[250] The world belongs to the Men ~ Speeltopic - Speeltopics

Het is 3014, en de hele wereld is veranderd. De mannen hebben de wereld overgenomen en je kunt de vrouwen zeldzaam noemen in sommige streken. In de rijkste streken heeft elke man een vrouw die als slaaf dient. Vrouwen hebben geen rechten meer en moeten alles doen wat hun meester zegt. Doen ze dit niet, komen ze in het 'vrouwenhuis', de nachtmerrie van elk meisje. Je wordt er geslagen, mishandeld,...
Congretian is zo een rijke stad. Elke man heeft er zijn slaaf en doet ermee wat hij wilt. Meisjes en jongens moeten allemaal tussen hun 17-20 jaar oude leefrijd één keer naar de 'Lady ceremonie'. Daar mogen alle jongens een meisje kiezen waar ze normaal gezien de rest van hun leven mee door zullen leven. Voor de jongens is dit een speciale dag en is deze heel belangrijk. Maar voor de meisjes is dit meer een verschrikkelijke dag, met veel spanning.
Dit jaar is het weer aan een nieuwe groep jongens om hun slaaf te kiezen. De jongens wonen toevallig allemaal in dezelfde grote villa en zijn heel zenuwachtig voor de grote dag, de dag dat ze eindelijk hun slaaf krijgen !

Regels in de nieuwe wereld :
- Vrouwen mogen alleen maar doen wat hun meester accepteert.
- Vrouwen moeten doen wat hun meester wenst, anders naar het vrouwenhuis.
- De Lady ceremonie is van 17 tot 20 jaar oud voor beide geslachten.
- De rijkste jongens (1ste klasse) mogen eerst hun meisje kiezen.

Regels :
- Minimum 250 woorden, dit lijkt me makkelijk te behalen.
- Geen ruzie buiten de RPG, mag wel binnen de RPG.
- Hou er rekening mee dat de meeste jongens niet erg lief en aardig zullen zijn, want de soort is in de jaren erg veranderd.
- Geen perfecte personnages.
- Niemand buitensluiten !
- Minimum één keer per week reageren.
- 16+ is toegestaan.
- Je reservering vervalt na 2 dagen.

Invullijstje :
Naam :
Leeftijd :
Klasse : {Alleen voor jongens. 1ste klasse, 2e klasse of derde

Rollen :
Jongens
- Nathan Fletcher ~ Aureolus 1.7
- Kealan ‘Chester’ Bennington ~ Leora 1.11
- Jona Arthur Fenderson ~ MistyRocker 1.5
- Ryan Tommy Crawford ~ Cissy 1.7
- Axl Devin Belcourt ~ MazeRunner 1.7
- Gereserveerd ~ Mashtonx
Meisjes
- Lucie Maddie Flads ~ Dancal 1.9
- Alexandra 'Alex' Lynn Williams ~ OutlawQueen 1.6
- Kate Mona Johansen. ~ xkimx124 1.10
- Amelia Rora Ronelli ~ Telcontar 1.3
- Andelyn "Andy" Cassington ~ FairyTalest 1.2
- Adelaide Teresa Clarke ~ Sangster 1.3
- Delaine `Delly` Abigaile Easton ~ Netzwerk 1.6

Het begin :

Al de jongens zijn al Klaar voor de spannende Lady Ceremonie ! Voor iedereen is Het ergens wel spannend, maar leuk is vooral voor de jongens ! De jongens komen dus binnen, en de meisjes wachten allemaal in het feest gebouw waar ze deze avond hun man zullen te weten komen. Ze hebben een kleed aan die het vrouwenhuis speciaal voor hun Heeft uitgekozen, het is de enige keer dat het mag. Eerst gaan de jongens naar meisjes toe om kennis te maken, te plagen,... Het is dan ook een feest, en hierna komt de verkiezing. Elke jongen mag een meisje kiezen. Die avond moeten ze samen naar de villa !

