik wendde direct mijn blik af. Wanneer het mijn ratje zou overkomen, had ik haar om geheel eerlijk te zijn al direct laten inslapen. Ratten laten niet snel zien dat ze pijn hebben en de dierenarts van ons zusje had er ook niet veel verstand van, daarvoor moet je naar A'dam o.i.d. - zei hij. Daarom vind ik het ook rot dat hij zo gemakkelijk zei van: Kom maar terug als ze helemaal niet meer kan lopen, dan doen we er wat aan.
      Overigens vind ik het ook triest voor die beestjes dat ze nu zo vals als de pest zijn doordat ze - ze niet genoeg aandacht en liefde geeft. Nadat ze die hond erbij heeft genomen, kijkt ze amper naar haar ratten om. Neem dan helemaal geen dieren, als je er toch niet goed voor zorgt.

[ bericht aangepast op 1 dec 2014 - 22:01 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Wallace schreef:
(...)
Ja, nou, het probleem is dat ik altijd de rare ben en zo ook word aangekeken als ik mijn mening spreek. Ik heb hem verteld dat ik het zielig vind voor dat beestje en dat ik eigenlijk niet snap waarom zij dat beestje nog laat leven als zij er toch niets mee doet en dat beestje ook nog pijn lijdt. Hij zei dat ik het maar moest laten en er niets over moest zeggen, dat doe ik ook niet, maar ik heb hem toch verteld dat ik niet kan snappen dat zij die beestjes in de gang zet en er niets mee doet. Laat die beestjes dan niet voor niets leven. Like. What the heck. . .
      Ja, daar mag je blij mee zijn met zo'n pa. (Niet sarcastisch bedoeld.) Mijn vader doet namelijk zoiets niet, vanwege het te weinig geld, geen zin hebben en zijn eigen gemakzucht. Alleen als hij er iets uit kan krijgen komt hij in beweging. En dan wil ik mijn vader niet in een slecht daglicht zetten, want hij doet ook genoeg wat positief is, maar dat gemakzucht van hem hangt me zo onderhand wel de keel uit. . .
      Wat voor ratje had jij dan? Albino? Het is zielig voor dat beestje, maar je hebt een goede beslissing genomen denk ik zo. :]

Ik snap je helemaal, jammer genoeg dat je familie niet achter je staat. Ook al is het je beestje niet, jij lijkt de enige te zijn die haar niet in pijn wil zien. ><'
Nja, mijn pa had ook enorm slechte kwaliteiten, en veel geld hadden we ook niet, maar hij besefte wel dat ik echt gehecht was aan het beestje. Het mooie was nog dat hij me altijd achterna liep. We hadden vroeger een grote tuin, en daar liep ik altijd doorheen, en hij volgde me dan gewoon. Alsof het een mini hond was of zo. En als ik riep stond hij altijd klaar om naar me toe te komen. c: Maar over gemakzucht gesproken... dat is een erg irritante kwaliteit ja.
Oh ik had een zwart met witte. Eentje die een awesome tribal op zijn rug had als jonkie, toen hij ouder werd natuurlijk wat minder, wat alleen maar leuker was. c: Het was echt een tattoo die vervaagde. Zelf vond ik albino's toendertijd nog eng overkomen, maar enkele weken na mij had mijn neef er twee gekocht, en die waren ook echt onwijs lief. Maar ik zou de mijne nooit willen ruilen. c: Ik kan me ook goed herinneren hoe hij altijd "tikkertje" speelde met onze hond. We hadden een grote hoekbank en die rende dan echt achter elkaar aan, totdat het ratje bij de hond in zijn haren sprong, of dat de hond zeg maar met zijn snuit tegen hem porde. Dat was een geweldig duo.

---

I'm your little ray of pitch black.