Ralf Auron
Het wedstrijd was al gauw weer afgelopen. Het was echt erg leuk om een deel te zijn van deze wedstrijd. Nou ja, niet echt een deel, maar wel ene deel van al deze gillende en juichende fans. Dit is de eerste keer dat ik bij een zwerkbalwedstrijd was, ook. Ik glimlachte zachtjes toen George zei dat hij naar Campbell ging en uit zicht verdween waardoor ik en Fred alleen achterbleven. Mijn oom had ooit kaartjes gekocht voor een zwerkbalwedstrijd, toevallig ook van Bulgarije. Dat was wel toen ik iets van tien was. Hij wilde me stiekem mee naar het wedstrijd smokkelen, maar mam zag het en er barste een ruzie uit thuis. Kon ik wel verwachten, mijn ouders zijn duivels. Maar mijn oom zegt dat er toch nog wat menselijks diep in hun hart ligt, wat ik graag ook geloof. Maar helaas.
Ik keke verbaasd op toen verschillende mensen naar adem begonnen te happen en geschrokken naar het grote boord keken waar twee mensen op afgebeeld waren. George en Campbell. Mijn kaak viel wat open toen ze elkaar kusten, op een manier wat niet echt toepasselijk was om op het grote beeld te gaan zetten. Geschrokken draaide ik me om en wilde Fred wat gaan zeggen, maar hij zei iets wat ik niet verstond door de menigte schreeuwende mensen en rende weg. Waarschijnlijk naar George toe. Ik zucht zachtjes en draaide me weer om.
'Wat een mooje show he Ralfie?'
Wederom draaide ik me geschrokken om en zag de blonde jongen achter mij staan. Een al te bekende jongen wiens naam ik niet eens weet. Ik denk dat hijzelf dat ook al weer had vergeten.. door mij.
'Wat doe je hier?' Siste ik zachtjes en mijn blik raasde als een maniak door de menigte achter hem alsof ik verwacht had dat ik zijn bende achter hem zou zien. Maar nee, gelukkig niet. Hij kwam vlak voor mij stoon en zette zijn ijskoude handen langs mijn nek waardoor ik even naar adem hapte en weg probeerde te kijken.
'Mag ik niet naar een zwerkbalwedstrijd kijken met mijn goede oude vriend?'
Ik slikte en probeerde weg te gaan kijken of op zijn minst weg te gaan rennen, maar ik bleef verstijfd staan.
'H-het spijt me, oké? L-laat me alsjeblieft met rust, ik heb er echt geen zin in..'
Hij haalde zijn ijskoude hand weg en een plotselinge woedde verscheen er in zijn ogen.
'Het spijt me? Het spijt me, weet je wel wat je van mijn leven had gecreëerd? Jij kleine..'
Ik glipte langs hem door en probeerde weg te gaan lopen, maar hij greep me bij mijn pols vast. Oh merlin, eerst George en Campbell en nu dit..
'Wat moet ik doen? Wat wil je van mij? I-ik doe alles, maar l-laat me v-vanaf nu alsjeblieft m-m-met rust!' Riep ik en draaide me naar hem om.
'Ik wil mijn leven terug.' Murmelde hij.
Hij kwam dichterbij staan todat we neus aan neus stonden en fluisterde nog; 'ik wil mijn vriend terug. En weet je; je lijkt veel op hem.'
En toen kuste hij me.
'Ralf, we moeten gaan. George is bij de wc's. Kom.'
Geschrokken opende ik mijn ogen weer en zag Fred voor me staan, de blonde jongen was verdwenen. Verward keek ik om me heen; hij was echt verdwenen.
'Oh-o,' riep ik verward en richtte me tot Fred.
'O-oké,' zei ik dan, nog steeds verward en greep puur door angst naar zijn hand.
'H-het komt wel g-goed met hun.. toch?' Vroeg ik maar als poging om hem niet te laten verdenken over mij.
And his nightmare continues..
Saving people, hunting things, the family business デ--▸