Hier is de Villa :

[ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 19:14 ]

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

Ryan Tommy Crawford

Ik haalde nog eens diep adem, en daarna liep ik de zaal binnen. Diep vanbinnen was ik erg zenuwachtig, maar ik was te trots om dat te laten zien. Nouja, dat hoopte ik. Ik zag Nathan al ergens zitten met een meisje, mijn beste vriend. Niet gek, hij zag er aantrekkelijk uit en hij was een goed persoon. Elk meisje zou dol op hem zijn. Ik keek door het raam heen e ik zag mezelf, mijn haar zat omhoog, iets waarvan je zag dat ik er veel moeite aan had besteed, ik had een simpel blauw T-shirt aan, en een gewone spijkerbroek. Ik was ergens heel licht gespierd, maar het viel vaak niet echt op. Het waren mijn ogen die opvielen, felblauw als ze waren. En mijn gezicht, die boekdelen sprak volgens iedereen. Dat haatte ik aan mezelf, op een of andere manier konden mensen zien hoe ik me voelde, en mensen die me goed kende zagen soms zelfs waar ik aan dacht. Toen ik mijn blik van de spiegel afwende, en de zaal vol met jongens en meisjes inkeek, probeerde ik mijn gezicht op pokerface te zetten. Heel rustig en cool ging ik wat drinken halen, maar diep van binnen kwam er een schuldgevoel omhoog. Ik moest denken aan Caren, ze wist dat ik vandaag mijn slaaf zou krijgen. Maar ze heeft nooit gezegd dat ze het oké vond, ik zuchtte diep. Hoelang kon ik dit geheim nog bewaren? Niet lang meer. Ze was het enige geheim dat ik had, en ik had het gevoel alsof ik haar verraadde. Ik schudde eens hevig met mijn hoofd, en ik probeerde te kijken of ik een leuk meisje zag om een gesprek mee te beginnen. Gewoon om mijn gedachtes van Caren af te houden, en omdat ik straks en meisje moet uitzoeken. Toen zag ik haar. Ze had net als ik felblauwe ogen, haar haren waren gewoon geweldig, en ze had een mooie witte jurk aan. Zij was het enige meisje dat echt opviel, en ik besloot dat ik naar haar toe zou gaan.
"Hey, kan ik hier zitten?" Vroeg ik met een grijns, en een hand door mijn haren, terwijl ik zonder pardon ging zitten.

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 13:07 ]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Lucie Maddie Flads

_________________________________________________________________________________________

Ik keek even rond me heen en zag steeds meer jongens binnenkomen. Ik was zo zenuwachtig dat ik zelf de pijnlijke hand op mijn wang was vergeten. Ik kwam op uit mijn gedachten toen Andelyn naast me kwam zitten.
'Gaat het ?', vroeg ze bezorgd. Hoe had ze kunnen zien dat Ik net geslagen werd ? Hadden meerdere meisjes dat gezien ?
'Het gaat wel. En met jou ?', vroeg Ik met een vriendelijke glimlach. Andelyn was een mooi meisje, ze ging vast heel vlug gekozen worden.
Ik keek nog even rond me heen en toen naar mijn jurk. Hij was lichtroos en een beetje te kort. Het vrouwenhuis had er te veel aangedaan, want Ik schaamde me er dood in. Als je heel goed keek kon je er zelf mijn ondergoed onder zien. Dan had ik ook hakken, gelukkig niet te lang, anders zou Ik er nooit op kunnen staan. Ik wou nû Het liefst in mijn kamer staan want dit gevoel van'bekeken' worden maakte me helemaal gek. De jongens lieten hun blik over me glijden en het leek wel of ze me als een barbiepop ofzo zagen.
Ik dacht aan de woorden die de directeur van Het vrouwenhuis niet zo lang geleden had gezegd.
'Vroeger was Het voor meisjes een plezier om te leven, maar dat is nu la even veranderd. En hierdoor draait de wereld veel beter !'.
Sinds die dag zou Ik alles doen om in die prettige tijd te leven.
Ik zag uit mijn ooghoek dat er een jongen naar me toe kwam en gaf hem een erg gemene misschien zelf een waarschuwende blik. Hierbij liep hij dan gewoon langs de zetel waar Ik in zat en Ik grinnikte. Ik kon de jongens wel aantrekken, maar ook wegjagen. Misschien zou niemand van willen, Als Ik iedereen wegjaagde ...

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 8:35 ]

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

(MT)

Andelyn "Andy" Cassington

Lucie had enigszins verbaast gekeken toen ik vroeg of het wel ging en dus wimpelde ze de vraag snel over op mij, iets waar ik nou juist geen behoefte aan had. 'Het gaat wel voor zover je vandaag een heugelijke dag kan noemen,' zei ik terwijl ik in mijn handen wreef. Ik had meteen spijt van mijn woorden, wat nu als ze dacht dat ik ook stoer wilde doen? Dat was totaal niet mijn intentie geweest, bovendien was het algemeen bekend dat ik de minste verwondingen had van iedereen in dit huis. Op een snede op mijn heup en een blauwe plek op mijn bovenbeen na waren de nagelafdrukken in mijn arm het enige. En aangezien ik een lange turquoise jurk droeg, bedekte dit twee van de drie oneffenheden. Ik zag tot mijn opluchting dat Lucie niet echt aan het luisteren was, inplaats daarvan keek ze boos naar iedere man die dichterbij stapte. Op de een of andere manier bleef ze er schattig uitzien als ze dat deed, maar ik wist zeker dat haar boze blikken meer effect hadden dan die van mij ooit zouden hebben. Ik keek rond en zag dat de man achter de bar mij wenkte. 'Ik ben zo terug,' zei ik zachtjes waarna ik opstond en naar de bar toeliep. De man pakte een dienblad vol met glazen champagne en zette deze voor mijn neus neer. 'Maak jezelf eens nuttig en breng deze rond. Nu,' blafte hij waarbij klodders speeksel in het rond vlogen.
Ik had wel vaker met dienbladen moeten lopen, iedere keer als ik viel kreeg ik een klap in mijn gezicht. Het kostte mij dan ook minder dan een maand om het zo onder de knie te krijgen dat ik zelfs niet meer struikelde over uitgestoken benen van mannen die grappig dachten te zijn. Ik nam het blad aan en knikte. 'Ja meneer,' zei ik zachtjes waarna ik wegliep met het blad. Iedereen hier droomde van een beter leven, maar ik wist dat het ook slechter kon. In het verleden ging niet alles goed. Er waren delen van de wereld waar iedere minuut een kind stierf door een van de honderden ziektes waar geen remedie tegen was. Water werd gehaald uit smerige riviertjes en men leefde in van het vuilnis bij elkaar gesprokkelde huizen. Ik was dankbaar dat ik onder een dak leefde, een bed had om in te slapen en iedere avond eten en drinken had. Het was meer dan logisch dat ik daar dan ook wat voor terug moest doen, alleen macht had de mannen gek gewaand. Ik liep zonder iets te zeggen langs en bood de mannen een drankje aan. Zodra ik een woord sprak, wist ik, liep ik kans om geslagen te worden.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Axl Devin Belcourt

Langzaam liep ik door de gangen heen naar de feest zaal. Iedereen had hier naar uitgekeken zelfs ik, al was ik niet een persoon die het liet zien. Nee ik had me het zelfde gedragen als normale ochtenden. Ik had gewoon mijn ochtend ritueel gedaan die bestond uit op staan, douche, eten en de rest van de dingen die ik allemaal deed 's ochtens. Maar nu begonnen de zenuwen toch echt wel op te komen terwijl ik mijn best deed om ze verborgen te houden. Ik begon het warm te krijgen in de vest die ik droeg. Natuurlijk kon ik hem ook gewoon uitdoen maar ik had nergens een plek waar ik het kon achter laten. Kort haalde ik diep adem voor ik uiteindelijk de zaal in liep. Voor ik ook maar helemaal binnen was bleef ik staan en liet mijn blik over de aanwezigen gaan. Mijn blik bleef kort bij elk meisje hangen terwijl ik ze uitgebreid bekeek. Natuurlijk ging de keuze niet om uiterlijk, bij mij in elk geval niet. Maar ik had in mijn leven maar weinig meisjes gezien nu had ik eindelijk de kans om ook maar ongestoord naar ze te kijken. Mijn blik viel op een meisje met een dienblad in haar handen die rond liep om champagne uit te delen. Zonder schaamte liet ik mijn blik over haar heen gaan. Ook zij was zoals elk ander vrouwelijk wezen perfect op haar eigen manier. Qua uiterlijk in elk geval. Al snel trok ik mijn stoute schoenen aan en liep er op af. "Hallo schoonheid." Klonk mijn stem zacht in haar oor terwijl ik achter haar stond in zo een glas van het dienblad pakte waarna ik me zo onschuldig mogelijk weer een stapje naar achteren deed. Eerst zal ik eens kennis maken met deze dame en daarna zullen de andere dames aan de beurt zijn.

Andelyn "Andy" Cassington

Een rilling gleed over mijn rug bij het voelen van de warme stem van deze jongen in mijn oor. Toen hij een glas pakte moest ik snel zijn om het gewicht zo te houden dat het blad niet uit mijn handen viel. Voordat ik me omdraaide had ik al een voorstelling gemaakt van hoe hij eruit zou zien. Ik verwachtte een lang, breed en donkerharig iemand die meer aandacht zou hebben voor mijn jurk dan mijn gezicht. Toen ik me had omgedraaid kwam ik erachter dat ik er nog niet eens zoveel naast zat. Schoonheid, dat was het ene woordje dat door was blijven galmen. Het klonk zo ongemeend, neutraal, alsof hij een dakloze voorbijganger nog zo zou noemen, ik had me niet eens afgevraagd of het wel gemeend was, want de ongeïnteresseerdheid droop van zijn stem af op dat woord. Vriendelijk glimlachte ik. 'Goedenavond meneer,' zei ik op mijn vriendelijkst.
Ik wist niet goed wat ik momenteel moest doen. Als ik niet snel van de laatste twee drankjes afkwam kreeg ik op mijn kop van de huisbaas, maar ik kende geen enkele gast van vanavond, dat maakte het des te moeilijker om hun reactie in te schatten als ik doorliep met mijn blad of ook maar mijn blik afweek. Ik durfde niet eens een blik op de bar te werpen om bevestiging te zoeken dat ik mocht blijven staan. De kans was echter groter dat ik op mijn kop bleef als ik doorliep dat ik bleef staan. Het gestalte van deze jongen was intimiderender dan die van alle andere mannen die ik kende, het zou vast veel tijd kosten om zoveel spieren te creëren. Ik bekeek de jongen goed en daarmee vond ik uiteindelijk mijn uitweg. In vergelijking met de andere jongens had hij rodere wangen, en hij leek me alles behalve het type dat zenuwachtig was, iets waarvan ik nog wat kon leren. 'Als ik zo vrij mag zijn, zal ik uw vest aannemen? Het is hier binnen 21 graden,' zei ik met een glimlach, in de hoop dat hij het niet als een belediging op zou vatten omdat ik voor deze ene avond mijn gezicht graag heel zou willen houden. Van alle meisjes was het mij immers ook niet ontgaan dat een behoorlijk deel al de nodige klappen te pakken had gehad.

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Jona Arthur Fenderson

Zwijgzaam liep ik door de grote deuren de immense zaal binnen. Ik liet mijn ogen langs de bewakers glijden, die me vriendelijk toeknikten. Klootzakken. Omdat ik hier kwam voor een meisje, werd ik direct benaderd als een soort prins. Ik grijnsde kort, ze moesten eens weten? Ik, een prins? Als ik mijn ouders moest geloven, was ik meer een vreselijk ongeluk. Ik keek rond, en zag de meisjes plaats nemen. Jongens gedroegen zich ongepast naar hen, gluurden verlekkerd of wezen op de mooiste meisjes. Ik schudde mijn hoofd en liep op één van de stoelen af, aan de jongenskant. Zodra ik plaats had genomen, liet ik mijn blik nog eens rondgaan; had mijn vader zich ook zo gevoeld toen hij 22 jaar geleden mijn moeder hier uitkoos? Ik kon het mijn moeder eerlijk gezegd niet kwalijk nemen dat ze me had verwaarloosd, ik was immers het gevolg van een ongewenste zwangerschap. Ja, mijn vader had zijn slaaf mishandelt en gedwongen tot seks, en hier was ik. Een klein, nutteloos opdonder, die er toch niet toe deed. Ik beet mijn kaken haast stuk. Het was hun schuld dat ik niet was zoals de anderen, dat ik niet normaal was. Mijn vader sloeg me en schold me uit, voor mijn moeder bestond ik niet. Ik had nooit vrienden, en ik heb op straat gewoond. En nog steeds keken mensen ervan op dat ik antisociaal was, dat ik contact vermeed, dat ik fysieke pijn zag als een verplaatsing voor mentale pijn? Och, rot toch op, het kon me eerlijk gezegd niet schelen wat ze van me vonden. Ik zakte wat achterover en haalde een hand door mijn slordige haar. Het hing pluizig rondom mijn hoofd. Qua kleren was ik ook niet zo zeer chique gekleed, ik droeg een zwarte hoodie met daaronder een spijkerbroek en een oud paar sneakers. Waarom zou ik me opdoffen? Het was niet zo dat we de meisjes moesten verleiden. Ze werden toch sowieso al weggeven, het meisje wat ik zou willen hebben zou er niks op aan te merken hebben dat ik er lelijk of onverzorgd uit zag. Wat maakte het godverdomme nou eigenlijk uit?

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Omg ik wist niet dat deze er al was. Mijn topics.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Alexandra Williams

---

Ik kijk zuchtend de kamer rond. Echt niemand hier lijkt aardig. Ik heb maar besloten een beetje aan de zijkant te gaan zitten en wachten tot iemand op mij afstapt. Of natuurlijk dat niemand op mij afstapt - wat ik zelf de beste mogelijkheid vind. Ik haat het om met mensen te praten. De jurk die ze mij aan hebben getrokken is al helemaal vreselijk. Het past totaal niet bij me, ik vind hem spuuglelijk en hij zit vreselijk. Ik doe veel liever gewoon gemakkelijke kleding aan, het liefste zwart. Ik weet niet precies waarom, maar zwart past gewoon goed bij me. Deze jurk is lichtblauw, wat ik een vreselijke kleur vind.
      Veel jongens en meiden praten al met elkaar en ik vraag me af hoe je dat zou kunnen doen. Al deze jongens - of mannen - zijn hier om uit ons te kiezen. Zij mogen kiezen alsof ze een huisdier kiezen en wij hebben helemaal niks te zeggen. Ik wil helemaal niet gekozen worden, ik wil niet trouwen tegen mijn zin in. Als degene waar ik mee moet gaan trouwen denkt dat hij ook maar iets over mij te zeggen kan hebben, heeft hij het goed mis. Niemand zegt wat ik moet doen, het heeft de mensen dan ook heel lang geduurd voor ze mij in deze jurk gehesen hebben gekregen.
      Ik heb altijd heel veel plannen over wat ik wil gaan doen, maar ik doe maar heel weinig als de tijd werkelijk komt. Ik weet dat het stom is, maar het is gewoon zo. Als de tijd komt om tegen iemand op te staan klap ik meestal dicht, iets waar ik echt een hekel aan heb.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Het werd om de minuut drukker. Telkens meer jongemannen van ongeveer mijn leeftijd stroomden binnen. Het idee dat je vanavond bij één van die in bed zou liggen, of tenminste in hun huis zou zijn - bezorgde me koude rillingen. Sommigen waren groot, stevig en gespierd en anderen waren daarentegen klein en smal. Maar allemaal hadden ze hetzelfde doel in hun koppen. Een meisje, of beter gezegd; een slaaf vinden. Ik ben er zeker van dat meer dan de helft alle meiden gewoon voor hun pret gebruiken en daarna als een hoopje vuil laten liggen.
Mijn kijkers gleden weer door de ruimte en bleven bevestigd op een persoon, een persoon die regelrecht op me af kwam lopen. En het was nog eens een jongen. Wat anders. Hallelujah. Een korte zucht ontsnapte mijn mond, toen hij dichterbij kwam.
Zijn lippen waren gesierd met een kleine grijns toen hij op me kwam aflopen. Ik zoog teveel lucht tegelijk in en ging zo dicht mogelijk tegen de muur staan. Ik moest toegeven dat hij geen lelijkerd is. Integendeel. Ik had altijd een zwak voor zulke donkere ogen, die toch zo kil konden kijken. Maar in het algemeen was ik tégen dit hele gedoe, dus ik stopte met denken over hem - want dat zou nog eens een probleem opleveren.
» Het lijkt me vervelend als ze zoiets doen. « Ik trok mijn mond open, om hem iets te zeggen - maar zijn blik wandelde kil door de ruimte en zijn stem klonk eerlijk gezegd alles behalve wreed. Maar dat kon een list zijn. Ik snoof even om zijn opmerking. Alsof hij niet wist hoe het voor de dames hier is.
» Een narcis. « Ik gunde hem even een blik, om te zien dat hij mijn kapsel bekeek. » Nee, het is een roos. « Dit antwoord was wat hard en ik zou het ervan langs krijgen, maar hij zou me daarvoor haten en me zeker weten niet uitkiezen. Als hij op dat idee zou komen. En ik had ook de angst, door een man gekozen te worden - waar ik nog eens naar op kon kijken.
» Chester en jij bent ? « Dat hij zich al voorstelde, beviel me helemaal niet. Voordat ik het doorhad, hadden mijn tanden zich alweer in mijn onderlip geboord. Ik slikte en keek hem daarna weer aan. Het viel me nu pas op, hoe dicht hij eigenlijk bij me stond. Ik kon zijn geur ruiken en hij rook lekker, net zoals hij er zo goed uitzag.
Verdomme, Delaine. Soms kon ik mezelf echt op mijn kop slaan. Ik mocht totaal níét laten zien, dat ik ook maar enige interesse had. » Delaine. « Mompelde ik er snel achteraan. Het zou te opvallend worden als ik totaal niet reageer op hem. Beter uitgedrukt, hij zou denken dat ik aan hem denk. Als hij slim is, en hij ziet er zeker niet dom uit, zou hem dat opvallen. Ik drukte me nog meer tegen de muur aan om daarna te kuchen.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Kate Mona Johansen

Dit is echt niks voor mij, hier zo zitten tussen allemaal mensen, en maar afwachten tot de ceremonie gaat plaats vinden. Eerst had ik nog wel zitten bedenken dat ik het uiterlijk belangrijk zou vinden van de jongen die voor mij zou kiezen, maar eigenlijk maakt het me toch niet meer zoveel uit.
Mijn leven zal nooit hetzelfde zijn als hoe de vrouwen het vroeger hadden, ik kan niet meer terug, ik zal hoe dan ook een slaaf worden.
Ik word al naar van het idee, dat ik misschien geboren ben, omdat mijn moeder verkracht is door mijn vader. Ik ben van mening dat een kindje uit liefde geboren moet worden, en niet uit zo'n stomme verkrachting.
Ze hebben mij in het vrouwenhuis al voorbereid op het ergste, ik zal mijn man aan moeten spreken met u, en als ik niet deed wat er van mij gevraag werd, moest ik weer terug naar het vrouwenhuis, hoe wel dat ook niet echt een pretje is, zou ik op dit moment een moord kunnen plegen om weer lekker op mijn kamertje te zitten en een boek te lezen.
Terwijl ik diep in gedachten was kwam er een jongen aan die vroeg of hij naast mij mocht zitten. Nog voordat ik kon antwoorden nam hij al plaats. ''uuh, had ik gezegd dat jij hier mocht zitten?'' zeg ik een beetje geïrriteerd, maar schrik al snel van mijn eigen reactie. Ik krijg een beetje rode wangen, en kijk naar beneden voor het geval dat hij me wil gaan slaan. ''Sorry, zo bedoelde ik het eigenlijk niet'' Ik keek weer even op naar de jongen en zag dat hij eigenlijk best wel mooie ogen had, maarja wat zeggen mooie ogen nou over de persoon zelf, hij kan wel heel erg verschrikkelijk zijn. Ik friemel met mijn handen een beetje aan de onderkant van mij jurk, en bijt op mijn lip. Zoveel jongens in één ruimte heb ik nog nooit van mijn hele leven gezien.

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 18:03 ]

[Wanneer willen jullie over naar de verkiezing ?]

---

“We should consider every day lost on which we have not danced at least once.”

[Ik wacht op een reactie van Amelia, maar mij maakt het niet erg veel uit eigenlijk.]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

[Wat mij betreft kunnen we door ^^]

---

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Ryan Tommy Crawford

"Uuh, had ik gezegd dat jij hier mocht zitten?" Zei ze tegen mij. Ik bekeek haar van top tot teen, en ineens schoot ik in de lach.
"Zozo, een meisje met pit. Dat zie je niet vaak meer." Grijnsde ik naar haar. Ineens wendde ze haar hoofd af, en staarde naar beneden.
''Sorry, zo bedoelde ik het eigenlijk niet'' zei ze ineens, ik besefte dat ze arrogant over was gekomen, en dat was iets dat meisjes absoluut niet mochten doen. Ik leunde met mijn stoel naar achteren, en bekeek haar nog eens. Ze friemelde wat aan haar jurk, die trouwens erg mooi was. Daarna beet ze op haar onderlip, was ze nerveus? Wie zal het zeggen. Ze was erg mooi, misschien wel het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Misschien, zelfs nog iets mooier dan Caren...
"Ryan." Verbrak ik de stilte.
"Ryan Tommy Crawford is mijn volledige naam, ook al heb ik een hekel aan dat tweede." Glimlachte ik.
"Nu is het jouw beurt om je naam te zeggen." Zei ik daarna. Mijn hoofd draaide zich de zaal in, zoveel meisjes. Mijn been begon spontaan te trillen, hoe moest ik ooit een meisje hieruit kiezen?
"Dus, ben je zenuwachtig? Wat voor jongen hoop je dat jou kiest?" Vroeg ik met interesse. Maar ik kon er niks aan doen, mijn gedachtes dwaalden af, naar vroeger. Naar mijn ouders, ik hoop dat ze van me hielden. Dat mijn moeder niet verkracht was door mijn vader, maar met liefde was behandeld. Dat mijn vader haar nooit sloeg, en haar met respect behandelt. Zou ik dat ook kunnen? Jaren is me geleerd om meisjes gewoon te behandelen als grofvuil, maar nu het echt dichtbij kwam, wist ik niet wat ik moest doen.

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."